Tag Archives: Woods

Des27

Popkroken sitt årsoppgjer 2016

Posted on by
Standard

50 bra plater frå 2016 – og ein del bra bøker.

Bilderesultat for parquet courts human performanceBilderesultat for wussy forever soundsBilderesultat for leonard cohen you want it darkerBilderesultat for angel olsen my womanBilderesultat for årabrot the gospelBilderesultat for a tribe called quest we got it from here... thank you 4 your serviceBilderesultat for steve gunn eyes on the lineBilderesultat for the switch the albumBilderesultat for kate tempest let them eat chaos

Det er nok mogeleg at musikkåret 2016 først og fremst vil bli huska for alle som fall ifrå i løpet av dei 366 dagane. Frå David Bowie til Prince til Phife Dawg til George Martin til Merle Haggard til Alan Vega til Glenn Frey til Guy Clark til Leon Russell til Leonard Cohen til George Michael og fleire med dei. Men eg skal huske det for ny bra musikk også.

I det store perspektivet. Det som rekk langt utafor Popkroken er det nok ymse meiningar om kor bra nett dei 50 platene eg nemner under er. Og ikkje minst vil det kunna bli hevda at her er det jammen meg essensielle saker som manglar. Slike som årets plater frå Radiohead, Kanye West, Jenny Hval, Anohni eller Rihanna. Til det kan eg ikkje seie at eg ikkje har høyrt dei. For det har eg. Den einaste årsaka til at dei ikkje er på lista er at dei ikkje trefte meg like bra som dei som er der gjorde. I subjektivitetens heilage namn er det nett slik det må vere. Noko verre er det då med plater eg ikkje har høyrt. Men som kan ha eit vesen som kunne ha treft meg. Dei rakk dessverre ikkje fram i tide til dette årsoppgjeret, men eg ser fram til å møte dei.

1. Car Seat Headrest – Teens of Denial
Tonane tar verkeleg fyr i dette verket til unge Will Toledo, og eit par medsamansvorne av han. Meir presist er det 70 minuttar med gitarbasert rock, der nittitalet møter nåtid, i songar det osar melodisk kraft og glødande vilje av.

2. Parquet Courts – Human Performance
Femte albumet til New York-kvartetten, og punktonen er litt meir raffinert. Men energien rår og tapte illusjonar flagrar vegg imellom.                                                                                     

3. Wussy – Forever Sounds
Gitar, gitar, elektrisk gitar. Det er Forever Sounds det. Ein stad der heartland møter shoegaze, der psykedelia møter vindskeiv country.

4. Leonard Cohen – You Want it Darker
Vis poesi om kjærleiken, alderdomen, livet, døden og gud.                                                     

5. Angel Olsen – My Woman
Frå det elektrisk pågåande til det praktfullt ettertenksame.                                                      

6. Årabrot – The Gospel
Eit desperat ritt gjennom eit eigenarta postpunklandskap.                                                       

7. A Tribe Called Quest – We Got it From Here… Thank You 4 Your Service
Nittitalets beste hiphop-ensemble hadde litt meir på lager.                                                      

8. Steve Gunn – Eyes On the Lines
Ein ny dose varm Gunn-folkrock til å forsvinne inn i.                                                             

9. The Switch – The Switch Album
Oslobandet serverer her ein raffinert poptriumf av det verkeleg uimotståelege slaget.

10. Kate Tempest – Let Them Eat Chaos
Eit dikt, ein historie, eit usminka og nådelaust hiphop-album.                                                 

11. Beyoncé – Lemonade
Ei samling sterke songar som går vegen frå kneståande fortviling til glødande styrke.                      

12.Okkervil River – Away
Med ny besetning seglar Will Sheff vidare, ny og attkjenneleg og med folkrocken sin glødande intakt.                                                                             

13. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
Eitt år etter at Cave mista sonen sin i ei tragisk ulykke serverer han eit album kledd i sorg.              

14. The Jezabels – Synthia
Synth-smart, melodisk forførande, og ei stemme som eig kvart ord.                                       

15. Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung
Folkrocksongar som er meir enn det.                                                                            

16. Lambchop – FLOTUS
Kurt Wagner har skaffa seg vokalprosessor – Men Lambchop er no Lambchop likevel.        

17. David Bowie – Blackstar
Bowie si siste forvandling, ei gripande ei.                                                                    

18. Kevin Morby – Singing Saw
Musikken, naturen, melankolien, varmen og ei mystisk sag.                                                   

19. Drive-By Truckers – American Band
Ei handfull sterke historier frå vår tids beste sørstatsrockeband                                         

20. Stein Torleif Bjella – Gode Liv
Kan Bjella vere vaksinert mot å gje ut anna enn strålande plater?                                           

21. Kendrick Lamar – Untitled Unmastered
«Pimp pimp hooray», eit lite upolert supplement til fjorårets allereie legendariske To Pimp a Butterfly.                                                                           

22. Margo Price – Midwest Farmer’s Daughter
Eit friskt countrypust ifrå utkanten av Nashville.                                                         

23. Anderson .Paak – Malibu
Ein fargerik og varm time i hiphop og r&b-regionen.                                                               

24. Woods – City Sun Eater In the River of Light
Sol og groove og jazzkrydra pop-psykedelia.                                                                           

25. Tom Roger Aadland – Blondt i Blondt
Dylan og vestlandet og skikkeleg musikalsk omsetjing                                                            

26. Diiv – Is The Is Are
Ein poprytmisk odyssé om eit liv som hang i ein tynn tråd.                                                     

27. Savages – Adore Life
Livet er elektrisk, hånda er knyta og groovet gløder.                                                               

28. Kyle Craft – Dolls of Highland
Ein stad mellom Glam og Dylan hiv Kyle Craft seg ut i det.                                                   

29. Thee Oh Sees – A Weird Exits
Ein bra dose groovy psykedelia frå ein produktiv fyr og hans medsamansvorne.                   

30. Brigid Mae Power – Brigid Mae Power
Stillferdige folk-songar som smyg seg tett innpå.  

Og sidan eg først var så godt i gang, og ikkje har vit til å gje meg medan leiken er god, så listar eg altså like godt opp tjue til:                                                                      

31. Preoccupations – Preoccupations
32. Heron Oblivion – Heron Oblivion
33. William Tyler – Modern Country
34. Cian Nugent – Night Fiction
35. Solange – A Seat at the Table
36. Bon Iver – 22, A Million
37. Whitney – Light Upon the Lake
38. Frøkedal – Hold On Dreamer
39. Frank Ocean – Blonde
40. Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee
41. Pinegrove – Cardinal
42. Mayflower Madame – Observed in a Dream
43. Marissa Nadler – Strangers
44. Exploded View – Exploded View
45. Michael Kiwanuka – Love and Hate
46. Chance The Rapper – Coloring Book
47. The Mystery Lights – The Mystery Lights
48. Haley Bonar – Impossible Dream
49. Daniel Romano – Mosey
50. Miranda Lambert – The Weight of These Wings


Bilderesultat for johan harstad max mischaBilderesultat for pedro carmona-alvarez bergen ungdomsteaterBilderesultat for frode grytten menn som ingen trengBilderesultat for tomas espedal året

Bøker har eg også lese. Nye bøker og gamle bøker. Gode bøker og dårlege bøker. Eller kanskje ikkje, kanskje har eg ikkje lese dårlege bøker. I alle fall ikkje ferdig. Og då kan eg vel kanskje ikkje seie at eg har lese dei. For eg veit jo ikkje alt om dei. Og kanskje er dei ikkje dårlege, kanskje har eg berre ikkje funne dei interessante. Og det er jo noko anna. Kanskje har eg ikkje gitt dei ein skikkeleg sjanse. Eller kanskje var det slik at dei ikkje fortente ein skikkeleg sjanse, nokon av dei i alle fall. Den siste boka eg leste har eg nett lagt frå meg, den var ikkje dårleg. Den heiter Europeana. Den tar for seg den europeiske historia frå 1900 til 1999 (pluss nokre blikk utafor kontinentet). Skarve 130 sider blir sett av til det. Ført til torgs i eit språk som får meg til å tenke at slik skulle eg ynskje eg klarte å skrive. Lett, suggererande (ja poetisk) og konsist. Nokre gonger fekk boka meg til å humre litt, før den like etterpå sørga for at humringa sette seg grundig fast i halsen. Historias groteske handlingar blir skildra i ei iskald faktaform. I spedd små anekdotar som ytterlegare synleggjer kva menneske kan få seg til å gjere av bestialske saker. Temaa er sjølvsagt mange, men nazismen, kommunismen, religionen og psykoanalysen er blant dei sentrale raude trådane. Forfattaren er tsjekkisk og heiter Patrik Ouředník. Han skreiv boka ferdig i 2001, og har mottatt både prisar og internasjonal åtgaum for den. I norsk omsetjing, som er den eg har lese, kom den i 2015.

Eg starta året med å lese ei langt tjukkare bok. Johan Harstad sin Max, Mischa & Tetoffensiven (utgitt seint i 2015). Max fortel historia. Frå han som gutunge, tidleg på åttitalet, sterkt ufrivillig flyttar frå Stavanger til New York. Og det er der i verdsmetropolen størstedelen av historia breier seg ut. Det handlar om vennskap og avstand, og ein onkel. Og alt er slett ikkje slik ein skulle tru det var. Det handlar om teater og film og kunst og musikk. Frå Hüsker Dü til jazz til lyrisk pianospel. Frå Apokalypse Nå til stormen Sandy. Romanen går fram og tilbake i tid, men surrar seg aldri vekk frå sin eigen historie. Med både lett og eigenarta penn skriv forfattaren fram ei forteljing eg forsvann inn i nokre veker i januar 2016. Den blei ikkje borte etterpå heller.

Frå den same storbyen, frå New York City, har også Garth Risk Hallberg skrive fram ei omfangsrik historie. En by i brann er den norske tittelen på ei bok som i tid spenner over nokre månader i 1977. Frå eit skjebnesvangert pistolskot til byen bokstaveleg talt blir mørklagt eit heilt døgn. Persongalleriet er stort, og dei kryssar og kryssar ikkje kvarandre sine spor. Her er folk som går over lik, og her er folk som blir til lik. Her er folk som surrar det til og her er folk som berre vil det beste. Her er kunst og punk og ein by på randen. Forfattaren har store ambisjonar med historia, og skriv stundom fram passasjer som gnistrar. I andre passasjer mister han momentum, og det blir litt dødt. Så ei litt ujamn bok.

Om våren er den tredje boka i Karl Ove Knausgård sin kvartett med årstidene som gjennomgangstema. Av desse fire er det den boka som har mest slektskap med Min kamp-serien. I korte trekk handlar den om ein far og ei nyfødt dotter, hennar eldre søsken, og mora som har forsvunne inn i ein depresjon. Boka fortel meg at det er det daglegdagse strevet og livet som er sjølve livet, enten ein vil det eller ikkje. Tomas Espedal ville også skrive ei bok om årstidene. Den startar i april og sluttar i november og heiter Året. Forfattaren kretsar rundt sitt eige, men transformerer det om til det allmenngyldige. Det handlar om døden og kjærleiken. Det handlar om reiser og drikking. Eller livet, om du vil. Ei lita, snøgglest, og poetisk bok.

Tore Renberg tok i år ein liten pause ifrå det han har kalla Teksas-serien sin og fortalte ei lita vond historie om ein mann som med sitt vesen blendar dei han møter. Før noko anna byrjar å melde seg. Ein mistanke, ei uro. Du er så lys er mørkare enn tittelen tilseie. Renberg har forresten for første gong tydd til nynorsk i denne boka, og gjer det bra. Å skrive bra på nynorsk er noko Frode Grytten har gjort i ein del år no. Med årets bok Menn som ingen treng er han tilbake i novellesjangeren han ved nokre høve tidlegare har vist at han har eit spesielt grep om. Slik også denne gongen. Gjennom ti historier om menn som lever opp til bokas tittel. Frå dei hjelpelause til dei uheldige. Frå dei ærlege til dei uærlege. Fortalt med akkurat dei orda som skal til. Aller sterkast gjort i opningsnovella 1974, der eg-forteljaren ser tilbake på nokre skilsetjande månader då han var ung. Prega av svik, erotikk og klassemotsetnad. Tre ord som heller ikkje ville vere heilt fjerne i eit forsøk på å beskrive Pedro Carmona-Alvarez sin roman Bergen Ungdomsteater. Den andre om Marita. Ho som blei fødd nokre år etter at tvillingsøstrene hennar omkom i ei tragisk ulykke. Og som forfattaren starta å fortelje om i romanen Og været skiftet og det ble sommar og så videre. I bok to er faren reist tilbake til USA, og Marita flyttar til Bergen med mora, utan at mora kjem seg vidare i livet av den grunn. Men Marita prøver. Ho er tenåring, ho blir kjent med Johannes, og ho blir kjent med Andreas. Forfattaren fortel i eit melankolsk og rytmisk språk, eit godt språk, om vennskap, om einsemd og det å komme i andre rekke.

Dei to siste bøkene i Elena Ferrante sin Napoli-kvartett (Dei som flyktar og dei som blir og Historia om det tapte barnet) har også stått på menyen dette året. Lena og Lila blir vaksne, delvis i vennskap, delvis i fiendskap, men heile tida med ein avhengigheit av kvarandre. Åleine og saman utfordrar dei normene i bydelen dei vaks opp. På same vis og på ulikt vis er dei begge prega av bydelens jantelover og valdelege løysingar. Forfattaren evnar framleis å halde på lesaren frå side til side. Sjølv om det i desse to bøkene er parti der enkelte tema blir dvela vel lenge med. Slik opplevde eg det ikkje i dei to første.

2016 skulle også bli året då Nobels litteraturpris for første gong gjekk til ein songskrivar. Det har vore snakka om det nokre år. Snakka om at Bob Dylan burde få denne prisen. Snakka om kor vidt han fortener denne prisen. Den diskusjonen stilna ikkje akkurat av når han no endeleg fekk den. Sjølv har eg ei ganske så klar oppfatning av at mannen fortener prisen. Det har Gisle Selnes også. Tilfellet ville det slik at han kort tid etter at kunngjeringa var klar kom ut med ei fyldig bok om songane til Dylan. Den store sangen har han kalla den, med den noko audmjuke undertittelen «Kapitler av en bok om Bob Dylan». Han går her grundig inn i korleis Dylan har henta inspirasjon og drive med kreative tjuveri ifrå den amerikanske musikkarven. I tillegg dreg han linjer frå songane hans til dikt og skjønnlitteratur (frå Shakespeare til Edgar Allan Poe til T.S. Elliott til Jack Kerouac, og så vidare). Om ein har ei litt over gjennomsnittleg interesse for Dylans musikk skulle ein ha mykje glede av Selnes utlegningar om stoffet.

Mai26

Kevin Morby – Singing Saw

Posted on by
Standard

Musikken, naturen, melankolien og ei mystisk sag.                                                                       7

Stream Kevin Morby Singing Saw  I truskap til tittelen er den første lyden som gjer seg til kjenne på Kevin Morby sitt tredje album ei syngande sag. Eg høyrer eit vemod i tonen den ytrar. Og eg anar eit gåtefullt drag. Den er vakker, den er lumsk. Kanskje er den ikkje heilt å stole på denne saga? Ikkje heilt til å forstå? Eller kanskje skal den slett ikkje ha skulda for at det i opningssporet etter kvart blir skapt bilde som bringar tankane mine i retning av ei avretting. Kanskje bør eg først og fremst gje det ansvaret til orda som vert formidla – om tårer, åtselfuglar og nokre uforsonlige individ som nærmar seg ein skjelven hovudperson («I can see it in them now, they’re going to cut me down»).

Men røysta til Kevin Morby er ei mild og sympatisk ei. Den overdriv ingenting. Held seg i eit godt melodisk leie, og fortel om både slikt som er vakkert og slikt som er leit. Knyter songane på plata i hop ved å la same ord, bilde og tema flyte mellom songane. Og skaper slik eit album, eit heilskapleg eit.

Som nemnt, Morby sitt tredje. På ikkje altfor mange år. Etter at han nokre år hadde gjort teneste som bassist i New York-bandet Woods, og vore ein av to i The Babies, debuterte han som soloartist i 2013 med plata Harlem River. Ein tributt til den store byen han flytta til nokre år tidlegare, og som han på dette stadiet stod på trappene til å reise ifrå. Albumet som fylgde året etter, Still Life, handla meir om å vere i bevegelse, om ei viss rastløyse. Morby budde no i utkanten av Los Angeles. Det gjer han framleis. Singing Saw har til dels henta inspirasjon frå fotturar Morby har gjort i områda rundt staden der han bur, Mount Washington.

I have been to the mountain
And I have walked on his shore
I have seen
But I can’t see him no more

Ja Morby har heilt sikkert vore oppe i fjellet, men denne songen, I Have Been To the Mountain, handlar ikkje om Morby og fjellturar. Denne songen er ein tributt til Eric Garner som i 2014 blei kvelt til døde av politiet under ein arrestasjon. Det er ein sterk song, ein med eit intenst driv, kvinnelig klagekor, litt bjeffande trompet, ein liten sprakande gitarsolo, og visse spor av ein Dylansk snerr i songarens røyst.

Dylansk snerr er ikkje noko eg tenker er eit typisk Morby-trekk, men Dylan er der i tonane like fullt. Ja meir enn nokon annan skikkelse frå musikkhistoria er det nok gamle gode Dylan som er der. Litt meir enn Leonard Cohen, som nok også må reknast inn i opplegget. Skulle eg relatere Morby opp mot nokon frå hans eigen generasjon, er kanskje ikkje ein tenkt krysning av det folksy gufset til Timber Timbre og den meir klassisk melodiske rocken til The War on Drugs eit heilt fjernt bilde.

Den syngande saga dukkar sjølvsagt opp att. Plata har jo eit tittelkutt. Eit langt og flytande eit, ein sfærisk blues som har god kontakt med jorda, og fjellet, og trea. Der songaren serverer mystiske linjer som: «I thought i saw a singing saw, cut down a song tree» og «Then I saw the singing saw singing after me». Kanskje er det ikkje meir mystisk enn at det handlar om naturen og musikken, og ei songbok som sviv rundt i songarens hovud. Eit tema godt som noko det. Musikk og musikkminner er også tema i det svingande nummeret Dorothy. Musikkminner og ei høgst nærverande kvinne. Medan både fjellet og songboka («I’m writing a song book on a mountain») og treet og den syngande saga («the willow with her singing saw») dukkar opp i Black Flowers. Ein song der tonane har lys i seg, mens det tekstlige driv inn i ei ganske så mørk håpløyse.

Og slik kunne eg ha halde fram. Funne koplingar mellom songane. Funne litt lys, litt naivitet, litt surrealisme, og ein god del mørke. Ja og så tonar eg ville ha kalla vakre og slett ikkje vanskelige. Frå ein fyr som ein vel kan seie har funne si eiga røyst.

TIDAL: KEVIN MORBY – SINGING SAW

Apr19

Woods – City Sun Eater In the River of Light

Posted on by
Standard

Sol og groove og jazzkrydra pop-psykedelia.                                                                                   7

 For andre gong har Woods vitja eit skikkelig platestudio for å spele inn eit album. Sitt niande album. Det er altså ikkje noko dei har hatt for vane å gjere (å spele inn musikk i platestudio). Det var når dei skulle til med si førre utgjeving, With Light and With Love, at dei gjorde det for første gong. Tok inn på denne, litt breiare vegen. Men Woods har ikkje nytta høvet til å legge seg trygt og danna midt i vegen (berre litt innimellom). Dei dreg inn nyare oppdagingar og inspirasjon frå både omkringliggande og fjernare trakter. Utan å kødde sitt eige vesen for mykje til. Dei er så absolutt og først og fremst Woods slik vi kjenner dei. Låtskrivar og songar Jeremy Earl si noko nyansefattige og begrensa falsettrøyst må nok bli vurdert å vere ein faktor som til dels sørger for det. Den driv liksom ikkje særlig langt utafor si komfortsone. Ei komfortsone som handlar om varme og sympatisk melodiføring i ein popmelankolsk solnedgang med mykje behag i seg. Så eg slit med å bruke begrensingane så veldig imot Earl, eg gjer det.

Det disige som var der før i tida har dei lagt frå seg i studioet, og så har dei vel polert tonane ein tanke meir. Men den psykedeliske faktoren har dei ikkje svikta. Særskilt er den der i eit groovy jazzlynne som pregar fleire av låtane, dei beste låtane.

Blåsarar har ikkje vore ein faktor på tidlegare Woods-plater. Det er det på City Sun Eater in the River of Light. Saksofon, trompet og fløyte, ifrå eit band som denne gongen er eit sjumannsband. Dei vanlige skuldige: Jeremy Earl og Javier Taveniere. I tillegg trommisen Aaron Neveu og tangentist John Andrews, som begge også var med på førre plate. Heilt ny inn, i tillegg til dei to blåsaransvarlege Alec Spiegelman og Cole Karmen-Green, er Jon Catfish Delorme på pedal steel. Saman har dei koka i hop noko som spenner frå det tilbakelena og milde til det meir offensive og temperamentsfulle.

Dei tre høgdepunkta, for det er tre høgdepunkt her slik eg ser det, er dei tre lengste, og sonisk rikaste, låtane på plata. Seks minuttar lange Sun City Creeps, nesten seks minuttar lange The Take og nesten fem minuttar lange Can’t See At All.

Plata har ikkje noko tittelspor men opningssporet Sun City Creeps kan kanskje sjåast på som å vere i nærleiken av eit slikt. I alle fall er det ein rett så fantastisk smeltedigel av ei låt. Her er det mykje, her skjer det mykje, samstundes som låta heile tida held seg trygt og groovy på skinnene. Det ligg ein jazzrytmikk der (inspirert av etiopisk jazz i fylgje bandet), blåsarane er sydande, Earl hiv seg i ein gitarsolo av det brunstige slaget, og det er sveitt og det er funky, men samstundes noko for ein lat sommardag – «we fall into love, take as we go».

The Take kjem med handslegne bongotrommer og ein jazzbassgang som grev seg fast. Rundt svevar og virvlar blåsarane, medan Earl helsar solskinnet og syng om å «get lost in each other». Idet låta nærmar seg tre og eit halvt minutt kjem det eit skrik og ein aldri så liten eksplosjon skjer, tempo og lydstyrke ekspanderar, og taket, som sjølvsagt alt er festa, blir endå sterkare.

Can’t See At All har eit par av albumets aller mest fengande melodilinjer. Like viktig: den er ein sumpete og saftige rakkar av reggae- og dubslekt, med wah-wah gitar og eit attråverdig orgeldriv.

Kva hovudskallen gjer på coveret burde eg sikkert la vere å ytre meg noko særlig om. Men eg ser no på tittelen. Den lange tittelen. Og eg ser på bildet, på skallen, og den skarpe gulfargen rundt den, og eg høyrer Earl synge om sol og vær og årstider og gjentakande draumar om solnedgang, og så funderer eg på om klodens klima kan vere eit tema her. Kanskje, kanskje ikkje. Men heilt sikkert er det at dei blar opp ein song som heiter Politics For Free, ein rett så fengande sak. Heilt utan agiterande verselinjer, men med eit refreng som kanskje seier sitt, i alle fall eit eller anna: «Constellations in the summer sky, In a world of shit, Let’s tune out». Noko meir grumsete og utydelig er det kva som blir formidla i I See In the Dark, men at den har eit godt krautgroove og litt uregjerlig gitarutøving som så absolutt er på sin plass det har den. I eit motsatt sonisk hjørne høyrer eg Morning Light, ein folkpopsong med vennlige steelgitarlinjer og eit ganske så elskelig vesen.

Snart er det sommar og slacke tider, og dette er heilt sikkert ei plate som blir med meg dit.

TIDAL: WOODS – CITY SUN EATER IN THE RIVER OF LIGHT

Des28

Musikalsk årsoppgjer 2014

Posted on by
Standard

Spådomar frå fleire hald vil ha det til at musikkalbumet er eit utdøyande fenomen. Måtte spådomane slå feil, fullstendig feil. Det har komme flust av album i 2014 eg med styrke vil hevde beviser at albumet har livets rett, og vel så det. Dei 25 beste har det blitt ei liste av.

Men først 3 bøker (ikkje for noko anna grunn enn at bøker er like viktig som musikk, og at desse tre kjennes vel verdt å nemne).

Stoner  Rød eller død av David Peace (Innbundet) Innsirkling 3 av Carl Frode Tiller (Innbundet)

1. John Williams – Stoner
Skriven og utgitt for nesten femti år sidan. I norsk oversetting for første gong i år. Ei kultbok. «The greatest American novel you’ve never heard of» ifylgje The New Yorker. Ein vakkert og nennsamt fortalt historie, om eit ikkje spesielt eksepsjonelt liv. Ein manns liv frå barndom til grav på 270 sider. Melankolsk og skilsettande. Poesi i romanform.

2. David Peace – Rød eller Død
Om den legendariske Liverpool-manageren Bill Shankly. Sosialisten, fotballfanatikaren, arbeidsnarkomanen og eksentrikaren  Shankly. Ein roman, ikkje ein biografi. Fortalt i eit gjentakande, suggererande språk. Like enkel, like komplisert, like medrivande som fotballspelet i seg sjølv. Aldri har eg opplevd fotballsesong etter fotballsesong blitt meir fortetta og poetisk oppsummert.

3. Carl Frode Tiller – Innsirkling 3
Tiller sirklar seg inn på oppklaringa. Kjem fram til den, men ikkje til noko endelig avklaring, heldigvis. Det å vere menneske saman med andre menneske er ikkje enkelt. Kva ein seier, kva ein tenker, kva ein gjer, kva ein burde gjere, er på evig kollisjonskurs. Tiller skildrar det på storarta vis, igjen.

Så, over til albuma:

 Steve Gunn 

1. The War On Drugs – Lost In the Dream
Ei plate som vandrar sporenstreks inn i ein melodisk sigerstemning, og blir der ein heil time. Amerikansk gitarrock der låt etter låt blir tilført vennlegsinna synthlinjer, blir lindrande pianotøtsja, eller kanskje får ein blåleg saksofonvisitt. Låt etter låt som omgås sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere forholda, også blir formidla. Det høyrest ikkje spesielt eksepsjonelt ut, og ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den.

2. Steve Gunn – Way Out Weather
Sakte beveger melodien seg. Sakte beveger melodien. «Slowly moves the melody». Det trygge, det vanlige finst der, i songane, men også det spesielle, det særeigne. Steve Gunn gjer det melodisk, og han gjer det i ein hevdvunne tradisjon. Med ei lett hand får han strengene på gitaren (gitarane) til å synge som få andre gjer. Eg tenker på han som ein ukomplisert virtuos.

3. Sun Kil Moon – Benji
Songar frå perspektivet til ein middelaldrande mann. Songar som ikkje tar føre seg frå eit vidt spekter av det songar kan gjere. Dei held seg alle på innsida av det marginale mønsteret Mark Kozelek plar operere innafor. Der tonar ikkje spring av garde i veldig komplekse former, men der alt ruslar sin gang. Einsformig seier nokon, styggelig vanedannande seier eg.

4. Wussy – Attica!
Dei har latt seg inspirere, latt seg dugelig inspirere. Som dei uforbederlige rock’n roll-disiplane dei er, har dei latt seg inspirere til å lage songar som liknar på saker vi har høyrt før, som har både tjuveri og låneri klistra på seg. Likevel er dei forunderlig nok berre Wussy. Med ein glød og eit lidenskapelig forhold til alt dei driv med.

5. Sturgill Simpson – Metamodern Sounds In Country Music
Det er ikkje berre den ufattelige friskleiken, og nærværet i tonane, eg merkar meg, men også viljen, og motet, både til å gå den rakaste enklaste mest naturlige og klassiske countryvegen, og til å driste seg utpå. Som det å sveipe tonane inn i psykedelia. Nokre gonger subtilt og sobert, andre gonger meir utstrakt.

6. Ought – More Than Any Other Day
Postpunk. Den stramme pågåande kantete fabelaktige postpunken er vel den mest nærliggande merkelappen å klistre på Ought. Men dei er ikkje berre slik, Ought kan også ha noko meir avrunda og elastisk i det dei gjer. Inntrykket er vel at det ikkje er avgrensingar og dogmer som er opplegget her. Heller eit frilyndt dykk inn dit energien har dei beste vilkår, der temperaturen aldri kviler.

7. Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness
Frå det skjøre til det konfronterande, frå det nennsame til det forrykande, den ueinsarta plata til Angel Olsen dekkar alt det og meir til. Når den så i tillegg er fostra på sterk vilje, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.

8. Parquet Courts – Sunbathing Animal
Eit band i frenetisk vigør, heilfrelste på konsise riff, hissig skinger og rammande groove. Der orda kjem fort, som ein dans i unnabakke. Med og utan fotfeste. Parquet Courts står ikkje stille, dei tar til seg det beste av det dei har høyrt, og gjer det om til sin måte å gå råbarka til verks på.

9. Sharon Van Etten – Are We There
På ingen måte eindimensjonale songar. Dei kan tolkast i ulik lei. Ja det er ikkje ein gong sikkert dei er så melankolityngde som dei gjer inntrykk av å vere. Ikkje er dei så marginale på melodisk variasjon som dei først kan gje inntrykk av å vere heller. Dei har ei blomstrande kraft i seg.

10. Woods – With Light and With Love
Human popmusikk. Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot. Woods sitt album av året har mykje i seg og mykje for seg, og står fram som kongruent og variert i same andedrag. Sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien. Og 1967 er aldri langt unna.

11. Hookworms – The Hum
Psykedelisk vitalitet, hektande melodilinjer, suggererande rytmiske tilhøve, og ein ikkje ubetydelig larm.

12. Torgeir Waldemar – Torgeir Waldemar
Røysta. Den rommar klangen av det den formidlar. Tida. Han tek seg tid til å bli i songane sine. Songane. Dei har sitt klare opphav frå ein tradisjon, har sine merker frå meir enn ein låtskrivar, men høyrer likevel så sjølvsagt heime hos han som syng dei.

13. Simone Felice – Strangers
Han er her ikkje for å revolusjonere musikkhistoria. Han serverer 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen.  Dei har sin verknad.

14. Damien Jurado – Brothers and Sisters of the Eternal Son
Den tidlegare trubaduren har for alvor funne fram til det dansbare, det psykedeliske, og det spirituelle.

15. EMA – The Future’s Void
Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte.

16. Timber Timbre – Hot Dreams
Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

17. Strand of Oaks – HEAL
Ei reinsing, ein personleg kamp, men kanskje mest av alt ein kjærleik til musikken.

18. Beck – Morning Phase
Temmelig langt unna friskusen frå Odelay. Ikkje så veldig langt unna den tynga melankolikaren frå Sea Change, men med mindre melankoli i brystet.

19. The Men – Tomorrow’s Hits
Du skal ikkje kimse av god gammaldags rufsete rock’n roll. I alle fall ikkje slik den fortonar seg i henda til The Men frå Brooklyn.

20. Hurray For The Riff Raff – Small Town Heroes
Songar som kunne vore her for lenge sidan, som har eit gammalt Amerika i seg. Men dei er heilt nye, dei er eit friskt oppkok av folk, country og blues.

21. John Fullbright – Songs
Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.

22. Mirel Wagner – When the Cellar Children See the Light of Day
Ho vev livet, kjærleiken og døden i hop på sin måte – enkelt, tvitydig, dirrande.

23. Big Ups – Eighteen Hours of Static
Med glød i blikket og angst i bringa hiv dei seg over amerikanske undergrunnstonar slik dei lydde den gongen Pixies og Jesus Lizard var unge.

24. Joe Henry – Invisible Hour
Varme tonar, varlege tonar, og gåtefulle innspel om livets relasjonar

25. Pere Ubu – Carnival of Souls
Endå eit vitalt tilskot til ein etter kvart imponerande albumkatalog på utsida av gjengs rock’n roll åtferd.

Mai11

Dei 5 beste albuma frå april 2014 (Slik eg har oppfatta det)

Posted on by
Standard

Woods – With Light and With Love                 8

With Light and With Love (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 10. mai 2014)

I si utvikling mot låtar med eit klarare blikk, og rakare rygg, har Woods denne gongen tatt steget inn i eit skikkelig platestudio. Det er ein arena dei aldri har oppsøkt før. Det kunne fort gjort ting verre. Dei kunne jo til dømes ha polert bort både sjarm og sjel. Noko som ikkje har skjedd, slikt er i staden berre blitt tydeligare.

1967 er ikkje uendelig langt unna. Ein elskelig poptone trenger seg inn i det meste, og den psykedeliske faktoren er lysande. With Light and With Love, det er selvfølgelig ikkje berre ein platetittel, det er også ein song. Albumets mest sentrale song, og i særklasse lengste. Gjennom ni samfulle minutt driv den framover, framover, framover. Groovet er der, orgelet gjallar, Earl syng om kjærleik og død, og gitarlyden er kvesst, soloane er konsise, og energien upåklagelig.

Aktiv rytmisk åtferd er noko som går att plata igjennom. Sånn stort sett, og i alle fall målt mot tidlegare Woods-bragder. Eg høyrer det i Moving To the Left, ein grasiøs og gemyttlig melodi med ein tanke Beatles innabords. Eg høyrer det i New Light, ein fengande folkrocklåt, der noko psykedelisk gnir seg inntil dei indre regionar og fruktbar harmonisong opererer i dei ytre, og The Byrds er like i nærleiken. Eg høyrer det i Leaves Like Glass (som visstnok er ei av to låtar som er spelt inn heime). Her høyrer eg også noko umiskjennelig Dylansk. Frå det innleiande trommeslaget og orgeltonane sin slektskap med Like A Rolling Stone til Jeremy Earl si smått snerrande frasering retta mot ein ikkje namngitt person.

Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot, står plata fram som human og godgjerande popmusikk. Ord og tonar sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien, og det heile står fram som kongruent og variert i same andedrag. Vemodet blir oppmoda om å danse kinn mot kinn med gleda. Lyset blir slått ganske så ettertrykkelig på, sola skin, men det blir heller aldri lagt skjul på at motgang og død luskar i skuggane. Det er vel i grunn musikk som ikkje skal preikast i hel. Derimot er det musikk som ganske mange kunne finne på å like, trur eg.

 

Timber Timbre – Hot Dreams                          7

Hot Dreams   (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 7. mai 2014)

Utan at verden på noko vis har gått av hengslene har Timber Timbre drive på å laga bra musikk ein åtte-ni års tid no. Spesielt bra var bandet på sitt sjølvtitulerte tredjealbum. Eit album der frontfigur Taylor Kirk opererte mykje på eiga hand, og serverte heimsøkt og klaustrofobisk folk-blues under ein luftig og vidstrakt himmel. Året etter rista det meir i det soniske bildet. Dei var fleire, og nittenfemtiåra vart frekventert, i form av ein tumult mellom Roy Orbison og Screaming Jay Hawkins. Eller noko i den duren.

I mitt forsøk på å Hot Dreams kjem eg heller ikkje denne gongen unna Orbison. Det er noko med røysta, fraseringane, og tonane til Taylor Kirk som får meg til å tenke på den gamle heidersmannen. Og aller tydeligast er det i tittellåta. Tonen er krystallklar og tilhøva er lumre. Belysninga er fløyelsraud og syndarar sitt i kvar ein krok. Er det ein dagdraum eller eit nattleg mareritt? Kanskje aller mest ei sveittetokt i ytterkanten av røyndomen. «I wanna wake from hot dreams of you babe» syng songaren, før han lar Colin Stetson sin saksofon røyklegge sluttpartiet.

Ein Stetson som serverer saksofontonar av meir krakilsk skapnad i siste del av Grand Canyon. Ei western-melodisk framstilling, i god Lee Hazlewood ånd, av ein flytur frå Phoenix over Grand Canyons mektige munn til Hollywood. Der eg meinar å kjenne att konturane av førtitalets detektivar i svart og kvitt, eit forlorent motellrom, og «a divining by venetian blinds». Apropos vindaugsforheng: Curtains!? er plata sitt funky nummer. Westernfunky. Og ein auditiv filmsnutt der det tvetydig vert konkludert med at «curtains can conceal what it is they were to hide». Låta har forresten ein eim av Portishead i seg, og er ikkje aleine om det. Ikkje minst kan eg høyre slikt i opningsnummeret Beat The Drum Slowly. Der Kirk syng om kameraet som skal rulle, og generelt sett skapar eit filmatisk inntrykk. Eit inntrykk som også er der over alt på plata, ikkje minst når songaren knelar i This Low Commotion, og kjem med ei bebreiding om at «you turned me on, than you turned on me».

Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

 

EMA – The Future’s Void                               7

The Future's Void  Tretti år etter at William Gibson gav ut sin cyberpunk-klassikar Neuromancer dukkar EMA opp med ein song som ber bokas tittel. Songen går strake vegen inn i teknologiens og menneskets ve og vel. «ur makin» a living off of takin» selfies, is that the way that you want it to be? It’s such a narcissistic baby, it’s such a new milennial baby».

På coveret kan vi sjå Erika M. Anderson (EMA) med virtuelle røyndomsbriller. Eit gjennomgangstema på plata er livet på og rundt internettet. Ikkje så mykje ein framtidsdystopi, meir ein kommentar og ei skildring av tilstanden slik ho ser den rundt seg akkurat no.

På debutalbumet sitt, Partial Life Martyred Saints, vrengte ho av seg ni støyande viser med eit tidvis popmelodisk ganglag. Det tekstlige fokuset var retta innover mot hennar eigen kjenslesentral, mot dei subjektive sanningane. Slikt finst for så vidt på denne oppfølgjaren også.

«Feel like I blew my soul out, across the interwebs and streams» syng ho, og det handlar om den personen ein presenterer seg som på nettet kontra den personen ein «feel inside», og så handlar det om å føle seg som ei beskjeden brikke i «a big advertising campaign». Men det handlar nødvendigvis ikkje om Erika M. Anderson, det handlar vel i grunn om kven som helst.

Kven som helst som har klikka på linken som fortel om ein «dead celebrity». Kven som helst som har følt på ei skam ståande der «stupid naked». Kven som helst som opplever ei verd «eclipsed by a fever, striking masses down in their prime».

Instrumenta som fylgjer songane er denne gongen i all hovudsak av elektronisk art. Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte. Dama syng hymnelikt i songar som When She Comes og Dead Celebrity, dvelande i 100 Years, manande og pågåande i god PJ Harvey stil på fleire spora, og både Blondie-fagert og Hole-iltert i den rivande grunge-kommentaren So Blonde.

Ei iskald og ekstremt dyster affære blir dette altså ikkje. Snarare ei med songar som pustar inn dugeleg med luft, av det livgjerande slaget.

 

Old 97’s – Most Messed Up                             7

Most Messed Up  «Rock’n roll’s been very very good to me» slår Rhett Miller ettertrykkelig fast. I opningslåta på Old 97’s ellevte album, Longer Than You’ve Been Alive. Eit ubetalelig dukk ned i livet til ein rock’n roll aktør. Ein ekspanderande melodi av det uimotståelige slaget, og ein seks minutt lang sjølvbiografi, som utelet mykje og sikkert lyg til litt, men som først og fremst klapsar til myta mitt i fjeset. «I’m not crazy ’bout songs that get self-referential, most of this stuff should be kept confidential, ah, but who even gives a fuck anymore?, you should know the truth, it’s both a blast and a bore , rock stars were once such mythical creatures, up there with presidents, playmates and preachers».

20 år etter at bandet suste inn på nittitalet med countryrock av det punkprega slaget har kvartetten enno ikkje lagt inn årene. Faktisk viser dei seg på Most Messed Up frå ei friskare og meir hardtspelande side enn dei har gjort på lenge.

Opningssporet er ikkje det einaste på plata som tar for seg livet som rockeartist. Temaet blir såpass heftig behandla undervegs at det kan vel forsvarast om eg hevdar at dette er eit konseptalbum rundt temaet. «Lets drink whiskey, and do it all night long, lets get drunk and get it on» lyde det i ei feststemt batalje. «I’m gonna play my guitar till my fingers fell off, sing till my voice is gone» blir gjentatt eit par gonger i ein annan song. Og så er den stygt fengande kaktusrockaren Guadalajara då. Ein liten røvarhistorie om ein fyr som får ein førespurnad frå ei kvinne om litt nødvendig hjelp – fordi «my bikini is stuck in the back».

I det tittelkuttet raljerar ut med sitt mantra «I am the must messed up motherfucker in this town» er det ikkje vanskelig å slå fast at dette er langt unna å kunne bli kalla elegant. Men du verden som det rockar og rullar.

 

Arc Iris – Arc Iris                                             7

Arc Iris  Sist gong eg høyrde Jocie Adams var ho ein av medlemene i The Low Anthem. No er ho frontfigur i Arc Iris. Kanskje vart The Low Anthem for trongt for henne. Ting kan tyde på det. Arc Iris kan tyde på det. Eit eklektisk tiltak. Her finst songar som ikkje driv veldig langt bort frå slikt The Low Anthem held på med, men her finst fleire songar som driv i ganske så mange andre retningar. Alle komponert av ei dame som har si musikkopplæring innan den klassiske musikken, men som set like stor pris på ein naken fjelltone som eit innfløkt prog-tema eller ein gnagande kammermelodi. Ho vil mykje, men ikkje meir enn det ho får til.

Instrumenta som er i bruk plata igjennom tel slikt som akustisk gitar, piano, orgel, kontrabass, cello, banjo, trompet, trombone og slagverk. Stilartane dei tar seg gjennom spenner frå bassig bluegrass (Money Gnomes) og sorgtung countryvisesang (Whiskey Man), via sensuell jazzig swinging (Singing So Sweetly) og praktfullt balladeri med venger av doo-wop (Ditch), til spenstige cabaret-tilstandar (Swimming).

Heile greia heng heilt naturleg og fabelaktig godt i hop.

 

Mai10

Woods – With Light and With Love

Posted on by
Standard

Tåka er borte, sekstitalet er tydelig, groovet er aktivt, og det melodiske blomstrar.                     8

With Light and With Love  Skogen ville vore uendelig stille om det berre var dei beste fuglane som song, var det ein som sa ein gong. Så bra då at det ikkje er uendelig stille i skogen, tenker eg. Så bra at Jeremy Earl ikkje teier stille, men syng. Med ei falsettrøyst som ikkje prøver å vere perfekt, som er det den er, som har litt Neil Young i seg, og som er oppriktig til stades i songen. I ti songar til ende på den sjuande plate til Woods. Ein tanke lenger framme i skogholtet (les lydbildet) enn den har vore på dei seks føregåande. Der finn den seg absolutt til rette.

Woods har vore i eit skikkelig platestudio. Det er ein arena dei aldri har oppsøkt før. Alt dei har spelt inn tidlegare er blitt gjort i frontfigurane Jeremy Earl og Jarvis Taveniere sitt eige vesle heimestudio. Musikken som har komme utav det har vore lausleg, psykedelisk, tåkete, folk, rock. Av og til har dei søkt inn mot eit motorisk groove, oftare har det vore vimsete og tilsynelatande ikkje heilt fokusert. Når det er sagt har dei plate for plate skjerpa fokuset. Presentert fleire og fleire låtar med eit klarare blikk, og rakare rygg. At denne utviklinga samstundes skulle føre til betre og betre plater er ingen sjølvsagt ting. Dei kunne fort ha polert bort både sjarm og sjel undervegs. I staden har dei berre fått slikt tydeligare fram. På to år gamle Bend Beyond i så blomstrande substansielle former at plata stod fram som eit av det årets beste. With Light and With Love er forsyne meg endå betre.

1967 er ikkje uendelig langt unna. Ein elskelig poptone trenger seg inn i det meste, og den psykedeliske faktoren er lysande. With Light and With Love, det er selvfølgelig ikkje berre ein platetittel, det er også ein song. Albumets mest sentrale song, og i særklasse lengste. Gjennom ni samfulle minutt driv den fram. Med unntak av ein kort sfærisk pause cirka midtvegs har den eit kvilelaust vesen. Groovet er der, orgelet gjallar, Earl syng om kjærleik og død, og gitarlyden er kvesst. Det er ei låt som er på veg framover, framover, heile tida framover. Med krum nakke. Utan å nøle. Her blir det ikkje myst mot fjerne horisontar, eller dingla inn på sidespor. Eg opplever låta som ein slektning av klassiske langlåtar som Down By the River (Neil Young) og Marquee Moon (Television). Den har den same suggererande krafta, og for så vidt også ein tekstlig tematikk som ikkje er heilt ulik. I Young si låt handlar det om at dama drar hovudpersonen «over the rainbow» før ho av uklare grunnar blir skoten nede ved elva, hos Television er linja «The kiss of death, the embrace of life» sentral, medan Earl han syng om å vandre med kjærleiken for så brått å melde «death brings us close». Men først og fremst er det energien, den uimotståelige konsise energien det handlar om.

I andre låtar handlar det om litt andre ting. Shepherd er ei countrylåt. Ei småskakk countrylåt, ute til venstre for Gene Clark, med ein slidegitar som høyrest ut som ein steelgitar, og ord som omhandlar livets gang – «fallin» in and out of love». Livets gang meinar eg å oppfatte som tema i Moving To the Left også. Ein grasiøs og gemyttlig melodi med ein tanke Beatles i seg, og ei tett rytmisk åtferd – «floating by and by … spinning with the sun … moving with the rest … moving to the left».

Tett rytmisk åtferd er forresten noko som går att plata igjennom. Sånn stort sett, og i alle fall målt mot tidlegare Woods-bragder. Eg høyrer det i Leaves Like Glass (som visstnok er ei av to låtar som er spelt inn heime). Her høyrer eg også noko umiskjennelig Dylansk. Frå det innleiande trommeslaget og orgeltonane sin slektskap med Like A Rolling Stone til Jeremy Earl si smått snerrande frasering retta mot ein ikkje namngitt person – «this life won’t wait for you … you try to clear up your life … I know I fucking wait for you».

Eg nemnte Gene Clark, og eimen frå det mest kjente bandet han spelte med, ærverdige The Byrds, er ikkje å komme forbi. Sterkast er den i New Light. Ein fengande folkrocklåt , der noko psykedelisk gnir seg inntil dei indre regionar og fruktbar harmonisong opererer i dei ytre. Den er der også i Only the Lonely, ein godlynt kjæledegge av ein popsong. Med melodisk siger i blikket, skarpleik i hoftepartiet, og varme i bringa – «with some love, with some light, in the human heart».

Og akkurat der fall eg for freistinga å kalle det som openbarar seg på With Light and With Love for human popmusikk. Ganske enkelt fordi eg opplever plata som 100 % menneskelig. Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot. Den har mykje i seg og mykje for seg, og står fram som kongruent og variert i same andedrag. Sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien. Er fredfull og har ein sterk vilje. Vemodet blir oppmoda om å danse kinn mot kinn med gleda. Lyset blir slått ganske så ettertrykkelig på, sola skin, samstundes som det heller aldri blir lagt skjul på at motgang og død luskar i skuggane. Det er vel i grunn musikk som ikkje skal preikast i hel. Derimot er det musikk som ganske mange kunne finne på å like, trur eg.

Des31

Musikalsk årsoppgjer 2012

Posted on by
Standard

Dette er ikkje eit forsøk på å komme med ein brei analyse av musikkåret 2012. Slikt for andre ta seg av. Dette er i grunn ikkje noko anna ein smal liten egotripp. Ei liste over tjuefem plater eg har sett pris på i år. I ei omskiftelig men ikkje heilt tilfeldig rekkefølgje.

Eit raskt blikk over lista fortel meg at amerikanske tonar er sterkt overrepresentert, og at heimlandet berre er representert med ei plate. Hadde eg gidda å laga lista lenger kunne Highasakite, Susanne Sundfør, Anne Marie Almedal, The Little Hands of Asphalt, Hellbillies, Hanne Kolstø, Susanna, Tom Roger Aadland, I Was A King, Æ, Lindstrøm, Ida Jenshus, Narum og Meg og Kammeraten Min også ha fått ein plass. Og då kunne jo også fleire frå utlandet fått plass, plater av folk og band som Grizzly Bear, Ty Segall, Elephant Micah, Black Moth Super Rainbow, Mark Lanegan Band, Laura Gibson, Simone Felice, Cloud Nothings, Chromatics, Godspeed You Black Emperor, Leonard Cohen, Polica, Allah-Las, Kindness, Iris DeMent, Bob Dylan, Beach House, Dr. John, Turnpike Troubadours, Fiona Apple, Mount Eerie, Six Organs of Admittance, Beachwood Sparks, Frank Ocean, Giant Giant Sand, Richard Hawley, Thåström, Goat, Dirty Three, Cat Power, Anais Mitchell og Calexico. For dei gav alle ut bra plater i 2012. Men eg trur eg får nøye meg med desse:

1. Father John Misty – Fear Fun
Josh Tillman har vore i musisk bevegelse ein del år no. I skuggen av det store scenelyset, eller på ein trommekrakk bakom songaren og gitaristen. Gjennom fleire plater har han, som J. Tillman, utforska det tungsindige krysningspunktet mellom Nick Drake og Townes Van Zandt. I tre år har han i tillegg vore trommeslagar i Fleet Foxes. Der er han ikkje lenger. Han har vandra vidare, tenkt nokre andre tankar, døypt seg om til Father John Misty, og laga ei plate kledd i ein tidleg 70-tals skrud, der folkrock, countryrock, softrock og psykedelia er dei dominerande ingrediensane. Der det mismotige blir konfrontert med sardoniske innfall, dopprat, hedonisme, ein bisarr humor, og ikkje så reint få absurditetar. Latterlig vitale saker i grunn.

2. Neil Young with Crazy Horse – Psychedelic Pill
Eg plasserer lyden av Neil Young og Crazy Horse høgare enn dei fleste lydar eg finn der ute. Dei står bak fleire av mine favorittplater. Med Psychedelic Pill har dei laga ei til. Ei lang ei, med lange magisk harvande låtar, om livet slik det har fortona seg. Og beviser at tilbakeskoding, gamle takter og null utvikling kan være den rette medisinen.

3. Simon Joyner – Ghosts
Midt i eit dissonantisk utland hevar songaren si krokete røyst og hevdar at «a good man is hard to find, a bad one’s even harder to get rid of». Det er stygt. Det er fredlaust. Det er ein dobbeldose svartmalande og støyplaga countryrock. Unnfanga av ein seig ørkenvind, født bak ein vridd blues, pint under Velvet Underground. Avlevert med reinspikka overtydnad.

4. Lambchop – Mr. M
Det finst ei tid for Lambchop. Det finst absolutt tider som ikkje høyrer Lambchop til. Men innimellom er tida der, og då finst det ingenting som er betre enn Lambchop. Ingenting. Mr. M føyer seg inn i rekka. Den byr på ein ny porsjon underfundig og saliggjerande Lambchop-melankoli, denne gongen dedikert ein avdød venn.

5. First Aid Kit – The Lion’s Roar
Kledd i psykedelisk farga kaftan, og med 1969 mindre enn eit andedrag unna, den engelske folktradisjonen i bakhovudet, den amerikanske country/folk-tradisjonen i hjerta, Stockholm sine snødekte gater i synsranda, og ei kosmisk livskraft strøymande gjennom seg, tilfører First Aid Kit det tradisjonsbundne sin eigen friskleitte signatur.

6. Tønes – Sån Av Salve
Underfundig sosialrealisme, ispedd meir alvorsprega tankar kring det å være menneske, i hop med andre menneske. På kjent og snodig vis fyller Tønes plata med skildringar av folk som helde på med sitt. Små ting, dagligdagse ting, ting dei kanskje ikkje er spesielt stolte over å halde på med. Han gjer det minst like bra som han nokon gong har gjort det, og då gjer han det bra skal du veta.

7. Jack White – Blunderbuss
Feitt og overflødige tonar er kasta i komposten. Tilbake står eit reinskore, melodisk attraktivt, og dynamisk lite meisterverk, som er skittent og reint i funksjonell foreining. Det høyrest veldig ut som det beste Jack White nokon gong har hatt fingrane borti.

8. Tame Impala – Lonerism
Med ein sumpete romklang forserer Tame Impala ei sonisk løype som svingar seg frå Soft Bulletin til Strawberry Fields Forever. Som tittelen insinuerar er det eit einmannsverk. Kevin Parker sitt melodisk vinnande og psykedelisk utfordrande einmannsverk.

9. Sharon Van Etten – Tramp
Ei krystallklar og sanselig men samstundes nøktern røyst. Den pure, svevande men samstundes jordbundne tonen. Det er Sharon Van Etten det. Tramp handlar om folk som elskar. Frå første stund, frå Warsaw sine gitargråtande og skimrande breidder til Joke Or a Lie sitt spartanske og varleg dronegnagande adjø handlar det om å elske. Det handlar om at det er alt anna enn problemfritt.

10. Patti Smith – Banga
Det er ingen fakter hos Patti Smith. Ho prøver ikkje vere, noko, eller nokon. Ho er, stemma, poeten og rytmen. Framleis, i ein alder av 65 år, er ho det. Aldri halvhjerta, aldri noko mindre enn vital, tidvis formidabel.

11. Allo Darlin» – Europe
Først og fremst er dette uhøyrt forførande og vilt fengande popmusikk. Men eg høyrer noko meir også. Eit vemod, som finn ein klangbotn under den poppige overflata, og rissar eit bilde med fleire dimensjonar i seg. «Under Capricornia skies». Formulert av Elizabeth Morris frå Queensland, Australia, ein av dei verkelig gode låtskrivarane.

12. Woods – Bend Beyond
Woods fokuserer låtane, køyrer på med litt meir elektrisitet, og minst like mykje psykedelia. Slik vi kjenner den frå det myteomspunne sekstitalet. Og pop. Frå det same tiåret. Støtta opp mot den vindskeive og heimelaga estetikken til våre dagars uavhengige.

13. The Men – Open Your Heart
The Men er ikkje her for å imponere, dei er her for rock’n roll. Så utan tankar om virtuositet, innovasjon eller intrikate påfunn grip dei fatt i rocken sin inste kjerne, den urovekkande feberen, og tenner på. Gud skal vite at det brenn.

14. Andrew Bird – Break It Yourself
«Time’s a crooked bow, come on, tell us something we don’t know» oppfordrar Andrew Bird. Denne syngande fiolinisten og kontrastmakaren som sannsynlegvis ikkje har granska fasiten på korleis ein poplåt skal skruast ihop, og nettopp derfor lagar betre poplåtar enn dei fleste.

15. John Fullbright – From the Ground Up
Ein ung mann frå Oklahoma, med ei røyst som merkast, og songar som virkar. Countrysongar og andre songar, mang slags songar. Rock av brunstig avstamming, orgel og groove, soul og gospel, fengande gitarrock, og pianoballadar djupt nede i kneståande.

16. Damien Jurado – Maraqopa
Det byrja på Saint Bartlett, hans førre plate. Trubaduren tok eit steg inn i eit romsligare og meir rørsleprega landskap. Han er der framleis. Ikkje milevis unna den folktonen han har gjort oss kjent med opp gjennom åra, men unna. Han kan være elektrisk rockande, smått funky og psykedelisk popduvande. Men alltid Jurado, varmt søkande.

17. Darren Hayman and the Long Parliament – The Violence
Det er 1645, borgarkrigen rår i England, og kvinner blir skulda for å være hekser. Hayman fører den humane og melodiske folkpopen sin inn i sentrum av dette, finn nokre enkeltskjebnar, og gjer det grufulle synlig, gjennom ei ubroten rekke av velbygde songar.

18. Alabama Shakes – Boys & Girls
Med ungdommelig pågangsmot tar bandet soulmusikken med på ein groovy southern rock’n roll tur den berre har godt av. Og i leiarrolla, Brittany Howard. Eigar av ei stemme som tar inderlig eigedom i kvar einaste tone den har omgang med. Ei ekte kraft.

19. Old Crow Medicine Show – Carry Me Back
Dei er dei same helsebringande leverandørane av tradisjonsrike og uforfalska tonar som dei alltid har vore. Med minimal straumtilførsel men dugelig energi grip dei tak i merksemda og syng om fråflytting, heimebrenning, fylleslagsmål, og anna rural moro og smerte.

20. Bill Fay – Life Is People
Sist gong han var her, blei han ignorert. Det er 41 år sidan sist. I lag med fans og gode hjelparar kom han tilbake i år. Og vart ikkje ignorert. Life Is People er som tittelen insinuerar varm og humanistisk. Nokre tiår med livserfaring og djupfølt vørdnad unna den iherdige og tidvis krakilske kampen som utspant seg då han var her som ung.

21. Marissa Nadler – The Sister
Søstera er den sjølvtitulerte plata hennar frå 2011. Stemma hennar er like glasklar, sterk og skjør. Det er ikkje så mykje anna enn hennar eigne gitarplukkande tonar som akkompagnerar songane. Det er nakent og reint, og det dirrar. Og det er vakkert, som Christine og Constantine.

22. Lower Dens – Nootropics
Etter nokre år som soloartist, freakfolkartist, gjekk Jana Hunter inn i rolla som bandmedlem i kvartetten Lower Dens. Og musikken vart annleis. Spesielt på denne andreplata. Den held til i eit drøymande landskap, farga i blått, der kjølig elektroniske tonar har ei framskoten rolle. Med eit groove som tidvis går i krautrock-lei. Og inni der syng Jana, gåtefullt.

23. Hurray For The Riff Raff – Look Out Mama
Eit ungt band som på merkbart vis tar for seg av den amerikanske musikkarven. Frå folklore og country via southern blues til surf-rock. Og plussar på med ein ode til John og Yoko. I den sentrale vokalrolla ei kvinne med røter frå Puerto Rico, Alynda lee Segarra.

24. Shovels & Rope – O» Be Joyful
Eit tospann. Kvinne og mann. Cary Ann Hearst og Michael Trent. White Stripes har vore der. Då var det blues. Desse to tar fatt i tonar av countryslekt. Eit energisk grep tar dei om sakene, og går rett til kjerna. Slikt blir det lite utanomsnakk og visvas av.

25. The Walkmen – Heaven
Det handlar om å ha det bra. Det er det det gjer, på Heaven. Om å finne ein ro, og å ha det, ikkje perfekt, men bra. Om å vere i komfortsona. Langt unna den raude sona dei var i då The Rat vart til. Om dei har tapt noko på vegen hit? Energi? Ungdom? Vel, sånn er vegen. Men seg sjølv har dei ikkje tapt. Dei er framleis eit band å like, eit likandes band.

Des11

Woods – Bent Beyond

Posted on by
Standard

Skogsbandet frå Brooklyn skrur opp lyden litt, fokuserer låtane litt meir, og leverer sitt beste album.

8

cover

Det er ikkje gitarsoloar som dominerar den nye plata til Woods. 12 låtar på 32 minutt seier vel sitt om at så ikkje kan være tilfelle. Men det finst i alle fall ein her, og den er alvorlig god. Den gjer seg til kjenne 1 minutt og 27 sekundar inn i tittellåta. Midt inne i eit groove som for lengst har etablert si suggererande form. Like etter at Jeremy Earl, med falsettrøysta, har forkynt, for tredje gong «just to see, just to know, just to bend beyond the light». Gitarsoloen lystrar. Døypt i eit kaleidoskopisk sollys svingar den seg inn på ein veg bortanfor dei opplyste soner. Der forsyner den seg av mørket, skiftar ham, drikk ein slurk med slangegift, kler seg om, og dansar med Salome, syndig som ei laurdagsnatt i helvete. Det er syrerock det, slik eg ikkje kan minnast Woods har gjort det før. 

Eg har fått med meg eit par Woods plater dei siste åra. At Echo Lake og Sun and Shade. To plater med, i all hovudsak, skakk, lo-fi psykedelisk folkrock. Dei har varma og skurra, og tatt pulsen på både lykke og smerte. To gode plater. Spontane, kanskje litt flyktige, ja kanskje litt uferdige til og med. Slike eg har arkivert like bakom den fremre del av hukommelsen. 

Så, eg har ikkje gått rundt og venta på den nye plata til Woods. Sant og seie var eg ikkje klar over at den var her, før ein songfugl kvitra nokre ord om at sansane burde skjerpast. Woods si nye plate hadde landa på ein tallerken like ved, og den forsynte øyregangane med særs attraktive tonar. Slike utspel må sjølvsagt lyttast til. Så eg har lytta på Bend Beyond. Det har vist seg vanskelig å slutte med. 

Den har meir substans, Bend Beyond, enn tidlegare Woods-framstøyt. Verkar å være meir gjennomarbeida. Ikkje like mykje tatt på hælen. Sjølv om dei kortaste låtane ikkje ein gong når ei lengd på to minutt, er dei alle fullendte. Slik det altså ikkje alltid har vore før. 

Før, når dei to som i første rekke utgjer Woods, Jeremy Earl med falsettrøysta, og gitaren, og etc, og Jarvis Taveniere med gitaren, og trommestikkene, og etc, har oppsøkt sitt Rear House, og spelt inn sine plater. Det har blitt nokre etter kvart. Bend Beyond er deira sjette sidan debuten i 2007. 

Eg trur ikkje eg tar styggelig feil når eg hevdar at Bend Beyond er driven av meir elektrisitet enn noko anna Woods-album. Og minst like mykje psykedelia. Slik vi kjenner den frå det myteomspunne sekstitalet. Og pop. Frå det same tiåret. Støtta opp mot den vindskeive og heimelaga estetikken til våre dagars uavhengige. 

Det dunkle frå tittelsporet blir for så vidt med vidare innover på plata. Også når bandet presenterar sitt mest catchy stykke pop til dags dato. Is It Honest? lyde spørsmålet då. «You’d dream we’d move closer to sunsets» svarar refrenget, «but it’s so fucking hard to see». Låta manøvrerar seg ikkje bortanfor lyset, men alt er ikkje like fengande som det melodien insisterer på. Ei otte ligg og gneg. Her, og der. I den haustlige folkpopsaken Cali In A Cup syng Earl om ein «weekend shower with flowers from their grave». Medan det i den orgel- og gitarskrikande Find Them Empty vært snakka om å minnast løgna, «a normal reaction to a changing time». 

I den vakre visa It Ain’t Easy er dei på utkikk etter ulike måtar å få ting til å være som dei er. Back To the Stone høyrest ut som ein song som alltid har vore der, med eit refreng som alltid vil kjennast like friskt. Ein liten, men ikkje unnselig, gitarsolo kjem til skrikande unnsetning i giftbegeret Size Meets the Sound. Impossible Sky driv frå sitt stakkato verseparti og inn i eit fargerikt blomstrande refreng der songaren syng «it’s not our time, it’s horrible, I’m awake». Før dei avsluttar med litt enkel Shins-slekta pop kalla Something Surreal, høvelig nok, og drøymer opp ein himmel spegla av natta. 

Eg skal ikkje skryte på Woods stor originalitet, og slike ting. Det har dei ikkje gjort seg fortent til. Men det er noko med så godt som alle låtane på Bend Beyond. Noko som talar til meg. Av melodiske årsaker, av finurlige årsaker, av energiske årsaker, av uklare årsaker. Og sjølv om dei kan plasserast i dette psych/pop/folk-segmentet, er det ikkje med eit einsarta uttrykk dei blir plassert der. Bend Beyond er ei variert plate, og i grunn ei litt uforklarlig god ei. 

Først publisert på Groove.no (i 2012)