Monthly Archives: mars 2014

Mar27

Æ og Dem – Gjendødsligheta

Posted on by
Standard

Viser med rock i seg, om slikt som skjer både mellom folk og i folk.                                                            7

cover  Så har vi nordlendingen med dei mystiske platetitlane her att. Eg meiner, Gjendødsligheta, du finn ikkje det ordet i offisielle ordbøker. Eg mistenker han i grunn sterkt for å ha funne det opp heilt på eiga hand. Sist gong han var her under sitt fyndige alterego – kort og godt Æ – heitte plata Avvikerike. Eit ord det jo for så vidt går an å tenke seg kva betyr, men som han kludra litt til sidan han insisterte på å stave det med berre ein r. Før der att var det Udyrbarmark, og det har vore fleire. Men i år altså, Gjendødsligheta. Det første som slår meg er at det har noko med skrømt og gjenferd å gjere. Platecoveret er ikkje akkurat med på å dempe den ideen, men dei elleve songane eg finn på innsida opplever eg som langt mindre uhyggelige enn som så.

Æ syng om det som høyrer livet til. Noko ein for så vidt kan seie at døden også gjer, men dystert langt inn i den leia dreg han ikkje. Eg høyrer heller at han syng om slikt som skjer mellom menneske medan dei framleis pustar og går rundt på jorda, og då i hovudsak slikt som har med kjærleiken å gjere. Den gode men akk så plundrete og litt for ofte smertande kjærleiken. Eg høyrer han fundere over å «dyrke og investere i framtidig savn». I fotspora fylgjer ofte einsemda. Eg høyrer Æ behandle einsemda. Eg høyrer han formidle at «kor hen ferden går så må du reis aleina tell du kommer heim». Eg høyrer han synge både sårt og eigenrådig om annleisheita og fridomen. Eg høyrer han synge «kjenn at du e friar enn fuglan», før han raskt reserverer seg og legg til «men de er programmert, men kem ække det».

Æ heiter eigentlig, og fullt og heilt, Erling Riibe Ramskjell. Saman med ein liten gjeng, som mellom anna består av to av syskena hans, serverer han songar som kan få eit visestempel på seg. Men ikkje eit slikt eit som finn nennsam fred og ro. Her er ein elektrisitet og eit rockegroove inne i bildet også. Heile tida handtert i ei form der tonane blir gitt luft og songaren har den sentrale plassen.

Eit høgdepunkt er Den Lengste Veien. Frå ein forsiktig start bygger låta seg opp og inn i ei pågåande og etter kvart fortvila form. Det handlar om kor utfordrande det kan være å ville skilje seg ut, om kor lett det kan være å tole liding og blod berre «avstanden er trygg», og det handlar om å hamne i ein nådelaus personleg ørkensituasjon der ein går ned i kneståande og ropar «hjelp mæ pappa, æ har ondt».

Det finst fleire songar på plata som har noko merkbart med seg. Eit hektande gitarriff og eit utkrope driv gjer den djerve kjærleikssongen … Ka Enn til eit eldfullt nummer. Eg nemnte at eit par sysken deltek. Kåre Riibe Ramskjell handterar tangentar av ymse slag. Sterkast i så måte gjer han seg gjeldande i Trur Du Det?. Ein sak der orgelet er feitt, kantane er rufsete, tonen er skakk, Tom Waits luskar i skuggane, og søstera Bjørg Riibe Ramskjell er ein vital duettpartnar. Same dama har same rolle når den Svarte Boksen til songaren blir utsett for visse spekulasjonar ein annan stad på plata. Det vil seie, ho tek seg av det fengande refrenget, og kjem der med visse forslag til kva boksen faktisk kan innehalde av informasjon. «Kan ve katastrofe, kan ve ingenting, …, kan ve falske minna, kan ve poesi».

Innimellom er det meir varleg. Innimellom dukkar Likholmen Blues opp. Ein djupfølt ballade om fiskaren som dreg ut i morgongryet. Om «slitets adelsfolk», om å gjere det ein må, om å høyre til.

Æ høyrer til blant dei nåtidige norske låtskrivarar og songarar det er verdt å spore opp og ta ein lytt, om ikkje fleire, til.

Mar21

Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness

Posted on by
Standard

Ei pur og sterk røyst melder for alvor frå at ho er her.                                                                                     8

cover  Til slutt kjem optimismen sigande. Skimrande og uendelig vakkert kjem den sigande, gjennom Windows. Opne Windows. «What’s so wrong with the light?» spør Angel Olsen, og det uutalte svaret lyde vel sånn cirka «ikkje så mykje, absolutt ikkje så mykje». «Won’t you open a window sometime?» spør ho også, og det bygger seg opp, utsikta klarnar, der ute finst håpet. Noko Angel Olsen i dei ti føregåande songane slett ikkje har gitt uttrykk for at ho har kjent seg overvettes sikker på. Der har det vel handla meir om å slå av lyset enn om å slå det på. Men songane har aldri slokna. Til det er dei altfor sterke, og ikkje minst er dei blitt formidla av ei røyst som er 100% tilstades midt i dei. Slikt set spor.

Burn Your Fire For No Witness er Angel Olsen si tredje plateutgjeving. På dei to første (6-spors mini-lp’en Strange Cacti og albumet Half Way Home) har det ikkje vore så veldig mykje meir enn ho og gitaren. Omslutta av romklang på Strange Cacti, heilt nær på Half Way Home. To faktorar som blir kombinert på Burn Your Fire For No Witness, i tillegg til at ho har fått seg eit lite band. Trommisen Joshua Jaeger og bassisten Stewart Bronaugh. Saman med produsent John Congleton spelar dei to på ein del andre instrument også, medan Angel Olsen sjølv i langt større grad trakterer den elektriske gitaren enn den akustiske. Slikt kan det bli bra med lyd av. Til tider i alle fall.

Forgiven/Forgotten representerer definitivt slike tider. Eit stridig rockeaugeblikk som kunne ha blitt fødd tidleg på nittitalet, i ein grunge-kjellar, eller der Liz Phair gjennomførte sitt Exile In Guyville. Men Angel Olsen har i grunn ingen vanskar med å overtyde meg om at dette her er hennar greie, hennar song, hennar refleksjonar. «If there’s one thing I fear, it’s knowing you’re around, so close but not here» syng ho, på veg inn i ein tilstand av vil/vil ikkje, også kalla den store villreia. Ein tilstand ho på sett og vis er innom i mange av songane. Og der ho ikkje skildrar nett den tilstanden så skildrar ho slektningar av den.

For eit par år sidan høyrde eg ho synge nokre songar saman med Bonnie Prince Billy på hans Wilfroy Goes To Town album. Sterkast kan eg minnast henne i eit ikkje heilt udramatisk augeblikk spørje «Ain’t I a woman? Ain’t you a man? Why wait for somebody? Why make a plan?» og så konkludere med «Fuck birds in bushes! Lets take em in hand!». Det handlar om kvinner og menn i songane ho syng på denne sin eigen plate også, men like direkte til matfatet fer ho nok ikkje her.

Eg opplever songane hennar som omskiftelige. Dei er fulle av kjensler, men ikkje av einsretta kjensler. Ho kan vere krass og bruke harde ord, men evnar samstundes å vere reflektert. Perspektivet ho startar ein song med kan dreie seg ganske kraftig undervegs. Frå åtak til vørdnad, frå draum til realitet, frå kjærast til fiende, frå skrik til song. Og gjerne tilbake igjen, eller inn i ein tredje eller uklar retning.

«I wish I had the voice of everything» høyrer eg Angel Olsen synge i Stars, som siste linje i eit oppskaka vers, i inngangen til eit refreng som handlar om skriket. I ei glødande tonedrakt formidlar dama eit ynskje om å skrike alt som eksisterer tilbake til «nothingness». Etter neste vers – eit ikkje like oppskaka vers, eit vers der ho formidlar at eit smil kan få henne inn på heilt andre tankar – endrar refrenget seg. Ho vil ikkje lenger skrike, ho vil synge, ho vil synge nytt liv i alt kring seg, og tonane glødar ikkje akkurat mindre. Ein song som set spor.

Og ein til. «Everything is tragic, it all just falls apart» opnar ho White Fire med, og held fram med å uttrykke anger og uro, men også det å vere på utkikk etter «all things summer». Ho kjem med ei oppmoding om å brenne flammen utan vitner, og ho kjem fleire gonger inn på dette å vera uønska. «I heard my mother thinking me right back into my birth» lyde ei sentral linje. Forkynt av ei ung kvinne som blei adoptert bort då ho var eit lite barn. I ein song ho syng åleine med gitaren sin, til tonar som slektar på eit par gamle Cohen-balladar, men som i denne skilsettande samanhengen blir 100 % Angel Olsen.

Utprega skvetten opplever eg henne ikkje å vere. Den ikkje heilt nyoppdaga linja «I feel so lonesome I could cry» har ho mage til å opne ein av sine songar (Hi-Five) med. Men idet songen jumpar og knurrar vidare og skildrar einsemd som møter einsemd, og ein smått sarkastisk Olsen slår sine «high five», er det vel ikkje akkurat Hank Williams eg har i tankane. Nei snarare heller Lou Reed då tenker eg. Ein fyr som låta High & Wild også ber på ei lita gjeld til. Der den tar seg fram med manande krefter, og dama med mikrofonen snerrar meir eller mindre velvalgte linjer mot ein fyr ho ikkje kjenner seg heilt trygg på lenger: «You’re here, you’re here, but your spirit disappeared off to some place that I don’t know, some demon thing has squashed your soul and I don’t recognize you».

Frå det skjøre til det konfronterande, frå det nennsame til det forrykande, den ueinsarta plata til Angel Olsen dekkar alt det og meir til. Når den så i tillegg er fostra på energi, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.

Mar8

Dei 5 beste albuma frå februar 2014 (Slik eg har oppfatta det)

Posted on by
Standard

Sun Kil Moon – Benji        9

Benji 46 år gammal er Mark Kozelek no over tjue år inn i ein musikk-karriere som har avfødd fleire plateutgjevingar enn det eg har oversikt over. Det første tiåret under signaturen Red House Painters, seinare under eige namn, og i diverse samarbeidskonstellasjonar, men først og fremst som Sun Kil Moon. Heile tida i dette ikkje spesielt hastige tempoet, med den akustiske nylonstrenggitaren som det sentrale instrumentet, og  med melankolien som den drivande grunnkrafta. Einsformig seier nokon, styggelig vanedannande seier eg (og på Benji for så vidt ein tanke meir variert enn den gjennomsnittlege Kozelek-utgjevinga – kva no det er).

Mark Kozelek høyrer nok med blant desse ein kan nytte det noko omstridde begrepet litterær låtskrivar om. Det er ikkje mindre aktuelt denne gongen, for aldri har han fylt songane sine med fleire ord. I tillegg er det freistande å trekke ein parallell til eit konkret litterært verk, Karl Ove Knausgård sin Min Kamp. Akkurat som Knausgård går Kozelek inn i sin private sfære, blottlegg eigne kjensler, fortel det slik det blir opplevd, eller slik minnet om noko som hendte fortonar seg, utan ironi, utan metaforar, i eit enkelt og dagligdags språk. Nokre gonger nesten på grensa til platt, ved andre høve utstrålar det ei poetisk kraft, men heile tida maktar Kozelek, akkurat som romanforfattaren, å skape noko med ein suggestiv energi i seg.

Men Kozelek er ikkje forfattar, han er låtskrivar, så det han byr på er først og fremst songar. Energien i orda hans hadde nok ikkje vore den same om dei ikkje hadde hatt sin eksistens i lag med tonar. Eller om dei ikkje hadde blitt fortalt i songaren sin slentrande, modne og sterkt nærverande songstil, akkompagnert av fingerplukka gitartonar, og litt meir (litt koring, ein xylofon, ein bass, eit tangentinstrument, ja endåtil trommer ved nokre høve, og ein saksofon i avslutningslåta).

Ein dryg time varer plata. Den kjennest berre så altfor kort. Akkurat som livet, for oss middelaldrande menn, og kvinner. Dette er songar for oss det.

Låt: Ben’s My Friend 

 

Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness       8

Burn Your Fire for No Witness For eit par år sidan høyrde eg Angel Olsen synge nokre songar saman med Bonnie Prince Billy på hans Wilfroy Goes To Town. Sterkast kan eg minnast henne i eit ikkje heilt udramatisk augeblikk spørje «Ain’t I a woman? Ain’t you a man? Why wait for somebody? Why make a plan?» og så konkludere med «Fuck birds in bushes! Lets take em in hand!». Det handlar om kvinner og menn i songane ho syng på denne sin eigen plate også, men like direkte til matfatet fer ho nok ikkje her.

Eg opplever songane hennar som omskiftelige. Dei er fulle av kjensler, men ikkje av einsretta kjensler. Ho kan vere krass og bruke harde ord, men evnar samstundes å vere reflektert. Perspektivet ho startar ein song med kan dreie seg ganske kraftig undervegs. Frå åtak til vørdnad, frå draum til realitet, frå kjærast til fiende, frå skrik til song. Og gjerne tilbake igjen, eller inn i ein tredje eller uklar retning.

Burn Your Fire For No Witness er Angel Olsen si tredje plateutgjeving. På dei to første (6-spors mini-lp’en Strange Cacti og albumet Half Way Home) har det ikkje vore så veldig mykje meir enn ho og gitaren. Omslutta av romklang på Strange Cacti, heilt nær på Half Way Home. To faktorar som blir kombinert på Burn Your Fire For No Witness, i tillegg til at ho har fått seg eit lite band. Det har ikkje gjort songane hennar vondt. Songar som beveger seg mellom det skjøre og det konfronterande. På ei plate som framstår som ganske så ueinsarta. Når den så i tillegg er fostra på vitalitet, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.

Låt: Stars 

 

Beck – Morning Phase        7

Morning Phase Dette er temmelig langt unna friskusen frå Odelay. Men det er ikkje så veldig langt unna den tynga melankolikaren frå Sea Change. «A companion piece of sorts» i fylgje opphavsmannen sjølv. Og sidan det no er han som seier det, og tonen ein gong er lagt i denne tålsamt glidande og akustisk-orienterte leia, skal ikkje eg legge inn dei store protestane. «California music» har Beck også kalla det, og her eg sit med Laurel Canyon på tungespissen er heller ikkje det ein karakteristikk eg kjenner sterkt for å motseie.

Tar eg vegen inn i orda så merkar eg meg at det er tale om einsemd og avskjed, eg høyrer han synge om at det er ingenting att «except the damage done», og eg høyrer han nemne drukning og underdønningar. Lystelig kan ein vel neppe kalle slikt. Men i staden for å slåss med dønningane kan ein kanskje finne ei bølgje og flyte med, og så heiter jo ikkje plata Morning Phase heilt utan grunn, det er eit morgonlys å spore her. Ein fred å kvile i. Så like botnlaus melankolsk som Sea Change er ikkje denne plata. Heilt like bra er den vel heller ikkje. Den har sine anonyme låtar som ikkje heilt klarar å komme seg ut av sin anonymitet, utan at det frustrerar meg nemneverdig. For mest av alt er plata deilig lat og vakker.

Låt: Blue Moon 

 

Hurray For the Riff Raff – Small Town Heroes       7

Small Town Heroes Dette er songar som kunne vore her for lenge sidan. Dei har eit gammalt Amerika i seg. Men dei er heilt nye, det er i grunn ikkje så vanskelig å oppfatte. Dei er alle skrivne av 26 år gamle Alynda Lee Segarra. Ho har saker og ting på hjerta.

Alynda Lee Segarra har foreldre frå Puerto Rico, ho vaks opp i New York, men som tenåring slengte ho sekken på ryggen og drog USA på kryss og tvers. Av alle byane og stadane ho var innom likte ho New Orleans aller best. No bur ho der. Og har dette bandet, som ho er den definitive drivkrafta i, men som er eit band.

Small Town Heroes er på ingen måte eit debutalbum. Det er bandets femte. Det føregåande, Look Out Mama, er av same kaliber.

Songane Til Alynda er befolka av personar som ikkje lever sine liv i den offisielle amerikanske draumen. Ho syng om den mytiske helten John Henry, om draumaren, vandraren, dei misforståtte, dei misbrukte, dei valdsutsatte, dei homoseksuelle, dei verkelige heltane, og så syng ho om byen ho bur i.

I eit friskt oppkok av folk, country og blues. Tradisjon utan datostempel.

Låt: The Body Electric 

 

Temples – Sun Structures         7

Sun Structures Fleire songar som kunne ha vore her for lenge sidan. I alle fall for 47 år sidan. Tettpakka som dei er av kaleidoskopiske strukturar og svevande bildespråk kunne dei ha blitt til på den amerikanske vestkysten midt i den psykedeliske høgtida. Men heilt slik står det altså ikkje til. Desse tonane har blitt til i den heller anonyme engelske Midlandsbyen Kettering, no ganske så nylig. Av ein ung kvartett som har høyrt sin dose av The Byrds, Jefferson Airplane og The Moody Blues.

På dette debutalbumet omfamnar dei herlegdomen med energisk lyst og velorienterte melodiske evner. Lyden er stor, av Spectorske dimensjonar. Romklangen varmar inne i eit luftig tåkelag. Trommene lyde bombastisk og tolvstrengsgitaren ringer, og innimellom blir det sunge som om det var glamrock dei dreiv med og ikkje ei kosmisk reise.

I all denne klangen av saker som har komme til dei utanfrå lukkast Temples med å vise att sjølve. Uttrykke ein personlegdom. Og det er jo bra.

Låt: Colours To Life 

 

Mar6

Sun Kil Moon – Benji

Posted on by
Standard

Ei melankolsk storstund som saumfer livet, kjærleiken, lystene og døden.                         9

cover   Eg ser Mark Kozelek komme nedover gata. Litt brydd, han er på veg vekk, på veg heim. Han kjem direkte frå ein konsert med Postal Service. Der stod han lengst bak i ein skare av 8000 tilhøyrarar. No har han nett ringt sin venn Ben Gibbard (Postal-sjefen), og takka for fin musikk, men også gitt beskjed om at han ikkje kjem til å komme backstage. Det kunne fort berre blitt pinlig tenker han for seg sjølv. For «there’s a thin line between a middle-aged guy with at backstage pass and a guy with a gut hangin» ’round like a jack-ass». Han hutrar, dette er ikkje hans mest minneverdig augeblikk. Han må innrømme at det ligg eit grundig element av misunning i hans avslag også. 8000 møter opp for å høyre Postal Service, kor mange kjem det på ein Sun Kil Moon-konsert? Han prøver å riste det av seg, og dei neste dagane er han i studio att «doin» 12 hour shifts singing» a song about one thing or another». Slikt blir det plater som Benji av.

Tankar rundt det å vere ein middelaldrande mann er blitt ein del av tankeverksemda til Mark Kozelek. Det kan fort bli slik når ein er blitt ein middelaldrande mann. Når ein sitt på restaurant saman med kjærasten sin for eksempel, og nett har bestilt seg «blue crab cakes», og ho påpeikar at han «seem distracted» og spør kva som står på, og han må svare som sant er at han «can’t explain it, it’s a middle-aged thing», og ho seier «ok» og ete vidare på sin porsjon med «eggs benedict», medan han stirer inn i veggen «cluttered with sports bar shit». Få skriv songar om livet akkurat slik det fortonar seg, som det Mark Kozelek gjer. Og sjeldan har han gjort det betre enn på Benji.

46 år gammal er han no over tjue år inn i ein musikk-karriere som har avfødd fleire plateutgjevingar enn det eg har oversikt over. Det første tiåret under signaturen Red House Painters, seinare under eige namn, og i diverse samarbeidskonstellasjonar, men først og fremst som Sun Kil Moon. Heile tida i dette ikkje spesielt hastige tempoet, med den akustiske nylonstrenggitaren som det sentrale instrumentet, og med melankolien som den drivande grunnkrafta. Det er forresten ikkje ei kraft som først dukka opp idet Kozelek byrja å sysle med musikk. Om vi skal tru han er den meir grunnleggjande enn som så. «From my earliest memories I was a very melancholic kid» meddele Kozelek undervegs på Benji. Det er ikkje den einaste linja på plata som handlar om han sjølv. Visst har mannen trekt sitt eige liv inn i songane sine før også – det er for så vidt eit av hans kjennemerker – men i så stort omfang som han gjer det på Benji har han vel aldri gjort det.

Kozelek høyrer nok med blant desse ein kan nytte det noko omstridde begrepet litterær låtskrivar om. Det er ikkje mindre aktuelt denne gongen, for aldri har han fylt songane sine med fleire ord. I tillegg er det freistande å trekke ein parallell til eit konkret litterært verk, Karl Ove Knausgård sin Min Kamp. Akkurat som Knausgård går Kozelek inn i sin private sfære, blottlegg eigne kjensler, fortel det slik det blir opplevd, eller slik minnet om noko som hendte fortonar seg, utan ironi, utan metaforar, i eit enkelt og dagligdags språk. Nokre gonger nesten på grensa til platt, ved andre høve utstrålar det ei poetisk kraft, men heile tida maktar Kozelek, akkurat som romanforfattaren, å skape noko med ein suggestiv energi i seg. Så er sikkert ikkje alt sant, så har han sikkert endra og dikta, så glir sikkert fiksjon og fakta om ein annan. Men kva så? Det er hans privilegium, og for meg som lyttar er det komplett underordna kva som er kva. Det er energien i det som faktisk er der som er avgjerande, og den er som nemnt ikkje liten.

Men Mark Kozelek er ikkje forfattar, han er låtskrivar, så det han byr på er først og fremst songar. Energien i orda hans hadde nok ikkje vore den same om dei ikkje hadde hatt sin eksistens i lag med tonar. Eller om dei ikkje hadde blitt fortalt i songaren sin slentrande, modne og sterkt nærverande songstil, akkompagnert av fingerplukka gitartonar, og litt meir (litt koring, ein xylofon, ein bass, eit tangentinstrument, ja endåtil trommer ved nokre høve, og ein saksofon i avslutningslåta). Det er sjølvsagt ikkje songar som tar for seg frå eit vidt spekter av det songar kan gjere. Dei held seg alle på innsida av det marginale mønsteret Mark Kozelek plar operere innafor. Der tonar ikkje spring av garde i veldig komplekse former, men der alt ruslar sin gang. Einsformig seier nokon, styggelig vanedannande seier eg (og for så vidt ein tanke meir variert enn den gjennomsnittlege Kozelek-utgjevinga – kva no det er).

Googlar du Benji dukkar det opp nokre bilde av ein liten hund. På syttitalet hadde den hovudrolla i ein film med nettopp det namnet. Ein film Mark Kozelek minnast han såg ein gong i sin barndom, på besøk i Los Angeles hos bestemor si. Eit godt minne. Han syng om ein annan film han første gongen såg i sine yngre dagar også. Den lett surrealistiske konsertfilm The Song Remains the Same, med Led Zeppelin i hovudrolla. Til varmt jagande tonar frå gitaren formidlar han eit (ti minuttar langt) assosiativt epos ramma inn av opplevinga det var å sjå denne filmen som barn, kontra det å sjå den att no ganske nylig. Han konstaterar at dei scenene som virka sterkast på den unge Kozelek også virka sterkast på den middelaldrande Kozelek. Inne i denne ramma assosierer han så fram ein god del anna. Han planlegg eit besøk til mannen som gav han den første platekontrakten. Han ber ærbødig om tilgiving til ein gut han slo ned i barndomen. Og så handlar det mykje om døden då, om venner og kjenningar som har døydd, samt ei fastslåing av at

I cannot shake melancholy
for 46 years now I cannot break the spell
I’ll carry it throughout my whole life
and probably carry it to hell
I’ll go to my grave with my melancholy
and my ghost will echo my sentiments
for all eternity

Benji handlar i grunn mykje om døden. Om kor sterkt det gjekk inn på Mark då han fekk beskjeden om at Carissa var død. Tremenningen hans Carissa, som han ikkje kjente spesielt godt. Det var omstenda som gjekk inn på han. At ei mor midt i trettiåra blir drept av ein spraybokseksplosjon idet ho skal kvitte seg med noko søppel. Kva er meininga i det, «you don’t just raise two kids and take out your trash and die». Og kva er no oddsen for at ho skulle døy nett på denne måten, når det var akkurat slik bestefar hennar døydde. Onkelen til Mark, som også får sin song, Truck Driver. Jim Wise heiter ein annan mann, ein venn av Marks far. Han hjelpte si lidande kone inn i døden, og prøvde deretter å ta sitt eige liv. Det siste mislukkast han med, så no sit han i husarrest. Sperra inne er også han som utnytta seg av og tok livet av den psykisk utviklingshemma nabojenta Micheline. «Micheline she wanted love like anybody else, Micheline she had dreams like everyone else».

Som de forstår handlar songane på sett og vis om andre enn Mark sjølv, men det er noko med måten han plasserer seg sjølv i bildet. Det er hans oppleving av hendingane, hans kjensler, tankar og assosiasjonar kring desse som er det sentrale. Også når han med medkjensle syng om massedrapa i Newtown, og andre massedrap (Utøya-massakren inkludert). Eller når han minnast akkurat kor han var då massemordaren Richard Ramirez døydde av naturlige årsaker, 53 år gammal. Noko som fører til at han byrjar å grunne over at døden kan ligge like om hjørnet. For var ikkje han der Sopranosfyren berre 51 år då han nyleg døydde? Same alder som trommeslagaren i bandet hans, og han sjølv, ja korleis står det til med han sjølv:

I don’t like this getting older stuff,
havin» to pee 50 times a day is bad enough,
I got a nagging prostate and I’ve got a bad back,
and when I fuck too much I feel like I’m gonna have a heartattack

Apropos det siste der. Dogs handlar om den gongen unge Mark starta med slikt. Det første kysset, og vegen vidare derifrå, «the complicated mess of sex and love». Ført til torgs i eit ganske så groovy lydbilde, med den Sonic Youth permitterte Steve Shelley på trommer. Shelley sitt der og opererer rytmen også når Mark kjem med si kjærleikserklæring til far sin, I Love You Dad. I den mest temposterke songen på plata – ja det er nesten litt southern-groove over den – takkar han faren for at han lærte han respekt for folk som var litt annleis. Mellom anna synleggjort gjennom ei historie der Mark hadde nekta å sitte ved sida av ein albino i barnehagen. Kor på faren tar han vennlig for seg, før han avsluttar si formaning med å spele ei legendarisk plate av Edgar Winter (som er albino) for sonen.

Mora får også si kjærleikserklæring. Ei inderlig vakker ei. I Can’t Live Without My Mother’s Love. Om kor umogeleg Mark ser for seg det blir å takle det at ho ein dag døyr. Med Will Oldham som understrekande korist (noko han også er på eit par omkringliggande spor, andre stader er det kvinner som korar).

Ein dryg time varer plata. Den kjennest berre så altfor kort. Akkurat som livet, for oss middelaldrande menn, og kvinner. Dette er songar for oss det.