50 bra plater frå 2016 – og ein del bra bøker.
Det er nok mogeleg at musikkåret 2016 først og fremst vil bli huska for alle som fall ifrå i løpet av dei 366 dagane. Frå David Bowie til Prince til Phife Dawg til George Martin til Merle Haggard til Alan Vega til Glenn Frey til Guy Clark til Leon Russell til Leonard Cohen til George Michael og fleire med dei. Men eg skal huske det for ny bra musikk også.
I det store perspektivet. Det som rekk langt utafor Popkroken er det nok ymse meiningar om kor bra nett dei 50 platene eg nemner under er. Og ikkje minst vil det kunna bli hevda at her er det jammen meg essensielle saker som manglar. Slike som årets plater frå Radiohead, Kanye West, Jenny Hval, Anohni eller Rihanna. Til det kan eg ikkje seie at eg ikkje har høyrt dei. For det har eg. Den einaste årsaka til at dei ikkje er på lista er at dei ikkje trefte meg like bra som dei som er der gjorde. I subjektivitetens heilage namn er det nett slik det må vere. Noko verre er det då med plater eg ikkje har høyrt. Men som kan ha eit vesen som kunne ha treft meg. Dei rakk dessverre ikkje fram i tide til dette årsoppgjeret, men eg ser fram til å møte dei.
1. Car Seat Headrest – Teens of Denial
Tonane tar verkeleg fyr i dette verket til unge Will Toledo, og eit par medsamansvorne av han. Meir presist er det 70 minuttar med gitarbasert rock, der nittitalet møter nåtid, i songar det osar melodisk kraft og glødande vilje av.
2. Parquet Courts – Human Performance
Femte albumet til New York-kvartetten, og punktonen er litt meir raffinert. Men energien rår og tapte illusjonar flagrar vegg imellom.
3. Wussy – Forever Sounds
Gitar, gitar, elektrisk gitar. Det er Forever Sounds det. Ein stad der heartland møter shoegaze, der psykedelia møter vindskeiv country.
4. Leonard Cohen – You Want it Darker
Vis poesi om kjærleiken, alderdomen, livet, døden og gud.
5. Angel Olsen – My Woman
Frå det elektrisk pågåande til det praktfullt ettertenksame.
6. Årabrot – The Gospel
Eit desperat ritt gjennom eit eigenarta postpunklandskap.
7. A Tribe Called Quest – We Got it From Here… Thank You 4 Your Service
Nittitalets beste hiphop-ensemble hadde litt meir på lager.
8. Steve Gunn – Eyes On the Lines
Ein ny dose varm Gunn-folkrock til å forsvinne inn i.
9. The Switch – The Switch Album
Oslobandet serverer her ein raffinert poptriumf av det verkeleg uimotståelege slaget.
10. Kate Tempest – Let Them Eat Chaos
Eit dikt, ein historie, eit usminka og nådelaust hiphop-album.
11. Beyoncé – Lemonade
Ei samling sterke songar som går vegen frå kneståande fortviling til glødande styrke.
12.Okkervil River – Away
Med ny besetning seglar Will Sheff vidare, ny og attkjenneleg og med folkrocken sin glødande intakt.
13. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
Eitt år etter at Cave mista sonen sin i ei tragisk ulykke serverer han eit album kledd i sorg.
14. The Jezabels – Synthia
Synth-smart, melodisk forførande, og ei stemme som eig kvart ord.
15. Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung
Folkrocksongar som er meir enn det.
16. Lambchop – FLOTUS
Kurt Wagner har skaffa seg vokalprosessor – Men Lambchop er no Lambchop likevel.
17. David Bowie – Blackstar
Bowie si siste forvandling, ei gripande ei.
18. Kevin Morby – Singing Saw
Musikken, naturen, melankolien, varmen og ei mystisk sag.
19. Drive-By Truckers – American Band
Ei handfull sterke historier frå vår tids beste sørstatsrockeband
20. Stein Torleif Bjella – Gode Liv
Kan Bjella vere vaksinert mot å gje ut anna enn strålande plater?
21. Kendrick Lamar – Untitled Unmastered
«Pimp pimp hooray», eit lite upolert supplement til fjorårets allereie legendariske To Pimp a Butterfly.
22. Margo Price – Midwest Farmer’s Daughter
Eit friskt countrypust ifrå utkanten av Nashville.
23. Anderson .Paak – Malibu
Ein fargerik og varm time i hiphop og r&b-regionen.
24. Woods – City Sun Eater In the River of Light
Sol og groove og jazzkrydra pop-psykedelia.
25. Tom Roger Aadland – Blondt i Blondt
Dylan og vestlandet og skikkeleg musikalsk omsetjing
26. Diiv – Is The Is Are
Ein poprytmisk odyssé om eit liv som hang i ein tynn tråd.
27. Savages – Adore Life
Livet er elektrisk, hånda er knyta og groovet gløder.
28. Kyle Craft – Dolls of Highland
Ein stad mellom Glam og Dylan hiv Kyle Craft seg ut i det.
29. Thee Oh Sees – A Weird Exits
Ein bra dose groovy psykedelia frå ein produktiv fyr og hans medsamansvorne.
30. Brigid Mae Power – Brigid Mae Power
Stillferdige folk-songar som smyg seg tett innpå.
Og sidan eg først var så godt i gang, og ikkje har vit til å gje meg medan leiken er god, så listar eg altså like godt opp tjue til:
31. Preoccupations – Preoccupations
32. Heron Oblivion – Heron Oblivion
33. William Tyler – Modern Country
34. Cian Nugent – Night Fiction
35. Solange – A Seat at the Table
36. Bon Iver – 22, A Million
37. Whitney – Light Upon the Lake
38. Frøkedal – Hold On Dreamer
39. Frank Ocean – Blonde
40. Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee
41. Pinegrove – Cardinal
42. Mayflower Madame – Observed in a Dream
43. Marissa Nadler – Strangers
44. Exploded View – Exploded View
45. Michael Kiwanuka – Love and Hate
46. Chance The Rapper – Coloring Book
47. The Mystery Lights – The Mystery Lights
48. Haley Bonar – Impossible Dream
49. Daniel Romano – Mosey
50. Miranda Lambert – The Weight of These Wings
Bøker har eg også lese. Nye bøker og gamle bøker. Gode bøker og dårlege bøker. Eller kanskje ikkje, kanskje har eg ikkje lese dårlege bøker. I alle fall ikkje ferdig. Og då kan eg vel kanskje ikkje seie at eg har lese dei. For eg veit jo ikkje alt om dei. Og kanskje er dei ikkje dårlege, kanskje har eg berre ikkje funne dei interessante. Og det er jo noko anna. Kanskje har eg ikkje gitt dei ein skikkeleg sjanse. Eller kanskje var det slik at dei ikkje fortente ein skikkeleg sjanse, nokon av dei i alle fall. Den siste boka eg leste har eg nett lagt frå meg, den var ikkje dårleg. Den heiter Europeana. Den tar for seg den europeiske historia frå 1900 til 1999 (pluss nokre blikk utafor kontinentet). Skarve 130 sider blir sett av til det. Ført til torgs i eit språk som får meg til å tenke at slik skulle eg ynskje eg klarte å skrive. Lett, suggererande (ja poetisk) og konsist. Nokre gonger fekk boka meg til å humre litt, før den like etterpå sørga for at humringa sette seg grundig fast i halsen. Historias groteske handlingar blir skildra i ei iskald faktaform. I spedd små anekdotar som ytterlegare synleggjer kva menneske kan få seg til å gjere av bestialske saker. Temaa er sjølvsagt mange, men nazismen, kommunismen, religionen og psykoanalysen er blant dei sentrale raude trådane. Forfattaren er tsjekkisk og heiter Patrik Ouředník. Han skreiv boka ferdig i 2001, og har mottatt både prisar og internasjonal åtgaum for den. I norsk omsetjing, som er den eg har lese, kom den i 2015.
Eg starta året med å lese ei langt tjukkare bok. Johan Harstad sin Max, Mischa & Tetoffensiven (utgitt seint i 2015). Max fortel historia. Frå han som gutunge, tidleg på åttitalet, sterkt ufrivillig flyttar frå Stavanger til New York. Og det er der i verdsmetropolen størstedelen av historia breier seg ut. Det handlar om vennskap og avstand, og ein onkel. Og alt er slett ikkje slik ein skulle tru det var. Det handlar om teater og film og kunst og musikk. Frå Hüsker Dü til jazz til lyrisk pianospel. Frå Apokalypse Nå til stormen Sandy. Romanen går fram og tilbake i tid, men surrar seg aldri vekk frå sin eigen historie. Med både lett og eigenarta penn skriv forfattaren fram ei forteljing eg forsvann inn i nokre veker i januar 2016. Den blei ikkje borte etterpå heller.
Frå den same storbyen, frå New York City, har også Garth Risk Hallberg skrive fram ei omfangsrik historie. En by i brann er den norske tittelen på ei bok som i tid spenner over nokre månader i 1977. Frå eit skjebnesvangert pistolskot til byen bokstaveleg talt blir mørklagt eit heilt døgn. Persongalleriet er stort, og dei kryssar og kryssar ikkje kvarandre sine spor. Her er folk som går over lik, og her er folk som blir til lik. Her er folk som surrar det til og her er folk som berre vil det beste. Her er kunst og punk og ein by på randen. Forfattaren har store ambisjonar med historia, og skriv stundom fram passasjer som gnistrar. I andre passasjer mister han momentum, og det blir litt dødt. Så ei litt ujamn bok.
Om våren er den tredje boka i Karl Ove Knausgård sin kvartett med årstidene som gjennomgangstema. Av desse fire er det den boka som har mest slektskap med Min kamp-serien. I korte trekk handlar den om ein far og ei nyfødt dotter, hennar eldre søsken, og mora som har forsvunne inn i ein depresjon. Boka fortel meg at det er det daglegdagse strevet og livet som er sjølve livet, enten ein vil det eller ikkje. Tomas Espedal ville også skrive ei bok om årstidene. Den startar i april og sluttar i november og heiter Året. Forfattaren kretsar rundt sitt eige, men transformerer det om til det allmenngyldige. Det handlar om døden og kjærleiken. Det handlar om reiser og drikking. Eller livet, om du vil. Ei lita, snøgglest, og poetisk bok.
Tore Renberg tok i år ein liten pause ifrå det han har kalla Teksas-serien sin og fortalte ei lita vond historie om ein mann som med sitt vesen blendar dei han møter. Før noko anna byrjar å melde seg. Ein mistanke, ei uro. Du er så lys er mørkare enn tittelen tilseie. Renberg har forresten for første gong tydd til nynorsk i denne boka, og gjer det bra. Å skrive bra på nynorsk er noko Frode Grytten har gjort i ein del år no. Med årets bok Menn som ingen treng er han tilbake i novellesjangeren han ved nokre høve tidlegare har vist at han har eit spesielt grep om. Slik også denne gongen. Gjennom ti historier om menn som lever opp til bokas tittel. Frå dei hjelpelause til dei uheldige. Frå dei ærlege til dei uærlege. Fortalt med akkurat dei orda som skal til. Aller sterkast gjort i opningsnovella 1974, der eg-forteljaren ser tilbake på nokre skilsetjande månader då han var ung. Prega av svik, erotikk og klassemotsetnad. Tre ord som heller ikkje ville vere heilt fjerne i eit forsøk på å beskrive Pedro Carmona-Alvarez sin roman Bergen Ungdomsteater. Den andre om Marita. Ho som blei fødd nokre år etter at tvillingsøstrene hennar omkom i ei tragisk ulykke. Og som forfattaren starta å fortelje om i romanen Og været skiftet og det ble sommar og så videre. I bok to er faren reist tilbake til USA, og Marita flyttar til Bergen med mora, utan at mora kjem seg vidare i livet av den grunn. Men Marita prøver. Ho er tenåring, ho blir kjent med Johannes, og ho blir kjent med Andreas. Forfattaren fortel i eit melankolsk og rytmisk språk, eit godt språk, om vennskap, om einsemd og det å komme i andre rekke.
Dei to siste bøkene i Elena Ferrante sin Napoli-kvartett (Dei som flyktar og dei som blir og Historia om det tapte barnet) har også stått på menyen dette året. Lena og Lila blir vaksne, delvis i vennskap, delvis i fiendskap, men heile tida med ein avhengigheit av kvarandre. Åleine og saman utfordrar dei normene i bydelen dei vaks opp. På same vis og på ulikt vis er dei begge prega av bydelens jantelover og valdelege løysingar. Forfattaren evnar framleis å halde på lesaren frå side til side. Sjølv om det i desse to bøkene er parti der enkelte tema blir dvela vel lenge med. Slik opplevde eg det ikkje i dei to første.
2016 skulle også bli året då Nobels litteraturpris for første gong gjekk til ein songskrivar. Det har vore snakka om det nokre år. Snakka om at Bob Dylan burde få denne prisen. Snakka om kor vidt han fortener denne prisen. Den diskusjonen stilna ikkje akkurat av når han no endeleg fekk den. Sjølv har eg ei ganske så klar oppfatning av at mannen fortener prisen. Det har Gisle Selnes også. Tilfellet ville det slik at han kort tid etter at kunngjeringa var klar kom ut med ei fyldig bok om songane til Dylan. Den store sangen har han kalla den, med den noko audmjuke undertittelen «Kapitler av en bok om Bob Dylan». Han går her grundig inn i korleis Dylan har henta inspirasjon og drive med kreative tjuveri ifrå den amerikanske musikkarven. I tillegg dreg han linjer frå songane hans til dikt og skjønnlitteratur (frå Shakespeare til Edgar Allan Poe til T.S. Elliott til Jack Kerouac, og så vidare). Om ein har ei litt over gjennomsnittleg interesse for Dylans musikk skulle ein ha mykje glede av Selnes utlegningar om stoffet.
Så mykje musikk, så lite tid. Eg har blant anna høyrt for lite på Malibu dette året. Ei plate som dukka opp omtrent før 2016 var i gang. Og som eg då høyrte nokre gonger på, noterte meg, og så gløymde litt bort. No i etterdønningane av A Tribe Called Quest sin svanesong, der Anderson .Paak deltar sjelfylt på ei låt fann eg det opportunt å plukke den opp igjen. Det skulle berre mangle. Anderson .Paak er jo same fyr som sørga for at låta Animals blei til høgdepunktet på Dr. Dre sitt comeback-album i fjor. Og elles gjorde seg sterkt gjeldande på fleire andre spor på same album. No, nesten eit heilt år etter januar 2016, er det ikkje anna å melde enn at Malibu er særdeles raffinerte saker. I eit kryssingspunkt mellom hiphop og soul, og jazz, og funk, og surf, og eit og anna ant.
Det har blitt litt tynnare i rekkene i 2016. Fleire musikarar har gått bort. Nokre rakk å gje ut ei bra plate på oppløpssida — David Bowie, Leonard Cohen. Det gjorde Phife Dawg også. I mars i år døydde han, men han rakk først å spele ei vital rolle på comeback-albumet til A Tribe Called Quest.
Til slutt kjem The Hustle. Men den kom først også. The Hustle dukka opp i august som første singelen frå FLOTUS, Lambchop sitt ellevte studioalbum. Litt av ein singel du. Atten minuttar lang, med kjappe hakkande beats og eit elektronisk lydbilde, pluss litt klarinett putring som ekstra ingrediens. Ikkje eit heilt gjennomsnittleg Lambchop opplegg altså. Etter ein cirka fem minuttar lang instrumental innleiingsfase, som til trass for sin hurtige puls ikkje drar særleg vidt omkring, byrjar Kurt Wagner å synge. I sitt tempo. Det der bedagelege og sympatiske. «I don’t want to leave you ever, and that’s a long long time» syng han, som om han gjer ein lovnad til ei kvinne. Og det er vel i grunn det som skjer også. Om det ikkje er han som lovar, så blir det i alle fall gjort. Wagner er nemleg i bryllaup, og det går det jo an å synge litt om. Det som skjer på dansegolvet til dømes. «Do the hustle» lyde oppmodinga, inspirert av ein gammal disko-låt. Å kalle greiene Lambchop har føre seg her for disko blir no likevel feil. Det svirrar vel meir rundt i ein krysning av Kid A-era Radiohead og ambient Eno-musikk, men med den dere tydelege Lambchop-signaturen.
Det er natt. Klokka er presis 4:18. Forteljaren zoomar inn på ei gate i London. Husværa der er av ulik standard. Der er «rich flats, broke flats, new flats, old flats, luxury bespoke flats, and this-has-got-to-be-a-joke flats». Folka som bur i gata er forskjellige, slik folk er. Dei aller fleste søv på denne tida av døgnet, men sju av dei gjer det ikkje, og skal få ei hovudrolle i historia som skal forteljast. Ein av dei er «fourteen doors from home», dei seks andre oppheld seg bak kvar si dør. I denne gata. I London. Eit uvær er på veg dit.
«You want it darker» syng den gamle mannen. You Want it Darker heiter også plata der han syng det. Eg trur ikkje det er eit spørsmål, for eg ser ikkje noko spørsmålsteikn. Men eg trur det er noko som liknar, eg trur det er ei utfordring. Adressert til det eller den som har ordna det slik at eit menneske før eller seinare døyr. Det skal den gamle mannen også gjere. Kanskje ikkje i morgon, eller til neste år. Kanskje ikkje på lenge, men han har ikkje tenkt å gøyme seg. Han set seg heller i det sterkt opplyste vindauget, nonchalant med ein sigarett mellom fingrane, stirar rett ut i mørket, og syng «Hineni, Hineni» (Her er eg, her er eg), «I’m ready, my lord».
Hellbillies – Søvnlaus
Erik Lukashaugen – Finnskogvegen
Æ/Likholmen – Endetidsbilda/Blindskär
Ein vårdag i 1931 blei femten år gamle Ramon Casiano skoten og drepen. «And the killer got away» syng Mike Cooley. Drapsmannen sitt namn var Harlon B. Carter. «He had the makings of a leader, of a certain kind of men, who need to feel the world’s against him» syng Cooley om han. Om denne Carter og hans menn. Harlon B. Carter som fleire år seinare stod i bresjen for å gjere The National Rifle Association til den store og sterke forkjemparen for amerikanarars rett til å bere private skytevåpen. Songen ber namnet etter ungguten han tok livet av. Og den drar linjer. «Someone killed Ramon Casiano, and Ramon still ain’t dead enough» konkluderer Cooley, og stirar dagens USA midt i kvitauga.
Så finst det likevel eit liv etter døden. Eit godt liv til og med om vi skal feste lit til tittelen på Stein Torleif Bjella si fjerde plate. Og det skal vi vel? Eg har høyrt Bjella referere til ein som har uttala at den neste Bjella-plata burde heite noko slikt som «Vatning på kyrkjegården». Vel vel, Bjella har ikkje gått dit. Han har spankulert inn på ein annan veg i staden han.
Popkroken 