Og der går Okkervil River sitt niande album inn på niandeplass på lista over deira beste album.

  Det kjem nok ikkje til å gå gjetord om det niande albumet til Okkervil River. Eg kan ikkje høyre at det er to nok i det til det. Tittelen er lovande. In the Rainbow Rain. Eg kunne sagt at den er det beste med heile albumet. Det skal eg ikkje gjere, det ville vore ufortent, for det finst bra saker med lyd i seg her også. Det gjer då det.

Det beste på plata kjem først. Som song nummer ein. Den ber den sjuke tittelen Famous Tracheotomies, og fortel akkurat som tittelen lovar om berømte folk som har vore innlagt på sjukehus, og kirurgisk fått ein opning inn til luftrøyret. Frå låtskrivaren sjølv, Will Sheff, til Mary Wells, til Dylan Thomas, og til slutt Ray Davies. Sistnemnte, fortel Sheff, opplevde det som trettenåring, og gjennomgjekk etterpå ein lengre rekonvalesens. Om ettermiddagane, frå sjukehusbalkongen, skoda tenåringen mot solnedgangen, og såg London og elva som eit måleri framfor seg, noko som «freaked-out future Kink». I ein slik grad at han ti år seinare skreiv ein song om det. Og der, når Sheff har sunge det, som dei siste orda i songen, kling, snedig nok, tonane av Waterloo Sunset frå ei keyboard. I ein luftig og Sheff-melodisk popsong eg gladeleg tar imot med opne armar.

Det nestbeste på plata kjem heilt til slutt. Som song nummer ti. Den ber den menneskelege tittelen Human Being Song, og er ein psykedelisk lada ballade om menneskeslekta og det som er, eller snarare ikkje går an, å seie om den. Låta sitt soniske vesen er vel sånn cirka albumets minst tilgjengelege, men etter kvart smyg den seg på plass. «It’s hard to be a human being» høyrer eg Sheff opne songen med. Og det er vel grunn til å tru at det som kjem etter ikkje er heilt upåverka av eit visst amerikansk presidentval. Sjølv om her er filosofiske betraktningar av absolutt meir tidlaus karakter. Om ikkje akkurat grensesprengande. Kort sagt: menneske gjer vondt, menneske gjer godt, vi når aldri heilt inn til kvarande, «but brother, I believe in love».

Det er mellom desse to songane at eg ikkje finn så altfor mykje å dvele ved. Eg kan seie at albumet er eit av dei meir lysare orienterte Okkervil-albuma. Eg kan seie at synthesizer og programmerte lydar har ei meir framståande rolle enn på noko anna Okkervil-album. Eg kan seie at nokre låtar, spesielt då Pulled Up the Ribbon, blir noko lydmessig overlessa etter min smak. Eg kan seie at Sheff etter mi oppfatning kjem greitt frå det når han drar inn velsmurte vestkysttonar i songen om å ikkje flytte til Los Angeles, talande nok titulert Don’t Move Back to LA. Eg kan seie at eg lever heilt greitt med at Okkervil River med In the Rainbow Rain har laga sitt svakaste album. Eg kan seie at det på ingen måte har ført til at eg har mista trua på bandet. Eg ser fram til neste møte eg. Og så spelar eg Famous Tracheotomies ein gong til, minst.

6/10

TIDAL: OKKERVIL RIVER – IN THE RAINBOW RAIN