Tag Archives: Simone Felice

Des28

Musikalsk årsoppgjer 2014

Posted on by
Standard

Spådomar frå fleire hald vil ha det til at musikkalbumet er eit utdøyande fenomen. Måtte spådomane slå feil, fullstendig feil. Det har komme flust av album i 2014 eg med styrke vil hevde beviser at albumet har livets rett, og vel så det. Dei 25 beste har det blitt ei liste av.

Men først 3 bøker (ikkje for noko anna grunn enn at bøker er like viktig som musikk, og at desse tre kjennes vel verdt å nemne).

Stoner  Rød eller død av David Peace (Innbundet) Innsirkling 3 av Carl Frode Tiller (Innbundet)

1. John Williams – Stoner
Skriven og utgitt for nesten femti år sidan. I norsk oversetting for første gong i år. Ei kultbok. «The greatest American novel you’ve never heard of» ifylgje The New Yorker. Ein vakkert og nennsamt fortalt historie, om eit ikkje spesielt eksepsjonelt liv. Ein manns liv frå barndom til grav på 270 sider. Melankolsk og skilsettande. Poesi i romanform.

2. David Peace – Rød eller Død
Om den legendariske Liverpool-manageren Bill Shankly. Sosialisten, fotballfanatikaren, arbeidsnarkomanen og eksentrikaren  Shankly. Ein roman, ikkje ein biografi. Fortalt i eit gjentakande, suggererande språk. Like enkel, like komplisert, like medrivande som fotballspelet i seg sjølv. Aldri har eg opplevd fotballsesong etter fotballsesong blitt meir fortetta og poetisk oppsummert.

3. Carl Frode Tiller – Innsirkling 3
Tiller sirklar seg inn på oppklaringa. Kjem fram til den, men ikkje til noko endelig avklaring, heldigvis. Det å vere menneske saman med andre menneske er ikkje enkelt. Kva ein seier, kva ein tenker, kva ein gjer, kva ein burde gjere, er på evig kollisjonskurs. Tiller skildrar det på storarta vis, igjen.

Så, over til albuma:

 Steve Gunn 

1. The War On Drugs – Lost In the Dream
Ei plate som vandrar sporenstreks inn i ein melodisk sigerstemning, og blir der ein heil time. Amerikansk gitarrock der låt etter låt blir tilført vennlegsinna synthlinjer, blir lindrande pianotøtsja, eller kanskje får ein blåleg saksofonvisitt. Låt etter låt som omgås sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere forholda, også blir formidla. Det høyrest ikkje spesielt eksepsjonelt ut, og ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den.

2. Steve Gunn – Way Out Weather
Sakte beveger melodien seg. Sakte beveger melodien. «Slowly moves the melody». Det trygge, det vanlige finst der, i songane, men også det spesielle, det særeigne. Steve Gunn gjer det melodisk, og han gjer det i ein hevdvunne tradisjon. Med ei lett hand får han strengene på gitaren (gitarane) til å synge som få andre gjer. Eg tenker på han som ein ukomplisert virtuos.

3. Sun Kil Moon – Benji
Songar frå perspektivet til ein middelaldrande mann. Songar som ikkje tar føre seg frå eit vidt spekter av det songar kan gjere. Dei held seg alle på innsida av det marginale mønsteret Mark Kozelek plar operere innafor. Der tonar ikkje spring av garde i veldig komplekse former, men der alt ruslar sin gang. Einsformig seier nokon, styggelig vanedannande seier eg.

4. Wussy – Attica!
Dei har latt seg inspirere, latt seg dugelig inspirere. Som dei uforbederlige rock’n roll-disiplane dei er, har dei latt seg inspirere til å lage songar som liknar på saker vi har høyrt før, som har både tjuveri og låneri klistra på seg. Likevel er dei forunderlig nok berre Wussy. Med ein glød og eit lidenskapelig forhold til alt dei driv med.

5. Sturgill Simpson – Metamodern Sounds In Country Music
Det er ikkje berre den ufattelige friskleiken, og nærværet i tonane, eg merkar meg, men også viljen, og motet, både til å gå den rakaste enklaste mest naturlige og klassiske countryvegen, og til å driste seg utpå. Som det å sveipe tonane inn i psykedelia. Nokre gonger subtilt og sobert, andre gonger meir utstrakt.

6. Ought – More Than Any Other Day
Postpunk. Den stramme pågåande kantete fabelaktige postpunken er vel den mest nærliggande merkelappen å klistre på Ought. Men dei er ikkje berre slik, Ought kan også ha noko meir avrunda og elastisk i det dei gjer. Inntrykket er vel at det ikkje er avgrensingar og dogmer som er opplegget her. Heller eit frilyndt dykk inn dit energien har dei beste vilkår, der temperaturen aldri kviler.

7. Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness
Frå det skjøre til det konfronterande, frå det nennsame til det forrykande, den ueinsarta plata til Angel Olsen dekkar alt det og meir til. Når den så i tillegg er fostra på sterk vilje, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.

8. Parquet Courts – Sunbathing Animal
Eit band i frenetisk vigør, heilfrelste på konsise riff, hissig skinger og rammande groove. Der orda kjem fort, som ein dans i unnabakke. Med og utan fotfeste. Parquet Courts står ikkje stille, dei tar til seg det beste av det dei har høyrt, og gjer det om til sin måte å gå råbarka til verks på.

9. Sharon Van Etten – Are We There
På ingen måte eindimensjonale songar. Dei kan tolkast i ulik lei. Ja det er ikkje ein gong sikkert dei er så melankolityngde som dei gjer inntrykk av å vere. Ikkje er dei så marginale på melodisk variasjon som dei først kan gje inntrykk av å vere heller. Dei har ei blomstrande kraft i seg.

10. Woods – With Light and With Love
Human popmusikk. Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot. Woods sitt album av året har mykje i seg og mykje for seg, og står fram som kongruent og variert i same andedrag. Sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien. Og 1967 er aldri langt unna.

11. Hookworms – The Hum
Psykedelisk vitalitet, hektande melodilinjer, suggererande rytmiske tilhøve, og ein ikkje ubetydelig larm.

12. Torgeir Waldemar – Torgeir Waldemar
Røysta. Den rommar klangen av det den formidlar. Tida. Han tek seg tid til å bli i songane sine. Songane. Dei har sitt klare opphav frå ein tradisjon, har sine merker frå meir enn ein låtskrivar, men høyrer likevel så sjølvsagt heime hos han som syng dei.

13. Simone Felice – Strangers
Han er her ikkje for å revolusjonere musikkhistoria. Han serverer 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen.  Dei har sin verknad.

14. Damien Jurado – Brothers and Sisters of the Eternal Son
Den tidlegare trubaduren har for alvor funne fram til det dansbare, det psykedeliske, og det spirituelle.

15. EMA – The Future’s Void
Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte.

16. Timber Timbre – Hot Dreams
Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

17. Strand of Oaks – HEAL
Ei reinsing, ein personleg kamp, men kanskje mest av alt ein kjærleik til musikken.

18. Beck – Morning Phase
Temmelig langt unna friskusen frå Odelay. Ikkje så veldig langt unna den tynga melankolikaren frå Sea Change, men med mindre melankoli i brystet.

19. The Men – Tomorrow’s Hits
Du skal ikkje kimse av god gammaldags rufsete rock’n roll. I alle fall ikkje slik den fortonar seg i henda til The Men frå Brooklyn.

20. Hurray For The Riff Raff – Small Town Heroes
Songar som kunne vore her for lenge sidan, som har eit gammalt Amerika i seg. Men dei er heilt nye, dei er eit friskt oppkok av folk, country og blues.

21. John Fullbright – Songs
Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.

22. Mirel Wagner – When the Cellar Children See the Light of Day
Ho vev livet, kjærleiken og døden i hop på sin måte – enkelt, tvitydig, dirrande.

23. Big Ups – Eighteen Hours of Static
Med glød i blikket og angst i bringa hiv dei seg over amerikanske undergrunnstonar slik dei lydde den gongen Pixies og Jesus Lizard var unge.

24. Joe Henry – Invisible Hour
Varme tonar, varlege tonar, og gåtefulle innspel om livets relasjonar

25. Pere Ubu – Carnival of Souls
Endå eit vitalt tilskot til ein etter kvart imponerande albumkatalog på utsida av gjengs rock’n roll åtferd.

Apr7

Dei 5 beste albuma frå mars 2014 (Slik eg har oppfatta det):

Posted on by
Standard

 

The War On Drugs – Lost In the Dream        9

Lost in the Dream (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 6. april)

Innimellom dukkar det opp plater eg kjenner meg sterkt knytt til. Det kan vere ulike årsaker til det. Det kan stundom til og med vere vanskelig å forstå, eller forsvare for den saks skuld, men det skjer. Det tredje albumet til The War On Drugs er ei slik plate. Ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den. På sin måte. Frå den melder sin kome med forstyrra hypertikkande perkussivitet til den fader bort i ein mild synthbris 60 minutt seinare har den vist seg som ein romslig draum, elegisk og håpefull, djupt inspirert.

Tida etter at Adam Granduciel hadde turnert sitt førre album Slave Ambient skulle vise seg å bli problematisk. Han og dama slo opp, han dreiv inn på eit spor der han byrja mista grepet om tilværet, psyken vakla. I denne tilstanden, heime på kammerset, byrja han så innspelinga av det som til slutt skulle bli Lost In The Dream. Han har ikkje gjort heile plata åleine. Han har hatt eit band rundt seg, men mykje har han gjort sjølv. Han står oppført med ansvaret for seks-sju instrument på kvart spor. Og eg ser han føre meg, der heime på kammerset og i platestudioet, på jakt etter den perfekte soniske drakta for song, etter song, etter song. Med ein aldri forsvinnande uro for at det sikkert finst betre løysingar. Så derfor; flikkar vi litt her, stryk litt der, opnar opp litt her, puttar på nokre tonar der. Eller kanskje ikkje? 16 månadar tok det han å gjere plata ferdig. Det har som de skjønar ikkje blitt eit overprodusert og perfeksjonert galmannsverk. Det har blitt ei plate med ein heilt naturlig flyt i seg.

Låt etter låt med vennlegsinna synthlinjer straumande gjennom seg, som blir lindrande gitarbehandla, varleg pianotøtsja, eller får ein blåleg saksofonvisitt. Der det rytmiske spenner frå det bedagelige til det meir oppdrivne. Låt etter låt som behandlar sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere det også blir formidla. Låt etter låt som har ting til felles, som er tru mot platas filmatisk drøymande vesen, men som like fullt presenterer seg med personlegdom og eigenart.

Big music, stor musikk, klassisk rock, i ein skapnad som når alt kjem til alt og strekar og slikt skal settast under svaret er og blir The War On Drugs, og lite anna.

 

Simone Felice – Strangers         8

Strangers (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 7. april)

Det er ikkje heilt opplagt, det er litt gåtefullt, men ikkje altfor komplisert. Om lag slik er mine tankar om songane som Simon Felice presenterer på sitt andre soloalbum. 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen. Der country møter folk møter rock møter soul. Simone Felice høyrer med blant desse som  forvaltar denne arven på ein uttrykksfull og personleg måte.

Songane handlar om folk som prøver å gjere sitt for at dette livet som har blitt dei til del skal ha noko for seg. Folk som på ulikt vis er framande overfor kvarandre, men som ikkje nødvendigvis synst det er ein utprega god ting. Formidla i bilde der dei ikkje heilt uvanlige tema kjærleik, krig/vald og religion er viktige bestanddelar.

Eg kallar det folksoul. Enkle songar og ei sjelfull røyst. Ikkje slikt som er her for å revolusjonere musikkhistoria. Slikt overlet Simone Felice glatt til andre. Men det å servere 10 songar som på litt ulikt vis har sin verknad på sin lyttar (i alle fall denne lyttaren) er vel i grunn eit ganske så meiningsfullt virke det også.

 

The Men – Tomorrow’s Hits      7

Tomorrow's Hits Du skal ikkje kimse av god gammaldags rufsete rock’n roll. I alle fall ikkje slik den fortonar seg i henda til The Men frå Brooklyn, her på deira femte album.

Heilt sånn som dette framstod dei for så vidt ikkje frå fødselen av. Det starta med ugod støy og ofselege skrik, tok vegen inn i noko suggererande punkpsykedelisk, før dei sjangermiksa krautrock med shoegaze klassisk punkhistorie og røff rock’n roll, eit år deretter kasta dei så litt countryrock inn i miksen. Dei har ikkje heilt og fullt kvitta seg med det siste, men først og fremst er Tomorrow’s Hits djervt dundrande og laussluppen rock’n roll.

Det er ein festlig platetittel. Neppe er det hits her, og plata ber på eit ikkje lite ekko av tider som har vore. Utan at eg skal legge inn forslag om å døype den om til Yesterdays’s Antihits av den grunn. For den skal avgjort ikkje avskrivast som arkaisk. Dette er musikk som er drivande tilstades. Som i 38 minutt opphevar verdien av årstal, som er ute av tida, og midt i tida.

The Men søker Exile On Main Street for ein Dark Waltz som slett ikkje er nokon vals. Dei bringar inn blåsarar og vitjar Springsteen anno 1973 i Another Night. Dei gjer eit desperat jagande punkbluesnummer om paranoide tilstandar kalla Pearly Gates. Dei høyrest ut som The Replacements ved meir enn ein anledning. Dei er eit utemd rock’n roll band.

 

Eagulls – Eagulls         7

Eagulls «I’m possessed» syng George Mitchell, og jammen høyrest det slik ut. «I’m possessed, I’m possessed, I’m possessed, I’m possessed» syng han i refrenget på postpunk-anthemet Possessed. Ei låt som byr på kombinasjonen av melodisk sigerstemning, skimrande/skingrande gitartonar, og stor intensitet. Eg skal seie den har bete seg fast.

Det finst andre gode ting på debutalbumet til Leeds-bandet Eagulls også. Eit band som spelar postpunken sin med frenetisk gitarlyd og ei pågåande innstilling. Som har sterkare fokus på energi enn variasjon. Og som derfor drar til med ti låtar utan å tilby særlig med pustepausar.

«Tough luck, tough luck, tough luck, tough luck» syng songaren i refrenget på det fengande og ilskne nummeret Tough Luck. «Can’t find my head» gjentar songaren fleire gonger i refrenget på det nervøst drivande opningssporet Nerve Endings. Det er angst, angrep og dunkle utsikter, og eit album og band verdt å notere seg.

 

Tony Molina – Dissed and Dismissed         7

Dissed and Dismissed 12 songar unnagjort på 12 minutt er alt Tony Molina frå San Fransisco har å by på. Det er i grunn ikkje dårlig. Power pop, der gitartonane kokar og melodilinjene er slike som hektar seg fast. Guided By Bandwagonesque i retning av Weezer. Kortversjonen. Ein gimmick eller berre ein gnistrande god idé? Definitivt det siste i alle fall.

 

Apr7

Simone Felice – Strangers

Posted on by
Standard

Den enkle songen, dei evige tema, den sjelfulle røysta.                                                                              8

Strangers  Framandfolk. Gjestene i livet vårt, eller dei som stod oss nær ein gong men har blitt fjerne med åra. I tråd med tittelen dukkar slike opp titt og ofte på det andre soloalbumet til Simone Felice. Men kanskje tittelen er meint å omfatte endå litt meir. På innsida av coveret står det trykt ein setning som antakelig, i denne samanhengen, handlar om å oppdage den framande i oss sjølve: «People think about who they really are in the stillest hour of the night». At ein i denne timen av kontemplasjon kjem til den erkjenninga at den ein framstår som i mange av dei resterande timane av døgeret der og då kanskje fortonar seg som ulike sortar av framandfolk.

Det er ikkje heilt opplagt, det er litt gåtefullt, men ikkje altfor komplisert. Om lag slik er mine tankar om songane til broren av dei andre Felice-brørne. Han som sa eit adjø til orkesteret dei hadde i hop etter den fjerde plata, spelte inn to plater under signaturen The Duke & The King, skreiv romanen Black Jesus, og som no altså for andre gong er her med eit album under eige namn. 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen. Der country møter folk møter rock møter soul. Simone Felice høyrer med blant desse som  forvaltar denne arven på ein uttrykksfull og personleg måte.

Songane hans handlar om folk som prøver å gjere sitt for at dette livet som har blitt dei til del skal ha noko for seg. Folk som på ulikt vis er framande overfor kvarandre, men som ikkje nødvendigvis synst det er ein utprega god ting. «Give me something to believe in» ber songaren om ved ein anledning, «step on out of the mist» held han fram. Det er sjølvsagt ei kvinne han har i tankane. Ei med rødt hår dansande nedover brystet. «You’ve been running through my head» mannar han seg opp til å erkjenne idet han når fram til refrenget. Ei kvinnerøyst syng med, frå skuggen like bak. I ein ufattelig vakker ballade som ikkje minst tar for seg minner om den tida då ingenting virka å vere umuleg. Den gongen ho og han var overtydde om at dei til og med kunne lære «how to sing like Nina Simone».

I tillegg til framandfolk-elementet er det dei vanlige tema som utgjer gjennomgangsmelodien. Kjærleik, krig/vald og religion. I songar som spenner frå feelgood-kjensla i opningssporet Molly-O! til noko dunkelt og truande i Heartland. Meiningslause massedrap og håplause krigar miksa med ein dose kristendom er hovudtema i det rytmisk rakrygga nummeret Our Lady Of the Gun: «Did Jesus leave us to beat on our drum? They blow us to pieces in the low desert sun». Når Felice like etter kjem til Gettysburg, arena for eit blodig slag under den amerikanske borgarkrigen, handlar det derimot vel så mykje om kjærleik som om krig. Om eit intermesso med ei danseglad kvinne som songens hovudperson no i ettertid ser prøvde å lære han å gje litt blanke i det tunge alvoret som den gong hadde ramma han. Formulert til tonar som tar seg den fridom å danse lettbeint i popretning. Tilliks med denne er heller ikkje Bastille Day ei spesielt blodig affære. Den handlar i grunn særdeles lite om den franske revolusjonen. Igjen handlar det først og fremst om kjærleik. Om to som ikkje fekk det til å funke. Om ein som no minnast dette, og slenger ei stor bøn ut i tomme lufta om å prøve igjen, «on Bastille Day».

Simone Felice vaks opp saman med brørne sine nær Catskill Mountains nord for New York, i ein liten industriby med namn Palenville. I eit av høgdepunkta på plata stegar han inn og ut av fødebyen med ambivalens i blikket. Han manar fram bilde av å vere på flukt frå styggen sjølv, om å bli plaga av krypdyr i hjernen som held ein vaken natterstid, og om menn som sviktar borna sine, men som tilslutt, tilliks med alle, må møta skaparen sin åleine. Men han framstille også bilde som har idyll i seg, om forelsking, song, og barnefødsel. Han syng både «don’t let me ever say bye bye Palenville» og eit definitivt «bye bye Palenville». Eit fleirdimensjonalt og melodisk velkomponert stykke musikk med eit piano og nokre strykarar i viktige roller.

Det er ein ikkje ueffen varme i dei fleste spora på albumet. Og i den grad plata har eit melankolsk vesen er det aldri av eit trykkande slag. Sjølv i avslutningssporet der hovudpersonen står ved galgen i vinterregnet, og døden er neste etappe, er ikkje tristessen mørkeleggande. Snarare tvert om. Det er ein song med gospel i seg. Ein song der han som skal avrettast syng «I am light as a sparrow, cause I’m on my way», medan bøddelen har sitt å strid med.

Simone Felice er her ikkje for å revolusjonere musikkhistoria, det overlet han glatt til andre. Men å servere 10 songar som på litt ulikt vis har sin verknad på sin lyttar (i alle fall denne lyttaren) er vel i grunn eit ganske så meiningsfullt virke det også.

Des12

Simone Felice – Simone Felice

Posted on by
Standard

Ein Felice-bror skildrar nokre lagnadar som ikkje vart slik draumen lova.

7

cover

Han sit på eit armlene i ei skitten og avdanka togvogn, bøygd over gitaren sin. Han dreg nokre bluesakkordar utav den, kikkar mot eit vindauge det knapt er mulig å sjå igjennom, og syng: «Eddie Blackbird, Eddie Blackbird, that’s the indian’s name».

Eg er på YouTube. Eg har funne fram til ein song frå Simone Felice sitt ferske soloalbum. New York Times heiter den, og er ei dirrande vise om døden og galskapen som kvar dag vert avteikna i nyhendebildet. Om indianske pilotar på jakt langs Tigris sine breidder, om ein pervers massemordar i Jersey, skikkelsar som hoppar frå vaklande tårn, the King of Pop sin tragiske endelykt, og om nasjonalidretten baseball som på ingen måte er aksla til å redde situasjonen. Til slutt kapitulerer songaren, i eit sukk, og formidlar ei bøn om å ikkje hamne der sjølv. «On the covers of the New York Times».

Ein banebrytande song vil eg aldri finne på å kalle den. Det finst fleire songar der ute i eit sterkt slektande segment. Den har like fullt ein kvalitet i seg som slett ikkje alle desse innehar. Den er enkel og tander, samstundes stridig og skånsellaus. Den har kantar, den kryp innafor hud og ryggrad, og eg merkar godt at den er der.

Når eg nokre dagar seinare har albumet i hende, og avspelinga når fram til spor nummer tre søkk det litt i meg. Her er New York Times ein pianoballade. Ein mjukare og meir avrunda pianoballade. Eg må gå nokre nye rundar med den før kjensla frå YouTube-seansen sig attende. Før songen igjen dirrar.

Det viser seg at den slett ikkje er den einaste songen på albumet med slike dirrande eigenskapar. Sjølvsagt ikkje. Simone Felice har då vist mang ein gong at han er kapabel til å skape augeblikk av dette slaget. På plater med brør og venner i The Felice Brothers, og på to utgjevingar med The Duke & The King.

Eg noterer meg at denne plata har eit meir avmålt og stillferdig sonisk vesen enn platene han har delteke på før. Sjølv om han absolutt ikkje er åleine på alle songane. Inne i coveret ramsar han opp dusinet fullt av medspelarar. Frå brør, via The Duke & The King fiolinist/songar Simi Sernaker, til folk frå Mumford & Son.

Og etterkvart som rundane går noterer eg meg fleire og fleire songar det absolutt er noko med. Courtney Love, ei skjør og kjenslevar vise om ei kvinne som ikkje smiler lenger, som «got a bad way to love». Stormy-Eyed Sarah, eit blikk tilbake til den grønne ungdomstid, som plutselig ikkje var så grønn lenger den dagen Sarah fortalte ein løyndom. Om prestefaren som slo henne, og misbrukte henne. Og orgelet jamrar, og groovet tiltek, og «there’s no goodbyes, there’s no goodbyes». Splendor In the Grass er eit anna tilbakeblikk. Ei kvinne vaknar i ei motellseng. Ting har skjedd, ting vil skje. «One step away from her, is a small death in the universe». Songaren minnest då ho og han var unge, ute på ei eng der graset kitla ryggrada, og han kjente seg «close to something fine». Ei enkel vise, som slett ikkje fortel alt, men nok.

Simone Felice fortel historier. Om Bobby Ray som kom skeivt ut allereie frå sin fødselsdag (den 4. juli), og neppe maktar rette det opp att nokon gong. Om den psykotiske drømmaren og hans Mary Jane, og den farsen tilværet deira har utvikla seg til («what a charade»). Og om Dawn Brady’s Son, som vaks opp i eit ustabilt klima av patriotisme og alkoholisme, som levde livet sitt i skuggen. Før han ein dag prøver å skyte seg ut derifrå. Men går det an å skyte seg utav skuggen?

Saman med Mumford & Son folka prøver han å plante noko høgstemt og jublande med gospelsoulsongen You & I Belong. Men den representerer vel i grunn unntaket. For dette er sosialrealisme, kjærleikshunger, snubling og armod. Dette er ei vandring i fotspora til Bukowski, Dickens og Raymond Carver. Frå ein Simone Felice som sjølv har fuska i forfattarfaget, og gjeve ut eit par novellesamlingar og romanen Black Jesus (ein kjærleikshistorie mellom ein blinda soldat og ein dansar, i skuggen av den amerikanske draumen). Syng gjer han med ei inderlig røyst (som ein halvt kviskrande Conor Oberst), og byr på eit nærvær det er vanskelig å neglisjere.

Først publisert på Groove.no (i 2012)