Femte album, og punktonen er litt meir raffinert.
Men energien rår og tapte illusjonar flagrar vegg imellom.                                                          9

 

Ashtray is crowded,
bottle is empty,
No music plays and nothing moves without drifting,
into a memory

Andrew Savage fortel om ei kjærleikssorg. Han gjer det i førsteperson. Han prøver ikkje å gøyme seg bak smarte ord. Eller stille seg beherska inntil veggen for å sjå på det heile med eit skrått blikk frå sida. Nei han er midt oppe i det, og legg ikkje skjul på at det gjer vondt, alvorlig vondt.

It never leaves me,
just visits less often,
It isn’t gone and I won’t feel its grip soften,
without a coffin

Vi er i tittelsporet på det femte albumet til Parquet Courts, Human Performance. Og eg har ikkje høyrt Savage uttrykke seg slik før. Utan det der litt distanserte blikket til den coole, utan å skru på forsvarsmekanismar, utan å legge inn ein gåtefull faktor eller fem, utan å opne opp for at dette kan då handle om noko heilt anna enn ein fyr som har snubla i kjærleikslivet. Her er det ingen tvil, kjenslene ligg heilt fremst, og dei er ikkje ubetydelige.

Breathing beside me,
feeling its warmness,
Phantom affection gives a human,
performance    

Skånsellaust skildrar Savage det. Linje for linje, vers for vers. Frå det første teiknet på at forholdet byrja gå mot eit havari. Inn i tilbakeblikk på dei uforderva dagane, då dei elskande tilbedde kvarandre vilkårslaust. Men no i ettertid, i sjølvforaktas teikn, dukkar det opp pinefulle erkjenningar og gnagande spørsmål også om den tida.

I’d never felt it,
I’d never heard
I know I loved you did I even deserve it,
when you returned it

Mellom versa og heilt til slutt bråkar eit mørklagt refreng. For der, på det punktet, tar Savage og bandet songen ut av sin elles melodiske habitt og over i det frenetiske. Og korthogd og utan vidare skånsel blir fleire bileter av smerte kasta fram. Det siste høyrest slik ut: «Curved in the dark, rinses of yours».

Human Performance. Ein song som blør. Ein umåtelig sterk ein. Den er ikkje den einaste songen på albumet der kjenslene blir dissekert i eit tydeligare lys enn på tidlegare Parquet Courts utgjevingar. Men eg opplever den som den klarast demaskerande.

Human Performance. Maskert versus usminka. Skodespel versus reinskoren røyndom. Cool versus sentimental. Intellekt versus kjensler. Sanning versus løgn. Det er ute i dette, eksistensielle segmentet, fullt av spørsmål og utan fasitsvar, at New York-kvartetten røskar og slit denne gongen. Med låt etter låt som både sonisk og tekstlig er meisla i former der nonsens og pretensiøs vanskeliggjering er ganske så fråverande. Energisk rytmikk, ein habil dose med melodisk popsensibilitet, og ei effektfull poetisk slagkraft er derimot høgst til stades.

«Cogito ergo sum» – «eg tenker, derfor er eg». Eit vidgjete Descartes-sitat som Austin Brown finn formålstenlig å inkorporere i låta One Man No City. Ein slett ikkje fullt ut forståelig song. Ein noko absurd ein, i grunn. Hovudpersonen kikkar ut, og ser ingenting, går ut og finn ingenting, ikkje ein gong vegen heim igjen. Han kjenner seg bortkomen på ei frenetisk jakt etter ei meining. «No identity, no city, no thoughts, no feelings, no city». Det blir spela på bongotromme og rytmen er groovy. Gitarane ringlar og svir strenger i Velvet Undergroundsk ånd. Den er albumets lengste låt, seks og eit halvt minutt, den smyg seg inn bakom ryggen på Stoned and Starving.

Andrew Savage og Austin Brown deler låtskriving og den vokale hovudrolla sånn nokonlunde jamt mellom seg. Låtane deira står seg, på denne plata som på tidlegare, godt til kvarandre. Det er ikkje slik at det eine er ein typisk Savage-låt og det andre er ein typisk Brown-låt. I den grad eg skulle prøve å karakterisere ein skilnad må det bli noko slikt som at Savage har ein litt råare tone. Denne gongen bidrar forresten dei to andre bandmedlemmene, bassist Sean Yeaton og trommis Max Savage, så smått både som låtskrivarar og i vokalistrolla. Ja for dei to er tilbake etter at dei hadde ein liten pause då Savage og Brown spelte inn det førre albumet, Content Nausea, på tampen av 2014. Eller førre og førre, bandet kom jo med eit lite album i fjor også. Deira eige vesle Metal Machine Music. Monastic Living, ein parentes utan ord, instrumental, noko uryddig, ikkje utprega variert, men groovy nok til at den ikkje fall igjennom som total uinteressant. Men den varsla på ingen måte kva Human Performance skulle bli.

Parquet Courts sin mest melodiøse plate er den vel, Human Performance. Og modnaste, og sannsynlegvis mest gjennomtenkte, og absolutt mest varierte og komplekse. Det siste då i veldig relativ betydning. Vi snakkar sjølvsagt framleis om eit band som hiv seg uti slikt ein kan kalle punk, eller postpunk, eller slacker-rock. Og ein kan komme dragande med Pavement eller Modern Lovers eller det som slektande er. Men aldri har dei, desse få åra dei har eksistert, våre eit meir relevant pust av nåtid og særpreg og slikt enn det dei er på Human Performance.

Og knapt klarar eg å førestille meg ein meir uimotståelig song enn Berlin Got Blurry. Eg viser til tonen, til melodien, til drivet, på eit vis slentrande, men høgst energisk. Eg viser til ørkengitaren og det vesle gjentakande orgeltemaet. Og eg viser til Savage si ekselente formidling av bedagelig byvandring, einsemd, pussige observasjonar, fiffige koplingar, uskyldig sarkasmar, og ein lengt etter ho som ikkje er der, og som det kanskje har byrja å gå litt på tverke i forhold til. «Doner wrappers unwrapped and extinguished … Feeling foreign is such a lonely habit … Funny how it charms you that Teutonic frankness … Well Berlin got blurry, and my heart started hurting for you».

Albumets mest rebelske og punkdrivne låt er Two Dead Cops. Der Savage koplar drapet på to politimenn opp mot den daglige faren og valden folket i gettoen lever under, og i den samanheng finn det heilt på sin plass å servere ei linje som «nobody cries in the ghetto for two dead cops». I den også ganske så aggressive Paraphrased rettar Savage og Parquet Courts blikket mot seg sjølve og slår mellom anna fast at «Sometimes my thoughts are infrequent explosions» og «Sometimes my speech recalls moments of violence, sometimes I can’t be repeated, I can’t be paraphrased».

I den meir harmlause avdelinga av Parquet Courts låtar høyrer Dust til. Eit avgjort godgroovy og medrivande nummer om støvets plager. Korleis det snik seg inn overalt. Og på innsida sitt kanskje hovudpersonen i det sterkt rytmiske semirap-nummeret Captive of the Sun. Ein angstfull livsobservatør som slår fast at han «don’t get out» og «don’t have fun». Dei store håpefulle tankane og illusjonane om verdens ve og vel og ei lykkelig framtid kan eg vanskelig seie at eg registrerer på albumet. Meir presist blir det nok å kalle det eg høyrer for eksistensiell illusjonslause.

Bakpå coveret står det ei oppmoding: «Listen to it at night!». Og det er jo klart at eg har gjort. Men albumet er ikkje noko dårligare på dagtid eller kveldstid, eller i tide og utide heller. I grunn er det det beste albumet Parquet Courts har komme opp med til no. Og då snakkar vi alvorlig bra skal du vite.

TIDAL: PARQUET COURTS – HUMAN PERFORMANCE