Monthly Archives: desember 2014

Des28

Musikalsk årsoppgjer 2014

Posted on by
Standard

Spådomar frå fleire hald vil ha det til at musikkalbumet er eit utdøyande fenomen. Måtte spådomane slå feil, fullstendig feil. Det har komme flust av album i 2014 eg med styrke vil hevde beviser at albumet har livets rett, og vel så det. Dei 25 beste har det blitt ei liste av.

Men først 3 bøker (ikkje for noko anna grunn enn at bøker er like viktig som musikk, og at desse tre kjennes vel verdt å nemne).

Stoner  Rød eller død av David Peace (Innbundet) Innsirkling 3 av Carl Frode Tiller (Innbundet)

1. John Williams – Stoner
Skriven og utgitt for nesten femti år sidan. I norsk oversetting for første gong i år. Ei kultbok. «The greatest American novel you’ve never heard of» ifylgje The New Yorker. Ein vakkert og nennsamt fortalt historie, om eit ikkje spesielt eksepsjonelt liv. Ein manns liv frå barndom til grav på 270 sider. Melankolsk og skilsettande. Poesi i romanform.

2. David Peace – Rød eller Død
Om den legendariske Liverpool-manageren Bill Shankly. Sosialisten, fotballfanatikaren, arbeidsnarkomanen og eksentrikaren  Shankly. Ein roman, ikkje ein biografi. Fortalt i eit gjentakande, suggererande språk. Like enkel, like komplisert, like medrivande som fotballspelet i seg sjølv. Aldri har eg opplevd fotballsesong etter fotballsesong blitt meir fortetta og poetisk oppsummert.

3. Carl Frode Tiller – Innsirkling 3
Tiller sirklar seg inn på oppklaringa. Kjem fram til den, men ikkje til noko endelig avklaring, heldigvis. Det å vere menneske saman med andre menneske er ikkje enkelt. Kva ein seier, kva ein tenker, kva ein gjer, kva ein burde gjere, er på evig kollisjonskurs. Tiller skildrar det på storarta vis, igjen.

Så, over til albuma:

 Steve Gunn 

1. The War On Drugs – Lost In the Dream
Ei plate som vandrar sporenstreks inn i ein melodisk sigerstemning, og blir der ein heil time. Amerikansk gitarrock der låt etter låt blir tilført vennlegsinna synthlinjer, blir lindrande pianotøtsja, eller kanskje får ein blåleg saksofonvisitt. Låt etter låt som omgås sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere forholda, også blir formidla. Det høyrest ikkje spesielt eksepsjonelt ut, og ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den.

2. Steve Gunn – Way Out Weather
Sakte beveger melodien seg. Sakte beveger melodien. «Slowly moves the melody». Det trygge, det vanlige finst der, i songane, men også det spesielle, det særeigne. Steve Gunn gjer det melodisk, og han gjer det i ein hevdvunne tradisjon. Med ei lett hand får han strengene på gitaren (gitarane) til å synge som få andre gjer. Eg tenker på han som ein ukomplisert virtuos.

3. Sun Kil Moon – Benji
Songar frå perspektivet til ein middelaldrande mann. Songar som ikkje tar føre seg frå eit vidt spekter av det songar kan gjere. Dei held seg alle på innsida av det marginale mønsteret Mark Kozelek plar operere innafor. Der tonar ikkje spring av garde i veldig komplekse former, men der alt ruslar sin gang. Einsformig seier nokon, styggelig vanedannande seier eg.

4. Wussy – Attica!
Dei har latt seg inspirere, latt seg dugelig inspirere. Som dei uforbederlige rock’n roll-disiplane dei er, har dei latt seg inspirere til å lage songar som liknar på saker vi har høyrt før, som har både tjuveri og låneri klistra på seg. Likevel er dei forunderlig nok berre Wussy. Med ein glød og eit lidenskapelig forhold til alt dei driv med.

5. Sturgill Simpson – Metamodern Sounds In Country Music
Det er ikkje berre den ufattelige friskleiken, og nærværet i tonane, eg merkar meg, men også viljen, og motet, både til å gå den rakaste enklaste mest naturlige og klassiske countryvegen, og til å driste seg utpå. Som det å sveipe tonane inn i psykedelia. Nokre gonger subtilt og sobert, andre gonger meir utstrakt.

6. Ought – More Than Any Other Day
Postpunk. Den stramme pågåande kantete fabelaktige postpunken er vel den mest nærliggande merkelappen å klistre på Ought. Men dei er ikkje berre slik, Ought kan også ha noko meir avrunda og elastisk i det dei gjer. Inntrykket er vel at det ikkje er avgrensingar og dogmer som er opplegget her. Heller eit frilyndt dykk inn dit energien har dei beste vilkår, der temperaturen aldri kviler.

7. Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness
Frå det skjøre til det konfronterande, frå det nennsame til det forrykande, den ueinsarta plata til Angel Olsen dekkar alt det og meir til. Når den så i tillegg er fostra på sterk vilje, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.

8. Parquet Courts – Sunbathing Animal
Eit band i frenetisk vigør, heilfrelste på konsise riff, hissig skinger og rammande groove. Der orda kjem fort, som ein dans i unnabakke. Med og utan fotfeste. Parquet Courts står ikkje stille, dei tar til seg det beste av det dei har høyrt, og gjer det om til sin måte å gå råbarka til verks på.

9. Sharon Van Etten – Are We There
På ingen måte eindimensjonale songar. Dei kan tolkast i ulik lei. Ja det er ikkje ein gong sikkert dei er så melankolityngde som dei gjer inntrykk av å vere. Ikkje er dei så marginale på melodisk variasjon som dei først kan gje inntrykk av å vere heller. Dei har ei blomstrande kraft i seg.

10. Woods – With Light and With Love
Human popmusikk. Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot. Woods sitt album av året har mykje i seg og mykje for seg, og står fram som kongruent og variert i same andedrag. Sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien. Og 1967 er aldri langt unna.

11. Hookworms – The Hum
Psykedelisk vitalitet, hektande melodilinjer, suggererande rytmiske tilhøve, og ein ikkje ubetydelig larm.

12. Torgeir Waldemar – Torgeir Waldemar
Røysta. Den rommar klangen av det den formidlar. Tida. Han tek seg tid til å bli i songane sine. Songane. Dei har sitt klare opphav frå ein tradisjon, har sine merker frå meir enn ein låtskrivar, men høyrer likevel så sjølvsagt heime hos han som syng dei.

13. Simone Felice – Strangers
Han er her ikkje for å revolusjonere musikkhistoria. Han serverer 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen.  Dei har sin verknad.

14. Damien Jurado – Brothers and Sisters of the Eternal Son
Den tidlegare trubaduren har for alvor funne fram til det dansbare, det psykedeliske, og det spirituelle.

15. EMA – The Future’s Void
Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte.

16. Timber Timbre – Hot Dreams
Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

17. Strand of Oaks – HEAL
Ei reinsing, ein personleg kamp, men kanskje mest av alt ein kjærleik til musikken.

18. Beck – Morning Phase
Temmelig langt unna friskusen frå Odelay. Ikkje så veldig langt unna den tynga melankolikaren frå Sea Change, men med mindre melankoli i brystet.

19. The Men – Tomorrow’s Hits
Du skal ikkje kimse av god gammaldags rufsete rock’n roll. I alle fall ikkje slik den fortonar seg i henda til The Men frå Brooklyn.

20. Hurray For The Riff Raff – Small Town Heroes
Songar som kunne vore her for lenge sidan, som har eit gammalt Amerika i seg. Men dei er heilt nye, dei er eit friskt oppkok av folk, country og blues.

21. John Fullbright – Songs
Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.

22. Mirel Wagner – When the Cellar Children See the Light of Day
Ho vev livet, kjærleiken og døden i hop på sin måte – enkelt, tvitydig, dirrande.

23. Big Ups – Eighteen Hours of Static
Med glød i blikket og angst i bringa hiv dei seg over amerikanske undergrunnstonar slik dei lydde den gongen Pixies og Jesus Lizard var unge.

24. Joe Henry – Invisible Hour
Varme tonar, varlege tonar, og gåtefulle innspel om livets relasjonar

25. Pere Ubu – Carnival of Souls
Endå eit vitalt tilskot til ein etter kvart imponerande albumkatalog på utsida av gjengs rock’n roll åtferd.

Des20

Janne Hea – Wishing Well

Posted on by
Standard

Countrytonar av den heilt naturlige, temmelig så spartanske, og absolutt medrivande sorten.     7

  Ho står der med songen i blikket. Står heilt i ro med songen i seg. Står der roleg og syng om draumen og røyndomen som møtes i eit endelaust fall, ned i ein Wishing Well. «So this is how it goes, so this is how it ends» syng ho, akkompagnert av ein middelaldrande fyr på akustisk gitar og ei ung kvinne med ei fele. Ikkje noko anna. Ei vakker von sildrar gjennom tonane. Eit mismot gjer seg til kjenne i orda: «Everything is gone, you are gone, there are no more wishing to be done».

Scena er henta frå eit TV-opptak gjort av NRK Hedmark og Oppland. Bak mikrofonen står Janne Hea. Ho er flankert av Torgeir Waldemar og Mari Skeie Ljones. Dei framfører tre songar. Alle er henta frå debutalbumet til Janne Hea. Og der er det mykje å hente. Rett nok ikkje meir enn åtte songar, men gode songar, dvelande songar, country- og folksongar som tar seg den tida dei treng. Det gjer dei rett i.

Det er ikkje meir enn eit par månader sidan eg høyrde Janne Hea kore på Torgeir Waldemar sitt debutalbum. No er rollene byta om, no er det han som korar på hennar debutalbum. I tillegg spelar han gitar, og litt banjo. Det er det ingen andre som gjer. Sant å seie er det ikkje så mange andre som spelar her i det heile. Plata har akkurat dei same tre aktørane som nemnte TV-opptak (med eit unntak, nokre pianotonar i songen Dust). Meir skal ikkje til for å gje ei plate eit besettande liv. Slik er i alle fall tilfelle med Wishing Well.

Platecoveret er i svart, kvitt og grått. Kledelig og passande nok, for dette er ikkje ei plate som femnar all slags fargar. Wishing Well sitt spartanske og melodivakre vesen er eit samstemt vesen. Plata har ein grunntone av varleg vemod, utanfor der beveger den seg sjeldan.

I dette vemodet er det dei vanlige mistenkte som dukkar opp. Dei mellommenneskelige tilhøva, og gledene og ikkje minst ugreiene som oppstår i spora av desse. Mest omsunge i så måte er som vi alle veit kjærleiken. Janne Hea går ikkje forbi den ho heller. Ho går så absolutt innom den, er i den, og går ikkje umerka utav den. Dust heiter eit sterkt og hustrig eksempel på nett det. Løgn og skam og destruktive handlingar er tema, og ned i kneståande ber det. Wrong heiter eit anna, eit med anger og erkjenning i seg –  «you bore the mark of all of my careless sins».

I låta Oslo, som tilsynelatande handlar svært lite om Oslo, blir vi presentert for to som har eit forhold meir utav gammal vane eller nødvendigheit enn av kjærleik. Eller som ho som fører ordet formidlar det: «the cure for my loneliness is you». Men det tar ein slutt, kuren er ikkje lenger særlig tilfredstillande. Og så er det at eg tenker at kanskje er det Oslo det handlar om likevel. Oslo som kuren mot einsemd, som no ikkje lenger strekk til?

Eit par tributtar dukkar også opp. Katie, om og til ei barndomsvenninne som stadig er der, som «know me better than even God will ever do». Og så ein song til faren, naturlig og enkelt nok kalla Father. Ei skildring av to som elskar kvarandre men ikkje kjenner kvarandre så godt. Vakkert formulert, med mellom anna denne linja: «My father and me is a quiet conversation hidden in a pretty melody».

Eg kjenner vel på meg at det er vanskelig å føre denne omtalen i mål utan å ha nemnt Gillian Welch og Dave Rawlings. Der var det gjort. Janne Hea vinn først og fremst merksemd for den ho er. Ein varleg og lysande songar.

Des16

Hookworms – The Hum

Posted on by
Standard

Album nummer to med suggererande rocketonar frå Leeds-kvintett.                                           8

  Dette er eit album. 38 minutt som høyrer i hop, og som derfor har sin mest essensielle verknad om ein set av nett 38 minutt, og lyttar. Eg talar av erfaring for eg har gjort det, fleire gonger. Det har sendt meg inn i ein fjetra tilstand. Ein god ein, frå inst og utover. Med si årsak i ein betydelig larm, psykedelisk vitalitet, hektande melodilinjer og suggererande rytmiske tilhøve.

Halvanna år etter sitt frenetiske debutalbum Pearl Mystic er Leeds-bandet Hookworms klar med ein oppfylgjar som ikkje firer på krava. Den fylgjer for så vidt i dei same spora, og vekslar erfaringar i same vegkryss. Krysset der psykedelisert garasjerock møter krautrock møter minimalisme møter massivitet møter villskap, og denne gong også noko som kan minne litt om eit popansikt.

Av årsaker som ikkje er komme meg for øyre har dei fem i bandet funne ut at dei i denne samanhengen ikkje vil avsløre kva dei heiter. Dei nøyar seg med initialane. MJ spelar keyboard og syng. Då debutalbumet kom ut forfatta han eit lite presseskriv der han fortalte kva låtane handla om. Noko som for så vidt var ein tenlig idé sidan vokalen der ikkje opererer i fremste del av lydbildet, og i tillegg er blitt utsett for såpass forvrenging at å gje seg ut på å prøve å oppfatte kva mannen syng om er ei særdeles krevjande øving. Men altså, han kom oss til hjelp. Eit hovudtema var i fylgje nemnte skriv hans personlige angst- og depresjonsvanskar. Han er heller ingen utstrakt optimist, og hadde ikkje rekna med særlig interesse om plata. Det var ei lita feilvurdering. Rosande omtalar spratt fram, musikken vart høyrt, og MJ sine psykiske vanskar blei omtalt både her og der. Openheita hans kring desse vanskane formidlar han no har ført til mange gode tilbakemeldingar.

Denne gongen har eg ikkje sett noko presseskriv. Denne gongen er vokalforvrenginga litt mindre. Men orda som MJ formidlar trer ikkje fram i ei tydelig nok form til at eg skal gje meg ut på å fabulere noko særlig omkring kva han formidlar. Om eg skal seie noko så må det vere at det tenderer meir mot  å ha eit mørkets preg enn lysets fargar. Eller er det desperasjonen eg høyrer i røysta til MJ som først og fremst får meg til å tenke slik? Hans hang til å skrikesynge? Ikkje umuleg, for eg høyrer jo (trur eg i alle fall) at han syng håpefulle linjer som «I moved towards the sun» og «I got a feelin» for love». Dei siste orda der har eg snappa utav avslutningssporet Retreat. Ein heidundrande fengande psych-rockar, der orgelet gjallar og groovet tar tak, eit alvorlig tak. Fram til den bråstoppar og slik sørgjer for at albumet får ein bardus avslutning. Noko liknande kan ein vel også seie om starten. Etter nokre sekund med synth-prikking kastar bandet seg hovudstups inn i eit stykke brutal garasjepunk kalla The Impasse, der den forvrengte røysta gjentar ei linje som kanskje lyde «love, what are you dyin» for».

Tre instrumentale mellomspel er med å binde albumet i hop. På debuten hadde tre slike titlane I, II og III, denne gongen går bandet til det skrittet å kalle dei for IV, V og VI. Dei har ei slags dempande rolle. For der tempoet er høgt og tonen pågåande i fem av seks hovudspor, er tempoet nær avskrudd i desse mellomspela. Det er ikkje heilt avskrudd i Off Screen, men målt opp mot dei andre hovudspora er den ein flytande, sfærisk og varm ballade, med ein dunst av Jesus & Mary Chain i seg. Når MJ gaular «I got a mind with a red hot feeling» (trur eg) i Beginners dukkar eit anna band opp i tankane, Sonic Youth og låta Teenage Riot. Men berre i ein kort sekvens av låta, den svirlar i andre retningar også. Som resten av låtane. Som On Leaving, med sitt ekspanderande vesen, og si monolittiske søyle av eit groove. Eg høyrer noko udefinert LCD Soundsystem der. Eller som Radio Tokyo, der eg får ei Spiritualized-kjensle, men endå meir opplever låta som heftig og orgeltungt popleven.

I forhold til debuten har The Hum eit strammare og meir koherent vesen. Ein klarare retning, ein god retning. Albumet verkar kanskje meir å vere resultat av eit samspelt band, mindre sett saman bit for bit. Om det gjer det til eit betre album? Ikkje nødvendigvis akkurat av den grunn, men eg opplever The Hum som betre. Det gjer eit sterkare inntrykk, det har hekta seg fastare fast i meg. Ja fastare enn dei aller fleste album som er blitt gitt ut i år i grunn.

Des11

Parquet Courts – Content Nausea

Posted on by
Standard

Låg på fidelity høg på rå beatpunk, og så litt sørstatsgotikk                                                              7

  Sørstatsmyter har vi høyrt før. Dystre, skyldtunge, gåtefulle. Andrew Savage har si sørstatsmyte han gjerne vil  fortelje. Han byrja å formulere den for ei tid sida, då han heldt til i Denton, Texas og var frontfigur i bandet Teenage Cool Kids. Seinare har han utvikla den og utvida den, til den no er på ti vers. Han har kalla den for Uncast Shadow of a Southern Myth. Ingrediensane er langt ifrå ukjente: borgarkrig, rasisme, vern om privat eigedom, død og undergang. I tillegg dukkar eit par mystiske Elvis-referansar opp undervegs. Savage snakkar om å høyre «the jangling keys of Graceland» ringe frå dei colaflekka tenna til ein ustødig mann. Ein mann som tilslutt sjekkar ut av Heartbreak Hotel, syndefull og utan framtid.  «He was the uncast shadow of a southern myth» ropar Savage då, fleire gonger, medan låta sprakar mot sin slutt. Før det, gjennom alle dei ti versa, har den jaga framover i ein fortetta folkrock-skapnad, og profilert seg som eit avsluttande tyngdepunkt på plata (for ikkje å seie høgdepunkt). I ei sonisk drakt som står bra til det bandet driv med tidlegare på plata, om enn noko annleis, og for så vidt noko for seg sjølv.

For Parquet Courts er jo ikkje eit sørstatsband i ordets klassiske betyding. Parquet Courts er eit New York band i om lag same grad som Velvet Underground var det, eller CBGB-banden på syttitalet. Også når dei finn på å kalle seg Parkay Quarts. Slik dei gjorde på ein EP i fjor, og slik dei gjer på Content Nausea. I fonetisk målestokk ein marginal namneforskyving, i sonisk målestokk er det heller ikkje snakk om endringsforsøk av særlig omfang. Den største endringa har vel skjedd på mannskapsfronten. Bandet er halvert. Tilbake er dei to låtskrivarane/gitaristane/vokalistane Andrew Savage og Austin Brown. Trommis og bassist har, i alle fall inntil vidare, funne på andre ting å gjere (som å stifta familie og gjere ferdig matematikkstudia).

Dei to spelar det meste sjølv, men har leigd inn litt saksofonhjelp frå Jef Brown (Jackie-O Motherfucker) og litt felehjelp frå Bob Jones (Eaters). Avansert studioteknologi har dei to ikkje nytta seg av. Og ureint og piggtrådbalanserande har det blitt. Fullblods disharmoni, melodisk skrangling, og aldri skrantane energi. I ånda til det eg har høyrt frå den kanten før, og endå eit lite hakk skakkare.

Ordkløyvaren, punkpoeten, for ikkje å seie beatpoeten Andrew Savage er i sett ess i tittelsporet. I løpet av tre minutt og fire sekund held han ein tale som kan ta pusten frå den mest kondisjonssterke. Cirka 25 vers med haglande poesi, som ein Ginsberg eller Dylan på speed. Ein monolog over menneskas sosiale fråvær, elektriske dingsars inntog, og mørke, og einsemd.

But still no-one came or left they just stayed,
But they weren’t there in the first place,
Overpopulated by nothing, crowded by a sparseness,
Guided by darkness, too much, not enough»

I ein grenseoppgang mellom skremmande realisme og vanvittig surrealisme blir det mana fram eit bilde av «envy, bitterness, love, nostalgia, confusion, guilt, and desire». I song etter song. Tale etter tale. Den om han som går til legen, til dømes, for å få litt rettleiing i å takle livet som vaksen. «Can you pinpoint the origin of my anxiety? spør han, og legen drar fram eit kart. Eit innhaldsrikt kart, The Map. «It’s here» seier plutselig legen og peikar på ein tom flekk, og så går han. Savage konkluderar.

I traced the path of the disappearing road until it was no longer a road
Tapping with my finger on what I decided was the threshold of the road’s existence
I stated, «It is here where I will retire»

To av låtane har Savage og Brown lånt frå anna hald. Roky Erickson sin klassiske Slide Machine gjer dei ein noko spak versjon av. Nancy Sinatra hiten These Boots Are Made For Walking, får dei derimot verkelig til å spasere.

På eit album som visstnok berre er eit album mellom to album. Skrot dei hadde liggande. Bra skrot. Det er klart dei ikkje kunne la ligge.

Des2

Tre EP’ar (Ought, Ida Jenshus, Acres Wild)

Posted on by
Standard

Eg er ein album-mann, men EP’ar kan også ha saker og ting å by på. Her er tre av det slaget. To av dei er lange til EP å være. To av dei er av norsk opphav. To av dei har ein link til Paul Simon. Alle tre er bra.

Ought – Once More With Feeling

 Før Montrealbandet Ought kom med sitt sjølvlysande debutalbum av året, ja nesten to år før, gav dei ut sin debut EP (New Calm). Ein bra EP, men bandet har i ettertid komme fram til at den kunne ha vore betre. Ein av låtane derifrå (Pleasant Heart) blei i ei nyinnspelt form førstespor på det temperamentsfulle debutalbumet av året. I sommar spelte dei så to låtar til ifrå EP’en inn på nytt. I ei meir frenetisk form, i ei meir sjølvsikker form. Begge låtane er med på denne ferske EP’en av 2014, i lag med to andre spor som heller ikkje er flunkande nye.

Ikkje flunkande nytt, men Once More With Feeling tar av. Tar av i den energiske høgt/lågt forma som gjorde debutalbumet til slik ei storarta affære. Og kan vel slik få rolla som ein appendix til det albumet, og berre gjere det endå eit hakk betre.

Postpunk var, og vel for så vidt er, det mest nærliggande sjangerbegrepet å ty til for å beskrive lyden av Ought. Det yte dei sjølvsagt ikkje full rettferd, dei er meir enn juksarar i postpunk-faget, dei driv inn i musikkens inste kjerne og hentar fram ekstasen. Ein ganske så essensiell ting å gjere i grunn, og noko som gjer det temmelig underordna at ein, for å plassere dei på musikkartet, også kan dra inn meir enn eit band frå den gylne perioden 1977-1982.

Det er verknadsfullt, det er først og fremst verknadsfullt. Når balladen Pill slentrar av garde utan å bli sløv. Og snarare, langt snarare, fangar gode tonar og drar seg til. Dansar inn i eit farmasøytisk regn av «give it to me», elektrisitet og suggererande krefter. Det blir ikkje mindre av slikt i låtane som fylgjer. New Calm, pt. 2 (som saman med Pill er dei nemnte nyinnspelte) tar seg raskt inn i det, og kjem ikkje utav det før 7 minutt er gått. Det trengte den for så vidt ikkje ha gjort. Den er ein rivande god plass å vere. I all sin intensitet, i all sin mantrakallande skapnad. «Hear me now that I am dead inside» blir det gjentatt og gjentatt, saman med innrømminga «you gave me your calm, and I give it away no,no,no,no» og eit nervøst «daradada, daradada». Og jammen blir det stilt nokre spenstige spørsmål også: «Who built a house, just to lock me out? Who started a fire, yeah that one over there? Who invited Paul Simon?»»Not me». Lou Reed derimot trur eg ikkje dei hadde stilt spørsmål med. New Calm, pt. 3 har i alle fall sin bit med Velvet Undergroundske kaskadar. Slike som reinskar opp og skitnar til i same tonedrag, og det har som kjent mykje for seg.

Bandet avsluttar med ei låt som ikkje fekk lov til å bli med på debutalbumet. Det har nok i så måte vore ein viss anger ute å gått i etterkant. For Waiting er så absolutt utstyrt med alle kvalitetar som kjenneteiknar det albumet. Den har det melodiske, den har drivet, den har rastløysa, den brenn, den ulmar, den vil, og den vil endå litt meir. Og alt dette medan songaren gjer uttrykk for ei skam over å ha latt eit anna menneske vente og vente.

Personleg ventar eg spent på neste framstøyt.

WIMP-link: Ought – Once More With Feeling

Ida Jenshus – Let It Go

 Til EP å vere er denne uhorvelig lang – 32 minutt. Nærpå halvparten av tida tar det innleiande sporet, Shallow River. Ein femten-minuttars songsuite sett saman av tre songar (Shallow River, Storms, Let It Go). Laga i eit lydbilde som vel kan seiast å vere ei slags vidareutvikling av slik Ida Jenshus presenterte seg på sitt førre (og tredje) album. Mindre country, meir pop, større lyd, søkande lyd. Litt i slekt med det Emmylou Harris gjorde då ho hyra inn Daniel Lanois som produsent og spelte inn sin Wrecking Ball. Ida Jenshus sin Lanois heiter Kåre Vestrheim, både på det førre albumet og på årets EP (og sikkert også på albumet som er lova på nyåret).

I ei tid der det å klikke seg hastig vidare er blitt til det typiske er det herlig motstraums å plassere eit nummer på femten minutt i førarsetet. No kunne det for så vidt ha vore tre låtar. Slik arrangementet er løyst er det på sett og vis også tre låtar. Dei er ulike, dei glir over i kvarandre, men dei glir aldri inn i kvarandre. Overgangane er tydelige dempa instrumentale mellomspel. Medan dei lengre låt-sekvensane har ein vegg av lyd. Ikkje ein Spectorsk vegg, ein langt luftigare vegg, men like fullt ein vegg. I sentrum av denne veggen lever så songen. Frå det folkblues-prega, litt Led Zeppelinske, førstekapittelet via det melodisk vene andrekapittelet til ein manande og smått hektisk sistedel. Frå ei reise i grunne elveløp til oppmodingar om å opne seg opp mot verda, kaste maska og kappa og vere den ein er.

Etterpå kjem tre låtar til. Lydbildet er mykje av det same. Songane kunne ha blitt til i 1967, i 1972, og der om kring, men høyrer også til andre tider, vår tid for eksempel. Hero, med eit snev av Heartlandrock i seg. Set Us Free, med sine håpefulle vyer. Og som avslutning den næraste og varlegaste av dei, countryvisa om Sylvia. Om ei kvinne på søk, på vandring, som stadig må vidare. Ikkje så heilt ulik ho som syng om henne kanskje.

WIMP-link: Ida Jenshus – Let It Go

Acres Wild – The Prophecies of Skeeter Davis

 Apokalyptisk? Glad-apokalyptisk? Skeeter Davies sin profeti? The End of the World? Det er Oslobandet Acres Wild sine eigne ord, kasta fram i eit forsøk på å forklare kva som er tema på denne EP’en. Men kor tar nå desse ni minuttane oss eigentlig? Desse ni minuttane og tre songane som er bandets andre EP. Ikkje heilt ut på kanten av avgrunnen i alle fall.

I fjor presenterte dei seg med ein EP der i alle fall eitt spor har sett seg fast i minnet mitt. Den melodisigrande og friske sommarbrisen med den korte og fyndige tittelen ’63. Ei låt sterk på livfull nostalgi og med eit lite skråblikk på 60-talsfilmen The Graduate. Der ei viss Mrs Robinson var ein sentral skikkelse. Mange er det vel som har sunge med på Paul Simon sin ikkje heilt ukjente hitlåt frå filmen. Karane i Acres Wild mistenker eg for å ha sunge med på meir enn ein Simon-song. The Only Living Boy In New York for eksempel, for korleis kan det elles ha seg at dei i den lakoniske og elegant tilbakelente popsongen Balcony Song stadig gjentar linja «the only living boy in Oslo» (neppe fordi dei er blitt inspirert av Simon Joyner sin The Only Living Boy In Omaha vil eg tru).

Acres Wild er som de no sannsynlegvis har oppfatta eit popband med røter som finn mykje av si næring ifrå sekstitalet. Paul Simon er nemnt, The Beatles og The Byrds og The Zombies kan sjølvsagt også nemnast, og frå seinare tider er det vanskelig å komme utanom Teenage Fanclub.

Some Will Never Die er eit fengande opningsspor med eit Peter Pan liknande tema i teksten. Balcony Song høyrer på si side meir til i lendet beina-på-gelenderet-gitaren-i-fanget. Medan tittelsporet er jingle-jangle, nemnte fanklubb og strålande melodiske linjer, og fremjar eit avslappa forhold til både livet og det som kjem etterpå.

Ein konklusjon? For så vidt ikkje det minste nytt, berre popmelodisk tiltrekkande.

WIMP-link: Acres Wild – The Prophecies of Skeeter Davis