Tag Archives: Drive-By Truckers

Des27

Popkroken sitt årsoppgjer 2016

Posted on by
Standard

50 bra plater frå 2016 – og ein del bra bøker.

Bilderesultat for parquet courts human performanceBilderesultat for wussy forever soundsBilderesultat for leonard cohen you want it darkerBilderesultat for angel olsen my womanBilderesultat for årabrot the gospelBilderesultat for a tribe called quest we got it from here... thank you 4 your serviceBilderesultat for steve gunn eyes on the lineBilderesultat for the switch the albumBilderesultat for kate tempest let them eat chaos

Det er nok mogeleg at musikkåret 2016 først og fremst vil bli huska for alle som fall ifrå i løpet av dei 366 dagane. Frå David Bowie til Prince til Phife Dawg til George Martin til Merle Haggard til Alan Vega til Glenn Frey til Guy Clark til Leon Russell til Leonard Cohen til George Michael og fleire med dei. Men eg skal huske det for ny bra musikk også.

I det store perspektivet. Det som rekk langt utafor Popkroken er det nok ymse meiningar om kor bra nett dei 50 platene eg nemner under er. Og ikkje minst vil det kunna bli hevda at her er det jammen meg essensielle saker som manglar. Slike som årets plater frå Radiohead, Kanye West, Jenny Hval, Anohni eller Rihanna. Til det kan eg ikkje seie at eg ikkje har høyrt dei. For det har eg. Den einaste årsaka til at dei ikkje er på lista er at dei ikkje trefte meg like bra som dei som er der gjorde. I subjektivitetens heilage namn er det nett slik det må vere. Noko verre er det då med plater eg ikkje har høyrt. Men som kan ha eit vesen som kunne ha treft meg. Dei rakk dessverre ikkje fram i tide til dette årsoppgjeret, men eg ser fram til å møte dei.

1. Car Seat Headrest – Teens of Denial
Tonane tar verkeleg fyr i dette verket til unge Will Toledo, og eit par medsamansvorne av han. Meir presist er det 70 minuttar med gitarbasert rock, der nittitalet møter nåtid, i songar det osar melodisk kraft og glødande vilje av.

2. Parquet Courts – Human Performance
Femte albumet til New York-kvartetten, og punktonen er litt meir raffinert. Men energien rår og tapte illusjonar flagrar vegg imellom.                                                                                     

3. Wussy – Forever Sounds
Gitar, gitar, elektrisk gitar. Det er Forever Sounds det. Ein stad der heartland møter shoegaze, der psykedelia møter vindskeiv country.

4. Leonard Cohen – You Want it Darker
Vis poesi om kjærleiken, alderdomen, livet, døden og gud.                                                     

5. Angel Olsen – My Woman
Frå det elektrisk pågåande til det praktfullt ettertenksame.                                                      

6. Årabrot – The Gospel
Eit desperat ritt gjennom eit eigenarta postpunklandskap.                                                       

7. A Tribe Called Quest – We Got it From Here… Thank You 4 Your Service
Nittitalets beste hiphop-ensemble hadde litt meir på lager.                                                      

8. Steve Gunn – Eyes On the Lines
Ein ny dose varm Gunn-folkrock til å forsvinne inn i.                                                             

9. The Switch – The Switch Album
Oslobandet serverer her ein raffinert poptriumf av det verkeleg uimotståelege slaget.

10. Kate Tempest – Let Them Eat Chaos
Eit dikt, ein historie, eit usminka og nådelaust hiphop-album.                                                 

11. Beyoncé – Lemonade
Ei samling sterke songar som går vegen frå kneståande fortviling til glødande styrke.                      

12.Okkervil River – Away
Med ny besetning seglar Will Sheff vidare, ny og attkjenneleg og med folkrocken sin glødande intakt.                                                                             

13. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
Eitt år etter at Cave mista sonen sin i ei tragisk ulykke serverer han eit album kledd i sorg.              

14. The Jezabels – Synthia
Synth-smart, melodisk forførande, og ei stemme som eig kvart ord.                                       

15. Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung
Folkrocksongar som er meir enn det.                                                                            

16. Lambchop – FLOTUS
Kurt Wagner har skaffa seg vokalprosessor – Men Lambchop er no Lambchop likevel.        

17. David Bowie – Blackstar
Bowie si siste forvandling, ei gripande ei.                                                                    

18. Kevin Morby – Singing Saw
Musikken, naturen, melankolien, varmen og ei mystisk sag.                                                   

19. Drive-By Truckers – American Band
Ei handfull sterke historier frå vår tids beste sørstatsrockeband                                         

20. Stein Torleif Bjella – Gode Liv
Kan Bjella vere vaksinert mot å gje ut anna enn strålande plater?                                           

21. Kendrick Lamar – Untitled Unmastered
«Pimp pimp hooray», eit lite upolert supplement til fjorårets allereie legendariske To Pimp a Butterfly.                                                                           

22. Margo Price – Midwest Farmer’s Daughter
Eit friskt countrypust ifrå utkanten av Nashville.                                                         

23. Anderson .Paak – Malibu
Ein fargerik og varm time i hiphop og r&b-regionen.                                                               

24. Woods – City Sun Eater In the River of Light
Sol og groove og jazzkrydra pop-psykedelia.                                                                           

25. Tom Roger Aadland – Blondt i Blondt
Dylan og vestlandet og skikkeleg musikalsk omsetjing                                                            

26. Diiv – Is The Is Are
Ein poprytmisk odyssé om eit liv som hang i ein tynn tråd.                                                     

27. Savages – Adore Life
Livet er elektrisk, hånda er knyta og groovet gløder.                                                               

28. Kyle Craft – Dolls of Highland
Ein stad mellom Glam og Dylan hiv Kyle Craft seg ut i det.                                                   

29. Thee Oh Sees – A Weird Exits
Ein bra dose groovy psykedelia frå ein produktiv fyr og hans medsamansvorne.                   

30. Brigid Mae Power – Brigid Mae Power
Stillferdige folk-songar som smyg seg tett innpå.  

Og sidan eg først var så godt i gang, og ikkje har vit til å gje meg medan leiken er god, så listar eg altså like godt opp tjue til:                                                                      

31. Preoccupations – Preoccupations
32. Heron Oblivion – Heron Oblivion
33. William Tyler – Modern Country
34. Cian Nugent – Night Fiction
35. Solange – A Seat at the Table
36. Bon Iver – 22, A Million
37. Whitney – Light Upon the Lake
38. Frøkedal – Hold On Dreamer
39. Frank Ocean – Blonde
40. Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee
41. Pinegrove – Cardinal
42. Mayflower Madame – Observed in a Dream
43. Marissa Nadler – Strangers
44. Exploded View – Exploded View
45. Michael Kiwanuka – Love and Hate
46. Chance The Rapper – Coloring Book
47. The Mystery Lights – The Mystery Lights
48. Haley Bonar – Impossible Dream
49. Daniel Romano – Mosey
50. Miranda Lambert – The Weight of These Wings


Bilderesultat for johan harstad max mischaBilderesultat for pedro carmona-alvarez bergen ungdomsteaterBilderesultat for frode grytten menn som ingen trengBilderesultat for tomas espedal året

Bøker har eg også lese. Nye bøker og gamle bøker. Gode bøker og dårlege bøker. Eller kanskje ikkje, kanskje har eg ikkje lese dårlege bøker. I alle fall ikkje ferdig. Og då kan eg vel kanskje ikkje seie at eg har lese dei. For eg veit jo ikkje alt om dei. Og kanskje er dei ikkje dårlege, kanskje har eg berre ikkje funne dei interessante. Og det er jo noko anna. Kanskje har eg ikkje gitt dei ein skikkeleg sjanse. Eller kanskje var det slik at dei ikkje fortente ein skikkeleg sjanse, nokon av dei i alle fall. Den siste boka eg leste har eg nett lagt frå meg, den var ikkje dårleg. Den heiter Europeana. Den tar for seg den europeiske historia frå 1900 til 1999 (pluss nokre blikk utafor kontinentet). Skarve 130 sider blir sett av til det. Ført til torgs i eit språk som får meg til å tenke at slik skulle eg ynskje eg klarte å skrive. Lett, suggererande (ja poetisk) og konsist. Nokre gonger fekk boka meg til å humre litt, før den like etterpå sørga for at humringa sette seg grundig fast i halsen. Historias groteske handlingar blir skildra i ei iskald faktaform. I spedd små anekdotar som ytterlegare synleggjer kva menneske kan få seg til å gjere av bestialske saker. Temaa er sjølvsagt mange, men nazismen, kommunismen, religionen og psykoanalysen er blant dei sentrale raude trådane. Forfattaren er tsjekkisk og heiter Patrik Ouředník. Han skreiv boka ferdig i 2001, og har mottatt både prisar og internasjonal åtgaum for den. I norsk omsetjing, som er den eg har lese, kom den i 2015.

Eg starta året med å lese ei langt tjukkare bok. Johan Harstad sin Max, Mischa & Tetoffensiven (utgitt seint i 2015). Max fortel historia. Frå han som gutunge, tidleg på åttitalet, sterkt ufrivillig flyttar frå Stavanger til New York. Og det er der i verdsmetropolen størstedelen av historia breier seg ut. Det handlar om vennskap og avstand, og ein onkel. Og alt er slett ikkje slik ein skulle tru det var. Det handlar om teater og film og kunst og musikk. Frå Hüsker Dü til jazz til lyrisk pianospel. Frå Apokalypse Nå til stormen Sandy. Romanen går fram og tilbake i tid, men surrar seg aldri vekk frå sin eigen historie. Med både lett og eigenarta penn skriv forfattaren fram ei forteljing eg forsvann inn i nokre veker i januar 2016. Den blei ikkje borte etterpå heller.

Frå den same storbyen, frå New York City, har også Garth Risk Hallberg skrive fram ei omfangsrik historie. En by i brann er den norske tittelen på ei bok som i tid spenner over nokre månader i 1977. Frå eit skjebnesvangert pistolskot til byen bokstaveleg talt blir mørklagt eit heilt døgn. Persongalleriet er stort, og dei kryssar og kryssar ikkje kvarandre sine spor. Her er folk som går over lik, og her er folk som blir til lik. Her er folk som surrar det til og her er folk som berre vil det beste. Her er kunst og punk og ein by på randen. Forfattaren har store ambisjonar med historia, og skriv stundom fram passasjer som gnistrar. I andre passasjer mister han momentum, og det blir litt dødt. Så ei litt ujamn bok.

Om våren er den tredje boka i Karl Ove Knausgård sin kvartett med årstidene som gjennomgangstema. Av desse fire er det den boka som har mest slektskap med Min kamp-serien. I korte trekk handlar den om ein far og ei nyfødt dotter, hennar eldre søsken, og mora som har forsvunne inn i ein depresjon. Boka fortel meg at det er det daglegdagse strevet og livet som er sjølve livet, enten ein vil det eller ikkje. Tomas Espedal ville også skrive ei bok om årstidene. Den startar i april og sluttar i november og heiter Året. Forfattaren kretsar rundt sitt eige, men transformerer det om til det allmenngyldige. Det handlar om døden og kjærleiken. Det handlar om reiser og drikking. Eller livet, om du vil. Ei lita, snøgglest, og poetisk bok.

Tore Renberg tok i år ein liten pause ifrå det han har kalla Teksas-serien sin og fortalte ei lita vond historie om ein mann som med sitt vesen blendar dei han møter. Før noko anna byrjar å melde seg. Ein mistanke, ei uro. Du er så lys er mørkare enn tittelen tilseie. Renberg har forresten for første gong tydd til nynorsk i denne boka, og gjer det bra. Å skrive bra på nynorsk er noko Frode Grytten har gjort i ein del år no. Med årets bok Menn som ingen treng er han tilbake i novellesjangeren han ved nokre høve tidlegare har vist at han har eit spesielt grep om. Slik også denne gongen. Gjennom ti historier om menn som lever opp til bokas tittel. Frå dei hjelpelause til dei uheldige. Frå dei ærlege til dei uærlege. Fortalt med akkurat dei orda som skal til. Aller sterkast gjort i opningsnovella 1974, der eg-forteljaren ser tilbake på nokre skilsetjande månader då han var ung. Prega av svik, erotikk og klassemotsetnad. Tre ord som heller ikkje ville vere heilt fjerne i eit forsøk på å beskrive Pedro Carmona-Alvarez sin roman Bergen Ungdomsteater. Den andre om Marita. Ho som blei fødd nokre år etter at tvillingsøstrene hennar omkom i ei tragisk ulykke. Og som forfattaren starta å fortelje om i romanen Og været skiftet og det ble sommar og så videre. I bok to er faren reist tilbake til USA, og Marita flyttar til Bergen med mora, utan at mora kjem seg vidare i livet av den grunn. Men Marita prøver. Ho er tenåring, ho blir kjent med Johannes, og ho blir kjent med Andreas. Forfattaren fortel i eit melankolsk og rytmisk språk, eit godt språk, om vennskap, om einsemd og det å komme i andre rekke.

Dei to siste bøkene i Elena Ferrante sin Napoli-kvartett (Dei som flyktar og dei som blir og Historia om det tapte barnet) har også stått på menyen dette året. Lena og Lila blir vaksne, delvis i vennskap, delvis i fiendskap, men heile tida med ein avhengigheit av kvarandre. Åleine og saman utfordrar dei normene i bydelen dei vaks opp. På same vis og på ulikt vis er dei begge prega av bydelens jantelover og valdelege løysingar. Forfattaren evnar framleis å halde på lesaren frå side til side. Sjølv om det i desse to bøkene er parti der enkelte tema blir dvela vel lenge med. Slik opplevde eg det ikkje i dei to første.

2016 skulle også bli året då Nobels litteraturpris for første gong gjekk til ein songskrivar. Det har vore snakka om det nokre år. Snakka om at Bob Dylan burde få denne prisen. Snakka om kor vidt han fortener denne prisen. Den diskusjonen stilna ikkje akkurat av når han no endeleg fekk den. Sjølv har eg ei ganske så klar oppfatning av at mannen fortener prisen. Det har Gisle Selnes også. Tilfellet ville det slik at han kort tid etter at kunngjeringa var klar kom ut med ei fyldig bok om songane til Dylan. Den store sangen har han kalla den, med den noko audmjuke undertittelen «Kapitler av en bok om Bob Dylan». Han går her grundig inn i korleis Dylan har henta inspirasjon og drive med kreative tjuveri ifrå den amerikanske musikkarven. I tillegg dreg han linjer frå songane hans til dikt og skjønnlitteratur (frå Shakespeare til Edgar Allan Poe til T.S. Elliott til Jack Kerouac, og så vidare). Om ein har ei litt over gjennomsnittleg interesse for Dylans musikk skulle ein ha mykje glede av Selnes utlegningar om stoffet.

Okt23

Drive-By Truckers – American Band

Posted on by
Standard

Ei handfull sterke historier, og i alle fall éin framtidig Drive-By Truckers klassikar.      7

Bilderesultat for drive-by truckers american band  Ein vårdag i 1931 blei femten år gamle Ramon Casiano skoten og drepen. «And the killer got away» syng Mike Cooley. Drapsmannen sitt namn var Harlon B. Carter. «He had the makings of a leader, of a certain kind of men, who need to feel the world’s against him» syng Cooley om han. Om denne Carter og hans menn. Harlon B. Carter som fleire år seinare stod i bresjen for å gjere The National Rifle Association til den store og sterke forkjemparen for amerikanarars rett til å bere private skytevåpen. Songen ber namnet etter ungguten han tok livet av. Og den drar linjer. «Someone killed Ramon Casiano, and Ramon still ain’t dead enough» konkluderer Cooley, og stirar dagens USA midt i kvitauga.

I februar 2012 blei den sytten år gamle afroamerikanaren Trayvon Martin skoten og drepen av George Zimmerman. Martin var uvæpna, Zimmerman blei frikjent. I august 2014 blei den atten år gamle afroamerikanaren Michael Brown skoten og drepen av ein politimann. Brown var uvæpna, ein storjury avgjorde å ikkje ta ut tiltale mot politimannen.

If you say it wasn’t racial
When they shot him in his tracks
Well I guess that means that you ain’t black

Det er Patterson Hood som slår det fast i ein song om dei siste åras drap på unge svarte amerikanarar. What It Means heiter songen, «what it means?» spør han seg sjølv og dei som måtte høyre på han. Det er ein sterk song. Ein desillusjonert og sint song. «We’re living in an age, where limitations are forgotten» syng Hood, men kva hjelp er det i det når sjølve kjerna er pill roten. Når gamle fordommar blir dyrka og redselen er drivkrafta. Når folk vil at sanninga skal vere redelig og balansert berre så lenge den inkluderer eins eigne førestillingar om korleis alt heng i hop. Det er då det er på sin plass, synst Patterson Hood, å slå fast at «there’s no sunlight in our asses, and our heads are stuck up in it».

Patterson Hood og Mike Cooley og deira fem-mannsbande kalla Drive-By Truckers står med heile sitt soniske uttrykk planta i sørstatsrockens vesen. Derifrå går dei i strupen på rasisme, våpenlova, gromsete sørstatstradisjonar og eit Amerika dei ikkje heilt vil vedkjenne seg. Coveret «prydar» dei med eit semi-svartkvitt foto av det amerikanske flagget på halv stang. Men stridig kallar dei plata for American Band, og eg tenker det ligg ein viss optimisme i den tittelen. Eg tenker den er eit aldri så lite statement om at det finst ein annan veg enn Trump-vegen og Clinton-vegen. Ein veg som nok heller ikkje går dit tradisjonen dei er oppflaska på går.

At gamle ærverdige Lynyrd Skynyrd stadig blir dratt fram når ein skal plassere Drive-By Truckers i ein musikktradisjon er fullt forståelig. I tillegg til den sonisk sett opplagte slektskapen hadde jo også Lynyrd Skynyrd ei sentral rolle på Drive-By Truckers sitt smått legendariske dobbeltalbum frå 2001, Southern Rock Opera. Men der Lynyrd Skynyrd sitt fremste politiske statement vel var den nokså sørstats-romantiserande Sweet Home Alabama, har Drive-By Truckers alltid fremja eit tydelig dualistisk forhold til sørstatane. Dei ber på ein stoltheit, men har ein tydelig antipati mot den reaksjonære biten av kulturen. Noko som vel aldri har komme tydeligare fram enn her på American Band, deira ellevte studioalbum.

For eit år sidan skreiv Patterson Hood ein artikkel for New York Times. Der oppmoda han folket i sørstatane om å gå vidare utan sin nedarva redsel, sine fordommar og si overtru, og utan det splittande sørstatsflagget. Artikkelen blei ikkje berre tatt vel imot. Han held ikkje kjeft for det. Darkened Flags On the Cusp of Dawn heiter den elektrisk råaste songen på American Band.

Country, eller kanskje meir presist countryrock har alltid vore ein viktig del av brygget til Drive-By Truckers. Noko som viser att i fleirtalet av låtane på American Band. I si mest elektrisk drivande (for ikkje å seie medrivande) form i Ramon Casiano. Så er det også slik at underteikna opplever ein og annan låt av dette slaget utover på plata å ha ein litt fargelaus sonisk karakter. Men ikkje What It Means. Det store høgdepunktet What It Means. Som eg allereie har sagt mykje om, men eg føler for å legge til at den har eit særdeles attraktivt melodiske vesen. Eit luftig og ekspanderande eit, der orgelet til Jay Gonzales spelar ei foredlande rolle.

I bakkatalogen til Drive-By Truckers finst det nok betre plater (Southern Rock Opera, Decoration Day, The Dirty South og Brighter Than Creation’s Dark), men det som blir fortalt i song etter song på American Band står opp og fram og dirrar som noko av verdi. I sterk kontrast til det freakshowet av ein valgkamp som for tida er i ferd med å latterliggjere heimlandet deira.

TIDAL: DRIVE-BY TRUCKERS – AMERICAN BAND

Des30

Musikalsk årsoppgjer for 2008

Posted on by
Standard

Eg er litt usikker på om eg har fylgt godt nok med i musikktimen i år. Det står mellom anna att å sjekke ut årets utgjevingar frå Department of Eagles, Deerhunter, Atlas Sound og The Walkmen.

Men noko har eg då fått med meg. Sånn cirka nok til at eg til slutt makta finne fram til ei liste eg meiner inneheld berre bra plater.

Ei lita handfull plater var i tillegg nær ved å trenge seg inn i nedre halvdel av lista, men måtte vike i siste juletime:
Trouble In Mind – Hayes Carll
Vampire Weekend – Vampire Weekend
Lie Down In the Light – Bonnie Prince Billy
Rook – Shearwater
Carried To Dust – Calexico
Nouns – No Age

Here we go:
10.Teddy Thompson – A Piece of What You Need
Han har sin arv, men gjer det på sin måte, Teddy Thompson.
Han veit kva popdynamikk er den unge Thompson. At luft og rom er like viktig som sonisk rikdom. Og at sveisne svingar, hektande refreng og eit sterkt melodisk ganglag er sentrale element for å lukkast. Så han gjennomfører det likeså godt bortimot heile plata igjennom. «Stop getting everything you want, and get a piece of what you need», syng han freidig nok. Det kan sjølvsagt stillast spørsmål ved om ein treng denne plata, men den er ganske så kjekk å vere saman med, så du skal ikkje sjå heilt bort frå det.

9.Kathleen Edwards – Asking For Flowers
Den ordkløktige og countryfolk-rockande dama frå Ottawa viser for tredje gong at ho er verdt å opne døra for. For sjølv om tonefylgjet ho gjer sine tidvis sitatfreistande tekstlinjer er langt unna å kunne gjere krav på karakteristikkar som originalt eller spektakulært, står ho definitivt fram som noko av det aller fremste 2000-talet har velsigna oss med, i det folkerike Joni Mitchell møter Lucinda Williams segmentet. Med Asking For Flowers gjer ho det kanskje endå litt meir overtydande enn på sine to førre framstøyt.

8.Lambchop – OH (ohio)
Eg spurde meg sjølv då eg fekk denne i henda: Treng vi endå ein ny runde med Kurt Wagner sine lakoniske og gåtefulle grubleri? Treng vi bli smurt langs ryggrada og stroken over pulsen av endå fleire grasiøse og saktevandrande tonar, som alle har nære slektningar på Lambchop-album vi allereie har frå før?
Etter nokre rundar med OH (Ohio) var eg ikkje i tvil om at Lambchop framleis er heilt greitt å ernære seg på. Sjølv om manerane er dei same gamle.
Kryptisk, surrealistisk, haustvakkert, kveldsstemt, skjørt og godgjerande. Ingen grunn til å pensjonere Wagner enno.

7.Okkervil River – The Stand Ins
Det gnistra av The Stage Names. Og det var meir. For frå same seanse: The Stand Ins. Ein del to. Ein svirebror. Ein litt meir svartsynt slektning, men definitivt ein slektning. Ein slektning som kjem opp frå under scenegolvet for å rette lyset mot både dei scenevante og dei som aldri vart til noko særskilt.
Påkjenningane ved å vere berømt og ettertrakta, strevet etter å bli det, og den evige kampen det er å få mellommenneskelige interaksjonar til å fungere er The Stand Ins sine sentrale tema. Tonen er ein tanke mørkare enn for eitt år sidan, utan at den eggande popen dei omfamna den gongen er borte. Og når Sheff sine tekstlige bravader i tillegg stadig er blant dei beste i dagens popverden, skulle det vere få grunnar til å takke nei.

6.Sun Kil Moon – April
Drygt 15 år etter at han kom luskande Down Colorful Hill er det ikkje så mykje som har endra seg hos Mark Kozelek. Mollstemte tonar i eit stoisk format, der ei ikkje uvesentlig uro ulmar i skuggane. Sjølv om endringsiveren er laber kan eg likevel ikkje sjå at April står tilbake for noko av det Kozelek har komme opp med tidlegare. Snarare tvert om, den er etter alt å døme nær det sterkaste han har levert. Varleg, akustisk, harmonistetta, elektrisk, dvelande, varm, trist (”sorrow came in floods this april”) og vakker som den er.

5.Drive-By Truckers – Brighter Than Creation’s Dark
Korta fortalte meg ingenting om at sørstatsbanden i Drive-By Truckers skulle varte opp med stoff for årbestelista i 2008. Men litt mindre buldrande og rockande og meir folk og country lada manifesterer årets utgåve av bandet seg som den mest varierte, låtsterke, givande, ektefølte. Og beste.
Brighter handlar om folk. Folk vi kjenner att. I nabohuset, i det målingavskala huset borte ved kiosken, i familiefaren på andre sida av gata, eller i den rastlause fyren i tredje etasje som stadig er på farten med Buicken sin. Folk midt i livet. Dei har sitt å strid med. Dei har sitt å fryde seg over. Stundom stirer dei nok inn i mørkret, men dei rettar også blikket mot håpet. Og mest av alt prøver dei å gjere det rette. Kva no det måtte vere.

4.Bon Iver – For Emma, Forever Ago
Bandet gjekk i oppløysing, kjærleiken likeså. Justin Vernon søkte einsemda i ei hytte i skogen. For rekreasjon og kontemplasjon. Og så hadde han med seg gitaren, innspelingsutstyr og, viser det seg, ei gudegjeven låtskrivarevne. Det kunne blitt sutrande og stereotypt. Det er blitt inderlig vakkert. Samstundes som det er full på ein nervøs energi som ikkje den gjennomsnittlege peiskos-trubadur er i nærleiken av å få fram.
Nei, Bon Iver er det lite gjennomsnittleg ved. Han har denne sjelfullt dynamiske måten å synge på, og han har desse songane. Skinny Love, The Wolves, Flume, For Emma, Re: Stacks,………. ”This is not the sound of a new man or crispy realization” syng han erkjennande mot slutten. Men det er i alle fall lyden av ein ny mann det skal bli spennande å fylgje framover.

3.Black Mountain – In the Future
Ein kan kanskje arrestere Black Mountain i å servere ei løgn med platetittelen på sitt andre album. For tonane på In the Future har meir enn ei solid forankring i saker vi har høyrt før. Black Sabbath, Led Zeppelin, Pink Floyd, Fairport Convention. Hard rock, prog, psykedelia og folk.
Men dei er langt meir enn ein etterlevning etter noko som hende for ein mannsalder sia. Black Mountain behandlar fortidstonane som om dei er heilt nyoppfunne. Tøft, coolt, glødande, inderlig og spektakulært. Der dei ikkje minst viser fram ei velutvikla forståing for kontrastar og snedige temposkift, og temperaturskift. Lys og skygge. Brutalitet og skånsemd. Mareritt og flower train. Maskulinitet og feminitet.
Slik svever Black Mountain inn i framtida på ei sky av både musikkhistorie og ungdommelig vitalitet. Helpless, hurting, holy, halo.

2.Fleet Foxes – Fleet Foxes
Seattlebandet Fleet Foxes tar oss med langt bort frå der eksosen flyt, asfalten kokar og betongen veks. Dei tar oss med ut i naturen, der fuglesongen er nær og sinnsroa kan få slå rot. Våren 2008 stod dei fram som eit aldri så lite ruralt folkpop-under tufta på gamle tonar, like naturleg og friskt framstilt som lerkesong ein grønkledd vårdag.
Og alle saman syng dei. Slik høyrest det i alle fall ut i vokalharmoniane som dekorerer dei fleste låtane her på slikt eit erobrande vis.
Ein harmonifull lyd som har mykje sakralt og intimt med seg, men som samstundes har noko monumentalt og høgstemt over seg. Og det er ein eller annan stad midt inne i denne syntesen at deira eigenart vert skapt. Ei eigenart også farga av lovprising, surrealisme og varleg melankoli.

1.Portishead – Third
På midten av nittitalet var trip-hop og Portishead det coolaste ein kunne like. I 2008 var trip-hop, for dei aller fleste av oss, og Portishead spesielt, noko som var rimelig passé. I 2008 utfordra Portishead oss derfor med andre tonar. Tonar som nok ikkje står i fremste rekke når soundtracket til middagsselskapet skal planleggast. For Portishead anno 2008 gjekk motsatt veg av det dei fleste band gjer 15 år etter at dei starta opp. Portishead er blitt ei bistrare, farlegare og langt meir pågåande greie. Ei kompromisslaus greie som sender sushien i vrangstrupen og sjampanjen ut vindauga.
Third er ingen lettfordøyelig og enkel plate. Third er eit dunkelt, komplekst og mangesidig stykke musikk som veks seg stadig meir interessant. Third er detaljrikdom, men også ei sonisk presis og rasjonelt arrangert affære. Third er ein mosaikk som gys og gnistrar i ein psykedelisk månedans, ganske så langt borte frå dei lykkelige poplåtane og trivielle stemningane.
Når det var på dette viset trioen skulle vende tilbake, ja då får ein vel kanskje håpe at det ikkje var deira siste sukk.

 

Sånn i ettertid er det jo blitt klinkande klart for meg at (det tok berre eit par veker):

Jamey Johnson sin That Lonesome Song

og

The Walkmen sin You & Me

er to av dette årets aller beste plater.

Nokre andre plater det i ettertid har gått opp for meg er storarta greier:

Paul Weller – 22 Dreams
Dungen – 4
Songdog – A Wretched Sinner’s Song
Gjermund Larsen Trio – Ankomst
Lykke Li – Youth Novels

Des15

Jason Isbell – Southeastern

Posted on by
Standard

Eg har venta ei tid på at Jason Isbell skal lage ei verkelig stor plate. No ventar eg ikkje lenger.

8

cover

Eg kjem ikkje utanom opningssongen på Jason Isbell si nye plate, Cover Me Up. Den dreg meg stadig tilbake. Den har noko med seg som grip eit inderlig tak i meg. Eg skal prøve å gje ei forklaring: Det blir ofte snakka om sjel. At ein song kan ha sjel. Visst det stemmer, og det gjer det antakelig, har Cover Me Up ei dugelig ei. Men det er ikkje berre det. Cover Me Up er ein song tufta på vilje. Ein song som er her fordi den må vere her. Cover Me Up har ingen fakter. Det er ein enkel song, med eit tydelig slektskap til songar eg har høyrt før. Løfta fram av ei røyst som vekslar mellom å vere varleg og kraftfull. Ei sterk røyst, kompa av ein akustisk gitar, og pirra av ein elektrisk gitar. Fleire soniske variablar har ikkje songen, og treng det ikkje heller. Den har ein vals i seg, og makelaust attraktive southern countrytonar. Cover Me Up ruslar med brennande steg, og songaren fortel om å sigre over seg sjølv og sine demonar, ved hjelp av ei kvinne. Han fortel om det å møte dagen i edru tilstand, og det å ville vere der, i ein slik tilstand, saman med denne kvinna. «Girl, leave your boots by the bed we ain’t leaving this room, till someone needs medical help or the magnolias bloom». Det renn eit håp tvers igjennom songen, men det er som med håp flest, det har ei usikker framtid – så «cover me up».

For ti år sidan høyrde eg Jason Isbell synge Outfit. Det var den første songen eg høyrde han synge. Han gjorde det som ferskt medlem av Drive-By Truckers. Songen var den eine av to songar Isbell var ansvarleg for på sørstatsbandets fjerde plate (den andre var tittelkuttet, Decoration Day). Eg har sidan den dagen betrakta Outfit som den sterkaste songen i heile katalogen til Drive By-Truckers. Ein grunnleggande sympatisk, men samstundes bitande song, der ein fars alvorlige, patriotiske, men også skjemtande tale til ein son på veg ut i verda er det sentrale tema. Eit låtskrivartalent av dei sjeldne hadde presentert seg.

Eg venta på meir. Kor blei det av? For all del, Isbell har skrive nokre sterke songar desse ti åra som har gått, det er ikkje det. Goddamn Lonely Love og Danko/Manuel før han blei sparka ut av Drive By-Truckers på grunn av eit forstyrrande slitsamt forhold til alkoholhaldelige drikker. Dress Blues, Cigarettes and Wine, Alabama Pines og Codeine frå dei tre platene han har gitt ut under eige namn før årets Southeastern. Men eg synst han har laga litt for mange middelmåtige låtar også, songar eg aldri har funne tonen med, og plassert dei på platene sine. Plater som eg derfor har opplevd som ujamne. Southeastern opplever eg annleis.

Southeastern er langt i frå berre Cover Me Up. Southeastern har også Elephant. Der vi møter drankaren og den dødssjuke. Eit par som har sett betre dagar, no for tida prøver dei for det meste å bevare sjølvrespekten og ignorere verkelegheita. Døden. Etterkvart kjem det sigande innover forteljaren (drankaren), ja det blir rimelig klart for han: «No one dies with dignity». Isbell formidlar historia utan å gli over i det sentimentale, samstundes som han held seg på god avstand til det hardkokte. Han fortel berre ei historie om to menneske som må takle noko det ikkje finst ei oppskrift på korleis dei skal takle. Han gjer det med den akustiske gitaren i fanget, og nokre sordinerte pianotonar bakom ryggen. Meir trengst ikkje.

Southeastern skulle bli ei plate med Isbell og gitaren og nokre nyskrivne songar. Den skulle produserast i samarbeid med Ryan Adams. Det blei ikkje 100 % slik det var planlagt. Adams forsvann fort ut av prosjektet, uvisst av kva årsak. Inn kom Dave Cobb, som dei siste åra mellom anna har vore involvert i eit par sterke plater av Jamey Johnson. Eg ser ikkje bort ifrå at det kan ha vore eit heldig skifte. Isbell og Cobb fant raskt ut at det blei for kjedelig å lage ei plate med berre Isbell og kassagitaren, så det blei henta inn meir lyd. I hovudsak frå medlemmer i hans faste backingband dei siste åra, The 400 Unit.

Songane er slike som Isbell skreiv etter at han hadde hatt eit opphald på ein rehabiliteringsklinikk for alkoholikarar for eit drygt år sidan. Noko som avgjort speglar seg att i fleire av dei. Drankaren får til dels eit nådelaust lys på seg, men like mykje er det ettertenksame refleksjonar kring den han er no. Ikkje nødvendigvis ein heilt annan. Den han var er framleis ein ikkje ubetydelig bit av han. På godt og vondt. «There’s a man who walks beside me he is who I used to be» syng han i den fine visa Live Oak. Ein song som tilsynelatande handlar om ein hardbarka drapsmann som ein dag møter ei kvinne som treff nokre ømme punkt i han. Så han endrar seg. Men byrjar etter kvart å få ei noia. Ein sjalusi veks fram i han. Er det verkelig han ho elskar, eller kan det vere han som går ved sida av han. «I wonder if she sees him and confuses him with me» spør han seg. Det endar i tragedie. Men bakom denne historia tenker eg historia til den tørrlagte alkoholikaren finst. Han lurer nok på korleis verda vil ta imot han no, vil dei finne han like interessant. Vil han bli likt? Det treng ikkje ende i tragedie.

Det var ei kvinne som spelte ei aktiv rolle i å få Isbell lagt inn på rehab. Det kom visstnok til giftemål i etterkant. Namnet hennar er Amanda Shires. Ho er musikar og plateartist sjølv. Spelar fele gjer ho også, og bidrar med denne på Traveling Alone. Ein song der songaren minnest tider der han var «so high, the streetgirls wouldn’t take my pay». Men han blei trøytt. Av å stå til ansvar overfor seg sjølv, av eit konstant utmatta hjerte, av å gjere reisa aleine. Så «won’t you ride with me?» lyde omkvede. Og fela den let.

Jo meir eg har spelt Southeastern jo meir har det blitt klart for meg at det i grunn finst tolv nemneverdige songar på plata. Det er ikkje flust av plater eg kan seie det om no til dags. Eg skal ikkje trøytte ut verken meg sjølv eller den som måtte lese dette ved å brodere ut både det eine og det andre om alle tolv. Men eg vil no nett nemne at Isbell byr på uimotståelig countryrock med el-gitaren i grunnstilling og solid rytmikk i ryggen når han formidlar ein lengsel han ein gong kjente på eit hotellrom i eit iskaldt Stockholm. Det skal heller ikkje vere unemnt at han byr på sviande southern rock’n roll i Super 8, og avdekkar ein historie der ein bakrus frå det djupaste helvete står sentralt. Eit lite utdrag av dei ubarmhjertige refleksjonane i den klassiske countryrocksaken New South Wales synst eg også det finst gode grunnar til å ta med.

And here we sit
Singing words nobody taught us
Drinking fire, and spitting sawdust,
Trying to teach ourselves to breathe,
We haven’t yet,
But every chorus brings us closer
Every flyer and every poster
Gives a piece of what we need

Isbell har eit grep om det melodiske slik gode låtskrivarar har, men det er hans grep om det tekstlige som verkelig imponerer. Han sirklar ikkje rundt med ord som fordampar, han går direkte til verket med ord som brenn seg fast. Han brukar ikkje fleire ord enn nødvendig, han økonomiserer, han er presis, som ein Carver. Han har noko å formidle. Og det han formidlar skildrar også det som ikkje blir uttalt. Eller det kan handle om noko eg først ikkje oppdaga det handla om. Det kan ha ei dobbeltyding. Isbell er ikkje eindimensjonal.

Og Isbell har laga ei plate eg ikkje lenger trudde han ville vere i stand til å lage. Ei plate eg trur det går an å nytte det loslitne ordet meisterverk om. Men eg lar korken vere på flaska.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Des3

Drive-By Truckers – Brighter Than Creation’s Dark

Posted on by
Standard

I skuggen av lyset fortel dei nitten historier som avgjort tåler dagens lys, men som meir enn gjerne også søker mørkret.

8

cover

Ingen har, dei seinare åra, helde liv i sørstatsrocken og dens meir eller mindre ufjelga slektningar like overtydande som det Drive-By Truckers har gjort. Deira trilogi Southern Rock Opera, Decoration Day og The Dirty South er ein røff, hardbarka og solid søknad om evig plass ved Lynyrd Skynyrd si høgre side.

På sitt førre album, A Blessing and a Curse, lot dei litt av sørstatseimen dunste bort. På dette tidspunktet i karriereløpet sannsynlegvis ingen dum idé. Men det som var dumt, var at mange av låtane hadde eit noko bleikare drag over seg enn kva gjengen hadde skjemt oss bort med. Så litt skuffa vart eg.

Ikkje så lenge etter tikka det inn ei melding om at mannen som hadde laga banden sine kanskje to aller flottaste låtar (Outfit og Danko/Manuel), Jason Isbell, tok farvel med både band og dame (sistnemnte, bassist Shonna Tucker). Så eg putta Decoration Day i spelaren, og tenkte med meg sjølv at så bra blir nok aldri Drive-By Truckers igjen. Eg tok feil.

Med Brighter Than Creation’s Dark viser Patterson Hood, Mike Cooley, ei plutselig låtskrivande Shonna Tucker og deira medsamansvorne at dei har minst like mykje saltsmak i kjeften og rammande tonekraft som det dei nokon gong har hatt. Med på laget har dei også invitert den gamle heidersmannen Spooner Oldham, ein kar som veit meir om korleis ein skal fargelegge med tangentane enn det dei fleste gjer.

Sørstatseimen er vel heller ikkje denne gongen fullt så dominant som på trilogien. Historiane dei fortel, heile nitten i talet, kunne heilt sikkert ha funne stad over heile USA. Ja dei fleste kunne sannsynlegvis også blitt plukka opp i mitt nabolag, eller ditt. Som tittelen lovar vert vi aldri tatt med inn i det mest altoppslukande av mørke. Vi møter ikkje på dei aller mest motlause, forkrøpla eller uforsonlige av individ. Det handlar stort sett om folk vi kjenner att. I oss sjølv, i nabohuset, i det målingavskala huset borte ved kiosken, i familiefaren på andre sida av gata, eller i den rastlause fyren i tredje etasje som stadig er på farten med Buicken sin. Folk midt i livet. Dei har sitt å strid med. Dei har sitt å fryde seg over. Stundom stirer dei nok inn i mørkret, men dei rettar også blikket mot håpet. Og mest av alt prøver dei å gjere det rette. Kva no det måtte vere.

Eller for å seie det med hovudpersonen i den Hood-komponerte og røft pulserande The Righteous Path, ei låta som på eit vis summerer opp mykje av grunntonen på plata:

I got a brand new car that drinks a bunch of gas
I got a house in a neighborhood that’s fading fast
I got a dog and a cat that don’t fight too much
I got a few hundred channels to keep me in touch
I got a beautiful wife and three tow-headed kids
I got a couple of big secrets I’d kill to keep hid
I don’t know God but I fear his wrath
I’m trying to keep focused on the righteous path

Som vanleg er det Patterson Hood som har skrive flest låtar. Han hevdar hardnakka at han hadde femti ferdigskrivne då innspelingane starta. Ni av dei fekk til slutt plass på plata. Sonisk sett dekker dei området frå buldrande uvær til banjoplukkande og folksy tonar. Hood sin næraste våpendragar gjennom desse åra, Mike Cooley, har sjeldan hatt for vane å komme dragande med så veldig mange låtar. Men dei han kjem med plar visstnok alltid komme på plata. Denne gongen hadde han med seg fleire enn nokon gong. Sju stykker. Dei kom sjølvsagt alle med. Det kan eg godt skjønne. For det er Cooley sine bidrag som heilt utan unntak treff dei inste sirklane i sanseapparatet. Nokre gonger boogierockande i riffskarpe former, andre gonger langt meir akustisk, sordinert og twangfiksert. Dei tre siste låtane på albumet er det kvinna i banden, Shonna Tucker, som er opphavet til. Dei har alle ein countryfeeling, men avgjort med ulik grad av elektrisitet i ryggen.

Om du gjennom opplysningane i føregåande avsnitt har fått ei kjensle av at Brighter Than Creation’s Dark er mindre buldrande og rockande og meir folk og country lada enn tidlegare utgjevingar, ja så skal du stole på den kjensla. Fjorårets semi-akustiske The Dirt Underneath-turné har med andre ord sett sine spor. Drive-By Truckers har gira ned eit hakk, og svinga inn i eit litt meir sordinert landskap. Når eg tenker meg om så er det nett inn i eit slikt lende eg hadde håpa Drive-By Truckers ein dag skulle køyre løpet sitt. For det er når dei har dempa pulsen, slått av litt av elektrisiteten og øvd litt mindre press på stemmebanda at deira aller mest minneverdige augeblikk har dukka opp. Det er fleire slike augeblikk på Brighter Than Creation’s Dark. Fleire enn på noko tidlegare Truckersplate tør eg hevde.

Cooley si lakoniske countryvise om Bob, den middelaldrande ungkaren som bur heime hos ho mor, og som har «more dogs than he ever had friends», høyrer med blant desse augeblikka. Det gjer også same mannen sin Lisa’s Birthday. Der vi i klassisk countrytapning får servert historia om den ikkje heilt edruelige Lisa som har sett fyr på mangt eit dansegulv i Texas, som har hatt fleire bursdagar «than there are sad country songs», og som ringer heim til sin trufaste beilar når festen er over og bilen ikkje er å finne der ho parkerte den. Like klassisk country er balladen Daddy Needs a Drink, ein heller tragisk kvardagshistorie, der tidlegare assortert medlem, og no meir eller mindre fast medlem John Neff, understrekar armoda med gråtkvalte steelgitartonar.

Frå eit meir elektrisk og fritert hjørne dukkar Cooley opp med den sprekt gyngande 3 Dimes Down. Ei ordknapp skildring av ein udåd og dens etterdønningar. Frå same hjørne, med eit erobrande melodisk vesen, kjem også Self Destructive Zones. Der Cooley flekker tenner og tar føre seg rock’n roll angst, kynisme, dei døde, dei feite og dei rike.

Patterson Hood er på si side meir opptatt av å bringe dei familiære og nære ting inn i eit kanskje litt større perspektiv. I det folksy opningssporet Two Daughters and a Beautiful Life møter vi ein nyleg avdød familiefar rett utanfor perleporten, derifrå skodar han tilbake på eit godt liv han nødig ville reise frå. I den dorskt slentrande The Opening Act fortel ein reisande i opningsaktørbransjen om eit ikkje altfor glamourøst liv frå stad til stad, og alltid så altfor langt heimanfrå. Medan Irak-krigen får sin kommentar gjennom dei alt anna enn marerittfrie funderingane til ein heimvendt soldat og far i den Ragged Glory dampande That Man I Shot.

I’m Sorry Huston syng Shonna Tucker med ei slepande southern-røyst. Og viser at ho både har ei stemme og låtskrivareigenskapar som gjer ho til eit definitivt aktivum i gjengen. Den sterkaste låta hennar, ja ein av dei aller mest skilsetjande songane på heile plata, er den stillferdig huskande The Purgatory Line. Der det handlar om å prøve å finne balansen midt i ein lengsel så stor; «lovin» you is so easy, but waitin» here just ain’t».

Det er Checkout Time In Vegas for ein av dei heller paranoidiserte individa på albumet. Men det er definitivt ikkje checkout time for Drive-By Truckers. Ti år etter at dei gav ut si første plate, verkar dei å ha meir å by på enn nokon gong. Med Brighter’s Than Creation’s Dark har dei skapt sitt meisterverk. Med Brighter’s Than Creation’s Dark har dei skapt noko som veldig vel kan vise seg å vere noko av det beste som har årstalet 2008 trykt på seg.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Okt10

Drive-By Truckers – Decoration Day

Posted on by
Standard

Sørstatsbanden har mykje på hjertet, og svingar seg frå countrytonar til brutal bluesrock.

cover  Då Allman Brothers Band frå Georgia inntok podiet på tampen av 60-talet med sin mixtur av tung bluesrock, jazz, country og eit frodig, men stødig groove, blei dei også opphavet til det som seinare skulle få namnet sørstatsrock. Blant banda som fulgte i deira fotspor er det først og fremst Lynyrd Skynyrd som er verdt å hugse. Den dyktige sangaren og låtskrivaren Ronnie Van Zandt og banden hans spelte i ein fire-års periode midt på 70-talet inn fleire sterke album, der vi får servert klassiske låtar som Free Bird, Gimme Three Steps og Sweet Home Alabama. Og her er det Alabama/Georgia kvintetten Drive-By Truckers kjem inn i bildet. Denne gjengens forrige utgjeving kalt Southern Rock Opera var nemlig ein tributt til sørstatsrocken, og især Lynyrd Skynyrd. Ein både storslått og rufsete song-syklus som sjølvsagt endar i ein tragisk flystyrt.

Southern Rock Opera blei første gang utgitt i 2001 på eit lite, uavhengig selskap, men oppmerksomheten albumet fekk gjorde sitt til at Universal-underbruket Lost Highway viste sin interesse, noko som førte til at plata kom ut på denne etiketten året etter. Men når så Drive-By Truckers dukka opp på Lost Highway sine kontorer med sine neste innspelingar, falt desse ikkje heilt i smak. Bandet tok då ein «Wilco» og kjøpte opptakene. New West (med bl.a. Chuck Prophet, Mark Eitzel og Vic Chestnut i stallen) tok imot bandet, og var ikkje seine om å skikka Decoration Day ut til folket.

Myten om sørstatane er spekka med intense bilder og heftig dualisme. Heit lidenskap, stor kjærleik, elskelige skikkelsar, strenge familiebånd, kompromisslaus bibeltru, stolthet, synd, incest, sjølvmord, drap, hat, rasisme, vondskap. Kjensler og førestellingar som sjølvsagt er å finne over alt, men historiane, litteraturen, filmane og sangane frå Mississippi sine sørlige bredder gjev oss eit inntrykk av at det har eit endå sterkare fotfeste nett der. Dei 15 låtane på Decoration Day er nok også farga av dette, ein raud tråd kan for øvrig være; valgets kval, – nokon velger lurt, andre velger dumt, mens enkelte ikkje har noko valg. Alt er komponert av bandets tre gitartraktørar og vokalistar. Av desse er det Patterson Hood som står fram som ein slags frontfigur, han er ansvarleg for ni av låtane, og er også innehavar av den røslegaste stemma, ein stad i lende Don Henley møter ein ung Rod Stewart. Mannen som starta bandet saman med Hood, Mike Cooley, bidrar med fire spor, og nykommar Jason Isbell står som komponist av to.

Albumet åpnar med tre strake Hood-bravader. Deeper In bygger på ein sann historie om dei to einaste amerikanske statsborgarane som for tida sonar ein dom for bror/søster-incest. Ein naken saktegåande country-vals, bore fram av kraftfulle trommeslag og Patterson Hood sin djupfølte sanginnsats. Frå denne går turen rett over i den mørke bluesrock-saken Sink Hole, ein slik ein som Steve Earle kan gjere i sine mest brutale stunder: Om bonden som er komme i klørne på nådelause pengemenn og ser garden sin gå til pises. På Hell No, I Ain’t Happy er dei over i eit ulendt Crazy Horse-landskap, ja hadde mr. Hood overlatt mikrofonen til Neil Young kunne denne sklidd rett inn på Ragged Glory som ein solid Young-komposisjon. Av dei øvrige opusa frå Hood si side utmerkar både den hardkokte countryrock-affæren Heathens og det seige og giftige bluesrock-åtaket Your Daddy Hates Me seg. Men aller best er den frådande Do It Yourself, eit skånsellaust angrep på ein venn som tilslutt valgte sjølvmord som ei løysing; «Living too hard just couldn’t kill you, in the end you had to do it yourself». Faktisk har Mike Cooley også ein sang om den samme sjølvmordaren, When the Pin Hits the Shell. Men hans versjon er langt mindre frådande og meir forsonlig, like fullt er denne nesten like sterk. Og er saman med den Rolling Stoneske riffrockaren Marry Me Cooley sine beste bidrag. Den sistnevnte er for øvrig utstyrt med platas beste tekstlinje; «Rock’n’roll means well, but it can’t help telling young boys lies».

Litt oppsiktsvekkande er imidlertid det faktum at unge Jason Isbell sine to bidrag, Outfit samt tittelsporet, viser seg å være albumets kanskje sterkaste låtar. Den første er sørstatsrock i kraftfull valsetakt, som tekstmessig er ein dose faderlige og sikkert velmeinte råd; «Have fun but stay clear of the needle, call home on your sister’s birthday, don’t tell them you’re bigger than Jesus, don’t give it away». Mens tittelsporet på sin side er eit dundrande og inspirert folkrocknummer, med glødande gitartonar, om ein familiefeide ute av kontroll.

David Barbe (Sugar, Son Volt) har produsert, og kanskje har Drive-By Truckers vel så mykje til felles med nyare band som The Replacements, Son Volt og The Bottle Rockets som med 70-talets sørstatsrock-grunnleggarar. Eit inderlig og drivande godt fem-mannslag med gode historiar innpakka i sterke melodiar er dei i alle fall.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)