Category Archives: 90-talet

Okt12

Olivia Tremor Control – Music From the Unrealized Film Script, Dusk at Cubist Castle

Posted on by
Standard

Popmusikk frigjort frå gjengse normer, psykedelisk, gåtefullt og ganske så fantastisk.

8

cover

Det var ein gong fire unge gutar frå Louisiana som hadde ein felles kjærleik for musikk. Deires navn var Robert Schneider, Will Cullen Hart, Bill Doss og Jeff Mangum. Når high school-dagane var over blei dei inntil vidare spredd rundt på det amerikanske kontinentet. Men skjebnen og gløden for musikken førte dei saman igjen, og behovet for å dele tonane dei hadde i seg med andre meldte seg etterkvart. Slik gjekk det til at dei i 1993 starta sin eigen platelabel, dei kalla den Elephant 6.

Robert Schneider hadde funne nokre leikekameratar i Denver, som han starta bandet Apples In Stereo i hop med. Dei tre andre spelte saman i eit band kalla Synthetic Flying Machine. Omtrent samstundes med at dei døypte dette prosjektet om til Olivia Tremor Control forlet Jeff Mangum bandet for å konsentrere seg om sitt eige tiltak Neutral Milk Hotel. Desse tre konstellasjonane dannar grunnmuren i det som med tida veks frå ein liten platelabel til dagens talrike og innovative indie-pop kollektiv, fortsatt med navnet Elephant 6.

Olivia Tremor Control (no med base i Athens, Georgia), som dette skal handle om, debuterer i album-format (har prøvd seg med eit par EP utgjevingar før) i 1996, med den særdeles innhaldsrike og fyldige Dusk At Cubist Castle. Den er nær innpå 75 minuttar lang, så LP-utgåva er eit dobbeltalbum. Bandet er for øvrig no blitt til ein kvartett, i tillegg til nemnte Hart og Boss, består dei av John Fernandes og Eric Harris.

Lyden dei serverer har klare forgreiningar tilbake til den gang pop-musikken frika ut i psykedeliske fargar. Til siste halvdel av dei gyldne 60-åra, og til band som The Beatles, The Beach Boys, Love, Pink Floyd, Spirit og The Kinks. I tillegg blandar dei inn elementer av ambient lyd. Den første versjonen av albumet var sågar utstyrt med ein bonus-CD kalt Explanation II, som er rik på nett slike klangar (den kom i einslig utgåve 3 år seinare).

I desse dagar (februar 2004) blir denne debutplata, med den fullstendige tittelen Music From the Unrealized Filmscript, Dusk At Cubist Castle, gjenutgitt på Cloud Recordings. Det samme blir for øvrig også bandet sin andre plate Black Foliage: Animation Music frå 1999. Etter den utgjevinga har dei fire medlemmene vore opptatt med andre prosjekt, så om det nokon gong dukkar opp ei tredje plate frå Olivia Tremor Control er kanskje noko usikkert.

Dei ofte ganske så gåtefulle tekstane, dei originale og fargerike arrangementa, dei surrealistiske og sjølvlaga maleria som prydar innleggsfolderen, samt hentydningen til «Cubist» i tittelen gjer det også ganske naturlig å trekke parallellar til pensel-kunstnarar som Salvador Dali og Pablo Picasso. Det er nemlig noko med den totale frigjeringa frå normer og gjengse forståingar som gjer OTC til eit popband noko utanom det vanlige. For sjølv om grunntonen er kjente poptakter, er måten dei angrip dette på fargesprakande, innovativ og særdeles vital.

Hintet til eit urealisert film-manuskript i tittelen er også med på å gje assosiasjonar i retning fragmenterte bilder, kaotiske fantasiar og absurde scener henta frå ei livaktig drømmestund ved enden av regnbogen. Kanskje aller best levandegjort på 6 minuttar lange Holiday Surprise. Ein låt som har heile registeret frå spinkle poptonar til beinhard psykedelia. Og som sender lyttaren rundt i ringen, inn i tauene, bakom fargane, til ein ligg utslått tilbake og svevar tre centimeter over golvet medan 382 stjerner dansar kringom augene. Mønsteret for ein makelaus ferie i drømmeland. Men egentlig er det tettpakka med slike tilfeller her. Jumping Fences er i nærleiken av noko Big Star kunne gjort på si første plate. Define a Transparent Dream kunne fått plass på White Album (og gjort den plata endå betre). Medan Memories of Jaqueline 1906 er ein rå popdrøm angrepet av skeive tonar som tilslutt blir tatt kvelartak på; «planet disaster, no time for shelter». Midt innimellom dei sytten «ordinære» låtane, dukkar det opp ein suite i 10 satsar, med den underfundige tittelen Green Typewriters. Ein affære som flyttar seg frå grønn plen-pop og over i ganske ambiente landskap. Sats 8 er ein nesten 10 minuttar lang stilleståande, og dessverre temmelig kjedelig episode, som saman med eit par av dei kortare omliggande tilfella er med å svekkar inntrykket av dette nesten 25 minuttar lange opptrinnet. Men her er ellers så mykje kjekt og viltert og vakkert, og så mange storarta popdrømmar i tusenvis av fargar, at vi kan ikkje legge særlig vekt på eit lite feilskjær.

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt11

Julie Doiron and The Wooden Stars – Julie Doiron and The Wooden Stars

Posted on by
Standard

Til lyden av rasjonelt plasserte lydkjelder framfører Julie Doiron 11 melankolske og ettertenksomme sangar.

cover  Ein gang i grunge-alderen (første halvdel av 1990-åra) eksisterte det i Canada eit band som kalte seg Eric’s Trip, navnet fortel mykje om kva musikk dei spelte (Eric’s Trip er ein låt frå Sonic Youths Daydream Nation). I 1993 vart det første Canadiske band som fekk platekontrakt hos den sagnomsuste labelen Sub Pop. Det fulgte tre CD-utgivelsar, før dei i 1996 bestemte seg for å oppløyse bandet. Vokalisten og bassisten i dette bandet lydde navnet Julie Doiron. Ho hadde då allerede begynt å skrive og spele inn låtar på eigen hånd, og debuterte som soloartist med den sterkt limiterte Broken Girl i 1996, seinare har det fulgt ytterligare fire album. Dette har skjedd utan at så veldig mange vel egentlig har fått det med seg, underteikna medrekna.

Litt meir historie; Julie oppretta sin eigen label (Sappy records) for å kunne gje ut plater, hennes to siste er imidlertid gitt ut på labelen Jagjaguwar. Denne labelen har og eit program for å gjenutgje hennes plater frå Sappy-åra, og albumet som eg skal fortelja litt om nå høyrer med til denne kategorien. Det er her snakk om ei plate som første gang såg dagens lys i 1999, og er ein innspeling Julie gjorde saman med musikarane i eit band med navn Wooden Star.

Til lyden av rasjonelt plasserte lydkjelder framfører Julie Doiron 11 melankolske og ettertenksomme sangar. Gitaren er det dominerande instrumentet der den på eit sordinert sett malar sine tonar, av og til harmonisk, andre ganger meir skurrande. Stemma til Julie er på eit måte både nennsom og skarp samstundes, og på eit beherska vis maktar ho å fange oppmerksomheten. Sangane er stramt redigerte bilder som beskriver savn, lengsel og sånt. Både musikalsk og tekstmessig føyer Julie seg inn i ein rock-tradisjonen der vi også finn artistar som Hayden, Mark Eitzel og Kristin Hersh.

Som ofte i denne sjangeren kan innhaldet med det samme virka noko flatt, og tilbyr få soniske haldepunkt til å navigere etter, derfor treng ein å gå nokre rundar med låtdetektoren for å finne ut om her skulle være noko av verdi. I dette tilfellet førte søket så definitivt til fleire tiltalande oppdagelsar.

Først og fremst framheva Seven seg, som når ein får fjerna det tynne laget av utilgjengelighet åpenbarer eit skjørt stykke musikk om einsemd og rådlaushet. Sjelden vakker er og The Longest Winter, der ei litt resignert Julie Doiron konstaterer kor vanskelig det kan være å finne varmen når ein ikkje har selskap under teppet. I det country-infiserte avslutningssporet Sweeter bidrar gitarist Julien Beillard med sang, og medvirkar til å sette eit nydelig punktum.

Når sant skal seiast finnest det ikkje direkte svake øyeblikk her, sjølv om ikkje alle funna glitrar med like stor ynde, så er det meir enn nok her til at ein kan krype opp i sofakroken og ta inn over seg litt lutrande melankoli.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt10

Julie Doiron – Broken Girl

Posted on by
Standard

Med ein akustisk gitar som forbundsfelle syng ho hudlause betraktningar om kjærleikens vanskelige kår.

Broken Girl Den store hop av musikkinteresserte har neppe venta i åndelaus spenning på gjenutgjevinga av Julie Doiron sin solodebut frå 1996. Strengt tatt har vel dei færraste registrert at det eksisterar ein skjør sangfugl i Canada med navnet Julie Doiron.

Saken er nå i alle fall den at labelen Jagjaguwar har fanga opp Doiron, som på 90-talet gav ut musikk på sin eigen label Sappy. I tillegg til at Jagjaguwar har stått for publiseringa av hennes to siste album (Desormais og Heart and Crime), har dei sett seg føre å gjere tilgjengelig Julie sine plater frå Sappy-tida. I oktober 2002 kom såleis EPen Will You Still Love Me? og albumet Julie Doiron & The Wooden Stars ut i Jagjaguwar sin regi. Nå er turen kommet til debutplata Broken Girl, eit album som i si tid kom i kun 1000 eksemplar, og har vore eit aldri så lite samleobjekt dei seinare åra.

Julie Doiron gav ut Broken Girl rett i etterkant av at bandet ho hadde vore vokalist og bassist i, Eric’s Trip, gjekk i oppløysing. Broken Girl var for øvrig den gang ikkje berre tittelen på plata, men også Julie sitt pseudonym, og sangane her fortel så avgjort historien om ei ung dame som er nedfor og lei seg. Ved fleire anledningar legg ho for dagen den samme ikkje-snakk-for-hardt-til-meg, eg-kan-gå-i-stykker sårbarheten som amerikanske Chan Marshall (betre kjent som Cat Power) har gjort til sitt kjennemerke.

I eit sparsommelig lydbilde malar ho sine sangar i ein skjør melodiøsitet. Med ein akustisk gitar som forbundsfelle syng ho hudlause betraktningar som Sorry Story og So Low om kjærleikens vanskelige kår. Eit snev av optimisme og håp er det imidlertid å spore her, for resultatet av ein affære (lykkelig muligens) har visst ført til at det er noko som spirer og veks fram i Julie sin mage; Waiting For Baby.

Nokre av sangane sin klangfarge får meg til å tenkje i retning Joni Mitchell sitt Blue-album. Medan når ho innimellom tar fram den elektriske gitaren minner ho meg faktisk litt om Liz Phair, men då i ein atskilleg meir tynnhuda utgåve. Men det er nettopp blant desse elgitar-drevne affærene mine favorittar på plata dukkar opp; Soon Coming Closer og Grow Smaller, er låtar som uttrykker ein gnagande uro.

Albumet er for øvrig forsynt med sju bonuskutt, henta frå to EPar (innspelt før Broken Girl), og er såleis blitt ein fin dokumentasjon over Julie sine tidlegaste merittar.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt9

The La’s – The La’s

Posted on by
Standard

Det finst meir enn eit band frå Liverpool som var i direkte kontakt med den perfekte poplåt.

cover  No for tida er dei som regel å finne i dei dunklare krokane av vår verden. I si glanstid, derimot, skapte dei noko av den finaste musikken verden har høyrt. Men så, på eit eller anna vis berre glapp det. Årsakene var nok ulike; narkotika, alkohol, utbrenthet, trøblete psyke, prestasjonsangst, sjølvødeleggande traumer, eller kanskje helst ein eller annan kombinasjon av desse. Ein ting har dei likevel ofte til felles, deires skjebne blir offer for mange rykter, og dei forunderligaste myter, enten fyren heiter Syd Barrett, Roky Erickson eller Alex Chilton.

Eller Lee Mavers.

Liverpool 1983. Ein ung sangar og låtskrivar med navn Mike Badger får med seg nokre kameratar og startar band. Dei kallar seg The La’s (Liverpool-sleng for lads). I løpet av dei neste 3 åra komponerer Badger, som oftast i samarbeid med ein av bandmedlemmene, Lee Mavers, eit knippe høgst ordinære rockelåtar (er å finne på samlinga Breakloose: Lost La’s 1984-86). Mavers har imidlertid visjonar om noko heilt anna og større. Så i 1986 «overtaler» han Badger til å forlate bandet. Herifrå startar eit fire år langt løp mot eit eineståande debut-album. Låtar blir laga, ein og annan singel blir gitt ut, men heile tida styrer Mavers skuta etter ein klokkeklar idé om korleis The La’s skal lyde når låtane deires endelig skal ut på langspelplate. Ein idé han nektar å sleppe taket i. Mavers er nemlig perfeksjonist. Ikkje i tydinga slipe bort alle spor av sjel, men han vil ikkje presentere noko for folket før det er blitt akkurat slik det høyrest ut inne i hovudet hans. Eit temmelig håplaust prosjekt, altså. Fire gonger blir plata spelt inn, seier legenden. Tilslutt leiger plateselskapet (Go! Discs) inn produsenten Steve Lillywhite (U2, XTC, Psychedelic Furs, The Smiths) til å ta tak i alle opptaka som finst. I november 1990 dukkar den så opp; eit våkent kvinneauge dekkar det meste av omslaget, og inni ligg ein vinyldings med eit knippe av den mest klarsynte popmusikken som nokon gong er blitt presentert.

Musikkskribentar og pophungrige er sjølvsagt frå seg av begeistring. Den einaste som ikkje likar plata er Lee Mavers. «Shit, it’s the worst, I hate it» er hans korte kommentar. Det var nemlig ikkje dette som surra rundt mellom øyrene på den unge mannen. Korleis nett det lydde vil nok verden aldri få svar på. Og det samme kan det i grunnen være, for plata slik den ligg føre er meir enn god nok. Ja, den er eit stormløp av spenstig, potent og melodi-konsis popmusikk. Inspirasjonen er nok henta direkte frå 60-tals kjelder som The Kinks, The Who, The Byrds og sjølvsagt dei sagnomsuste bysbarna i The Beatles. Kanskje har dei og snappa opp ein og annan idé hos seinare aktørar som The Jam og XTC. Likevel er dette så langt unna sidrompa retrokjør det går an å komme. Mavers & co. er nemlig – som dei sjølv poengterer – midt i den tidlause melodi. Den som støtt er velkommen, som ikkje skrantar etter eit par turar, men som med overbevisande kraft tar grepet, og blir, for alltid.

Her finn vi fleire låtar ført fram hovedsakelig av akustisk instrumentering. Som det catchy nesten folkpop-stemte åpningssporet Son of a Gun, den harmoniske I.O.U. og småfunky Doledrum. Men oftare er det gitaren som er plugga i veggen som får være den berande krafta. Kvass og upolert i bluesy poprock-nummer som I Can’t Sleep, Way Out og Failure. Eller ringande og forførande som i dei klassisk 60-talls kledde Timeless Melody og Feeling. Alle saman imponerande fulltrefferar. Likevel er det 2 minuttar og 42 sekunder som skiller seg litt ekstra ut. Ein låt der den friske smaken av forelskelse smeltar saman med den smertefulle smaken av lengsel. Der kjenslene spring i ulike retningar innanfor rammene av eit dynamisk perfekt popdriv. Like frisk og like sjeldan som ein bugnande bringebær busk midt i Liverpool sine asfalterte gater. Det skinande og vitale popeventyret There She Goes. Slike saker får ein ikkje servert kor som helst.

Som avslutning viser bandet og at dei kan anna enn å trylle fram spretten kraftpop. Målt mot resten her er balladen Lookin» Glass nemlig å betrakte som ein utsvevande nærast episk affære. Over nesten 8 minuttar bygger den seg opp, og ned, mellom varlig akustikk og taktfull elektrisk fargelegging, før den til slutt tar farvel i fullt kaos. Ganske råkande for The La’s skjebne, vil sikkert mange meine. For dette er faktisk den siste lyden, i innspelt tilstand, vi har blitt skjenka frå bandet.

Lee Mavers bestemte seg for å fortsette på prosjektet sitt; å overføre til tape den klangen han hadde inne i hovudet. Men samarbeidspartnarane hans gjekk gradvis lei heile opplegget. Hans næraste våpendragar, bassisten John Power, starta etterkvart det absolutt oppegåande orkesteret Cast, som har ein håndfull utgjevingar på samvitet sidan midten av 90-talet. Forbruket av trommisar og gitaristar hadde vore stort allereie frå starten av, og det vil føre for langt å komme inn på alle desse sitt virke dei siste 10 åra (ikkje har eg oversikten heller, forresten).

Det seiest at Mavers har fleire dusin nye låtar liggande heime i sjølvinnspelte demo-versjonar. Og skal vi tru dei som har fått høyre på det (er ikkje heilt sikker på om vi skal det), finst det blant desse fleire låtar som overgår alt på La’s einaste plate. Ryktene fortel og om ein mann som har hatt sine narkotika-problem, men også om ein familiefar som bur saman med kone og fire barn i utkanten av Liverpool. Det som imidlertid er heilt sikkert er at han foreløpig ikkje har funne ein metode for å overføre tonane inne i hovudet sitt til tape på eit tilfredsstillande vis. Inntil dess er det antakelig små muligheter for at vi får høyre meir frå Lee Mavers.

Er du av dei som er nysgjerrig på lyden av bandet som dytta i gang den etterkvart både høgt elska, men og inderlig hata britpop-bølga, treng du antakelig ikkje leite lenger. Er du av dei som berre er på utkikk etter ein dose kraftpop som flaumar over av vitalitet og skarpskodde tonar er det definitivt dumt å gå forbi The La’s.

9/10

Første gong publisert på Groove.no (i 2004)

Okt9

Lambchop – How I Quit Smoking

Posted on by
Standard

I sin kontrast mellom stemningsskaping og rastløysa står den raffinerte løgna How I Quit Smoking fram som eit av nitti-talet sine magiske album.

cover  Kva er det eigentlig som driv ein? Hyllene bognar over av CDar og vinylplater, og fleirtalet av dei kjem ein sannsynlegvis ikkje ein gong til å hente fram igjen. Likevel, jakta held fram og nye kjem til. Vel, eg skal fortelje kva det er. Det er ei sitrande von. Ei sitrande von om å bli overmanna og ført inn i eit univers av musikk som plasserer det uvesentlige og gjennomsnittlige på sidelinja. Ein må nok finne seg i å bli med på mange bomturar og halvinteressante utflukter, men når ein først er der, er alt slikt gløymt.

Få band har ført meg oftare inn i dette sublime toneuniverset enn Lambchop.

How I Quit Smoking var mitt aller første møte med det fascinerande musikk-kollektivet frå Nashville, Tennessee. Det var ikkje overmanning og kjærleik ved første lytt, eg skal innrømme det. Av ei eller anna årsak hadde eg budd meg på å høyre countryrock-tonar av ganske så konvensjonell art. Kunne det ha noko å gjere med heimbyen sitt renommé, tru? Vel, konvensjonelt låt det no ikkje. Eg visste i grunn ikkje heilt kva eg skulle tru eller meine om det eg høyrte. Det var liksom noko framandarta over det. Og var det ikkje litt vel dorskt? Stilleståande, lågmælt, stereotypt og dorskt? Det skulle ganske så fort vise seg at dette var observasjonar på avvegar. For når How I Quit Smoking byrja å openbare seg var det heilt andre adjektiv som la seg til rette lengst framme på tungespissen. Det var makelaust, det var magisk.

Før eg sette i gang med å forfatte denne vesle teksten tok eg ein liten sjekk på kva eg skreiv sist gong eg omtalte ei Lambchop plate (Aw C’mon / No You C’mon), berre sånn for å unngå unødige gjentakingar. Då oppdagar eg ei aldri så lita kortslutning, eg siterer: «For vi lyt tilbake til ’96-utgåva og How I Quit Smoking skal vi finne eit Lambchop som lagar like kvass lyd som det vi får oppleve på denne dobbel-utgjevinga». Eg kan ikkje gjere greie for kor eg har vore, eller kva eg har tenkt når eg hevda noko slikt. For sjølv om dei soniske nyansane slett ikkje er av gedigen art i Lambchop-katalogen så er det vel strengt tatt kanskje berre den ekstrasordinerte Is a Woman som gjev mindre lyd frå seg enn How I Quit Smoking.

Fullstendig ro og orden er det no likevel ikkje på albumet. Bakom og under den tilsynelatande sindige uttrykksforma er det nemlig både eit og hitt som ikkje er heilt i balanse. Og det er bra, for det er nett der kjernen til triumfen ligg. I kontrastane. For samstundes som How I Quit Smoking kan opplevast som ei stemningsrik, varm og velgjerande plate er det også noko vaklande og uroskapande ved den. Det er lydkjelder som utfordrar med usymmetrisk åtferd og forsiktig støy, men utan å tre fram i sentrale roller. Det melodiske mønsteret i låtane fylgjer nødvendigvis heller ikkje dei mest opplagte og velprøvde retningar. Noko ein også finn igjen i det tekstlige innhaldet, der det tumlar seg fram mellom det poetiske og det suspekte, det surrealistiske og det vemodsfulle.

Det finst ikkje mange band der ute med ein tydeligare signatur enn Lambchop. Det sterkaste grepet om rissinga av denne signaturen er det Kurt Wagner som har. Låtskrivar, vokalist, gitarist og (i How I Quit Smoking sitt tilfelle) coverillustratør Kurt Wagner. Som låtskrivar har han på innpust latt seg inspirere fordomsfritt og vidtfamnande, for så på utpust å sende av garde ein ange av høgst personlig preg. Som vokalist er han eigar av ei tørr, knirkande, varm og eigenarta røyst. Han klimprar og klaskar på fleire gitarar, dei fleste eldre enn punken. Saman med ein David Dunlap har han laga ein labyrintisk og lett absurd booklet med teikningar, montasjar og fleire korte meldingar. Ei melding lyder som fylgjer: «The invention of a new color». Høvande. For er det ikkje nett det Wagner og hans medsamansvorne utrettar her?

Medsamansvorne ja, det er ein del av dei. Reknar vi med den innleigde strykarkvintetetten (og det må vi, den er jo sentral i lydbilete den) så rommar krediteringslista 18 namn. Bråkete blir det som nemnt likevel ikkje. Dei trakkar helst varsamt, og skulle dei føle trong til meir yppal åtferd passar dei nesten alltid på å ikkje stå for nære mikrofonen. Kor ein skal plassere gjengen på sjangerstigen har eg ikkje noko eintydig svar på. Dei skapar som sagt noko heilt eige, men litt jazz, litt pop, litt rock, litt lounge, litt psykedelia, litt folk, litt country, litt slikt og litt sånt har dei nok oppi brygget sitt. Ei rikhaldig oppskrift med andre ord, men klangen, fargen og tonen i det som blir skapt differerer ikkje så altfor mykje frå låt til låt. Dei er alle sysken. Dei er alle piller for sjela, stimulerande, roande og vanedannande.

How I Quit Smoking byrjar særdeles ærbødig med den lune og vakre For Which We Are Truly Thankful. Denne overlet så scena til melodisk pirrande per excellence The Man Who Loved Beer. Strykarlyden smyg i runde bogar, steel-gitaren salvar og ingenting tynger. Bortsett frå teksten då, der ei einsam sjel augnar lite anna enn svik, kulde og død, og gjentar stadig sitt fortvila mantra «to whom can I speak today». Meir enn lineære historier er det korte tette glimt inn i tankar, mellommenneskelige episodar og dunkle affærar Wagner skildrar.

Frå ein observasjon av tre bokstavar på ein vegg spinn han med The Militant fram eit uforsonlig utfall mot Ku Klux Klan. Låta er her i to utgåver. Den første med grasiøse strykarar og dempa elektrisitet. Den andre med eit Velvet Underground-aktig mønster ganske så langt framme i det soniske biletet, og er blant Lambchop sine røffaste augeblikk.

Innimellom eit stadig tilbakevendande «international» kan vi forresten høyre Wagner namnedroppe nettopp Velvet Underground i den smygande og intrikate We Never Argue. Når han så i refrenget i same låt nemner både «redwood forest» og «New York Island» er jo ikkje vegen til eit velkjent Woody Guthrie refreng særlig lang (This Land Is Your Land).

Slike koplingar, i ei låt som mest handlar om suspekte løyndomar, fell heilt naturlig i det Wagnerske univers. Han foreinar sveitte tankar om «this psychotic erection» med mjuke fløytetema og melodisk idyll i Suzieju (som er «Jesus said backwards»). Og han rimar suckers med fuckers og truckers i den rytmisk vitale Smuckers. Ikkje berre rytmisk vital forresten, men harmonisk sterkt oppe og går i tillegg. Deanna Varagona heiter dama som yndar seg innpå Kurt med effektfull vokalisering. Noko ho tillet seg å gjere i fleire av dei andre låtane også.

Det går ikkje på noko som helst vis an å yte desse songane rettferd i skriftlig form. Men sidan eg no først har vikla meg inn på sporet finn eg det heller ikkje riktig å la nokon av dei bli taust forbigått. Så la meg derfor nemne det dvelande dramaet Life’s Little Tragedy med sitt gnagande «shame on me, shame on you»-tema. All Smiles and Mariachi er i melodisk utforming minst like tiltalande som tittelen lovar. Medan den tekstlige biten på sårt og utsøkt vis står fram som eit fortvilinga sitt smil.

The Scary Caroler er ein raffinert mikstur av eggande melodiske vendingar, vårlette fløytetonar og gnagande uro. Garf mønstrar kraftfulle orkestrerte parti, samstundes som den er eit lite spark på leggen til Garth Brooks og hans like. Your Life As a Sequel er lummert smygande countryjazz med sordinert trompetlyd. Medan Theone er ei håpefull men akk så skjør og uendelig vakker vise med smektande strykartilskot. Strykarar som blir med over i det vesle instrumentale punktumet Again. Den oppfordringa er slett ikkje vanskelig å fylgje.

Det finst knapt ei einaste plate frå førre tiår, eller noko som helst tiår for den saks skyld, som har gjort meir vel for sjela enn dette ulastelige (og lastefulle) meisterverket.

10/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)