’We can never go back, we can only remember’. Ein låtskrivar minnast barndomen, og finn fram til poptonen i sitt eige orkester.

8

Det er blitt skrive mange bøker om barndom, om å vekse opp. Mange er det som har laga songar om det også. Frå Bruce Springsteen til The White Stripes, frå Pink Floyd til Pearl Jam. Med The Silver Gymnasium har Okkervil River laga eit heilt album der dei formative åra står i fokus. Scena er den vesle staden der bandets songar og låtskrivar Will Sheff vaks opp. Meriden, New Hampshire, med sine ca 500 innbyggarar. Her hadde han, på åttitalet, ein barndom med sin dose idyll samstundes som det usikre og det smertelige også var med og prega den. Han finn ein balanse i framstillinga som gjer den fengslande å fylgje.

Will Sheff er ein eminent låtsmed. Han har øyre for å fange både dei gode og dei fengande tonane, og med sin omgang med ord overgår han det meste av det som blir forfatta av songtekstar der ute i rock’n roll. Sånn har det i grunn vore frå første stund. Frå han presenterte seg med krokete viser i grumsete farvatn (Don’t Fall In Love With Everyone You See), til han no i 2013 søker meir mot den soniske hovudstraumen i midten, med tonar av breiare karakter. Orda dei har alltid komme i imponerande straumar, som toneforfølgde noveller. Og har handla om slikt som oftare gjer vondt enn godt. Han drog det ganske så grundig i retning av den svartaste natta på førre plate, I Am Very Far. På The Silver Gymnasium fer han motsatt veg. Gluggar blir opna. Noko sorglaust skin på tonane. Det såre som ligg i botn blir ikkje tungt og traurig. Blikket som vender seg bakover er ikkje eit oppgjerets blikk.

Avstanden gjer nok sitt til at det blir slik. Dei tjue åra som er gått sidan oppveksten førte han ut av fødestaden, og etter kvart til Austin Texas, har nok lega ein del sår. Og gjort minna av ein barndom som handla like mykje om sjukdom og mobbing som om ubekymra leik i skogsholtet handterlige. I alle fall, det er ingen bitter flyktning som kryssar sine spor på denne plata. Det er ein mann midt i trettiåra som evnar å vere både oppriktig og ettertenksam, og som i tillegg krydrar forteljinga med ein solid gåtefull faktor.

Down the River of Golden Dreams heiter ei av dei eldste platene til Okkervil River. Det kan avgjort diskuterast kor gylne dei var draumane som dukka opp langs ferda. Men tittelen, tilliks med bandnamnet, er i alle fall med og illustrerer at elva, som bilde, som metafor, som kraft, har ei viktig rolle hos Sheff. At det sentrale kuttet på The Silver Gymnasium ber tittelen Down Down the Deep River kan derfor vanskelig hamne i kategorien for dei store overraskingane. Det er ein song som dekker så godt som heile spekteret av kva barndomen hadde å by på. Frå gleda over dei store filmane og dei fantastiske songane «that you taped from off the radio», til spenninga «and all that difficult shit in those tender years», til redsla, til smerta då du låg der mørbanka, og far din kom og bar deg heim og lova deg at han alltid ville vere der. Versa dansar lettbeint fram, har eit dynamisk sting og eit visst slektskap til Pulp sin legendariske Common People. Teksten har ei livslyst i seg, men den er alt anna enn blåøygd. Kvart vers vert avslutta med eit åtvarande «it’s not all right, it’s not even close to all right». Før eit drivande refreng kjem inn og breier både ytterligare uro og hektande harmonitonar over sakene, i nokre sekund. Det er ein song av den sorten eg ikkje klarer å få nok av.

I produsentrolla har Sheff denne gongen plassert John Agnello. Ein fyr som var der og dreiv med slikt allereie på åttitalet. Utan at han verken har fått lov til eller prøvd å legge eit utprega åttitalssound over sakene. Men den sonisk reinaste plata i Okkervil-katalogen har det blitt. Det går kanskje an å kalle den Okkervil River si popplate. Nokon vil sikkert seie at dei likte bandet betre då dei var litt meir rufsete og indie-aktige. Eg kan også greitt finne to-tre plater i katalogen eg sikkert vil hevde er betre (Black Sheep Boy, The Stage Names, Down the River of Golden Dreams), men eg har på ingen måte vanskar med å finne bandet særs attraktive i årets drakt heller. For det finst meir enn ein song på plata som gjer underverker.

Lido Pier Suicide Car opnar nennsamt. Berre Sheff, ein akustisk gitar og forsiktig gnissel. Den flyt av garde, vakker og trist, før den ekspanderer og blir ganske så heftig. Kva den handlar om er ikkje soleklart. Men døden er i alle fall på visitt, og krefter, store krefter, guddommelige og øydeleggande. Den er eit drama, eit fasettert drama.

Pink Slips er ein kraftfull popsong. Sonisk likefram, samstundes som den flørtar med noko toneskakt, halvpsykedelisk. Sheff er i Texas, desillusjonert, og stiller spørsmål ved om denne barndomen er noko å sjå tilbake på i det heile. «This wish to go back… when I know I wasn’t ever happy! show me my best memory – it’s probably super crappy». Songaren filosoferer sjølvironisk med kraftfull røyst. Ser seg sjølv utanifrå, og er ikkje veldig imponert. Den guten som var lykkelig i «227» dagar, kva vart det eigentlig av han? Eit svar, framført med eit litt skjelmsk blikk, er «He’s the laureate of the Granite State, and now he doesn’t even write, he just riffs».
På sitt mest urovekkande er plate i låta Walking Without Frankie. Eit rop etter ein som ikkje lenger er her. Ein som tok livet sitt. Det mest Springsteenske augeblikket heiter On A Balcony. Medan songar som Where the Spirit Left Us og White har trivelig popynde i seg utan at det blir fornekta at livet alltid møter på ein vinter, og det blir for kaldt til å drukne. «Then the winter’s here, and it’s too cold to drown, and I’m nearly whited-out, snowblind, like it’s no business of mine if life doesn’t want me around».

Og til slutt kjem Black Nemo. Med lette steg, popraffinement, ultradynamiske overgangar og harmonisong per excellence. Ein song eg har blitt ufattelig glad i. «I’m going away, floating away on a tide» er eit slags omkved. Meriden er fjern. Songaren var innom, blant minner, blant spøkelse, alt vart ikkje klart for han, for det å gå tilbake slik går eigentlig ikkje an, no dreg han. «Light as air he’s leaving. There… he’s gone».

Men The Silver Gymnasium er her, og vil nok ikkje bli borte med det første.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Austinbandet utfordrar, forandrar, nyanserer, og kastar seg endå ein gong med liv og lyst inn i det mørksindige rocketerreng.

8

Dette er annleis. Dette er annleis enn The Stand Ins og The Stage Names. Dette er annleis enn Black Sheep Boy. Dette er Okkervil River i eit anna rom. Eit større Okkervil River. Eit stormfullt Okkervil River. Eit neddempa Okkervil River. Eit Okkervil River som femnar vidare over 11 låtar enn dei har gjort før. Eit Okkervil River utan det tematiske limet frå sine føregåande platene.

Black Sheep Boy fortalte, slik tittelen indikerar, om menneske som søkte finne tilværets balansepunkt i ein annan retning enn den kompassnåla peika ut. Det enda oftare med hol på knea (og verre stader) enn med euforisk lykke. Eit mørklagt album. Eit inspirerande mørklagt album.

The Stage Names og The Stand Ins fortalte begge om menneske i eit eller anna forhold til rampelyset. Om det å leve livet med litt for mange lyskastarar retta mot seg, om å falle frå den opplyste manesjen og ned i ein kjellar få er interessert i, om å ønske seg fram og opp, men mangle talent, mot eller flaks. Albuma hadde ein noko meir popmelodisk tone. Ein inspirerande tone.

Det var i 2008 at det siste av desse albuma kom ut. Frontfigur Will Sheff har ikkje nytta dei tre åra som har gått til å praktisere lediggang. Snarare må eg tilkjenne han å ha drive med ganske så eklektisk verksemd. Litt utafor det eg vel kanskje har oppfatta som hans soniske felt, har han skrive ein song for Norah Jones, og han har forfatta eit essay til ei bokutgjeving om norsk black-metal. Meir i tråd med hans Okkervil River-liv, har han sunge og spelt med The New Pornographers, produsert ei plate for eit ferskt Brooklynband (Bird Of Youth), og både produsert og spelt (saman med resten av Okkervil-gjengen) på Roky Erickson sitt comeback-album av i fjor, True Love Cast Out All Evil.

I Am Very Far er blitt Okkervil River sitt mest eklektiske album. Det jobbar høgt og rungande, det smyg lågt og skjørt. Det meste som finst av instrument i den vestlige verda verkar å vere representert. Av og til i fleirtalsformer utover det tilrådde. Sju gitarar blir sagt å vere i arbeid samstundes på to-tre av låtane her. Slike opplegg som eg raskt tenker minner om stormannsgalskap og pompøse tilstandar eit godt stykke unna sunn sonisk åtferd. Og etter første avspelingsrunde var eg betenkt. Låtane virka å kave i eit bombastisk hav med begrensa flytevilkår. Eg tok skammelig feil.

I sluttfasen av den tredje avspelingsrunden flata siste bekymringsrynke ut. Dette var jo ikkje bombastisk. Sheff og hans talrike gjeng vanærar aldri ei låt med soniske valdtektsforsøk. Aldri. Det dundrande og instrumentmektige har eit elastisk og lystig vesen. Samspelshugen er stor. Songane lever. Og mange av dei er jo ikkje ein gong høge på røslig lyd. Dei finn sin plass meir på det varlige og moderate plan. Og alle blir dei gjødsla med fiffige detaljar og små utfordrande sidesteg.

Songtekstar har alltid vore noko Will Sheff har vist han har taket på. Ofte i form av meir eller mindre konsise og/eller surrealistiske historier. Alltid formidla med ei formuleringsevne langt over det gjennomsnittlige, og langt unna det klisjéaktige. Tekstar han så syng med glødande intensitet, og ei tåre dansande rundt nede i strupen ein stad. Sheff viser fram eit litt breiare register av songstemma si denne gongen.

Den tematiske fellesnemnaren finst altså ikkje på I Am Very Far. Ei heller er songane små historier. Dei har eit meir abstrakt, mystisk og kjenslesøkande innhald. Eller dei kan fange ein situasjon lada av ei fortid og sirkle tett kring denne.

What this night wants is what it gets,
strung in silken knots,
lit by cigarettes flaring side by side,
with the streets all wet,
as the only thing that’s bright. 

Hanging From a Hit er songen. Ein varlig song, ein einsam song, i eit Raymond Carversk stemningsleie. Ein mann tenker nattlige tankar, om slikt som å segle over ein mørk avgrunn. Ho ligg ved sida av han. Han legg seg tilbake på puta. Han spør henne, -korleis er ektemannen din. Ho svarar, med ein tiltakande desperasjon i sitt svar. Ein flod av noko innestengt renn ut av henne. Før songen brått stansar opp og slepp røyndomen innover seg. «And then every dream inside turns to flames, fades to grey, and is dying». Pianotonane er hule, og det er trist. Så trist som trist kan vere. Og så vakkert som vakkert kan bli.

Til same modererte soniske kategori høyrer også Lay of the Last Survivor. Den startar som ein historie. Om ei jente som gjekk ut «and found her father face down on the ground, out in the cold». Teksten glir etterkvart over i ein drøymetilstand, og fleire lik dukkar opp. Det meste er skremmande, og lite er å forstå. Desperasjonen ulmar, men gjer seg aldri utslag i soniske eksplosjonar. Låta held seg nedpå, ber i seg ei fortviling, og sluttar med eit sukk.

I den andre enden av den Okkervilske lydskala finn eg Rider. Definitivt ingen Easy Rider. Den startar med eit «one-two-three-four», og dundrar så i gang. Den er mektig på gitarlyd, har eit fyrig strykearrangement, og det er høg aktivitet langs pianotangentane. Eit rock’n roll anthem, meir attraktivt enn dei fleste slike. Meir attraktivt enn The Valley, som også gjer sakene sine med kraft og musklar, men er mindre melodiorientert.

Imellom desse, dei dempa og dei rungande, held resten til. Klaustrofobiske White Shadow Waltz med sitt monotont gnagande stryktema. Sonisk omskiftelige og psykedeliske We Need A Myth. Den lauslige, vagt haltande men definitivt groovy Show Yourself. Den nonchalant melodiske og smidig ekspanderande Your Past Life As A Blast, med sitt subtile innslag av noko afrikansk. Og The Rise, ein call/response-arrangert poppsykedelisk vinnar i eit mildt melodisk landskap.

Og det er mørkare enn det er lyst. Regnet er uggent, vinden klynkar, og mordaren gøymer seg i villniset. «I scream my smiles», «we’re cut adrift», «heat is lost», «do you want to come and make me shiver». Nei, dei dansar på ingen måte pardans med optimismen og dei lyse utsikter denne gongen heller. Dei er Okkervil River. Dei har laga endå ei plate verdt å gå inn i.

Først publisert på Groove.no (i 2011)

Fleire songar frå den inspirerte seansen som The Stage Names først sprang ut av.

8

Det er ei kjensgjerning at musikarar kan ha hovudet, skrivebordskuffa eller taperullane fulle av stoff dei av ulike årsaker held unna ei offisiell albumutgjeving. B-sider, og seinare oppsamlingsheat av slikt materiale stadfestar som oftast at det var ei fornuftig avgjerd. Men som alltid, det finst unntak. Seansar der så mykje bra har svirra i lufta, at det absolutt ikkje hadde sett noko dempar på opplevinga om meir hadde fått plass på det endelege resultatet. Dei to siste gongene Austinbanden Okkervil River har vore i studio har dette vore tilfelle.

Kort tid etter at albumet Black Sheep Boy var blitt sendt ut til folket gjekk det opp for bandet at her var det meir. Ei lita handfull med låtar til som absolutt burde få komme fram i lyset. Og ganske så riktig, det viste seg raskt at innhaldet på vedhenget Black Sheep Boy Appendix ikkje stod tilbake for det som var å finne på sjølve albumet.

Då Will Sheff og hans medsamansvorne dreiv og spelte inn det som skulle bli The Stage Names var det mange låtar i lufta. Så mange at Sheff på eit tidspunkt fabulerte om eit dobbeltalbum. Det vart det ikkje, men i staden eit gnistrande ni-låtars opus om medaljen og rampelyset sine ulike sider.

Allereie på utgjevingstidspunktet av The Stage Names visste Sheff at mykje av stoffet han ikkje hadde gjeve plass her måtte få sin plass det også, ein annan stad. Men ein Appendix skulle denne gongen vise seg å ikkje vere nok. Derfor, eit album til. Ein del to. Ein svirebror. Ein litt meir svartsynt slektning, men definitivt ein slektning. Ein slektning som kjem opp frå under scenegolvet for å rette lyset mot både dei scenevante og dei som aldri vart til noko særskilt.

Påkjenningane ved å vere berømt og ettertrakta, strevet etter å bli det, og den evige kampen det er å få mellommenneskelige interaksjonar til å fungere er The Stand Ins sine sentrale tema. Ikkje så heilt ulikt det ein fant både i kulissane og i spotlysa på The Stage Names. Men som sagt, med ein liten tanke mørkare undertone. Utan at poptonen Okkervil River for alvor omfamna for eitt år sidan er borte. Slett ikkje, her fleire tilfelle av spretten, Motown-eggande og rakt fram uimotståelige pop blant dei 11 spora på The Stand Ins også.

Sentralt plassert dukkar den heseblesande og medrivande Pop Lie opp. «Sweetly sung and succinctly stated, words and music he calculated to make you sing along» syng Sheff i den første linja. Og legg grunnlaget for ein liten intrikat rakkar, der musikaren, lyttaren, kjærleiken, løgnene, draumane og sanninga møter kvarandre på kryss og tvers, før bandet dempar seg og songaren konkluderer: «this is respectfully dedicated to the woman who concentrated all of her love to find that she had wasted it on the liar who lied in this song».

Og løgner kan det godt vere at Sheff fortel ved fleire høve her. Steikande godt fortalte løgner (og for den saks skyld steikande godt fortalte sanningar, eller draumar, der det måtte vere tilfelle). Ikkje tydelige og lett handterlige, men dulgte, snedige og symboliserande, og med avgjorte poetiske kvalitetar.

Den maritime språkdrakta som kler opp spretne og litt Magnetic Fields-slekta Lost Coastlines er meint å fortelje om utfordringa det er å halde eit band saman. Dei er ikkje så små; «every night finds us rocking and rolling on waves wild and white, where we have lost our way, but no one will say it outright». Ironisk nok syng nyleg abdisert Okkervil-medlem Jonathan Meiburg duett med Sheff på denne. Utan at det på noko vis er med å gjere den til eit mindre attraktivt høgdepunkt. Snarare tvert om.

Eit anna høgdepunkt er intense Blue Tulip. Ei låt eg tolkar å handle om ein fan sitt kjærleiksfulle tilhøve til sitt idol; «I’ve got my ear against the screen, I feel your feelings crackling through every inch of me». Den startar akustisk og varleg, lik mang ei låt på albumet, men buktar seg inn i eit crescendo som endar opp i gnistrande høgelektrisk former.

Med Starry Stairs presenterer dei del 2 av den tragiske historia om den avlidne pornoskodespelaren, påbyrja i varlege Savannah Smiles på The Stage Names. Starry Stairs er med sine blåsarparti og sitt ekspanderande uttrykk forma i eit meir popdynamisk mønster enn sitt føregåande kapittel.

Sjølv om Singer Songwriter er tufta på vinnande countryfolktonar eg føler å ha vore borte i før kan eg ikkje finne ein direkte føregjengar til den i Okkervil-katalogen. Drar eg derimot ei linje i retning av den ikkje heilt ukjente trubaduren Bob Dylan meiner eg å finne noko. For er det ikkje Dylanske trekk over måten Sheff går til åtak på songen sin hovudperson på? Ei kvinne, trur eg. «I heard cuts by the Kinks on your speakers. I saw Poe and Artaud on your shelves, while The Last Laugh’s first scene, on your flat panel screen, lit Chanel that you wrapped around yourself» snerrar Sheff. Men kan jo ikkje gjere anna enn å erkjenne at dama har smak. Før han syrlig legg til; «what a waste that that’s all that you have». Spegl denne mot Like a Rolling Stone og eit par andre av Dylan sine beiskare saker og du vil sikkert sjå visse kongruente linjer du også.

Visse kongruente linjer er det vel også mellom avslutningsspora til The Stand Ins og The Stage Names. Ved førre korsveg fekk vi høyre om skjebnen til diktaren John Barryman. Ei ganske så ublid og tragisk ei. Denne gongen byr Sheff og hans gjeng på Bruce Wayne Campbell Interviewed On the Roof Of the Chelsea Hotel, 1979. Ja så heiter den. Og sjølv om han ynskjer seg tilbake til sitt tidlegare liv, er det ikkje ei historie farga av suksess og lykke denne Campbell fortel. Han kalla seg nokre år tidlegare Jobriath, og vart av plateselskapet sitt, Elektra, marknadsført med store ord, større plakatar, og eit busslass av dollar, som den kommande glamrock-stjerna. Den første plata hans selde elendig. Den andre plata hans endå dårlegare. Ei tredje plate vart det aldri noko av. Han måtte ta til takke med å synge andre sine songar om att og om att i alt anna enn fancy barar. Før han anda ut, fattig, illusjonslaus og AIDS-sjuk fire år etter intervjuet Sheff viser til. Sheff si respektfulle skildring er nennsamt strykar- og blåsardrapert, litt folksy, ørlite psykedelisk og veldig vakker.

Så nei, ein kjem ikkje utanom Okkervil River i år heller.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

Okkervil følgjer som vanlig sitt dynamiske løp mellom frådande stryk og varlege kulpar, men med litt meir popsnert i understraumen denne gongen.

9

Det var den store overmannande midnattskjensla som rei Okkervil River på deira førre album, Black Sheep Boy. Eit intenst storslått drama som nekta å sleppe inn lyset. Eit album som gradvis vaks fram til å bli eit av 2005’s aller sterkaste.

To år seinare har dei opna gluggane fanga nokre poptonar og dansar fram i dagslyset med eit litt lettare hjerte. Der Black Sheep Boy ikkje slapp lyttaren inn på seg utan ein viss motstand opnar The Stage Names døra med det same. Utan at alt dei har by på vert avslørt av den grunn, her er for mange rom til det. Og utan at desse tonane, som så raskt finn beinvegen inn i ryggmargen min, luskar mindre inspirerande ut bakvegen nokre rundar seinare. Slett ikkje, dei er der framleis, og er like utkrope fengande, og like vemodsfullt vakre som då dei kom. Eg trur ikkje dei nokon gong kjem til å bleikne.

The Stage Names gjer inntrykk av å vere Okkervil River si mest sofistikerte og arrangerte plate. Samstundes som eg opplever at den kanskje har eit vel så laust og luftig vesen som det deira tidlegare verk kan skilte med. Ja er dei ikkje litt meir leikne tru? Litt meir på veg til fest og lått? Men ikkje utan at dei byrdefulle kjenslene og sjela sine mørkare krokar slår følgje. Seriøst følgje. Og få er det i dag som gjer uttrykk for slikt med like intens bravur som Okkervil River sin songar og låtskrivar Will Sheff. Han er over songen, han er i songen, ja han er songen. Utan at eg har grunn til å tru det er sitt eige liv han vekselvis jagar og lirkar fram i lyset. Det er nok heller liv han har dikta opp, eller skikkelsar han har lest om, høyrt om, eller kanskje sett på film eller TV. Heilt utan ironisk distanse kryp han så under huda på dei og framstiller deira lengsler, traumer, feidar, draumar og smerter med stor innleving og oppriktig medkjensle.

Sheff har denne gongen plassert skildringane sine på meir nåtidige scener. Livet som ein sveitt og rotlaus, men også glorifisert, rock’n roller på veg frå by til by dukkar opp som tema i fleire av låtane. Eit liv som vert både feira og forbanna. Forsøksvis feira når Sheff innleiar den riffsterke og frydefullt spretne Unless It’s Kicks med å stille det sentrale spørsmålet «What gives this mess some grace unless it’s kicks, man?» Litt seinare i den same songen, nærare bestemt på den sjuande dagen, ser han så songaren stå der djupt fortapt i «that heavenly song». Ein song han innerst inne veit er ei løgn, men likevel gjer all sin kjærleik. Den store utfordringa dukkar opp når «the ghost of some rock and roll fan» etter konserten kjem opp frå salen «with her heart opened up», og vil ha meir terapi.

Terapeutiske råd vert det også innleiingsvis søkt etter i den handklappa og smått Motown-inspirerte A Hand to Take Hold of the Scene. Før den etterkvart glir over i ei lett surrealistisk scene virrande mellom realitet, fiksjon og draum, på ei fortvila jakt etter ei hand som kan ta styringa. Eit litt anna forhold til hender har fyren i Okkervil River sin store desillusjonerte sex & drugs & rock’n roll kantate You Can’t Hold the Hand of a Rock and Roll Man. Presentert i ei skitten Faces-aktig boogiedrakt. Langt meir varleg blir forholda handtert, både tekstlig og sonisk, i den vagt country-inspirerte og nydelige balladen A Girl In Port. Hovudpersonen hevdar å ikkje vere av «the ladykilling sort», men frå si ferd frå hamn til hamn endar han stadig opp i ei ny famn, der han forsiktig men slett ikkje ufarlig syng sitt refreng; «let fall your soft and swaying skirt, let fall your shoes, let fall your shirt».

At Our Life Is Not a Movie or Maybe vart singelvalet kan eg greitt forstå (eller kanskje ikkje?). Tittelen seier i grunn ganske så eksakt kva det dreier seg om; den ikkje alltid heilt tydelige grensa mellom røyndom og fiksjon. Låta sitt melodiske vesen kan kallast catchy, men også frådande. Og Sheff går James Mercer i næringa i refrenget, med eit litt meir rustent, men ikkje nødvendigvis svakare, resultat. Så kan det sjølvsagt stillast spørsmål ved om det ugode pianopartiet midtvegs har hitpotensiale. Svaret på det må vel bli; det burde det, det burde det.

Tittelkuttet, fikst titulert Title Track, talar i sår balladeform om å ta på seg litt for store sko. Å kle seg opp til ei rolle ein kanskje ikkje heilt er skapt for. «So take this thin, broken-down circus clown reject and give her the name of a queen». Sheff rakkar ikkje ned på henne, han viser henne snarare sympati. «Don’t call her a prostitute… just call her a proper little statue come unfroze».

Den mest tragiske historia frå det myteomspunne rock’n roll livet har Sheff henta frå verkelegheita. Savannah Smiles heiter den, og er ei spartansk og smertelig skildring av ein far som les i dagboka og ser på gamle bilde av ei ung dotter som vaks opp og smakte på meir enn kva sunt var. Historia er inspirert av skjebnen til groupien og pornoskodespelaren Shannon Wilsey, som tok sitt eige liv etter først å ha blitt kvesta i ei bilulykke.

Sjølvmord er også temaet i den andre låta her som hentar sin inspirasjon frå det verkelige liv, John Allyn Smith Sails. I ei enkel og naken viseform fortel Sheff den gripande historia om poeten John Berryman og hans skjebnesvangre hopp frå ei bru langs Washington Avenue ein iskald januardag i 1972. Det er trist, samstundes som bandet skapar eit inntrykk av forløysing idet sjølvmordaren stemmer i med sitt «I hear my father fall, and I hear my mother call». Det spektakulært raffinerte er at dei no brått er midt inne i tonane av Sloop John B (den som Beach Boys gjorde til sin for førti år sidan ja). Og det tar av, noko veldig av, men like fullt; «this is the worst trip I’ve ever been on… I feel so broke, I want to go home».

Eg trur definitivt eg kan driste meg til å gje nett den seansen ein ganske så framtredande plass i kategorien for smarte påfunn. Ein kategori der driftige Plus Ones også lyt få sin plass. Opplegget her er å inkorporere fleire kjente låttitlar med nummer i tittelen i ein gåtefull tekst om lykke snudd til armod, eller applaus snudd til forakt (eller kanskje noko heilt anna). I alle fall ? & the Mysterians sin 96 Tears blir til «the 97th tear», REM sin 7 Chinese Brothers blir til 8 kinesiske brør, og når Sheff & co etterkvart kjem fram til «the 51st way to leave your lover», ja då er det ikkje ein særlig godlynt måte det er snakk om.

Dei gode ideane og dei sterke låtane renn med andre ord i minst like strie straumar som det dei plar gjere når desse karane serverer nytt stoff.

Først publisert på Groove.no (i 2007)