Monthly Archives: mars 2018

Mar28

Mount Eerie – Now Only

Posted on by
Standard

Sterke songar om livet etter å ha blitt ramma av døden, del 2

  «I sing to you» lyde den første linja på plata. Men det er ikkje lyttaren songaren har i tankane. «I sing to you, Geneviève» lyde den neste linja. «You don’t exist, I sing to you though» held han fram, og vi forstår at Phil Elverum er der han var sist. Der han var for eit år sidan, med albumet A Crow Looked At Me. Eit album der saknet etter, og kjærleiken til, hans nyleg avlidne kone dirra i kvar einaste tone, i kvart einaste ord.

Now Only er ei fortsetjing, ein del to. Seks songar, ganske lange songar, som er meir ordrike enn kva tilfelle var på førre plate. Seks songar som går langs den same stien, som lever rundt i det same huset, i tomrommet, i saknet. Men eg opplever ikkje at songaren står fast der. «I don’t want to live with this feeling any longer than I have to, But also I don’t want you to be gone» høyrer eg Elverum synge, ambivalent, i tomrommet, med blikket mot framtida. «Every day that comes, the echo of you living here gets quieter» høyrer eg han også synge. For tida sin verknad har byrja å melde seg. Sånn er det.

Men framleis gjer det vondt. Framleis er ho nær, men frykteleg død. «When I address you, who am I talking to? Standing in the front yard like an open wound» sukkar han, tungt. Og så har han dette barnet han skal ta seg av. Barnet Geneviève fødde ikkje så lenge før ho døydde. Dei to, faren og barnet, ete frukost saman, og faren går bort for å sette på ei plate. «Our daughter sees and asks for mama’s record, and she’s staring at the speaker with this look of recognition» fortel han. I avslutningslåta, Crow, Pt. 2, ein dirrande oppfølgjar til avslutningslåta på førre album.

Seks ganske lange songar. Då eg snakka om A Crow Looked At Me for eitt år sidan drog eg fram parallellar til Sun Kil Moon-albumet Benji. Eg tenkjer Sun Kil Moon samanlikninga er endå meir fornuftig å komme dragande med denne gongen. For i dei meir ordrike tekstane puttar Elverum inn assosiasjonar og anekdotar på eit vis som absolutt kan minne ein del om Mark Kozelek sin måte å gjere det på. Songane startar gjerne der heime, i romma der ho ikkje lenger er, men så driv dei av garde, inn i ei anna tid, til minner, til opplevingar, til tankar og filosofering, før dei så brått er tilbake i nåtid. Til Now Only, til augeblikket som er omkransa av fortid og framtid, men som alltid er der vi er, og som ikkje er til å komme unna, i live.

Tittelsporet har eit refreng som kjem dansande i ein smått lystig popmelodisk modus. Og blir til ein kontrast som berre ein mann med littegrann avstand, littegrann perspektiv, på sakene kan komme opp med. «But people get cancer and die, People get hit by trucks and die, People just living their lives, Get erased for no reason» syng han. Og det gjer litt vondt. Og så fortel han om då han blei flydd inn på ein festival utafor Phoenix, og spelte «death songs to a bunch of young people on drugs». For seinare, ut på natta, å hamne i eit triveleg samkvem med Wise Blood og Father John Misty. På morgonkvisten står han så og lener seg mot bussen til Skrillex og venter på skyss til hotellet, blikket går mot himmelen, mot stjernene, og der, i stilla, under nattehimmelen, kjem ho til han igjen, hans «majestic dead wife».

Slik flyt songane av garde. I Earth, med nokre sonisk sett bra skranglete parti, fortel Elverum om ulike stader han har spreidd oska etter sin kjære, og om små beinrestar han finn på bakken som han lurer på kan stamme frå henne. I Distortion, der Elverum lar enkelte parti bli fargelagd av forvrengt gitarlyd, bringe han til torgs tankar om det å bli huska for noko etter sin død, og om den første døde kroppen han såg, sin oldefar, og den andre, Geneviève sin. Men mellom der fortel han om ein angst han hadde som 23-åring, om han kunne ha gjort ei dame gravid, og ei eventuell farsrolle han ikkje var klar for. Og han fortel om ein dokumentarfilm han såg på ein flytur som handla om Jack Kerouac, som vektla dottera si forteljing om kor dårleg far han var, mest opptatt av å ta «refuge in his self-mythology».

Og så kjem det flytande ein song som heiter Two Paintings by Nikolai Astrup, der to maleri av Astrup definitivt står sentralt. Priseld og Revebjeller. Og det handlar om dansen og båla og fjorden og skogen og blomar som er dei første som spirer frå øydelagt jord. Og det handlar om Geneviève, og det handlar om han, og barnet, og livet som skal levast vidare: «On the place where I’m about to build our house, And go to live in, let you fade in the night air, Surviving with what dust is left of you here, Now you will recede into the paintings».

Og så går Phil Elverum vidare. Med endå ei sterk Mount Eerie-plate om livet etter døden bak seg. Ei som er litt mindre lågmælt, kan vise til litt meir lyd, og til nokre håpefulle drag. Skildra med ukompliserte ord og linjer.

8/10

TIDAL: MOUNT EERIE – NOW ONLY

Mount Eerie

Mar26

Høyr her: Josh T. Pearson er tilbake

Posted on by
Standard

The Straight Hits er rett rundt hjørna. Det andre solo-albumet til den eksentriske texanaren Josh T. Pearson.

Han har barbert seg og klipt håret sidan han var her sist, i 2011, med det forsiktig sagt fabelaktige albumet Last of the Country Gentlemen. Han har barbert og kutta ned noko på låtlengdene også. The Straight Hits består av ti songar gjort unna på like over 40 minutt, der alle har ordet Straight i tittelen. Ein fiks idé han fekk. Han laga seg like godt fylgjande reglar før han sette i gang:

  • All songs must have a verse, a chorus and a bridge.
  • The lyrics must run 16 lines or less.
  • They must have the word ‘straight’ in the title.
  • That title must be four words or less.
  • They must submit to song above all else. (“You do as she tells you, whatever the song tells you,” Pearson explains. “You bend to her, and not her to you.”).

Og det er blitt songar som spenner frå det lågmælte til det countrypunkheftige, frå rock’n roll drama til dirrande viser. I kalendaren min er det ein kraftig forventningsfull ring rundt 13. April.
Her er ein liten smakebit:

Mar18

Camp Cope – How To Socialise & Make Friends

Posted on by
Standard

Tre unge damer som ikkje ber om merksemda, som berre tar den.

  Ingen dikkedarar. Rett til beinet. Fri for pynt og staffasje. Ein gitar, ein bass, eit trommesett, og ei røyst ein nok ikkje skal tvile på. Dei er tre. Dei er unge. Dei er damer. Dei kallar seg Camp Cope, og kjem tilsynelatande med oppskrifta på How to Socialise & Make Friends. Om ein skal tru på, og legge sterk vekt på, tittelen på deira andre album i alle fall. Det er eg litt i tvil om, men eg er ikkje det minste i tvil om at dei ni låtane på dette albumet er ekte vare.

Camp Cope kjem frå Melbourne, Australia. Eg oppdaga dei heilt nyleg, men dei starta ut som band for sånn cirka tre år sidan. Og albumdebuterte i 2016 med eit sjølvtitulert album, der coverframsida er eit barndomsbilde av vokalist/gitarist/låtskrivar Georgia «Maq» McDonald (knipsa få dagar etter at ho var ute for ei ulykke). Denne gongen er alle tre damene avbilda på framsida. I ein bil. I baksetet trommeslagar Sarah Thompson, som på albumet har ein fyndig omgang med trommesettet, der ho vel meir går inn i ein dans med songaren enn at ho tar full kontroll over det rytmiske. I førarsetet bassist Kelly-Dawn Hellmrich, som viser seg som ein bassist med hang til å servere melodiske linjer. Ho fyller på eit vis eit eige rom i lydbildet, og ho gjer det med både kreativitet og eleganse. På taket, med nøklane dinglande i handa, Georgia Maq. Og det er vel ikkje til å komme forbi at ho har ei nøkkelrolle i trioen. Ho syng som om ho meiner kvart einaste ord. Og det er det vel all grunn til å tru at ho gjer? Ho syng frå innerst og ut. Ikkje elegant, men sterkt. Ikkje i songar som nødvendigvis har ein tradisjonell vers/refreng-form. Men i songar der det raskt blir etablert ein grunnmelodi, og så blir tatt med på ei ferd derifrå, men heile tida sirkulerande rundt denne grunnmelodien. Energisk sirkulerande.

Camp Cope er i full fyr. Ein kan beskrive det dei gjer som punk, men må då legge til at det er punk med ein folky-tone. Litt som Liz Phair då ho gjorde sin Exile In Guyville, litt som den energiske visepunken til Ani DiFranco, og litt som den energiske poptonen til Waxahatchee. Men sjølvsagt mest, og ganske så fullt og heilt, som Camp Cope.

«The future is female» står det å lese på ei t-skjorte Georgia Maq stundom kler seg i. Då bandet rundt nyttår spelte på ein festival (Falls festival) proklamerte Maq frå scena at ho var misnøgd med at det var så få kvinner blant artistane på festivalen. Bandet stilte også i, og delte ut, t-skjorter med teksten «The person wearing this shirt stands against sexual assault and demands a change».

Camp Cope legg ikkje eit sekund skjul på at feministiske tema opptar dei. Og dei har eit bodskap i songar på albumet som treff ganske så midt i #meetoo tematikken. The Face of God er sonisk sett ein av dei meir nedtona spora på albumet, men Maq er ikkje spesielt nedtona når ho fortel korleis eg-personen i songen klokka tre om natta drar heim og finn komfort i midten av si eiga seng. Heilt åleine. Etter å ha blitt utsett for krenkande åtferd frå ein mann. Frå ein musikar. Ein flink musikar. Som ingen kan få seg til å tru kan gjere nokon noko vondt, fordi hans «music is too good».

I den sonisk offensive og smått intrikate låta Animal & Real er klokka to om natta. Og eg-personen har noko som plagar henne. Frå ei nær fortid. «The past won’t leave the present alone», ytrar songaren. Kva som ligg i fortida kjem ikkje klart fram. Her er eit uavklara samansurium av skam og hugnad. Slik jo livet kan fortone seg. Og her er vi vel med ein slags kjerne i Camp Cope sine songar. Dei er slett ikkje eindimensjonale åtak. I sin offensive skapnad tar dei inn i seg ikkje så reint lite med nyansar. Og fortel at vi menneske, vi elskar og vi snublar og vi prøver og er alt anna enn perfekte, men ein ting vil vi i det minste bli, vi vil bli respektert.

The Opener er eit opningsspor, men har sin tittel frå det å vere eit opningsband. Camp Cope vil ikkje vere eit opningsband. Songen startar som ei beskriving av eit kjærleiksforhold på veg inn i ei krise. Ei krise forårsaka av at mannen ikkje klarar å takle dama når ho utfordrar han («Treat them like queens until they disagree»), og når ho får suksess. Siste del av songen er ei oppramsing av utsegn trioen har fått frå ymse menn. «It’s another man telling us we’re missing a frequency, show ’em Kelly» syng Maq, og har i tankane at bassisten spelar instrumentet sitt i eit høgare tonelag enn kva som er vanleg. Noko fleire menn har rådd dei å gjere noko med. «It’s another man telling us to book a smaller venue» syng Maq. Som deretter opplevde å fylle den større konsertsalen. Og finn det derfor høveleg å avslutte songen med ein strålande snerr: «Well, see how far we’ve come not listening to you».

Tittellåta handlar ikkje så mykje om å bli sosialisert og få venner. I eit bra driv formidlar Maq heller korleis eg-personen riv seg laus frå eit forhold. Korleis ho ikkje møter opp og finn nøkkelen han har gøymt ved bakdøra. Korleis ho syklar gjennom nattlege folketomme gater på ein sykkel utan styre. Og korleis ho til slutt med fynd slår fast at «I can see myself living without you, and being fine».

Som siste song på albumet kjem det eg vil kalle ei nydeleg vise. Der Georgia Maq åleine med sin akustiske gitar syng om faren som døydde hausten 2016. Etter ein kamp mot kreften. Ho vev inn i songen ulykka som skada henne stygt då ho var liten, og ho vev inn nokre linjer om «the casual blindness toward the cruelty of man», men først og fremst er det ein kjærleikssong til ein far (Hugh McDonald, som også var musikar, bl.a. ei tid i bandet Redgum):

I will never meet a man
That can make me question life the way you can
A defender of freedom
An advocate for truth
I’m so proud that half of me grew from you
All the broken parts too
I’ve got you

Med mot, med ein musikalitet som ligg utanpå, og med «all the broken parts too» har Maq og hennar to venninner laga eit album (for ikkje å seie to, for debuten er om lag like bra) fri for nonsens, fullstappa av glød.

8/10

TIDAL: CAMP COPE – HOW TO SOCIALISE & MAKE FRIENDS

Mar13

Hookworms – Microshift

Posted on by
Standard

Hookworms er synonymt med eit bra groove, også når dei her har polert sitt soniske uttrykk noko.

  Microshift…det fjerde albumet til Leeds-bandet Hookworms har fått namnet sitt etter ein lydkabel, men det kan også vere eit uttrykk for den soniske endringa dei har gjort sidan sist.

Sidan sist…der var albumet The Hum det, som kom ut hausten 2014. Ei ganske så god stund sidan altså. Hovudårsaka til at det har tatt tid er at studioet deira, med alt, absolutt alt, av utstyr og innspelt materiell, blei øydelagt i ein flaum i heimbyen romjula 2015. Mangelfulle forsikringar gjorde det krevjande å komme på fote att. Men med venners og tilskotsordningars hjelp er eit nytt studio reist, og Microshift blitt spelt inn.

The Hum og albumet før det, Pearl Mystic, er to bra bråkete og skarpt groovy plater, der gjelda til garasjerocken og krautrocken er sånn cirka likeleg fordelt. Den sentrale søyla i bandets beste låtar er ein loop, eit repeterande groove, ei suggererande handling. Rundt dette har dei spelt og bråka bra på keyboards og gitarar, og langt inni der har ein høyrt vokalist Matthew Johnson si røyst. Tidvis ganske så eskalert, men sjeldan tydeleg til stades.

Microshift er mindre bråkete. Gitarar har ikkje ei framståande rolle. Microshift har synthesizerar av ymse slag som sentrale soniske kjelder. Microshift har ein reinare lyd enn tidlegare Hookworms-utspel. Eit meir polert bilde. Og nå går det definitivt an å høyre kva Matthew Johnson syng. Det han syng om står noko i kontrast til det eg opplever å vere eit sonisk nokså lyst og fargerikt album. Han syng om død og sjukdom og kjærleikssorg og depressive tankar. Noko eg for så vidt har hatt ein sterk mistanke om at har vore tilfelle før også.

Ein god ting med Microshift, ein særdeles god ting, er at dei tre lengste låtane på albumet er euforiske anthem i det suggererande groovet si teneste. Sidan desse tre, saman med det likeså groovy nummeret Static Resistance og den vesle krakilske rakkaren Boxing Day (om hendinga den skjebnesvangre romjula 2015), utgjer godt over halvparten av albumet si speletid, kan eg ikkje seie anna enn at Hookworms kjem bra i frå det denne gongen også.

Men altså: Først og fremst dei tre lange spora:
Negative Space, med sin klunkande inngang, sitt ekspanderande vesen, sitt melodiske vesen, og Matthew Johnson sine intense linjer om sakn, sterkt sakn, etter nokon som aldri kjem tilbake – «how long’s forever».
Opener, med sitt lange instrumentale inngangsparti. Der den repeterande rytmen glir uvilkårleg på plass, og bandet dansar rundt den, og sirklar seg inn mot Johnson si sympatiske opningslinje «it’s fine to fail, we all will fail».
Størst, sterkast og fullast av inntrykk er Ullswater. Eit bra bass-driv er sentralt her, og så at den skaper den der kjensla av å bli dradd inn i noko som veks og veks kring ein. I eit melodisk mønster som treff meg med full score. Og så orda til Johnson då…om eit fortvila tema…ein far som forsvinn inn i ein sjukdom…Altzheimer – «If the last thing we said could be the last thing we do, I know it comforts me, I hope it comforts you».

Så får det vere at det også finst nokre spor på plata eg opplever som noko litt for tamme. Først og fremst er Hookworms eit band som grip bra tak i meg, også på Microshift.

7/10

TIDAL: HOOKWORMS – MICROSHIFT

Mar8

Jonathan Wilson – Rare Birds

Posted on by
Standard

Wilson miksar vestkysttonar og engelsk synthpop inn i eit mektig bilde.

  Kanskje treng eg ikkje dei siste 45 sekundane av Living With Myself, den tiande låta på Jonathan Wilson sitt tredje album. Men resten av dei 6 minuttane låta er her, gong etter gong nå, i stova mi, dei treng eg. Det er minuttar reist under premissane til ein klassisk låtstruktur. Med vers, med refreng, med etter-refreng, med bru, og med ein svevande/dvelande utgang. Ein song som varmar som ein pirrande sommarkveld. Byr på melodisk kraft, grom bass og rytmisk spenst i eit opent og svalt lydbilde. Der versa har ein mild melankoli i seg, og refrenget spring ut i dei fleste fargar. Og så er Lana Del Rey der, ho syng ikkje mykje, men det vesle ho syng syng ho døsig, som ein subtil kontradiksjon til Wilson. Ein Wilson som også skal stige opp på ei bru etter kvart og der gje songen eit fire liners uimotståeleg løft («I know there was a place so long ago, Where I could go to find faith and purity, But nothing that sweet could ever inspire me, These darker thoughts, they are now guiding me). Og her er håp og her er lett fortviling, og her er det avsluttande mantraet «I’m living with myself, I guess».

Det er gått snart fem år sidan Jonathan Wilson var her med album sist. Det heilt strålande albumet Fanfare. Eit album der han løfta sin Laurel Canyon-hippie-folk til kosmiske høgder. Desse kosmiske høgdene svevar han rundt blant på Rare Birds også. Men inn til høgdene, inn til studioet, inn i produksjonen, har han denne gongen brakt ein ikkje så beskjeden dose synth-lyd, digitale maskiner, ikkje minst trommemaskiner. Med det har det komme eit engelsk synthpop-anno-åttitalet-element inn i bildet (han har sjølv namngitt Trevor Horn og Talk Talk som inspiratorar).

Og eit mektig opus har det blitt. 78 minuttar langt (ei speletid plata for så vidt deler med både Gentle Spirit og Fanfare) og på ingen måte prega av puslete soniske tankar. Her er det mykje lyd, mange idear som søker ein song. Det overordna inntrykket er at ideane som blir sådd, og så grundig gjødsla, gjer songleg avkasting. Gjer låtar som trivst og trer fram i medrivande prakt. Men innimellom blir det litt for drygt, litt nok, meir enn nok. Meir då at låtar kunne vore stramma litt inn, enn at det kjem direkte dårlege låtar utav det.

To av albumets beste låtar har Wilson gjort kjent som singel-utgjevingar i forkant av album-utgjevinga. Over the Midnight, eit episk nummer der Wilson syng om eit humant paradis for elskarar og andre med gode hensikter. Ein låt med ein varm straum av synthlinjer, eit sympatisk melodisk hjerte, og ein viss klang av The War On Drugs. Den andre er Loving You. Ein åtte minuttar lang psykedelisk sak, der elektronica/ambient-musikaren Laraaji bidrar med herleg chanting, der eg høyrer fløytetriller, late funky bassliner og generell sonisk virtuositet.

Som det vel sømer seg på ei plate som hentar sitt soniske uttrykk frå både amerikansk vestkyst og engelske synthtomter tar songaren ein tur innom både Sunset Blvd og Trafalger Square. I form av låttitlar då må vite. Den første ein blått jazzig ballade som knipsar eit bilde av kjærleiken både i fødselsaugeblikket og etter at den har forsvunne sin veg. Den andre eit tidvis drivande nummer, der Wilson namnedroppar både Zappa, Nelson Rockefeller og Billy Shears (han der frå Sgt. Peppers), og der Guds vreide spelar ei skinande rolle.

Kjærleiken, som ein noko usikker faktor, går tematisk att i fleirtalet av songane. Godmodig spirituelt skildra (både sonisk og tekstleg) i There’s a Light. Medan Wilson (med songstøtte frå Father John Misty) går ganske så eksplisitt inn i samleie-skildring i 49 Hairflips. Kva som er songarens tilhøve til Miriam Montague, ei kvinne frå Twickenham med uklare magiske krefter, kjem vel aldri klart og tydeleg fram. Men at det er ein ganske så triveleg låt, frå der ute frå dei Beatles-psykedeliske marker, har eg nokså klart for meg. Ei anna kvinne, Mulholland Queen, syng Wilson om i pianoballadeform heilt til slutt. Og då er det ganske så Stillehavet, og litt jazz, og tilbakelent, og varmt. På ei plate som er ganske så varm og meditativ tvers igjennom, men ingen Fanfare.

7/10

TIDAL: JONATHAN WILSON – RARE BIRDS