Category Archives: 2009

Des30

Musikalsk årsoppgjer for 2009

Posted on by
Standard

Så har det siste året i det første tiåret av 2000-talet komme til sin ende, og det utan at verken terroråtak, internett, fildeling eller andre slags påfunn har tatt livet av musikken.Den er utstyrt med for mange liv, og har eit altfor vinnande vesen, til det.Det grensesprengande eller spektakulært nyvinnande har rett nok ikkje musikkåret bydd på (eller tiåret for den saks skuld). Men stabelen av plater eg har funne hugnad i har dei siste 12 månadane vokse seg bra stor den. Så derfor seier eg meg nøgd, godt nøgd.Eg har sett pris på plater av Bonnie Prince Billy, Pink Mountaintops, The Felice Brothers, Marnie Stern, Dan Deacon, Deportees, Monsters of Folk, Hiss Golden Messenger, Akron/Family, Wilco, Bill Callahan, Low Frequency In Stereo, Sunset Rubdown, A.A. Bondy, Kurt Vile, Girls, Yo La Tengo, Megafaun, Son Volt, M. Ward, Tellusalie og ikkje minst Stein Torleif Bjella.

Men det aller djupaste inntrykket har nok desse ti gjort:

10.Marissa Nadler – Little Hells
Som tittelen varslar, dette handlar ikkje om menneskeskjebner på sporet av den evige lukka. Dette handlar om saktegroande arr, gnagande sakn og uoppgjorte dystar. Sånt som dama allereie har dvelt ved på tre album før. Men denne gangen er lydkjeldene fleire, ho har eit band med seg. Dei overdøyver henne aldri, dei spelar varleg, men dei er der. I eit luftig og smått hypnotisk sonisk landskap. Saman med Marissa, hennar vevre, transparente og klare røyst, hennar melankoli, og hennar stillferdig forførande melodiar.

9.Richmond Fontaine – We Used to Think the Freeway Sounded Like a River
Richmond Fontaine er den same gjengen som dei har vore over nokre år no. Dei er lyden av eit samspelt band, men også eit frigjort og søkande band. Eit band som varierer sitt uttrykk. Som dveler, teier og kitlar varleg. Men som også brenn, og bråkar. Dei høyrer til innunder eit americanalandskap. Eit breidt eit, som famnar både folk, country, jazz, rock, og noko sfærisk der ute frå ørkenen ein stad.
Og fremst finn vi Willy Vlautin. Låtskrivaren, og songaren, med dei sterke og reinskorne mininovellene, om folk som opplever at livet slett ikkje er ein frydefull heisatur.
Denne gongen er det nesten like bra som meisterlige Post To Wire.

8.John Olav Nilsen og Gjengen – For Sant Til Å Være Godt
Utstyrt med vinnande tonar og dei beste rocketekstane på denne sida av Jokke stuper Nilsen og Gjengen uti eit kokande opplegg som aldri nærmar seg lunkne farvatn.
På rotekte bergensk syng Nilsen om livet slik det er. Ganske så vrient og lummert, men ikkje til å forkaste heller. Han ser det vakre i det stygge, og fortel om det. Han ser diamantar i knuste flaskeskår, og er lykkelig ulykkelig.
Det er postpunk, The Aller Værste, ei rabiat popåtferd, og eit gåvmildt arsenal av fengande tonar.
Det er ingen perfekt plate, ingen sensasjonell plate, ingen frelsande plate heller. Men ei fantastisk plate er det. Bore fram av eit sjølvlysande overskot, og trustappa av frydefull desperasjon. Eg smiler, framleis.

7.The xx – xx
Dei er frå London, dei er fire, dei er unge, men dei overdriv ikkje. Absolutt ikkje. Dei har skjønt at lite kan vere nok. Dei har skjønt det er mykje energi i det uspelte. Så dei har funne seg ein liten dunkel krok, der lyset er dempa, og lyden blir servert i minimalistiske former.
Ei sensuell damerøyst har den vokale hovudrolla, ei meir limitert mannsrøyst har ei framtredande birolle. Dei har postpunk i årene, men spelar den med sordin. Dei kan vandre inn i sfæriske landskap, men med ein poptone i sekken. Bass og beats går i eit funky dubganglag. Gitaren spelar lysskye tonar, skånsamt. Det er lågstemt og lumskt, det er suggererande lakendans. Det er varmt.

6.Simon Joyner – Out Into the Snow
Med si noko ustøe, men slett ikkje karakterlause røyst tar Simon Joyner lyttaren med på ein transperent tur inn dit ambivalensen dekker kampen mellom uro og harmoni. Der det handlar om dei som elskar, dei som har elska, og dei som hungrar etter å bli elska. Han skildrar folk i havsnaud. Folk som drøymer draumar med lenker på. Folk som skannar rommet for mareritt før dei går til sengs. Folk som tørstar, leitar, snublar, og som kjenner på den bitre smaken av løgner og tapte sjansar. Folk som mest av alt søker fred og harmoni, men som ikkje heilt finn utav kartet dei har fått utdelt.
Han evnar skape medrivande forteljingar. Og kler dei så med tonar henta frå eit vegkryss der Leonard Cohen har støtt på Lou Reed og Townes Van Zandt. Gode tonar.

5.The Low Anthem – Oh My God, Charlie Darwin
Dei er både høgt og lågt, dei gjer det både stilt og vilt. Dei er tre. I lag spelar dei på sånn cirka 27 ulike instrument (frå saksofon og cello til tabla-trommer og pumpe-orgel).
The Low Anthem er ein varmblodig og organisk trio, som spelar songane sine, ikkje konstruerer dei.
Dei sprenger ingen grenser eller er überfantasifulle på noko vis. Det dei gjer har vel i grunn ganske så mange andre også gjort. Det dei gjer har sine røter i ein gamal tradisjon. Folkmusikktradisjon. Ut av denne tradisjonen dreg dei så tonar, og komponerer songar, som har det med seg at dei verkar å ha vore her alltid. På ulikt vis, og i ulik skapnad. For folk er så mangt. Berre spør The Low Anthem, og du vil få eit uimotståelig svar. Deira svar.

4.Animal Collective – Merriweather Post Pavillion
Den kom tidleg denne, svevande på eit røslig rykte om å vere fargerik og fabelaktig. Og det var den jaggu også, og det er den framleis. Ein sonisk virvelvind som sopar med seg både eitt og hitt, og meir til. Ein part Strawberry Jam, ein part Person Pitch, ein part Smile, og atskillige partar nyvevd og spektakulær lydrikdom. Ja slikt noko som det vanskelig kan bli anna enn psykedeliske popdrops utav. My Girls, Summertime Clothes, In The Flowers. Søte, syrlige, mektige, vanedannande, og evigvarande popdrops. Om å synge, og danse, og elske, og drikke, og smake, og gaule, og tru, og tvile, og føle, og omfamne livet, for det er det verdt.
Utan å gå på akkord med sitt sprudlande eksperimentelle vesen har Animal Collective plassert poptonen i den sentrale rolla denne gongen, og rulla fram sitt mest tilgjengelige verk. Sitt beste. Eit av årets beste. Synst eg òg.

3.Neko Case – Middle Cyclone
Med ei listig popånd i ryggen fører Neko Case nok ein gong countryfolktonane sine inn på det minneverdige sporet. Tonar som blir til songar. Songar som sjeldan tar fyr i første forsøk. Men som når dei tar fyr, aldri sloknar.
Det finst grunnar for at songane tar fyr. Sjølvsagt gjer det det. Ein kan snakke om dei tempererte arrangementa, om subtile innspel frå gode hjelparar, og om den luftige og brennbare atmosfæren dei driv rundt i. Men den fremste kveiksla er tvillaust røysta til dama sjølv. Denne røysta som verkar råde over det meste. Som er inkarnasjonen på malmfull. Som har tonane som sine beste venner. Som kan danse uti sommarnatta, lene seg mot ein rusken haustkveld, eller kysse mystikken midt i nakken. Alt like naturlig, og så sjølvsagt utført, at ein reint kan fatte mistenke om at røysta sin eigar ramla i dynamikkgryta då ho var lita.
På Middle Cyclone syng ho songar om ville vindar, leie regnbyer og brokete skylag, om utemja dyr, fuglar og insekt.
Men eigentlig, eigentlig er det 14 kjærleikssongar. Eg er blitt glad i alle.

2.Magnolia Electric Co. – Josephine
«Ooo-oh!», den einsamaste røysta under den vestlige himmel syng om fjerne horisontar, lange netter, utålelige smerter, og det å ha levd så lenge blant skuggane at han er blitt ein av dei. Omlag slik han har gjort det frå han presenterte sin første mollstemte tone for fleire år sidan. At bandets bassist forulykka i ein brann då denne plata var på skissestadiet gjorde nok ikkje mollstemninga lysare. Utan at det er bassisten dette handlar om. Dette handlar om hardt prøvde Josephine (og Grace, og Knoxville Girl), og han (og dei) som snudde livet hennar (deira) opp ned. Det handlar om den evige rastløysa, den manglande tilhøyrsla, om kor lett ein mann kan rote seg bort «when he’s on the mountain road», og om ørkenen som skjuler eit paradis.
Med Josephine leverer Jason Molina og hans gjeng sitt strammast redigerte album til dags dato. 14 spor på tre kvarter, med lite rom for utanomsnakk, gitarsoloar og andre utflukter. Stilmessig er det ei nokolunde jamn fordeling av luftige folkrocklåtar med godgjerande country-resonans, og dei meir elektrisk brennande sakene med ulik grad av blues i årene. Sterke låtar, hjerteskjerande vakre låtar. Og bandet, bandet verkar vere heimsøkt av eit overskot eg meiner å ikkje ha høyrt sidan dei transformerte seg frå Songs:Ohia til Magnolia Electric Co.
Så «sing it brother, one more time».

1.Andrew Bird – Noble Beast
«Popmusikant med fiolin» har jo blitt eit velkjent bilde her i landet siste året. Andrew Bird har ikkje vore i det bildet. Han er i eit anna eit. Eit betre eit. Eit rikare eit, med fiolin, plystring, eklektiske poptonar, smarte grep, og varme friske fargar.
Inspirasjonen hentar han frå mange hald, og utføringa er kjenneteikna av soniske krumspring. Så vegen inn til tonane hans kan by på visse utfordringar, men slett ikkje uoverkommelige utfordringar. For dei har eit inviterande vesen desse tonane. Og ikkje sidan meisterverket The Swimming Hour såg dagens lys (i 2001) har dei vore like inviterande som dei er på Noble Beast.
Å trampe fram med tunge skritt har aldri vore Bird si greie. Å la dei soniske påfunna krangle om merksemda har han også passa seg vel for å legge opp til. Det er det romslige, det luftige og det organiske han søker. Og finn fram til. Kvar gong. Denne gongen også. Spesielt denne gongen. For stort meir lett på tå gjennom ei luftig sfære enn det Noble Beast er, blir ikkje popmusikk. Samstundes som den er slynga inn i eit varmt og nærast heilakustisk lydbilde ein vanskelig kan føle anna enn sterk velvilje overfor.
Tekstlig likar Bird helst å uttrykke seg vagt. Han likar ordspel, klangen av ord, og gjerne vanskelige ord. Det er ikkje kvar dag ein må hanskast med ord og begrep som calcified arythmatists, translucent alabaster eller innocuous plecostomus i popsongar. Slikt føder kanskje tankar om at vi har å gjere med ein mann med vel høge pretensjonar. Tankar som glatt forsvinn i takt med kor raffinert og naturleg orda fell på plass i tonebildet.
Noble Beast er popmusikk så levande og så feiande flott at alle elskarar av slikt noko burde omfamne det med sine hjerteligaste famntak. Prompte.

 

 

Des9

Yo La Tengo – Popular Songs

Posted on by
Standard

Tjuefem år etter det første steget gjer dei framleis sin musikk med eklektiske og gode steg.

7

cover

Eit Yo La Tengo-album peikar aldri i berre ein retning. Det plar danse, døse, drøyme og drive rundt i sjangerignorerande former. Og jo vidare det femner, dess sterkare det blir.

Sånn verkar det vere med Yo La Tengo. Sånn har nittitalsklassikaren I Can Hear the Heart Beating as One, og deira førre framstøyt I Am Not Afraid of You and You Will Beat Your Ass blitt deira to største bravadar. Fullt så vidt femner ikkje Popular Songs, men tru ikkje vi snakkar stringent og einsretta av den grunn. Langt ifrå. Og tru ikkje dette er uinteressant stoff.

Sjølvsagt er det ikkje det. Trioen frå Hoboken kjem jo aldri tomhendte. Det har dei, gjennom tjuefem år, og eit drygt dusin av albumtitlar, vist oss at dei ikkje gjer. Det vil seie husbond Ira Kaplan og hustru Georgia Hubley har vist det gjennom tjuefem år. Bassist (og ein del anna) James McNew kom med ein del år seinare. På Painful. Det var vel då dei for alvor vart skikkelig gode. Det har dei aldri slutta med å vere.

Førre gong, for tre år sidan, var inngangsporten eit djuptgroovende og ti minuttar langt ragnarock kalla Pass the Hatchet, I Think I’m Goodkind. Denne gongen avsluttar dei seansen med noko liknande. I over eit kvarter krautar og røskar All the Glitter Is Gone rundt eit standhaftig tema, utan at den heilt maktar ta eit fullt så grepa tak som Pass the Hatchet gjorde. Men eit dugande forsøk gjer den.

Glittersortiet følgjer i hælane på elleve minuttar med ambient grønt akustisk vemod titulert The Fireside. Og det er på slutten av albumet Yo La Tengo har lagt dei lange spora denne gongen, for The Fireside på si side avløyser den nesten ti minuttar lange saktevandrande More Stars Than There Are in Heaven. Utan at nokon av dei legg inn søknad om plass i øvre del av trioens kanon.

Men det gjer opningssporet. Here to Fall er bølgjande psykedelia i eit rikt og ope sonisk lende. Ein songar som proklamerer «I’m here to fall with you, what else is there for us to do», ein groovy bass, og ein fiolin. Ein fiolin som snor seg i dei sentrale områda, på smått intoksikert og sterkt forførande vis. Storarta greier.

Dei tre byter på å synge, som vanlig. Dei har ikkje denne planetens mest markante røyster, nokon av dei, men dei klarar seg. Dei er absolutt ikkje soulsongarar, men dei gjer ein veldig Motown-inspirert sak kalla If It’s True. Og det funkar, og vert flott.

Dei skriv songar som omfamnar kjærleiken, og songar som talar litt mistruisk om den. Dei syng om løyndomar, og driv med nattlige funderingar. Denne gongen oftast i soniske former der støyen blir framstilt med sordin, eller berre har ei birolle i horisonten. Men ikkje Nothing to Hide, den har eit skittent gitaroppsyn, og eit sprettent ganglag, og så handlar den mest om at «we’ve all got something to hide».

Dei har ikkje gjort det til vane å legge ved tekstane når dei kjem med plate. Heller ikkje denne gongen. Tekstane og det vokale er ein sterkt inkorporert del av heile bildet, og skal derfor vere der, i bildet. Det gjer seg best der. Men Periodically Double or Triple har nokre fiffige linjer eg har skrive med raud tusj på tavla mi.

«Never read Proust,
seems a little to long,
Never used the hammer,
without somehow using it wrong»

Den funky Periodically Double or Triple med sitt skitne orgelgroove, og sitt vesle opprør mot å vere så jævlig betydningsfull; » I’ve got hole in my brain where what I meant to say lives … I don’t have to make it rain». Så det så.

Dei høyrer ikkje til blant dei sensasjonelle, dei trendy, eller dei eksplisitt nyskapande. Det dei driv med har dei for så vidt ikkje funne opp sjølv. Men dei driv med sitt, og gjer i grunn ikkje særlig til nummer utav at dei finst. At dei finst bør vi like fullt vere takknemlige for. At dei finst, og syng songar som All Your Secrets. Nennsamt, sittande, og pakka inn i eit berusande orgelbilde, alldeles uimotståelig vakkert.

Då, akkurat då, og rett som det er elles også, er Yo La Tengo ordentlig populære. I alle fall heime hos meg.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

Yeah Yeah Yeahs – It’s Blitz

Posted on by
Standard

Yeah yeah tja.

4

cover

Den nye plata til New York-trioen Yeah Yeah Yeahs er spelt inn i rurale område av Texas, blant nøttetrær og kaktusar. Utan at eg av den grunn har oppdaga det minste spor av Texas i tonane som fløymer ut av plata. Ordet fløymer derimot har aldri passa betre i skildringa av ei Yeah Yeah Yeahs-plate (strengt tatt har det vel aldri vore i nærleiken av å passe tidlegare).

Den første gong dei gav seg til kjenne gjorde dei det med rå, inntil beinet ribba New York-punka garasjerock. På ein femspors EP sjølvlysande av cool og sexy gate-attityde. At ei tilsynelatande avkledd Karen O var avbilda på coveret var i så måte rimelig illustrerande. I løpet av dei sju åra som er godt sidan den gong har dei kledd meir og meir på seg for kvar utgjeving. Til dei no står her i den glitrande funky frakken og bukser med sølvstøv i saumane.

Det var ein gitar, eit trommesett og ei stemme. Og det var det heile. No er det meir. På It’s Blitz kan ein høyre ein, tidvis glinsande, tidvis svellande, tidvis larmande, myriade av keyboards-trakterte og synthetiske bølgjer, og det er trompet og det er saksofon. Det er lyd, lyd, lyd. Ganske mange kvadratmeter unna den primale som var der først. Men på sitt beste kan eg høyre at dei enno har stinget. Absolutt. Berre synd at det beste er i slikt eit sørgjelig mindretal.

Det beste er det innleiande stjernesporet Zero. Eit hypereggande elektropop-nummer, der gitaren, keyboardet (ja aller mest keyboardet) og basunane renn ihop oppå eit tett rytmedriv. Og rock’n roll-posør per excellence Karen O insisterar at det er tid for å «get your leather, leather, leather on, on, on, on» (kanskje fordi det er tøffare å seie enn å beordre your trousers, trousers, trousers off, off, off, off).

Det beste er også Dull Life. Ein gitarfronta garasjerockar, med funk i kneledda og kompleksitet i ryggraden. Og sentralt plassert, mantraet «we sing the nightmare of the lies that you speak».

Det var det beste.

Det nest beste er av typen habilt. Det nest beste er balladen Hysteric. Ein atmosfærisk sak med eit visst sting, og melodisk kapital; «flow sweetly, hang heavy». Det er discobeatrock-nummeret Heads Will Roll, med si freidige oppfordring til å «dance, dance, ’til you dead». Og det er det sleazy funknummeret Dragon Queen, med nyttig vokalhjelp frå Tunde Adebimpe (TV on the Radio).

David Andrew Sitek frå same TV on the Radio har forresten deltatt på produksjonssida, i samarbeid med veteranen Nick Launay (Public Image Limited, Midnight Oil, Nick Cave). Det er ein luksuriøs og bastant produksjon. Ikkje noko vindskeivt her nei, eller opningar for stikk og slag nedanfrå.

Der ting ikkje fungerar skal nok produksjonen ta sitt ansvar, men mest ansvar ligg nok i låtanes ibuande manglar. Eller for å seie det slik: På sitt verste svevar bandet inn i anonymitetens helheim på ei sky av døsande synthetisk lyd. Der fleirtalet av låtane høyrer til under ein særdeles melodimatt balladepop-paraply. På Skeleton prøver dei rett nok å vekke ein til liv med å la keyboardet få ei sekkepipe-rolle. Utan at eg finn det særlig formildande.

Etter underteikna si meining er bandet sine beste utgjevingar så langt to EPar. Den førnemnte sjølvtitulerte debuten, fylgt av Is Is frå 2007. Hadde It’s Blitz vore ein femspors EP (med riktig låtutval) hadde den plassert seg like i hælane på desse. Slik det er blir det i staden eit veldig ujamnt, og slett ikkje fullt ut tilfredsstillande album.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

Wilco – Wilco (The Album)

Posted on by
Standard

Eit modent og velspelande Wilco konsoliderer stillingen. Med gode låtar, og ein og annan ikkje fullt så god låt.

7

cover

I løpet av dei femten åra dei har eksistert som band har det vore få tendensar til stillstand i Wilcoleiren. Det har alltid vore ein trong der til å utforske nye territorium. Ikkje ukritisk, retningslaust og altomfattande, og ikkje utan den karakteristiske Tweedyske tonen sentralt på plass. Men den har ikkje fått vore heilt i fred denne tonen. Den har ofte blitt utsett for både eksperimentelle og smått provokative angrep. Soniske angrep, og fintar, som har vore med på å gjere Wilco til eit av dette tiårets mest interessante band.

Utretta av eit stadig skiftande lag av musikarar, der berre frontfigur Jeff Tweedy og bassist John Stirratt har vore med heile vegen. Men kan vi ane konturane av eit meir stabilt Wilco no? For første gong kjem dei nemlig med eit album som har nøyaktig det same mannskapet som på albumet før. Det nokså mildt forma poprock albumet Sky Blue Sky. Litt mindre mild i forma er nok (The Album).

Litt, for eit baskande og vrangvillig framstøyt er ikkje dette på noko som helst vis. Ikkje eit som representerer ei ny Wilco-lei heller. Albumet er i staden fullt opp av 11 låtar som alle har slektningar på tidlegare Wilco-album. Støypt i ei sonisk form som er ei slags innstramming og sofistikering av det Tweedy har tillete seg å gjere før.

Med andre ord, kan vi ane ein viss stillstand i Wilco-leiren? Kanskje. Men daffe og uinteressante som eit anna Smashing Pumpkins eller REM er dei ikkje blitt (enno). Og låtar som maktar bore seg inn i hjerta eins byr dei framleis på.

Bull Black Nova heiter låta med dei aller sterkaste slike evner. Krautrocken til Neu! vert her kryssa med Television si stålskarpe melodiføring, i ei låt som har sin næraste slektning i fantastiske Spiders (Kidsmoke) frå A Ghost Is Born. Eit monotont suggererande gitar/keyboard-tema masserar songaren iherdig langs ryggrada. Ein songar som (på dette, og fleire andre av albumets kutt) viser seg frå ei veldig så overtydande side. Ein songar som på desperat vis syng om angeren etter ei brutal og uopprettelig handling. Eit drap. Rimelig treffande då at låta sklir inn i eit sonisk helvete i det den nærmar seg sin undergang.

Fleire av det slaget har ikkje albumet. Resten av låtane er forma i mindre urovekkande former. Frå kraftfull og spenstig poprock til meir dempa balladar. Nokon vil bli gløymt, men fleire har livets rett, og vel så det.

You And I for eksempel, der Tweedy syng duett med canadiske Feist. Ei enkel og vakker vise om å verne om mystikken og x-faktoren i kjærleiken, for slik å halde den levande. Saker og ting som ikkje har gjort seg heilt til kjenne (men kanskje burde ha gjort det) lurer også i krokar og under gulvplankar i det krypande tilfellet Deeper Down. Lenger framme i lyset ligg utfordringane i vemodsvakre One Wing. Det er kjærleiken det handlar om her også. Kjærleiken, og dens noko innfløkte vesen. Nels Cline lurer på plass ein av sine mange eksplisitte og glassklare små gitarsoloar, og Tweedy fortel ein fabel. Ein fabel som handlar om at det trengs to venger for å flyge, ei venge «can only wave goodbye». Men utan håp er songen ikkje.

Det er Country Disappeared. Ein temperert west coast-infisert ballade, av det slaget Jackson Browne kanskje kunne komme opp med i sine beste tidleg-syttitals stunder. Der Tweedy hentar fram dei ømmaste strengene i røysta si for å skildre ein situasjon som viser seg verre enn frykta.

Frå eit heilt anna hjørne. Eit beint fram muntert eit møter Wilco oss i snedig titulerte Wilco (The Song). «Wilco will love you baby» lyde refrenget, i ein song Tweedy med glimt i auga ynskjer skal vere ei «sonic shoulder for you to cry on». Låta går ikkje inn i historia som ein Wilco-klassikar. På ingen måte. Samstundes har den ein sympatisk popsnert og eit tilforlatelig vesen denne lyttaren ikkje klarer vende ryggen til. Noko av det same opplever eg med den sonisk sett slektande duoen You Never Know og Sonny Feeling. Den første drar rett nok sine George Harrison-fakter vel langt i Jeff Lynne-retning, og den andre forsøker å hekte ein med ganske så opplagte popløysingar, men eg klarar ikkje fri meg frå å synast dei har ein bra dose popsjarm også. Begge to.

Det har ikkje I’ll Fight. Den forsøker vere ei storslagen kjærleikserklæring, men vert nok helst ein preglaus og stampande soulrockar. Det store minneverdige avtrykket set ikkje dei to trivielle popvisene Solitaire og Everlasting Everything etter seg heller.

Så kva skal eg seie? Eit Wilco-album øvst der oppe er dette ikkje. Og heller ikkje eit som søker ut i vilnisset, eller kikkar ned i avgrunnen. Absolutt ikkje. Det er eit album som heller søker mot dit ein finn komfort. Stort sett i alle fall. Så får det vere opp til kvar enkelt å finne ut av kor ein helst vil fylgje bandet.

Alt til si tid, er vel kanskje underteikna mest tilbøyelig til å tenke. Og at det finst tider for (The Album) også, det veit eg sikkert.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

M. Ward – Hold Time

Posted on by
Standard

Han fangar ei tid då det analoge og organiske rådde. Og verkar meir til stades i vår tid enn dei fleste modernistar.

7

cover

Dei har røter tonane til M. Ward, djupe røter. Kanskje ikkje heilt tilbake til tida si morgonstund, men det kjennes som om dei har vore her heile tida. Dynamisk slentrande, støvrike, og med eit tidlaust ganglag. Frå End of Amnesia til Post-War.

Etter ein liten bijobb som den maskuline halvdelen av popduoen She & Him er han tilbake i omgjevnadane vi kjenner han frå. På utsida av tidas trendar: Hold Time. To ord som handlar om å eviggjere eit gyllent augeblikk. Det er fleire slike augeblikk på denne plata. Augeblikk verd å stanse opp ved, og ta med seg. Så; ein treffande tittel, og ei veldig bra plate. Ward held med andre ord tradisjonen ved like. På fleire vis.

Frå det gulna coverbildet til den buktande gitarinstrumentale utgangen, Outro, er Ward til å kjenne att. I det analoge, akustiskfunderte lydbildet. På den halvkviskrande songmåten. Og i den effektfullt kolorerande gitarstilen. Ein framifrå gitarist er han, enten han plukkar nylonstrenger, drar fram tremolo-effekter, eller spreier riff med den elektriske. Men ingen pralande gitarist. Han høyrer til Ry Cooder-skulen. Han har bladd mykje i den store amerikanske songboka. Og inspirert bringer han arven vidare, i ein luftig og nyanserik skapnad, alltid på parti med låta. Låtar han har komponert sjølv. Med to unnatak.

Frå Ward skapte om Bowie sin Let’s Dance til ein seig ørkentraskar på Transfiguration of Vincent har det blitt ein tradisjon med ein eller to tolkingar av andres låtar på platene hans. Like langt bort frå originalversjonen som i tilfelle Let’s Dance styrer han ikkje denne gongen. Ikkje like overlegent heller. Men fine er dei, både Rave On og Oh Lonesome Me. Den første huskar fint av garde, litt saktare, og litt blåare, enn det den gjer i Buddy Holly sin legendariske versjon. På Don Gibson-klassikaren Oh Lonesome Me overlet han store deler av vokaljobben til Lucinda Williams. Låta ulmar seg framover i albumets mest saktegåande og tungsindige form, og er sannsynlegvis det beste Williams har gjort dei siste par åra.

Det er fleire spor på Hold Time i temposjiktet til Rave On. Fleire enn på tidlegare Ward-album. For Beginners kjem folksy huskande med klapping og melodisk overskot. Underfundig titulerte Never Had Nobody Like You er ein elektrifisert T. Rex-rockar. To Save Me miksar folk og soul, og har ein nesten Spectorsk vegg av lyd. Fabelaktige Stars of Leo startar på si side spartansk, før den pådrar seg meir kranglete lyd idet den hamnar under gatenivå i New York City, og saknar «the water from the wells back home».

Det er avgjort mykje meir ruralt enn urbant over sakene til Ward. Og eit veldig lågt pretensjonsnivå. Fordringslaust syng han om livet og døden. Og kjærleiken. Til silkeblå jazztonar i tittelkuttet; «You were beyond comprehension tonight… now if I could only hold time». Den evige kjærleiken blir ytterligare feira i appalachian-nummeret One Hundred Million Years; «this love, this light, between you and I, is older than that burning ball of fire up in the sky».

Ward tar seg sjeldan inn til dei mest djupfølte, grimme og vonde kjensler. Men han nærmar seg altså døden ved fleire høve. Som i den lumre visa Jailbird, der hovudpersonen hutrar og frys, og ventar på ein nådelaus slutt; «angel, angel coming for me now, on eagles wings down through the sky». Ein død songaren har eit meir håpefullt forhold til i Blake’s View. «Death is just a door» hevdar han her. Det vil seie «Blake said it first», William Blake. Medan det meir handlar om livets gåtefulle vesen i gospelfolkrockaren Epistemology. Eit liv han tenker vitskapen har kløktigare ting å seie om enn det Paulus har formulert i diverse skrifter.

M Ward har altså enno ein gong lagt tida til sides og formulert ein liten låtsamling både for 1930 og 2030. Slikt er det meining i.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

John Vanderslice – Romanian Names

Posted on by
Standard

Mindre død og forderving, men stadig mykje popfint å finne hos Vanderslice.

7

cover

Den store undergangsangsten, Johannes openbaring, og synet av to fly som krasjar inn i New York sine landemerke har vore herskande tema i John Vanderslice sitt popvirke. Slik er det ikkje på Romanian Names. Det er ein Vanderslice med eit lettare sinnelag som gjer seg til kjenne denne gongen. Litt lettare, i alle fall. Fokuset blir retta meir mot dei nære ting. Men det finst jo grunnar til å bekymre seg der også. Og Vanderslice finn dei. Sjølvsagt gjer han det.

Han finn dei, men syng i litt vagare ordelag om det han finn. Vagare, og i mindre grad i den forteljande stilen som har prega mange av hans beste songar.

Ei lita retningsendring altså. Lita, for det er ikkje på noko vis ein ny og ukjent Vanderslice vi høyrer. Han opererer framleis blant dei grasiøse og tilsynelatande vennligsinna poptonane, og nærmar seg berre heilt unntaksvis dei meir truande soniske former.

Slik er det.

Slik er det åtte år og seks album inn i ein solokarriere som på ingen måte har gjort Vanderslice til ein velkjent skikkelse. Han høyrer nok heller med blant desse som har måtta nøye seg med skrytet frå ein og annan musikkskribent, bloggar og indierock-disippel (fortent skryt må vite). Ei skjebne eg nok har mistanke om at Romanian Names kjem til å lide også. For sjølv om mannens nye label Dead Oceans ytrar forhåpningar om noko anna, har eg vanskar med å finne teikn på at ei popfurore med Vanderslice sitt namn på er i emning.

Om då ikkje Too Much Time skulle vise seg å vere tufta på eit melodisk uttrykk med eit nedslagsfelt utover det eg sit og innbillar meg. Den angerfulle popballaden Too Much Time. Driven fram på eit luftig teppe av piano og keyboardtonar. Og med ein Vanderslice som syng om kor stusselig livet kan fortone seg når heimen er fortid, framtida eit opent spørsmål, og det meste tyder på at «freedom is overrated». Sårt, og nydelig.

Eller kanskje Tremble and Tear kan finne ein del hjerter. Harmonifin og Fleet Foxes-infisert som den er. Harmonisong av dugande kaliber har forresten Vanderslice krydra fleire av spora på albumet med. Til dømes den Elliott Smith-slekta C&O Canal, synth- og folkpop hybriden D.I.A.L.O, og pop-psykedeliske Carina Constellation.

Psykedeliske svingar er på ingen måte eit framtredande mønster hos Vanderslice. Men små drypp dukkar opp her og der. Som i catchy Sunken Union Boat. Ein liten popsmart sak, lett dansande på ei strak linje som strekker seg frå The Lovin» Spoonful til The Shins.

Det er vel i det heile ei aning meir tempo over det Vanderslice gjer denne gongen. Og det er kortare låtar. Aller kortast er tittelkuttet. Ei akustisk-gitar akkompagnert vise om ei turnjente frå Romania, og omtanken songaren har for hennar usikre skjebne. Kvifor han har kalla heile albumet opp etter denne visa, skal eg ikkje gje meg til å spekulere på. Men det kunne sikkert vel så gjerne heitt Fetal Horses. Etter den smått Morrissey-slekta og surrealistiske songen om fødsel, død og knuste draumar.

Eller kanskje Hard Times. Etter den i dobbel forstand minnerike avslutningsballaden. Ein ballade brakt fram av bratsj og fiolin, og ein Vanderslice som syng om den varme sommaren då ho «were swimming off the Serbian Coast». Kor nå det måtte vere, og kva han no måtte meine med det. Men vakkert er det. Vakkert, lengselsfullt, og litt vagt.

Lydbildet er vel så mykje dominert av keyboards som av gitar. Og det heile er lappa saman, og pynta på, over fleire etappar. Både i Vanderslice sitt heimestudio, og i hans Tiny Telephone studio. Utan at verken liv, varme eller poetisk nerve har blitt borte i prosessen.

Så ein slags konklusjon kan vel då bli at det finst verre måtar å søke selskap med livets vemod på enn saman med Romanian Names. Atskillig verre.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

Valkyrien Allstars – To Måner

Posted on by
Standard

Folk og feler, pop og groove.

5

cover

Med fyndige låtar som Å Gjev Du Batt Meg, Knepphallingen og Jokke-klassikaren Hvis Jeg Var Deg presenterte Valkyrien Allstars seg for eit par år sidan som eit fordomsfritt og felefriskt innslag i den norske musikkheimen. Ein trio som tok folkemusikken med på tur til sine eigne trakter. Der dei behandla den både dristig og respektfullt. Slik vart debutalbumet deira til eit av dei beste norske albuma årgang 2007.

To Måner kallar dei oppfylgjaren. Dei er til å kjenne att, men er ikkje heilt dei same. Dei har fare vidare på sin veg, men har hardingfelene og signaturen sin med seg. Dei formar den imidlertid ikkje med like fyndige tonar denne gongen. Tempoet er moderert, tonen dempa, og turelysta blir helde litt i taumane. To Måner er meir krypande melankoli, svevande tonar, og eit opnare landskap.

Men det startar ikkje slik. Ko Ska Eg Gjera lever og dampar i kraftfulle former. Den markante røysta til Tuva Syvertsen syng om einsemd, sakn og livsangst. Og den dynamiske rytmiske duo, kontrabassist Magnus Larsen og trommis Martin Langlie skaper eit hektisk driv.

Denne rytmiske duoen har eit slags assortert medlemskap i bandet, om eg tolkar tilhøva riktig. Men dei spelar ei viktig rolle. Ja kanskje endå viktigare denne gong, enn ved førre korsveg. Enten groovet deira er tydelig å høyre, eller dei driv på i meir sordinerte former. I tillegg, og utan at eg har telt dei spelte tonane, har eg ei kjensle av at dei tre hardingfelene er litt mindre i aktivitet enn sist. Utan at dei, av den grunn, er noko som helst anna enn den dominerande faktoren på plata.

Eit definitivt høgdepunkt kjem når felestrengene skjelv og fostrar salte tonar i bandet si tonesetting av Olav H. Hauge diktet Tåre Du Tarv Ikkje Falla. Ei vakker tonesetting, framført i dvelande sfærisk skapnad. Frå same diktar er også orda til I Dag Såg Eg blitt henta. Tonen er fin her også, og arrangementet ekspanderande og smått suggererande.

Elles har både Shakespeare, Ibsen og Haldis Moren Vesaas bidrege med tekstar. Sistnemnte til den folkjazzige og fine Lyset. Tonane har bandet stort sett komponert sjølve, men sper på med ein og annan gangar og springar frå tradisjonen. Ved nokre høve står dei for tekstane sjølve også. Drømte Vi Om Mere er ein slik ein. Ja heilt sjølvlaga er den. Folkpop-glidande og smått forførande er den også. Like sjølvlaga, like folkpop, og om lag like bra er den skygge/lys vandrande Ikkje Gå.

No er det ingen av dei nemnte låtane, og slett ikkje av dei unemnte, som festar seg like inderlig som Å Gjev Du Batt Meg gjorde. Og det er også låtar her som ikkje maktar skape interesse i det heile. Som Sommernattsdrøm, som den einast instrumentalen Låtten Som Kom Att Frå Amerika, og som Vært Her Før. Den siste har produsent Aslak Dørum forfatta teksten til, men det er vel helst det melodiske, og det heller gråbleike arrangementet som sviktar hos den.

Grått og bleikt er no likevel ikkje dei dominerande tonane på plata. For sjølv om den treng litt meir tid for å gjere seg til kjenne enn debuten, viser den seg steg for steg å ha mykje dugande å by på. Så Valkyrien Allstars skal vi framleis følgje.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

Timber Timbre – Timber Timbre

Posted on by
Standard

Suggererande folksongar frå ein stad der dagslyset har usikre vilkår.

8

cover

Fargerikt er det ikkje. Og heller ikkje løfterikt. Himmelen er svart, og fjern. Lyspunktet ein bleik bleik måne bak eit skylag av motbør og tvil. Håpet er gravlagt, og angsten kjem krypande i fleirtal. I krattet luskar ein kappekledd og ikkje heilt velkomen gjest. I eit falleferdig skur sit ein ung mann og syng.

Oh Reverend, please, can I chew your ear?

I have become what I most fear

And I know there’s no such thing as ghosts

But I have seen the demon host

Det er ei fredlaus røyst. Ei einsam og tyngd røyst. Det er noko i den som kan minne om Roy Orbison, men og noko som kan minne om Nick Cave. Den tilhøyrer Taylor Kirk. Eine og aleine Taylor Kirk. Ein kar som for tida held til i Toronto. Dit han kom for nokre år sidan, etter ein oppvekst i dei meir grisgrendte strøk av Ontario, Canada. Songane hans har henta meir frå det rurale enn det urbane.

Dei er sterke desse songane hans. Dei har ei langsam suggererande kraft. Ei mørk kraft. Dei har si stamtavle tilbake til folktonar som har gjort seg gjeldande i generasjonar, og skular samstundes bort på gamle bluestonar i nabolaget. Men songane er Taylor Kirk sine. Det tvilar eg aldri på. Han presenterer dei på sin måte. Han gjer dei sin eigen heimsøkte og golde signatur. I eit bilde som er stort men også klaustrofobisk, truande men vakkert, som rommar stilla, og vekker uro.

Alldeles aleine med ein akustisk gitar er han berre i opningssporet. Produsent Chris Stringer entrar etter det scena, og har med seg keyboards/orgel, ein banjo, og noko å slå og riste på. Litt strykarar og folk som brukar stemma si kjem også inn i bildet. Kirk sjølv nyttar seg vel så gjerne av sin elektriske gitar som sin akustiske. Men, Kirk si røyst er den berande krafta, heile vegen, alt anna skjer bakom den. I moderate og økonomisk former, men ikkje heilt utan eggande momentum, eller knirkande, ja endåtil små stikk av meir krakilsk karakter blir gjevne. Små og effektive stikk.

Å gjere ei innspeling saman med andre er noko nytt for Taylor Kirk. Slike ting har han gjort i einsemd før. I heimlige omgjevnader med ein liten opptakar på bordet, på lo-fi vis. Platene som har blitt til på den måten heiter Cedar Shakes og Medicinals. Dei kom i 2006 og 2007. Det var dei avsondra innspelingsforholda som Cedar Shakes blei til under som avfødde ideen å skjule sin opphavlige identitet bakom namnet Timber Timbre.

Han er ein folk/blues-songar nærare midten av den store hop på dei to tidlege platene sine. Røysta er der, fredlaus og tyngd. Den gjennomgåande lyden og tonen er imidlertid litt trong, men ikkje trongare enn at eit og anna gripande unntak slepp igjennom. Tredje forsøk er brulagt av gripande unntak.

Dette tredje, sjølvtitulerte, vart til i eit platestudio i Toronto. Det skjedde i 2008. Grytidleg i 2009 kom albumet ut på den vesle Toronto-labelen Out of This Spark. Fleire canadiske musikkskribentar gjorde det raskt kjent at dette var saker dei tykte veldig godt om. Nokre månader seinare opna så Broken Social Scene sin Arts & Crafts label opp døra og slapp Timber Timbre inn til seg. Dei tok over dette tredje albumet, og gav det ut på nytt sommaren 2009. Utan at nokon fortalte meg om det.

Men for eit par månader sidan hamna eg av grunnar eg no lenger ikkje minnest inn på nettsida til Arts & Crafts. Der tok eg meg like godt tid å sjekke ut lyden av eit og anna av det dei hadde å tilby. Mykje var bra der, men det var berre Timber Timbre som gav meg det totale hakesleppet. Demon Host heitte songen. Spotify hadde resten.

Dreaming every night of you

Shaking at the sight of you

Lay Down In the Tall Grass er tittelen, og eit orgel gjer sin entré. Både som ein krafsande og ein skimrande partner. Vår mann fortel om ein draum. Ein draum der ei kvinne drar fram ein Swiss Army knife og pirkar han ut av hans grunn grav. Utan at det blir klargjort korleis han hamna i denne grava. Utan at han er så sikker på at han set pris på det ho gjer. Han elskar, men han hutrar seg også. Og ho, ho vil ha han. Eller? Songen er som orgelet, den gneg der tvila rår, og den skin der kjærleiken veks.

I was fine till i saw the pale horse ride

….

You were fine till you saw the white rider take,

and take some more

Tørre uhyggeskapande gitartonar frå Twin Peaks-kantar har funne vegen til Magic Arrow. Ein song som eg innbillar meg er eit blikk tilbake på indianaranes møte med dei krigerske europearane som kom og ville overta både landet og sjela deira.

I ain’t no doctor, babe

I ain’t no doctor, son

But I’ll cool your fever till the doctor comes

It’s a miracle, babe, but it ain’t no fun

Until the Night Is Over, og Kirk er ikkje meir skotredd enn at han innleiar med ei linje dei fleste vil dra kjensel på. «There is a house in New Orleans» syng han. «Where you woke from a coma and they bit your cheek» held han fram. Og natta er månelaus, og tildragingane er av det slaget som helst held seg på god avstand til alt som minner om dagslys.

Do your actions mention, your heart’s intentions,

We’ll find out, we’ll find out

We’ll Find Out, og Timber Timbre sveiar i gospel-retning. Han syng, han resiterer, og eit kor stemmer i, «ooooh oh ooh-oh-ooh». Ein fyr er i søkelyset. Men for kva? Ein prosess blir starta. Er det eit Kafka-spor? We’ll Find Out.

Dei fem første songane på albumet er mala med evigvarande strøk. Og dei er aksla for eit vidare liv dei tre siste også.

I Get Low, gotisk, krypande, bortover. Trouble Come Knocking, ein blues frå botten av tilværet. No Bold Villain, country i møte med ei blå jazzkjensle, ei fele, og ein crooning Kirk; «To have a soulmate, you need a soul».

Når Timber Timbre er klar med sitt fjerde album skal det ikkje gå over eitt år før tonane når meg. Vi snakkar nok heller om timar då, tenker eg.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Des9

J. Tillman – Vacilando Territory Blues

Posted on by
Standard

Og tonane smyg rundt som nattlige skuggar ein gjerne kunne tenkt å feste på veggen.

7

cover

Long May You Run, J Tillman er tittelen på ein av dei tidlege og fåtallig opptrykte CD-R utgjevingane til Seattle-lokaliserte J Tillman. Ein tittel som vel skulle seie sitt om kor den unge mannen har vore og henta inspirasjonen til det han driv med.

For det er der, i landskap som Neil Young har vitja ein del gonger, at Tillman smyg rundt. Nærare lokalisert til dei meir skugglagde avkrokane der både ein Mark Kozelek, ein Damien Jurado og ein Jason Molina har vore før han, mang ein gong. Og i liten grad i dei meir opne og folkpoporienterte områda der bandet han nyleg entra trommekrakken hos, Fleet Foxes, harmonerer rundt.

Når det er sagt. J Tillman sit ikkje fullt så aleine med sin akustiske gitar gjennom Vacilando Territory Blues som på sine fire tidlegare framstøyt. Han har fått med seg eit par Fleet Foxes kameratar til å uttrykke seg gjennom lengtande «oooooh-oh-ooh-oh»-harmoniar, og ved eit par høve reiser han seg endåtil opp og frontar eit fullskapt banduttrykk. Slik blir albumet hans sonisk sett mest varierte.

Elles er mykje med det same. Det er ikkje eit gladlynt territorium han luskar rundt i. På ingen måte. Dette er ei mollstemt ferd gjennom nattlege tankesfærar. Med spor av resignasjon i tonen. Utan at vi snakkar om den fullstendige kapitulasjon. Tristesse, men ikkje av like desperat kaliber som det nokre av hans førnemnte brør i melankoliens teneste stundevis har dukka ned i.

Det trykkande vanviddet er no likevel nær på å nedkjempe songaren i det cellognagande høgdepunktet Laborless Land. «I don’t need a song to tell me, I don’t need old histories warning, for what i saw that blood-red morning» syng han med skjelvande røyst, og gispar etter «daylight». Eit dagslys som nok ikkje gjer seg til kjenne. Verken i den låta, eller nokon av dei andre. Utan at natta som rår er utan ende. Eller utan glimt av lys. Det er nokre sprekker i skylaget.

Sprekker som nok ikkje slepp igjennom verken det store svaret på nattas gåte, eller meininga med livets generelle uutgrunnelige vesen. Men det vert ymta noko om å kjenne seg tilfreds, sjølv om meininga ikkje er eit lysande mål i det fjerne. Vacilando er spansk, og er visstnok eit ord ein brukar om ein vandrar som vandrar for vandringa si skuld og ikkje for å finne fram til eit eksakt mål. Noko av den same filosofien ligg vel også bak ei linje som «the universe makes much more sense without a purpose», frå låta James Blues.

Visse religiøse motiv skin også igjennom. Klarast i den spartanske visa Master’s House. «You won’t need a dime to board the Master’s House… You won’t need a sin to pray in the Master’s Church… You won’t need a guide to find the Master’s Door». Ein herre kanskje ikkje heilt identisk med den meir kresne og fordømmande vi har høyrt snakk om frå kyrkjeleg hald. Eller kanskje det er slik han er? Kven kjenner hans eigentlige vesen? Kven kjenner hans namn? Vel, «Suffering doesn’t know God’s name» hevdar songaren midt mellom gnissel og ståk i Imperial Grand Blues. Låta som for alvor rufsar til inntrykket av ein fullendt visekveld.

Det gjer også det siste sterkt elektrifiserte halvminuttet av Barter Blues. Men då har den allereie vart i sju minutt, og vore ei nennsamt banjokrydra og fortvila vise om ein fyr som på sin veg til himmelen støyter på ein person «dressed like a murder» som han kjenner att, men slett ikkje vil låne bort verken sjel eller hjerta til. For «you can’t brake, what you can’t borrow».

J Tillman låner atmosfæren og melankolien frå mang ein sakral og nedstemt nattevandrar, men han fargar den med sin eigen gråfarge. Du merkar det kanskje ikkje sånn med det same. Men gje han litt tid, så har du endå ein det er verd å dele mørket med.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des9

Tellusalie – The Man Across the Fountain

Posted on by
Standard

Songar frå øvste divisjon.

8

cover

Det smakar av ambisjonar det Tellusalie gjer på si tredje plate. Ikkje ambisjonar i tydinga nyvinnande og annleis. Absolutt ikkje. Alt her kan greitt få plass innafor ei ramme av sånn der gitarbasert rockmusikk med americanapasset på baklomma. Slikt noko som ganske mange andre har drive med, driv med, og kjem til å drive med. Ambisjonane deira kjem til uttrykk på anna vis. Gjennom talet på låtar, 18 stykk, den totale speletida, 73 minuttar, friske liner notes av Sverre Knudsen, og ikkje minst gjennom det luftige ekspansive soniske bildet dei malar låtane sine inn i.

Då bandet platedebuterte for fem år sidan var dei ein trio. Ein tett energisk trio. Dei var framleis ein trio to år seinare då dei stilte spørsmålet Is the Outside Still There. Men dei spelte på fleire strengar (og tangentar) der, og hadde tatt nokre skritt nærare dette americana-landskapet. No er dei fem. Og saman med produsent Knut Schreiner (som også hadde den rolla på debuten) har dei stega inn i bibliotekaulaen i heimbyen Fredrikstad, og fanga den store romslige akustikken. Herlig.

Når så The Man Across The Fountain i tillegg til denne akustikken viser fram ein frodig meloditeft, ein råkande melankoli, god variasjon, og eit nyanseskapande overskot, vert den særdeles attraktiv å ha på øyra. Plata slår grundig fast, og det endå tydeligare enn kva dei to føregåande gjorde, at Tellusalie er eit av dei kvassaste engelskspråklige banda vi har her til lands. I vennskapelig feide med broder Tommy Tokyos Starving For My Gravy, og eit par-tre til.

Det er Ole Jørgen Ottosen som er broren. Veslebroren til Tommy. Og songaren, gitaristen og låtskrivaren. Freddy Antonsen er fetteren. Og bassisten. Begge har vore ein del av Tellusalie frå første stund. Dei andre har komme til seinare. Anders Lie kom med på førre plate. Han spelar på all slags strenger og tangentar. Sist gong slo han på trommene også. Det er det Johan Edvardsson som gjer denne gongen. Femte mann i gjengen heiter Alf Viktor Salvesen. Han spelar gitar, samt manøvrerar ymse rytmiske saker. Korar bakom Ottosen gjer dei alle, utanom fetter Freddy.

Tidvis vert det kora i ganske så kraftfulle former. I den brusande riffrocklåta Steven, ein liten rapport frå dei dekadente sfærar. I familiebataljelåta Bloody Like Christmas Eve, som vert driven fram om ikkje med 16 så i alle fall ein god del Horsepower. Samsongen i tittellåta prøver på si side å samle seg om eit meir forsonande bodskap. Men det er ikkje så enkelt, for «down in the depth of the valley, someone is calling your name», så «what can we do?», vert det i staden sunge på oppgitt vis. Ei ekspanderande omfangsrik hymne. Ei praktfull ei.

Denne mannen Across the Fountain, det er Jason det. På coveret i alle fall. Teikneseriefiguren Jason som rakar bort det siste haustlauvet. Slik vert hovudstemningane på albumet illustrert. For slik er dei. Oftare i forfall enn i blomstring.

Det siste er det mykje av i den lett duvande og sensuelle poplåta Inside You. Sånn elles har nok det blomstrande elementet ei meir usikker rolle. Sånn elles i det store bildet. Det store varierte bildet. Der Nothing Gets In er den glefsande rockelåta. Good Man den barske greia med det sveitte refrenget, og ein tittel som lyg. Frå ein varare kant kjem Louisa, med sitt vakre refreng. Og Brown From Blue dansar lettbeint til klapping og frisk strengeleik, medan songaren søker om nåde og ser Bonnie Prince bli fanga i regnet.

Mistress M er fanga under sin eigen glorie. Ein falma glorie. Ein gong skapte den mystiske kvinna unntakstilstandar i songarens sjel. No er ho vel så ofte «way to much», synst han. Låta om henne er ikkje på noko vis way to much. Den er tufta på fengande rocketonar.

18 låtar/73 minuttar kan nok mange gonger bli i meste laget. I Tellusalie sine hender, slik dei gjer det her, blir det aldri det. Ikkje fordi det er plettfritt. For det er det ikkje. Det går an å komme med innvendingar på det tekstlige. Av typen; «det er nok blitt plukka eit og anna opp frå klisjéposen ja». Det går også an å komme med innvendingar på dei melodiske vala som blir gjort. Av typen; «det er nok blitt plukka eit og anna opp frå klisjéposen ja». Og så då? I tilfellet Tellusalie er det heilt greitt. Dei plasserer det meste dei har føre seg inn i ein samanheng der det heilt naturlig høyrer til. Og slår gnister.

Slik virkar det på meg i alle fall. Så aldri døser eg bort, eller freistar hoppe over noko. Interessa held seg, og held seg. Og heilt til slutt kjem to av dei aller beste låtane. Easy Now, der fred og forsoning konfronterer sonisk råskap i ein dynamisk passiar på kanten av stupet. Så kjem albumets lengste, Love Is the Word. Den startar ut i akustiske former, og snakkar om einsemd, hat og grådigskap. På eit punkt, sånn cirka midtvegs rettar songaren ryggen og syng ut; «love is the word, haven’t you heard, haven’t you heard», truskyldig nok. Resten av låta er elektrisk støy rundt eit vakkert pianotema, og ingen ord.

Eit gnistrande godt punktum. På ei plate eg endå ikkje har høyrt meg mett på. Endåtil den byr på både forrett, hovudrett, dessert og nattmat.

Først publisert på Groove.no (i 2009)