Ein stad mellom Glam og Dylan hiv Kyle Craft seg ut i det. 7
Ein noko mutt fyr eg aldri har høyrt om før stirar mot meg frå coveret. Kva er no det for ein måte å ynskje folk velkommen på, tenker eg. Skal eg verkelig lytte til deg? Nei, slår eg fast, og plasserer plata utafor sidelinja. Der ligg den i fred, nokre veker. Men eg er ikkje urokkelig, og tittelen er jo slett ikkje heilt umulig, ja eg er vel beint fram litt nysgjerrig på kva som kan skjule seg bakom den. Så ein ettermiddag lar eg mutt vere mutt og går for Dolls of Highland. I sekundane som no fylgjer trillar utemde pianotonar inn og utav ei innleiing som virkar å vere på veg mot noko. Etter tjuefem sekund startar fyren å synge. Han mutte. Og han syng om ei kvinne, ei vill ei, ei farlig ei. Dotter av ein demon og ein djevel. Ei uimotståelig ei. Eye of a Hurricane er tittelen, på songen, på denne historia, om kvinna, og han som brenn seg på henne. Den endar opp nede i katakombane ein stad med søte kyss og kalde forbanningar. Eit stykke forbi det eg vel vil kalle mutte tendensar.
Kyle Craft hiv seg inn i songen utan blygsel, både den første, den andre, den tredje, ja samfulle tolv på dette debutalbumet sitt. Han syng som om det skulle vere den siste gongen han fekk lov til det. Heilt innanifrå. Uskolert, kraftfullt. Absolutt ikkje heilt som Dylan, men litt som Dylan likevel. Tenorutgåva. Så kanskje meir som Ezra Furman. Men mest, klart mest, som Kyle Craft frå Shreveport, Louisiana, no busett i Portland, Oregon, med platekontrakt hos SubPop.
«I tried, my girl, to put you in a song» syng Craft ein stad på plata. Vel, det er ikkje slik at han berre prøver, han fullbyrdar det også. For det er minst éi kvinne til stades i kvar einaste song på plata. Ja ikkje berre er dei der, dei regjerer kvar ein song. Kanskje ikkje då så rart at det også var ei kvinne, eller kanskje meir korrekt mangelen på ei, som var årsaka til at Kyle Craft starta å skrive desse songane. Det er i alle fall slik eg har registrert han fortelje det sjølv. At då han budde i Shreveport, hadde han eit lengre forhold til ei dame. I åtte år, fortel han. Men så ein dag var det over. Og Kyle Craft måtte angripe livet litt annleis. Musikk hadde han så langt putla litt med, men ikkje i utstrekt grad. No starta han gjere det. Flytta nordvestover, skreiv songar, spelte rundt omkring. I nokre år. Til han altså no i ein alder av 27 år debuterer på den gamle grunge-labelen, med eit album der han spelar det meste sjølv, både gitarar, orgel, piano, trommer, bass og meir til.
Ei anna skilsettande oppleving, i fylgje Craft, fann stad ei god stund tidlegare. Før den åtte årige historia med kvinna. Den opplevinga handla om ei plate, ei samleplate av David Bowie, som unge Kyle ein dag kjøpte på den lokale K-Mart. Ei plate som skulle vere med å dra han i ein retning. I den retninga han gjer seg til kjenne på Dolls of Highland. Som ein uekte son av Ziggy Stardust. Men ein son som ikkje diskvalifiserer sin eigentlige oppvekst ved Mississippis breidder. Og som heller ikkje legg skjul på at Bob Dylan-tonar har forfylgt han i mange år.
«Well the gloom girl sank her teeth into the backbone of the night» er den første linja Craft syng i songen Gloom Girl. Og eg høyrer meir enn eit vagt ekko av Dylan når Craft ikkje lenge etter fylgjer opp med «her breath filled up the back room where the lonesome man was lost». Med slike ord og linjer, slike som absolutt set spor etter seg skildrar han «a sad show» blant sjeler som aldri rakk den siste bussen. Slektningar av desse sjelene dukkar for så vidt opp i fleire songar på plata. Det går vel an å seie at det er ei slik plate. Ei som vitjar den sida av livet. Der kjærleiksforhold og andre mellommenneskelige forhold er blitt ganske så kludrete. Lady of the Ark heiter ein av desse songane. Ein av dei beste. I tiltrekkande melodiske strofer blir det her fortalt ei historie om to som har ein ganske så destruktiv innverknad på kvarandre, og der ho, Lady, endar opp «defeated, torned between the devil and the holy ghost». Jane derimot, Jane går i kamp med the Reaper. I den kanskje aller sterkaste songen på plata (Jane Beat the Reaper). Nektar å la han øydelegge festen. Men det er ein smertefull kamp, det er sjølve livet. Craft viser henne all den sympatien han kan hente fram, med partypiano, orgeldriv og den i alle fall litt oppløftande konklusjonen «no one takes the party from Jane».
Og eg tar ikkje i frå Kyle Craft at denne debutplata hans er eit aldri så lite party den også. Det er den.
TIDAL: KYLE CRAFT – DOLLS OF HIGHLAND
.png)
Heilt til slutt i songen Freedom, i det den vel eigentlig er ferdig, kan vi høyre bestemora til Jay Z, Hattie White, fortelje at ho har hatt sine oppturar og nedturar, men at ho alltid klarte å finne ein indre styrke sterk nok til å dra henne opp i ståande stilling, «I was served lemons, but I made lemonade» seier ho med eit smil om leppene. Ein uttale som fangar essensen i det konglomerat av meldingar og heite tonar som Beyoncé presenterer på sitt sjette album. Så derfor har ho høvelig nok kalla det for Lemonade.
Varleg og dvelande kjem den, og driv den av garde, opningssongen. 7 minuttar og 40 sekund brukar den, på å gjere seg ferdig. Det er heilt greitt, at den brukar tid på det altså. For eg kjenner i grunn aldri på noko behov for at den skal gjere seg ferdig. It’s Clearing Now heiter den. Og om eg skal seie det enkelt så seier eg at den er vakker. Skal eg seie det vanskeligare må eg bruke litt fleire ord: Gitaren er akustisk, det blir ikkje spelt komplekse tonar på den, det som blir spelt har meir ein rytmisk funksjon. Den kjem inn etter at nokre pianodråpar forsiktig har landa. Etter kvart melder det seg på litt sordinert gnissing frå ein fiolin, og heilt vag tromming. Men framføre alt dette, og heilt sentral, er røysta til Brigid Mae Power. På eit reint og flytande vis grip ho fatt i orda, gjer dei meining og melodi, i eit melankolsk sinnelag. Ho syng om hav og bølgjeslag og ein stad ho bur. Galway i Irland vil eg tru. Der ho har budd frå ho var tolv år og fram til heilt nyleg. Ho syng om sin «romantic mind» og kjærleikslukka som ikkje heilt har treft henne. «But it’s clearing, clearing now» syng ho. Og heilt mot slutten: «I have some peace inside of me».
Popkroken 