Tag Archives: Timber Timbre

Jan17

Høyr her: Timber Timbre – Sewer Blues

Posted on by
Standard

Det har vel gått noko slikt som tre år sidan sist vi høyrte noko frå det canadiske bandet Timber Timbre. Men nå er det ting på gang. Eit album er innspelt, og skal ut i verda den 7. april. Med ein tittel som ikkje akkurat renn over av håp: Sincerely, Future Pollution. Før det, nett nå i dag faktisk, har bandet sleppt laus den første songen frå albumet. Ein song med den ikkje spesielt oppløftande tittelen Sewer Blues. Lovande nok. Og den blir ikkje mindre lovande etter at eg har høyrt den fem-seks gonger. Dunkel folkrock som kjem krypande innover ein, der synth-linjer dryp som eit omen frå ei framtid som ikkje kjem til å lukte spesielt godt. Hmm…

Frontmann Taylor Kirk formidlar dette om tida då plateinnspelinga fann stad, og om albumets vesen:
«2016 was a very difficult time to observe. I hate to admit that normally I express more sensitivity than concern politically, but I think the tone and result on the record is utter chaos and confusion. When we were recording, the premonition was that the events we saw unfolding were an elaborate hoax. But the mockery made of our power system spawned a lot of dark, dystopic thoughts and ideas. And then it all happened, while everyone was on Instagram. The sewers overflowed.»

Sewer Blues, ver så god:

Des28

Musikalsk årsoppgjer 2014

Posted on by
Standard

Spådomar frå fleire hald vil ha det til at musikkalbumet er eit utdøyande fenomen. Måtte spådomane slå feil, fullstendig feil. Det har komme flust av album i 2014 eg med styrke vil hevde beviser at albumet har livets rett, og vel så det. Dei 25 beste har det blitt ei liste av.

Men først 3 bøker (ikkje for noko anna grunn enn at bøker er like viktig som musikk, og at desse tre kjennes vel verdt å nemne).

Stoner  Rød eller død av David Peace (Innbundet) Innsirkling 3 av Carl Frode Tiller (Innbundet)

1. John Williams – Stoner
Skriven og utgitt for nesten femti år sidan. I norsk oversetting for første gong i år. Ei kultbok. «The greatest American novel you’ve never heard of» ifylgje The New Yorker. Ein vakkert og nennsamt fortalt historie, om eit ikkje spesielt eksepsjonelt liv. Ein manns liv frå barndom til grav på 270 sider. Melankolsk og skilsettande. Poesi i romanform.

2. David Peace – Rød eller Død
Om den legendariske Liverpool-manageren Bill Shankly. Sosialisten, fotballfanatikaren, arbeidsnarkomanen og eksentrikaren  Shankly. Ein roman, ikkje ein biografi. Fortalt i eit gjentakande, suggererande språk. Like enkel, like komplisert, like medrivande som fotballspelet i seg sjølv. Aldri har eg opplevd fotballsesong etter fotballsesong blitt meir fortetta og poetisk oppsummert.

3. Carl Frode Tiller – Innsirkling 3
Tiller sirklar seg inn på oppklaringa. Kjem fram til den, men ikkje til noko endelig avklaring, heldigvis. Det å vere menneske saman med andre menneske er ikkje enkelt. Kva ein seier, kva ein tenker, kva ein gjer, kva ein burde gjere, er på evig kollisjonskurs. Tiller skildrar det på storarta vis, igjen.

Så, over til albuma:

 Steve Gunn 

1. The War On Drugs – Lost In the Dream
Ei plate som vandrar sporenstreks inn i ein melodisk sigerstemning, og blir der ein heil time. Amerikansk gitarrock der låt etter låt blir tilført vennlegsinna synthlinjer, blir lindrande pianotøtsja, eller kanskje får ein blåleg saksofonvisitt. Låt etter låt som omgås sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere forholda, også blir formidla. Det høyrest ikkje spesielt eksepsjonelt ut, og ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den.

2. Steve Gunn – Way Out Weather
Sakte beveger melodien seg. Sakte beveger melodien. «Slowly moves the melody». Det trygge, det vanlige finst der, i songane, men også det spesielle, det særeigne. Steve Gunn gjer det melodisk, og han gjer det i ein hevdvunne tradisjon. Med ei lett hand får han strengene på gitaren (gitarane) til å synge som få andre gjer. Eg tenker på han som ein ukomplisert virtuos.

3. Sun Kil Moon – Benji
Songar frå perspektivet til ein middelaldrande mann. Songar som ikkje tar føre seg frå eit vidt spekter av det songar kan gjere. Dei held seg alle på innsida av det marginale mønsteret Mark Kozelek plar operere innafor. Der tonar ikkje spring av garde i veldig komplekse former, men der alt ruslar sin gang. Einsformig seier nokon, styggelig vanedannande seier eg.

4. Wussy – Attica!
Dei har latt seg inspirere, latt seg dugelig inspirere. Som dei uforbederlige rock’n roll-disiplane dei er, har dei latt seg inspirere til å lage songar som liknar på saker vi har høyrt før, som har både tjuveri og låneri klistra på seg. Likevel er dei forunderlig nok berre Wussy. Med ein glød og eit lidenskapelig forhold til alt dei driv med.

5. Sturgill Simpson – Metamodern Sounds In Country Music
Det er ikkje berre den ufattelige friskleiken, og nærværet i tonane, eg merkar meg, men også viljen, og motet, både til å gå den rakaste enklaste mest naturlige og klassiske countryvegen, og til å driste seg utpå. Som det å sveipe tonane inn i psykedelia. Nokre gonger subtilt og sobert, andre gonger meir utstrakt.

6. Ought – More Than Any Other Day
Postpunk. Den stramme pågåande kantete fabelaktige postpunken er vel den mest nærliggande merkelappen å klistre på Ought. Men dei er ikkje berre slik, Ought kan også ha noko meir avrunda og elastisk i det dei gjer. Inntrykket er vel at det ikkje er avgrensingar og dogmer som er opplegget her. Heller eit frilyndt dykk inn dit energien har dei beste vilkår, der temperaturen aldri kviler.

7. Angel Olsen – Burn Your Fire For No Witness
Frå det skjøre til det konfronterande, frå det nennsame til det forrykande, den ueinsarta plata til Angel Olsen dekkar alt det og meir til. Når den så i tillegg er fostra på sterk vilje, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.

8. Parquet Courts – Sunbathing Animal
Eit band i frenetisk vigør, heilfrelste på konsise riff, hissig skinger og rammande groove. Der orda kjem fort, som ein dans i unnabakke. Med og utan fotfeste. Parquet Courts står ikkje stille, dei tar til seg det beste av det dei har høyrt, og gjer det om til sin måte å gå råbarka til verks på.

9. Sharon Van Etten – Are We There
På ingen måte eindimensjonale songar. Dei kan tolkast i ulik lei. Ja det er ikkje ein gong sikkert dei er så melankolityngde som dei gjer inntrykk av å vere. Ikkje er dei så marginale på melodisk variasjon som dei først kan gje inntrykk av å vere heller. Dei har ei blomstrande kraft i seg.

10. Woods – With Light and With Love
Human popmusikk. Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot. Woods sitt album av året har mykje i seg og mykje for seg, og står fram som kongruent og variert i same andedrag. Sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien. Og 1967 er aldri langt unna.

11. Hookworms – The Hum
Psykedelisk vitalitet, hektande melodilinjer, suggererande rytmiske tilhøve, og ein ikkje ubetydelig larm.

12. Torgeir Waldemar – Torgeir Waldemar
Røysta. Den rommar klangen av det den formidlar. Tida. Han tek seg tid til å bli i songane sine. Songane. Dei har sitt klare opphav frå ein tradisjon, har sine merker frå meir enn ein låtskrivar, men høyrer likevel så sjølvsagt heime hos han som syng dei.

13. Simone Felice – Strangers
Han er her ikkje for å revolusjonere musikkhistoria. Han serverer 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen.  Dei har sin verknad.

14. Damien Jurado – Brothers and Sisters of the Eternal Son
Den tidlegare trubaduren har for alvor funne fram til det dansbare, det psykedeliske, og det spirituelle.

15. EMA – The Future’s Void
Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte.

16. Timber Timbre – Hot Dreams
Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

17. Strand of Oaks – HEAL
Ei reinsing, ein personleg kamp, men kanskje mest av alt ein kjærleik til musikken.

18. Beck – Morning Phase
Temmelig langt unna friskusen frå Odelay. Ikkje så veldig langt unna den tynga melankolikaren frå Sea Change, men med mindre melankoli i brystet.

19. The Men – Tomorrow’s Hits
Du skal ikkje kimse av god gammaldags rufsete rock’n roll. I alle fall ikkje slik den fortonar seg i henda til The Men frå Brooklyn.

20. Hurray For The Riff Raff – Small Town Heroes
Songar som kunne vore her for lenge sidan, som har eit gammalt Amerika i seg. Men dei er heilt nye, dei er eit friskt oppkok av folk, country og blues.

21. John Fullbright – Songs
Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.

22. Mirel Wagner – When the Cellar Children See the Light of Day
Ho vev livet, kjærleiken og døden i hop på sin måte – enkelt, tvitydig, dirrande.

23. Big Ups – Eighteen Hours of Static
Med glød i blikket og angst i bringa hiv dei seg over amerikanske undergrunnstonar slik dei lydde den gongen Pixies og Jesus Lizard var unge.

24. Joe Henry – Invisible Hour
Varme tonar, varlege tonar, og gåtefulle innspel om livets relasjonar

25. Pere Ubu – Carnival of Souls
Endå eit vitalt tilskot til ein etter kvart imponerande albumkatalog på utsida av gjengs rock’n roll åtferd.

Mai11

Dei 5 beste albuma frå april 2014 (Slik eg har oppfatta det)

Posted on by
Standard

Woods – With Light and With Love                 8

With Light and With Love (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 10. mai 2014)

I si utvikling mot låtar med eit klarare blikk, og rakare rygg, har Woods denne gongen tatt steget inn i eit skikkelig platestudio. Det er ein arena dei aldri har oppsøkt før. Det kunne fort gjort ting verre. Dei kunne jo til dømes ha polert bort både sjarm og sjel. Noko som ikkje har skjedd, slikt er i staden berre blitt tydeligare.

1967 er ikkje uendelig langt unna. Ein elskelig poptone trenger seg inn i det meste, og den psykedeliske faktoren er lysande. With Light and With Love, det er selvfølgelig ikkje berre ein platetittel, det er også ein song. Albumets mest sentrale song, og i særklasse lengste. Gjennom ni samfulle minutt driv den framover, framover, framover. Groovet er der, orgelet gjallar, Earl syng om kjærleik og død, og gitarlyden er kvesst, soloane er konsise, og energien upåklagelig.

Aktiv rytmisk åtferd er noko som går att plata igjennom. Sånn stort sett, og i alle fall målt mot tidlegare Woods-bragder. Eg høyrer det i Moving To the Left, ein grasiøs og gemyttlig melodi med ein tanke Beatles innabords. Eg høyrer det i New Light, ein fengande folkrocklåt, der noko psykedelisk gnir seg inntil dei indre regionar og fruktbar harmonisong opererer i dei ytre, og The Byrds er like i nærleiken. Eg høyrer det i Leaves Like Glass (som visstnok er ei av to låtar som er spelt inn heime). Her høyrer eg også noko umiskjennelig Dylansk. Frå det innleiande trommeslaget og orgeltonane sin slektskap med Like A Rolling Stone til Jeremy Earl si smått snerrande frasering retta mot ein ikkje namngitt person.

Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot, står plata fram som human og godgjerande popmusikk. Ord og tonar sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien, og det heile står fram som kongruent og variert i same andedrag. Vemodet blir oppmoda om å danse kinn mot kinn med gleda. Lyset blir slått ganske så ettertrykkelig på, sola skin, men det blir heller aldri lagt skjul på at motgang og død luskar i skuggane. Det er vel i grunn musikk som ikkje skal preikast i hel. Derimot er det musikk som ganske mange kunne finne på å like, trur eg.

 

Timber Timbre – Hot Dreams                          7

Hot Dreams   (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 7. mai 2014)

Utan at verden på noko vis har gått av hengslene har Timber Timbre drive på å laga bra musikk ein åtte-ni års tid no. Spesielt bra var bandet på sitt sjølvtitulerte tredjealbum. Eit album der frontfigur Taylor Kirk opererte mykje på eiga hand, og serverte heimsøkt og klaustrofobisk folk-blues under ein luftig og vidstrakt himmel. Året etter rista det meir i det soniske bildet. Dei var fleire, og nittenfemtiåra vart frekventert, i form av ein tumult mellom Roy Orbison og Screaming Jay Hawkins. Eller noko i den duren.

I mitt forsøk på å Hot Dreams kjem eg heller ikkje denne gongen unna Orbison. Det er noko med røysta, fraseringane, og tonane til Taylor Kirk som får meg til å tenke på den gamle heidersmannen. Og aller tydeligast er det i tittellåta. Tonen er krystallklar og tilhøva er lumre. Belysninga er fløyelsraud og syndarar sitt i kvar ein krok. Er det ein dagdraum eller eit nattleg mareritt? Kanskje aller mest ei sveittetokt i ytterkanten av røyndomen. «I wanna wake from hot dreams of you babe» syng songaren, før han lar Colin Stetson sin saksofon røyklegge sluttpartiet.

Ein Stetson som serverer saksofontonar av meir krakilsk skapnad i siste del av Grand Canyon. Ei western-melodisk framstilling, i god Lee Hazlewood ånd, av ein flytur frå Phoenix over Grand Canyons mektige munn til Hollywood. Der eg meinar å kjenne att konturane av førtitalets detektivar i svart og kvitt, eit forlorent motellrom, og «a divining by venetian blinds». Apropos vindaugsforheng: Curtains!? er plata sitt funky nummer. Westernfunky. Og ein auditiv filmsnutt der det tvetydig vert konkludert med at «curtains can conceal what it is they were to hide». Låta har forresten ein eim av Portishead i seg, og er ikkje aleine om det. Ikkje minst kan eg høyre slikt i opningsnummeret Beat The Drum Slowly. Der Kirk syng om kameraet som skal rulle, og generelt sett skapar eit filmatisk inntrykk. Eit inntrykk som også er der over alt på plata, ikkje minst når songaren knelar i This Low Commotion, og kjem med ei bebreiding om at «you turned me on, than you turned on me».

Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

 

EMA – The Future’s Void                               7

The Future's Void  Tretti år etter at William Gibson gav ut sin cyberpunk-klassikar Neuromancer dukkar EMA opp med ein song som ber bokas tittel. Songen går strake vegen inn i teknologiens og menneskets ve og vel. «ur makin» a living off of takin» selfies, is that the way that you want it to be? It’s such a narcissistic baby, it’s such a new milennial baby».

På coveret kan vi sjå Erika M. Anderson (EMA) med virtuelle røyndomsbriller. Eit gjennomgangstema på plata er livet på og rundt internettet. Ikkje så mykje ein framtidsdystopi, meir ein kommentar og ei skildring av tilstanden slik ho ser den rundt seg akkurat no.

På debutalbumet sitt, Partial Life Martyred Saints, vrengte ho av seg ni støyande viser med eit tidvis popmelodisk ganglag. Det tekstlige fokuset var retta innover mot hennar eigen kjenslesentral, mot dei subjektive sanningane. Slikt finst for så vidt på denne oppfølgjaren også.

«Feel like I blew my soul out, across the interwebs and streams» syng ho, og det handlar om den personen ein presenterer seg som på nettet kontra den personen ein «feel inside», og så handlar det om å føle seg som ei beskjeden brikke i «a big advertising campaign». Men det handlar nødvendigvis ikkje om Erika M. Anderson, det handlar vel i grunn om kven som helst.

Kven som helst som har klikka på linken som fortel om ein «dead celebrity». Kven som helst som har følt på ei skam ståande der «stupid naked». Kven som helst som opplever ei verd «eclipsed by a fever, striking masses down in their prime».

Instrumenta som fylgjer songane er denne gongen i all hovudsak av elektronisk art. Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte. Dama syng hymnelikt i songar som When She Comes og Dead Celebrity, dvelande i 100 Years, manande og pågåande i god PJ Harvey stil på fleire spora, og både Blondie-fagert og Hole-iltert i den rivande grunge-kommentaren So Blonde.

Ei iskald og ekstremt dyster affære blir dette altså ikkje. Snarare ei med songar som pustar inn dugeleg med luft, av det livgjerande slaget.

 

Old 97’s – Most Messed Up                             7

Most Messed Up  «Rock’n roll’s been very very good to me» slår Rhett Miller ettertrykkelig fast. I opningslåta på Old 97’s ellevte album, Longer Than You’ve Been Alive. Eit ubetalelig dukk ned i livet til ein rock’n roll aktør. Ein ekspanderande melodi av det uimotståelige slaget, og ein seks minutt lang sjølvbiografi, som utelet mykje og sikkert lyg til litt, men som først og fremst klapsar til myta mitt i fjeset. «I’m not crazy ’bout songs that get self-referential, most of this stuff should be kept confidential, ah, but who even gives a fuck anymore?, you should know the truth, it’s both a blast and a bore , rock stars were once such mythical creatures, up there with presidents, playmates and preachers».

20 år etter at bandet suste inn på nittitalet med countryrock av det punkprega slaget har kvartetten enno ikkje lagt inn årene. Faktisk viser dei seg på Most Messed Up frå ei friskare og meir hardtspelande side enn dei har gjort på lenge.

Opningssporet er ikkje det einaste på plata som tar for seg livet som rockeartist. Temaet blir såpass heftig behandla undervegs at det kan vel forsvarast om eg hevdar at dette er eit konseptalbum rundt temaet. «Lets drink whiskey, and do it all night long, lets get drunk and get it on» lyde det i ei feststemt batalje. «I’m gonna play my guitar till my fingers fell off, sing till my voice is gone» blir gjentatt eit par gonger i ein annan song. Og så er den stygt fengande kaktusrockaren Guadalajara då. Ein liten røvarhistorie om ein fyr som får ein førespurnad frå ei kvinne om litt nødvendig hjelp – fordi «my bikini is stuck in the back».

I det tittelkuttet raljerar ut med sitt mantra «I am the must messed up motherfucker in this town» er det ikkje vanskelig å slå fast at dette er langt unna å kunne bli kalla elegant. Men du verden som det rockar og rullar.

 

Arc Iris – Arc Iris                                             7

Arc Iris  Sist gong eg høyrde Jocie Adams var ho ein av medlemene i The Low Anthem. No er ho frontfigur i Arc Iris. Kanskje vart The Low Anthem for trongt for henne. Ting kan tyde på det. Arc Iris kan tyde på det. Eit eklektisk tiltak. Her finst songar som ikkje driv veldig langt bort frå slikt The Low Anthem held på med, men her finst fleire songar som driv i ganske så mange andre retningar. Alle komponert av ei dame som har si musikkopplæring innan den klassiske musikken, men som set like stor pris på ein naken fjelltone som eit innfløkt prog-tema eller ein gnagande kammermelodi. Ho vil mykje, men ikkje meir enn det ho får til.

Instrumenta som er i bruk plata igjennom tel slikt som akustisk gitar, piano, orgel, kontrabass, cello, banjo, trompet, trombone og slagverk. Stilartane dei tar seg gjennom spenner frå bassig bluegrass (Money Gnomes) og sorgtung countryvisesang (Whiskey Man), via sensuell jazzig swinging (Singing So Sweetly) og praktfullt balladeri med venger av doo-wop (Ditch), til spenstige cabaret-tilstandar (Swimming).

Heile greia heng heilt naturleg og fabelaktig godt i hop.

 

Mai7

Timber Timbre – Hot Dreams

Posted on by
Standard

Alt tåler ikkje dagslys, men desse songane tåler å bli høyrt , fleire gonger.                                          7

   Dei to tilstandane behag og ubehag opptrer som oftast med ein rimelig trygg og føreseielig avstand seg imellom. I tilfellet Timber Timbre er ikkje denne avstanden trygg. Ta nå for eksempel Run From Me, ein låt mot slutten av bandets femte album, ein for så vidt behagelig låt. Eit varlig og fredelig pianoakkompagnement er lenge det einaste som støttar opp om songaren sin varme baryton-croon. Men tru ikkje med det at denne songaren syng om godmodige saker. «Run from me darlin», run my good wife» åtvarar han gjennom tre vers. Og for å gjere det heilt tydelig legg han til eit «you’d better run for your life» til slutt i kvart vers. Slik uttrykke vel neppe eit vesen med fred i sjela seg. Etter kvart glir det soniske over på parti med orda. Lydar frå diverse kjelder byrjar å rive å slite i songen, eit groove av eit eller anna slag byrjar å manifestere seg, songaren har gått over til å berre synge eit gjentakande «run, run, run, …..», med kvinnelig klagesong som bakteppe. Dei fleste teikn på behag har fordufta.

Songen er ein av fleire på Hot Dreams som har dette noko diffuse skiljet mellom det trygge og det utrygge. Eller for den saks skuld mellom det skakke og det rake, det varme og det kalde, eller det kantete og avrunda. Slikt blir det uro og spenning av. Og i tilfellet Timber Timbre, i alle fall: slikt blir det bra musikk av.

Utan at verden på noko vis har gått av hengslene har Timber Timbre drive på å laga bra musikk ein åtte-ni års tid no. Spesielt bra var bandet på sitt sjølvtitulerte tredjealbum. Eit album der låtskrivar, songar og generelt sett frontfigur Taylor Kirk var nokså aleine om ansvaret. Aleine om å uttrykke, og plante uhygge omkring, linjer av typen «I know there’s no such thing as ghosts, but I have seen the demon host». Heimsøkt og klaustrofobisk folk-blues under ein luftig og vidstrakt himmel. Tyngande og løftande i skummel foreining. Då Kirk dukka opp att året etter var så absolutt Timber Timbre eit band i ordets rette forstand. Det rista meir i det soniske bildet. Nittenfemtiåra vart frekventert, i form av ein tumult mellom Roy Orbison og Screaming Jay Hawkins. Eller noko i den duren. Demoniske manøvreringar av syndig bra slag var det i alle fall. Denne Orbison trur eg forresten eg lyt halde tak i når eg no skal prøve å plassere Hot Dreams. Det er noko med røysta, fraseringane, og tonane til Taylor Kirk som får meg til å tenke på den gamle heidersmannen med dei kraftige brillene. Og aldri har det vel vore tydeligare enn i tittellåta.

I wanna dance
I wanna dance
I wanna dance
With a black woman

I wanna still
I wanna still
I wanna still
My mind

Tonen er krystallklar, tilhøva er lumre. Belysninga er fløyelsraud, lufta er tett, syndarar sitt i kvar ein krok, med heite tankar og ustyrlege blodstraumar. Ein dagdraum, eit nattleg mareritt, ei sveittetokt i ytterkanten av røyndomen. «I wanna wake from hot dreams of you babe» syng songaren, før han lar Colin Stetson sin saksofon røyklegge sluttpartiet.

Målt mot det eg har vent meg til å få servert frå Timber Timbre er ikkje dette ein song som tar seg inn i dei altfor suspekte sfærar. Det slo meg, den tredje gong eg høyrte den, at dette kunne jo ha vore ein Richard Hawley song det. Sunge med distingvert patos på Coles Corner. Akkurat der har eg ikkje sett Taylor Kirk føre meg tidlegare. Heller ikkje i Laurel Canyon, men rykta seier at han levde og budde ei lita stund nett der i forkant av innspelinga av denne plata. Utprega Laurel Canyon manerar er det ikkje over nokon av songane på plata. Men Grand Canyon er vel ikkje så langt unna. Den er i alle fall ikkje langt unna slikt som Lee Hazlewood dreiv med. Ei western-melodisk framstilling av ein flytur frå Phoenix over Grand Canyons mektige munn til Hollywood. Der eg meinar å kjenne konturane av førtitalets detektivar i svart og kvitt, eit forlorent motellrom, og «a divining by venetian blinds». Før Colin Stetson igjen kjem innom med saksofonen, denne gongen med meir krakilske tonar på programmet.

Noko krakilsk er det også over Curtains!?, plata sitt funky nummer. Westernfunky. Ein auditiv filmsnutt der lite blir avklart, der det vert konkludert med at «curtains can conceal what it is they were to hide». Simon Trottier, som er den andre vesentlige krafta i Timber Timbre denne gongen, vartar opp med tangentbaserte tonar som har ein eim av Portishead over seg. Noko han gjer i fleire av låtane. Ikkje minst i opningsnummeret Beat The Drum Slowly. Der Kirk syng om kameraet som skal rulle, og generelt sett skapar eit filmatisk inntrykk. Noko som heller ikkje er eineståande berre for denne eine låta. Det er der når songaren knelar i This Low Commotion, og kjem med si bebreiding om at «you turned me on, than you turned on me». Og det er der når han bøyer nakken for The New Tomorrow og lar songens hovudperson slåss med religiøse gåter, «sleepin» on Bibles at night».

Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

Des31

Musikalsk årsoppgjer for 2010

Posted on by
Standard

Endå eit bra musikkår er til ende. Ei liste på ti, og ti til som burde fått plass er gjort klar:

20. Laura Marling – I Speak Because I Can
19. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy
18. Arcade Fire – The Suburbs
17. Beach House – Teen Dream
16. Wooden Wand – Death Seat
15. Thomas Dybdahl – Waiting For That One Clear Moment
14. Paul Weller – Wake Up The Nation
13. LCD Soundsystem – This Is Happening
12. Pearly Gate Music – Pearly Gate Music
11. The Sadies – Darker Circles

10. Kristin Hersh – Crooked
Crooked gjer til kjenne ei Kristin Hersh betre enn ho har vore på fleire år. Betre, meir variert, og med låtar av det angrepslystne slaget. Låtar med ein brann i brystet, og eit rastlaust ganglag. Låtar som høyrer med til dei mest energiske ho har presentert i soloformat nokon gong.

9. Mary Gauthier – The Foundling
Eit konseptalbum. Eit barn blir adoptert bort like etter fødselen, og opplever ein oppvekst med sterkt mangelfull omsorg. Rømmer. Inn i eit liv med rus og kriminalitet. «Wanders the darkness and travel alone». Ringer opp si biologiske mor, seier takk og adjø. Hovedpersonen er Mary Gauthier sjølv. Eit sterkt portrett. I country og folk.

8. Justin Townes Earle – Harlem River Blues
Den kjem, innover meg. Frå fleire hald. Den er forankra i tiår av amerikansk musikktradisjon. Den har røter som strekk seg langt tilbake, men ikkje berre i ein retning. For, det er så mang slags songar på Harlem River Blues. Gode songar. På den sterkaste Earleplata sidan Guitar Town.

7. Sharon Van Etten – Epic
Ein singer/songwriter som har sjølvkjensla intakt, som stig fram i eit lys ho vil vere i, ikkje ei som sitt bortkomen i scenelysets utkant og mumlar unnselig. Ikkje det at det ho byr på ikkje er kjenslevart, og kjem oppriktig og beine vegen frå hennar eige hjerte. I ganske så melankolske ordelag og tonefall. For det er det, også.

6. Phosphorescent – Here’s To Taking It Easy
Kosmisk americana. Matthew Houck rullar opp vindauget og tar inn den amerikanske grunntonen. Frå hillbillyland til On the Beach. Sfærisk og jordnært. The Mermaid Parade og ein mektig flott tur til Los Angeles. «Are you getting a lot of attention now».

5. The Walkmen – Lisbon
Lisbon er eit album der det melodiske og raffinerte har gode kår. Lisbon er eit mindre komplekst album enn You & Me. Eit album reinska for overflødig lyd. Der gitaren, vokalen og trommene på kvart sitt vis trer klart fram, i eit reint bilde, og blir tydelige. Men einsretta og gnitent på kontrastar er albumet ikkje. Her er lys og skygge, her er tilfredsheit og misnøye, her er kvile og kløe, her er vellyd og motlyd. Lisbon er tynnkledd og reinskoren, men like fullt kraftfull og frodig.

4. Jamey Johnson – The Guitar Song
Vår mann i Nashville er tilbake med endå lenger skjegg, og ei endå lenger plate. Røff, uredd, sentimental, og suveren. Ein songsyklus der tilstandar vert granska frå litt ulike vinklar, der kjensler vert kjent på, augeblikk fanga, og songen feira. Det er mørkare enn det er lyst. Svartare enn det er kvitt.
Moral og umoral, tru og utru, Gud og Jack Daniels. Slik er countrymusikkens vesen. Frå Hank Williams til Johnny Cash til Jamey Johnson. Han skil seg ikkje ut på nokon måte sånn. Familien syng han om også. Men han gjer det med si stemme. På sitt vis.

3. Timber Timbre    – Timber Timbre
Det er ei fredlaus røyst. Ei einsam og tyngd røyst. Det er noko i den som kan minne om Roy Orbison, men og noko som kan minne om Nick Cave. Den tilhøyrer Taylor Kirk. Eine og aleine Taylor Kirk. Ein kar som for tida held til i Toronto. Dit han kom for nokre år sidan, etter ein oppvekst i dei meir grisgrendte strøk av Ontario, Canada. Songane hans har henta meir frå det rurale enn det urbane.
Dei er sterke desse songane hans. Dei har ei langsam suggererande kraft. Ei mørk kraft. Dei har si stamtavle tilbake til folktonar som har gjort seg gjeldande i generasjonar, og skular samstundes bort på gamle bluestonar i nabolaget. Men songane er Taylor Kirk sine. Det tvilar eg aldri på. Han presenterer dei på sin måte. Han gjer dei sin eigen heimsøkte og golde signatur. I eit bilde som er stort men også klaustrofobisk, truande men vakkert, som rommar stilla, og vekker uro.

2. The National – High Violet
Med High Violet har The National på ingen måte gjort noko som minner om eit radikalt hamskifte. Dei er til å kjenne att. Albumet er like fullt ikkje nokon Boxer del 2. Absolutt ikkje. Eller ein Alligator-tur med blåpapiret på innerlomma, for den saks skyld. Dei går litt lengre denne gongen. Gjer meir utav seg. Stirer inn i eit større landskap, og skaper ein kraftigare lyd, krassare lyd, meir fasettert lyd. Dei fem i bandet, og folk dei har fått hjelp frå. Godt over tjue i talet.
Blikket og fokuset til Matt Berninger, songaren, har alltid hatt denne tendensen å styre mot skuggane der mismotet gror, mot krokane der villreia veks. Slik vart det denne gongen også. Slik, men kanskje litt annleis likevel. Songane på High Violet skaper ikkje like sterkt dette synet av ein songar som sit og speglar sitt eige sinn i eit halvtomt vinglass. Det er komme inn eit perspektiv her som i større grad omfattar meir enn berre han sjølv. For når han spaserer der med sine skinande tennissko, med terrorfrykta i bakhovudet, og motløysa i brystet, og hevdar å vere ”afraid of everyone”, er det ikkje sitt eige ve og vel han har fremst i tankane. Den eitt år gamle jenta han ber på skuldrene sine har gjeve han ein litt annan vinkel.

1. Nina Nastasia – Outlaster
Eg har aldri høyrt Nina Nastasia smile. Ikkje på Dogs, ikkje på Run To Ruin (spesielt ikkje på Run To Ruin), eller på nokon av dei andre platene ho har gjeve ut desse ti åra ho har drive på med slikt. Eg kan ikkje høyre henne smile på Outlaster heller. Det er sånn det skal vere.
Eg har aldri høyrt Nina Nastasia gje ut ei uinteressant plate. Ho har meisla meisterverka Dogs og Run To Ruin, og spedd på med tre framifrå plater til. Outlaster gjer på ingen måte skam på denne rekka. Det er sånn det skal vere.
Nina Nastasia er ei dame som held til på utsida av det heilt vanlige. Det kan saktens gjerast forsøk på å plassere henne i folk/vise/country/singer/songwriter-båsen, men ein vil nok oppleve at ho røskar og slit, og ikkje utviser verken tilstrekkelig folkskikk eller konvensjonell nok åtferd til å kunne haldast fast der. Det er sånn det skal vere.
Det er sånn Nina Nastasia har gjort seg til ein av det siste tiårets mest interessante musikarar. Med songar som krev litt tålmod. Litt tid. Dei har noko marginalt og vagt over seg. Sånn med det same. Men dei veks seg til gripande songar. Songar kledd og arrangert i former som både harmonerer, varmar, nyanserer, glefser og utfordrar. Og med tekstar som seier det dei har å seie, og lar det bli med det.

 

 

Des10

Timber Timbre – Creep On Creepin» On

Posted on by
Standard

Folkrock som kjem snikande som ein labil ulv eit kvarter over midnatt.

7

cover

Eg kan høyre dei vart skrivne med svart blekk desse songane. Eg høyrer dei knirkar og omgjer seg med lydlause lydar eg finn det vanskelig å stole på, desse songane. Eg høyrer dei lever, men eg er ikkje så sikker på om dei har det heilt bra.

Desse songane, til Timber Timbre. Bandet som fekk sitt namn då opphavsmannen, som til daglig kallar seg Taylor Kirk, for nokre år sidan fant ein avsides plett blant sedertre og skogens tunge pust for å spele inn debutalbumet sitt. Eit einmannsband må ein vel seie han var den gongen. Og neste gong. Då han for tredje gong spelte inn eit album inviterte han imidlertid ei lita handfull medspelarar med seg. Men til eit offisielt band gjorde han dei ikkje. Plata var først og fremst hans. All songs written, performed and recorded by Taylor Kirk stod det å lese inne i coveret. Songar han hadde sveipa inn i eit mørkkledd tonelag, og skjenka eit ordelag dyppa i ein undertrykt og skuggevandrande desperasjonen. Songar det vel skulle gå an å kalle noko slikt som gothfolk, eller kanskje horrorfolk. Alle hadde dei eit dystert bluesblikk, og vart sunge og ført fram i ein langsam og nådelaust suggererande skapnad.

Denne gongen er dei absolutt eit band med meir enn ein. All songs composed, arranged and produced by Timber Timbre står det å lese i coveret. I tillegg til Kirk (som syng, og spelar på litt av kvart) har Simon Trottier (som også spelar på litt av kvart) og Mika Posen (som spelar på fiolin) fått tildelt offisielt bandmedlemskap. Dei har selskap av saksofonisten Colin Stetson, pianisten Mathieu Charbonneau, og Katherine Peacock på trekkspel.

– Dette er då nokre skritt i ei popretning, var ein tanke som slo meg, sånn med ein gong. Idet eg ana at det var noko meir tempo over sakene, litt meir sprett i rytmikken enn kva det var sist. Tanken grodde seg ikkje fast, ein kontratanke tok over og erklærte at dette jo slett ikkje var popmusikk. Langt meir presist må det då vere å kalle det Poemusikk, tenkte eg. Musikk heimsøkt av knokkellydar og demoniske manøvreringar. Songar sunge med ei røyst eg meinar å ha høyrt blåse tvers igjennom mang ein Edgar Allan Poe historie.

Ikkje saker tilpassa den lettskremte altså, og lite å hente for den som helst vil ha sine tonar i trygge og komfortable former. Og heller ikkje så mykje å hente for den som skulle vere allergisk mot alt som kan bli tatt for å vere meir enn femti år gammalt. For det kan nok Timber Timbre, der dei går sine steg saman med Screaming Jay Hawkins, eller croonar i bakgarden til Roy Orbison. Dei har eit slikt femtital i seg. Men berre i seg. Det dominerer på ingen måte. Timber Timbre er først og fremst og framleis dette suspekte folkbandet som samlar nittenførtitalet og morgondagen i same sekk, og deretter kryp inn i natta med ugode rørsler i skallen og kaldslige syner i vente.

I saw your levitating chair

I found your long blonde hairs

I felt your poltergeist present in the frame of the bed

Linjer som er meir typiske enn utypiske for kva som blir presentert på Creep On Creepin» On. Nett desse dukkar opp i Bad Ritual. Men meir enn eit nærvær av bankeånder og synet av svevande stolar tenker eg at songen handlar om eit inderlig sakn, ein djupfølt anger, og (for å låne eit Poe-uttrykk) fantastisk terror. Noko ein vel på tilnærma vis kan seie om dei fleste songane på plata.

Well I’ve done some truly awful things
And you must be very terrified
Well you have every reason to be frightened
Since you been reading my mind
Who am I to deny this moment
And who am I to even question it?
There is a cross on a mountain baby
There is a cross glowing over your head
Please break this spell you have me under
Every heart is a lonesome hunter

Lonesome Hunter heiter den. Er innehavar av albumets sterkaste melodilinjer, litt bistert fiolinskjelv, og elles ein fornuftig dose attraktiv og urovekkande skurring der bak. Og ikkje minst den der knokkelhule pianolyden som forfølgjer dei fleste låtane på plata. Den er der i tittelsporets stakkato gyng og mismotige refreng, «I buried my head in my hands, I buried my heart there in the sand». Den er der når Kirk rimelig overtydande hevdar at «all I need is some sunshine» i Black Water. Men den er der ikkje i dei tre tekstlause låtane. Instrumentalane. Sjølv om eg opplever at dei stort sett talar same språk dei med. «Ooouoh-oooouoohu».

Kanskje ikkje like inntrengande som det kjentest sist, på den der sjølvtitulerte. Men den evnar å krype innafor hudoverflata denne også. Det gjer den.

Først publisert på Groove.no (i 2011)

 

Des9

Timber Timbre – Timber Timbre

Posted on by
Standard

Suggererande folksongar frå ein stad der dagslyset har usikre vilkår.

8

cover

Fargerikt er det ikkje. Og heller ikkje løfterikt. Himmelen er svart, og fjern. Lyspunktet ein bleik bleik måne bak eit skylag av motbør og tvil. Håpet er gravlagt, og angsten kjem krypande i fleirtal. I krattet luskar ein kappekledd og ikkje heilt velkomen gjest. I eit falleferdig skur sit ein ung mann og syng.

Oh Reverend, please, can I chew your ear?

I have become what I most fear

And I know there’s no such thing as ghosts

But I have seen the demon host

Det er ei fredlaus røyst. Ei einsam og tyngd røyst. Det er noko i den som kan minne om Roy Orbison, men og noko som kan minne om Nick Cave. Den tilhøyrer Taylor Kirk. Eine og aleine Taylor Kirk. Ein kar som for tida held til i Toronto. Dit han kom for nokre år sidan, etter ein oppvekst i dei meir grisgrendte strøk av Ontario, Canada. Songane hans har henta meir frå det rurale enn det urbane.

Dei er sterke desse songane hans. Dei har ei langsam suggererande kraft. Ei mørk kraft. Dei har si stamtavle tilbake til folktonar som har gjort seg gjeldande i generasjonar, og skular samstundes bort på gamle bluestonar i nabolaget. Men songane er Taylor Kirk sine. Det tvilar eg aldri på. Han presenterer dei på sin måte. Han gjer dei sin eigen heimsøkte og golde signatur. I eit bilde som er stort men også klaustrofobisk, truande men vakkert, som rommar stilla, og vekker uro.

Alldeles aleine med ein akustisk gitar er han berre i opningssporet. Produsent Chris Stringer entrar etter det scena, og har med seg keyboards/orgel, ein banjo, og noko å slå og riste på. Litt strykarar og folk som brukar stemma si kjem også inn i bildet. Kirk sjølv nyttar seg vel så gjerne av sin elektriske gitar som sin akustiske. Men, Kirk si røyst er den berande krafta, heile vegen, alt anna skjer bakom den. I moderate og økonomisk former, men ikkje heilt utan eggande momentum, eller knirkande, ja endåtil små stikk av meir krakilsk karakter blir gjevne. Små og effektive stikk.

Å gjere ei innspeling saman med andre er noko nytt for Taylor Kirk. Slike ting har han gjort i einsemd før. I heimlige omgjevnader med ein liten opptakar på bordet, på lo-fi vis. Platene som har blitt til på den måten heiter Cedar Shakes og Medicinals. Dei kom i 2006 og 2007. Det var dei avsondra innspelingsforholda som Cedar Shakes blei til under som avfødde ideen å skjule sin opphavlige identitet bakom namnet Timber Timbre.

Han er ein folk/blues-songar nærare midten av den store hop på dei to tidlege platene sine. Røysta er der, fredlaus og tyngd. Den gjennomgåande lyden og tonen er imidlertid litt trong, men ikkje trongare enn at eit og anna gripande unntak slepp igjennom. Tredje forsøk er brulagt av gripande unntak.

Dette tredje, sjølvtitulerte, vart til i eit platestudio i Toronto. Det skjedde i 2008. Grytidleg i 2009 kom albumet ut på den vesle Toronto-labelen Out of This Spark. Fleire canadiske musikkskribentar gjorde det raskt kjent at dette var saker dei tykte veldig godt om. Nokre månader seinare opna så Broken Social Scene sin Arts & Crafts label opp døra og slapp Timber Timbre inn til seg. Dei tok over dette tredje albumet, og gav det ut på nytt sommaren 2009. Utan at nokon fortalte meg om det.

Men for eit par månader sidan hamna eg av grunnar eg no lenger ikkje minnest inn på nettsida til Arts & Crafts. Der tok eg meg like godt tid å sjekke ut lyden av eit og anna av det dei hadde å tilby. Mykje var bra der, men det var berre Timber Timbre som gav meg det totale hakesleppet. Demon Host heitte songen. Spotify hadde resten.

Dreaming every night of you

Shaking at the sight of you

Lay Down In the Tall Grass er tittelen, og eit orgel gjer sin entré. Både som ein krafsande og ein skimrande partner. Vår mann fortel om ein draum. Ein draum der ei kvinne drar fram ein Swiss Army knife og pirkar han ut av hans grunn grav. Utan at det blir klargjort korleis han hamna i denne grava. Utan at han er så sikker på at han set pris på det ho gjer. Han elskar, men han hutrar seg også. Og ho, ho vil ha han. Eller? Songen er som orgelet, den gneg der tvila rår, og den skin der kjærleiken veks.

I was fine till i saw the pale horse ride

….

You were fine till you saw the white rider take,

and take some more

Tørre uhyggeskapande gitartonar frå Twin Peaks-kantar har funne vegen til Magic Arrow. Ein song som eg innbillar meg er eit blikk tilbake på indianaranes møte med dei krigerske europearane som kom og ville overta både landet og sjela deira.

I ain’t no doctor, babe

I ain’t no doctor, son

But I’ll cool your fever till the doctor comes

It’s a miracle, babe, but it ain’t no fun

Until the Night Is Over, og Kirk er ikkje meir skotredd enn at han innleiar med ei linje dei fleste vil dra kjensel på. «There is a house in New Orleans» syng han. «Where you woke from a coma and they bit your cheek» held han fram. Og natta er månelaus, og tildragingane er av det slaget som helst held seg på god avstand til alt som minner om dagslys.

Do your actions mention, your heart’s intentions,

We’ll find out, we’ll find out

We’ll Find Out, og Timber Timbre sveiar i gospel-retning. Han syng, han resiterer, og eit kor stemmer i, «ooooh oh ooh-oh-ooh». Ein fyr er i søkelyset. Men for kva? Ein prosess blir starta. Er det eit Kafka-spor? We’ll Find Out.

Dei fem første songane på albumet er mala med evigvarande strøk. Og dei er aksla for eit vidare liv dei tre siste også.

I Get Low, gotisk, krypande, bortover. Trouble Come Knocking, ein blues frå botten av tilværet. No Bold Villain, country i møte med ei blå jazzkjensle, ei fele, og ein crooning Kirk; «To have a soulmate, you need a soul».

Når Timber Timbre er klar med sitt fjerde album skal det ikkje gå over eitt år før tonane når meg. Vi snakkar nok heller om timar då, tenker eg.

Først publisert på Groove.no (i 2010)