Tag Archives: Tame Impala

Des23

Musikalsk årsoppgjer 2015

Posted on by
Standard

Berre ei liste

Dei førti (for ikkje å seie femti) beste albuma eg har høyrt i år (av slike som kom ut i år). I ei ikkje heilt tilfeldig rekkefølge, men bra er dei alle.

  1. Father John Misty – I Love You, Honeybear
    Uvanlige kjærleikssongar i eit faderlig sterkt folkpopmelodisk famntak. Der kontrastane lever i beste velgåande. Behaget eksisterer side om side med ubehaget. Uroa luskar i fotspora til roa. Smektande strykarar er ikkje garantistar for at fred og fordragelegheit er neste stasjon. Men det vakre er skånsellaust vakkert, og eg kapitulerte.
  2. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly
    Det er sting i formidlinga, dobbel- og trippeltyding i det uttalte. Det er ein rå poesi i linje etter linje, og ein sonisk nyanserikdom som kontinuerlig held seg på sporet. Det er slikt som er med på å gjere utslaget, i årets mest funky reise.
  3. Ezra Furman – Perpetual Motion People
    Song etter song storma den over meg. Energisk i si framferd, melodisk i sitt vesen. Full på fridom og sing-a-long. Ein skikkelig ukomplisert og uimotståelig rakkar viste den seg å vere. Viser den seg framleis å vere. Eg byrjar å få ein mistanke om at den kan ha evig liv.
  4. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell
    Elleve vakre songar. Folkpopmelodiar som kjem grasiøst smygande, og som blir verande. Elleve sakrale og stille skrik. Hjerteskjerande linjer om sakn, lengsel og uforståelige kjensler. Om ei mor som ikkje var der, og som no er død.
  5. Girl Band – Holding Hands With Jamie
    Bråk, til tider eit helsikkes bråk. Men ikkje eit meiningslaust eit. Ein herlig miks av dei motoriske faktene frå krautrocken, den klassiske lågt/høgt-dynamikken, og ei hardcore-innstilling. Noko i den duren i alle fall.
  6. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, And Sometimes I Just Sit
    Finurlige tekstar som kan kalle fram eit skeivt smil, eller få ein til å grunne litt. I eit laust, ledug og energisk rock’n roll uttrykk der det meste er upolert, og ganske så uimotståelig.
  7. Tame Impala – Currents
    Popsongar i ein straum av åttitalets synthlyd miksa med funk og disco, men utan at kjærleiken til  sekstitalets psykedelia-tonar er blitt kasta over bord.
  8. Simon Joyner – Grass, Branch & Bone
    Ni folksongar der den akustiske gitaren leiar an. Ei halvskakk og vakker songpoetisk ferd inn til svunne draumar og gulna minner.   
  9. Ought – Sun Coming Down
    Ein postpunkenergi som riv og slit, som koplar på og koplar feil. Mørkesøkande og ikkje heilt ufarlig, men først og fremst livlig påkopla.
  10. TRAAMS – Modern Dancing
    Med groovet godt intakt byr denne sør-engelske trioen opp til ein postpunkdans av det friske slaget.
  11. Sleater-Kinney – No Cities To Love
    Bandcomeback må ikkje vere traurige greier, det kan gnistre også. Ja nesten «shake it like never before».
  12. Destroyer – Poison Season
    Dunkle kammertonar, brunstige blåsarar, og giftig og svartsynt poesi. 
  13. Laura Marling – Short Movie
    Med litt meir elektrisitet enn tidlegare zoomar Marling igjen inn på tilværets dilemma.
  14. Daniel Romano – If I’ve Only One Time Askin’
    Country på gamle måten anno 2015: Trist og friskt.
  15. Sun Kil Moon – Universal Themes
    Ein gretten gubbe og hans empatiske sider.
  16. Syntax TerrOrkester – Bydrifter
    Rock i original kledning, poesi på reinspikka karmøysk – aldeles storarta.
  17. Punch Brothers – The Phosphorescent Blues
    Mandolin. Banjo. Fele. Akustisk gitar. Kontrabass. Slikt blir det fort bluegrass av. Punch Brothers vil det annleis.
  18. Tønes – Vindbrest
    Gjenkjennelig surrealisme og underfundig realisme, slik berre Tønes gjer det.
  19. Erlend Ropstad – Det Beste Vi Får Til
    Like mykje som songar og viser og slikt vil eg kalle det poesi.
  20. Dig Deeper – How You Spend Your Days
    Eit norsk rockeband som lever opp til namnet sitt, og finn skatten.
  21. Protomartyr – The Agent Intellect
    Frå avdelinga «nyare postpunk det gnistrar litt av».
  22. Ryley Walker – Primrose Green
    Ein angloamerikansk folkrocktone dyppa i jazz og leduge arrangement
  23. Kurt Vile – B’lieve I’m Goin Down
    Vile og songane hans går sin slacke gode gang.
  24. Fjorden Baby! – Oh Yeah!
    Med koking og loking og det som meir groovy er har bergensbanden skapt gode tilstandar her inne i kroken.
  25. Wolf Alice – My Love Is Cool
    Ein kvartett frå London som albumdebuterer med pop i tonane og blod i sikte.
  26. Robert Forster – Songs To Play
    Ein ny dose sympatiske popsongar frå den levande Go-Betweens legenda.
  27. Vince Staples – Summertime ’06
    Ei dyster og motsetningsfull affære, i eit fortetta sonisk landskap
  28. New Order – Music Complete
    Hook er hekta av. Keyboardet er ganske så framtredande. Det same er også ein panoramisk og velgjerande poptone.
  29. Nadia Reid – Listen To Formation, Look For the Signs
    Ein albumdebutant frå New Zealand med ein folk/americana tone av det særdeles innbydande slaget på tapetet.
  30. Israel Nash – Silver Season
    Ein texanar ifrå Missouri har komme fram til sin psykedeliske sesong.
  31. Viet Cong- Viet Cong
    Eit tvilsamt bandnamn. Ei mørk og dyster ferd inn i dei meir dystopiske krokane av postpunken.
  32.  Susanne Sundfør – Ten Love Songs
    Samspelet mellom slikt som fenger og slikt som har motstand i seg. Spretten synthpop og dunkle strykarar. Susanne Sundfør får med sjølvsagt eleganse slikt til å funke i hop.
  33. Algiers – Algiers
    Soul og gospel og postpunk. Full energi, knyta nevar og revolusjon i blikket.
  34. Corrina Repp – The Pattern of Electricity
    Skjørt og nakent. Elektrisk og uroleg. Melodisk og dirrande. Verdt å vitje.
  35. The Switch – B For the Beast
    Der popen blir innhaldsrik, kaleidoskopisk og skikkelig påskrudd.
  36. Jamie xx – In Colour
    Jamie frå The xx sin soloalbumdebut er intrikat og minimalistisk, sakte synthflytande og basskraftig. Fargerik, og rytmisk som ein døsig ettermiddagspuls.
  37. Car Seat Headrest – Teens of Style
    Einmannsband. Skranglete låg-fidelity med pophooks og folktristesse.
  38.  Beach House – Depression Cherry
    Ny forsyning med draumande popsongar på sakte puls. (Eit av to album frå duoen dette året).
  39. Low – Ones and Sixes
    Trioen har denne gongen vikla meir elektroniske lydar inn i sine dulmande tonar, utan at det skadar.
  40. Dungen – Allas Sak
    Når gitaren og fløyta og groovet finn sin skapnad, og bilder av aude trefylte landskap veks fram, då er eg i Dungens psykedeliske og suggestive verd. Alltid ein god stad å vere.
  41. Panda Bear – Panda Bear Meets the Grim Reaper
  42. Waxahatchee – Ivy Tripp
  43. Deerhunter – Fading Frontier
  44. Young Thug – Barter 6
  45. Jim O’Rourke – Simple Songs
  46. Julia Holter – Have You In My Wilderness
  47. Daniel Kvammen – Fremad I Alle Retninga
  48. Twerps – Range Anxiety
  49. Autobahn – Dissemble
  50. Best Coast – California Nights

Og så har eg lest ein del bra bøker. Strengt tatt har eg vel brukt minst like mykje tid på det som på musikken. Både gamle og årsferske bøker. Av den siste sorten (årsferske i alle fall i norsk omsetting), fekk eg hug til å nemne nokre:

Roberto Bolaño – 2666
Den chilenske forfattaren Roberto Bolaño døydde i 2003, 50 år gammal. Han var då i siste fase for å ferdigstille sitt storverk 2666. Året etter vart boka utgjeven. Sannsynlegvis så godt som i den forma forfattaren sjølv såg den føre seg. I år ligg den så føre i norsk omsetting. Det er ei tjukk bok (940 sider). Den består av fem bøker. Fem forteljingar. På eitt vis separate forteljingar, på eitt vis nestar dei seg alle i hop i den siste forteljinga. Boka kvalifiserer tvillaust til karakteristikken «ein mangslungen og gåtefull roman». Den er ikkje fullt ut til å forstå. Den går fleire vegar. Hovudvegar, sidevegar, grusvegar, gjengrodde vegar, blindvegar. Den fylgjer desse vegane med ein desperasjon i seg. Og skildrar lidenskap og djevelskap, galskap og draumar. Den er ambisiøs så det held. Den er ein feber av ei bok, og eg må så definitivt lese den fleire gonger.

Elena Ferrante – Mi briljante venninne / Historia om det nye namnet
To bøker, halvparten av ein kvartett. Napoli-kvartetten.
Med eit direkte språk, fritt for dilldall, fortel Elena Ferrante ein medrivande historie om oppvekst, vennskap, kjærleik, fiendskap, vald og makt (og meir til). Sentralt i historia finn vi forteljarstemma til Lena og hennar venninne Lila, og det kontrastfulle vennskapet mellom desse to — både blømande og destruktivt, både støttande og rivaliserande. Lena kjempar seg, til trass for si låge sjølvkjensle, utav kvartalet og til ei universitetsutdanning. Lila, den tøffe og kreative, blir att der og kjempar ein slags sjølvdestruktiv kamp med mann, nabolag og mafiaen.
Bøkene er omsett til levande nynorsk og har ei skikkelig pageturnerkraft (i løpet av 2016 vil kvartetten bli fulltalig).

Patti Smith – M Train
For nokre år sidan fascinerte ho med historia om vennskapet mellom seg og Robert Mapplethorpe (Just Kids). Denne gongen møter vi i hovudsak den godt vaksne Patti Smith. På reise til Berlin, til Mexico, til Japan, eller vandrande rundt i New York (særlig då til stamkafeen sin på hjørnet). Innimellom vitjar ho, i tankane, tida ho hadde med ektemannen sin Fred Smith (fram til han brått døydde i 1994). Ho deltar på ein konferanse om polarforsking, vitjar Frida Kahlo museet, ser på engelsk krim på eit Londonhotell, men ikkje minst fortel ho om litteratur ho er glad i. Og det er i dei passasjane eg kanskje synk djupast inn i boka. Når ho fortel om sin kjærleik til bøker av Jean Genet, Sylvia Plath, Michail Bulgakov, W.G. Sebald, Haruki Murakami, Roberto Bolaño, og så vidare.
Side etter side driv så makelig og godt forbi, heilt naturleg, assosiativt og sympatisk.

Jonathan Franzen – Renhet
Ikkje Franzen si beste bok (Den tittelen kjempar framleis Korrigeringer og Frihet om), men på sitt vis ei absolutt fengslande nok bok. Skitnare enn tittelen tyder på. Fortalt frå perspektivet til fleire av bokas karakterar, men med den unge kvinna Pip som hovudaktør. Eit namn som bringe tankane i retning Dickens-klassikaren Store Forventninger. Og noko Dickens er det vel kanskje over måten fleire av karakterane blir skildra på. Boka går fram og tilbake i tid. Femner mellom anna ein historie frå det delte Berlin, og tar føre seg internettets overvakings- og publiseringsmogelegheiter. Franzen har sannsynlegvis ein politisk intensjon med desse perspektiva. Personleg synst eg at han er betre, ja drivande god, når han teiknar opp sine romanfigurar på godt og vondt, og skriv fram strålande dialogar.

Og ikkje heilt ny av året, men gjenutgitt som trilogi i år, Jon Fosse sine tre eineståande kortromanar Andvake/Olavs draumar/Kveldsvævd:
Utanfor tid og rom, i eit suggererande gjentakande språk fortel Fosse historia om to (Alida og Asle) som elskar kvarandre. Ei vakker kjærleikshistorie. Samstundes: ei uhyggelig historie, ei historie som også inneheld død, sakn og bitter fortviling. Den er ikkje festa fast i slikt som logisk sett nødvendigvis kan skje akkurat slik det her skjer, den har noko bibelsk og legendeprega over seg, men gjer likevel frå seg ei kjensle av å vere rå røyndom, ei dirrande kjensle av at dette handlar om ekte levande menneske. Slike som elskar og frys og kjempar og gjer handlingar som ikkje kan rettast opp att.
Det er vakkert, det er trist, og det set evigvarande spor.

Aug20

Tame Impala – Currents

Posted on by
Standard

Tame Impala har funne funken og åttitalet men ikkje mista psykedeliaen.                              8

  Det er makt i den psykedeliske tone. Ei makt til å frakte ein lyttar avstad. Innover, utover, oppover, vestover. Ei makt Tame Impala har utøvd på overtydande vis på sine to første album, Innerspeaker (frå 2010) og Lonerism (frå 2012). Det psykedeliske grepet er så avgjort der på Currents også, men omgjevnadane, dei soniske omgjevnadane har endra seg sidan starten. Så Currents er eit heilt anna album enn Innerspeaker.

«Yes I’m changing, yes I’m gone, yes I’m older, yes I’m moving on» syng Kevin Parker. Og det er ein statusrapport god som nokon om kva som har skjedd på Tame Impala-fronten sidan sist. Frå Innerspeaker si gitarfyldige åtferd via begynnande synthesizerbruk på Lonerism er Currents ein straum av åttitalets synthlyd miksa med funk og disco. Men endringa er altså ikkje så total at det seine sekstitalets psykedelia-tone er blitt kasta over bord. For den er der, og den er god, steikande god.

Tame Impala har aldri vore meir til band enn at studiodelen av det som blir gjort under namnet er det ein mann, Kevin Parker, som i hovudsak har tatt seg av. Denne gongen har han tatt seg av det i endå grundigare former enn tidlegare. Alt har han gjort sjølv, absolutt alt. Spelt, mekka, fiksa, sunge, forbetra, forkasta og foredla. Han har komme i mål utan å ta livet av noko som helst. Currents er pop-perfekt på den groovy måte.

«Yes I’m changing, yes I’m gone, yes I’m older, yes I’m moving on» syng Kevin Parker. Og det handlar ikkje berre om at han har flytta seg sonisk sidan sist, det handlar vel minst like mykje om eksistensielle transformasjonar. Eit brot i eit kjærleiksforhold spelar, nær sagt sjølvsagt, ei rolle i denne prosessen. Men det handlar om meir enn det. Det handlar om modning, det handlar om å vere søkande, det handlar om å rette blikket mot seg sjølv. Det handlar om å Let It Happen.

Den nesten åtte minuttar lange førstesingelen og opningslåta Let It Happen er ei sentral og stor stund. Ei låt i stadig endring. Den er både rettlinja og skakk, veldig tilstades og nesten heilt borte, utfordrande og fengande. Den handlar om å ta sjansen, om å la virvelvinden løfte ein inn i noko anna. Inn i The Moment kanskje, låta The Moment i det minste. For der å vere i augeblikket, og bli gitt sjansen til å danse til eit knipsy groove, og å bli minna på i mantraform om at «it’s getting closer». Nærmare transformasjonen. For det er etter The Moment at erkjenninga Yes I’m Changing kjem. Til eit seigt groove, som også er eit lett groove, og der det melodiske flyt med straumen og ein er tilbøyelig til å tru at ein er på rett veg.

Ein veg som ikkje svingar rundt i same romklangen som har funne stad på dei føregåande platane. Lydbildet er reinare på Currents, og Parker si stemme er lengre framme i miksen. Ei lys tenorstemme, ikkje så lik på John Lennon som den har vore før. Men ikkje heilt Bee Gees heller, sjølv om Parker hevdar at det er ei velkjent Bee Gees-låt som skal ha ein god del av skulda for at Currents er blitt som den er blitt. Ein gong Parker ikkje var i sin straightaste og mest sobre tilstand openberra discoklassikaren Staying Alive seg for han, som eit gripande psykedelisk nummer med eit heilt overveldande beat. Så – med fare for å gjenta meg sjølv – han let det skje. Parker knipsa med fingrane og fant sin indre funk. Ein funk, eit groove, som på ulikt vis ber fram den eine psychpop-raffinerte danselåta etter den andre.

Eg vil nemne The Less I Know the Better – melodisk fyndig, og ein tanke smussig. Eg vil nemne Eventually – sjølve kjærleiksbrotlåta her, sett frå perspektivet til den som tar initiativ til brotet («I know that I’ll be happier, and I know you will too»). Men mest av alt vil eg nemne ‘Cause I’m a Man. Med eit herlig dovent og distingvert groove og eit melodisk sigersmil rundt tonane søker den medlemskap blant dei udødelige. Og får det. Ikkje minst på grunn av refrenget, der Parker gjer seg sjølv og sitt kjønn det glatte lag: «’Cause I’m a man, woman, don’t always think before I do».

Transformasjonen som Parker har gitt seg ut på må til slutt nødvendigvis komme til ein slags ende. For plata kan jo ikkje vare evig. Og enden kjem, der den nok mest naturleg høyrer til, i siste låt. Tittelen seier vel, om ikkje det meste, så i alle fall sitt: New Person, Same Old Mistakes. Det er som kjent noko med den der nissen, han har ein tendens til å bli med på lasset. Det er som kjent noko med den der psykedeliaen, når den først har krope inn i eit hovud skal det meir til enn synth-straumingar og yppig rytmikk for å få den ut att. Og takk for det.

Des31

Musikalsk årsoppgjer 2012

Posted on by
Standard

Dette er ikkje eit forsøk på å komme med ein brei analyse av musikkåret 2012. Slikt for andre ta seg av. Dette er i grunn ikkje noko anna ein smal liten egotripp. Ei liste over tjuefem plater eg har sett pris på i år. I ei omskiftelig men ikkje heilt tilfeldig rekkefølgje.

Eit raskt blikk over lista fortel meg at amerikanske tonar er sterkt overrepresentert, og at heimlandet berre er representert med ei plate. Hadde eg gidda å laga lista lenger kunne Highasakite, Susanne Sundfør, Anne Marie Almedal, The Little Hands of Asphalt, Hellbillies, Hanne Kolstø, Susanna, Tom Roger Aadland, I Was A King, Æ, Lindstrøm, Ida Jenshus, Narum og Meg og Kammeraten Min også ha fått ein plass. Og då kunne jo også fleire frå utlandet fått plass, plater av folk og band som Grizzly Bear, Ty Segall, Elephant Micah, Black Moth Super Rainbow, Mark Lanegan Band, Laura Gibson, Simone Felice, Cloud Nothings, Chromatics, Godspeed You Black Emperor, Leonard Cohen, Polica, Allah-Las, Kindness, Iris DeMent, Bob Dylan, Beach House, Dr. John, Turnpike Troubadours, Fiona Apple, Mount Eerie, Six Organs of Admittance, Beachwood Sparks, Frank Ocean, Giant Giant Sand, Richard Hawley, Thåström, Goat, Dirty Three, Cat Power, Anais Mitchell og Calexico. For dei gav alle ut bra plater i 2012. Men eg trur eg får nøye meg med desse:

1. Father John Misty – Fear Fun
Josh Tillman har vore i musisk bevegelse ein del år no. I skuggen av det store scenelyset, eller på ein trommekrakk bakom songaren og gitaristen. Gjennom fleire plater har han, som J. Tillman, utforska det tungsindige krysningspunktet mellom Nick Drake og Townes Van Zandt. I tre år har han i tillegg vore trommeslagar i Fleet Foxes. Der er han ikkje lenger. Han har vandra vidare, tenkt nokre andre tankar, døypt seg om til Father John Misty, og laga ei plate kledd i ein tidleg 70-tals skrud, der folkrock, countryrock, softrock og psykedelia er dei dominerande ingrediensane. Der det mismotige blir konfrontert med sardoniske innfall, dopprat, hedonisme, ein bisarr humor, og ikkje så reint få absurditetar. Latterlig vitale saker i grunn.

2. Neil Young with Crazy Horse – Psychedelic Pill
Eg plasserer lyden av Neil Young og Crazy Horse høgare enn dei fleste lydar eg finn der ute. Dei står bak fleire av mine favorittplater. Med Psychedelic Pill har dei laga ei til. Ei lang ei, med lange magisk harvande låtar, om livet slik det har fortona seg. Og beviser at tilbakeskoding, gamle takter og null utvikling kan være den rette medisinen.

3. Simon Joyner – Ghosts
Midt i eit dissonantisk utland hevar songaren si krokete røyst og hevdar at «a good man is hard to find, a bad one’s even harder to get rid of». Det er stygt. Det er fredlaust. Det er ein dobbeldose svartmalande og støyplaga countryrock. Unnfanga av ein seig ørkenvind, født bak ein vridd blues, pint under Velvet Underground. Avlevert med reinspikka overtydnad.

4. Lambchop – Mr. M
Det finst ei tid for Lambchop. Det finst absolutt tider som ikkje høyrer Lambchop til. Men innimellom er tida der, og då finst det ingenting som er betre enn Lambchop. Ingenting. Mr. M føyer seg inn i rekka. Den byr på ein ny porsjon underfundig og saliggjerande Lambchop-melankoli, denne gongen dedikert ein avdød venn.

5. First Aid Kit – The Lion’s Roar
Kledd i psykedelisk farga kaftan, og med 1969 mindre enn eit andedrag unna, den engelske folktradisjonen i bakhovudet, den amerikanske country/folk-tradisjonen i hjerta, Stockholm sine snødekte gater i synsranda, og ei kosmisk livskraft strøymande gjennom seg, tilfører First Aid Kit det tradisjonsbundne sin eigen friskleitte signatur.

6. Tønes – Sån Av Salve
Underfundig sosialrealisme, ispedd meir alvorsprega tankar kring det å være menneske, i hop med andre menneske. På kjent og snodig vis fyller Tønes plata med skildringar av folk som helde på med sitt. Små ting, dagligdagse ting, ting dei kanskje ikkje er spesielt stolte over å halde på med. Han gjer det minst like bra som han nokon gong har gjort det, og då gjer han det bra skal du veta.

7. Jack White – Blunderbuss
Feitt og overflødige tonar er kasta i komposten. Tilbake står eit reinskore, melodisk attraktivt, og dynamisk lite meisterverk, som er skittent og reint i funksjonell foreining. Det høyrest veldig ut som det beste Jack White nokon gong har hatt fingrane borti.

8. Tame Impala – Lonerism
Med ein sumpete romklang forserer Tame Impala ei sonisk løype som svingar seg frå Soft Bulletin til Strawberry Fields Forever. Som tittelen insinuerar er det eit einmannsverk. Kevin Parker sitt melodisk vinnande og psykedelisk utfordrande einmannsverk.

9. Sharon Van Etten – Tramp
Ei krystallklar og sanselig men samstundes nøktern røyst. Den pure, svevande men samstundes jordbundne tonen. Det er Sharon Van Etten det. Tramp handlar om folk som elskar. Frå første stund, frå Warsaw sine gitargråtande og skimrande breidder til Joke Or a Lie sitt spartanske og varleg dronegnagande adjø handlar det om å elske. Det handlar om at det er alt anna enn problemfritt.

10. Patti Smith – Banga
Det er ingen fakter hos Patti Smith. Ho prøver ikkje vere, noko, eller nokon. Ho er, stemma, poeten og rytmen. Framleis, i ein alder av 65 år, er ho det. Aldri halvhjerta, aldri noko mindre enn vital, tidvis formidabel.

11. Allo Darlin» – Europe
Først og fremst er dette uhøyrt forførande og vilt fengande popmusikk. Men eg høyrer noko meir også. Eit vemod, som finn ein klangbotn under den poppige overflata, og rissar eit bilde med fleire dimensjonar i seg. «Under Capricornia skies». Formulert av Elizabeth Morris frå Queensland, Australia, ein av dei verkelig gode låtskrivarane.

12. Woods – Bend Beyond
Woods fokuserer låtane, køyrer på med litt meir elektrisitet, og minst like mykje psykedelia. Slik vi kjenner den frå det myteomspunne sekstitalet. Og pop. Frå det same tiåret. Støtta opp mot den vindskeive og heimelaga estetikken til våre dagars uavhengige.

13. The Men – Open Your Heart
The Men er ikkje her for å imponere, dei er her for rock’n roll. Så utan tankar om virtuositet, innovasjon eller intrikate påfunn grip dei fatt i rocken sin inste kjerne, den urovekkande feberen, og tenner på. Gud skal vite at det brenn.

14. Andrew Bird – Break It Yourself
«Time’s a crooked bow, come on, tell us something we don’t know» oppfordrar Andrew Bird. Denne syngande fiolinisten og kontrastmakaren som sannsynlegvis ikkje har granska fasiten på korleis ein poplåt skal skruast ihop, og nettopp derfor lagar betre poplåtar enn dei fleste.

15. John Fullbright – From the Ground Up
Ein ung mann frå Oklahoma, med ei røyst som merkast, og songar som virkar. Countrysongar og andre songar, mang slags songar. Rock av brunstig avstamming, orgel og groove, soul og gospel, fengande gitarrock, og pianoballadar djupt nede i kneståande.

16. Damien Jurado – Maraqopa
Det byrja på Saint Bartlett, hans førre plate. Trubaduren tok eit steg inn i eit romsligare og meir rørsleprega landskap. Han er der framleis. Ikkje milevis unna den folktonen han har gjort oss kjent med opp gjennom åra, men unna. Han kan være elektrisk rockande, smått funky og psykedelisk popduvande. Men alltid Jurado, varmt søkande.

17. Darren Hayman and the Long Parliament – The Violence
Det er 1645, borgarkrigen rår i England, og kvinner blir skulda for å være hekser. Hayman fører den humane og melodiske folkpopen sin inn i sentrum av dette, finn nokre enkeltskjebnar, og gjer det grufulle synlig, gjennom ei ubroten rekke av velbygde songar.

18. Alabama Shakes – Boys & Girls
Med ungdommelig pågangsmot tar bandet soulmusikken med på ein groovy southern rock’n roll tur den berre har godt av. Og i leiarrolla, Brittany Howard. Eigar av ei stemme som tar inderlig eigedom i kvar einaste tone den har omgang med. Ei ekte kraft.

19. Old Crow Medicine Show – Carry Me Back
Dei er dei same helsebringande leverandørane av tradisjonsrike og uforfalska tonar som dei alltid har vore. Med minimal straumtilførsel men dugelig energi grip dei tak i merksemda og syng om fråflytting, heimebrenning, fylleslagsmål, og anna rural moro og smerte.

20. Bill Fay – Life Is People
Sist gong han var her, blei han ignorert. Det er 41 år sidan sist. I lag med fans og gode hjelparar kom han tilbake i år. Og vart ikkje ignorert. Life Is People er som tittelen insinuerar varm og humanistisk. Nokre tiår med livserfaring og djupfølt vørdnad unna den iherdige og tidvis krakilske kampen som utspant seg då han var her som ung.

21. Marissa Nadler – The Sister
Søstera er den sjølvtitulerte plata hennar frå 2011. Stemma hennar er like glasklar, sterk og skjør. Det er ikkje så mykje anna enn hennar eigne gitarplukkande tonar som akkompagnerar songane. Det er nakent og reint, og det dirrar. Og det er vakkert, som Christine og Constantine.

22. Lower Dens – Nootropics
Etter nokre år som soloartist, freakfolkartist, gjekk Jana Hunter inn i rolla som bandmedlem i kvartetten Lower Dens. Og musikken vart annleis. Spesielt på denne andreplata. Den held til i eit drøymande landskap, farga i blått, der kjølig elektroniske tonar har ei framskoten rolle. Med eit groove som tidvis går i krautrock-lei. Og inni der syng Jana, gåtefullt.

23. Hurray For The Riff Raff – Look Out Mama
Eit ungt band som på merkbart vis tar for seg av den amerikanske musikkarven. Frå folklore og country via southern blues til surf-rock. Og plussar på med ein ode til John og Yoko. I den sentrale vokalrolla ei kvinne med røter frå Puerto Rico, Alynda lee Segarra.

24. Shovels & Rope – O» Be Joyful
Eit tospann. Kvinne og mann. Cary Ann Hearst og Michael Trent. White Stripes har vore der. Då var det blues. Desse to tar fatt i tonar av countryslekt. Eit energisk grep tar dei om sakene, og går rett til kjerna. Slikt blir det lite utanomsnakk og visvas av.

25. The Walkmen – Heaven
Det handlar om å ha det bra. Det er det det gjer, på Heaven. Om å finne ein ro, og å ha det, ikkje perfekt, men bra. Om å vere i komfortsona. Langt unna den raude sona dei var i då The Rat vart til. Om dei har tapt noko på vegen hit? Energi? Ungdom? Vel, sånn er vegen. Men seg sjølv har dei ikkje tapt. Dei er framleis eit band å like, eit likandes band.

Des11

Tame Impala – Lonerism

Posted on by
Standard

Med ein sumpete romklang forserer Tame Impala ei sonisk løype som svingar seg frå gylden harmoni til eldraudt kaos.

8

cover

Psykedelia er som kjent inga ny oppfinning. Den søkte sine fargeblandingar, og utvida sitt og andres medvit, lenge før Kevin Parker vart født. Utan at det hindrar han i å kalle fram eit hypnotisk groove og pensla kringom det med tonar av kosmisk karakter. Ikkje sensasjonelt ulikt enkelte psykedeliske saker som verda har høyrt før. Likevel skil han seg ut. Hans utvilsame teft for det melodiske blir utfordra av hans trong til å overrumple. Sjølv hevdar unge Parker at det berre er lyden av musikken inne i hovudet hans. Den har ei merkverdig evne til å ta bustad i andre hovud også. Som mitt til dømes.

Når dei er ute på tur for å spele er Tame Impala eit band. Slik er det ikkje når musikken blir laga og spelt inn. Då er Tame Impala i all hovudsak berre Kevin Parker. Ein 26 år gammal multiinstrumentalist frå klodens mest avsidesliggande millionby. Perth, Australia. Der har han romstert og spelt inn musikk på soverommet sitt sidan grytidleg tenåringsalder. Etterkvart vart han med i eit og anna lokalt band. Band med namn som Canyons og Pond. Det er folk frå desse banda som mønstrar på og blir ein del av Tame Impala når det skal spelast konsertar. Noko det har blitt ein del av dei siste åra. For etter at bandet fekk rimelig med merksemd for sitt debutalbum Innerspeaker (i 2010) har dei turnert både Europa og det amerikanske kontinentet relativt flittig.

Innerspeaker var solid forankra i eit svulmande psykedelisk lydbilde, der ein fuzzy gitarlyd og eit skiftande og tidvis sølete groove gjorde sitt for å overmanne Parker sine Beatlesslekta vokallinjer. På reise mellom konsertstader, i ein leiligheit i Paris, eller i sitt husvære i Perth, har Parker så skapt oppfølgjaren. Det går greitt an å høyre at Lonerism er laga av same mann som skapte Innerspeaker, men det går også greitt an å høyre at han har komme seg vidare. Kan eg seie noko slikt som at han no har frigjort seg frå det psykedeliske 60 og 70-talet? Samstundes som at eg godt kan høyre at slike ting framleis heng fast i han?

Eg har høyrt, eg har nytt, eg har tenkt. På eit stadi tenkte eg at dette må då være den beste plata med Flaming Lips-tonar sidan Soft Bulletin. Ved eit anna tilfelle veit eg at det slo meg at dette er då om lag like eventyrlig som Todd Rundgrens A Wizard, a True Star. Og så er det sjølvsagt ikkje råd å komme utanom at det framleis er tydelige spor etter det psykedeliske Beatles i rillene, og då særlige den Lennonske Beatles-biten. Det skadar ikkje. Det finst nokre millionar band eg tenker det er verre å nytte avtrykka etter enn nett det bandet.

Lite minnar i grunn om både det eine og det andre av det eg nett nemnte når opningssporet gjer seg til kjenne. Eit intenst kviskrande mantra («I gotta be above it, I gotta be above it») blir gjentatt og gjentatt, og går inn i ein rastlaus loop. Lyddønningar frå gitar men først og fremst frå synthesizerar slår innover, og Parker syng sakte og tydelig (og … eh, litt Lennonsk) om å takle kvart minste hinder som måtte komme i vegen for han. Etter kvart som albumet skrider fram blir det klart at nett det skal vise seg å ikkje være så heilt enkelt.

Plata heiter ikkje Lonerism utan grunn. I tillegg til at det vel er ganske så dekkande for måten plata vart til på så er einsemda og det å kjenne seg utanfor eit slags gjennomgangtema her. Frå å drøyme høglytte draumar og fostra akk så feilslått optimisme fordi «she remembers my name» i Mind Mischief. Til å kneble kjærleiken allereie i fødselen i Keep On Lying. Eller tenke håpefulle tankar i innleiingsfasen av Apocalypse Dreams, og så via spørsmålet «do you really live without the fear?» føre songen inn på temmelig så fatalistiske banar.

Ved eit tilfelle gjer Parker det i litt popcatchy former. «Lonely old me, whoops-a-daisy I thought I was happy» syng han då. Why Won’t They Talk To Me heiter songen, som via nølande synthlinjer dansar inn i poppen (og etter kvart utav den igjen). Augeblikket på plata som får stå som representant for hans sjølverklærte hang mot Britney Spears og den spretne poptonen. Frå ein heilt annan kant kjem monsteret Elephant dansande. Eit stykke psykedelisk blues, driven fram av eit brunstig bassdriv, som i sin midte har synthesizerar som både produserer robust aggresjon og audmjuk tilbaketrekking. Medan songaren syng om ein skikkelse med eit overdimensjonert ego og ein underdimensjonert sosial intelligens.

Det var trommeslagar Parker først og fremst var då han starta si ferd inn i musikken. Det var rytmemønsteret han fant først då han kreerte låtane sine. Framleis er det slik, seier han, at det å sette seg ned på trommekrakken kjennest mest naturlig. Hypno-groove er ein etikett eg har sett blitt klistra på den biten av lydbildet til Tame Impala. Eg tenker eg kallar den treffande. Samstundes som eg føler ein trong til å informere om at det er eit mangfaldig groove fyren bringer fram. Frå det nesten bedagelige til det hardt pågåande. Frå Apocalypse Dreams si insisterande krautåtferd, til same låt sin tilbaketrekte døsige rytme. Frå Mind Mischief sitt rullande Bonhamske mønster til Sun’s Coming Up sitt fråvær av trommer.

Lett fordøyelig skal eg ikkje hevde at Lonerism er, men høg på seg sjølv eller vanskelig å like er plata heller ikkje. Den er sant å seie trustappa av storarta musikalitet. For sjølv om plata er spelt og skrudd i hop med omhug har den lite og ingenting jålete over seg. Lonerism kjennes i grunn usedvanlig levande ut. Og aller best er den når ein tar seg tid til å gå inn i den, og være i den, utan opphald, frå første intenst kviskrande linje til siste drap på ein ugod gitartone. Så gjer det, det kan godt være at du ikkje kjem til å angre.

Først publisert på Groove.no (i 2012)