Med ny besetning seglar Will Sheff vidare utan særlig til stress. 8
Først seier Will Sheff farvel. Farvel til Okkervil River. Han gjer det ved å døype opningssongen for Okkervil River R.I.P., for så å halde fram i selskap med … vel, Okkervil River. Eit litt anna Okkervil River rett nok.
Sjølve songen, opningssongen, Okkervil River R.I.P. er ein halvsurrealistisk tale som startar med utsikt utover ein innsjø og den fantastiske himmelen over den (ta ein titt på albumcoveret, som denne gongen ikkje er illustrert av William Schaff, men er flott likevel). Men derifrå går det nedover. Songaren, altså Will Sheff, fortvilar over at det ikkje er ein einaste trygg plass på jorda å plassere dette fantastiske synet. Han ser seg sjølv kledd i «a white suit and black sunglasses» på veg til «the last mass». Før han vandrar inn i eit lengre vers om døden. Den tragiske døden til Judee Sill, til eit par av medlemmene i soulgruppa Force MDs, og til hans eigen bestefar. Men, kjem han på, i det songen har vart i fem minuttar, han vil ikkje opne munnen «just to piss and moan», så etter eit kort mellomspel nyttar han siste verset til å skildre eit hyggelig besøk i skøytehallen, samt fortelje om bandet han såg her om dagen, og som han vennlig vende seg til og sa «play that cover song again». Med denne, si medvitsstraumaktige skildring av menneskelig veikskap, der det også er sett av god plass til sjølvransaking og trekk av det kvardagslige, teiknar Sheff eit varmt og ganske så sympatisk bilde av korleis det er å snuble rundt i dette livet. Og eg tykkjer det er stort sett der han er på denne plata, i den eine lange songen etter den andre.
For eitt år sidan vart Okkervil River sitt gjennombrotsalbum Black Sheep Boy feira med ei fortenestfull og flott tiårsjubileum-utgåve. Eit album som frå den frådande For Real til ulmande A Glow vel er det kraftigaste og mest intense stryket bandet har forsert. Rundt neste sving fant dei med The Stage Names fram til rock’n roll-tonar som tok beinvegen inn i ryggmargen (i alle fall til underteikna). Via ein ekstrasving med slikt som ikkje kom med på The Stage Names kalla The Stand Ins gjekk så ferda ned i den heller svarte hølen I Am Very Far, før den atskilleg lysare nostalgistraumen The Silver Gymnasium gjorde eit dugande inntrykk for tre år sidan.
Tida som så fylgde har Sheff i intervju og liner notes beskrive som ei noko forvirrande overgangstid. Både på den personlige plan og på planet som handlar om hans musikkliv. Bandet hans byrja å gå alvorlig i stykke. Gjennom åra hadde det vore mannskapsendringar hos Okkervil River, men no forsvann omtrent alle. På eit tidspunkt fekk han låne eit hus i Catskills, for å klarne hovudet. Då strøymte det nye songar utav han, både når han var i sober tilstand og når han hadde hatt i seg litt fleinsopp. Det er ikkje blitt verdshistoria, og heller ikkje Will Sheff, sine tristaste songar dette her, det er det ikkje. Men døden spelar like fullt ei større eller mindre rolle i alle.
I’m not scared to die
as long as I know the universe
has something really to do with me
Call Yourself Renee fylgjer i hælane på opningssporet, og er i grunn ein ganske så vedunderlig song. Der den startar med eit nennsamt strykar/blåsar-orkestrert arrangement, før den snirklar seg melodisk grasiøst av garde, litt jazzig, litt psykedelisk og med varleg koring frå fintfolk som Marissa Nadler og Jonathan Meiburg. Teksten er i god Sheff-ånd temmelig ordrik. Og ikkje heilt til å forstå. Og nett det, det siste der, er meir det vanlige enn det uvanlige på albumet. Der Sheff på tidlegare album ofte har presentert meir eller mindre forståelige historier er Away sine songar meir surrealistiske, meir over i medvitsstraum-farvatnet.
Wild wild nights, Heavy romance
There was Percodan spilled on the dance floor
There were corpses in plain sight, and they were just walking around
Frontman In Heaven er albumets aller mest ordrike nummer. I, i alle fall til denne plata å vere, eit noko pesande tempo, formulerer her Sheff tankar, for ikkje å seie viltre draumar, som både omfamnar den store fridomen og etterlyser verdigheit. Ein kronglete og medrivande song. Særdeles medrivande opplever eg også Judey On a Street å vere. Den låta på plata der rytmikken er lengst framme i bildet. Ein monoton suggererande rytmikk og ein luftig lettbeint song, om kjærleik og død. Om å vente på ei jente som ikkje heilt kan bestemme seg, og eit ynskje om å bli hjelpa over på andre sida for der å kunne klunke på harpa, dunke i trommeskinnet, og halde fram med å vente. Noko meir jordnært er då kanskje temaet i The Industry. Albumets kortaste song (berre fire og eit halvt minutt lang), der Sheff kjem med eit og anna spark mot musikkindustrien. Ikkje så kraftige spark, men for så vidt treffande nok. Som det mot Pitchfork og det noko pedantiske karaktersystemet der (med utgangspunkt i karakteren som Silver Gymnasium blei tildelt, og som kanskje svei litt): «All while you’re out there, grinding on some poor girl, Who is backstage at the 6.8 rock fest».
Og bandet då, Okkervil River, kven er no det då, denne gongen? Sånn utanom Will Sheff. Ja kanskje er det berre han no, og så musikarar han finn det spennande og invitere med seg? På Away har han med seg folk som oftare har spelt musikk over i jazz og avant-garde leiren. Dei tar ikkje så mykje av slikt med seg over til Away, men dei gjer absolutt sitt til at albumet har eit luftig og ledug lydbilde, og ein nennsam klang, i låtar som hovudsaklig ikkje forhastar seg. At Will Sheff tok innspelinga med seg frå New York til Los Angeles og fekk Jonathan Wilson til å mikse den har nok heller ikkje gjort nokon skade. Så då sit eg her då og har lite anna enn fint å seie om nok ei Okkervil River-skive.
Popkroken 