Tag Archives: Kurt Vile

Des23

Musikalsk årsoppgjer 2015

Posted on by
Standard

Berre ei liste

Dei førti (for ikkje å seie femti) beste albuma eg har høyrt i år (av slike som kom ut i år). I ei ikkje heilt tilfeldig rekkefølge, men bra er dei alle.

  1. Father John Misty – I Love You, Honeybear
    Uvanlige kjærleikssongar i eit faderlig sterkt folkpopmelodisk famntak. Der kontrastane lever i beste velgåande. Behaget eksisterer side om side med ubehaget. Uroa luskar i fotspora til roa. Smektande strykarar er ikkje garantistar for at fred og fordragelegheit er neste stasjon. Men det vakre er skånsellaust vakkert, og eg kapitulerte.
  2. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly
    Det er sting i formidlinga, dobbel- og trippeltyding i det uttalte. Det er ein rå poesi i linje etter linje, og ein sonisk nyanserikdom som kontinuerlig held seg på sporet. Det er slikt som er med på å gjere utslaget, i årets mest funky reise.
  3. Ezra Furman – Perpetual Motion People
    Song etter song storma den over meg. Energisk i si framferd, melodisk i sitt vesen. Full på fridom og sing-a-long. Ein skikkelig ukomplisert og uimotståelig rakkar viste den seg å vere. Viser den seg framleis å vere. Eg byrjar å få ein mistanke om at den kan ha evig liv.
  4. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell
    Elleve vakre songar. Folkpopmelodiar som kjem grasiøst smygande, og som blir verande. Elleve sakrale og stille skrik. Hjerteskjerande linjer om sakn, lengsel og uforståelige kjensler. Om ei mor som ikkje var der, og som no er død.
  5. Girl Band – Holding Hands With Jamie
    Bråk, til tider eit helsikkes bråk. Men ikkje eit meiningslaust eit. Ein herlig miks av dei motoriske faktene frå krautrocken, den klassiske lågt/høgt-dynamikken, og ei hardcore-innstilling. Noko i den duren i alle fall.
  6. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, And Sometimes I Just Sit
    Finurlige tekstar som kan kalle fram eit skeivt smil, eller få ein til å grunne litt. I eit laust, ledug og energisk rock’n roll uttrykk der det meste er upolert, og ganske så uimotståelig.
  7. Tame Impala – Currents
    Popsongar i ein straum av åttitalets synthlyd miksa med funk og disco, men utan at kjærleiken til  sekstitalets psykedelia-tonar er blitt kasta over bord.
  8. Simon Joyner – Grass, Branch & Bone
    Ni folksongar der den akustiske gitaren leiar an. Ei halvskakk og vakker songpoetisk ferd inn til svunne draumar og gulna minner.   
  9. Ought – Sun Coming Down
    Ein postpunkenergi som riv og slit, som koplar på og koplar feil. Mørkesøkande og ikkje heilt ufarlig, men først og fremst livlig påkopla.
  10. TRAAMS – Modern Dancing
    Med groovet godt intakt byr denne sør-engelske trioen opp til ein postpunkdans av det friske slaget.
  11. Sleater-Kinney – No Cities To Love
    Bandcomeback må ikkje vere traurige greier, det kan gnistre også. Ja nesten «shake it like never before».
  12. Destroyer – Poison Season
    Dunkle kammertonar, brunstige blåsarar, og giftig og svartsynt poesi. 
  13. Laura Marling – Short Movie
    Med litt meir elektrisitet enn tidlegare zoomar Marling igjen inn på tilværets dilemma.
  14. Daniel Romano – If I’ve Only One Time Askin’
    Country på gamle måten anno 2015: Trist og friskt.
  15. Sun Kil Moon – Universal Themes
    Ein gretten gubbe og hans empatiske sider.
  16. Syntax TerrOrkester – Bydrifter
    Rock i original kledning, poesi på reinspikka karmøysk – aldeles storarta.
  17. Punch Brothers – The Phosphorescent Blues
    Mandolin. Banjo. Fele. Akustisk gitar. Kontrabass. Slikt blir det fort bluegrass av. Punch Brothers vil det annleis.
  18. Tønes – Vindbrest
    Gjenkjennelig surrealisme og underfundig realisme, slik berre Tønes gjer det.
  19. Erlend Ropstad – Det Beste Vi Får Til
    Like mykje som songar og viser og slikt vil eg kalle det poesi.
  20. Dig Deeper – How You Spend Your Days
    Eit norsk rockeband som lever opp til namnet sitt, og finn skatten.
  21. Protomartyr – The Agent Intellect
    Frå avdelinga «nyare postpunk det gnistrar litt av».
  22. Ryley Walker – Primrose Green
    Ein angloamerikansk folkrocktone dyppa i jazz og leduge arrangement
  23. Kurt Vile – B’lieve I’m Goin Down
    Vile og songane hans går sin slacke gode gang.
  24. Fjorden Baby! – Oh Yeah!
    Med koking og loking og det som meir groovy er har bergensbanden skapt gode tilstandar her inne i kroken.
  25. Wolf Alice – My Love Is Cool
    Ein kvartett frå London som albumdebuterer med pop i tonane og blod i sikte.
  26. Robert Forster – Songs To Play
    Ein ny dose sympatiske popsongar frå den levande Go-Betweens legenda.
  27. Vince Staples – Summertime ’06
    Ei dyster og motsetningsfull affære, i eit fortetta sonisk landskap
  28. New Order – Music Complete
    Hook er hekta av. Keyboardet er ganske så framtredande. Det same er også ein panoramisk og velgjerande poptone.
  29. Nadia Reid – Listen To Formation, Look For the Signs
    Ein albumdebutant frå New Zealand med ein folk/americana tone av det særdeles innbydande slaget på tapetet.
  30. Israel Nash – Silver Season
    Ein texanar ifrå Missouri har komme fram til sin psykedeliske sesong.
  31. Viet Cong- Viet Cong
    Eit tvilsamt bandnamn. Ei mørk og dyster ferd inn i dei meir dystopiske krokane av postpunken.
  32.  Susanne Sundfør – Ten Love Songs
    Samspelet mellom slikt som fenger og slikt som har motstand i seg. Spretten synthpop og dunkle strykarar. Susanne Sundfør får med sjølvsagt eleganse slikt til å funke i hop.
  33. Algiers – Algiers
    Soul og gospel og postpunk. Full energi, knyta nevar og revolusjon i blikket.
  34. Corrina Repp – The Pattern of Electricity
    Skjørt og nakent. Elektrisk og uroleg. Melodisk og dirrande. Verdt å vitje.
  35. The Switch – B For the Beast
    Der popen blir innhaldsrik, kaleidoskopisk og skikkelig påskrudd.
  36. Jamie xx – In Colour
    Jamie frå The xx sin soloalbumdebut er intrikat og minimalistisk, sakte synthflytande og basskraftig. Fargerik, og rytmisk som ein døsig ettermiddagspuls.
  37. Car Seat Headrest – Teens of Style
    Einmannsband. Skranglete låg-fidelity med pophooks og folktristesse.
  38.  Beach House – Depression Cherry
    Ny forsyning med draumande popsongar på sakte puls. (Eit av to album frå duoen dette året).
  39. Low – Ones and Sixes
    Trioen har denne gongen vikla meir elektroniske lydar inn i sine dulmande tonar, utan at det skadar.
  40. Dungen – Allas Sak
    Når gitaren og fløyta og groovet finn sin skapnad, og bilder av aude trefylte landskap veks fram, då er eg i Dungens psykedeliske og suggestive verd. Alltid ein god stad å vere.
  41. Panda Bear – Panda Bear Meets the Grim Reaper
  42. Waxahatchee – Ivy Tripp
  43. Deerhunter – Fading Frontier
  44. Young Thug – Barter 6
  45. Jim O’Rourke – Simple Songs
  46. Julia Holter – Have You In My Wilderness
  47. Daniel Kvammen – Fremad I Alle Retninga
  48. Twerps – Range Anxiety
  49. Autobahn – Dissemble
  50. Best Coast – California Nights

Og så har eg lest ein del bra bøker. Strengt tatt har eg vel brukt minst like mykje tid på det som på musikken. Både gamle og årsferske bøker. Av den siste sorten (årsferske i alle fall i norsk omsetting), fekk eg hug til å nemne nokre:

Roberto Bolaño – 2666
Den chilenske forfattaren Roberto Bolaño døydde i 2003, 50 år gammal. Han var då i siste fase for å ferdigstille sitt storverk 2666. Året etter vart boka utgjeven. Sannsynlegvis så godt som i den forma forfattaren sjølv såg den føre seg. I år ligg den så føre i norsk omsetting. Det er ei tjukk bok (940 sider). Den består av fem bøker. Fem forteljingar. På eitt vis separate forteljingar, på eitt vis nestar dei seg alle i hop i den siste forteljinga. Boka kvalifiserer tvillaust til karakteristikken «ein mangslungen og gåtefull roman». Den er ikkje fullt ut til å forstå. Den går fleire vegar. Hovudvegar, sidevegar, grusvegar, gjengrodde vegar, blindvegar. Den fylgjer desse vegane med ein desperasjon i seg. Og skildrar lidenskap og djevelskap, galskap og draumar. Den er ambisiøs så det held. Den er ein feber av ei bok, og eg må så definitivt lese den fleire gonger.

Elena Ferrante – Mi briljante venninne / Historia om det nye namnet
To bøker, halvparten av ein kvartett. Napoli-kvartetten.
Med eit direkte språk, fritt for dilldall, fortel Elena Ferrante ein medrivande historie om oppvekst, vennskap, kjærleik, fiendskap, vald og makt (og meir til). Sentralt i historia finn vi forteljarstemma til Lena og hennar venninne Lila, og det kontrastfulle vennskapet mellom desse to — både blømande og destruktivt, både støttande og rivaliserande. Lena kjempar seg, til trass for si låge sjølvkjensle, utav kvartalet og til ei universitetsutdanning. Lila, den tøffe og kreative, blir att der og kjempar ein slags sjølvdestruktiv kamp med mann, nabolag og mafiaen.
Bøkene er omsett til levande nynorsk og har ei skikkelig pageturnerkraft (i løpet av 2016 vil kvartetten bli fulltalig).

Patti Smith – M Train
For nokre år sidan fascinerte ho med historia om vennskapet mellom seg og Robert Mapplethorpe (Just Kids). Denne gongen møter vi i hovudsak den godt vaksne Patti Smith. På reise til Berlin, til Mexico, til Japan, eller vandrande rundt i New York (særlig då til stamkafeen sin på hjørnet). Innimellom vitjar ho, i tankane, tida ho hadde med ektemannen sin Fred Smith (fram til han brått døydde i 1994). Ho deltar på ein konferanse om polarforsking, vitjar Frida Kahlo museet, ser på engelsk krim på eit Londonhotell, men ikkje minst fortel ho om litteratur ho er glad i. Og det er i dei passasjane eg kanskje synk djupast inn i boka. Når ho fortel om sin kjærleik til bøker av Jean Genet, Sylvia Plath, Michail Bulgakov, W.G. Sebald, Haruki Murakami, Roberto Bolaño, og så vidare.
Side etter side driv så makelig og godt forbi, heilt naturleg, assosiativt og sympatisk.

Jonathan Franzen – Renhet
Ikkje Franzen si beste bok (Den tittelen kjempar framleis Korrigeringer og Frihet om), men på sitt vis ei absolutt fengslande nok bok. Skitnare enn tittelen tyder på. Fortalt frå perspektivet til fleire av bokas karakterar, men med den unge kvinna Pip som hovudaktør. Eit namn som bringe tankane i retning Dickens-klassikaren Store Forventninger. Og noko Dickens er det vel kanskje over måten fleire av karakterane blir skildra på. Boka går fram og tilbake i tid. Femner mellom anna ein historie frå det delte Berlin, og tar føre seg internettets overvakings- og publiseringsmogelegheiter. Franzen har sannsynlegvis ein politisk intensjon med desse perspektiva. Personleg synst eg at han er betre, ja drivande god, når han teiknar opp sine romanfigurar på godt og vondt, og skriv fram strålande dialogar.

Og ikkje heilt ny av året, men gjenutgitt som trilogi i år, Jon Fosse sine tre eineståande kortromanar Andvake/Olavs draumar/Kveldsvævd:
Utanfor tid og rom, i eit suggererande gjentakande språk fortel Fosse historia om to (Alida og Asle) som elskar kvarandre. Ei vakker kjærleikshistorie. Samstundes: ei uhyggelig historie, ei historie som også inneheld død, sakn og bitter fortviling. Den er ikkje festa fast i slikt som logisk sett nødvendigvis kan skje akkurat slik det her skjer, den har noko bibelsk og legendeprega over seg, men gjer likevel frå seg ei kjensle av å vere rå røyndom, ei dirrande kjensle av at dette handlar om ekte levande menneske. Slike som elskar og frys og kjempar og gjer handlingar som ikkje kan rettast opp att.
Det er vakkert, det er trist, og det set evigvarande spor.

Okt19

Kurt Vile – B’lieve I’m Goin Down …

Posted on by
Standard

Vile og songane hans går sin slacke gode gang.                                                                                    7

  Her er ein banjosong, her er nokre pianosongar, her er fleire songar med fingerplukka akustisk gitar som instrumentell hovudkjelde, og her er eit par el-gitar og banddrivne greier. Variasjon altså. Eller, vent litt, dette er Kurt Vile, og då er ikkje variasjon det første ordet som spring meg i hu. Slik har det ikkje vore, og slik er det nok ikkje med B’lieve I’m Goin’ Down… heller.

Det er noko med Kurt Vile som får meg til å tenke på J.J. Cale. Den ærverdige gitaristen og songaren frå San Diego som gav ut eit drygt dusin med plater frå tidleg på syttitalet til godt inn på totusentalet. Alle i eit laidback folkbluesmodus som var Cale sitt eige. Han hadde funne sin tone, og heldt seg til den, heldt seg veldig til den. Døsig, beherska, sympatisk, og ikkje utan tiltrekkingskraft. Vile har funne sin tone han også, og har helde seg til den, i song etter song, på plate etter plate. Den er ein ganske annan enn Cale sin, det er den, men eg kan seie om lag det same om dan: Døsig, beherska, sympatisk, og ikkje utan tiltrekkingskraft.

Det er blues i tittelen, og det er natt i tonen – the wee wee hours og der omkring. Men Kurt Vile syng ikkje the blues og går heller ikkje heilt til botn av natta, han held seg i det melankolske mellomsjiktet. Der ein til dømes vaknar om morgonen, kanskje litt utpå dagen, men like forbanna om morgonen, ser seg i spegelen, og så kan ein ikkje dra kjensel på ansiktet som ser tilbake på ein. Ja og kanskje dreg ein det endåtil så langt som å nekte å kjemme håret til denne framandkaren. Deretter går dagane, ja heile veka, men då laurdagen kjem synst hovudpersonen at tida er komme for å spørje seg: «“Who’s this stupid clown blocking the bathroom sink?”, han som attpåtil kler seg i kleda mine. «I gotta say pretty pimpin’» lyde det lakonisk frå songaren, og vi er i gang. Opningslåta ber den smått suspekte tittelen Pretty Pimpin, og er ingenting mindre enn ein melodisk attraktiv og skikkelig bra Vile-låt.

«The laws of physics have shown that a man must walk through life via peaks and valleys» påpeikar Vile ein anna stad på plata. Ei særdeles lite sensasjonell påpeiking. Den ganske sjølvsagte tittelen på ein song med slik ei ytring i seg må vere That’s Life tho, og ganske så riktig er tittelen omtrent det. «That’s life tho, so sad, so true, that’s life tho, almost hate to say» lyde refrenget, og eg tenker vi er ganske nær kjernen for kva det handlar om. Desse songane til Vile. Eg ser på dei som refleksjonar kring livets gang, spelt og formulert frå ein velbrukt sofakrok. Mannen er nok ikkje heilt fatalist (kven er no det?) men ordtaket om å spele med dei korta ein har fått utdelt er nok illustrerande for meir enn ein Vile-song. Eller «roll with the punches» som Vile syng i ein eksplisitt song her, om livet. Den ganske så popfengande og pianopryda Life Like This.

Og livet det skjer, og vi prøver å gjere noko med det. Gje det eit innhald, drive rundt i det. Men kva det eigentlig er til for får vi aldri eit svar på. Noko som likevel ikkje stansar oss i å prøve å finne det. Nokon søker etter svaret på eit guddommelig plan – «Some bow down a hundred times a day or more, to find a way, to get back down to the temple one day». Andre prøver å finne noko kontemplativt i omgjevnadane ein trør rundt i. Og då kan kanskje vers nummer to starte slik: «There’s a desert down below the earth’s core, A hidden staircase in the house that you reside in». Songen heiter Wheelhouse, har eit enkelt og effektivt groove, ein ørkenvind susande i bakgrunnen og elektriske gitartonar som nøkternt søker midnattstimen. Kurt Vile spelte høvelig nok inn songen i eit studio i Joshua Tree.

Plata er sånn elles spelt inn både litt her og der, og har fått eit luftig og upretensiøst vesen. Den er ikkje fargelagt med dei same psykedeliske vibbene som førre Vile-plate, den storarta Wakin On A Pretty Daze. B’lieve I’m Goin’ Down er i grunn ganske så jorda, enkel og melodifokusert. Med Vile si fingerplukking på ein akustisk gitar som den mest markante lydkjelda. Men aldri som ei einsleg ei. Den nemnte banjosongen (I’m an Outlaw) handlar heller ikkje berre om ein banjo, om frisk fjelluft og oldtimes, eg høyrer eit orgel der også, og eit stringent groove, og ein songar som syng om ein fyr «on the brink of self-implosion».

Undervegs presenterer Vile typiske Vile-titlar som All In a Daze Work og Kidding Around, før han avsluttar med ein av dei finaste songane på plata, Wild Imagination. Ein melodisk varm sak, med eit groove som får ting til å røre på seg, og ein Vile som gjer uttrykk for at han er redd for at han føler «much too many feelings».

Sist gong eg skreiv nokre ord om ei Vile-plate (Wakin On A Pretty Daze) avslutta eg med å hevde at eg sleit med å komme meg utav den. Eg har nok ikkje blitt fanga like fast i B’lieve I’m Goin’ Down. Men du verden, den har sin gode dose av solide Vile-spor.

Okt30

Steve Gunn – Way Out Weather

Posted on by
Standard

Gitartonar hypnotiserar, songar ekspanderar, og fryden ulmar i brystet                                          9

Way Out Weather  Sakte beveger melodien seg. Sakte beveger melodien. «Slowly moves the melody». Det er Steve Gunn som syng det sjølv. I tittellåta. På denne plata. Kanskje for å seie noko om songane sine? Eg synst i alle fall han gjer det. I dobbel tyding.

Men «Way out weather is a common song» er den aller første linja han syng. Kva han vil seie om været med eit slikt utsegn skal ikkje eg gjere meg til dommar over. Kanskje er det ein flyktig kommentar til våre tiders ekstremvær? Kanskje føler han det berre ganske enkelt tryggast å snakke litt om været først? Slik jo folk ofte gjer når dei møtest. Eller kanskje han kjenner på ein trong til å fortelje at plata, Way Out Weather, er den der vanlige greia. Eg kjøper alle tre forklaringane eg, og synst at han også med denne linja seier noko om songane sine. Det trygge, det vanlige finst der, i songane, men også det spesielle, det særeigne. Steve Gunn gjer det melodisk, og han gjer det i ein hevdvunne tradisjon. Med ei lett hand får han strengene på gitaren (gitarane) til å synge som få andre gjer. Eg tenker på han som ein ukomplisert virtuos.

Eg har ikkje eit sterkt behov for å setja Steve Gunn i nokon bås, men det må vel kunne forsvarast å plassere dei åtte songane på Way Out Weather i eit folkrock-segment. Eit grunnleggande trekk i låtane er Gunn sin særeigne sirkulerande gitarstil. Blir ein råka av den, denne stilen, denne gitartonen, veks det fram ein indre fryd, og ein står i fare for å bli alvorlig fanga. Fanga av ei utvungen suggestiv kraft, som ein vil tilbake til, igjen og igjen, og oppdage nye variantar av, igjen og igjen. Det er i alle fall dette som har skjedd med meg.

Det store er at det finst ein del å forsyne seg av. I åtte år har Steve Gunn spelt inn plater, men han har ikkje nøydd seg med ei om året. Sist eg talde opp kom eg til femten album (inkludert Way Out Weather). Cirka halvparten er rett nok samarbeidsplater, eller meir presist duoplater, men i imponerande liten grad parentesar. Han har gjort ei plate saman med M.C. Taylor frå Hiss Golden Messenger. Dei to kalla seg då Golden Gunn, og sentrerte opplegget sitt rundt ein felles fascinasjon for J.J. Cale (men med visse avstikkarar). I lag med den jazzmelodiske trommisen John Truscinski har Gunn spelt inn to plater, begge fullt ut instrumentale i si form. Særlig den siste, Ocean Parkway (2012), er av det sterkt rammande slaget. Ei groovy hypnotisk ferd inn i eit virvlande landskap av folk, blues og jazz. Det førebels siste samarbeidsprosjektet hans kom ut på plate tidlegare i år, og er ei innspeling gjort i Lisboa saman med den gamle engelske frikfolk-fyren Mike Cooper. Vel verdt litt merksemd den plata også.

Personlig skal eg ikkje skryte på meg ei lang fartstid blant Steve Gunn sine tonar. Den byrja vel strengt tatt for mindre enn eit halvår sidan. Eg hadde registrert nokre omtalar av fyren, og at han der blei omtalt på måtar som kalla på ei interesse. Omsider manifesterte interessa seg i at eg byrja lytte på ei plate. Verkelig lytte. Noko som i grunn ikkje var hardt arbeid, sant å seie kom det heilt av seg sjølv. Så nokre rundar inn i 2013 utgjevinga Time Off var det gjort, eg var hekta. Eldre plater blei oppsøkt. Andre plater. Ulike plater. Som alle hadde det til felles at dei hadde denne gitartonen som heile tida drog meg til seg. Eg opplevde likevel at Time Off representerte eit lite sprang i hans karriere. Eit sprang inn i noko ein vel kan kalle meir konvensjonelt. Frå eit tilvære med ein viss eksperimentell karakter over i eit meir singer/songwriter-segment. Med dei farar for å forsvinne inn i den store hop som fylgjer av slikt. Det gjer, som de nok skjønar, ikkje Gunn. Han legg ikkje frå seg den han har vore tidlegare, den delen er der i Time Off også. Men i tillegg denne andre dimensjonen, ein meir sjølvsikker songar og hans medrivande låtar. Time Off er ei fengslande plate.

Way Out Weather er endå betre. Frå tittellåta klunkar i gang, og samlar seg om framdrift etter dryge halvminuttet, til Tommy’s Congo groovar ut er det ei attråverdig stund. Ei eg kjenner meg djupt tilstades i gjennom samfulle åtte låtar, gjennom samfulle 43 minuttar og 26 sekund. Det er ikkje akkurat flust av plater eg ville ha sagt noko slikt om.

Way Out Weather går vidare i spora frå Time Off, men Steve Gunn har samla fleire folk rundt seg. Så for første gong presenterer mannen ei plate med eit bandsound. Tru imidlertid ikkje av den grunn at gitaren hans er mindre sentral. Tru meg heller når eg seier at kvar spelte tone blir gitt plass, får godt med luft rundt seg. For dette er ei slik plate, ei der dei spelte tonane fører samtalar med kvarandre, aldri pratar i munnen på kvarandre. Den har eit varmt vesen.

Men alt er slett ikkje idyll. Tar eg turen inn under overflata, noko eg sjølvsagt ikkje kan la vere å gjere, låtane formelig ber meg jo om det, høyrer eg mørklette funderingar. Eller for å seie det litt meir nyansert og korrekt så høyrer eg også mørklette funderingar. Blant funderingar av det lettare slaget, dagdraumar og nattlege draumar, flytande mystikk og surrealistiske vendingar, dukkar også det mørklette fram. Ta no til dømes Milly’s Garden. Ei melodisk høgtidsstund av ei låt. Lettbeint, groovy og full av fargar. Den har ein fryd i seg, men meir enn det er den gåtefull. Og når refrenget blomstrar ut i noko Stones-aktig høyrer eg songaren snerre: «Your faith is savage, And your mind is damaged, You’re more than halfway there». Halvvegs til kor hen? Det er ein song med ei reise i seg, ei viktig reise, men inga enkel reise.

Ei anna slags reise kjem til uttrykk i Drifter. Den framoverlena og rockruskande låta Drifter, med eit og anna spor av Steve Gunn sin gode venn Kurt Vile. Ein fyr Gunn tidlegare har spelt i hop med, som medlem av backingbandet The Violators (Gunn turnerer forresten i desse dagar med ein annan Vile-venn Adam Granduciel, og hans band The War On Drugs). Men altså Drifter, om dagsrivarens dans mellom håpet og det gravlagde liv, der den essensielle linja vel er denne: «Shaking along while this world is gone, hanging out once again».

Way Out Weather har eit meditativt lynne. Med låtar som vel kan seiast å operere i overeinsstemming med kvarandre. Dei er likevel til dels ganske så forskjellige. Midtvegs kan vi lene oss mot ein lausleg vals kalla Shadow Bros, med banjo, mandolin og harpe i framskotne posisjonar, og ei tilårskome countrykjensle i kantane. Atmosphere er på si side omlag det tittelen legg opp til, sfæriske klunk i eit dvelande tempo og lite med groove. Det siste er til gjengjeld avslutningssporet Tommy’s Congo godt forsynt med. Eit fantastisk vestafrika-inspirert gitartema går tvers igjennom låta. Synthtonar krengar og vrinskar og groovet har eit definitivt krautpreg. Songaren sitt snerr i slutten av kvart vers slektar på Dylan sitt snerr i klassikaren It’s All Right Ma I’m Only Bleeding. Medan refrenget er psykedelia à la 1967, og sjølvsagt totalt uimotståelig: «Never look down on what you need to do».

Way Out Weather: Godt jorda men like fullt nesten ei spirituell oppleving.

Jan2

Musikalsk årsoppgjer 2013

Posted on by
Standard

2013: Det beste eg høyrte i år

Eg har ikkje tenkt å hevde at dei 25 platene eg har laga ei liste av under er dei 25 beste platene frå 2013. Men, av dei platene eg har høyrt frå dette året (og det er jo langt frå alle) trur eg desse 25 må vere dei beste. Om då ikkje John Grant eller The Sadies eller Neko Case eller Ashley Monroe eller Unknown Mortal Orchestra eller Eleanor Friedberger eller Erlend Ropstad eller Kanye West eller Ty Segall eller Houndstooth eller Mona & Maria eller Sudan Dudan eller Samantha Crain sine respektive utgjevingar burde ha fått ein plass her då. Det kan veldig godt vere.

25. Bill Callahan – Dream River
Ein av våre tiders beste songpoetar. Med klar og særeigen røyst tar han nokre steg i ein litt meir optimistisk retning. Og han er vel verdt å fylgje dit også.

24. Mark Kozelek & Desertshore – Mark Kozelek & Desertshore
Detaljerte betraktningar over dagliglivets prosaiske vesen, tilsatt velkjente Kozelek-
tonar (les Sun Kil Moon, les Red House Painter). Gode tonar.

23. Caitlin Rose – The Stand-in
Countrysongar og andre songar som lever sitt liv utafor tidas avgrensa rammer.
Fengande, brennande, swingande, varlege. Registeret er breitt nok, og songane har ein friskleik som vil vare.

22. Atlanter – Vidde
Bandet er nytt, men mannskapet, i alle fall Jens Carelius, har gjort seg bemerka før. Men dette er meir bemerkelsesverdig. Eit fjellpsykedelisk, vidtrekkande, bluesvandrande og groovy stykke norsk verdensmusikk.

21. Kacey Musgraves – Same Trailer Different Park
Countrytonen er konvensjonell, og nesten på permanent basis svingar den seg inn på eit fengande spor. Men den skrur seg ikkje fullstendig opp. Det er noko som held den att, som jordar den. Ein flittig bruk av akustiske instrument. Eit fråvær av glimmer og fjas. Friske tekstar, rammande tekstar, ein varme, eit mot.

20. Monica Heldal – Boy From The North
Ei ung norsk dame har funne fram til den engelske folktonen. Med den akustiske gitaren i fanget fingerplukkar ho seg gjennom låtane. Men ho har også ordna seg med nokre medmusikantar der elektrisiteten har ei rolle. I lag skapar dei eit rastlaust, bluesblått og groovy stykke musikk. Det handlar om inderlig kjærleik, bevegelse og fridom.

19. Houndmouth – From the Hills Below the City
Originalitet får andre ta seg av bjeffar dei, og omfamnar den amerikanske grunntonen med heile sitt glødande hjerte. Alle fire. Gitaren er alltid elektrisk, orgelet duvar og grev, og rytmeduoen er ikkje utprega anonym. Det er southern style, countryrock og rotekte rock. Og syng gjer dei alle. Åleine, og i medrivande harmonisk utfalding.

18. Yo La Tengo – Fade
Tida går ikkje i frå Yo La Tengo. I eit kvart århundre har dei sysla med sitt. Litt av kvart i grunn, men er like fullt alltid til å kjenne att. I år bydde dei på ei ganske så støysvak og homogen plate. Og tradisjonen tru var den rett så flott.

17. The Men – New Moon
The Men er absolutt ikkje eit trongt, einsarta og uniformert band. The Men vil mykje og mang slags. Først og fremst energisk rock’n roll. Gjerne med litt innebygd hengslete melodiøsitet. Men dei går heller ikkje av vegen for litt countryrock, hissig støy eller groovy kraut. Upolert og reinspikka.

16. Mikal Cronin – MCII
Det er power i den melodisk velorienterte poptonen til Cronin. Den klassiske beatleske poptonen. Tidvis skyllar fyren ei elektrisk gitarbølgje av nesten tsunamiske dimensjonar innover den. Men han spelar på andre instrument også (så godt som alle ein kan høyre på plata). Og han kan roe støyfaktoren, men det er aldri ei overordna målsetjing.

15. Oblivians – Desperation
Femten år etter at Oblivians var her sist dukkar dei opp att. Utan å ha forbetra seg, og takk for det. Her flyg dei vegg imellom, i full desperasjon, og er alt anna enn slutt. Dei sveittar og rockar som om tida aldri har flydd ifrå dei. Det gjer dei sjølvsagt heilt rett i.

14. Stein Torleif Bjella – Heim For Å Døy
Nei lystelig er det definitivt ikkje, men like fullt ein ny porsjon med ganske så udødelige viser. Meir presist elleve songar om å kjenne seg einsam og neglisjert, og ein om nokre gitarar. Formidla med akkurat så mange ord som trengst. Ikkje overtydelig, men heller ikkje utydelig. Forankra i eit Hallingdalsmiljø, men i grunn ganske så universelt.

13. Savages – Silence Yourself
Det er ikkje nokon grunn til å tvile på Savages. Deira agenda er å gå aggressivt til verks, dei sviktar den aldri. Verken på det soniske eller det tekstlige plan. «This album is to be played loud in the foreground» proklamerar dei. Du skal ikkje la deg forstyrre av andre signal. Du skal ha fokuset retta ein stad, hit, på debutplata til dei fire kvinnene i Savages. Det er i grunn ikkje så vanskelig.

12. Okkervil River – The Silver Gymnasium
Scena er den vesle staden der bandets songar og eminente låtskrivar Will Sheff vaks opp. Han skildrar ein barndom som handla vel så mykje om sjukdom og å bli mobba som om ubekymra leik i skogsholtet. Men det er ingen bitter flyktning som kryssar sine spor. Det er ein mann midt i trettiåra som evnar å vere både oppriktig og ettertenksam. Og som finn fram til poptonen i sitt eige orkester. Ein god tone det.

11. The National – Trouble Will Find Me
I eit moderat og smidig modus lirkar Brooklynkvintetten nok ein gong fram ei plate som vinn i det lengre løp. Der den lakoniske barytonrøysta til Matt Berninger behandlar låt etter låt med skarpskodde tekstlinjer. «I have only two emotions» syng han, «careful fear and dead devotion». Og eg tenker at nett det kanskje er eit aldri så lite manifest. På ei plate som ikkje veldig annleis, frå eit band som framleis er veldig bra.

10. Wooden Wand – Blood Oaths Of the New Blues
Eg opplever lydbildet på Blood Oaths som det luftigaste Wand har presentert i nyare tid. Som det rikaste også, men like fullt spartansk. Wand sine medspelarar skikkar seg, dei går ut og inn av bildet, dei har fått rolla som subtile understrekarar. I novellistiske songar av det heimsøkte og støvete slaget, dyppa i country og blues. Der tristessen og lengten rår, men der Wand også finn det føremålstenlig å minne om at «after the darkness there’s a light».

9. My Bloody Valentine – MBV
Det er då noko alvorlig apokalyptisk over mbv, er det ikkje? Poptonen som dansa som ein kaleidoskopisk draum gjennom store deler av Loveless den høyrer eg ikkje så mykje til her. Her høyrer eg noko dunklare noko. Ein slags klagesong kanskje, eller ein jamrande blues, eller ….. Eller for å seie det slik: Shields og hans kumpanar (som ikkje er særlig fleire enn Bilinda Butcher denne gongen) har endå ein gong skapt eit verk som eg ikkje heilt ut forstår, som sikkert alltid vil vere utydelig, og som eg derfor aldri vil bli ferdig med. Og bra er vel det?

8. Kurt Vile – Wakin On A Pretty Daze
Dei drar seg ut i respektable lengder fleire av spora på plata. Såpass at dette endar
opp som eit godt gammaldags dobbeltalbum. Der gitaren, og då spesielt den akustiske varianten, har ei viktig rolle. Gitaristen Kurt Vile har aldri vore noko å kimse av. Men denne gongen gjer han seg sjølv større arbeidsrom, og skapar meir meditativ godlyd, enn nokon gong.
I songar der Vile fører ein slags dialog med seg sjølv. Om eg då ikkje skal kalle det for monologar til ein person som ikkje er til stades. Eller refleksjonar over livet, musikken, kjærleiken, lengselen, og det å vere mann og far.

7. Laura Marling – Once I Was An Eagle
Utan unntak, femten songar til ende, handlar Once I Was An Eagle om kjærleiken. Det startar i eit stummande mørke. «You should be gone beast» lyde opningslinja. Det lysnar litt undervegs. Til slutt adresserar songaren ei oppriktig takkseiing til naiviteten «for failing me again».
Stemma og den akustiske gitaren har hovudrolla. Men utan produsent Ethan Johns si tilføring av rytmisk svir hadde ikkje dette blitt den plata det har blitt. Med handslegne trommer og perkussiv virilitet skaper han eit organisk groove som stikk innom og vitjar dei fleste låtane.
Det har blitt ei plate som er den openbare motsetninga til det fragmenterte. Den krev at ein har tid, at ein tek seg tid, den er verdt kvart eit minutt.

6. Jason Isbell – Southeastern
Ei plate full av countrysoul. 12 sterke melodiar som provar at Jason Isbell har eit grep om det melodiske slik gode låtskrivarar oftast harhar. Det er likevel hans grep om det tekstlige som verkelig imponerer. Han sirklar ikkje rundt med ord som fordampar, han går direkte til verket med ord som brenn seg fast. Han bruker ikkje fleire ord enn nødvendig, han økonomiserer, han er presis, som ein Carver. Han har noko å formidle. Og det han formidlar skildrar også det som ikkje blir uttalt. Eller det kan handle om noko eg først ikkje oppdaga det handla om. Det kan ha ei dobbeltyding. Isbell er ikkje eindimensjonal.
Jason Isbell har endelig laga plata eg ein gong trudde han var i stand til å lage, men som eg hadde byrja tvile på at han ville lage.

5. Vampire Weekend – Modern Vampires of the City
Det finst fleire grunnar til å tvile enn til å tru. Gud er i trøbbel. Sola går minst like ofte ned som den står opp. Visdom er ikkje synonymt med ungdom. Døden er uunngåelig, men heller seinare enn før. «There’s a lifetime right in front of you».
Med betraktningar av dette slaget tar Vampire Weekend oss med på ein liten tur inn i sinnet og sjela til Modern Vampires of the City. På ei plate som er like nådelaus som den er medgjerlig, like absurd som den er lettfattelig, like eksentrisk som den er fengande.
Vokalist Ezra Koenig fer til verket med reinspakka glød og tvillaust nærvær som fremste kjennemerke. Rundt han føregår det saker og ting. Multiinstrumentalist og produsent Rostam Batmanglij er ein mann rik på idear. Han skikkar inn det eine instrumentet etter det andre. Men lite samtidig. Det er godt med rom her. Eit rom som blir nytta til å gje kvar enkelt låt sitt preg, sitt stempel, sitt groove.

4. Ezra Furman – Day Of The Dog
Når Ezra Furman 13 sekund inn i opningsnummeret startar å synge så er det frå djupast nede i magen og utover det heile. Det er fullt åtak, og ein aggresjon mot det han ser der ute og det han kjenner der inne. «All the world is rising up like vomit, filling up my ugly little mouth, there’s a sickness deep inside my eyeball, got to find that tool to cut it out». At refrenget då blir «I wanna destroy something, I wanna destroy myself» er vel bortimot heilt naturlig.
Punk eller ikkje punk, det er for så vidt ikkje spørsmålet. Men svaret er ja, og nei. Dette er punk men langt meir enn som så. Dette er Bo Diddley-beat og femtitalet som tar seg via Dylan og Velvet Underground til punkens gullalder, derifrå går den i klinsj med Violent Femmes, sparrar med Bright Eyes, og sveittar opp ein dose gospel, for så å bli friskt og tydelig signert med Ezra Furman sitt eige handlag.
Ein kan vanskelig hevde at tematikken plata igjennom er av det lystelige slaget. Det handlar mykje om å vere i ein tilstand nokre sjelelige kilometer unna der ein helst kunne tenkt seg å vere. Men det handlar også om å prøve å komme seg ut av tilstanden, og å søke og finne fram til ein som svir mindre. Det handlar i liten grad om å lukkast med det.
Men du verden som Ezra Furman har lukkast med denne si femte plate.

3. Phosphorescent – Muchacho
Sånn mot slutten av plata, i nest siste song, høyrer eg Matthew Houck synge «oh, you’ll spin your heartache into gold». Eg tar like godt og stel den linja eg, for så i neste omgang å rette den mot opphavsmannen sjølv. «You’ll spin heartache into gold, Matthew Houck». Noko du har gjort, for så vidt, i alle fall tidvis, på plate etter plate dei siste ti åra, men denne gongen sannelig meir fullkome enn nokon gong.
Houck seglar framleis, slik han har gjort alle desse ti åra, under fana Phosphorescent. Om enn ikkje, slik det ein gong var, ganske så åleine. Eit visst mannskap har han med seg. Ikkje eit så reint lite eit heller denne gongen. Cirka 10 i talet trur eg det må vere. Det er nå likevel aldri nokon tvil om kven som har grepet om spakane. Houck har, vanen tru, produsert, arrangert, miksa, og skrive låtane. På det mest mangfaldig utforma Phosphorescent-albumet til dags dato.
Houck tek her i bruk elektroniske lydkjelder på ein måte han ikkje har gjort før, og han vitjar fengande poprefreng og tar eit par skikkelig groovy tak. Sonisk sett er albumet kanskje fyrens lettast tilgjengelige. Utan at det har gått utover tonane sin levedyktigheit, eller Houck si evne og interesse for å skildre kjelkete mellommenneskelige tilhøve.

2. Parquet Courts – Light Up Gold
Eg høyrer på Stoned and Starving, og songar frå tidlegare tider kryssar sporet. Det har noko med groovet å gjere, tenker eg. Først og fremst groovet. Det enkle groovet. Sjølve ur-groovet. Eit slikt eit som finn sitt tempo, og som så går, og går, og går, medan tonar av ulik karakter kravlar, kjælar eller piskar kring det.
– Eg spaserte gjennom Ridgewood Queens, innleiar Andrew Savage. Og groovet går, Det groovet. Der har Pablo Picasso spasert ein gong også, tenker eg. Og jentene kunne ikkje motstå blikket hans, og han blei aldri «called an asshole». I fylgje Jonathan Richman, tenker eg. Og groovet går, Det groovet. Ein gong var Lou Reed der også, tenker eg, og formidla morbide og syndige scener, og eit stadig gjentakande «she’s busy sucking on my ding-dong». Gitarane var primitive, orgelet brutalt, og Moe Tucker slo. Det var Det groovet. «I was so stoned and starving» syng Andrew Savage, og fortel om då han stod der med tåkete syn og funderte over om han skulle velje geléfiskar, rista peanøtter eller ei pakke lakris. Veslebror Max Savage administrerar takten, og ein krakilsk gitarsolo krøllar seg rundt den. Som ein svolten orm på jakt etter godsaker. Det er Det groovet.
Og saman med groovet, Dette groovet, går dei heim, utan napp, for så vidt, både Savage og Richman og Reed, både Parquet Courts, Modern Lovers og Velvet Underground. Og naglar kvar sin meisterlige rock’n roll song fast i det tidlause. Sister Ray, Pablo Picasso og Stoned and Starving. 1968, 1976, 2013, whatever, tenker eg.
Årets låt, tenker eg.
Med sine fem minuttars varigheit, og sine gitarsoloar er ikkje Stoned and Starving den typiske låta på plata. Den typiske låta varer ifrå eitt til drygt to minutt, har ikkje utprega god tid, gjer det den har intensjonar om å gjere, og slepp så neste til. Rå, energisk og primitiv punk, postpunk og rock’n roll. Det har sett seg i blodomlaupet til den unge kvartetten. Debutalbumet kokar over av det.

1. Jonathan Wilson – Fanfare
Å du heilage psykedelia! Her er det ambisjonar, her er det musikalitet, her er det ein kosmisk overflod av medrivande tonar.
Med Fanfare utvidar Jonathan Wilson sitt soniske univers. Han lar låtane få lov til å bli større. Gjev dei ein ikkje ueffen nyanserikdom, og sveivar tidvis opp ein energi som ikkje var der på den førre plata, Gentle Spirit. Fanfare er på mange vis eit konglomerat av soniske innfall, men du verden det er eit saumlaust konglomerat. Det hakkar ikkje undervegs. Dansen mellom dei djupaste søkk og dei høgaste tindar høyrest fullkommen naturlig ut.
Over 78 minuttar og gjennom 13 songar, i skiftande tempo, i mangslags fargar, og med vekslande krefter, har Fanfare grepe eit stadig sterkare tak i meg. Varmen har si tvillause skuld i det. Varmen som Wilson har inkorporert i kvar einaste spelte tone. Og så det melodiske då, det er heller ikkje skuldlaust. Det har sin divergerande personlegdom frå låt til låt, men presenterer seg alltid i ei form eg vil kalle smidig, og slik evnar det å smyge innunder huda, og inn til det inste.
Plata har flust av referansar til musikk som blei gitt ut i tidsrommet 1967 – 1977. Men den står aldri fast i noko som ein gong var. Eigentlig står den ikkje fast i det heile. Eigentlig flyg den som ei fri sjel mellom det den fangar og det den skapar, og har like mykje 2013 i seg som all anna musikk som har komme rekandes min veg i år. Men den har garantert meir framtid i seg enn det meste av den. For ikkje å seie all.

Des13

Kurt Vile – Wakin» On A Pretty Daze

Posted on by
Standard

69 minuttar med Vile sin mikstur av meditativ folk, cool slacker rock og luftig psykedelia gjer full effekt.

8

cover

Eg var såpass gira på ei ny Kurt Vile-plate no at eg sveipa innom kurtvile.com to-tre veker før plata skulle vere her. Der låg det forsyne meg ein video. Ein smått sjarmerande ein til og med. Scena er slik: Langhåra musikar, vinyljunkie og familefar Kurt Vile sitt på ein stol, ved sida av platehylla si, inst i eit hjørne av stova. Han hevdar at budsjettet ikkje strakk til å lage ein ordentlig video til singelen Never Run Away, så derfor må det gjerast på denne måten: Han legg plata på platetallerken, tel til to, og ein popsong er i gang. Ein ukomfortabel Vile kikkar på coveret. Men det kan han jo ikkje drive på med, så han kastar det brydd frå seg. Angrar sannsynlegvis umiddelbart, for kor skal han no gjere av henda sine. Då er det at ein liten reddande engel kjem dansande inn i bildet. Vile si treårige dotter. Ho dansar imidlertid raskt ut att, og overlet faren med det fårete smilet til seg sjølv. Før ho er tilbake og reddar han på nytt. Slik går dansen. Inn og ut av bildet. Og faren sitt der og håpar ho blir lenger, og at songen snart er over. Ein song boren fram av trommer, ein resonatorgitar, og Vile si særeigne røyst: «I know you’ll never run away». Ein sympatisk tributt til kona vil eg tru, som han har vore gift med i ti år.

Ti år der han har sysla med musikk, og gradvis og veldig sakte vunne seg ein viss status.

Eg skal på ingen måte skryte på meg å ha ei lang fartstid blant tonane hans. Strengt tatt er det ikkje stort lenger enn eit år sidan at Kurt Vile for alvor byrja å oppta meg. Eg hadde hatt hans 2011-utgjeving Smoke Ring From My Halo i hylla ei tid. Prøvd å finne tonen med den. Sleit litt med det. Synst den var litt einstonig. Men av ein eller annan grunn gav eg den ikkje opp. Det skulle det vise seg å vere fleire gode grunnar til å ikkje gjere. For sakte om senn byrja røykringane å danse, og pådra seg fargar, gylne fargar, og dei blei til noko eg måtte ha meir av.

Platene til Kurt Vile har den spesielt gode eigenskapen at dei blir betre for kvar gong eg høyrer på dei. Utav noko som i førstninga kan virke i drygaste laget dorskt og monotont byrjar det litt etter litt å gro fram kaleidoskopiske melodiar med skummelt kraftfulle fangarmar. Så no har eg hamna i den omvendte situasjonen. Eg slepp ikkje laus. Childish Prodigy (2009) held meg fast, Smoke Ring From My Halo (2011) held meg fastare, og Wakin On A Pretty Daze har, om mogeleg, fanga meg endå sterkare.

«Sofarock» sa eg til meg sjølv då eg første gongen høyrte på Smoke Ring From My Halo. Eg såg på coveret, Vile satt der i sofaen. Eg høyrte på songane, dei kom frå djupt der nede i sofaen ein stad. Sofarock. Det var ikkje meint spesielt positivt. Det burde det sjølvsagt ha vore. For det er jo, når eg berre får tenkt meg om i to og eit halvt sekund, få plasser som er betre å vere enn i sofaen. Så no kallar eg det sofarock, og tenker at det er gromme greier det.

Sometimes when I get in my zone
You’d think I was stoned
But I never, as they say,
touch the stuff
I might be adrift,
but I’m still alert,
concentrate my hurt into a goldtone

Kurt Vile kjenner sitt rykte. Han er meir enn ein gong blitt nagla til Slacker-begrepet. Det plagar han sannsynlegvis ikkje, men han vil no berre nemne at alt treng ikkje nødvendigvis vere presis slik det synes (eller høyres) å vere. Kanskje er det slik at han drive litt hengslete av garde, ja kanskje er det slik, men det betyr ikkje at han ikkje kan vere årvaken og treffsikker også, der han sitt i sofaen og vrir og samlar smerta si inn i skinande tonar.

Han komponerte største parten av songane på plata medan han var ute på turné. I sofaer på ulike hotellrom, milevis unna familien i Philadelphia. Det er vel ikkje til å undrast over at her er ein både underliggande og framtredande melankoli å spore. Noko det vel for så vidt alltid har vore hos Vile. Men det er ikkje berre slik. Han passar på å foreine det med slike ting som eit glimt i auga, sjølvironi, eller eit stridig snerr.

I songane fører Vile ein slags dialog med seg sjølv. Om eg då ikkje skal kalle det for monologar til ein person som ikkje er til stades. Eller refleksjonar over livet, musikken, kjærleiken, lengselen, og det å vere mann og far.

«There comes a time in every man’s life when he’s gotta take hold of the hand that ain’t his, but it is» ytrar Vile, audmjukt vil eg seie, i Too Hard. Ein song om å ville det beste, men kanskje ikkje alltid klare å leve opp til den standarden. Om å love å ikkje feste «too hard», og i neste omgang sjå eit lite barn i augo og love å gjere sitt aller beste, «and that won’t be too hard». Og gitaren ligg i fanget, den akustiske, og fingrane hans plukkar på strengene som om dei tilhøyrte eit barn av John Fahey. I bakgrunnen gnislar det i frå elektriske strenger. I åtte minuttar.

Dei drar seg ut i respektable lengder fleire av spora på plata. Såpass at dette endar opp som eit godt gammaldags dobbeltalbum (på blå vinyl om ein går for deluxe-utgåva). Der gitaren, og då spesielt den akustiske varianten, har ei viktig rolle. Gitaristen Kurt Vile har aldri vore noko å kimse av. Men denne gongen gjer han seg sjølv større arbeidsrom, og skapar meir meditativ godlyd, enn nokon gong.

Opningssporet er berre eit lite ordspel unna å kunne kalle seg for tittelspor. Utan at det blir laga noko problem utav det. Songen har tida som sin venn. Minst ni minuttar av den i alle fall. Ein mildtona akustisk gitar har ei berande rolle, ein elektrisk stikk innom og ytrar seg med lyriske tonar. Det er intimt og nært, eg føler nesten at eg sitt her med heile songen i fanget. Samstundes som alle gluggar står på vidt gap, og slepp igjennom ein varm psykedelisk bris. Ei laidback morgonkjensle løftar blikket, og møter eit stikk eller to. «Wakin, the dawn of day ….. phone ringin» off the shelf, I guess it wanted to kill himself».

Og plata går sin gang, og det meste som dukkar opp gjer inntrykk. På ulikt vis. Pure Pain er ei todelt affære. Ein intrikat og temposkiftande song om saknet der ute på vegen. To vers hakkar og sprett, to vers smyg seg fram med jamrande lengt. «It’s the purest of pure pain». Was All Talk opnar med ei offensiv synthlinje, får raskt selskap av eit drivande beat, og den buktande akustiske gitartonen. Vile syng om at ein gong var det slik at folk trudde han berre var prat. Sånn er det vel ikkje lenger? Så då går det an, i det låta driv inn i si avsluttande fase, å erklære dette: «Makin» music is easy: watch me».

Dei røffaste tonane gjer seg til kjenne i KV Crimes og Shame Chamber. Her sitt gitarriffa laust, arven etter ein kar som Tom Petty kan anast, og det er snerr i diksjonen. «Livin» life to the lowest power, feelin bad, in the best way a man can».

Til slutt kjem Goldtone. Då er vi inne i dei definitive mjuke tonelag. Songaren er på sitt mest slepne. Han er midt i musikken, og fortel om si søking etter den gode tonen, og den vektige songen. I fortid og framtid, dag som natt. «I stay awake, searchin» the deep dark dephts of my soul tone». Ei kvinnerøyst sørgjer for litt konkret soulnerve. Ingen har hastverk. Det drar seg forbi ti minuttar. Det er behag av første grad.

Det er eit dobbeltalbum eg ikkje kjem meg utav.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Des10

War On Drugs – Slave Ambient

Posted on by
Standard

Ei reiseskildring som smeltar i hop det rurale og det urbane, heartlandrock og ambiente lydbølgjer.

cover Langt meir enn kva som er vanlig no til dags så er Slave Ambient eit album. Eit album samla i ein klangrik flytande tone, der låtar kjem og låtar fer. Underlaget, eller vegen om du vil, er lagt i eit ambient lydmønster. Men i hjerta av det heile er The War On Drugs eigentlig eit gitarrock-band med solide melodiforankra folksongar i skjeppa si.

Det byrja då Adam Granduciel kom til Philadelphia for nokre år sidan og møtte Kurt Vile. Dei fant tonen. I lag kreerte dei The War On Drugs sitt debutalbum Wagonwheel Blues. Det var i 2008. Før året var omme søkte Kurt Vile avskjed og vandra sine eigne vegar som soloartist. Granduciel har imidlertid brakt prosjektet vidare. Mykje på eige hand, men også med god hjelp frå andre musiserande individ. På sitt album nummer to kombinerer The War On Drugs americana og heartlandrock med buktande syrevaska gitartonar, elektroniske droner og straumar, og eit suggererande groove. Og får det til å funke.

Det er tolv låtar på Slave Ambient. Fire av desse er instrumentale stykke med ei samanføyande rolle. Slave Ambient heng ihop. Ikkje på ein slik måte at eg vil kalle det eit konseptalbum. Det er ikkje eit tydelig tema her. Eg er meir freista å kalle Slave Ambient ein symfoni, men det blir for pretensiøst høyrer eg. Så eg trur heller eg kallar det ei reise.

Ei reise i geografisk forstand. Gjennom høgland og lågland, «past the farms and debris», under neonlys og ned til hamna. Men like mykje ei tankereise, ei flukt. Ei reise mellom medvit og draum. Ei reise utan eit utpeikt mål. Ei reise der reisa sjølv er målet.

Det startar i nattlige omgjevnadar, i selskap med draumar. Det sluttar, tre kvarter seinare, ganske så uavklart i ein oppgjerets time. Undervegs handlar det om kjærleiken og hungeren etter den, om tru og mistru, om å kjenne på rastløysa men ikkje rotløysa. Om å vere «ramblin», driftin», movin'» i sirkulære former, der ruta heimatt er eit like aktuelt alternativ som vegen bort.

Songane, dei åtte med tekst, kunne heilt klart blitt gjort på ein annan måte. Dei kunne blitt gjort som dynamiske folkrocksongar med sonisk sting og markant ramme. Dei blir gjort som luftige hendingar med sonisk gjennomtrekk og glidande overgangar. Dei første gongene eg møter på dei opplever eg dei som heller anonyme. Dei fer forbi og ut av minnet som småbyar og tettstader ein passerer på ei ferd mot eit eksplisitt mål. Det varar ikkje ved. Det skjer ei endring etter nokre gonger. Eit eller anna, med tonen, med klangen, med oksygentilstanden, byrjar dra meg mot dei. Songane avdekker ein energi som ligg og ulmar i deira sentrale deler. Songane avdekker eigenart og nyansar.

Songane viser seg fram som Best Night, med luskande gitartonar brakt inn frå nedre Manhattan, og eit lakonisk fengande melodiuttrykk. Rock’n roll gallopperande Baby Missiles, med den innleiande erklæringa «I’m on the back of a new belief». Organisk groande Black Water Falls med si stemning av oppgjer og oppbrot. Varmblodige Brothers, der Granduciel drar fram si Dylanske fraseringsside. Det gjer han i fleire songar. Noko som nok fører han nærare den ærverdige brekemannen enn han vel strengt tatt skal.

Albumets tyngdepunkt, for ikkje å seie høgdepunkt, opplever eg å finne i triangelet Your Love Is Calling My Name, The Animator og Come To The City. Den midterste er eit to minuttars stilleståande mellomspel. Eit pusterom mellom to episk disponerte og suggererande nummer. To djupt tiltrekkande og romslig arrangerte rockelåtar, som susar motorisk langs freewayen (Your Love Is Calling My Name), og rullar breitt gjennom opne belter med neonlysets lokkande fargar i sikte (Come To the City).

Plata gjer seg sjølvsagt godt i bilen. Ikkje er den trafikkfarlig heller. Den har eit klart nærare slektskap mot det bedagelige enn mot det hastige. Og til tross for at den miksar ihop ein bra dose soniske komponentar opplever eg den aldri vanskelig eller forsert. Den har i grunn eit ganske så naturlig og upretensiøst sinnelag.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2011)