Ei reiseskildring som smeltar i hop det rurale og det urbane, heartlandrock og ambiente lydbølgjer.

 Langt meir enn kva som er vanlig no til dags så er Slave Ambient eit album. Eit album samla i ein klangrik flytande tone, der låtar kjem og låtar fer. Underlaget, eller vegen om du vil, er lagt i eit ambient lydmønster. Men i hjerta av det heile er The War On Drugs eigentlig eit gitarrock-band med solide melodiforankra folksongar i skjeppa si.

Det byrja då Adam Granduciel kom til Philadelphia for nokre år sidan og møtte Kurt Vile. Dei fant tonen. I lag kreerte dei The War On Drugs sitt debutalbum Wagonwheel Blues. Det var i 2008. Før året var omme søkte Kurt Vile avskjed og vandra sine eigne vegar som soloartist. Granduciel har imidlertid brakt prosjektet vidare. Mykje på eige hand, men også med god hjelp frå andre musiserande individ. På sitt album nummer to kombinerer The War On Drugs americana og heartlandrock med buktande syrevaska gitartonar, elektroniske droner og straumar, og eit suggererande groove. Og får det til å funke.

Det er tolv låtar på Slave Ambient. Fire av desse er instrumentale stykke med ei samanføyande rolle. Slave Ambient heng ihop. Ikkje på ein slik måte at eg vil kalle det eit konseptalbum. Det er ikkje eit tydelig tema her. Eg er meir freista å kalle Slave Ambient ein symfoni, men det blir for pretensiøst høyrer eg. Så eg trur heller eg kallar det ei reise.

Ei reise i geografisk forstand. Gjennom høgland og lågland, «past the farms and debris», under neonlys og ned til hamna. Men like mykje ei tankereise, ei flukt. Ei reise mellom medvit og draum. Ei reise utan eit utpeikt mål. Ei reise der reisa sjølv er målet.

Det startar i nattlige omgjevnadar, i selskap med draumar. Det sluttar, tre kvarter seinare, ganske så uavklart i ein oppgjerets time. Undervegs handlar det om kjærleiken og hungeren etter den, om tru og mistru, om å kjenne på rastløysa men ikkje rotløysa. Om å vere «ramblin», driftin», movin'» i sirkulære former, der ruta heimatt er eit like aktuelt alternativ som vegen bort.

Songane, dei åtte med tekst, kunne heilt klart blitt gjort på ein annan måte. Dei kunne blitt gjort som dynamiske folkrocksongar med sonisk sting og markant ramme. Dei blir gjort som luftige hendingar med sonisk gjennomtrekk og glidande overgangar. Dei første gongene eg møter på dei opplever eg dei som heller anonyme. Dei fer forbi og ut av minnet som småbyar og tettstader ein passerer på ei ferd mot eit eksplisitt mål. Det varar ikkje ved. Det skjer ei endring etter nokre gonger. Eit eller anna, med tonen, med klangen, med oksygentilstanden, byrjar dra meg mot dei. Songane avdekker ein energi som ligg og ulmar i deira sentrale deler. Songane avdekker eigenart og nyansar.

Songane viser seg fram som Best Night, med luskande gitartonar brakt inn frå nedre Manhattan, og eit lakonisk fengande melodiuttrykk. Rock’n roll gallopperande Baby Missiles, med den innleiande erklæringa «I’m on the back of a new belief». Organisk groande Black Water Falls med si stemning av oppgjer og oppbrot. Varmblodige Brothers, der Granduciel drar fram si Dylanske fraseringsside. Det gjer han i fleire songar. Noko som nok fører han nærare den ærverdige brekemannen enn han vel strengt tatt skal.

Albumets tyngdepunkt, for ikkje å seie høgdepunkt, opplever eg å finne i triangelet Your Love Is Calling My Name, The Animator og Come To The City. Den midterste er eit to minuttars stilleståande mellomspel. Eit pusterom mellom to episk disponerte og suggererande nummer. To djupt tiltrekkande og romslig arrangerte rockelåtar, som susar motorisk langs freewayen (Your Love Is Calling My Name), og rullar breitt gjennom opne belter med neonlysets lokkande fargar i sikte (Come To the City).

Plata gjer seg sjølvsagt godt i bilen. Ikkje er den trafikkfarlig heller. Den har eit klart nærare slektskap mot det bedagelige enn mot det hastige. Og til tross for at den miksar ihop ein bra dose soniske komponentar opplever eg den aldri vanskelig eller forsert. Den har i grunn eit ganske så naturlig og upretensiøst sinnelag.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2011)