Alt tåler ikkje dagslys, men desse songane tåler å bli høyrt , fleire gonger.                                          7

   Dei to tilstandane behag og ubehag opptrer som oftast med ein rimelig trygg og føreseielig avstand seg imellom. I tilfellet Timber Timbre er ikkje denne avstanden trygg. Ta nå for eksempel Run From Me, ein låt mot slutten av bandets femte album, ein for så vidt behagelig låt. Eit varlig og fredelig pianoakkompagnement er lenge det einaste som støttar opp om songaren sin varme baryton-croon. Men tru ikkje med det at denne songaren syng om godmodige saker. «Run from me darlin», run my good wife» åtvarar han gjennom tre vers. Og for å gjere det heilt tydelig legg han til eit «you’d better run for your life» til slutt i kvart vers. Slik uttrykke vel neppe eit vesen med fred i sjela seg. Etter kvart glir det soniske over på parti med orda. Lydar frå diverse kjelder byrjar å rive å slite i songen, eit groove av eit eller anna slag byrjar å manifestere seg, songaren har gått over til å berre synge eit gjentakande «run, run, run, …..», med kvinnelig klagesong som bakteppe. Dei fleste teikn på behag har fordufta.

Songen er ein av fleire på Hot Dreams som har dette noko diffuse skiljet mellom det trygge og det utrygge. Eller for den saks skuld mellom det skakke og det rake, det varme og det kalde, eller det kantete og avrunda. Slikt blir det uro og spenning av. Og i tilfellet Timber Timbre, i alle fall: slikt blir det bra musikk av.

Utan at verden på noko vis har gått av hengslene har Timber Timbre drive på å laga bra musikk ein åtte-ni års tid no. Spesielt bra var bandet på sitt sjølvtitulerte tredjealbum. Eit album der låtskrivar, songar og generelt sett frontfigur Taylor Kirk var nokså aleine om ansvaret. Aleine om å uttrykke, og plante uhygge omkring, linjer av typen «I know there’s no such thing as ghosts, but I have seen the demon host». Heimsøkt og klaustrofobisk folk-blues under ein luftig og vidstrakt himmel. Tyngande og løftande i skummel foreining. Då Kirk dukka opp att året etter var så absolutt Timber Timbre eit band i ordets rette forstand. Det rista meir i det soniske bildet. Nittenfemtiåra vart frekventert, i form av ein tumult mellom Roy Orbison og Screaming Jay Hawkins. Eller noko i den duren. Demoniske manøvreringar av syndig bra slag var det i alle fall. Denne Orbison trur eg forresten eg lyt halde tak i når eg no skal prøve å plassere Hot Dreams. Det er noko med røysta, fraseringane, og tonane til Taylor Kirk som får meg til å tenke på den gamle heidersmannen med dei kraftige brillene. Og aldri har det vel vore tydeligare enn i tittellåta.

I wanna dance
I wanna dance
I wanna dance
With a black woman

I wanna still
I wanna still
I wanna still
My mind

Tonen er krystallklar, tilhøva er lumre. Belysninga er fløyelsraud, lufta er tett, syndarar sitt i kvar ein krok, med heite tankar og ustyrlege blodstraumar. Ein dagdraum, eit nattleg mareritt, ei sveittetokt i ytterkanten av røyndomen. «I wanna wake from hot dreams of you babe» syng songaren, før han lar Colin Stetson sin saksofon røyklegge sluttpartiet.

Målt mot det eg har vent meg til å få servert frå Timber Timbre er ikkje dette ein song som tar seg inn i dei altfor suspekte sfærar. Det slo meg, den tredje gong eg høyrte den, at dette kunne jo ha vore ein Richard Hawley song det. Sunge med distingvert patos på Coles Corner. Akkurat der har eg ikkje sett Taylor Kirk føre meg tidlegare. Heller ikkje i Laurel Canyon, men rykta seier at han levde og budde ei lita stund nett der i forkant av innspelinga av denne plata. Utprega Laurel Canyon manerar er det ikkje over nokon av songane på plata. Men Grand Canyon er vel ikkje så langt unna. Den er i alle fall ikkje langt unna slikt som Lee Hazlewood dreiv med. Ei western-melodisk framstilling av ein flytur frå Phoenix over Grand Canyons mektige munn til Hollywood. Der eg meinar å kjenne konturane av førtitalets detektivar i svart og kvitt, eit forlorent motellrom, og «a divining by venetian blinds». Før Colin Stetson igjen kjem innom med saksofonen, denne gongen med meir krakilske tonar på programmet.

Noko krakilsk er det også over Curtains!?, plata sitt funky nummer. Westernfunky. Ein auditiv filmsnutt der lite blir avklart, der det vert konkludert med at «curtains can conceal what it is they were to hide». Simon Trottier, som er den andre vesentlige krafta i Timber Timbre denne gongen, vartar opp med tangentbaserte tonar som har ein eim av Portishead over seg. Noko han gjer i fleire av låtane. Ikkje minst i opningsnummeret Beat The Drum Slowly. Der Kirk syng om kameraet som skal rulle, og generelt sett skapar eit filmatisk inntrykk. Noko som heller ikkje er eineståande berre for denne eine låta. Det er der når songaren knelar i This Low Commotion, og kjem med si bebreiding om at «you turned me on, than you turned on me». Og det er der når han bøyer nakken for The New Tomorrow og lar songens hovudperson slåss med religiøse gåter, «sleepin» on Bibles at night».

Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.