Tag Archives: Kurt Wagner

Nov24

Lambchop – FLOTUS

Posted on by
Standard

Kurt Wagner har skaffa seg vokalprosessor — Men Lambchop er no Lambchop likevel.    8

Bilderesultat for lambchop flotus  Til slutt kjem The Hustle. Men den kom først også. The Hustle dukka opp i august som første singelen frå FLOTUS, Lambchop sitt ellevte studioalbum. Litt av ein singel du. Atten minuttar lang, med kjappe hakkande beats og eit elektronisk lydbilde, pluss litt klarinett putring som ekstra ingrediens. Ikkje eit heilt gjennomsnittleg Lambchop opplegg altså. Etter ein cirka fem minuttar lang instrumental innleiingsfase, som til trass for sin hurtige puls ikkje drar særleg vidt omkring, byrjar Kurt Wagner å synge. I sitt tempo. Det der bedagelege og sympatiske. «I don’t want to leave you ever, and that’s a long long time» syng han, som om han gjer ein lovnad til ei kvinne. Og det er vel i grunn det som skjer også. Om det ikkje er han som lovar, så blir det i alle fall gjort. Wagner er nemleg i bryllaup, og det går det jo an å synge litt om. Det som skjer på dansegolvet til dømes. «Do the hustle» lyde oppmodinga, inspirert av ein gammal disko-låt. Å kalle greiene Lambchop har føre seg her for disko blir no likevel feil. Det svirrar vel meir rundt i ein krysning av Kid A-era Radiohead og ambient Eno-musikk, men med den dere tydelege Lambchop-signaturen.

For det er no ein gong slik med Kurt Wagner og hans Lambchop at uansett kva svingar som er blitt gjort undervegs på ferda, sidan det midtre nittitalet, er det noko kjært og velkjent med det som kjem utav det. Denne gongen også. Aldri har dei vel svinga seg lengre unna utgangspunktet, men dei kjem seg ikkje unna. Ei viktig årsak er å finne i den humane røysta til Wagner. Den er no ein gong det kjennemerket den er. Når det er sagt, på FLOTUS gjer han eit alvorleg forsøk på å gjere den ukjenneleg.

Kva han gjer? Han brukar vokalprosessor, eller autotune. Ja det gjer han. Ikkje for å dekke til eigne manglar, men for å sjå kva han i kreativitetens namn kan få til. I eit lite essay han har skrive om bakgrunnen for plata fortel Wagner at når han gjennom åra har hatt røykestunder ute på verandaen har han ofte hatt musikk frå nabohuset som soundtrack. Hiphop for det meste. Det, kombinert med at han dei siste åra har latt seg imponere av produksjonane til Kendrick Lamar og Kanye West, har ført han inn på sporet. Ein liten svart boks han såg hiphop-duoen Shabazz Palaces nytte seg av tok han endå nærmare. Leiken var i gang. Kanskje han også kunne kreere noko musikk kona likte?

Kva Wagner syng om på andresporet Directions to the Can skal eg absolutt ikkje ha noko meining om. Det kjem altfor utydeleg fram. Røysta hans er tidvis prosessert over i eit falsett-lende han tidlegare nådde utan maskinell hjelp, men som han for nokre år sidan erkjente at han ikkje lenger meistra. Innimellom snakkar han. Elles glir røysta rundt og inn imellom jazzige Tony Crow-spelte pianotonar, elektroniske lydkjelder, og eit groove som gror seg til. Så pass gror det seg til at kanskje Can i tittelen viser til det legendariske tyske krautrockbandet.

Kva Wagner syng om i song etter song er nok ikkje meint å finne utav. Den i ulik grad, og på forskjellig vis, manipulerte klangen av røysta hans glir rundt i det soniske bildet utan at det nødvendigvis blir gjenkjennelege ord av det den uttrykke. Eit varmt bilde, farga av Crow sitt pianospel, av synth og programmert lyd, av eit nedpå og hyggeleg groove, eller eit som går meir på. Det er musikk med litt jazz i seg, med litt easy listening i seg, med litt ambient i seg, med lite fucked-up country i seg. Det er musikk eg lenar meg godt inntil utan å vere redd for at den sviktar. Det er musikk som har den motsette verknaden av det ein har vore redd for at maskiner har, kulde og framandgjering. Kurt Wagner bevarer det menneskelege i røysta.

I tillegg til The Hustle er heller ikkje det popspretne nummeret Writer forsynt med prosessert vokal.  Dermed kjem ei bra rekke med underfundige Wagner-strofer tydeleg fram i dagen. «Once there was a writer, now there are a reader» startar han, og held fram med linjer som «once there was a doer, now a thinker» og «once there was a fool, always a fool». Men den beste teksten presenterer han i opningsnummeret. Det tolv minuttar lange opningsnummeret In Care of 8675309. Talrekka der er identisk med eit telefonnummer referert til i tittelen på ein liten åttitals-hit av powerpop-gruppa Tommy Tutone (867-5309/Jenny). Det kan jo ikkje vere tilfeldig, sjølv om eg ikkje er i stand til å finne ein einaste verken sonisk eller tekstleg kopling mellom dei to songane. Sannsynlegvis ein av desse små Wagner-fintene det der. Det er ein song rik på tekst, og sjølv om Wagner si røyst hakkar og knitrar litt, er det ikkje spesielt utfordrande å få med seg kva han syng om. Eller det vil seie, akkurat kor han vil hen i løpet av teksten er ikkje klart. Men det er eit fint vemod der, som eg tenker tar for seg tida som går, og at det ikkje er stort anna å gjere med det enn å leve det beste ein kan. Wagner drar inn dei store ting og dei nære ting, religion, politikk, sjukdom, vennskap og kjærleik, og spørsmål det ikkje finst svar på (og som han heller ikkje ynskjer å høyre noko svar på) – «Whoever said you had the answer, Living by the ghost of the house of cancer… Please I beg you do not answer, Just board it, care the house of cancer».

I den innramminga har Wagner og hans Lambchop nok ein gong laga ei plate eg berre held fram med å lytte på , og lytte på.

TIDAL: LAMBCHOP – FLOTUS

Des12

Lambchop – Mr. M

Posted on by
Standard

Ein ny porsjon underfundig og saliggjerande Lambchop-melankoli, denne gongen dedikert ein avdød venn.

8

cover

Dei beste songane er dei eg ikkje fullt ut forstår. Ikkje på ein slik måte at dei er utafor rekkevidde av kva eg klarar fatte. Dei kan ikkje vere heilt uforståelige, heilt uoppnåelige. Det kjennest vel strevsamt. Eg må sanse, føle, at det finst ein mulegheit der. Til å forstå. Noko der som pirrar og lokkar fram ei interesse. Vendingar, formuleringar, som har ei nerve, ein poesi, eg kjenner talar til meg. Ikkje tydelig og ferdigsnakka, men litt kryptisk og underfundig.

«The wine tasted like sunshine in a basement» syng Kurt Wagner. Ei fantastisk linje spør du meg. Eg forstår den ikkje fullt ut. Eg prøver tenke meg til, eller rettare sagt smake meg til, korleis solskinet smakar nede i kjellaren. Den der utan vindauge. Den solskinet aldri når ned til. Ja, korleis smakar solskinet der. Fråverande? Dødt? Og kva med vinen. Kvifor smakar den i tilfelle slik? Syr vi strofa saman med dei tre som kjem føre kan vi kanskje forstå litt meir.

This was their last night on the continent
The production was shutting down
Drinks and goodbyes were had all around
The wine tasted like sunshine in a basement

Det handlar om apokalyptiske saker. Refrenget fylgjer opp, og fortel om brannen som «almost starts itself», og om vatnet som «comes from somewhere else». Songen heiter Gone Tomorrow. Og er ein countrysong. Slik Lambchop frå Nashville, Tennessee lagar countrysongar. Altså, slett ikkje fullt og heilt ein countrysong likevel. Den er klaustrofobisk og totalt frigjerande på same tid. Den har ein tone som er god å ha rundt seg. Halvvegs inne i dens sju minuttars virke gjer Kurt seg ferdig med det han har å synge, strykarar kjem inn og overtar. Dei kretsar rundt eit solskin som ikkje finst. Ein frykt dirrar mellom strengene, men dei går aldri bort ifrå å by på noko vakkert, noko vemodsvakkert. Slik er Gone Tomorrow. Slik er Mr. M. Slik er Lambchop.

Det tok litt tid før den kom denne plata. Etter at Lambchop hadde servert oss sitt tiande album Oh (Ohio), i 2008, tok bandets frontfigur Kurt Wagner oppatt gamle målarkunstar. Låtskriving blei ein nedprioritert syssel. Men ikkje ein gløymt ein. Langsamt vart songar til, og blei sendt rundt til bandmedlemmer i demodrakt. Utan at så mykje meir skjedde. Inntil assortert bandmedlem og produsent Mark Nevers ein dag dukka opp med eit forslag om å skape ei plate i eit slags dekonstruert og lunefullt Sinatra-æra bilde. Hmm, tenkte Kurt Wagner då. Hmm, ja la oss gå for det, sa han, for jaggu trur eg Lambchop har ei god plate til i seg.

25. desember 2009 døydde Vic Chesnutt. Den framifrå musikaren, og Kurt Wagner og Lambchop sin gode venn. Mr. M er dedikert til Chesnutt. Mr. M er nok på mange måtar Vic Chesnutt. Mr. Met skulle den eigentlig heite (men sidan det også er namnet på maskoten til baseball-laget New York Mets gjorde bandet ei lita forkorting av tittelen). Mr. Met, Herr Møtt, ein som var her, slik Chesnutt var her, ein som framleis er her, slik Chesnutt er her i form av minner og eit rikhaldig forråd av innspelte songar.

No er det sjølvsagt slik at Mr. M godt kan vere ein annan enn Chesnutt. Wagner er ikkje spesifikk. Mr. M kan til dømes vere kven som helst av dei ti Wagnermåla portretta av flosshattkledde menn som er å finne i coverheftet. Eller kanskje deg, eller meg. Eller kanskje Wagner sjølv.

Han syng om å kjenne på eit sakn. Han syng om å føle på ein indignasjon. Han syng om det paradoksale, og det stridige, med kjærleiken. Han syng om at tida for alvor har byrja jobben med å hente han inn. Wagner passerte dei 50 for nokre år sidan. Lambchop tar nok opp tema som lettare treff folk som er i middagshøgda, enn dei som så vidt har gjort seg ferdig med livets frukostmåltid.

Friends make you sensitive
Loss made us idiots
Fear makes us critical
Knowledge is difficult

Desse og andre slutningar drar Wagner i det ettertenksame tittelsporet. Slutningar skapt av livserfaring. Det opne, det søkande i songens vesen får meg imidlertid til å tenke at det ikkje er evige sanningar songaren proklamerer. Det er rom her for revurderingar. Sjølvsagt er det det. Det bastante er ikkje ein del av Wagners gemytt.

Men det melankolske er ein del av gemyttet hans. På denne plata kanskje meir enn på nokon Lambchop-plate. Det er vel i grunn ingen songar her som luntar skyggefrie og oppreiste frå første til siste note. Kind Of fortel om desperate dagar blanda opp med nokre som er snillare. Dagen songaren er på veg inn i når han, med skjelv i røysta, opnar låta er av det slaget «you never wake up from», om vi skal tru han. I refrenget prøver han likevel å finne eit håp, og ber bøna «speak now love to me of your return». I ein annan song, ein som er tre vers og ganske så country, hevdar Wagner at «the good life is wasted on me». Medan 2B2 handlar om vennskap og sakn, og er vel kanskje den songen eg opplever er sterkast knytt opp mot Chesnutt. «Took the christmas lights off the front porch» syng vår mann i første strofe, og held fram med å snakke om ei tvillingsjel på kysten, og hundar som gøyr mot ingen, før den avsluttar med dette nydelige verset:

It was good to talk to you while we’re cooking
Sounds like we’re making the same thing
One man cooking with powder
The other cooks with stones

I to låtar (Gar og Betty’s Overture) lener Wagner seg ekstra godt tilbake, og lar den krokete crooner-røysta si kvile. Berre nokre forsiktige «a-a-a-ah» i harmoni med Cortney Tidwell (som han laga ei country-coverplate saman med i 2010, under signaturen KORT) er å høyre, i selskap med ein sval og føremålstenlig innsats frå bandet.

Det finst ei tid for Lambchop. Det finst absolutt tider som ikkje høyrer Lambchop til. Men innimellom er tida der, og då finst det ingenting som er betre enn Lambchop. Ingenting. Mr. M føyer seg inn i rekka. For Wagner hadde rett han, Lambchop hadde ei god plate til i seg.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

 

Des4

Lambchop – OH (ohio)

Posted on by
Standard

Litt færre folk i banden denne gongen. Men Wagner sit om lag like godt planta i stolen som han alltid har gjort. Og bra er det. Veldig bra.

8

cover

Når dei no er her med sitt tiande album innafor eit sonisk univers som sjeldan har stega særlig meir enn ei steglengde utafor sitt eige sentrum, er det kanskje tid for å spørje seg; kor mange fleire album treng vi eigentlig? Treng vi endå ein ny runde med Kurt Wagner sine lakoniske og gåtefulle grubleri? Treng vi bli smurt langs ryggrada og stroken over pulsen av endå fleire grasiøse og saktevandrande tonar, som alle har nære slektningar på Lambchop-album vi allereie har frå før?

Gjer vi det?

Klart vi gjer. For det er berre Lambchop der ute som spelar Lambchop-musikk. Og eit lite påfyll av den slags, med sine små subtile mønsterendringar, sånn cirka annakvart år, har utan unntak blitt helsa velkommen. Eg hadde ikkje vandra mange rundane saman med OH (ohio) før eg skjøna at slik vart det denne gongen også.

Det siste året har låtskrivar, songar og Lambchopper per excellence Kurt Wagner reist rundt og spelt ein del konsertar utan bandet i ryggen. Han hadde då med seg ein CD med berre seg sjølv på, som han selde til publikum. Tidlege råutgåver av sånn cirka halvparten av låtane som til slutt enda opp på OH (ohio) var å finne på denne CDen. Han nytta konsertane til å utvikle dei. Og når han samla bandet for å spele dei inn som Lambchop-songar, drog han, i tillegg til mangeårig produsent Mark Nevers, inn Roger Moutenot (Yo La Tengo, Sleater Kinney). Dei to jobba kvar for seg med produsentoppgåva si, og Wagner haldt fingrane på trygg avstand. Han tok til gjengjeld på seg sensurjobben det var å plukke ut dei beste versjonane for den endelige OH (ohio) (seks frå Moutenot-sesjonane og fem frå Nevers sine).

Lambchop har på det meste talt nærare tjue medlemmer. På OH (ohio) er det talet krympa ned til under ti. Og kanskje låte det litt tettare enn før? Men noko i nærleiken av ein revolusjon representerer OH (ohio) definitivt ikkje. Det er dei velkjente moderate og stressfrie former, med sine flittige innslag av underfundige detaljar. Sjølv om det rett nok, ved eit par Moutenot-høve, blir dytta litt meir i ryggen enn kva som har vore vanleg. Ja, for er det ikkje eit Lambchop i nesten up-tempo stil vi møter i den kryptisk titulerte National Talk Like a Pirate Day? Og står dei ikkje i den låta fram som litt meir av det altcountryrock-bandet dei vel berre er blitt kalla, men aldri har vore? Og er det ikkje ei snerten pophektande affære med eit tiltalande episk vesen? «This is my song, don’t sing along» syng Wagner. Han skal ikkje stole så altfor mykje på at folk respekterer den instruksen.

Om lag like up-tempo er den ikkje mindre interessant titulerte Sharing a Gibson With Martin Luther King jr. «I have a dream» sa dr. King. Wagner har hatt ein draum han også. Ikkje om å spele firhendig gitar med King, men om å dele ein Gibson cocktail med han. Utan at praten i særlig grad tar dei visjonære retningar. Den sirklar vel heller, i ikkje heilt ukjent Wagner stil, rundt i meir surrealistiske former.

Sist gong Lambchop var her med ei plate kalla dei den Damaged. Den var Wagner si mest personlege. Med tekstar som i stor grad vart fortalt i eg-form, og som omhandla tunge opplevingar mannen hadde vore gjennom. På OH (ohio) har han fjerna seg meir frå seg sjølv att. Om lag like langt unna som han hadde for vane å vere før Damaged. I alle fall er det slik underteikna oppfattar det (trykte tekstar som kunne ha hjelpt ein til å ha eit litt sikrare syn på sakene, har Wagner valt å halde unna oss denne gongen).

«The blackbird sang the sun to bed» lyde den sentrale linja i Slipped Dissolved and Loosed. Ei kvinnerøyst harmonerer. Subtile fløytetonar spelar med. Det er haustvakkert, kveldsstemt, til å lene sjela si mot. Ein Wagnerklassikar. Den er ikkje stort svakare låta som fylgjer i hælane på den, I’m Thinking of a Number (Between 1 and 2). Bandet spelar langsamt, ledug og lysande. «Love is a venerable thing» syng Wagner. Men han står på utsida og syng det. På utsida og spør «will you miss me?». Det er skjørt, nakent og vakkert. Eit anna høgdepunkt verd å nemne er den sombert majestetiske Lambchop-gospelen Please Rise, med sine fiffige ordspel rundt ordet «stand».

Coveret fortel ein kontrastfylt historie. I framgrunnen, i hovudrolla, eit nakent par i hyggelig samkvem, i bakgrunnen, i ei birolle, ser vi ein fyr bli banka opp av politiet. Slik er det vel på eit vis med Lambchop også. Dei skaper eit inntrykk av å vere det varlege, godlynte sofaorkesteret, men i bakgrunnen og under overflata verar vi ei uro og ei slett ikkje alltid like godmodig innstilling. Og nokre gonger nøyer dei seg ikkje med å halde det i bakgrunnen, men lar det komme heilt fram. Som når «sha-la-la-la-la-la» blir til illevarslande skjelvefunk i Popeye.

«This pencil’s got a nice feel to it, it never runs out of led» syng Wagner i det sjølvransakande og sterke kuttet A Hold of You. La oss håpe det. La oss tru det. La oss rekne med det. For så møtest vi att om eit par år, og lar Wagner og gjengen igjen fylle oss med fredelig uro.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Nov12

Lambchop – Damaged

Posted on by
Standard

Dei trakkar i kjente spor, men dei gjer det stort sett med inspirerte steg.

cover  Det er ein song på Lambchop si siste plate som heiter Prepared (2), (2-talet er der fordi eit tidlegare utkast av låta fronta ein EP Lambchop gav ut i samarbeid med electronica-duoen Hands of Cuba i 2005). Det er ein av dei vakraste songane eg har høyrt på lenge. Her snakkar vi sakteflytande tonekombinasjonar av stor nåde. Jazzblå pianotonar blir til sakte trillande pianotonar, strykarar deggar i bakgrunnen, og Kurt Wagner har sannsynlegvis gurgla halsen med ei soulbalsamerande væske før han gjorde seg i kast med songen. «She was standing by her mirror, brushing out her curls and braids, that evening had arranged the night before».

Det er morgon, det er ho og han, ting har skjedd, ting som kanskje ikkje burde ha skjedd. Ord blir sagt og ord blir ikkje sagt. Situasjonen er spent, kjensler er utfordra. Begge ber på ei skuld, begge er krenka. Undervegs lettar trykket. Det kjem ei innrømming. Det dukkar opp eit smil. Det skjer ei tilnærming, men når hovudpersonen i siste linje vender situasjonen ryggen er han «only partially prepared» på ei fullstendig gjenoppretting.

Med ordknapp presisjon skildrar Wagner ei scene som skaper sinnbilde hos lyttaren langt utover dei artikulerte linjene. Det er vel i slike tilfelle vi pleier komme dragande med Raymond Carver, eller kanskje Kjell Askildsen. Det er i slike tilfelle ein kanskje heller burde halde kjeft, og latt den Lambchopske countrysoul tale i fred. Eg trur Prepared (2) plasserar seg veldig nær toppen på lista over dei flottaste Lambchop-songane. Og eg trur Stuart Staples og Eddie Hinton hadde likt å synge den.

Det er ni songar til på Lambchop si siste plate. Eg trur ikkje du skal førebu deg på at dei vil gjere eit fullt så uutslettelig inntrykk. Dei held seg alle greitt innafor rammene av dei modererte gråblåe Lambchopske termar. Eit fleirtal finn seg der ein tematisk plett Wagner & co ikkje har forska heilt ferdig ved tidlegare høve, og vekker absolutt interesse. Nokre få tippar over mot det litt vel stilleståande, og glir nærast umerkelig inn i anonymiteten sin grå skog. Det siste er ikkje ei vanlig hending på dei beste Lambchop-albuma. Så, hrmf, derfor høyrer ikkje Damaged til blant dei beste heller.

I tida som har gått etter den motige og, i Lambchop-målestokk, mangefasetterte dobbelutgjevinga Aw C’mon/No You C’mon (2004), har Kurt Wagner vore gjennom dramatiske hendingar på det private plan. Ein svulst i kjevepartiet førte til at han måtte gjennom omfattande kirurgiske inngrep, og som tilleggsplage greip ein uregjerlig kreftangst tak i han. Rundt han blei venner sjuke, litt lenger vekke registrerte han orkanar komme kastande og såg landsmenn dra til Bagdad for å krige. Eit mørkt tungsinn senka seg nedover Kurt Wagner sitt hovud.

Nå har det vel ikkje vore dei lystige funderingar som har danna sentrallinja i tidlegare Lambchop-framstøyt heller. Men der det før i stor grad har vore eit element av distanse, av å sjå saker frå utsida, av observasjon, er tekstane denne gongen i all hovudsak skriven i eg-form. Det er likevel ingen no-synst-eg-skrekkelig-synd-på–meg-sjølv haldning som trer fram. Det er tekstar som, sjølv om dei kjem frå eit skjelvande hjerte, ikkje nødvendigvis talar handgripelig om kjernen i problemet, sjukdomen. Wagner er framleis kar for å mystifisere og å bringe utanforliggande element på banen. Så derfor lurte kona hans på, første gong ho høyrte plata, om Kurt hadde djupliggande ekteskapelig trøbbel han av ein eller annan grunn ikkje hadde gjort kjent for henne. Noko han avkrefta både overfor henne og har gjentatt til nyfikne journalistar i seinare intervju.

«Here’s a little story ’bout regret, doesn’t have an ending, it’s not finished yet».

Slik lyder dei første linjene i den skjøre men like fullt velbygde Short, og illustrerer litt av essensen både i denne låta og deler av Damaged. For det er berre eit avsnitt i ein lengre historie kalla livet dette her, og det er ikkje siste avsnitt. Så å dra konklusjonar og finne forklaringar er ikkje Wagner sitt gebet denne gongen heller. Det vil det vel aldri bli. Han er meir grublaren og spørsmålstillaren som snur saka opp ned. Ein kar som aldri syslar med dei store og pompøse tankar. Ein småtinga, episodane og trivialitetane sin talsmann. Han er fyren som kan skrive ned ytringar frå eit radioprogram der folk sel og kjøper brukte ting, for så å gjere det om til ein song, kalle den Paperback Bible, og utan å ha pretensjonar om noko som helst, skildre tilværet og tinga sitt flyktige vesen på eit ganske så høvelig vis.

Eg har den ideen at Wagner er ein rett så likandes kar. Trur like fullt ikkje eg ville vore i same rom som han når han hadde det slik han skildrar i nokre av låtane på Damaged. Ikkje når han drar angsten sin ut til lufting i den intrikate Fear, eller når han hevdar å ville lage eggerøre av sine og partnaren sine kjensler i A Day Without Glasses. Men å lytte til dei i godstolen heime gjer eg gjerne.

Frå ein litt meir oppreist stilling tar eg også vel imot Wagner når han i The Decline of Country and Western Civilization proklamerar sitt hat til Nathan Bedford Forrest («the featured artist in the devil’s chorus»). Under den amerikanske borgarkrigen; ein djevelsk sørstatsgeneral. Seinare; ein av frontfigurane i Ku Klux Klan. No er det langt frå berre Forrest som er tema i denne, i særklasse mest støyande, vindskeive og rotlause av Damaged sine låtar. Innimellom den stadig tilbakevendande linja «damn they’re looking ugly to me», ser Wagner med ein god dose galgenhumor i blikket inn i sin eigen angst. Og han trakkar sikkert på eindel indiefan sine skjøre tær når han nokså freidig hevdar å foretrekke den gamle smørsongaren og skodespelaren Jim Nabors framfor «your pitchfork I-rock saviors».

Joda, han er nok stadig noko for seg sjølv denne Kurt Wagner. Kameraten og innspelingsansvarleg Mark Nevers overtala han i fjor til å skrive ei låt for eit album han skulle produsere for soul-legenda Candi Staton. Wagner kom då opp med I Would Have Waited Here All Day, ein song om ei kvinne som går heime i ein grå kvardag og steller for, og ventar på, mannen sin. Nevers presenterte aldri songen for Staton. Sannsynlegvis på grunn av linja «you’re dripping wet from a midday shower, soon you’ll be drying off your dick». Så Wagner syng den sjølv han. Frå kvinna sitt perspektiv. Varleg souldampande og utsøkt.

Eg hevda visst ein eller annan stad oppi her at Damaged ikkje høyrer med til dei beste Lambchop-platene. Vel fanden og, gjett om eg ikkje er blitt glad i den likevel, veldig glad i den.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Lambchop – The Decline of the Country & Western Civilization (1993-1999)

Posted on by
Standard

Det funklande Nashville-kollektivet leitar i fortida og finn ein del låtar som kanskje ikkje så altfor mange har fått med seg.

 Med ein av dei beste albumtitlane på denne sida av Shivaree sin I Oughta Give You a Shot in the Head For Making Me Live In This Dump som innfallsport, samlar Lambchop i hop ein del utanom-albumstoff frå nittitalet. Hovudtyngda er låtar som berre vart gitt ut som singlar, i tillegg er det nokre alternative versjonar av albumspor og ei låt som aldri har vore ute og spasert før.

Med tanke på at bandet har snudd litt opp ned på førestellingane om kva slags tonar som kan komme trillande frå countryhovudstaden Nashville blir jo ei erklæring som The Decline of the Country & Western Civilization ein ganske så underfundig fulltreffar. Den er ikkje det einaste som råkar sentrum her. Sjølvsagt ikkje, det er jo eit av dei siste tiåra sine beste band som er ute på tokt i eigen bakgard.

Lambchop har heilt sidan starten i 1993 drive og sysla med mellom-albumske aktivitetar. Når ein høyrer Kurt Wagner på beste crooner-vis dementere alle rykte om røykekutt i den røykfylte Cigarettiquette («I’m smoking, I’m smoking again»), eller i soul-slentrande og lett jazzig humør syng om tvilsame plenfestar i Alumni Lawn, får vi samstundes servert prov for at desse aktivitetane til tider har resultert i like fruktbare saker som det meir albumfokuserte virket deira.

Ved andre høve, som i det snodige og retningslause instrumentalnummeret Two Kittens Don’t Make a Puppy, gitar-røffe men ståkete Nine, melodifattige Playboy the Shit og den sånn-for-moro-skyld-aktige versjonen av Costello-låta Beyond Belief får vi vel meir prov på det motsette.

Her er tre spor (Your Life as a Sequel, Smuckers og The Scary Caroler) som i litt andre former var med å pryda meisterverket How I Quit Smoking. Alle med det tilfelles at dei er eit noko mindre raffinert og litt svakare speglbilete av Smoking-versjonen. Dei har alle meir lyd og litt høgare tempo (særlig Smuckers), men også litt mindre nerve. Nerve så det held har derimot Soaky in the Pooper (den kanskje beste låta på debutalbumet deira). Ein nennsam, strykarvakker og akk så tragisk historie om einsemd og sjølvmord; «all the mourners travelled in one car, they remembered he had said, you’re never lonely when you’re dead».

Vel verdt å få med seg er også den klokkespel-dominerte og lakoniske Moody Fuckers, sonisk drivande Scared Out of My Shoes og country-sofistikerte Whitey med Deanna Varagona i finfin harmonisong. Eg lurer likevel på om ikkje clouet på dette albumet er den tidlegare uutgjevne The Gettysburg Address. Ein lengtande sår og uendelig vakker sjelesmygar. Lagt i eit lyd-lende som ikkje hadde vore utilpass på Is a Woman. Og så bra er den at den lett hadde trona blant høgdepunkta der. Eit aldri så lite mysterium at Lambchop ikkje har funne det på sin plass å gje den ut før no. Viss det då er ei innspeling frå nittitalet, og ikkje eit nyare opptak? Det er nemlig noko med Wagner si røyst på denne som meir liknar post- enn pre tusenårsskifte.

Dette er sjølvsagt ikkje plata ein startar med om Lambchop skulle vere eit uutforska territorium. For folk som allereie har fortapt seg i lyden til dette Nashville-kollektivet har denne derimot meir enn nok strålande saker å by på til at den fortener ein plass ved sida av Tools in the Dryer (ein liknande rarities-samling frå 2001 som Decline delvis overlappar og delvis komplimenterer).

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Okt18

Lambchop – Aw, C’mon / No You C’mon

Posted on by
Standard

Nashvillekollektivet sitt mest varierte og rikast fasetterte framstøt til nå, eit oppkomme av storveges Lambchop-klang.

cover  Det finst ein annan Kurt. Ein Kurt som aldri kjem til å få metervis med svada om seg på trykk i all verdens tabloider. Ein Kurt som aldri kjem til å synge U2-låtar på TV. Ein Kurt som aldri kjem til å skape kaos på nokon som helst flyplass (i alle fall ikkje på Flesland). Ein Kurt som aldri vil bli kåra til verdensidol. Men han er verdens beste Kurt allikevel. Han bur i Nashville, Tennessee. Han driv musikk-kollektivet Lambchop. Saman med denne gjengen er han ansvarleg for ein håndfull av dei finaste musikk-utgjevingane verden nokon gang har sett (i alle fall den delen av verden som ynskjer å sjå det). Hans fulle navn er Kurt Wagner.

Med album som How I Quit Smoking (1996), What Another Man Spills (1998), Nixon (2000) og Is a Woman (2002) på samvittigheta, har han saman med det 16 mann sterke bandet sitt vist at han har eit opplegg heilt utanom det vanlige på programmet. Frå sittande stilling gjer han og hans medmusikantar eit skånsomt forsøk på å få noko gjevande ut av ein mikstur av litt rock, litt soul, litt funk, litt folk, litt country, litt kammerpop, litt gospel, litt jazz, litt easy listening og litt avantgarde – utan at det blir noko av delene. For mest av alt blir det nemlig nokre særegne greier, som vi ganske enkelt kan kalle Lambchop-klangen. Om det er vellykka? Om det er flott? Hah, er sola varm?!

Skal eg likevel våge meg til å plassere dei i ein musikalsk samanheng, er det vel ikkje heilt fjernt å ordne ein krok til dei litt ute til venstre for melankolikarar som Mark Eitzel, Nick Drake og Tindersticks. Dei vil og finne seg vel tilrette i nabolaget til innovatørar som Scott Walker, Van Dyke Parks og The High Llamas.

For sjuande gang sidan platedebuten i 1994 er Kurt og gjengen klar med ei ny plate. Rettelse; to nye plater. Tilsaman 24 melodiar, jevnt fordelt på to CDar, med dei gåtefulle titlane Aw C’mon og No You C’mon. Slikt får jo den vesle forventningsklumpen i mellomgolvet til ein fortapt fan til å bli ganske så uregjerlig. Og heldigvis; fortsatt viser bandet oss at dei er totalt immune mot å prestere likegyldige og daffe tone-framstøt.

I forhold til dei seinare utgjevingane og spesielt den ekstraordinært sordinerte Is a Woman, har dei denne gangen retta opp ryggen og sett seg fremst på stolkanten. For vi lyt tilbake til ’96-utgåva og How I Quit Smoking skal vi finne eit Lambchop som lagar like kvass lyd som det vi får oppleve på denne dobbel-utgjevinga. Nå er sjølvsagt dette relativt, for sjølv om dei ikkje lenger prøver å spele så stille som mulig, som var intensjonen på Is a Woman, hersar dei ikkje akkurat hemningslaust med øyregangane denne gangen heller. Du skal likevel ikkje sjå heilt bort ifrå at det kan komme øyeblikk der du foretar små byks i rein vanvare over kronglete lydar som heilt uventa sprett ut av det innbilte mønsteret. I det heile har Kurt gitt langt meir plass til sine bandmedlemmer denne gangen. Nesten som ein slags reaksjon på nevnte Is a Woman, der Kurt var veldig i fokus, har dei talrike instrumentalistane denne gangen blitt plassert meir i framgrunnen, og overdøyver rett som det er Kurt sin vokal. Men for all del, det er herr Wagner som styrer vogna fortsatt. Med vokale tonar henta frå eit djupare bassterritorium enn nokon gong før, smyg han seg rundt blant eit rikt antall mesterlige komposisjonar. Ja Aw C’mon/No You C’mon står faktisk fram som bandet sitt mest varierte og rikast fasetterte framstøt til nå, og er eit oppkomme av storveges Lambchop-klang. Litt annleis, men likevel kjent og kjært.

Melodiane vi får servert har Kurt komponert under sterkt sjølvdisiplinerte tilhøve. I korte (1 veke) eller lengre (1 månad) periodar satte han seg føre å snekre saman ein låt om dagen. Slik endte han etterkvart opp med eit anselig antall låtar. Som ein mellomstasjon mot Aw C’mon/No You C’mon, vart ein del av låtane frå denne ein-låt-om-dagen perioden nytta som filmmusikk til ei nyutgjeving av ein gammal stumfilm-klassikar, Sunrise av F.W. Murnau. Eit arbeid som og blei retningsgjevande i høve til kva som tilslutt endte opp på dei to albuma.

Utsegn frå herr Wagner tydar på at han ser på albuma som to separate einingar. Eg ser likevel mange og tydelige parallellar mellom dei. For det første; titlane, dei har ein klar «rop så får du svar» samanheng. Så vidt eg har skjønt kjem dei også ut som eit dobbeltalbum, med to titlar (min omtale er basert på to separate promo-plater med sparsommelige opplysningar). Albuma er i nokre samanhengar ulike i form og innhald, men desse forskjellane står i eit næringsrikt forhold til kvarandre, som jord og vatn, kvinne og mann, eller søster og bror. Forbindelsane mellom dei er med andre ord langt vesentligare enn ulikskapane.

Antall låtar, og det faktum at Aw C’mon har litt meir av mørkret i seg enn sin slektning No You C’mon, har ført meg inn på sporet av å sjå utgjevinga i eit døgn-perspektiv. 24 låtar, 24 timar, natt og dag.

Som vanlig er Wagner sine ordkløyverier og formuleringar av det meir gåtefulle slaget. Kor han er og kor han vil hen er langt ifrå opplagt. Det er heller ikkje alltid, reint sonisk og sangteknisk, like enkelt å få med seg alle ord og samanhengar (tekstark manglar på mine promo-eksemplar, kanskje dei er med når den offisielle utgjevinga kjem?). Så dermed blir det opp til kvar einskild lyttar å prøve å finne ein farandes veg i labyrinten. For sjølv om det skulle være slik at berre ein veg fører fram, er det i alle fall mange retningar som vil være spennande å forske ut. Mitt raid gjennom døgnet sine 24 timar er såleis berre ein av fleire mulige ruter (eller blindspor).

Ei nattlig reise (Aw C’mon)

Medan dagen går over i kveld, sola trekker seg tilbake for å spre sin varme andre stadar og kvelden sakte blir til natt, fylles hjerta med eit nennsomt vemod, for dagen som var har gjort sitt, og det som ligg framføre oss er farga av uvissa, spenninga og håpet. I dei moll-farga stemningane slike forutsetningar drar med seg er det Lambchop flytter seg rundt. Rørslene er ikkje voldsomme, langsomt vandrar dei frå låt til låt og strør sine magiske tonar med omhug, kløkt og innovativ fryd. I tillegg til alle bandmedlemmenes innfall og utfall har Lloyd Barry (han deltok også på What Another Man Spills og Nixon) ansvaret for både smektande, saftige og skarpslipte strykar-arrangement.

Klokka er seks på ettermiddagen, og eit smakfullt bassgroove tilsett bitande og monumentale strykarar presenterer seg, låta heiter Being Tyler, og er kanskje ei lita helsing til gitarist William Tyler, som etterkvart skal få ei ganske så toneangivande rolle. I denne samanhengen sit eg imidlertid berre og ventar på at Isaac Hayes skal dukke opp, det gjer han ikkje. Men åpnings-instrumentalen (den første av tre på Aw C’mon) har absolutt gjort nytta si og ført oss inn i ei kvelds- og nattevandring der skyggane er grå, himmelen er stjerneklar, og melankolien dansar sindig funk med underfundige viser.

«They say you walk around, is it the ghost that crossed your path», med desse orda gjer Kurt si rustne men varme røyst sin entré. Frå den vesle smidige visa Four Pounds In Two Days (som godt kunne vore dobbelt så lang), styrer bandet seg over i ein vemodig sak kalla Steve McQueen. Om den handlar eksplisitt om den legendariske film-skodespelaren, eller skildrar meir allmenngyldige tilstandar skal eg ikkje meine for mykje om, men at den er vakker er eg ikkje i tvil om. Instrumentalen The Lone Official blir som eit lite friminutt etter dette, før dei med knappe 3 minuttar mjuk fløyel-soul i Something’s Going On fører oss varsomt inn i eit mørkare parti.

Med Nothing But a Blur From a Bullet Train føler eg at det før omtalte nattlege vemodet kjem krypande for alvor. Då er utsiktene for at ein vil møte på ytringar som dreier seg om mellom-menneskelige flokar relativt store. Og ganske korrekt, i den slentrande og briljante Each Time I Bring It Up It Seems To Bring You Down (puh, for nokre titlar) er det nett slike utsagn vi blir konfrontert med; «to take the best of me, and throw it to the dogs», «you like to call me bastard, you like to call me friend».

Etter at ein fartsfylt instrumental, tilegna Poco/Eagles bassisten Timothy B Schmidt, har gjort seg ferdig blir vi igjen geleida over i avdelinga for nattlige fintar overfor det motsatte kjønn. Ja tittelen Women Help to Create the Kind of Men They Despise seier vel det meste om kva denne pianoklunkande jazzballaden har i sinne. Endå meir direkte går Wagner til verks når han spør «where’s my little trouble girl» til akkompagnement av smakfullt garnerte strykarar, i ein eggande sak kalla I Hate Candy. Her møter vi og noko som nærmast høyrest ut som bassrekka i Nashville mannskor; «c’mon, c’mon, c’mon». Til lyden av ein tøyla wah wah gitar anar vi seine timars optimisme når dei køddar litt rundt i jazzterreng på I Haven’t Heard a Word I Said. Medan hovedpersonen oppheld seg i langt meir vaklande og seine nattetimar på Aw C’mon sitt modererte og piano-støtta høgdepunkt Action Figure; «I’ve heard a rumour that I’m sad, or at least that I feel bad», men med hjelp av solid Wagnersk melodikk, visper den seg inn i meir håpefulle funderingar etterkvart, for det lakkar og lir jo tross alt mot morgongry.

Ein ny dag (No You C’mon)

Når dei første solstrålene trenger seg på, og natta heng og dinglar i ein grå tråd, er det tid for liflegare tonar. Instrumentalen med den talande tittelen Sunrise, som set i gang No You C’mon, har i seg både smaken av morgon, tonar av dagslys og er i det heile ein doggfrisk og håpefull start på livet etter mørkret. Nå vil ikkje Kurt legge lista altfor høgt så tidleg på morgonen, og manar i neste omgang til Low Ambition, mens siste rest av natta sine whiskey-slantar blir skylt ned med svart kaffe. For som han ytrar i neste omgang, There Is Still Time til å møte dagens utfordringar. Denne låta kan forresten få stå som eit lite monument over friksjonen mellom det kompliserte (den skiftar retning fleire ganger undervegs) og det einsformige, slik strofa der Kurt kanskje har sitt tidlegare liv som golvleggjar i tankane illustrerer; «cover the floor, same as before». Temaet blir fulgt opp på eit meir ironisk vis i voldsomme Nothing Adventurous Please. Her er det gitardroner, full fart, og eit Lambchop som, hadde det ikkje vore for Wagner sin leikande crooning inni lydmylderet, nesten går Sonic Youth i næringa. Ikkje heilt vanlige tonar frå denne kanten, med andre ord.

Etter ein slik utblåsing er det klart for eit lite, søtt pianodrapert og morgonlett problem, perfekt titulert The Problem. Før Lambchop igjen bevegar seg inn i terreng dei ikkje har vore i før. Tilfellet heiter Shang A Dang Dang og kan i mangel på noko betre karakteriserast som ein drivande «doowop møter riffrock møter rockabilly møter det ukjente»-sak. Den er heftig som få, og sjølv om den oppheld seg på ein annan planet gjev den meg faktisk assosiasjonar i retning den legendariske Ministry-låta Jesus Built My Hotrod. «Shang a dang dang digga digg dong dong, yeah». Kanskje den til og med har hitpotensiale?

Ein song som kjem til å være hit i min verden herfrå til evigheten er den mjukt sprelske og knipse-appellerande About My Lighter. Melodisterkt, inspirert og litt absurd. Under a Dream Of a Lie er fløyel og fagnad, og låta som minner mest om Mayfield taktene frå Nixon. Etter den kåte og drivande instrumentalen Jan. 24, ber det så rett i kjellaren. The Gusher er eit svart hol midt på dagen, ein skeiv samba, eit «aahh» tilsett små atonale lydåtak. Det nærmar seg no slutten på vår døgnville ferd, men først er det vel verdt å få med seg den nennsomme balladen Listen. Med piano som sin mest høyrbare følgesvenn, står denne igjen som 2004 sitt mest Is a Woman beslekta øyeblikk. Dermed er døgnet vårt over, og Lambchop hoppar, høveleg nok, ut av rundturen med ein liten trudelutt til The Producer.

Sånn heilt til slutt (ei slags tilståing)

Det ingen tvil, nok ein gang har den magiske Lambchop-klangen tatt innersvingen på sjela mi. Trur rett og slett ikkje eg eig motstandskraft mot dette her, eg. Slik kan det gå.

Det har vore mange artistar og band som har strøydd om seg med inspirert og fin lyd dei siste ti åra. Wilco, Beck, Lucinda Williams og Will Oldham for å nevne nokre få. Men berre Lambchop har prestert heile fem album eg i eit svakt øyeblikk (ikkje så veldig svakt, forresten) er tilbøyelig å sette meisterverk-stempelet på. Aw C’mon/No You C’mon er eit av dei.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt9

Lambchop – How I Quit Smoking

Posted on by
Standard

I sin kontrast mellom stemningsskaping og rastløysa står den raffinerte løgna How I Quit Smoking fram som eit av nitti-talet sine magiske album.

cover  Kva er det eigentlig som driv ein? Hyllene bognar over av CDar og vinylplater, og fleirtalet av dei kjem ein sannsynlegvis ikkje ein gong til å hente fram igjen. Likevel, jakta held fram og nye kjem til. Vel, eg skal fortelje kva det er. Det er ei sitrande von. Ei sitrande von om å bli overmanna og ført inn i eit univers av musikk som plasserer det uvesentlige og gjennomsnittlige på sidelinja. Ein må nok finne seg i å bli med på mange bomturar og halvinteressante utflukter, men når ein først er der, er alt slikt gløymt.

Få band har ført meg oftare inn i dette sublime toneuniverset enn Lambchop.

How I Quit Smoking var mitt aller første møte med det fascinerande musikk-kollektivet frå Nashville, Tennessee. Det var ikkje overmanning og kjærleik ved første lytt, eg skal innrømme det. Av ei eller anna årsak hadde eg budd meg på å høyre countryrock-tonar av ganske så konvensjonell art. Kunne det ha noko å gjere med heimbyen sitt renommé, tru? Vel, konvensjonelt låt det no ikkje. Eg visste i grunn ikkje heilt kva eg skulle tru eller meine om det eg høyrte. Det var liksom noko framandarta over det. Og var det ikkje litt vel dorskt? Stilleståande, lågmælt, stereotypt og dorskt? Det skulle ganske så fort vise seg at dette var observasjonar på avvegar. For når How I Quit Smoking byrja å openbare seg var det heilt andre adjektiv som la seg til rette lengst framme på tungespissen. Det var makelaust, det var magisk.

Før eg sette i gang med å forfatte denne vesle teksten tok eg ein liten sjekk på kva eg skreiv sist gong eg omtalte ei Lambchop plate (Aw C’mon / No You C’mon), berre sånn for å unngå unødige gjentakingar. Då oppdagar eg ei aldri så lita kortslutning, eg siterer: «For vi lyt tilbake til ’96-utgåva og How I Quit Smoking skal vi finne eit Lambchop som lagar like kvass lyd som det vi får oppleve på denne dobbel-utgjevinga». Eg kan ikkje gjere greie for kor eg har vore, eller kva eg har tenkt når eg hevda noko slikt. For sjølv om dei soniske nyansane slett ikkje er av gedigen art i Lambchop-katalogen så er det vel strengt tatt kanskje berre den ekstrasordinerte Is a Woman som gjev mindre lyd frå seg enn How I Quit Smoking.

Fullstendig ro og orden er det no likevel ikkje på albumet. Bakom og under den tilsynelatande sindige uttrykksforma er det nemlig både eit og hitt som ikkje er heilt i balanse. Og det er bra, for det er nett der kjernen til triumfen ligg. I kontrastane. For samstundes som How I Quit Smoking kan opplevast som ei stemningsrik, varm og velgjerande plate er det også noko vaklande og uroskapande ved den. Det er lydkjelder som utfordrar med usymmetrisk åtferd og forsiktig støy, men utan å tre fram i sentrale roller. Det melodiske mønsteret i låtane fylgjer nødvendigvis heller ikkje dei mest opplagte og velprøvde retningar. Noko ein også finn igjen i det tekstlige innhaldet, der det tumlar seg fram mellom det poetiske og det suspekte, det surrealistiske og det vemodsfulle.

Det finst ikkje mange band der ute med ein tydeligare signatur enn Lambchop. Det sterkaste grepet om rissinga av denne signaturen er det Kurt Wagner som har. Låtskrivar, vokalist, gitarist og (i How I Quit Smoking sitt tilfelle) coverillustratør Kurt Wagner. Som låtskrivar har han på innpust latt seg inspirere fordomsfritt og vidtfamnande, for så på utpust å sende av garde ein ange av høgst personlig preg. Som vokalist er han eigar av ei tørr, knirkande, varm og eigenarta røyst. Han klimprar og klaskar på fleire gitarar, dei fleste eldre enn punken. Saman med ein David Dunlap har han laga ein labyrintisk og lett absurd booklet med teikningar, montasjar og fleire korte meldingar. Ei melding lyder som fylgjer: «The invention of a new color». Høvande. For er det ikkje nett det Wagner og hans medsamansvorne utrettar her?

Medsamansvorne ja, det er ein del av dei. Reknar vi med den innleigde strykarkvintetetten (og det må vi, den er jo sentral i lydbilete den) så rommar krediteringslista 18 namn. Bråkete blir det som nemnt likevel ikkje. Dei trakkar helst varsamt, og skulle dei føle trong til meir yppal åtferd passar dei nesten alltid på å ikkje stå for nære mikrofonen. Kor ein skal plassere gjengen på sjangerstigen har eg ikkje noko eintydig svar på. Dei skapar som sagt noko heilt eige, men litt jazz, litt pop, litt rock, litt lounge, litt psykedelia, litt folk, litt country, litt slikt og litt sånt har dei nok oppi brygget sitt. Ei rikhaldig oppskrift med andre ord, men klangen, fargen og tonen i det som blir skapt differerer ikkje så altfor mykje frå låt til låt. Dei er alle sysken. Dei er alle piller for sjela, stimulerande, roande og vanedannande.

How I Quit Smoking byrjar særdeles ærbødig med den lune og vakre For Which We Are Truly Thankful. Denne overlet så scena til melodisk pirrande per excellence The Man Who Loved Beer. Strykarlyden smyg i runde bogar, steel-gitaren salvar og ingenting tynger. Bortsett frå teksten då, der ei einsam sjel augnar lite anna enn svik, kulde og død, og gjentar stadig sitt fortvila mantra «to whom can I speak today». Meir enn lineære historier er det korte tette glimt inn i tankar, mellommenneskelige episodar og dunkle affærar Wagner skildrar.

Frå ein observasjon av tre bokstavar på ein vegg spinn han med The Militant fram eit uforsonlig utfall mot Ku Klux Klan. Låta er her i to utgåver. Den første med grasiøse strykarar og dempa elektrisitet. Den andre med eit Velvet Underground-aktig mønster ganske så langt framme i det soniske biletet, og er blant Lambchop sine røffaste augeblikk.

Innimellom eit stadig tilbakevendande «international» kan vi forresten høyre Wagner namnedroppe nettopp Velvet Underground i den smygande og intrikate We Never Argue. Når han så i refrenget i same låt nemner både «redwood forest» og «New York Island» er jo ikkje vegen til eit velkjent Woody Guthrie refreng særlig lang (This Land Is Your Land).

Slike koplingar, i ei låt som mest handlar om suspekte løyndomar, fell heilt naturlig i det Wagnerske univers. Han foreinar sveitte tankar om «this psychotic erection» med mjuke fløytetema og melodisk idyll i Suzieju (som er «Jesus said backwards»). Og han rimar suckers med fuckers og truckers i den rytmisk vitale Smuckers. Ikkje berre rytmisk vital forresten, men harmonisk sterkt oppe og går i tillegg. Deanna Varagona heiter dama som yndar seg innpå Kurt med effektfull vokalisering. Noko ho tillet seg å gjere i fleire av dei andre låtane også.

Det går ikkje på noko som helst vis an å yte desse songane rettferd i skriftlig form. Men sidan eg no først har vikla meg inn på sporet finn eg det heller ikkje riktig å la nokon av dei bli taust forbigått. Så la meg derfor nemne det dvelande dramaet Life’s Little Tragedy med sitt gnagande «shame on me, shame on you»-tema. All Smiles and Mariachi er i melodisk utforming minst like tiltalande som tittelen lovar. Medan den tekstlige biten på sårt og utsøkt vis står fram som eit fortvilinga sitt smil.

The Scary Caroler er ein raffinert mikstur av eggande melodiske vendingar, vårlette fløytetonar og gnagande uro. Garf mønstrar kraftfulle orkestrerte parti, samstundes som den er eit lite spark på leggen til Garth Brooks og hans like. Your Life As a Sequel er lummert smygande countryjazz med sordinert trompetlyd. Medan Theone er ei håpefull men akk så skjør og uendelig vakker vise med smektande strykartilskot. Strykarar som blir med over i det vesle instrumentale punktumet Again. Den oppfordringa er slett ikkje vanskelig å fylgje.

Det finst knapt ei einaste plate frå førre tiår, eller noko som helst tiår for den saks skyld, som har gjort meir vel for sjela enn dette ulastelige (og lastefulle) meisterverket.

10/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)