Låg på fidelity høg på rå beatpunk, og så litt sørstatsgotikk                                                              7

  Sørstatsmyter har vi høyrt før. Dystre, skyldtunge, gåtefulle. Andrew Savage har si sørstatsmyte han gjerne vil  fortelje. Han byrja å formulere den for ei tid sida, då han heldt til i Denton, Texas og var frontfigur i bandet Teenage Cool Kids. Seinare har han utvikla den og utvida den, til den no er på ti vers. Han har kalla den for Uncast Shadow of a Southern Myth. Ingrediensane er langt ifrå ukjente: borgarkrig, rasisme, vern om privat eigedom, død og undergang. I tillegg dukkar eit par mystiske Elvis-referansar opp undervegs. Savage snakkar om å høyre «the jangling keys of Graceland» ringe frå dei colaflekka tenna til ein ustødig mann. Ein mann som tilslutt sjekkar ut av Heartbreak Hotel, syndefull og utan framtid.  «He was the uncast shadow of a southern myth» ropar Savage då, fleire gonger, medan låta sprakar mot sin slutt. Før det, gjennom alle dei ti versa, har den jaga framover i ein fortetta folkrock-skapnad, og profilert seg som eit avsluttande tyngdepunkt på plata (for ikkje å seie høgdepunkt). I ei sonisk drakt som står bra til det bandet driv med tidlegare på plata, om enn noko annleis, og for så vidt noko for seg sjølv.

For Parquet Courts er jo ikkje eit sørstatsband i ordets klassiske betyding. Parquet Courts er eit New York band i om lag same grad som Velvet Underground var det, eller CBGB-banden på syttitalet. Også når dei finn på å kalle seg Parkay Quarts. Slik dei gjorde på ein EP i fjor, og slik dei gjer på Content Nausea. I fonetisk målestokk ein marginal namneforskyving, i sonisk målestokk er det heller ikkje snakk om endringsforsøk av særlig omfang. Den største endringa har vel skjedd på mannskapsfronten. Bandet er halvert. Tilbake er dei to låtskrivarane/gitaristane/vokalistane Andrew Savage og Austin Brown. Trommis og bassist har, i alle fall inntil vidare, funne på andre ting å gjere (som å stifta familie og gjere ferdig matematikkstudia).

Dei to spelar det meste sjølv, men har leigd inn litt saksofonhjelp frå Jef Brown (Jackie-O Motherfucker) og litt felehjelp frå Bob Jones (Eaters). Avansert studioteknologi har dei to ikkje nytta seg av. Og ureint og piggtrådbalanserande har det blitt. Fullblods disharmoni, melodisk skrangling, og aldri skrantane energi. I ånda til det eg har høyrt frå den kanten før, og endå eit lite hakk skakkare.

Ordkløyvaren, punkpoeten, for ikkje å seie beatpoeten Andrew Savage er i sett ess i tittelsporet. I løpet av tre minutt og fire sekund held han ein tale som kan ta pusten frå den mest kondisjonssterke. Cirka 25 vers med haglande poesi, som ein Ginsberg eller Dylan på speed. Ein monolog over menneskas sosiale fråvær, elektriske dingsars inntog, og mørke, og einsemd.

But still no-one came or left they just stayed,
But they weren’t there in the first place,
Overpopulated by nothing, crowded by a sparseness,
Guided by darkness, too much, not enough»

I ein grenseoppgang mellom skremmande realisme og vanvittig surrealisme blir det mana fram eit bilde av «envy, bitterness, love, nostalgia, confusion, guilt, and desire». I song etter song. Tale etter tale. Den om han som går til legen, til dømes, for å få litt rettleiing i å takle livet som vaksen. «Can you pinpoint the origin of my anxiety? spør han, og legen drar fram eit kart. Eit innhaldsrikt kart, The Map. «It’s here» seier plutselig legen og peikar på ein tom flekk, og så går han. Savage konkluderar.

I traced the path of the disappearing road until it was no longer a road
Tapping with my finger on what I decided was the threshold of the road’s existence
I stated, «It is here where I will retire»

To av låtane har Savage og Brown lånt frå anna hald. Roky Erickson sin klassiske Slide Machine gjer dei ein noko spak versjon av. Nancy Sinatra hiten These Boots Are Made For Walking, får dei derimot verkelig til å spasere.

På eit album som visstnok berre er eit album mellom to album. Skrot dei hadde liggande. Bra skrot. Det er klart dei ikkje kunne la ligge.