Tag Archives: J. Tillman

Feb22

Father John Misty – I Love You, Honeybear

Posted on by
Standard

Uvanlige kjærleikssongar i eit faderlig sterkt folkpopmelodisk famntak.                    

Bilderesultat for father john misty i love you honeybear  Denne plata hadde ikkje skjedd utan at Josh Tillman hadde tatt ein tur til Laurel Canyon Country Store ein dag. Dagen etter ein fest, med gjenklangen av dårlig vin i både skalle og gane. Han skulle ikkje ha noko anna enn ein kopp kaffi og ei pakke sigarettar. På parkeringsplassen utanfor rann han inn i ei ung kvinne han hadde sett eit par gonger før. «I’ve seen you around, what’s your name» spør han, og flyttar ein sigarett frå pakke til munn. «Emma» svarar kvinna. Nokre år seinare er dei to gift. Nokre år seinare har Father John Misty laga ei plate der dette forholdet er sentralt, og gitt den det banale namnet I Love You, Honeybear.

All ’cause I went to store one day.

Dette er altså ikkje på nokon måte Blood On the Tracks, men det er ikkje den direkte motsatsen heller. Platetittelen kan nok få ein til å tenke at her kjem ei sentimental innsirkling av den store kjærleiken, full av flosklar og pinlege deklarasjonar. Og jo, erklæringar som gjer til kjenne djup kjærleik til ei heilt spesiell kvinne dukkar opp. Og ja, det kjem utsegn undervegs som har element av det pinlege i seg. Men først og fremst blir det heile vevd inn i eit nett av kontrastar, surrealisme og hardkokt realisme som gjer at det samla resultatet handlar om nyanserikdom og ordmanøvrering av høg klasse.

Oh Honeybear, Honeybear, Honeybear
Mascara, blood, ash and cum
On the Rorschach sheets where we make love

Plata si opningslinje kan vel seiast å ikkje vere heilt som opningslinjer flest. I tillegg har den i seg alle dei tre elementa eg nettopp nemnte. Først i form av kontrasten mellom den søte kosedyrmetaforen og realitetens ubønhøyrlege flekkar. Når Misty så i neste andedrag presenterer eit Rorschach-laken som ein del av bildet, får han på plass litt surrealisme også. Kor vidt det finst noko slikt som eit Rorschach-laken er eg ikkje kjent med, det kan det godt hende det gjer. Det som heilt sikkert finst er ein psykoanalytisk test som blir kalla Rorschach-testen. Der pasienten ved hjelp av å assosiere kring nokre blekkflekkar skal komme i kontakt med sitt umedvitne sjeleliv. Så kan ein jo her då, i samband med denne avgjort fantastiske songen, surrealisere over kva Misty meiner med å plassere elskhugens flekkar i nærkontakt med ein test av det dulgte sjelelivet.

Korleis ein skal forstå forholdet mellom Josh Tillman og Father John Misty høyrer også til i dei meir surrealistiske sfærar. Med andre ord er det ikkje heilt til å forstå. Men det har i alle fall fått fram stoff i denne Tillman som ikkje kom fram tidlegare. Som ikkje var der då han som J. Tillman gjorde plate etter plate (sju stykk) som tungsindig trubadur. Ikkje det at dette er plater som fortener å bli snakka ned. Songar forsynt med ein dugande injeksjon av Nick Drake og Townes Van Zandt skulle jo ha stoff i seg til å skape interesse. Og gjer det, men utan at J. Tillman som ein særeigen artist skin skikkelig igjennom, eller vart oppdaga av så veldig mange velvillig innstilte lyttarar. Så han livnærte seg som trommeslagar for Fleet Foxes i tillegg. Til slutt forsvann den siste gnist, og han drog sørover. Frå Seattle til Los Angeles. Eit utal rusopplevingar, og nokre syner, seinare vakna så hans musiske sjølv oppatt som Father John Misty. Fear Fun blei skapt. Ei plate full av faen, bisarr humor, dunkle drifter og ein vitalitet som ikkje kan sporast tilbake til noko fyren hadde føretatt seg tidlegare. No viser det seg at han hadde meir enn ei plate av slikt kaliber i seg.

Father John Misty performs at the Coachella Music and Arts Festival. Photo: Luis Sinco / McClatchy-Tribune News Service / Los Angeles Times

Jonathan Wilson er som sist den store medhjelpar. Tilliks med Misty har han eit sterkt forhold til Laurel Canyon, og saker som svirra rundt i lufta der for ein førti-femti år sidan. Fear Fun var sterkt farga av det. I Love You Honeybear er absolutt ikkje mindre farga av det. Slik har plata altså sine linjer tilbake til det som har vore (kva plate har no eigentlig ikkje det forresten?). I den samanhengen kan eg jo komme drassande med eit par vanlege skuldige: Gene Clark, Harry Nilsson. Men det er ikkje så viktig. For dette er ei plate som først og fremst, ja eine og aleine, kallar på interesse for det den er, for det den gjer, og på ingen måte for det den slektar på.

Sonisk sett er I Love You Honeybear ei meir kongruent plate enn Fear Fun. Vi møter denne gongen ein Misty som har samla seg. Som driv i ein retning. Ein folkpop-retning der strykarar har ei aktiv rolle, der varme og smidige vendingar blir gjort til ei hjertesak, og ustoppelig melodisk briljans er sjølve varemerket. Enten greiene blir mariachi-drapert (Chateau Lobby # 4), kjem som orgelkrydra countrysoul (When You’re Smiling and Astride Me), tar eit groovy tak (Ideal Husband), er ein pianoballade (Bored In the USA), eller eit synthbasert popnummer (True Affection). Så grøderike er tonane her at dette hadde ført til full omfamning om så den tekstlige biten hadde vore fantasilaus svada. Kva då når den ikkje er det? Kva då når den er den rake motsatsen til nettopp det? Då er ein vel der oppe i lendet blant dei fullkomne platene då, er ein ikkje?

Men Josh Tillman er ikkje fullkomen. Verken som mann eller kjærast. Og rundt seg ser han andre ufullkomne. Kledd opp som Misty syng han om det. Sirklar inn sanninga med ein diktars fulle fridom, og treff sannsynlegvis både den eine og den andre heime. Han har anlegg for det kyniske, han kan vere sarkastisk og snerre frå sidelinja, men han kan også blottstille kjensler og plassere seg sjølv ganske så avkledd i lyset.

No er det slik fatt med meg at eg ikkje har komme fram til ei fullstendig og endelig forståing av songtekstane på plata. Eg er vel også av den oppfatning at det kjem eg aldri til å gjere, og at det er best slik. Ta no Chateau Lobby # 4 (In C for Two Virgins) til dømes, ein song som ikkje berre talar med ei tunge, som skildrar både varleg kjærleik, uhemma begjær og ugudelig åtferd. Parentesdelen av tittelen kan kanskje vere eit nikk til Lennon/Ono si eksperimentelle plate Two Virgins (den med eit cover av dei to splitter nakne). Men meir sannsynleg referer det til at songen omtalar den første kjærleiksakta mellom Emma og Josh som deira aller første av det slaget – «I’ve never done this, baby be gentle». I neste omgang handlar det så om å gjere det røft på kjøkkenet med bryllaupskjolen, som nokon sannsynlegvis er blitt drepen i, løfta godt oppunder livet. Og det etter at songaren innleiingsvis har teikna fylgjande bilde av seansen: «Emma eats bread and butter like a queen would have ostrich and cobra wine, we’ll have Satanic Christmas Eve».

Eg er heller ikkje sikker på kva Strange Encounter handlar om, men eg trur det kan vere frigjering. Frigjering frå formålslaus fridom. Eller «so free and too easy, giving it away» som det så fengande blir uttalt i refrenget. Dette å vere i eit frigjeringsmodus anar eg for så vidt konturar av i fleire av songane. Frigjering frå sin eigen historie, frå ein angst for intimitet og frå ei skamkjensle. Det er mykje begjær som kjem til uttrykk i songane, både som ein del av djup kjærleik, men og som berre begjær. I tillegg blir det innimellom opponert litt mot religiøse førestillingar. I så måte opplever eg at plata har eit visst slektskap til Philip Roth sin klassiske roman Portnoys Besværlige Liv. Der Alexander Portnoy i skriftemålsform til sin terapeut på eit nådelaust sjølvransakande og til tider ustyrtelig morosamt vis fortel om sin strabasiøse kamp for å frigjere seg frå sin jødiske bakgrunn, og få kontroll over sine sexfiksjonar, sin uhorvelige appetitt på kvinner og sin intimitetsflukt. Ein fyr som Father John Misty nok kunne ha skildra som ein «aimless, fake drifter and the horny, man-child, Mamma’s boy to boot». Forresten nøyaktig dei same orda som blir brukt om Josh Tillman i songen When You’re Smiling and Astride Me.

        

Josh Tillman vaks opp i ein strengt kristen heim. Han fortel at det tidleg grodde fram ein skepsis i han. Han fortel om seansar med djevelutdriving, og legg lakonisk til «mine would never come out». Illustrasjonen på platecoveret viser ein unnselig og naken Father John Misty i armane til den trygge jomfrua, framfor ein stall, med all slags beist luskande rundt omkring. Eg har allereie nemnt hans ytring om ein satanisk julekveld. I frå det stadig like funklande fantastiske tittelkuttet klarar eg heller ikkje å la fylgjande stå usitert:

You’re bent over the altar and the neighbors are complaining
that the misantrophes next door are probably conceiving a Damien

I det sentrale nummeret Holy Shit ramsar Misty opp verdshistoria i utvalt stikkordsform, for så å undre seg over korleis det store perspektivet står i relasjon til det vesle private perspektivet. Med poetisk diksjon og i ein viss orden nemner han (mellom anna): «Original sin … dead religions … age-old gender roles … satirical news … free energy … loveless sex … happiness … incest dreams … planet cancer … online friends». Før han til slutt stiller spørsmål med sjølvaste kjærleiken. «Maybe love is just an economy based on resource scarcity» spør han seg. Men grip i neste andedrag inn, grip ganske så inderlig inn og konkluderar slik: «But what I fail to see is what that’s got to do with you and me».

Frå dagane før Josh trefte Emma har Misty tatt med to songar. Begge for så vidt minst like imponerande som titlane skulle tilseie. Nothing Good Ever Happens at the Goddamn Thirsty Crow er ein sak som frontar eit noko illusjonslaust syn på tilværet – «You may think like an animal, but if you try that cat-and-mouse shit you’ll get bitten, Keep moving». Medan The Night Josh Tillman Came To Our Apt. er ein heller sarkastisk orientert countryrock-rakkar. Frå den slår an tonen med linja «I just love the kind of woman who can walk over a man, and I mean like a goddamn marching band» til songaren kjem med spydige utsegn mot kvite kvinner som syng med ein «soulful affection». Han er ikkje vidare nådig i Bored In the USA heller, den songen på plata som sannsynlegvis handlar minst om Tillman, og meir om overforbrukssamfunnet, dilletantsamfunnet og pillesamfunnet. «Keep my prescriptions filled … Save me president Jesus, I’m bored in the USA».

På Father John Misty si andre plate er det imidlertid lite, for ikkje å seie nothing og ingenting, som kjedar. Her lever kontrastane i beste velgåande. Behaget eksisterer side om side med ubehaget. Uroa luskar i fotspora til roa. Smektande strykarar er ikkje garantistar for at fred og fordragelegheit er neste stasjon. Men det vakre er skånsellaust vakkert, og eg har kapitulert.

9/10

Des13

Father John Misty – Fear Fun

Posted on by
Standard

Ein melankolikar finn seg eit nytt namn, tenker andre tankar, og lagar ei latterlig vital plate.

cover

I ran down the road
Pants down to my knees
Screaming, «Please come help me
That Canadian shaman
Gave a little to much to me!»

Av og til skjer det berre. Og ein kjenner seg blamert, og opprådd. Då kan det kanskje vere like greitt å berre kaste trommestikkene ifrå seg, fylle bilen med det meste av det ein eig, og dra sørover. Gjere krav på det første huset ein får auge på, i det ein sig inn i den store byen. Skulle det by på motstand kan ein prøve å erklære noko slikt som at «my reality is realer than yours, and there’s no time in the present, and there’s a black dog on the bed». Det skulle kunne funke. Så, etter å ha ofra sine gamle klede på eit bål i bakgarden, og komme til ei forståing med sjølve beistet, kan turen for eksempel gå ut til Malibu. Der ein kan rase rundt «on the beach» i selskap med ein viss Neil. Seinare, i West Hollywood, kan ein drikke syre-te med nokre skodespelarar, eller valium-te med eit par filosofar, om berre ikkje henda hadde vore så fulle av drinkar då. Og så, tilbake i Laurel Canyon, kan ein sette seg ned og skrive ein roman, «because it’s never been done before».

Josh Tillman har vore i musisk bevegelse ein del år no. I skuggen av det store scenelyset, eller på ein trommekrakk bakom songaren og gitaristen. Gjennom fleire plater har han, som J. Tillman, utforska det tungsindige krysningspunktet mellom Nick Drake og Townes Van Zandt. I tre år har han i tillegg vore trommeslagar i Fleet Foxes. Der er han ikkje lenger, verken i krysningspunktet eller på krakken bak Pecknold & co. Og ikkje er han i Seattle lenger heller, han er i Los Angeles. Der gjer han det litt annleis.

Han har tatt namnet Father John Misty, og med Jonathan Wilson som sin næraste samarbeidspartnar har han laga ei plate kledd i ein tidleg 70-tals skrud, der folkrock, countryrock, softrock og psykedelia er dei dominerande ingrediensane. I eit slags krysningspunkt mellom Gene Clark og Harry Nilsson (med ei og anna kopling til andre saker i nabolaget).

Det var ein roman han eigentlig sette seg føre å skrive. Den fekk raskt tittelen Mostly Hypotetical Mountains. Eit utdrag på tretti sider ligg ved inne i coveret på Fear Fun. Her dansar Tillman sine ord og betraktningar rundt i eit breiare stemningsleie enn kva som har kjenneteikna melankolien som ganske så eigenrådig fylte opp dei sju føregåande platene hans. Det knugande og mismotige blir i romanen konfrontert med sardoniske innfall, dopprat, hedonisme, ein bisarr humor, og ikkje så reint få absurditetar. Noko som har forplanta seg djupt inn i songane på plata.

Nokre månader før plata blei sleppt la Sub Pop ut ein video på YouTube av låta Hollywood Forever Cemetery Sings. Då eg kom over den skjønte eg fort at her var det noko anna i emning. Videoen viser ei ung kvinne i kronisk kamp med sine omgjevnader. Songaren startar kvart vers med strofa «Jesus Christ, girl». Det handlar om sex, dop, og død, og eit fromt ynskje om å få litt hjelp til å grave. Sonisk blir den driven fram av ein mektig puls, inne i eit endå mektigare ekkokammer, samstundes som den er velsigna med ei intens melodisk gripeevne. Avgjort ikkje J. Tillman, definitivt Misty.

Ein fyr som heilt naturlig startar plata si slik: «Fun times in Babylon, that’s what I’m counting on». Ein syndig stad der songaren ser for seg at han skal røyke alt som er innafor rekkevidde, i selskap med kvar einaste dame han har elska. Men låtas tone er ikkje på noko vis av det utsvevande slaget, den kryp folknært og er sterkt varmegjevande. Kontrastbygging er også ein del av Mistys si verd. Han avsluttar seansen førti minutt seinare i liknande soniske former med Everyman Needs A Companion, og syng om vennskap og mytemakeri. Mellom anna ved å referere til ein tenkt samtale mellom Jesus Kristus og døyparen Johannes. Ein ordentlig mannfolkprat om ei viss Maria.

Han opererer i trakter der andre har gått før, men dansar rundt der på sin måte. Ganske så variert gjer han det også. Det ravar ei countryånd av Stones-kaliber over sprelske I’m Writing A Novel. Ein røvarhistorie om korleis songaren hamna i Los Angeles (gå tilbake til første avsnitt om du ynskjer eit nokonlunde truverdig referat over kva den handlar om). Ein mild softrock bris bles gjennom Nancy From Now On. Well, You Can Do It Without Me er ein bluesy og friskt buktande sak om å selje sjel og dronning for ei trone. Medan Tee Pees 1-12 har fele og steel-gitar, og er ei eventyrlig countryferd som hamnar langt ut i det usiviliserte.

Som den miljøvernaren han vil vere tar Misty seg også tid til å grunne over songens og kunstens rolle i klimaproblematikken. Eigentlig vil han helst ikkje tenke over kor mykje olje som går med til å lage ei plate, eller male eit bilde. Men han gjer det, og syng om det i salige Now I’m Learning To Love The War. Med eit glimt i auge. Eit glimt som vel også er til stades i den særs attraktive Only Son Of The Ladiesman. Eller kanskje ikkje. Kanskje er den meir alvorlig denne songen? Der den tar for seg ein kvinnesjarmør og den «legacy of ruin» han har etterlete seg. Sidan både Sunset Strip og Moon River blir nemnt i teksten er det nærliggande å tenke at Frank Sinatra har vore i tankane då songen blei til.

Eller kanskje ikkje. Tankane til Misty vandrar slett ikkje alltid dit det er naturlig å tenke at dei skulle vandre. Eller burde vandre. Dei ser samanhengar der det slett ikkje er opplagt at slike finst (og kanskje ikkje finst heller). Dei kan kanskje seiast å vere ein tåkefyrstes tankar, eller ein blasfemikars, eller ein satans forteljar. Og låtskrivar. Og songar. Ein ganske så fantastisk ein i grunn.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2012)

Des9

Pearly Gate Music – Pearly Gate Music

Posted on by
Standard

Med eit vakent instinkt, ved ein luftig port, skapar ein ung mann songar som blenkjer, på freidig vis.

7

cover

Neidå, vi er ikkje direkte inne frå eit musikkstykke sett i scene av St. Peter, med engelen Gabriel på harpe og resten av englekoret i heftig hallelujakoring. Gud har heller ingenting med dette å gjere, sjølv om sonen Jesus er blitt tildelt ei lita birolle. Hovudrolla er det ein høgst jordisk jypling frå Seattle som har, Zach Tillman.

Det var noko kjent med det namnet, seier du då kanskje? Vel, det er nok han Josh du i så fall har i tankane. Josh Tillman, trommeslagar i Fleet Foxes, men også godt i gang med ein somber og melankolitufta solokarriere, som J. Tillman. Zach, det er hans yngre bror det. Og her er han ute med sitt første album på eiga hand. Vel, ikkje heilt på eiga hand, for storebror er med han, som rytmisk partnar og korist.

Zach Tillman har ein viss melankolsk hang han også. Det er songar på plata hans som tek seg fram i lendet der broderen har vore i sine soloframstøyt. Men det er også songar som går andre vegar. Han er verdt å fylgje langs dei fleste vegar.

Plata er i stor grad spelt inn, med enkle middel, innafor dei fire veggene som utgjer husværet til Zach Tillman. I tillegg til å synge både nennsamt og viljesterkt, trakterer han ein akustisk gitar og eit Casio keyboard, og han lar husets lydar spele med. Broderen hjelpe som sagt til på sin måte, kjærasten Jenna korar på ein song, og ein el-gitarist og ein bassist dukkar opp på eit par spor.

Sidan unge Tillman vel å halde seg med så få instrument som det han gjer, er det fort gjort å konkludere med at her har vi jammen meg endå ein singer/songwriter folkfyr du. Det skal eg ikkje gjere. Det ville det vere feil å gjere. For han gjer det ikkje like trongt som ein del av desse soveromstilverkarane kan ha ein tendens til å gjere det. Han varierer tonen, tempoet, og har langt meir enn eitt sonisk tyngdepunkt å vise til. Det er pop, det er grums, og det er takter.

Og det er luft, og det er rom. Og aller romslegast er Golden Funeral. Ein song der dei spelte tonane ikkje er mange, men ein song som like fullt har noko storslått over seg. Storslått og dystert i eit susande og regntungt bilde. «You turned your friends into lovers, and your lovers they are all gone» innleiar songaren, og fortel så ein besynderlig historie om ein einsam og merksemdssøkande gut som det nok ikkje går heilt vel med. Men som songaren meiner har gjort seg fortent til konklusjonen «good work, what a boy».

Folkfyren i han gjer seg til kjenne på litt ulikt vis. Folk’n roll kunne ein kanskje kalle det i drivande nummer som Big Escape og Bad Nostalgia. Medan sakterennande I Was A River og meir giftige Rejoice har mest av den spartanske og intime visa i seg.

Eit markant høgdepunkt er Gossamer Hair. Den har sine nedtona parti, den har sitt krakilske parti. «I know you noticed my clumsy hands, run through your head of gossamer hair» går som eit sårt og illevarslande mantra i den nedtona første delen. «Oh God, I’m an animal» konstaterer så songaren, brått og ille til mote. Og gitaren slit seg og går til psykisk åtak. Etterkvart blir den likevel overmanna, sett band på, og mantraet kan igjen få arenaen for seg sjølv. Nesten.

Og så var det Jesus då, og hans birolle. Oh, What A Time heiter låta der den fyren dukkar opp. Den knokkelarrangerte Oh, What A Time. «The only man I ever loved, died two tousand years before I could ask him to a show» syng vår mann. Eg trur eg anar eit litt lumpent glimt i augekroken hans idet han gjer det.

Ein skapar av den mest skarpsindige poesi kan eg vel vanskelig hevde at Zeth Tillman er. Men i uløyselig kompaniskap med dei på alle vis vitale tonane etterlet hans tidvis underfundige, tidvis likeframme, tidvis insisterande formuleringsåtferd eit visst inntrykk. Vel, eit freidig og saliggjerande inntrykk faktisk.

Slik det jo høver seg at Pearly Gate Music skal gjere.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Des9

J. Tillman – Vacilando Territory Blues

Posted on by
Standard

Og tonane smyg rundt som nattlige skuggar ein gjerne kunne tenkt å feste på veggen.

7

cover

Long May You Run, J Tillman er tittelen på ein av dei tidlege og fåtallig opptrykte CD-R utgjevingane til Seattle-lokaliserte J Tillman. Ein tittel som vel skulle seie sitt om kor den unge mannen har vore og henta inspirasjonen til det han driv med.

For det er der, i landskap som Neil Young har vitja ein del gonger, at Tillman smyg rundt. Nærare lokalisert til dei meir skugglagde avkrokane der både ein Mark Kozelek, ein Damien Jurado og ein Jason Molina har vore før han, mang ein gong. Og i liten grad i dei meir opne og folkpoporienterte områda der bandet han nyleg entra trommekrakken hos, Fleet Foxes, harmonerer rundt.

Når det er sagt. J Tillman sit ikkje fullt så aleine med sin akustiske gitar gjennom Vacilando Territory Blues som på sine fire tidlegare framstøyt. Han har fått med seg eit par Fleet Foxes kameratar til å uttrykke seg gjennom lengtande «oooooh-oh-ooh-oh»-harmoniar, og ved eit par høve reiser han seg endåtil opp og frontar eit fullskapt banduttrykk. Slik blir albumet hans sonisk sett mest varierte.

Elles er mykje med det same. Det er ikkje eit gladlynt territorium han luskar rundt i. På ingen måte. Dette er ei mollstemt ferd gjennom nattlege tankesfærar. Med spor av resignasjon i tonen. Utan at vi snakkar om den fullstendige kapitulasjon. Tristesse, men ikkje av like desperat kaliber som det nokre av hans førnemnte brør i melankoliens teneste stundevis har dukka ned i.

Det trykkande vanviddet er no likevel nær på å nedkjempe songaren i det cellognagande høgdepunktet Laborless Land. «I don’t need a song to tell me, I don’t need old histories warning, for what i saw that blood-red morning» syng han med skjelvande røyst, og gispar etter «daylight». Eit dagslys som nok ikkje gjer seg til kjenne. Verken i den låta, eller nokon av dei andre. Utan at natta som rår er utan ende. Eller utan glimt av lys. Det er nokre sprekker i skylaget.

Sprekker som nok ikkje slepp igjennom verken det store svaret på nattas gåte, eller meininga med livets generelle uutgrunnelige vesen. Men det vert ymta noko om å kjenne seg tilfreds, sjølv om meininga ikkje er eit lysande mål i det fjerne. Vacilando er spansk, og er visstnok eit ord ein brukar om ein vandrar som vandrar for vandringa si skuld og ikkje for å finne fram til eit eksakt mål. Noko av den same filosofien ligg vel også bak ei linje som «the universe makes much more sense without a purpose», frå låta James Blues.

Visse religiøse motiv skin også igjennom. Klarast i den spartanske visa Master’s House. «You won’t need a dime to board the Master’s House… You won’t need a sin to pray in the Master’s Church… You won’t need a guide to find the Master’s Door». Ein herre kanskje ikkje heilt identisk med den meir kresne og fordømmande vi har høyrt snakk om frå kyrkjeleg hald. Eller kanskje det er slik han er? Kven kjenner hans eigentlige vesen? Kven kjenner hans namn? Vel, «Suffering doesn’t know God’s name» hevdar songaren midt mellom gnissel og ståk i Imperial Grand Blues. Låta som for alvor rufsar til inntrykket av ein fullendt visekveld.

Det gjer også det siste sterkt elektrifiserte halvminuttet av Barter Blues. Men då har den allereie vart i sju minutt, og vore ei nennsamt banjokrydra og fortvila vise om ein fyr som på sin veg til himmelen støyter på ein person «dressed like a murder» som han kjenner att, men slett ikkje vil låne bort verken sjel eller hjerta til. For «you can’t brake, what you can’t borrow».

J Tillman låner atmosfæren og melankolien frå mang ein sakral og nedstemt nattevandrar, men han fargar den med sin eigen gråfarge. Du merkar det kanskje ikkje sånn med det same. Men gje han litt tid, så har du endå ein det er verd å dele mørket med.

Først publisert på Groove.no (i 2009)