Og tonane smyg rundt som nattlige skuggar ein gjerne kunne tenkt å feste på veggen.

7

Long May You Run, J Tillman er tittelen på ein av dei tidlege og fåtallig opptrykte CD-R utgjevingane til Seattle-lokaliserte J Tillman. Ein tittel som vel skulle seie sitt om kor den unge mannen har vore og henta inspirasjonen til det han driv med.

For det er der, i landskap som Neil Young har vitja ein del gonger, at Tillman smyg rundt. Nærare lokalisert til dei meir skugglagde avkrokane der både ein Mark Kozelek, ein Damien Jurado og ein Jason Molina har vore før han, mang ein gong. Og i liten grad i dei meir opne og folkpoporienterte områda der bandet han nyleg entra trommekrakken hos, Fleet Foxes, harmonerer rundt.

Når det er sagt. J Tillman sit ikkje fullt så aleine med sin akustiske gitar gjennom Vacilando Territory Blues som på sine fire tidlegare framstøyt. Han har fått med seg eit par Fleet Foxes kameratar til å uttrykke seg gjennom lengtande «oooooh-oh-ooh-oh»-harmoniar, og ved eit par høve reiser han seg endåtil opp og frontar eit fullskapt banduttrykk. Slik blir albumet hans sonisk sett mest varierte.

Elles er mykje med det same. Det er ikkje eit gladlynt territorium han luskar rundt i. På ingen måte. Dette er ei mollstemt ferd gjennom nattlege tankesfærar. Med spor av resignasjon i tonen. Utan at vi snakkar om den fullstendige kapitulasjon. Tristesse, men ikkje av like desperat kaliber som det nokre av hans førnemnte brør i melankoliens teneste stundevis har dukka ned i.

Det trykkande vanviddet er no likevel nær på å nedkjempe songaren i det cellognagande høgdepunktet Laborless Land. «I don’t need a song to tell me, I don’t need old histories warning, for what i saw that blood-red morning» syng han med skjelvande røyst, og gispar etter «daylight». Eit dagslys som nok ikkje gjer seg til kjenne. Verken i den låta, eller nokon av dei andre. Utan at natta som rår er utan ende. Eller utan glimt av lys. Det er nokre sprekker i skylaget.

Sprekker som nok ikkje slepp igjennom verken det store svaret på nattas gåte, eller meininga med livets generelle uutgrunnelige vesen. Men det vert ymta noko om å kjenne seg tilfreds, sjølv om meininga ikkje er eit lysande mål i det fjerne. Vacilando er spansk, og er visstnok eit ord ein brukar om ein vandrar som vandrar for vandringa si skuld og ikkje for å finne fram til eit eksakt mål. Noko av den same filosofien ligg vel også bak ei linje som «the universe makes much more sense without a purpose», frå låta James Blues.

Visse religiøse motiv skin også igjennom. Klarast i den spartanske visa Master’s House. «You won’t need a dime to board the Master’s House… You won’t need a sin to pray in the Master’s Church… You won’t need a guide to find the Master’s Door». Ein herre kanskje ikkje heilt identisk med den meir kresne og fordømmande vi har høyrt snakk om frå kyrkjeleg hald. Eller kanskje det er slik han er? Kven kjenner hans eigentlige vesen? Kven kjenner hans namn? Vel, «Suffering doesn’t know God’s name» hevdar songaren midt mellom gnissel og ståk i Imperial Grand Blues. Låta som for alvor rufsar til inntrykket av ein fullendt visekveld.

Det gjer også det siste sterkt elektrifiserte halvminuttet av Barter Blues. Men då har den allereie vart i sju minutt, og vore ei nennsamt banjokrydra og fortvila vise om ein fyr som på sin veg til himmelen støyter på ein person «dressed like a murder» som han kjenner att, men slett ikkje vil låne bort verken sjel eller hjerta til. For «you can’t brake, what you can’t borrow».

J Tillman låner atmosfæren og melankolien frå mang ein sakral og nedstemt nattevandrar, men han fargar den med sin eigen gråfarge. Du merkar det kanskje ikkje sånn med det same. Men gje han litt tid, så har du endå ein det er verd å dele mørket med.

Først publisert på Groove.no (i 2009)