Category Archives: 2018

Apr11

Kacey Musgraves – Golden Hour

Posted on by
Standard

Country blir til pop, varme tonar og uimotståelege refreng.

  Du verden, dette albumet kjem eg berre ikkje utanom. Golden Hour ber sitt namn med rette. Ikkje fordi Kacey Musgraves sitt tredje ordinære album varer ein heil time, men fordi det byr på 45 minuttar med tonar som finn fram og varmar. Non-stop. 13 låtar til ende av det slaget eg vil kategorisere som perfekt pop.

I kategorien country har Kacey Musgraves tidlegare gitt ut dei absolutt solide albuma Same Trailer Different Park og Pageant Material. Eit kjennemerke her har vore hennar skarpskodde skildringar av det trongsynte og jantetunge småby/bygdelivet (ho kjem sjølv frå den knøttvesle Texas-staden Golden (sic)). Med konsise observasjonar og frilyndte utsegn i John Prine-klassen (ho er opphavskvinna til linja «my idea of heaven is to burn one with John Prine») har ho gjort songar som Follow Your Arrow og Biscuits til moderne countryklassikarar. Eit stempel dei for all del også får takka vere sitt fyrige melodiske vesen.

Ved førre korsveg fant Kacey Musgraves det også på sin plass å synge ei ode til (the) Good Ol» Boys Club. Eit spark og nokre snerr til den mannstunge bastionen som regjerer i countrymusikkens hovudstad. Kompromisslaust slår ho der fast at ho ikkje vil vere ein del i deira store maskineri. Visst andre vil…det er heilt greitt, men ho ligg ikkje søvnlaus og tenker på korleis ho skal te seg for å få suksess. «If I end up goin» down in flames, well at least I know I did it my own way» slår ho trygt fast.

Så går det kanskje an å hevde at Kacey Musgraves med Golden Hour nå er nærare slikt som herreklubben i Nashville set pris på, enn det ho var på sine to førre album. Utan at eg har den minste mistanke om at det har vore ein intensjon. Den trur eg nok heller har vore at dama har hatt eit ynskje om å vise ei anna side av seg. Forståeleg nok. Ho har fleire, ho som oss andre. Denne handlar om kjærleik. Eit tema ho for all del har vore innom før, men ikkje med same varme, ikkje med same funklande blikk som denne gongen.

Perfekt pop sa eg. Og meiner det. Dit har Musgraves nådd utan å skrota countryrøtene. Det er countrysjatteringar att i songane på Golden Hour. Nokre har fleire, nokre har færre, nokre har knapt nokon, men først og fremst er dette songar som blenkjer. Orkestrert på skjønsamt vis. Langt langt unna pompøst, men absolutt nær på det mange (med litt skepsis i blikket kanskje) vil kalle polert.

På dei to første platene skreiv Musgraves songane sine i hovudsak saman med duoen Shane McAnally og Luke Laird. Det er tre slike songar med denne gongen også, men nå er det ein annan duo ho oftast har fått hjelp frå, Daniel Tashian og Ian Fitchuk. Desse to har også ei særs aktiv rolle i produksjonen av plata (saman med Musgraves sjølv då sjølvsagt), og som utøvande multiinstrumentalistar.

Golden Hour er som du sikkert har skjønt inga bråkete plate. Songane kjem ofte med ein akustisk gitar som fundament, og så blir det bygd med eleganse ut derifrå. Heile tida med eit vakent øyre for å gjere det luftig, gjere det lettbeint, legge til rette for at den melodiske krafta som finst i kvar song kjem fullenda ut og fram.

Born in a hurry, always late
Haven’t been early since ’88
Texas is hot, I can be cold
Grandma cried when I pierced my nose

Med desse fire linjene opnar Musgraves sin Golden Hour. Og legg ut eit sjølvbiografisk spor. Noko albumet til ei viss grad antakeleg fylgjer opp. Det er i alle fall ein amorøs og rimeleg lukkeleg hovudperson å finne i fleirtalet av songane. Og nett det kan vel koplast opp mot at dama er ganske så nygift? Så, «Good when you’re putting your hands all over me» lyde det vidare i same song. I den vakre opningssongen Slow Burn, der den ulmar vidare, brenn seg fast. Og set tonen.

Og det veks. Kvar song veks. Albumet veks. Blir betre for kvar gong eg høyrer det. Slikt er teikn på evig liv det.

Og ei stemme kjem lett forvrengt gjennom ein vocoder. «Oh, what a world, I don’t wanna leave» ytrar den. Det er ein banjo der også, og ein steelgitar, saman med programmerte lydar. Futurisme møter tradisjonalisme, har Musgraves sjølv ymta frampå om, i eit forsøk på å beskrive plata. Og den handlar om kjærleiken til det ho ser rundt seg, og det handlar om kjærleiken til ein spesiell. «Oh, what a world, and then there is you» syng ho. Det er banalt, men det er ikkje platt. Det er skrella for pretensjonar. Det er ei likefram innsikt inn i livet slik det kan vere.

Men når lykka er som størst, kan tanken komme om at herifrå her er det berre ein veg, og den går ned. «Happy and sad at the same time» syng dama om den kjensla, i eit av fleire fullkomne refreng. For litt melankoli gjer ho også plass til. Også i den vesle visa til mora, Mother, der sakn står i sentrum. Sakn er ikkje det rette ordet ho kjenner for mannen ho vender seg til i songen Space Cowboy. Men ei oppbrotslåt er det, og flyt med tyngde gjer den, medan cowboyen blir gitt rom og ønska lukke til på vegen utav livet til hovudpersonen. Like vennleg innstilt er ikkje songaren til mannen som er hovudperson i High Horses. Han er ein som sitt på sin høge hest, og som får passet sitt påskrive. I formuleringar som gjer at låta reint tekstleg kanskje blir den her som liknar mest på det ho gjorde på sine to førre plater. Sonisk liknar den ikkje i det heile. Sonisk dansar den fram i disko-drakt, med ganske så attraktive Saturday Night Fever-vibber.

Men først og fremst handlar det om den guddommelege kjærleiken altså. Kjærleiken som ein Wild Thing til ein Velvet Elvis frå ei kvinne som erklærer at ho ikkje er Wonder Woman. Premissar som ikkje har stått i vegen for at ho har laga ei beint fram vidunderleg plate.

9/10

TIDAL: KACEY MUSGRAVES – GOLDEN HOUR

Apr5

Haley Heynderickx – I Need To Start A Garden

Posted on by
Standard

Ein liten hage av viser som blomstrar både nennsamt og sprekt.

  Det kan vel seiast å ligge ei viss handlekraft i tittelen på Haley Heynderickx sitt debutalbum. Handlekraft er det også i røysta til den unge dama frå Potland, Oregon når ho syng strofa, syng «I need to start a garden», fire gonger i strekk, og til slutt nærast skrik den. Det er ikkje noko ho gjer særleg mykje av på plata, skrik altså.

Nennsamt fingerspel på ein akustisk gitar er eit viktig element i det Heynderickx har føre seg. I ein stil ein nok kan trekke attende til folk som John Fahey og Leo Kottke. Slik startar det i den vesle varlege visa No Face. Med ein einsam gitar, og nokre ord, eit par vers, om ei uvisse. Der songaren syng på eit vis, formar tonar på eit vis, som kan føre tankane mot Vashti Bunyan, mot Sharon Van Etten, men som først og fremst med varme og klangfullheit gjer songen liv. Og slik held det for så vidt fram, hovudsakleg fram, den dryge halvtimen til endes.

Nå har ho eit band med seg. Eit lite band. Eit ikkje veldig bråkete band. Ein trommeslagar som slår varleg i frå seg, ein fyr med ein kontrabass, ei dame som handterer tangentar, og ein som stikk innom med ein trombone ved nokre høve. Saman med hovudpersonen ordnar dei med eit lydbilde eg vil kalle luftig og delikat.

I dette bildet dansar åtte songar av ulik lengde fram i lyset. I vårlyset. Eg har registrert at Heynderickx sjølv har kalla det ho gjer for doom-folk. Personleg må eg seie meg litt usikker på nett den etiketten. Eg opplever å høyre songar med eit godt melodisk hjarte. Songar eg tenker viser fram eit empatisk sinnelag. Songar som The Bug Collector, der trombonen får eit visst spelerom, og der songaren fortel ei historie om ei noko urovekkande morgonstund. Eller kanskje eg heller skal kalle det ei lita fiffig historie om ei som fjernar insekt etter insekt for å gjere morgonstunda leveleg for sin kjære. Eller kanskje eg skal kalle songen smått kryptisk. Der, i det smått kryptiske, er den i tilfelle i slekt med fleirtalet av songane på albumet.

Untitled God Song er eit høgdepunkt. Bak den underfundige tittelen dukkar det fram ei vise der Heynderickx plasserer Gud i eit ikkje-konvensjonelt bilde. Hennar bilde. Der er Gud ei kvinne, kanskje med «thick hips and big lips», og elles både med evner til å styre ein som ein marionett, og ikkje vere heilt til å lite på.

Popsongen, og det store sing-a-long nummeret på albumet, ja for det finst eit slikt eit, heiter Oom Sha La La. I tillegg til å innehalde linjene der Heynderickx syng albumtittelen i smått eskalert form har songen eit refreng som dansar med lettbeinte doo-wop-steg. Litt mindre lettbeint, men like bra er Worth It. Ein lang song (8 min. lang) der bandet spelar høgare og meir uvørdent enn på noko spor på plata. I ein lågt/høgt-dynamikk kastar songaren utav seg, i intensiv form, linjer som teiknar eit portrett av ei mystisk kvinne, ei både usikker og sterk kvinne, ei som ikkje er lett å erobre. Og som til slutt like mykje slår fast som spør: «maybe I, maybe I’ve been worth it». På eit album som absolutt er verdt å høyre på, både ein, to, og fleire gonger.

7/10

TIDAL: HALEY HEYNDERICKX – I NEED TO START A GARDEN

Mar28

Mount Eerie – Now Only

Posted on by
Standard

Sterke songar om livet etter å ha blitt ramma av døden, del 2

  «I sing to you» lyde den første linja på plata. Men det er ikkje lyttaren songaren har i tankane. «I sing to you, Geneviève» lyde den neste linja. «You don’t exist, I sing to you though» held han fram, og vi forstår at Phil Elverum er der han var sist. Der han var for eit år sidan, med albumet A Crow Looked At Me. Eit album der saknet etter, og kjærleiken til, hans nyleg avlidne kone dirra i kvar einaste tone, i kvart einaste ord.

Now Only er ei fortsetjing, ein del to. Seks songar, ganske lange songar, som er meir ordrike enn kva tilfelle var på førre plate. Seks songar som går langs den same stien, som lever rundt i det same huset, i tomrommet, i saknet. Men eg opplever ikkje at songaren står fast der. «I don’t want to live with this feeling any longer than I have to, But also I don’t want you to be gone» høyrer eg Elverum synge, ambivalent, i tomrommet, med blikket mot framtida. «Every day that comes, the echo of you living here gets quieter» høyrer eg han også synge. For tida sin verknad har byrja å melde seg. Sånn er det.

Men framleis gjer det vondt. Framleis er ho nær, men frykteleg død. «When I address you, who am I talking to? Standing in the front yard like an open wound» sukkar han, tungt. Og så har han dette barnet han skal ta seg av. Barnet Geneviève fødde ikkje så lenge før ho døydde. Dei to, faren og barnet, ete frukost saman, og faren går bort for å sette på ei plate. «Our daughter sees and asks for mama’s record, and she’s staring at the speaker with this look of recognition» fortel han. I avslutningslåta, Crow, Pt. 2, ein dirrande oppfølgjar til avslutningslåta på førre album.

Seks ganske lange songar. Då eg snakka om A Crow Looked At Me for eitt år sidan drog eg fram parallellar til Sun Kil Moon-albumet Benji. Eg tenkjer Sun Kil Moon samanlikninga er endå meir fornuftig å komme dragande med denne gongen. For i dei meir ordrike tekstane puttar Elverum inn assosiasjonar og anekdotar på eit vis som absolutt kan minne ein del om Mark Kozelek sin måte å gjere det på. Songane startar gjerne der heime, i romma der ho ikkje lenger er, men så driv dei av garde, inn i ei anna tid, til minner, til opplevingar, til tankar og filosofering, før dei så brått er tilbake i nåtid. Til Now Only, til augeblikket som er omkransa av fortid og framtid, men som alltid er der vi er, og som ikkje er til å komme unna, i live.

Tittelsporet har eit refreng som kjem dansande i ein smått lystig popmelodisk modus. Og blir til ein kontrast som berre ein mann med littegrann avstand, littegrann perspektiv, på sakene kan komme opp med. «But people get cancer and die, People get hit by trucks and die, People just living their lives, Get erased for no reason» syng han. Og det gjer litt vondt. Og så fortel han om då han blei flydd inn på ein festival utafor Phoenix, og spelte «death songs to a bunch of young people on drugs». For seinare, ut på natta, å hamne i eit triveleg samkvem med Wise Blood og Father John Misty. På morgonkvisten står han så og lener seg mot bussen til Skrillex og venter på skyss til hotellet, blikket går mot himmelen, mot stjernene, og der, i stilla, under nattehimmelen, kjem ho til han igjen, hans «majestic dead wife».

Slik flyt songane av garde. I Earth, med nokre sonisk sett bra skranglete parti, fortel Elverum om ulike stader han har spreidd oska etter sin kjære, og om små beinrestar han finn på bakken som han lurer på kan stamme frå henne. I Distortion, der Elverum lar enkelte parti bli fargelagd av forvrengt gitarlyd, bringe han til torgs tankar om det å bli huska for noko etter sin død, og om den første døde kroppen han såg, sin oldefar, og den andre, Geneviève sin. Men mellom der fortel han om ein angst han hadde som 23-åring, om han kunne ha gjort ei dame gravid, og ei eventuell farsrolle han ikkje var klar for. Og han fortel om ein dokumentarfilm han såg på ein flytur som handla om Jack Kerouac, som vektla dottera si forteljing om kor dårleg far han var, mest opptatt av å ta «refuge in his self-mythology».

Og så kjem det flytande ein song som heiter Two Paintings by Nikolai Astrup, der to maleri av Astrup definitivt står sentralt. Priseld og Revebjeller. Og det handlar om dansen og båla og fjorden og skogen og blomar som er dei første som spirer frå øydelagt jord. Og det handlar om Geneviève, og det handlar om han, og barnet, og livet som skal levast vidare: «On the place where I’m about to build our house, And go to live in, let you fade in the night air, Surviving with what dust is left of you here, Now you will recede into the paintings».

Og så går Phil Elverum vidare. Med endå ei sterk Mount Eerie-plate om livet etter døden bak seg. Ei som er litt mindre lågmælt, kan vise til litt meir lyd, og til nokre håpefulle drag. Skildra med ukompliserte ord og linjer.

8/10

TIDAL: MOUNT EERIE – NOW ONLY

Mount Eerie

Mar18

Camp Cope – How To Socialise & Make Friends

Posted on by
Standard

Tre unge damer som ikkje ber om merksemda, som berre tar den.

  Ingen dikkedarar. Rett til beinet. Fri for pynt og staffasje. Ein gitar, ein bass, eit trommesett, og ei røyst ein nok ikkje skal tvile på. Dei er tre. Dei er unge. Dei er damer. Dei kallar seg Camp Cope, og kjem tilsynelatande med oppskrifta på How to Socialise & Make Friends. Om ein skal tru på, og legge sterk vekt på, tittelen på deira andre album i alle fall. Det er eg litt i tvil om, men eg er ikkje det minste i tvil om at dei ni låtane på dette albumet er ekte vare.

Camp Cope kjem frå Melbourne, Australia. Eg oppdaga dei heilt nyleg, men dei starta ut som band for sånn cirka tre år sidan. Og albumdebuterte i 2016 med eit sjølvtitulert album, der coverframsida er eit barndomsbilde av vokalist/gitarist/låtskrivar Georgia «Maq» McDonald (knipsa få dagar etter at ho var ute for ei ulykke). Denne gongen er alle tre damene avbilda på framsida. I ein bil. I baksetet trommeslagar Sarah Thompson, som på albumet har ein fyndig omgang med trommesettet, der ho vel meir går inn i ein dans med songaren enn at ho tar full kontroll over det rytmiske. I førarsetet bassist Kelly-Dawn Hellmrich, som viser seg som ein bassist med hang til å servere melodiske linjer. Ho fyller på eit vis eit eige rom i lydbildet, og ho gjer det med både kreativitet og eleganse. På taket, med nøklane dinglande i handa, Georgia Maq. Og det er vel ikkje til å komme forbi at ho har ei nøkkelrolle i trioen. Ho syng som om ho meiner kvart einaste ord. Og det er det vel all grunn til å tru at ho gjer? Ho syng frå innerst og ut. Ikkje elegant, men sterkt. Ikkje i songar som nødvendigvis har ein tradisjonell vers/refreng-form. Men i songar der det raskt blir etablert ein grunnmelodi, og så blir tatt med på ei ferd derifrå, men heile tida sirkulerande rundt denne grunnmelodien. Energisk sirkulerande.

Camp Cope er i full fyr. Ein kan beskrive det dei gjer som punk, men må då legge til at det er punk med ein folky-tone. Litt som Liz Phair då ho gjorde sin Exile In Guyville, litt som den energiske visepunken til Ani DiFranco, og litt som den energiske poptonen til Waxahatchee. Men sjølvsagt mest, og ganske så fullt og heilt, som Camp Cope.

«The future is female» står det å lese på ei t-skjorte Georgia Maq stundom kler seg i. Då bandet rundt nyttår spelte på ein festival (Falls festival) proklamerte Maq frå scena at ho var misnøgd med at det var så få kvinner blant artistane på festivalen. Bandet stilte også i, og delte ut, t-skjorter med teksten «The person wearing this shirt stands against sexual assault and demands a change».

Camp Cope legg ikkje eit sekund skjul på at feministiske tema opptar dei. Og dei har eit bodskap i songar på albumet som treff ganske så midt i #meetoo tematikken. The Face of God er sonisk sett ein av dei meir nedtona spora på albumet, men Maq er ikkje spesielt nedtona når ho fortel korleis eg-personen i songen klokka tre om natta drar heim og finn komfort i midten av si eiga seng. Heilt åleine. Etter å ha blitt utsett for krenkande åtferd frå ein mann. Frå ein musikar. Ein flink musikar. Som ingen kan få seg til å tru kan gjere nokon noko vondt, fordi hans «music is too good».

I den sonisk offensive og smått intrikate låta Animal & Real er klokka to om natta. Og eg-personen har noko som plagar henne. Frå ei nær fortid. «The past won’t leave the present alone», ytrar songaren. Kva som ligg i fortida kjem ikkje klart fram. Her er eit uavklara samansurium av skam og hugnad. Slik jo livet kan fortone seg. Og her er vi vel med ein slags kjerne i Camp Cope sine songar. Dei er slett ikkje eindimensjonale åtak. I sin offensive skapnad tar dei inn i seg ikkje så reint lite med nyansar. Og fortel at vi menneske, vi elskar og vi snublar og vi prøver og er alt anna enn perfekte, men ein ting vil vi i det minste bli, vi vil bli respektert.

The Opener er eit opningsspor, men har sin tittel frå det å vere eit opningsband. Camp Cope vil ikkje vere eit opningsband. Songen startar som ei beskriving av eit kjærleiksforhold på veg inn i ei krise. Ei krise forårsaka av at mannen ikkje klarar å takle dama når ho utfordrar han («Treat them like queens until they disagree»), og når ho får suksess. Siste del av songen er ei oppramsing av utsegn trioen har fått frå ymse menn. «It’s another man telling us we’re missing a frequency, show ’em Kelly» syng Maq, og har i tankane at bassisten spelar instrumentet sitt i eit høgare tonelag enn kva som er vanleg. Noko fleire menn har rådd dei å gjere noko med. «It’s another man telling us to book a smaller venue» syng Maq. Som deretter opplevde å fylle den større konsertsalen. Og finn det derfor høveleg å avslutte songen med ein strålande snerr: «Well, see how far we’ve come not listening to you».

Tittellåta handlar ikkje så mykje om å bli sosialisert og få venner. I eit bra driv formidlar Maq heller korleis eg-personen riv seg laus frå eit forhold. Korleis ho ikkje møter opp og finn nøkkelen han har gøymt ved bakdøra. Korleis ho syklar gjennom nattlege folketomme gater på ein sykkel utan styre. Og korleis ho til slutt med fynd slår fast at «I can see myself living without you, and being fine».

Som siste song på albumet kjem det eg vil kalle ei nydeleg vise. Der Georgia Maq åleine med sin akustiske gitar syng om faren som døydde hausten 2016. Etter ein kamp mot kreften. Ho vev inn i songen ulykka som skada henne stygt då ho var liten, og ho vev inn nokre linjer om «the casual blindness toward the cruelty of man», men først og fremst er det ein kjærleikssong til ein far (Hugh McDonald, som også var musikar, bl.a. ei tid i bandet Redgum):

I will never meet a man
That can make me question life the way you can
A defender of freedom
An advocate for truth
I’m so proud that half of me grew from you
All the broken parts too
I’ve got you

Med mot, med ein musikalitet som ligg utanpå, og med «all the broken parts too» har Maq og hennar to venninner laga eit album (for ikkje å seie to, for debuten er om lag like bra) fri for nonsens, fullstappa av glød.

8/10

TIDAL: CAMP COPE – HOW TO SOCIALISE & MAKE FRIENDS

Mar13

Hookworms – Microshift

Posted on by
Standard

Hookworms er synonymt med eit bra groove, også når dei her har polert sitt soniske uttrykk noko.

  Microshift…det fjerde albumet til Leeds-bandet Hookworms har fått namnet sitt etter ein lydkabel, men det kan også vere eit uttrykk for den soniske endringa dei har gjort sidan sist.

Sidan sist…der var albumet The Hum det, som kom ut hausten 2014. Ei ganske så god stund sidan altså. Hovudårsaka til at det har tatt tid er at studioet deira, med alt, absolutt alt, av utstyr og innspelt materiell, blei øydelagt i ein flaum i heimbyen romjula 2015. Mangelfulle forsikringar gjorde det krevjande å komme på fote att. Men med venners og tilskotsordningars hjelp er eit nytt studio reist, og Microshift blitt spelt inn.

The Hum og albumet før det, Pearl Mystic, er to bra bråkete og skarpt groovy plater, der gjelda til garasjerocken og krautrocken er sånn cirka likeleg fordelt. Den sentrale søyla i bandets beste låtar er ein loop, eit repeterande groove, ei suggererande handling. Rundt dette har dei spelt og bråka bra på keyboards og gitarar, og langt inni der har ein høyrt vokalist Matthew Johnson si røyst. Tidvis ganske så eskalert, men sjeldan tydeleg til stades.

Microshift er mindre bråkete. Gitarar har ikkje ei framståande rolle. Microshift har synthesizerar av ymse slag som sentrale soniske kjelder. Microshift har ein reinare lyd enn tidlegare Hookworms-utspel. Eit meir polert bilde. Og nå går det definitivt an å høyre kva Matthew Johnson syng. Det han syng om står noko i kontrast til det eg opplever å vere eit sonisk nokså lyst og fargerikt album. Han syng om død og sjukdom og kjærleikssorg og depressive tankar. Noko eg for så vidt har hatt ein sterk mistanke om at har vore tilfelle før også.

Ein god ting med Microshift, ein særdeles god ting, er at dei tre lengste låtane på albumet er euforiske anthem i det suggererande groovet si teneste. Sidan desse tre, saman med det likeså groovy nummeret Static Resistance og den vesle krakilske rakkaren Boxing Day (om hendinga den skjebnesvangre romjula 2015), utgjer godt over halvparten av albumet si speletid, kan eg ikkje seie anna enn at Hookworms kjem bra i frå det denne gongen også.

Men altså: Først og fremst dei tre lange spora:
Negative Space, med sin klunkande inngang, sitt ekspanderande vesen, sitt melodiske vesen, og Matthew Johnson sine intense linjer om sakn, sterkt sakn, etter nokon som aldri kjem tilbake – «how long’s forever».
Opener, med sitt lange instrumentale inngangsparti. Der den repeterande rytmen glir uvilkårleg på plass, og bandet dansar rundt den, og sirklar seg inn mot Johnson si sympatiske opningslinje «it’s fine to fail, we all will fail».
Størst, sterkast og fullast av inntrykk er Ullswater. Eit bra bass-driv er sentralt her, og så at den skaper den der kjensla av å bli dradd inn i noko som veks og veks kring ein. I eit melodisk mønster som treff meg med full score. Og så orda til Johnson då…om eit fortvila tema…ein far som forsvinn inn i ein sjukdom…Altzheimer – «If the last thing we said could be the last thing we do, I know it comforts me, I hope it comforts you».

Så får det vere at det også finst nokre spor på plata eg opplever som noko litt for tamme. Først og fremst er Hookworms eit band som grip bra tak i meg, også på Microshift.

7/10

TIDAL: HOOKWORMS – MICROSHIFT

Mar8

Jonathan Wilson – Rare Birds

Posted on by
Standard

Wilson miksar vestkysttonar og engelsk synthpop inn i eit mektig bilde.

  Kanskje treng eg ikkje dei siste 45 sekundane av Living With Myself, den tiande låta på Jonathan Wilson sitt tredje album. Men resten av dei 6 minuttane låta er her, gong etter gong nå, i stova mi, dei treng eg. Det er minuttar reist under premissane til ein klassisk låtstruktur. Med vers, med refreng, med etter-refreng, med bru, og med ein svevande/dvelande utgang. Ein song som varmar som ein pirrande sommarkveld. Byr på melodisk kraft, grom bass og rytmisk spenst i eit opent og svalt lydbilde. Der versa har ein mild melankoli i seg, og refrenget spring ut i dei fleste fargar. Og så er Lana Del Rey der, ho syng ikkje mykje, men det vesle ho syng syng ho døsig, som ein subtil kontradiksjon til Wilson. Ein Wilson som også skal stige opp på ei bru etter kvart og der gje songen eit fire liners uimotståeleg løft («I know there was a place so long ago, Where I could go to find faith and purity, But nothing that sweet could ever inspire me, These darker thoughts, they are now guiding me). Og her er håp og her er lett fortviling, og her er det avsluttande mantraet «I’m living with myself, I guess».

Det er gått snart fem år sidan Jonathan Wilson var her med album sist. Det heilt strålande albumet Fanfare. Eit album der han løfta sin Laurel Canyon-hippie-folk til kosmiske høgder. Desse kosmiske høgdene svevar han rundt blant på Rare Birds også. Men inn til høgdene, inn til studioet, inn i produksjonen, har han denne gongen brakt ein ikkje så beskjeden dose synth-lyd, digitale maskiner, ikkje minst trommemaskiner. Med det har det komme eit engelsk synthpop-anno-åttitalet-element inn i bildet (han har sjølv namngitt Trevor Horn og Talk Talk som inspiratorar).

Og eit mektig opus har det blitt. 78 minuttar langt (ei speletid plata for så vidt deler med både Gentle Spirit og Fanfare) og på ingen måte prega av puslete soniske tankar. Her er det mykje lyd, mange idear som søker ein song. Det overordna inntrykket er at ideane som blir sådd, og så grundig gjødsla, gjer songleg avkasting. Gjer låtar som trivst og trer fram i medrivande prakt. Men innimellom blir det litt for drygt, litt nok, meir enn nok. Meir då at låtar kunne vore stramma litt inn, enn at det kjem direkte dårlege låtar utav det.

To av albumets beste låtar har Wilson gjort kjent som singel-utgjevingar i forkant av album-utgjevinga. Over the Midnight, eit episk nummer der Wilson syng om eit humant paradis for elskarar og andre med gode hensikter. Ein låt med ein varm straum av synthlinjer, eit sympatisk melodisk hjerte, og ein viss klang av The War On Drugs. Den andre er Loving You. Ein åtte minuttar lang psykedelisk sak, der elektronica/ambient-musikaren Laraaji bidrar med herleg chanting, der eg høyrer fløytetriller, late funky bassliner og generell sonisk virtuositet.

Som det vel sømer seg på ei plate som hentar sitt soniske uttrykk frå både amerikansk vestkyst og engelske synthtomter tar songaren ein tur innom både Sunset Blvd og Trafalger Square. I form av låttitlar då må vite. Den første ein blått jazzig ballade som knipsar eit bilde av kjærleiken både i fødselsaugeblikket og etter at den har forsvunne sin veg. Den andre eit tidvis drivande nummer, der Wilson namnedroppar både Zappa, Nelson Rockefeller og Billy Shears (han der frå Sgt. Peppers), og der Guds vreide spelar ei skinande rolle.

Kjærleiken, som ein noko usikker faktor, går tematisk att i fleirtalet av songane. Godmodig spirituelt skildra (både sonisk og tekstleg) i There’s a Light. Medan Wilson (med songstøtte frå Father John Misty) går ganske så eksplisitt inn i samleie-skildring i 49 Hairflips. Kva som er songarens tilhøve til Miriam Montague, ei kvinne frå Twickenham med uklare magiske krefter, kjem vel aldri klart og tydeleg fram. Men at det er ein ganske så triveleg låt, frå der ute frå dei Beatles-psykedeliske marker, har eg nokså klart for meg. Ei anna kvinne, Mulholland Queen, syng Wilson om i pianoballadeform heilt til slutt. Og då er det ganske så Stillehavet, og litt jazz, og tilbakelent, og varmt. På ei plate som er ganske så varm og meditativ tvers igjennom, men ingen Fanfare.

7/10

TIDAL: JONATHAN WILSON – RARE BIRDS

Feb27

Car Seat Headrest – Twin Fantasy (Face to Face)

Posted on by
Standard

Ein mann og hans band gjer eit glødande besøk tilbake til eiga fortid.

Bilderesultat for car seat headrest twin fantasy  «God, give me Frank Ocean’s voice» syng Will Toledo. Vel, det ynskje kjem han nok aldri til å få oppfylt. Men den slentrande, og tidvis eksplosive, songstilen hans er då heilt grei den. Ja meir enn god nok i grunn. «…and James Brown’s stage presence» legg han til, når han nå først er i gang. Vel, med sin lange kropp, sitt slentrande ganglag, og hang til å spele gitarsoloar med ryggen mot publikum, er han nok temmeleg langt unna nett det. Kanskje var han litt nærare ynskjer som kunne bli oppfylt sist gong han spelte inn songen (Cute Thing) der desse setningane blir ytra. «God, give me Dan Bejar’s voice» song han den gongen, i 2011. Tja, tenker eg, heilt unødvendig, mumlar eg. «…and John Entwistle’s stage presence» la han til, i 2011. Det skulle tatt seg ut, tenker eg, verdens stiligaste bass-spelande statue du. Om ikkje anna ber bønene bod om at Will Toledo har visse anlegg for sjølvironi og humoristiske replikkar. Det er ikkje karaktereigenskapar som akkurat pregar Twin Fantasy. For her snakkar vi tenåringsangst, kvalar og kjærleikstrøbbel av visse dimensjonar.

 Will Toledo har gått til det skritt å spele inn på nytt eit heilt album han har gitt ut før. Twin Fantasy er eit av dei elleve heimelaga albuma som han, under Car Seat Headrest signaturen, gav ut på internettstaden Bandcamp i perioden 2010-2014. I 2015 fekk Car Seat Headrest platekontrakt med Matador Records. Ein av premissane Will Toledo fekk inn i den kontrakten var at han skulle få spele inn Twin Fantasy på ny. I eit studio, med det Car Seat Headrest som nå var blitt eit band, og ikkje lenger berre eit solotiltak. Med det Car Seat Headrest han spelte inn 2016’s beste album, det glødande rock’n roll-opplegget Teens of Denial. I stil og kraft og forseggjort råskap liknar 2018 utgåva av Twin Fantasy meir på det albumet enn på den vinglete og upolerte lo-fi affæra frå 2011.

Det finst garantert hardbarka fans av Twin Fantasy anno 2011 som vil meine dette aldri skulle vore gjort. Og som i alle fall hardnakka vil hevde at den meir polerte 2018-utgjevinga ikkje er det ekte Twin Fantasy-albumet. Underteikna vil like hardnakka hevde at 2018-utgåva er den beste. Den har eit trøkk, ein medrivande låtbyggingsdynamikk og ein songar som verkeleg gjer seg til kjenne, eit godt stykke lengre framme i lydbildet. Den er avgjort meir polert, men det er på ingen måte ei polering som tar bort råskapen. Snarare er det ei polering som understrekar råskapen. Skapt av ein Toledo som heilt presist har fått fram lyden av det han har høyrt for seg, og ikkje ein Toledo som i 2011 snubla rundt og laga både skeive klassikarar som Beach Life-In- Death og skurrande halvskrantne spor som Cute Thing. For det sporet har i sanning verkeleg vakse. Nå er Cute Thing eit powerpopnummer høg på power og med ein vinnande popnonsjalanse. Og med ein tekst som ikkje berre er finurleg, men som først og fremst er eit skrik etter kjærleik. Det går for så vidt an å seie om fleirtalet av songane på plata.

Låttekstane har ikkje gjennomgått dei store endringane. Det er mest på det subtile plan (som f.eks at mantraet «I have loved» i slutten av Cute Thing nå er blitt til «I am love»). Famous Prophets er vel den låta som har blitt utsett for den største renoveringa i så måte. Undertittelen er endra frå Minds til Stars, låtlengda har vokse frå 10 til 16 minutt, og 2018-teksten ber preg av å ha blitt forfatta av ein (naturleg nok) modnare Toledo. Ein fyr med litt meir avstand til stoffet. Ein fyr som finurleg drar fram ein referanse til Bowie-svanesongen Blackstar, og plasserer den ved sida av Painstar (tittelen på ein obskur Car Seat Headrest instrumental). Låta endrar ansikt fleire gonger undervegs, men har ein upåklageleg dynamikk som både spelar på monotoni og ekspansjon. Den driv ikkje inn i dødparti, berre rolegare parti. Og så har den sine desperate parti då, med glødande spørsmål som «did they tell you what happens when you touch it?», og sine bibelske referansar som til slutt kulminerer i ein lengre monolog beståande av fleire vers frå 1. Korintarbrev. Men før det, sentralt i songen, mantraet: «The ocean washed over your grave, The ocean washed open your grave». Som vel kan vere ein allegori for kjensler som blir blottstilt … eller kanskje noko heilt anna. Uansett, same mantra har tidlegare på albumet dukka opp i det andre lange nummeret, Beach Life-in-Death. Ein song av absolutt episk karakter. I tre deler. Deler som sonisk sett er ulike. Den første kjem i eit rastlaust tempo, og blir sunge til ein eks-kjærast: «I spent a week in Ocean City, and came back to find you were gone, I spent a week in Illinois, and came back to find you were still gone». Og røyndom og draum og dødsmotiv smeltar i hop. Tempoet blir moderert i dei neste delane, men intensiteten lever, og desperasjonen likeså. Og mantraet: «The ocean washed over your grave, The ocean washed open your grave». Nesten 30 minutt er den samla speletida på dei to låtane. Ein kan kalle dei sentrale av den grunn. Men meir er dei sentrale i kraft av at Car Seat Headrest har gitt dei evna å halde fast i meg (lyttaren) i samfulle 30 minuttar.

Car Seat Headrest lever og spelar naturleg nok på ingen måte frigjort frå musikk som har vore og er her, midt blant oss. Ein kan dra parallellar til New York legendene Television, til David Bowie, til Okkervil River. Eit bilde eg har fått for meg er at bandet er ein slags mikstur av Pixies og Pink Floyd. Eg høyrer energien og dynamikken til førstnemnte, eg høyrer dei progressive linjene til sistnemnte. Og i nesten-balladen High to Death høyrer eg spor av The National, medan energiklumpen Nervous Young Inhumans har noko Spoon-aktig med seg. Bodys er på si side ein rå rakkar eg ikkje skal plassere inn til andre enn Car Seat Headrest sjølve, der songaren tyr til følgande metakommunikasjon: «Is it the chorus yet? No, It’s just a building of the verse, so when the chorus does come, it’ll be more rewarding». Og når refrenget så kjem lever opp til lovnaden.

I det avsluttande tittelsporet, ein epilog som flyt vakkert mot målet, stirar songaren mot sola. Og det smertar. Og røyndomen smertar. Men er dette røyndom? Og er dette slutten? «This ain’t the end» prøver songaren seg med. Før han sluttar å synge, og byrjar snakke. Legg inn ein liten monolog der han presiserer at dette berre er slutten på songen, ja at dette berre er ein song. «It’s a version of me and you that can exist outside of everything else, and if it is just a fantasy, then anything can happen from here». Og der ligg det vel eit håp? Så då går det an å synge, forsiktig, heilt til slutt: When I come back you’ll still be here, When you come back I’ll still be here». På eit glødande og gåtefullt album som på ingen måte er løyst og ferdigspelt.

8/10

TIDAL: CAR SEAT HEADREST – TWIN FANTASY

Feb18

Ezra Furman – Transangelic Exodus

Posted on by
Standard

Desperate songar for desperate tider.

Bilderesultat for ezra furman transangelic exodus  Det startar med ein redningsaksjon. Forteljaren sitt ved rattet i sin raude Camaro, og ut gjennom sjukehusvindauga kjem hans elskar. Ein engel. Eit menneske som har byrja å gro venger. Ein fare for menneskeheita, meiner mange. «To them you know we’ll always be freaks» erklærar forteljaren. Og gjer gass. For han har ingen intensjonar om å sitte her og kope medan dei «suck the blood from my wound». Og det er energi, og det er rock’n roll, og det er amerika, og det er to på flukt med vind i håret. Men med ein annan desperasjon, ein annan «runaway american dream», rennande gjennom blodårene enn den Springsteenske Born To Run-desperasjonen. Tonen er meir krakilsk her, meir grunnleggande desperat. Det er noko anna som står på spel. «Oh, someday girl, I don’t know when, we’re gonna get to that place, where we really want to go and we’ll walk in the sun» syng Springsteen. «The future’s breathing down the neck of the past, and the sun throws a shit-eating shine on the moon» syng Ezra Furman. Sjåføren og hans engel rasar framover i opent landskap, men lufta er tett og framtida heng og dinglar i eit frynsete tau.

«This record is an exercise in empathy» skriv Furman i ein av fleire meldingar på LP’ens innleggsark. Eg er villig til å gje han rett i det. Samstundes er det eit album der paranoiaen har meir enn berre eit visst grep. Om enn ikkje eit lammande eit, for forteljaren er viltert til stades og lar seg ikkje utan vidare kue. «It’s a protest record, dreamed in the dark corners of the heart of a queer grandchild of Holocaust survivors» skriv også Furman, og presenterer med det samstundes seg sjølv. Noko han for så vidt har gjort tidlegare. Spesielt sterkt på sine to føregåande album. Det tvers gjennom desperate punkrock’nrollgospel-albumet Day Of the Dog (2013), og det for så vidt like desperate gjennombrotsalbumet Perpetual Motion People (2015). På begge desse albuma har han hatt med seg ein kvartett med namnet The Boy-Friends. I år, på Transangelic Exodus, heiter kvartetten han har i ryggen The Visions. Men gløttar ein bakom namnet så er det forsyne meg dei same fire som utgjorde The Boy-Friends. Lyden av dei er likevel ikkje heilt den same. Synthesizeren har blitt gitt eit større spelerom, den elektriske gitaren eit litt mindre, og saksofonen til produsent Tom Sandusky kjem sjeldnare inn i bildet. Plata er nok i større grad bygd og lappa i hop enn dei to førre. Utan at lyden av den er blitt for stor. Absolutt ikkje. Det er dei tettsittande og energiske tonar som regjerer grunnen. Plassert i eit skarpt og opent lydbilde som minner meg litt om Vampire Weekend-albumet Modern Vampires of the City.

Ezra Furman insisterer på at Transangelic Exodus ikkje er eit såkalla konsept-album. Men ein raud tråd er det då her. Frå tittelens englemotiv, til alle låtane der denne engelen dukkar opp. Denne elskaren til eg-personen. Og det at dei er på denne flukta, frå styresmakter og slike som ikkje vil dei vel. Ein «transangelic exodus on four wheels», som det blir ytra i Psalm 151. Ei setning som vel kan brytast opp om lag slik, bak frå: Det klassisk amerikanske (bilen), det gamle testamentet (Exodus er den latinske tittelen på den andre boka der, og handlar mykje om jødane si flukt frå Egypt), det transseksuelle og outsider-elementet.

Men viktigast er nå lidenskapen. Den er på sedvanleg Furman-vis like solid på plass som på hans to førre album. Han syng som om han meiner det. For eit understatement! Han tar sjølvsagt full eigedom over kvart forbanna ord … og syng med ei kraft og ein dynamikk det glødar av. Enten songen er ein rastlaus rakkar eller ein meir dvelande ballade. Driving Down To L.A. høyrer til sistnemnte kategori. I nennsame vers og eksplosive refreng tematiserer den dødsflørt og inderleg kjærleik, og er eit høgdepunkt. Endå litt sterkare er God Lifts Up The Lowly. Ein ballade der Furman grip tak i det bibelske bodskap om at i Guds auger er den mest forkomne og ubetydelege skapning ikkje eit hakk mindre verdt enn den robuste og mektige. Han gjer det i eit attraktivt knokkelarrangement, med ein bassist som har funne fram celloen, og alt blir berre komplett vakkert. Cello i ei sentral rolle finn ein også i Love You So Bad. Ein cello med dans i seg, plassert i ei poplåt som både har det melodiske og det forfriskande luftige på si side. Med ein liten touch av Pulp sin Common People, og det er jo ikkje ein skadeleg touch å ha. Og heller er det ikkje skadeleg at Furman syng linjer som «I still remember so bad, the nights mom got drunker than dad did, She told me never hang out with the bad kids. Well what can you say to that? I always knew I was bad».

Kor mykje dette handlar om Furman sjølv, eller er historier av det fiksjonelle slaget, er sjølvsagt umogeleg å seie noko sikkert om. Ikkje er det det minste interessant heller i grunn. Men eg legg merke til at han lar hovudpersonen handle sin første kjole i det lausslopne nummeret Maraschino Red Dress $8.99 At Goodwill. Ei klesdrakt Ezra Furman som kjent rett så ofte kan finne på å kle seg i. At han ein eller gong kan ha mista uskulda si til ein gut er det vel også ting som tyder på, men at denne heiter Vincent stemmer sikkert ikkje. Ein fin poptrudelutt er den nå uansett, songen I Lost My Innocence («to a boy named Vincent, and in a single instant I was set free»). Og eit lyst og lystig avslutningsnummer som står noko i kontrast til dei tolv låtane som ligg før i løypa. På ei plate Furman har tileigna the immigrant, the refugee, the closeted, the out, the vulnerable, the homeless, the searching. Og som fleire enn det antakeleg vil ha utbytte av å ta innover seg.

8/10

TIDAL: EZRA FURMAN – TRANSANGELIC EXODUS

Feb6

No Age – Snares Like A Haircut

Posted on by
Standard

Høyr der du…No Age leverer fargerik energi, og bra bråk.

Bilderesultat for no age snares like a haircut  Cruise Control heiter den første låta på plata. Men tru ikkje at Los Angeles-duoen No Age har sett på cruisekontroll når dei har spelt inn sitt femte album. Nesten fem år etter sitt førre album (An Object) brenn låtane dei presenterer minst like energisk som dei nokon gong har gjort.

For drygt ti år sidan kom No Age ut av LA-indie-klubben The Smell med ein miks av bråk og pop og avantgarde og hardcore og ambient som var i stand til å regjere øyregangar. Energi var eit tvillaust stikkord. Og den var spikra frilyndt og viltert fast på album-trekløveret Weirdo Rippers, Nouns og Everything In Between (som alle kom i løpet av ein dryg treårsperiode).

Etter ein treårig albumpause viste så No Age fram til ei noko meir sakteflytande side av seg på An Object. Ikkje på ein slik måte at eg vil hevde at dei der nytta seg av den før nemnte cruisekontrollen, men heller slik at det ambiente som alltid hadde vore ein bit av heilskapen nå utgjorde ein større bit. På Snares Like A Haircut er det gitarar og trommer og bråk, og nokre av dei mest catchy og melodiske låtane bandet har komme opp med til dags dato, som dominerer bildet.

Begge karane, syngande trommeslagar Dean Spunt og gitarist Randy Randall, har i løpet av dei fem åra som er gått sidan førre album gifta seg og blitt fedre. Ein skal ikkje sjå bort frå at det har gjort dei godt. Også i musikalsk målestokk. I alle fall: leiken og vitaliteten ligg ikkje att heime på stovegolvet. Den har blitt med i studio. Eg høyrer gitartonar og droner som det gnistrar av. Eg høyrer eit offensivt groove. Eg høyrer at vokalen er lenger framme i bildet enn den har vore før. Saman med den kjem også det melodiske lenger fram. Sjølv om ein vel må melde at Spunt ikkje har ei stor stemme. Men god nok, god nok.

Orda og tekstane som kjem fram til overflata er ikkje tydelege meldingar. Dei høyrer vel meir til den surrealistiske retning. Eller noko slikt som: korte glimt, blinkande observasjonar, forminska kjensleuttrykk, plassert i ein røyndom, ei nåtid, som ikkje er heilt til å stole på. «Where’s the good things, I don’t know» syng Spunt i det nemnte opningskuttet. I selskap med ein strålande kaskade av lyd. I eit melodisk hjørne som får meg til å tenke på ein annan syngande trommeslagar, avdøde Grant Hart, som i mange år gjorde teneste i det legendariske bråkebandet Hüsker Dü. Eit band som nok står ganske nær toppen av lista når No Age skal gje til kjenne sine inspiratorar.

Ramones er nok eit anna band som står på den lista. Noko det melodiske i det fosskokande sporet Stuck In the Changer ber visse teikn på. Og då kan ein vel i same andedrag nemne punk-kjappisen Drippy. Men skal eg nemne mitt absolutte favorittspor på plata (og det skal eg jo) så heiter det Tidal. Eg trur ikkje songen har noko forbindelse med ei viss straumeteneste, men eg meir enn trur at No Age hadde kraftig forbindelse med straumnettet då dei spelte den inn. Frå ein litt nedtona start kastar duoen låta ut i eit punkeventyr av ei overstyrt powerpop-affære. Full av energi, og melodi, og catchy linjer som både handlar om smerta «on the way down» og freden «on the brighter side». Låta som på albumet fylgjer i hælane på denne, Soft Collar Fad, er forresten nær på av same kaliber. «Maybe this is progress, maybe it’s not, but it’s not for you to say» snerrar Spunt i eit to og eit halvt minutt nummer glødande av offensiv punkkraft.

Så finst det også låtar der tempoet og bråkefaktoren blir tona noko ned. Eit par instrumentalar. Tittelkuttet som held kva tittelen forkynner. Skarptrommer høyrest ut som ei saks gjennom ein hårmanke. Send Me (som dei har laga ein fiffig video til) har sine skimrande gitartonar i eit kontrollert tempo. Men endå betre i den kategorien er Squashed. Eit atmosfærisk nummer med visse anthem-disposisjonar, fullt av fargar, rikt på psykedeliske fakter, og suggererande, merkbart suggererande.

Så…når alt kjem til alt, og popfesten og bråkefesten kjem til sin ende…og energien tonar ut…slik det jo må gå til slutt…så er eg villig til å hevde at No Age i det herrens år 2018 har komme med ei rockeplate av det særskilt vitale slaget…deira beste.

8/10

Bandcamp: No Age – Snares Like A Haircut

Jan26

First Aid Kit – Ruins

Posted on by
Standard

Retro-folkpopen til søstrene Söderberg ligg slett ikkje i ruinar.

Bilderesultat for first aid kit ruins  Eg likar Postcard. Ein enkel song heilt utan soniske nykker. Ja heilt utan andre nykker for den saks skuld. Ein countrysong. Med ein melodi som ikkje dukka opp i går. Ein medrivande melodi. Som sikkert har vore her i hundre år. Nå er den plukka ned av søstrene Söderberg, og blir framført i søsterleg harmoni. Den handlar om eit postkort til ein kjærast som har dratt. Som nå er ein eks-kjærast. Det handlar om å ynskje seg eit postkort, frå denne eks-kjærasten. Det handlar om at «life’s not what you make it, baby». Songen har sjølvsagt tydelege melankolske drag, og bringar saknet til torgs, men eg tykkjer det som pregar songen aller mest er varmen den har i seg.

Eg likar Hem of Her Dress. Songen Hem of Her Dress. Ein song bore fram av skarpe tonar frå akustisk gitar. Ein song der søstrene Söderberg tidvis tar ganske så kraftfullt i med røystene sine. Ein countryfolksong som ikkje dukka opp i går. Ein song med tonar som snurrar seg rundt tema som har vore her fleire gonger før. Ein song som tematisk tar opp tråden om lag der Postcard slutta. Det kjem ikkje eit postkort, men telefonen ringer, og han, eks-kjærasten, fortel. Han har funne seg sjølv, i saman med ei anna. Og det gjer vondt. Og songaren ser seg sjølv som «a photograph that you forgot you took». Og melankolien dryp som tungt regn. Men songen skal endre karakter, i si siste fase. «La-da-da-da-da-da» stemmer eit kraftfullt kor i, og der er vi på puben, ein irsk ein, og alle syng med.

Eg likar stemmene til dei to søstrene. Måten dei så heilt naturleg forstår kvarandre, og kling i hop, dansar saman. I songar som denne gongen har eit tema som absolutt høver bra med albumets tittel, Ruins. Kjærleik som ligg i ruiner. Som ikkje lar seg reparere. Som kan føre til utsegn som «I learned some things never heal with time». Utan at songane blir for tunge, for triste, for håplause. Dei har ein kommande vår i seg også. Ikkje minst takka vere klangen frå dei to røystene.

 Eg likar ikkje alle dei ti songane på dette, deira fjerde album, like godt. Men det er ingen eg direkte mislikar. Eg trur likevel at nokre av songane kunne stått endå sterkare fram med ein meir spartansk produksjon. At dei hadde vore meir folk enn folkpop. Nokre av låtane, eller kanskje meir korrekt deler av nokre låtar får eit litt matt drag av litt for mykje, litt for stor, lyd. Som til dømes avslutningssporet Nothing Has To Be True, som vandrar vegen frå vakker tander vise til eit for langt og for konturlaust avslutningsparti.

Men eg likar Ruins. Det er eit album som er betre den femte gongen eg høyrer det, enn det var den andre gongen. Eit album som gror seg til altså, og blir til det nest beste i First Aid Kit-katalogen.

7/10

TIDAL: FIRST AID KIT – RUINS