Category Archives: 2017

Mai8

Robyn Hitchcock – Robyn Hitchcock

Posted on by
Standard

Fengande psykedelisk power-pop frå ein kryptisk heidersmann.

Paste Review of the Day: Robyn Hitchcock - <i>Robyn Hitchcock</i>  I den siste songen på plata hevdar Robyn Hitchcock at han syng som ein fossil. Det gjer han absolutt ikkje. Han er då like opplagt og frisk som … som då han song I Wanna Destroy You for om lag 37 år sidan. Vel, nesten i alle fall. I Want To Tell You About What I Want syng han denne gongen. Som opningsspor. Ein song med ein noko meir oppbyggeleg innfallsvinkel enn nihilismen som prega det berykta opningssporet på The Soft Boys si klassiske 1980-utgjeving Underwater Moonlight. Ein låt med gode hooks på hand, eit par gitarar i riff- og drivmodus, samt denne songaren som i all sin pessimisme ytrar nokre tankar om kva som kan vere medisinen for at menneskeslekta skal overleve:

I want world peace, gentle socialism, no machismo
And the only God shall be the God of L-O-V-E
I want a non-invasive kind of telepathy
That let’s you feel what it’s like to be somebody else

My Vision of World Empathy var songens arbeidstittel. Ein visjon som nok ikkje er heilt fri for den gode gamle kryptiske Hitchcock-surrealismen. Og bra er det. Og bra er det at den gjer seg gjeldande utover på resten av albumet også. Hans noko og tjuande album (den er ikkje heilt oversiktleg  denne albumkatalogen hans). Så absolutt på tide med eit sjølvtitulert eit.

Brendan Benson har produsert. Ein fyr som ved fleire anledningar har vist at han kan sin gitar-pop, for ikkje å seie power-pop. Eit par elektriske gitarar, bass og tromme, ein distinkt vokalist og frodig harmonisong, det er den overordna resepten her. Resultatet sprenger ingen rammer men er drivande festleg. Eller kanskje ikkje, kanskje ikkje festleg er rette ordet. «An ecstatic work of negativity» kallar Hitchcock det sjølv. Hmm … er ikkje det litt festleg då?

Vel, sjølvmord er definitivt ikkje festleg. Med to kvinnelege forfattarar som har enda livet sitt på det viset (Virginia Woolf og Sylvia Plath) som hovudrolleinnehavarar oppsøker Hitchcock smerta i ein song med tittelen Virginia Woolf. Melodisk har den absolutt eit vinnande vesen, sjølv når songaren syng linjer som «sometimes it hurts were you don’t wanna hurt». Ord som vinnande vesen og smerte kan nok også nyttast om I Pray When I’m Drunk. Sjølv om den songen også er ein heilt annan skål. Robyn Hitchcock har budd i Nashville eit par år. Så då er det vel ikkje feil å synge litt country? I Pray When I’m Drunk er klassisk honky tonk. I alle fall så klassisk som ein engelskmann med ein bra dose skrudd psykedelia i ryggrada kan få det til å lyde.

For engelskmann er han, same kor amerikansk lufta kring han er. Som når han til ringande gitarlyd og lette psykedeliske svingingar syng om Mad Shelley’s Letterbox. Ein song som kanskje ikkje direkte handlar om den store engelske poeten Percy Bysshe Shelley, men som har litt av romantikkens linjer i seg. Raymond And the Wires er på si side ein song utstyrt med linjer frå eit barndomsminne. Frå ein gong hovudpersonen reiste med trolleybuss saman med far sin. Ein far han ikkje kan seie han kjente så godt – «he was a lonesome dad». Songen har ein cello i ei sentral rolle. Ein cello som blir med over i ein annan tilbakeskodande song, den folk-driftige 1970 In Aspic.

Ein seks minuttar lang ballade om å tape, tape i stort monn, har Hitchcock også funne plass til. «Losing my face, losing my friends, losing my temper» lyde den første linja i Sayonara Judge, men det sluttar på ingen måte der. Det renn på med nederlag og audmjukingar. Og songaren tar i, og høyrest nesten ut som John Lennon. Men er ikkje refrenget aldri så lite feststemt? «Sayonara I’m a loser, but i’m walking on air» lyde det der, reint uimotståeleg og smått uutgrundeleg. Den er ikkje åleine om nett slike augeblikk denne songen. Eg finn fleire av dei på plata. Ei plate som glir på plass, og mellom anna kan få karakteristikken «nok ei god Robyn Hitchcock-plate».

7/10

TIDAL: ROBYN HITCHCOCK – ROBYN HITCHCOCK

Apr28

The New Pornographers – Whiteout Conditions

Posted on by
Standard

Bandet som alltid har ein dose smittsame hooks på lager.

Bilderesultat for new pornographers whiteout  Tempo, tempo, tempo, det er Whiteout Conditions det. 160 BPM og det som kjappare er. Ja skal ein danse til samfulle 41 minuttar av denne plata må ein ha ein salig solid kondis.

Nå har låtar med tempo for så vidt vore eit varemerke hos The New Pornographers frå dei debuterte med sin hooks-orienterte popmusikk i 2000, men aldri har vel bandet køyrt tempo så non-stop som på denne deira sjuande langspelplate. Aldri har dei vel heller nytta seg meir av synthesizer og mindre av gitar enn det dei gjer på denne. Og aldri har dei før gitt ut plate utan to-tre Dan Bejar spor. Han er ikkje med i det heile denne gongen. Det er ikkje trommis Kurt Dahle heller. Den nye trommisen heiter Joe Seiders. Saman med bandets hovudlåtskrivar og frontfigur Carl Newman skapar han eit rytmisk mønster (av trommer, maskiner, synth-droner, rytme-gitar) som finn si form, og som så går og går (for ikkje å seie flyr og flyr). Newman kallar det bubblegum krautrock. Han er absolutt inne på noko.

«In the valley of lead singers» blir det sunge med ein viss triumf i tonefallet i ein av songane på plata. Og den frodige dalen kan jo gjerne vere The New Pornographers det. For sjølv om Bejar ikkje deltek denne gongen, er det jo framleis tre ganske så tydelege vokalistar tilbake. Og enten ein av dei har hovudansvaret for ein song, eller to av dei duetterar, eller dei kastar seg i harmonisongens armar, eller serverer call & response av yppig merke, så er dynamikken i det desse tre gjer eit New Pornographers-kjennemerke med eit dusin utropsteikn bakom.

Neko Case har vore med sidan starten. «I only play for money» forkynnar ho absolutt friskt nok i opningssporet. Litt seinare har ho det vokale hovudansvaret i det vagt vemodige og raffinert melodiske høgdepunktet This is the World of the Theatre. Ein song om røyndom som blir til teater og teater som blir til røyndom. Eit tema Newman også er innom i den popboblande førstesingelen High Ticket Attractions. Songen han skreiv då han såg at det kunne skje at Trump blei president i USA. Den er ikkje utan angst. Det er ikkje tittelkuttet heller. Men angsten, eller kanskje heller den depressive tendensen, i denne er grunnlagt på eit meir personleg plan. «Hooked on a feeling» syng Newman (akkurat som Bjørn Skifs ein gong gjorde) men det er ikkje ei god kjensle som har hekta seg fast i han. Melodien derimot er spretten og munter nok, med eit langt og godt refreng sunge av dei to damene, Neko Case og Kathryn Calder. Sistnemnte har forresten si distinkte hovudrolle i det fengande nummeret Darling Shade.

Dermed var dei fem første låtane på albumet nemnt. Den andre halvdelen, den som fylgjer etter det noko haltande nummeret om søvnproblem, Second Sleep, opplever eg nok ikkje like konstant på det uimotståelege popkøyret. Men den høyrer då med, og den er på ingen måte dårleg. Verken når Newman oppmodar til å ikkje høyre etter når «the fool says, you can’t fool your way» i Colosseums, eller når bandet for ei låts skuld lar trommene stilne og dei tre songaren syng rett så sterkt saman i We’ve Been Here Before. Og vore her før har dei jo. Med sterke plater som Mass Romantic, som Electric Version, som Twin Cinema. Kanskje er ikkje Whiteout Conditions heilt der oppe, men du verden, eg håpar eg har gjort det klart at ein kan ha det rett så triveleg i selskap men denne også.

7/10

TIDAL: THE NEW PORNOGRAPHERS – WHITEOUT CONDITIONS

Apr24

Kendrick Lamar – DAMN.

Posted on by
Standard

Ein meir nedstrippa og personleg Kendrick Lamar siterer bibelvers og stirrar livet i kvitauga.

  Om det er eit tema, ein gjennomgangsmelodi, på Kendrick Lamar sitt femte album så kan det vere Gud vs. mennesket, eller kanskje heller mennesket vs. Gud (sidan dette nå ein gong går føre seg på mennesket sin heimebane). Opplegget, eller skal eg kanskje seie kampen, går over fjorten rundar, og sluttar med eit pistolskot, ganske så uavklart. Undervegs har det dreidd seg om både åtak og omfamningar, og mennesket har vel strengt tatt påført seg sjølv fleire kilevinkar enn det Gud er blitt tildelt. I sonisk format vandrar opplegget frå det kvasse og aggressive og over mot meir dovne leier. Jazz-elementa som var veldig dominerande på suksessplata To Pimp A Butterfly er så godt som fråverande. Her er beats og loops og klipp og r&b og funky basslinjer i ein kanskje meir klassisk hiphop-tradisjon. Strammare og meir minimalistisk kan ein vel også seie.

DAMN. er tittelen. Med store bokstavar og eit bestemt punktum bak. Låt etter låt fylgjer i det same sporet. Eitt ord, store bokstavar, og det der punktumet. Klisjeen «å snakke med store bokstavar» er nærliggande å dra fram. Så kan det sikkert drøftast kor tydeleg Lamar får fram det han har på hjartet. Sikkert er det i alle fall at det ikkje er lite, denne gongen heller. Meir enn eg har liv nok att til å sette meg skikkeleg inn i. Så eg fylgjer mennesket vs. Gud sporet, og hamnar sikkert godt utover sidelinja (for ikkje å seie heilt på jordet)  innimellom:

What happens on earth stays on earth

Jodå, det er vel strengt tatt ein gjenbruk av eit ikkje heilt ukjent Las Vegas-slagord («what happens in Vegas, stays in Vegas»), men eg synst nå det slår ganske bra eg. Og ikkje berre ein gong. Lamar drar det fram fleire gonger undervegs på plata. Kva han vil uttrykke med utsagne? Med tanke på at det i den bibelen Lamar rett så ofte refererer til blir fortalt at ikkje ein sporv fell til jorda utan at Gud får det med seg, kan ein jo saktens lure. Eg vel å tolke det som ein av dei meir trassige treffa mennesket prøver å få inn. I slekt med «eg syndar, det er slikt vi driv med her, så det så». I neste omgang slår like fullt ei indre stemme inn og eit sitat frå Jakobs brev lyser mot den syndige: «friend of the world is enemy of the Lord». Og låta heiter LUST., og det er jo ei av dødssyndene. Og det handlar om sex, «let me put the head in» blir det uttrykt fleire gonger, og det handlar om ubegrensa sex. PRIDE. er ei anna dødssynd. I låta med det namnet går Lamar inn i eit ganske skånsellaust oppgjer med seg sjølv og menneskeslekta. «Love’s gonna get you killed, but pride’s gonna be the death of you» lyde det innleiingsvis. Han snakkar så om å velje rikdom framfor tru, og stirar rett inn i seg sjølv. Han snakkar om «sick venom in men and women overcome with pride». Han snakkar om kor utopisk ei perfekt verd fortonar seg – «A perfect world is never perfect, only filled with lies». Og dette gjer han i eit sonisk bilde som er ganske så mildt og audmjukt. For å spele fram kontrastar vil eg tru. Kontrasten mellom ordet og handlinga, som er eit hovudtema i kampen han utkjempar på plata.

Å vere HUMBLE. er ingen dødssynd. Snarare tvert imot. Men låta med det namnet har ikkje eit spesielt audmjukt sonisk vesen. Med eit djupt pianoriff, ei funky basslinje og ein rappar med ein definitiv driv i flowen er det ei låt med åtakslyst i seg. I tråd med tittelen fremjar Lamar audmjukheit og ekteheit som meir enn gangbare eigenskapar. Og forbannar i den samanhengen Photoshop, samstundes som han slår eit slag for strekkmerker. Andre og meir alvorlege merker gjer seg gjeldande i DNA.. «I got, I got, I got, I got» pælmar Lamar utav seg, og held fram: «I got power, poison, pain and joy inside my DNA, I got hustle though, ambition, flow, inside my DNA». Og han snakkar for fleire enn seg sjølv, og han snakkar i eit rasande tempo, eit punkslekta tempo. Bakom duvar ein basspuls, sakte, men definitivt ikkje tryggande.

Og inn frå kjendismarkene kjem U2. Låta heiter XXX., og Bono syng eit par strofer. Det handlar om hemn, om at når nokon tar livet av ein som står deg nær, viser ein ingen nåde – «Ain’t no Black Power when your baby killed by a coward». Men det handlar også om politisk hykleri, om amerikansk våpenpolitikk, kriminelle gjengar, terroristar, Trump, Wall street. Eg merkar i grunn lite til U2. Eg merkar meir til Rihanna i låta ho deltar i, LOYALTY.. Den nest svakaste på plata. Noko slapp og rotete. Utan at eg skal gje dama skylda for det. Eg skal heller ikkje skulde Gud for at GOD. er den aller svakaste låta. For at den låta manglar temperatur. Noko til gjengjeld FEAR. har bra av. FEAR., albumets lengste spor. Sonisk fleirfassetert men aldri utflytande, heile tida veldig på. Kendrick Lamar går inn i ei slags danningsforteljing, med seg sjølv i hovudrolla. Frå mora si evige truing med juling i barndomen, via ungdomstidas tvillause farar, og fram til han no sit her nesten tretti år gammal og søkkrik. Angsten har vore der som ein raud tråd heile vegen, den er ikkje blitt mindre raud – «I’m talkin» fear, fear of losin» creativity, I’m talkin» fear, fear of missin» out on you and me, I’m talkin» fear, fear of losin» loyalty from pride, «Cause my DNA won’t let me involve in the light of God».

Til slutt kjem ei låt viss tittel er identisk med Lamar sitt familienamn, DUCKWORTH. Oppå eit bra beat og ein sample/loop av ei gammal soulsviske fortel rapparen ei historie om den kriminelle Anthony og den unge familiefaren Ducky. Deira vegar kryssar kvarandre på fastfood-restauranten der Ducky jobbar. Ducky serverer Anthony gratis kylling. Så når Anthony ein dag ranar restauranten skyt han ikkje Ducky. Tjue år etter hendinga spelar Kendrick Lamar inn musikk på labelen til Anthony «Top Dawg» Tiffith. Den same Anthony som i historia ja. Og Kendrick Lamar, han er sonen til Ducky i forteljinga. Slik avsluttar han historia: «Whoever thought the greatest rapper would be from coincidence? Because if Anthony killed Ducky, Top Dawg could be servin» life, While I grew up without a father and die in a gunfight». Og kan vel ha rett i det.

DAMN. er eit album ganske så spekka på moralske og religionsfilosofiske fabuleringar. Skal det kokast ned til ei linje blir det vel kanskje den ikkje altfor sensasjonelle: Nei det er ikkje lett å vere menneske, ikkje Kendrick Lamar heller.

8/10

TIDAL: KENDRICK LAMAR – DAMN.

Apr11

Father John Misty – Pure Comedy

Posted on by
Standard

Det er ikkje småtteri Misty gjer seg ut på denne gongen, men nokon komedie er det ikkje.

Bilderesultat for father john misty pure comedy  La meg starte med barndomen. Det startar som kjent oftast der. Og barndomen startar med fødselen. Der startar også Father John Misty denne gongen. I det første kapittelet (også kalla Pure Comedy, altså tittelsporet), i det første verset der, går han rett inn i det. «The comedy of man» syng han, «starts like this:». Og så fortel han korleis hjernen vår er for stor for mora sitt hofteparti, men at moder natur har løyst dette med å tilby følgande alternativ: «We emerged half-formed and hope that whoever greets us on the other end is kind enough to fill us in». Det funkar ofte greitt nok det, men ikkje alltid. I kapittel seks (også kalla Leaving LA), i det niande verset der, fortel Father John Misty om ei skilsetjande oppleving i livet til Josh Tillman. Det skjedde då Josh var seks år gammal. Han var med mor si på eit handlesenter, og fekk godteri. Dramaet inntrefte då unge Josh sette ein «watermelon candy» fast i svelget. Frå senterets høgtalar song nokon «tell me lies, sweet little white lies» (Fleetwood Mac), og mora heldt Josh inntil seg og skreik «Someone help my son!». «That’s when I first saw the comedy won’t stop» syng Father John Misty, eller kanskje Josh Tillman (eg er usikker på kor grensa mellom dei to skikkelsane går). I alle fall, Josh Tillman har fortalt i intervju at nett den hendinga representerer ein av dei få gongene frå barndomen der han kan minnast å ha fått fysisk kjærleik frå mor si. Ei mor som saman med sin mann var sterkt engasjert i evangelisk kristendom, og som let Josh og søskena hans merke dette. Eg trur det kan gå an å seie at dette dannar eit bakteppe for det Josh Tillman har føre seg på sitt tredje album under Father John Misty-signaturen.

Pure Comedy er krevjande saker. 75 minuttar om korleis menneskeslekta har tedd seg, og ter seg. Med særleg vekt på det som skjer no, i dei seinare åra av Josh Tillman si levetid. Det angar (for ikkje å seie stinkar) alvorlege ambisjonar over noko slikt. For korleis feste noko det helst blir skrive omfangsrike sosiologiske og filosofiske avhandlingar og bøker om fast i eit musikalsk uttrykk, og så komme frå det utan å stå att som eit fjols? Eg ser ikkje bort ifrå at det er nett det fleire vil hevde at skjer på Pure Comedy. At Misty står att som eit fjols. Vel, eg er i så fall ikkje blant desse. For i dette pratsame, tidvis sarkastiske og ikkje spesielt optimistiske verket høyrer eg eit fullblods menneske skape songar som veks seg sterke, og gjer inntrykk.

Nei, eg skal ikkje hevde at Pure Comedy er eit nyansert innlegg i debatten om menneskeslekta si framferd. Misty sine betraktningar har så definitivt ei slagside. Og den heller over mot der det meir pessimistiske menneskesynet rår. Som når han i Total Entertainment Forever åtvarar mot teknologiens asosialisering og folks nærast grenselause hang til å søke underhaldning. Ja er det ikkje blitt slik at når «the historians find us» litt sånn inn i ei usikker framtid, vil vi vere «plugged into our hubs» med «a frozen smile on every face»? I den framtida vil kanskje også nokon finne restane av hovudpersonen i Ballad of the Dying Man. Han som er besett av kommentarfelta på internett. Og som ikkje kan sjå korleis verda skal klare seg utan hans lynande smarte innlegg. Det vil nok verda klare, men i Misty sine framtidsfantasiar slit kloden av andre grunnar. I den ikkje akkurat beskjedent titulerte Things It Would Have Been Helpful to Know Before the Revolution er kollapsen eit faktum, og Misty zoomar inn på ein etterapokalyptisk tilstand. Menneskeslekta er sett nokre tusen år tilbake i si utvikling. Det er lite å ta seg til, utanom å gå på jakt då, eller drive dank, eller flukte frå rovdyr. Samstundes er det jo ein bit av optimisme der, menneskeslekta har på eit eller anna vis overlevd, og fått ein ny sjanse. Vil dei så gripe den? Eller vil dei berre skli på det same forbanna bananskallet og gjenta bedriftene frå tidlegare tider, utvikle ideologiar og religionar, omfamne bøllete leiarar, og på ny krige kvarandre sønder og saman? Ein annan bit av optimisme presenterer seg forresten i albumets aller siste fase. I det avslutningssporet trekke sine siste sukk. «It’s a miracle to be alive» finn då Misty på å hevde, før han nokre gonger gjentar «there’s nothing to fear». Og seier slik farvel til heile opplegget ved å halde andre enn svartsynets mogelegheiter opne.

Tonane Father John Misty fargelegg desse narrativa med er slett ikkje så annleis enn dei han nytta seg av då han for to år sidan hylla kjærleiken på plata I Love You, Honeybear. Det er av det der slaget som blas rundt i Laurel Canyon tidleg på syttitalet. Han viste då, som han jo også gjorde på Fear Fun frå 2012, at dette er tonar han kan ta seg av og få til å funke. Saman med sin faste medprodusent Jonathan Wilson foredlar han igjen fram staselege saker. Det skal rett nok seiast at det tok nokre fleire rundar denne gongen før eg konkluderte med at situasjonen var slik. Albumet har ein noko seigare og meir saktegåande gjennomsnittspuls enn dei to føregåande albuma. Ein som ikkje like lett openberrar melodisk finesse og styrke. Ein som heller ikkje serverer eit veldig variert sonisk måltid. Strengt tatt er det vel berre Total Entertainment Forever som har eit noko svingande vesen. Så eg måtte entre moduset. Bli komfortabel med det. Den ganske så flittige bruken av piano til dømes (type Bored In the USA). Ein bruk som også har gjort det meir nærliggande enn før å trekke fram tidleg Elton John som referansepunkt. Treffande nok for så vidt, men ein kjem nok heller ikkje denne gongen utanom å trekke fram dei to vanlege mistenkte (i Misty-samanheng): Harry Nilsson og Randy Newman.

Oh, their religions are the best
They worship themselves yet they’re totally obsessed
With risen zombies, celestial virgins, magic tricks, these unbelievable outfits
And they get terribly upset
When you question their sacred texts
Written by woman-hating epileptics

Det går ikkje an å komme utanom religionen, og då spesielt ikkje kristendomen. Misty drar den fram i fleire songar. Tittelsporet har sitt vers. Det nettopp siterte. Det teiknar ikkje opp eit vidare fordelaktig bilde av verken dei kristne eller den nytestamentlege helten Paulus. When the God of Love Returns There’ll Be Hell To Pay er den ikkje akkurat smålåtne tittelen på ein song som viar heile si tid til religionstemaet. Høveleg nok gyngar den makeleg av garde i ein slags gospel-skapnad. Og det medan songens hovudpersonen forkynnar den kristne hop kva som vil vente dei av spetakkel når dommedag er her. For så vidt noko forunderleg at denne hovudpersonen er så opptatt av det, sidan han gjer inntrykk av å vere ein ateist.

I sine skildringar av tilstanden her på jorda kjem ikkje Misty trekkande med dei sensasjonelle oppdagingane. Andre har vel opna dørene han går igjennom før han. Likevel har han formuleringsevner som gjer det fengslande å fylgje han. I den grad ein klarer å fylgje han då. For det manglar ikkje på ord her, og smarte setningar. Det er så ein lyt spele songane både tolv og femten gonger for å komme i nærleiken av å få has på dei. Og det ikkje fordi låtskrivaren har eit spesielt vanskeleg eller poetisk språk. Snarare har han ein ganske så direkte og konkret måte å uttrykke seg på. Det er berre det at det eine avløyser det andre, og det gjer seg ikkje med det første.

Tittelsporet er eit definitivt høgdepunkt. Ein song med eit sonisk sett intensiverande og dynamisk attraktivt vesen. I brei fleirtalsform skildrar han her menneskets forunderlege evne til å undergrave sitt eige ve og vel. Tittelen Pure Comedy er sjølvsagt 100% ironisk. Sånn elles druknar slett ikkje stoffet i ironiske utsegn. Eg opplever fyren som alvorleg bekymra over tilstanden, og at det meir er ein ektefølt omtanke for menneska enn ein ironikar sitt distanserte blikk som driv desse 75 minuttane framover. Opp på Magic Mountain til dømes. I det ti minuttar lange sporet So I’m Growing Old on Magic Mountain. Ein song med eit visst «Neil Young anno On the Beach»-preg. Ein song som handlar om ungdom og aldring og «the last night of life’s party». Ein song eg opplever forsonar seg med tilværets uunngåelege lov: «The longer I stay here, the longer there’s no future». Ein vakker song, som i siste halvdel tonar ut i ei instrumental droneform.

Så er det at det midt inne blant desse songane om menneskeslekta i brei fleirtalsform dukkar opp ein ganske så personleg song. Ikkje ein liten og unnseleg ein. Derimot albumets lengste. Tretten minuttar varer den. Leaving LA heiter den. Og Josh Tillman er hovudpersonen i samfulle ti vers. Ti lange vers, og ikkje snurten av eit refreng. Med tonane frå ein akustisk gitar og eit malande strykararrangement kreert av komponisten Gavin Bryars som sonisk fylgje. Ikkje meir. Det er ein viktig song for albumet. Den får inn eit anna perspektiv. Det eine mennesket sitt. For det er jo det menneskeslekta til sjuande og sist består av, eitt og eitt menneske. Dette mennesket er ein songar og ein låtskrivar. Misty skånar han ikkje. «Oh great, that’s just what we all need, another white guy in 2017, who takes himself so goddamn seriously» lyde eitt av fleire sjølvransakande utsegn. «So why is it I’m so distraught, that what I’m selling is getting bought» spør han seg sjølv i eit anna vers, og legg til at «At some point you just can’t control, what people use your fake name for». Eit hovudtema i songen er songaren som ser seg sjølv miste deler av sitt menneskelege i si ferd mot ein viss suksess. Naturleg etterfylgt av tankar omkring korleis publikummet hans ser på han. Og spesielt då denne plata, denne Pure Comedy, som kanskje ikkje er det dei helst ville hatt frå han. Eller denne songen, denne Leavin LA, «Some 10-verse chorus-less diatribe».

Vel, eg tar gjerne imot denne songen. I alt sitt gjentakande og lite ekspanderande vesen byr den på smått suggererande melodiske linjer og ei tekstleg fabulering eg finn særdeles meiningsfull å oppsøke. Ja eg tar vel i grunn imot heile albumet. Ikkje fordi det er hundre prosent vellykka. For det er det ikkje. Men fordi det er pretensiøst på ein så forbanna menneskeleg måte. Og fordi det har songar, som ein etter ein viser fram at dei inst inne har eit sjenerøst melodisk hjarte.

9/10

TIDAL: FATHER JOHN MISTY – PURE COMEDY

http://www.youtube.com/watch?v=gNwDxl4diyI

Apr6

Mount Eerie – A Crow Looked At Me

Posted on by
Standard

Lågmælte og sterke songar om livet etter å ha blitt ramma av døden.

  Han kunne ha kalla plata for Death is Real. Han gjorde det ikkje. Phil Elverum vil fortelje om meir enn døden. Han vil fortelje om kjærleiken også. Og livet, både før og etter at døden blei ein betydeleg del av det.

I noko slikt som rundt rekna tjue år har Phil Elverum spelt inn og gitt ut musikk. Han har stort sett gjort det frå sitt vesle hjørne nordvest i USA. Frå den vesle staden der han vaks opp, Anacortes i staten Washington. Først med det som vel kan kallast eit band, The Microphones. Sidan bakom eit namn som vel kan kallast eit einmannsprosjekt, Mount Eerie. Så har det vore med Mount Eerie som med einmannsprosjekt flest, gode hjelparar har blitt invitert med. Ei som stundom har vore innom og hjelpt til var Geneviève Castrée. Ho lever ikkje lenger.

Geneviève Castrée døydde 9. juli 2016. Etter å ha kjempa eit drygt år med ein alvorleg kreftsjukdom herjande i kroppen. Hennar næraste den tida var ei lita jente på 1 ½ år og mann hennar, Phil Elverum.

Death is real.
Someone’s there and then they’re not
and it’s not for singing about.
It’s not for making into art.
When real death enters the house
all poetry is dumb. 

Med slike ord opnar Phil Elverum sitt tiande (eller der omkring) album under Mount Eerie-etiketten. Og så gjer han nett det, syng om døden, den verkelege døden, den som har treft så nær han sjølv, og hans vesle dotter. Men det eg høyrer han synge om er det fortvilande saknet og det store tomrommet, og kor sterk kjærleiken hans til Geneviève er.

When I walk in to the room where you were
and look into the emptiness instead
all fails.
My knees fail.
My brain fails.
Words fail.
Crusted with tears, catatonic and raw, I go downstairs and outside, and you still get mail. 

Og så fortel han om ei pakke Geneviève har bestilt, og inne i pakka er det ein skulesekk til deira vesle dotter. Kona hans har altså planlagt for ei framtid ho har visst ho ikkje ville vere ein del av. Ho har gjort det medan grepet hennar om livet veikna og den botnlause stilla venta. I love you er dei tre siste orda Phil Elverum syng i denne songen. Opningssongen. Real Death. Den varer i knapt to og eit halvt minutt, men er på ingen måte fort over. Den sette spor etter seg. På sitt spartanske og lågmælte vis. Med sine reserverte gitar-render, sorgsame tangenttonar, sitt subtile og langsame beat, og denne songaren som ikkje tar i, som syng, som snakkesyng, og som er der, i songen.

Etterpå kjem det fleire songar. Moduset frå opningssongen lever vidare i desse. Tematisk, sonisk. Låt etter låt går over i kvarandre. Liknar kvarandre. Søker inn i det same. Er i det same. Dette lågmælte uttrykket. Dette tomrommet. I eit nettmagasin (eg huskar ikkje kva for eit) såg eg innhaldet på albumet bli klassifisert som «så vidt musikk». Eg tenker at den som har skrive det på eit vis er inne på noko, samstundes som eg tenker, og kjenner på meg, at albumet er ei av dei sterkaste musikkopplevingane eg har hatt dei siste åra.

I den ganske så omfangsrike album-katalogen til Phil Elverum er det vel det vesle albumet frå 2008, Lost Wisdom, som er den næraste soniske slektningen til A Crow Looked At Me. Han har jo for vane å bringe inn meir støy, ja han har jo endåtil ved nokre høve bydd på svaiande soniske veggar over der mot støyrock-landskapet. Når han denne gongen tyr til den elektriske gitaren snakkar vi om varleg handtering. Det same gjeld dei andre instrumenta han nyttar. Dei er nesten alle Geneviève Castrée sine (i tillegg til at ho var teikneserieteiknar hadde også ein musikk-karriere i gang). Og han sitt i rommet der ho døydde og spelar på dei, spelar desse songane, som er skrivne ned på papir ho hadde liggande. Frå 31. august til den 6. desember gjer han dette. Med brystet fylt opp av si sorg og sitt sakn. Og nå deler han det med dei som måtte ville høyre. Og det kunne blitt feil, men det blir det ikkje. Han går til kjernen, til dei enkle og usminka orda, det blir ikkje dumt.

Plata har sine slektningar der ute, det har den. Sun Kil Moon sin Benji, Sufjan Stevens sin Carrie & Lowell er to som ikkje berre tematisk men også sonisk opererer i eit kryssande landskap. Elles tenker også at Elverum i dei elleve songane nærar ein viss likskap til Bonnie Prince Billy sine meir spartanske folk-dirrande stunder.

Han vender seg til henne som ikkje er der lenger. I song etter song gjer han det. Han fortel at han vandrar rundt i huset, i fråværet, i romma der ho ikkje lenger er, at han rydder i kleda hennar. Så møter han hausten utan henne. «I had to close the windows and doors without you coming through» syng han, «I kept them open for as long as I could, but the baby got cold». Og han tenker tilbake til tida før døden kom. Då dei visste den snart skulle komme men ikkje kor tid. Til oktober 2015. Ravens heiter songen eg då har i tankane. Med lite anna enn tonar frå den akustiske gitaren teiknar Elverum i denne først opp eit urovekkande bilde av to ramnar mot solnedgangen i kveldskulda. For så å mane fram ein seks minuttar lang historie som vandrar mellom fortid og nåtid, og ber fram både smerte, skuld og varme.

Det er ein song til her som strekker seg over seks minuttar. Den heiter Soria Moria. Den hentar fram minner frå lengre tilbake i tid enn andre songar på plate. Frå då unge Elverum nokre månader isolerte seg på ei hytte i Norge. Frå då han møtte Geneviève for første gong. Og så kjem han i hug eit bilde på Nasjonalgalleriet i Oslo som heiter Soria Moria, som viser ein gut som stirar over ein avgrunn av tåke mot eit slott i det fjerne. Med dette bildet i hovudet, og vendt til si kvinne, avsluttar Elverum så songen med å slå fast at «the distance from this haunted house where I live to Soria Moria is a real traversable space».

Eg har spelt opningssongen om igjen og om igjen, for eg opplever nett den som spesielt sterk, men A Crow Looked At Me er først og fremst eit album. Fullt opp av songar som gjer inntrykk, stillferdige og gripande inntrykk. Som Swims. Som når songaren i denne refererer til eit spørsmål frå dottera, og sitt eige svar. Ei dotter som var med faren til stranda den dagen han spreidde mora si oske utover vatnet. For meg summerer denne linja også opp mykje av essensen av albumet, avmaktskjensla og varmen det utsondrar: «Today our daughter asked me if maman swims» syng han, og held fram: «I told her “yes she does, and that’s probably all she does now”».

9/10

BANDCAMP: MOUNT EERIE – A CROW LOOKED AT ME

TIDAL: MOUNT EERIE – A CROW LOOKED AT ME

Bilderesultat for phil elverum daughter

Apr3

Hvitmalt Gjerde – Våken

Posted on by
Standard

Rastlause låtar er ute av garasjen og dansar uvørdent av garde langs fortauskanten.

  «Ja!» er det ein som ropar. Oppstemt, utolmodig, før det har gått 2 sekund av plata. For å få ting i gang. Og ting kjem i gang, det skal unekteleg seiast. Trommene kjem inn med tempo i takten, gitaren kvesser til og kvitmalinga klamrar seg fast til treverket.

Dei tre jyplingane i Hvitmalt Gjerde har på sitt tredje album eit sprudlande overtak på slikt som måtte bekymre for mykje. Med dei mest klassiske rock’n roll-middel som finst, gitaren, bassen, trommesettet og ein kvilelaus vokal, verkar dei ikkje å ha anna fokus enn å komme frå det heile med 12 låtar gjennomsyra av fengande energi. Absolutt ei innstilling som går an å like.

Eg likar korleis dei har blikket retta opp og framover. Eg likar korleis dei fer åt når dei fer framover. Korleis småstein blir sparka, sølepyttar blir trampa i, hushjørne blir dulta borti. Korleis dei sjanglar og sprett men aldri trynar. Korleis vokalisten sin diksjon er heilt utan taumar, og sånn cirka halvparten av det han syng er bortimot umogeleg å snappe opp. Eg likar friskleiken, den uvurderlege friskleiken. Den som er der i så rikt monn trass i at bandet tuftar opplegget sitt på saker som har skjedd før. Som skjedde på sekstitalet, i garasjar rundt om kring i Amerika. Garasjar der hengslene var lealause av riffrock og surfrock og ganske enkelt garasjerock. Slikt ja, samt ein dose av tonar som kom i kjømda av punken, sei postpunk, kan ein finne att hos Hvitmalt Gjerde. Men det smått fantastiske er at Bergenstrioen samstundes frigjer seg frå sine soniske røter, og heilt udogmatisk hiv seg uti det som om det var noko dei sjølve har funne opp under vinglete bølgjeblekkplater i heimbyen. Det er så ein kan bli reint glad i bandet.

Pretensjonar får ein servert andre stader. Hos Hvitmalt Gjerde får ein Fingen. Ein fing som seier meir enn tusen ord, om ein skal feste lit til songaren. Noko ein kanskje berre sånn delvis skal gjere. Det spontane, intuitive drivet smell i alle fall på plass umiddelbart, blir med over i eit «baba-bababa-ba»-optimistisk andrespor og vidare inn i friske utsegn om at «det er ingen penger i triste sanger» og åtvaringar av typen «nå går følelsene mine på».

Personlege favorittspor: Blå Bil og Utenfor. Den første byr på fengande vers og eit meir ettertenksamt refreng, om det å drøyme seg bort frå der ein er og til noko anna. «Berlin 1973» for eksempel (som kanskje kan vere eit lite vink til eit vidgjete Lou Reed-album, eller kanskje ikkje). I Utenfor vartar gitarist (og vokalist) Johannes Fjeldstad opp med albumets fyrigaste riffløp, som etterkvart må vike plassen for ein særdeles potent liten gitarsolo (for kort). Ja reint stålkvass og skimrande er den, som om den har fått seg ein liten tøtsj av Tom Verlaine.

Eit så definitivt vakent album.

7/10

TIDAL: HVITMALT GJERDE – VÅKEN

Mar30

Hurray For the Riff Raff – The Navigator

Posted on by
Standard

Alynda Segarra søker opp sine røter, og puttar Puerto Rico og storbyen i americanaen sin.

  Navita er ikkje nøgd, ho vil bli noko anna. Ho ønsker seg ein annan stad, eller kanskje at staden ho bur blir til noko anna. Navita er ikkje fortruleg med sine røter, med sitt puertorikanske opphav, ho opplever seg som annleis, ho leitar rundt i storbyen etter åndsfrendar, ho er ei einsam jente, ho er klar for verda, for Amerika, ho reiser. Fleire år seinare vaknar ho opp på Rican Beach.

Alynda Segarra har drive dette Hurray For the Riff Raff-prosjektet sitt ei tid nå. Eit band viss musikk har hatt sine røter djupt inn i den amerikanske tradisjonsmusikken. Country og blues. Folkmusikk og fjellmusikk. Lucinda Williams og Gillian Welch. Ja der, der i det området er det Segarra og hennar band har drive på. Gjennom fem plateutgjevingar, til ei gradvis aukande merksemd.

Sytten år gammal reiste Alynda Segarra heime ifrå. Frå storbyen sjølv, frå staden ho vaks opp, Bronx. Etter eit par år med togsniking og haiking på kryss og tvers av Amerika enda ho opp i New Orleans, der ho skulle bli buande nokre år. Nå har rastløysa ført henne heimatt. Både i fysisk og musikalsk forstand. For hennar sjette album, The Navigator, er ikkje berre tufta på tradisjonsmusikken ho før har omfamna, denne gongen kan ein også høyre storbyen der, Bruce Springsteen og Patti Smith, og ikkje minst den latinamerikanske musikken, det puertorikanske.

The Navigator kan få plass i kategorien konseptalbum. Dei tolv songane på plata er ramma inn av ei historie, der ei kvinne kalla Navita Negron er hovudpersonen. Og det utan at hennar namn blir nemnt ein einaste gong i desse songane. Det er Alynda Segarra som legg premissane for at det skal (eller kan?) opplevast slik i måten ho presenterer albumet på inne i plateomslaget. Songane blir i all hovudsak sunge i eg-form, og når ein held historia som Navita Negron fortel opp mot det ein veit om historia til Alynda Segarra ja så er det mykje likskap å spore.

Segarra har fortalt at då ho vaks opp følte ho ei skam i høve sin puertorikanske bakgrunn. Ho fann meir konneksjon med punkmiljøet nede på Lower East Side, og etter kvart, då ho byrja livet som vagabond, med songane til Woody Guthrie. The Navigator fortel historia om å navigere tilbake til sine røter, til seg sjølv. Samstundes opplever eg også at albumet går rakt inn i striden kring gentrifisering og korleis enkelte kulturar og folkegrupper blir undertrykt.

Historia på The Navigator startar med ein song kalla Entrance og sluttar med ein kalla Finale. Slik har den altså eit kronologisk preg. Segarra deler den også inn i to akter. Først sju songar der den unge jenta prøver å orientere seg i den store byen ho veks opp i, og der til slutt møter nokon (ein vismann) som fortel henne «Baby, you’re only halfway there». Når sceneteppet går opp for andre akt, er historia flytta fram til, la oss seie 2017, og hovudpersonen ser ein by ho ikkje kjenner att.

First they stole our language
Then they stole our names
Then they stole the things
That brought us fame

And they stole our neighborhood
And they stole our streets
And they left us to die
On Rican Beach

Rican Beach er eit fiktivt område i den store fiktive byen (som lett kan forvekslast med New York). Rican Beach er staden der dei fattige, dei uønska, folket til Navita og Alynda, er blitt fordrive til, fordi politikarane og byplanleggarane trengte staden dei budde, til andre bygg, til viktigare ting – «Now all the politicians they just squawk their mouths, They say “we’ll build a wall to keep them out”. Nettopp. Men visesongarane, folk-musikarane og poetane, dei får også sitt pass påskrive. Dei er ikkje som Woody Guthrie lengre — «all the poets were dying of a silence disease». Det heile, altså songen Rican Beach, blir framført på 3 minuttar og 32 sekund, og byr på uimotståelege tonar, eggande latino-perkussivitet, og ein el-gitar som ulmar av undertrykt aggresjon.

Juan, Miguel, Mirado, Olga, Manuel
From the nervous breakdown streets where the mice live like millionaires
And the people do not live at all

Sitatet er henta frå ei gammal opplesing av den puertorikanske poeten Pedro Pietri. Ei opplesing som Alynda Segarra har inkorporert i det råsterke høgdepunktet Pa’lante. Eit seks minuttar langt nummer som stadig endrar sonisk karakter men aldri taper si kraft. Ein kampsong som både er ein psykologisk tilstandsrapport og eit poetisk meisterstykke.

Den startar ut med sakteflytane pianotonar og ein songar som syng, både varleg og med inderleg kraft, om å «be something». Går så over i eit parti som reint sonisk har eit John Lennonsk-preg, gjer plass til den tidlegare nemnte poeten, før Segarra i siste del reiser ein knyta neve og oppmodar sitt folk til «pa’ lante», til å sjå framover, gå framover, og ikkje la seg kue.

To all who had to hide, I say Pa’lante!
To all who lost their pride, I say Pa’lante!
To all who had to survive, I say Pa’lante!
To my brothers, and my sisters, I say Pa’lante!
Pa’lante!
Pa’lante!

Rican Beach og aller mest Pa’lante blir av underteikna opplevd som dei to sentrale spora på plata. Men det er også ei plate som har ein medrivande opningssong i  gospel/doo-wop tapping. Som har den søkande og urbane rockesongen Living In the City, med sin referanse til den stillfarne klassekamp-romanen The Heart Is a Lonely Hunter. Som har den ganske så Patti Smith-slekta songen Hungry Ghost, om ei framandgjort ungjente svolten på å oppdage verda utafor asfaltjungelen. Og som har den fint uortodokse countrysongen Nothing’s Gonna Change That Girl, om å vere ung og ubøyeleg og usikker. Sant å seie ei plate verdt å fylgje frå første til siste tone ikkje berre for historia som ligg der, men også fordi den er utan songar som fortener merkelappen fyllstoff.

8/10

BANDCAMP: HURRAY FOR THE RIFF RAFF – THE NAVIGATOR

TIDAL: HURRAY FOR THE RIFF RAFF – THE NAVIGATOR

Mar22

Laura Marling – Semper Femina

Posted on by
Standard

Sonisk sparsamt og sterkt, og tekstleg skarpskodd om relasjonar kvinner imellom. 

semper-femina  Det første glimtet frå det sjette albumet til Laura Marling dukka opp for nokre månader sidan: To latexkledde damer dansekryp rundt på ei seng. Bevegelsane deira er grasiøse og sensuelle. Dei to kryp over og under og inn mot kvarandre. Det skjer til tonane frå ein song som heiter Soothing. Eg høyrer Marling synge om ein eks-elskar som dukkar opp på trammen, ein det finst grunnar for å ikkje sleppe inn. Eg høyrer hovudpersonen be om litt «soothing». Koplinga mellom det visuelle i den Marling-regisserte videoen og det ho syng er ikkje innlysande. Kanskje videosekvensen er ein draum? Medan songen gneg meir rundt i realitetane? Det er ein song der kontrabassen er sentral, for ikkje å seie kontrabassen og ein bassgitar og ein perkussiv rytmikk. Det er ein song støypt i ei nøysam form, med eit distinkt ganglag. Den er god.

Det finst fleire gode songar på Semper Femina. Ikkje så overraskande det. Det plar jo vere slik på platene til Laura Marling.

Det andre glimtet eg fekk av Semper Femina: Wild Fire. Ikkje saman med levande bilde denne gongen. Berre som ein singel. Ein smakebit. Ein absolutt sterk ein. Ein song i slekt med ein og annan soulballade der ute. Ein lummert brennande ein. Ein sparsamt men merksemdsvinnande arrangert ein. Den akustiske gitaren spelar i framgrunnen, det er ein dirrande klang i trommelyden, samt eit gyng, og langt bakom ein el-gitar med lengt i tonane. Marling si stemme vandrar frå det snerrande, det nonsjalant snakkesyngande, og til det varmt soulklingande. Hovudpersonen i songen, som eg reknar med er ei kvinne, vender seg mot ei anna kvinne. Eg vêrar ein ambivalens. Eg høyrer snakk om både vilkårslaus kjærleik og ein kjærleik med fleire atterhald. Eg høyrer Wild Fire. Det gjer inntrykk.

Dei to orda Semper Femina har Laura Marling hatt tatovert på eine hofta si i fleire år. Uttrykket er henta frå det romerske nasjonaleposet Æneiden, skrive av Vergil like før vår tidsrekning starta. I norsk omsetjing tyder utrykket noko slikt som «alltid kvinne». Eg høyrer Laura Marling søke inn i det kvinnelege, det mellomkvinnelege i songane på denne plata. Songar om vennskap, kjærleik og med ein viss seksuelt farga undertone.

Det tredje glimtet eg fekk av Semper Femina: Next Time. Den akustiske gitaren ligg igjen fremst i det soniske bildet. Serverer eit varleg driv. Strykarar og subtil elektrisitet slår fylgje. I ein song med eit melodisk vesen som evnar å forføre. Videoen, ja for denne songen blir også presentert med ein Marling-regissert video, viser ei kvinne i eit stort soverom. Ho ser ut gjennom eit stort vindauge, ho ventar, ho dansar ein dans med ein desperasjon i seg, ho lengtar. «I feel her, I hear her, weakly scream» syng songaren. «It feels like the last time I run my fingers through you hair» syng songaren. «There may never next time be» avsluttar songaren. Det er ein song med ein merkbar skjelv i seg.

Tre veker før albumet ligg der framfor meg, og eg er allereie blitt kjent med tre av songane. Sånn er det blitt no for tida. Tre-fire låtar frå eit kommande album blir gjort kjent i månadane før utgjevingane. Ikkje ein absolutt god ting, spør du no meg. Noko av magien forsvinn då, gjer den ikkje? Du går ikkje inn på urørt territorium lenger når albumet er der. Spenninga er ikkje den same. Når det er sagt. Ein er vel fri til å opne pakkane som ligg der? Ein avgjer vel dette sjølv? Ein kan vel vente? Tja, om ein er utstyrt med sterk nok sjølvkontroll så.

Twenty-five years and nothing to show for it
Nothing of any weight
Twenty-five more, will I never learn from it?
Never learn from my mistakes?

Og der er vi inne i songen som heiter Always This Way. Til eit nok ein gong sparsamt og grasiøst arrangement syng Marling vakkert om å vere i verda. Og der både snuble og sigre, men å gjere det på sin måte. Som kvinna ho syng om i songen The Valley til dømes. Ei kvinne eg-personen i songen nærar ei sterk beundring for, men som «sings in the valley» og vandrar «in the valley» og har ei rastløyse som ikkje kan leve opp til eg-personen sitt ynskje om at ho skal bli. Sonisk og melodisk ein song med eit klassisk engelsk-folk vesen. Songaren harmonisyng med seg sjølv, strykarar glir innom, og Marling og produsent Blake Mills serverer eit samspel på akustiske gitarar som har eit tiltrekkande jag i seg. Ein Mills som saman med Marling har gått for det sparsame, og som har skapt ei plate som i all sin nakenskap veks seg sterkare for kvar gong eg har høyrer den.

8/10

TIDAL: LAURA MARLING – SEMPER FEMINA

Mar16

Ron Gallo – Heavy Meta

Posted on by
Standard

Skamlaust bra rock’n roll frå ein garasje i Nashville.

Bilderesultat for ron gallo heavy meta  Dette er total rock’n roll. Ingen tvil. Eg høyrer det frå første nummer. «Young lady, you’re scaring me» ytrar, snerrar, klunkar songaren. I henda har han ein gitar. Han nyttar den ikkje til å gå vidare respektabel til verks. Noko det for så vidt heller ikkje skulle vere grunn til å gjere. Han skildrar ein ustabil situasjon. «You’ll line my mattress with nails» syng han, med snerr i tonefallet, vendt mot denne kvinna som skremmer han slik. «One for every time something psycho came out of your mouth» legg han til, medan gitaren kneggar fram eit illevarslande omen. Og skitnare blir det. Gitartonane tar for alvor ein gudlaus retning, og den unge kvinna slepp ikkje taket. Etter at hovudpersonen, ein mørk kveld, høgst motvillig har køyrt henne heim, til hennar «bleeding dollhouse», ber ho han parkere «behind the hearse», og han, vel, han ber henne komme seg ut; «and take your purse». Det skal så vise seg medan albumet brenn av garde at det finst meir av om lag same kaliber der. Meir bitande songformidling, meir umoralsk gitarlyd, meir rock’n roll.

Om Heavy Meta skal kallast eit debutalbum eller ikkje er eg noko usikker på. Ein liten research fortel meg at denne Ron Gallo har vore rundt med gitar og song ei tid. Nokre år med eit band kalla Toy Soldiers. Som eg etter ein rask sjekk har konkludert med at spelte ein slags bluesy soulcountryrock. Grei og livat nok, men ikkje spesielt eigenarta eller spennande. I 2014 kom han med eit album under namnet Ronny. Ei semi-akustisk affære med songar som kan klassifiserast som country, eller distriktet rundt. Igjen, ei grei plate, men få spor som stikk seg alvorleg ut. Eit unntak er låta Started A War. Den har han elektrifisert og tatt med over til Heavy Meta.

Desse åra, som Gallo sjølv vel å kalle sitt førre musikalske liv heldt han til i Philadelphia. For eitt år sidan flytta han til Nashville. Vaska av seg mykje av sin soniske forhistorie, og søkte opp ei  musikkscene han hadde fatta interesse for der i byen. Den handla ikkje om country. Den handla om garasjerock. Så, idet han køyrte låtar han hadde skrive dei siste to-tre åra inn i garasjearrangement fekk dei eit anna liv. Jepp, Heavy Meta er den skitne lyden av ein kar som står opp og fram med ein eigenart og ein spenst eg ikkje finn i stoffet han dreiv med før. Så eit slags debutalbum er det vel då kanskje.

Eigenart, men slett ikkje utan feste i både det eine og det andre som har skjedd før han. Særleg då saker som skjedde på syttitalet. Ein allegori kan jo vere noko slikt som «The Stooges som har tatt med seg T. Rex i ein blender heimsøkt av Lux Interior og ein dylansk snerr». Eg kjenner jo på meg at det er noko eg ikkje utan vidare ville gått glipp av.

«All of the punks are domesticated, all of the freaks have gone to bed» høyrer eg Gallo synge, i eit tilnærma Lou Reed-modus, og kjenner meg ufatteleg nøgd med at eg ikkje har gått glipp av fyren. Akkurat her, i det han syng nett den linja, er vi i det siste sporet på plata. Eit nesten trommelaust spor. Og eit temmeleg illusjonslaust også. På vegne av kulturen, vitskapen, musikken og framtida erklærer han at ingen har i grunn noko å seie lenger, noko levedyktig å komme opp med. Dei som skulle gjere ein forskjell eller utfordre dei vante banar er blitt ein parodi på seg sjølve, eller uniformerte og kjedelege, og songaren sjølv reknar med å vere «forgotten in two generations».

Songaren sine sarkastiske framstøyt råkar vel om lag like ofte han sjølv som dei råkar andre. I Poor Traits Of the Artist sklir Gallo inn med ei syrete gitarlinje, finn nokre rivande riff, og tar for seg ei sjølvopptatt kunstnarsjel med ei veksande tvil på seg sjølv, «a man who can’t stand what he stands for». Kanskje han kikkar litt inn i seg sjølv i den songen? Inne i sitt eige kjensleregister er han nok også i Why Do You Have Kids?, men det som set fyr i han her skjer frå ein observatørposisjon. Han ser ei rusa mor og eit lite barn i ei vogn. Han ser oske ifrå mora sin sigarett drysse nedover barnet. Det får han til å stille seg spørsmålet i tittelen, og til å levere eit aggressivt nummer om dårleg foreldreskap og sosial arv. Nok ikkje det ein kan kalle eit vanleg songtema i garasjerockland.

Med seg på laget har Gallo ein bassist og ein trommis. Fleire er dei ikkje, fleire trengst ikkje. Dei er karar om å skape noko tett og lausleg, drivande og skittent. Dei kryp både lågt og skapar brann i den smått suspekte saken Black Market Eye. Driv punkhastig mot ein tidleg målstrek i Please Yourself. Og skapar noko utrygt rundt eit fengande refreng i Put the Kids to Bed. Ein song om eit parforhold så dødt at det er som dei lever saman i eit gravkammer. Trøbbel mellom to er også temaet i det syrleg luskande nummeret Started a War. Ei ganske så treffande skildring av den store uhandterlege stilla som inntreff i etterkant av at noko skeivt er sagt, eller ingenting er sagt, eller …

Så slik, med slike låtar, overtyder denne Gallo meg ganske så ettertrykkeleg om at låtar det er noko kan han skrive. Og saman med sine to kombattantar i trioen dei stundom likar å kalle RG3 veit han å gje låtane eit grumsete og uimotståeleg liv.

8/10

TIDAL: RON GALLO – HEAVY META

 

Mar9

Sun Kil Moon – Common As Light and Love are Red Valleys of Blood

Posted on by
Standard

Verda: Kjærleiken lever, blodet flyt. Sun Kil Moon presenterer ein to timars seanse om tilstanden.

  Det der å fatta seg i kortheit ligg ikkje for Mark Kozelek. Så er i alle fall tilfelle når han kler seg i Sun Kil Moon-hamen. Det er berre blitt tydelegare og tydelegare med åra. For alvor byrja det vel med Benji. Mannens definitive albumtriumf frå 2014. I ein beskrivande stil og i eit assosierande lune lirka han der fram den eine storarta låta etter den andre, om livet og døden og kjærleiken. Frie for ironi og metaforar, og sterke på både flyktige og solide tankar omkring det å vere eit middelaldrande menneske. Basert på opplevingar ein kunne mistenke var ganske så personlege, men som likevel (eller kanskje heller nettopp derfor) hadde det allmenngyldige ved seg. Det han har gjort sidan har vore i same gata.

Mitt første inntrykk av Common as Love and Light are Red Valleys of Blood er at dette her herr Kozelek, dette liknar ein overkill. Albumet er dobbelt, tekstane meir ordrike enn nokon gong. Låtar som varer i både 10 og 12 minuttar, og ei samla speletid på godt over to timar. «Skal eg gå inn i dette då» tenker eg medan albumet luntar av garde berre sånn halvvegs i fokus. Tja svarar eg, og drar på ferie. Eg tenker ikkje så mykje som eit nanosekund på albumet den neste veka. Tilbake i godstolen er det nå likevel nett det albumet som blir søkt opp.

«Dobbelt, to timar, Bergen to Trondheim, Stranger Than Paradise, hmm», eg må sjekke dette litt nærmare. Og nærmare kjem eg, og nærmare kjem Sun Kil Moon, og det handlar om kjærleik og terror. Livets dualitet. Common as Love and Light are Red Valleys of Blood. «Why is this world simultaneously so beautiful and a pile of shit?».

Og det er eit groove her som er meir groovy enn det eg kan minnast Sun Kil Moon nokon gong har vore. Kozelek sjølv og hans faste trommekompanjong dei siste åra Steve Shelley er i all hovudsak aleine om å vere ansvarleg for dette. Bassisten Kozelek trer fram (som aldri før) og Shelley spelar smidig og vitalt. Kozelek nyttar i tillegg synthesizeren vel så ivrig som sin kjære nylonstreng-gitar. Eg nemnte sist gong eg skreiv om ei Sun Kil Moon utgjeving at tekstane til Kozelek hadde eit visst slektskap til hiphop-tekstar. Denne gongen er eg tilbøyeleg til å seie det same om det soniske opplegget. Utan at dette blir hiphop akkurat. Kozelek syng nå han, på sin sedvanlege nedpå måte, frå det melodiøse til det  resiterande.

There is healing in writing poems
There is healing in psychotherapy
There is healing in taking walks along the beach
But never underestimate the healing of music, baby

Kozelek startar albumet med ein song som, om ein skulle legge tittelen åleine til grunn, verkar å vere ei ærbødig helsing til staten der han vaks opp. Men God Bless Ohio er vel for så vidt noko litt anna enn det. Den handlar om gode og dårlege barndomsminner,  forfall og vald, og driv inn mot det essensielle spørsmålet «What saved me from the dark clouds hanging over Ohio?». Det er der musikken kjem inn, som redninga, som faktoren som har gitt hovudpersonen eit betre liv enn utgangspunktet bar bod om. Men dette er ikkje eit beiskt oppgjer med røtene. Eg tykkjer meir å høyre ein fleirdimensjonal song med varme og vemod som drivande krefter. Seinare, i songane som fylgjer, opplever eg at det dimensjonale til tider har eit meir svart/kvitt preg.

Ei hovudlinje albumet igjennom er Kozelek som tar kraftig parti for offeret og det gode, og endå kraftigare hudflettar valdsmannen og terroristen. I song etter song dukkar det opp kortare eller lengre skildringar og/eller tiradar om verkelege drap og terrorhandlingar.

Songen Bergen to Trondheim handlar særdeles lite om ein flytur mellom dei to norske byane. Desto meir handlar den om terroren mot ein nattklubb i Orlando. Og så handlar den om eit dikt av Muhammad Ali. Verdshistorias kortaste dikt. «Me, we» lyde heile diktet, og Kozelek gjer det til refreng, og til referansepunkt for kven det er som kan gjere noko med situasjonen. Med hatet, kløfta, mistrua, valden, terroren. Det er mogeleg han er inne på noko.

Apropos Ali. Boksing er ein sport Kozelek har eit lidenskapeleg forhold til, og det dukkar derfor opp referansar til nevekjemparar rett som det er i Kozelek sin assosierande og absolutt ikkje heilt lineære ordflaum. Plutseleg dukkar Bowie opp også, Kozelek likar Bowie. Eller Radiohead, som han ikkje likar noko spesielt. Eller Trump, som ikkje heilt overraskande er eit «asshole». Eller Jim Jarmusch-filmen Stranger Than Paradise, men utan at songen med same tittel handlar det aller minste om filmen. Han fortel om andre filmar og tv-seriar han har sett også, og om eit møte med Cameron Crowe. Han legg inn nokre flyktige ord om huset sitt i San Fransisco, og nokre temmeleg harmdirrande tankar om folks «social media»-vanar.

Portugal derimot elskar han, og syng om det i ein av dei finaste songane på plata (heilt til den blir noko forkludra av ei opplesing av eit brev han har fått frå ein konsertarrangør). Og så elskar han Caroline, og lar det komme til uttrykk sånn innimellom, i fleire av songane. Mot slutten prøver han å framføre ein Vague Rock Song, men gjer i metaordelag uttrykk for at han ikkje får det til. Sjølv om eg nå vil kalle den rett så funky og artig. Funky kan vel Bastille Day også kallast, og aggressiv, ja albumets mest aggressive spor; eit nådelaust oppgjer med djevelskap.

Elegante formuleringar eller lyrisk finesse kan det neppe kallast det Kozelek har føre seg. Av og til kan det dukke opp formuleringar eg opplever blir noko klumpete eller overflødige. Ja det kunne sikkert blitt redigert i sakene utan at skade hadde skjedd. Samstundes: Hadde ikkje då noko stått i fare for å bli borte? Dualiteten mellom det bitande gode og det noko uvørdent uelegante eller smått malplasserte. For eg ser ikkje bort ifrå at nett det er ei viktig årsak til at eg endå ein gong lar meg fascinere av eit Sun Kil Moon-album.

8/10

TIDAL: SUN KIL MOON – COMMON AS LIGHT AND LOVE ARE RED VALLEYS OF BLOOD