Bandet som alltid har ein dose smittsame hooks på lager.
Tempo, tempo, tempo, det er Whiteout Conditions det. 160 BPM og det som kjappare er. Ja skal ein danse til samfulle 41 minuttar av denne plata må ein ha ein salig solid kondis.
Nå har låtar med tempo for så vidt vore eit varemerke hos The New Pornographers frå dei debuterte med sin hooks-orienterte popmusikk i 2000, men aldri har vel bandet køyrt tempo så non-stop som på denne deira sjuande langspelplate. Aldri har dei vel heller nytta seg meir av synthesizer og mindre av gitar enn det dei gjer på denne. Og aldri har dei før gitt ut plate utan to-tre Dan Bejar spor. Han er ikkje med i det heile denne gongen. Det er ikkje trommis Kurt Dahle heller. Den nye trommisen heiter Joe Seiders. Saman med bandets hovudlåtskrivar og frontfigur Carl Newman skapar han eit rytmisk mønster (av trommer, maskiner, synth-droner, rytme-gitar) som finn si form, og som så går og går (for ikkje å seie flyr og flyr). Newman kallar det bubblegum krautrock. Han er absolutt inne på noko.
«In the valley of lead singers» blir det sunge med ein viss triumf i tonefallet i ein av songane på plata. Og den frodige dalen kan jo gjerne vere The New Pornographers det. For sjølv om Bejar ikkje deltek denne gongen, er det jo framleis tre ganske så tydelege vokalistar tilbake. Og enten ein av dei har hovudansvaret for ein song, eller to av dei duetterar, eller dei kastar seg i harmonisongens armar, eller serverer call & response av yppig merke, så er dynamikken i det desse tre gjer eit New Pornographers-kjennemerke med eit dusin utropsteikn bakom.
Neko Case har vore med sidan starten. «I only play for money» forkynnar ho absolutt friskt nok i opningssporet. Litt seinare har ho det vokale hovudansvaret i det vagt vemodige og raffinert melodiske høgdepunktet This is the World of the Theatre. Ein song om røyndom som blir til teater og teater som blir til røyndom. Eit tema Newman også er innom i den popboblande førstesingelen High Ticket Attractions. Songen han skreiv då han såg at det kunne skje at Trump blei president i USA. Den er ikkje utan angst. Det er ikkje tittelkuttet heller. Men angsten, eller kanskje heller den depressive tendensen, i denne er grunnlagt på eit meir personleg plan. «Hooked on a feeling» syng Newman (akkurat som Bjørn Skifs ein gong gjorde) men det er ikkje ei god kjensle som har hekta seg fast i han. Melodien derimot er spretten og munter nok, med eit langt og godt refreng sunge av dei to damene, Neko Case og Kathryn Calder. Sistnemnte har forresten si distinkte hovudrolle i det fengande nummeret Darling Shade.
Dermed var dei fem første låtane på albumet nemnt. Den andre halvdelen, den som fylgjer etter det noko haltande nummeret om søvnproblem, Second Sleep, opplever eg nok ikkje like konstant på det uimotståelege popkøyret. Men den høyrer då med, og den er på ingen måte dårleg. Verken når Newman oppmodar til å ikkje høyre etter når «the fool says, you can’t fool your way» i Colosseums, eller når bandet for ei låts skuld lar trommene stilne og dei tre songaren syng rett så sterkt saman i We’ve Been Here Before. Og vore her før har dei jo. Med sterke plater som Mass Romantic, som Electric Version, som Twin Cinema. Kanskje er ikkje Whiteout Conditions heilt der oppe, men du verden, eg håpar eg har gjort det klart at ein kan ha det rett så triveleg i selskap men denne også.
7/10
Popkroken 