Category Archives: 2016

Okt12

Bon Iver – 22, A Million

Posted on by
Standard

Ei lett attkjennelig stemme blant mystiske låttitlar og elektroniske tonar.                 7

Bilderesultat for bon iver 22 a million  Visst Justin Vernon er 22 då er Gud 33, og visst Gud er 33 då er Djevelen 666, og visst Djevelen er 666 då er den store menneskehopen A Million.

Det er nokon mildt sagt eksentriske låttitlar på det tredje Bon Iver-albumet. Dei er i grunn ikkje til å forstå. Eg skal ikkje så tvil om at opphavsmannen til titlane, Justin Vernon, har ei viss forståing av kva dei tyder, men for andre – uansett kor mykje matematikar ein måtte vere – byr det nok på problem. Om ein ser bort ifrå resonnementet eg starta med då. For så mykje har Vernon hinta, og så mykje har eg fått ut av songtekstane hans, at eg sit med ei forståing av at eit hovudtema på albumet er det knøttvesle individet, nummer 22, der det slit med sitt blant millionar av andre som slit med sitt, i ei verd – for ikkje å seie univers – det viser seg umogeleg å komme fram til ei forståing av.

Historia er velkjent: Justin Vernon tok inn på ei avsidesliggande hytte, som ein slags rekonvalesens i etterkant av at det blei slutt med dama og slutt med bandet. Der, med falsett-røysta si og få soniske hjelpemiddel, spelte han inn den neddempa og vakre Bon Iver-debuten, For Emma, Forever Ago. I tida som er gått sidan den blei gitt ut, tidleg i 2008, har ikkje Vernon forsynt verda med flust av Bon Iver-utgjevingar. Firespors ep’en Blood Bank kom året etter, medan det meir orkestrerte (vel mykje orkestrerte) albumet Bon Iver, Bon Iver kom til verda i 2011. Dei fem åra som så gjekk dukka Vernon sitt namn opp på ei og anna plate av andre artistar, eit tredje Bon Iver-album har han ikkje fått ferdig før no.

Det er mange stemmer på 22, A Million, men det er få andre enn Justin Vernon som står bak dei. Han nyttar seg av autotune. Nå er det ikkje nytt at Justin Vernon nyttar seg av autotune. På låta Woods frå ovannemnte EP brukar Vernon autotune-effektar til både å forvrenge røysta si og til å synge fleirstemt med seg sjølv (ei låt som raskt fatna interesse hos Kanye West, og som førte til at Vernon blei invitert med på eit par av platene hans). Utan at Vernon gjer Woods om igjen lar han autotune-effektar spele alt frå subtile roller til ganske så omfattande roller albumet igjennom. Der det handlar om ei subtil rolle, ei strofe her, ein vag skjelv der, opplever eg at autotunen er ei lita vitaminpille. Unntaket må vere når stemmeforvrenginga blir til ein smurf. Då slit eg litt.

«It might be over soon» syng ein nestensmurfe-tuna Vernon innleiingsvis. Det er ei strofe som sette seg fast i opphavsmannen då han var på ferie på Santorini heilt utafor turistsesongen. Ei strofe som både kan ha ein optimistisk og pessimistisk klang. Alt etter kva utgangspunktet er. Ein dualitet som dukkar opp i fleire spor på plata. I 33 «GOD» der Vernon både syng om å «be floating» til ein eller annan (Gud kanskje?) samstundes som han avskriv denne andre (Gud kanskje?) med ord som «not gonna need you anytime». Medan han i avslutningssporet 00000 Million syng om å gå seg vill «just to come back home».

Vernon går seg vel verken vill eller har tatt turen heilt heim på 22, A Million. Han har plassert gitaren langt inne i kroken og trykke i staden på knottar. Slik skapar han ei plate som kanskje kan sjangerplasserast i elektronika-segmentet. Der det soniske divergerer frå det skitne halvfunky sporet 10 d E A T h b R E a s T til den vakkert flytande og lite effektforstyrra songen 8 (circle) og den nesten litt countryaktige 00000 Million. Tonen er like fullt veldig Bon Iversk albumet igjennom den, og det går så absolutt an å sette pris på den dei fleste av dei trettifem minuttane plata varer.

TIDAL: BON IVER – 22, A MILLION

Okt2

Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

Posted on by
Standard

Eit album kledd i sorg.                                                                                                            8

Bilderesultat for nick cave skeleton tree  Kort tid etter at Nick Cave mista sin 15 år gamle son Arthur i ei tragisk fallulykke spelte han inn songen I Need You. Så har eg i alle fall høyrt. Eg har også høyrt at songen, ja alle songane på Skeleton Tree, vart skrivne før sonen døydde. Det er likevel vanskelig når eg høyrer I Need You, og kjenner til omstenda, å førestille meg anna enn at songen handlar om Nick Cave sitt fortvila sakn etter sonen. Stemma hans er eldre og slitnare, og han går inn i det heilt utan sikringsnett, heilt utan avstand til det han syng, og han syng «nothing really matters, nothing really matters when the one you love is gone».

Nick Cave har ikkje orka, forståelig nok, å gjere intervjurunden i samband med utgjevinga av Skeleton Tree. I staden har det komme ein film (One More Time With Feeling), regissert av Andrew Dominik, frå innspelinga av albumet, der Nick Cave også seier noko om tragedien som ramma han og familien. Eg har ikkje sett filmen. Men eg har lest at han i filmen ved eit tilfelle spør «When did I become an object of pity?». Det enkle svaret på det spørsmålet er ganske opplagt. Eit kvart menneske med eit hjerte synst synd på ein far som mister sitt barn. Men eg tenker Cave med spørsmålet også ynskjer å seie noko om omfanget av medynken, at den ikkje berre kjem ifrå dei næraste, men også ifrå så altfor mange framande, og at den medynken treng han ikkje. Eg og dei aller fleste som lyttar til plata er blant desse framande. Men det er ikkje lett å risse tragedien bort frå Skeleton Tree. Den er med og fargar opplevinga, og gjer nok også noko med vurderingsevna. Ja slik er det, og slik må det vel vere.

Eg er fullt klar over at det sterke opningssporet Jesus Alone handlar om noko anna enn sonen sin død (Jesus sin gjenkomst for eksempel). Men når Nick Cave gjer strofa «with my voice I’m calling you» til eit mantra i avslutningsdelen er det umogeleg å ikkje tenke at det er Arthur som svevar gjennom tankane hans. Eller kva med at han har fått den danske sopranen Else Torp til å synge duett med seg i Distant Sky? Eg gjer meg tankar om at han kanskje synst ei linje som «let us go now, my darling companion, set out for the distant skies» blei for vanskelig å synge sjølv. Og kva med det brutalt vakre refrenget i den avsluttande tittellåta:

I called out, I called out
Right across the sea
But the echo comes back empty
And nothing is for free

Kan det vere andre enn sonen som er gjenstand for det ropet? Det kan det kanskje. Men eg klarar ikkje å tenke at det er andre. Så det er sterkt, det er hjerteskjerande, det er krevjande.

The Bad Seeds har som vanlig vore med og tonelagt songane. Først og fremst med ein av dei, fiolinisten og multiinstrumentalisten Warren Ellis. Som medkomponist og produsent har han nok hatt minst like stor innflytelse på korleis det soniske landskapet har blitt som det Cave sjølv har hatt. Eit landskap der synth-droner, strykar-droner og andre droner, atonalitet, varlege loops og skakk rytmikk sit att som eit hovudinntrykk. Ikkje det at gitaren er heilt borte, ikkje det at tonalitet og melodiske linjer er lagt fullstendig til sides, nei det er ikkje det, men hovudinntrykket er at bandet seglar inn i ein slags avantgardistisk ambient stil, og at den heller meir mot det stillferdige enn det bråkete. Dei var vel for så vidt på veg dit ved førre korsveg, Push the Sky Away (2013). Eg synst dei er der på ein meir medrivande måte denne gongen. Frå det skurrande og skjelvande dronemønsteret som beveger seg under orda til Cave i Jesus Alone, via knirk, sørgmodige synthlinjer og space-klunk i Rings of Saturn, eit meir stormande lyd-drama i Anthrocene, til det ganske så konvensjonelle keyboard-borne tittelkuttet.

«The song, the song it spins now since nineteen eighty-four» syng Nick Cave i songen Girl In Amber, og eg tenker kanskje han har sin eigen karriere saman med The Bad Seeds i tankane. For det var jo i 1984 den første Cave-plata med dette bandet dukka opp, From Her To Eternity. Og sidan har dei dukka opp, og dukka opp, platene, alltid med ein songar i front som har gjort det heile veldig attkjennelig. Men held ein From Her To Eternity sin viltre og skakkøyrte Cave-blues ved sida av Skeleton Tree, ja så høyrer ein to temmelig forskjellige album. Og eg kunne helde andre album ved sida av kvarandre og høyrt at dei var nesten like forskjellige. Noko bind dei likevel i hop: Cave-bluesen, det gotiske dramaet, scener i dryppande mørke, døden og himmelen og helvete, men også noko rungande romantisk noko. Ofte formidla i eit forteljande ordelag, ganske så ordrikt til tider. Det forteljande har Cave så godt som lagt til sides på Skeleton Tree, her er han meir insinuerande, meir over i det underbevisste kanskje.

Og absolutt alt er ikkje mørkt og sortungt. Eg opplever i alle fall Rings of Saturn som noko litt anna, som eit erotisk lada augeblikk. Nick Cave halvsyng ein surrealistisk tale, eller kanskje ein hyllest, til ei kvinne, som ligg naken i senga, ved sida av hovudpersonen, etter at sexakta har komme til sin ende, og som ikkje har anna å seie om det enn at «this is the moment, this is exactly where she is born to be». Eit slektande tema kan det også vere at Magneto touchar innom. Refrenget kan i alle fall tyde på det. Refrenget der Cave med lengt i diksjonen syng «In love, in love, in love you laugh, In love you move, I move and one more time with feeling». Samstundes er det noko definitivt sorgtungt over den som gjer at eg tenker at den vel så mykje handlar om å bli ramma av «such a hard blues down there in the supermarket queues». Nede der blant alle som synst synd på han.

Skeleton Tree er musikk som så vidt pustar, men likevel har intense krefter i seg.

TIDAL: NICK CAVE & THE BAD SEEDS – SKELETON TREE

Sep23

Tom Roger Aadland – Blondt i Blondt

Posted on by
Standard

Dylan og vestlandet og skikkelig musikalsk omsetjing.                                                         8

  Medan Bob Dylan i det herrens år 2016 reiser rundt og syng Sinatra, har andre nytta året til å synge Dylan. Med hyllest-plater og konsert-tiltak har det blitt grundig markert at det som blir kalla rockens første dobbeltalbum, Blonde on Blonde, fyller femti år i år. Så det er kanskje ikkje heilt tilfeldig at det er nett i år Tom Roger Aadland gjer det same med Blonde on Blonde som han gjorde med Blood On the Tracks for sju år sidan, gjer den ut i nynorsk språkdrakt.

Ho tar nett som ei kvinne                                      She takes just like a woman
Ho elskar nett som ei kvinne                               She makes love just like a woman        
Og ho er sår nett som ei kvinne                         And she aches just like a woman
Men ho fell saman som eit lite barn                But she breaks just like a little girl

Ein kvar med den minste kjennskap til Dylan kjenner att refrenget til Just Like A Woman. Og ein kvar ser at Aadland legg seg tett opp til Dylan sine formuleringar. Noko som for så vidt kjenneteiknar det han gjer plata igjennom, han vandrar ikkje langt bort frå Dylan sitt opphavelige univers. Aadland driv med det Olav H. Hauge ville ha kalla umsetjing. Men når det er sagt, det er mykje som spelar inn når ein song skal omsetjast. Melodien, rytmen, diksjonen, rima, orda, dobbelbetydningane, innhaldet. Ein kjem aldri i mål med noko som helst av verdi om ein trufast og slavisk prøver å oversette/overføre alt akkurat slik det opphavelig er. Då vil ein snuble og tryne, og framstå som ganske så traurig. Aadland snublar ikkje. I endå skarpare grad enn på Blod på spora finn han tonen i hop med det dylanske. Og balansen, ikkje minst balansen. Balansen mellom det å ha respekt for den opphavelige songen og det å ruske litt i den, å våge å gjere den til sin.

Å, kjærast, er det skuggen min som fell
Å sitje fast i Strileland
Med sentrumsblues i kveld

Eit spørsmål eg stilte meg, sånn cirka 20 sekund, etter at eg høyrde ryktet om at Tom Roger Aadland hadde kasta seg over Blonde on Blonde, var: Kva i all verda skal han kalla Stuck Inside of Mobile With the Memphis Blues Again. Svaret er suverent, svaret lyde «Sitje fast i Strileland med sentrumsblues i kveld». Shakespeare er blitt bytta ut med Holberg, Texas Medicine med Hardingøl, «her honky-tonk lagoon» blir til «min barndoms blanke fjord» og Grand Street til Torget. Slik plasserer Aadland den viltre historia i eit vestlandsk landskap, samstundes som Dylan sitt ordkløyveri heile tida er vel tatt vare på.

Med din merkurmunn i eit misjonsmagasin
Og dine auge som røyk og dine bøner som rim
Og din sølvkross klår, og di klokkerøyst som skin
Å, kven iblant dei trur dei kunne handtere deg  

Det legendariske sistesporet Sad Eyed Lady of the Lowlands er eit høgdepunkt på Blonde on Blonde. Aadland har gjort songen til eit høgdepunkt på Blondt i Blondt også. Igjen, ved å kalle den for «Sorgsame kvinne i frå Jæren», flyttar han den til vestnorske trakter. For så, med ein akustisk gitar i ei førande rolle, å la dei fem lange versa flyte poetisk rikhaldig og melodisk snoande, dei ti minuttane som trengs for å få formidle det han har å formidle om denne kvinna med «helgenandletet» og ei «sjel som ei mørk natt». Så kan jo Dylanologane drøfte om opphavsmannen med «mercury mouth» tenkte på merkur eller på kvikksølv. Dylan, som den rakkaren etter ordspel og dobbelbetydningar han er, har ganske sikkert hatt begge betydningane i tankane. Men her er vi vel inne på eit felt som må vere ei skikkelig utfordring når lyrikk og songar generelt, og Dylan spesielt, skal i frå eit språk til eit anna, ords dobbelbetydning. Den vidgjetne linja «Everybody must get stoned» frå Rainy Day Women # 12 & 35 er vel ein klassikar i så måte. Det er sjølvsagt umulig å bringe dobbelbetydninga med over til norsk utan å klusse det alvorlig til. Jan Erik Vold, som for mange år sidan ganske så frilyndt leika seg med fleire Dylan-låtar, slo til og song «Hele folket må bli steine», Aadland nøyer seg med «Alle saman må bli steine».

Nemnte Vold tok seg også fridomen å døype Leopard-Skin Pill Box Hat om til «Leopardskinnsbadehetta di». Aadland har måtta finne ei anna løysing. Og, «Leopardskinnsbunadshetta di», er ikkje ueffen den heller. Ikkje det soniske arrangementet den har fått heller. Eit ulmande funky eit, som ganske så strålande bygger oppunder den syrlige sjalusien som gjer seg til kjenne både i og mellom linjene. Det soniske uttrykket som Aadland gjev songane skil seg forresten ganske så dugelig frå det kvikksølv-lydbildet Dylan stod for på Blonde on Blonde (og forgjengaren Highway 61 Revisited). Aadland og hans meir enn habile kvartett med medmusikantar skaper i grunn eit ganske så variert lydbilde. Frå countrytonar i «Eg vier mi tid» til heftig rock’n roll i «Absolutt vene Marie». Frå banjoplukking kombinert med eit Springsteensk lydmønster i den flotte versjonen av I Want You (høvelig nok kalla «Eg må ha deg») til det leduge og samstundes djupt gravande groovet i høgdepunktet «Mellombels som Akilles».

Og når vi snakkar om høgdepunkt, og når vi snakkar om attraktive og gode arrangement, og gjerne legg til noko om ein songar i perfekt modus, ja så kjem eg sjølvsagt ikkje forbi «Visjonar av Johanna». Eg går aldri forbi Visions of Johanna utan å snu meg, utan å spele den ein gong til, minst. Det er noko med den låta, noko alvorlig tiltrekkande, med mystikken i den, med melodien den så heilt og fullt er i, med nokre av linjene, fleire av linjene, som «Ain’t it just like the night to play tricks when you’re trying to be so quiet?», som «The ghost of electricity howls in the bones of her face». «Er det ikkje nett likt natta å forføre deg, heilt utan nåde?» spør Aadland og tar lyttaren med inn i ein langsam song om kjærleik, om mystikk, om samvit som forgår, om ei heimsjuk Mona Lisa, og om desse visjonane av Johanna som til slutt er det einaste som er att. Ein varleg elektrisk gitar spelar tonar som kan ha spira fram like sør for Twin Peaks, og ingenting hastar, alt er først og fremst ufattelig vakkert.

Ja så dette fekk han jammen meg til du. Og eg, sjølv om eg absolutt også ville sette pris på ei plate eller to eller tre til av hans hundre prosent eige materiale, tar meg sjølv i å fundere på korleis ein Tom Roger Aadland-tur ned til Desolation Row hadde tatt seg ut.

TIDAL: TOM ROGER AADLAND – BLONDT I BLONDT

Sep18

Okkervil River – Away

Posted on by
Standard

Med ny besetning seglar Will Sheff vidare utan særlig til stress.                                      8

Bilderesultat for okkervil river away  Først seier Will Sheff farvel. Farvel til Okkervil River. Han gjer det ved å døype opningssongen for Okkervil River R.I.P., for så å halde fram i selskap med … vel, Okkervil River. Eit litt anna Okkervil River rett nok.

Sjølve songen, opningssongen, Okkervil River R.I.P. er ein halvsurrealistisk tale som startar med utsikt utover ein innsjø og den fantastiske himmelen over den (ta ein titt på albumcoveret, som denne gongen ikkje er illustrert av William Schaff, men er flott likevel). Men derifrå går det nedover. Songaren, altså Will Sheff, fortvilar over at det ikkje er ein einaste trygg plass på jorda å plassere dette fantastiske synet. Han ser seg sjølv kledd i «a white suit and black sunglasses» på veg til «the last mass». Før han vandrar inn i eit lengre vers om døden. Den tragiske døden til Judee Sill, til eit par av medlemmene i soulgruppa Force MDs, og til hans eigen bestefar. Men, kjem han på, i det songen har vart i fem minuttar, han vil ikkje opne munnen «just to piss and moan», så etter eit kort mellomspel nyttar han siste verset til å skildre eit hyggelig besøk i skøytehallen, samt fortelje om bandet han såg her om dagen, og som han vennlig vende seg til og sa «play that cover song again». Med denne, si medvitsstraumaktige skildring av menneskelig veikskap, der det også er sett av god plass til sjølvransaking og trekk av det kvardagslige, teiknar Sheff eit varmt og ganske så sympatisk bilde av korleis det er å snuble rundt i dette livet. Og eg tykkjer det er stort sett der han er på denne plata, i den eine lange songen etter den andre.

For eitt år sidan vart Okkervil River sitt gjennombrotsalbum Black Sheep Boy feira med ei fortenestfull og flott tiårsjubileum-utgåve. Eit album som frå den frådande For Real til ulmande A Glow  vel er det kraftigaste og mest intense stryket bandet har forsert. Rundt neste sving fant dei med The Stage Names fram til rock’n roll-tonar som tok beinvegen inn i ryggmargen (i alle fall til underteikna). Via ein ekstrasving med slikt som ikkje kom med på The Stage Names kalla The Stand Ins gjekk så ferda ned i den heller svarte hølen I Am Very Far, før den atskilleg lysare nostalgistraumen The Silver Gymnasium gjorde eit dugande inntrykk for tre år sidan.

Tida som så fylgde har Sheff i intervju og liner notes beskrive som ei noko forvirrande overgangstid. Både på den personlige plan og på planet som handlar om hans musikkliv. Bandet hans byrja å gå alvorlig i stykke. Gjennom åra hadde det vore mannskapsendringar hos Okkervil River, men no forsvann omtrent alle. På eit tidspunkt fekk han låne eit hus i Catskills, for å klarne hovudet. Då strøymte det nye songar utav han, både når han var i sober tilstand og når han hadde hatt i seg litt fleinsopp. Det er ikkje blitt verdshistoria, og heller ikkje Will Sheff, sine tristaste songar dette her, det er det ikkje. Men døden spelar like fullt ei større eller mindre rolle i alle.

I’m not scared to die
as long as I know the universe
has something really to do with me

Call Yourself Renee fylgjer i hælane på opningssporet, og er i grunn ein ganske så vedunderlig song. Der den startar med eit nennsamt strykar/blåsar-orkestrert arrangement, før den snirklar seg melodisk grasiøst av garde, litt jazzig, litt psykedelisk og med varleg koring frå fintfolk som Marissa Nadler og Jonathan Meiburg. Teksten er i god Sheff-ånd temmelig ordrik. Og ikkje heilt til å forstå. Og nett det, det siste der, er meir det vanlige enn det uvanlige på albumet. Der Sheff på tidlegare album ofte har presentert meir eller mindre forståelige historier er Away sine songar meir surrealistiske, meir over i medvitsstraum-farvatnet.

Wild wild nights, Heavy romance
There was Percodan spilled on the dance floor
There were corpses in plain sight, and they were just walking around

Frontman In Heaven er albumets aller mest ordrike nummer. I, i alle fall til denne plata å vere, eit noko pesande tempo, formulerer her Sheff tankar, for ikkje å seie viltre draumar, som både omfamnar den store fridomen og etterlyser verdigheit. Ein kronglete og medrivande song. Særdeles medrivande opplever eg også Judey On a Street å vere. Den låta på plata der rytmikken er lengst framme i bildet. Ein monoton suggererande rytmikk og ein luftig lettbeint song, om kjærleik og død. Om å vente på ei jente som ikkje heilt kan bestemme seg, og eit ynskje om å bli hjelpa over på andre sida for der å kunne klunke på harpa, dunke i trommeskinnet, og halde fram med å vente. Noko meir jordnært er då kanskje temaet i The Industry. Albumets kortaste song (berre fire og eit halvt minutt lang), der Sheff kjem med eit og anna spark mot musikkindustrien. Ikkje så kraftige spark, men for så vidt treffande nok. Som det mot Pitchfork og det noko pedantiske karaktersystemet der (med utgangspunkt i karakteren som Silver Gymnasium blei tildelt, og som kanskje svei litt): «All while you’re out there, grinding on some poor girl, Who is backstage at the 6.8 rock fest».

Og bandet då, Okkervil River, kven er no det då, denne gongen? Sånn utanom Will Sheff. Ja kanskje er det berre han no, og så musikarar han finn det spennande og invitere med seg? På Away har han med seg folk som oftare har spelt musikk over i jazz og avant-garde leiren. Dei tar ikkje så mykje av slikt med seg over til Away, men dei gjer absolutt sitt til at albumet har eit luftig og ledug lydbilde, og ein nennsam klang, i låtar som hovudsaklig ikkje forhastar seg. At Will Sheff tok innspelinga med seg frå New York til Los Angeles og fekk Jonathan Wilson til å mikse den har nok heller ikkje gjort nokon skade. Så då sit eg her då og har lite anna enn fint å seie om nok ei Okkervil River-skive.

TIDAL: OKKERVIL RIVER – AWAY

Sep7

Angel Olsen – My Woman

Posted on by
Standard

Frå det elektrisk pågåande til det praktfullt ettertenksame.                                                   8

My Woman  Det startar med ein song som flyt av garde på ei draumeven bylgje av synth-tonar. Songen heiter Intern og handlar om forelsking og det store ønskje om å «be alive» og «make something real». Den er laga på ein melodi til å krype inntil, til å varme seg på, og den er så definitivt verkelig.

Baby don’t forget
don’t forget it’s a song
I’ll be the thing that lives in the dream when it’s gone

Det sluttar med at Angel Olsen sit åleine ved pianoet. Der framfører ho Pops, ein tynnhuda song om å kjenne seg forkommen, forlaten og einsam. Pianotonane hutrar, men maktar like fullt å vere vakre. Angel Olsen syng med skjelv i målet, og spør «what is it my hearts made of?». Men ho syng også med kraftfull indignasjon «live out your life, I’ll never tell you you’re wrong». Og så syng ho sisteverset eg har sitert like før dette avsnittet. I all sin enkelheit føler eg ikkje at det er heilt opplagt kva verset vil sei meg. Men eg veit det er vakkert (det er nok ein av årsakene til at eg måtte sitere det), og eg verar at det ber på eit håp, trass alt. Noko eg for så vidt synst høver seg som eit slags punktum, for det er jo eit spor Angel Olsen er inne på i fleire av songane undervegs, håp-sporet. I større grad enn kva som har vore tilfelle på hennar tre tidlegare plater.

Det er nokre år (6 år), og nokre soniske steg, sidan Angel Olsen ganske så folk-varleg debuterte med mini-albumet Strange Cacti. For så to år seinare å fylgje opp med eit nytt folk-album (Half Way Home) som heller ikkje bevega seg utafor den akustiske sfære. Annleis, ganske så annleis, skulle det bli når ho i 2014 presenterte seg med sitt tredje album, Burn Your Fire for No Witness. Ei plate der ho hadde eit aldri så lite band med seg, og handterte den elektriske gitaren like så flittig som den akustiske. Resultatet var ein ganske så variert seanse, der både det fyrige, det smussige, og det varlige fekk sin plass.

Når det gjeld My Woman og variasjon stiller det heile seg på ein litt annan måte. Eg har nemnt den soniske og tekstlige avstanden mellom første og siste song. Mellom desse pustar og lever det åtte andre songar med ein meir gitarorientert legning. Men Angel Olsen har gjort noko litt uvanlig når ho har bestemt kva rekkefølgje låtane skal ha. Ho har nemlig valgt, etter at varmen frå førstesporet har lagt seg, å pøse på med dei mest energiske låtane på albumet. For så i albumet sin andre halvdel å både roe tempoet betraktelig og la eit par av låtane flyte av garde til dei nesten passerer 8 minuttar. Om dette påfunnet kan ein jo då komme med den innvendinga at ho ved å stille songane som liknar mest på kvarandre nærast kvarandre rokkar ved variasjonen. Gjer den mindre. Mindre enn nødvendig. Kanskje gjer ho det også? Samstundes opplever eg at kvar enkelt song på plata stemplar inn med såpass eigenart at dei toler det.

I dare you to understand
what makes me a woman

Og plata heiter My Woman, og Angel Olsen er ei kvinne på 29 år, og ho har fortalt at plata mellom anna tar for seg kampen det er å vere kvinne, og det må jo vere vettug å ta for seg. Ho gjer det i samanhengar der det mellommenneskelige er ein vesentlig faktor, og då oftast det der mellommenneskelige som kallast kjærleik. Slik tilfelle er i den eine av dei nemnte lange låtane. Woman heiter den enkelt nok, men kjærleikstilhøvet som blir skildra i den er ikkje like enkelt. Hovudpersonen dobbelkommuniserer, ho fortel ein person at vedkomande kan dra sin veg , men ho gjer også uttrykk for at dei to har noko spesielt saman. Ho bryt og ho ber. Går ned på kne og syng «tell me what I wouldn’t do, tell me that love isn’t true, I dare you to understand, what makes me a woman». Ein gitarsolo, ein oppskrubba ein, gjer eit slags svar. I ei låt som sig fram med psykedeliske synth-fargar som bakteppe, ikkje så veldig langt unna trakter der Portishead har gjort mykje bra. Medan Angel Olsen si allsidige stemme vandrar mellom det kraftfulle og det vevre.

Til I am nothing else
but the feeling

Og røysta hennar er så mykje, frå rå til engleaktig og meir til, og heilt uaffektert er den det. På sitt råaste er den i grunge-åtaket Not Gonna Kill You. Ein song der kjenslene dansar utanpå, og der bøna «let the light shine in» går i nærkamp med destruktive krefter. Røff i mål og tone er dama også i songen som nok har det klaraste hit-potensialet på albumet, Shut Up Kiss Me. Ein song som ganske så eksplisitt maktar å fange augeblikket etter ein krangel der partane ikkje er heilt klare for å gå vidare enno. Men der den eine er nærare det enn den andre. Her er det ho. Noko ho med tydelig diksjon gjer til kjenne i refrenget – «Shut up kiss me hold me tight».

There is nothing new under the sun
heartache ends, heartache ends, heartache ends,
And begins again

Med Heart Shaped Face driv Angel Olsen inn i albumet sin rolege, dvelande avdeling. Det er eit snev av country å spore i den låta, av den sorten Lucinda Williams kunne skape i sine beste dagar, på nittitalet. Samstundes har den også eit vesen som kan minne meg om Sharon Van Etten. Å vere i endring er eit tema som blir tatt opp i låta. Noko den har til felles med Sister, den kanskje flottaste songen på plata. Eit snev av country er det i den også, der den sig framover, og forsiktig bygger seg oppover, og held tak i nokre drivande vakre tonar. «All of my life I thought had changed» er eit mantra i siste del av songen. Den andre songen som strekk seg mot åtte minuttar. Men mest opplever eg den som ei kjærleikserklæring til livet og til ei søster – «I want to live life, I want to die right, next to you».

Slik, med songar som går audmjukt til verks, med songar som er fulle av vilje, og med songar som har snerren i seg, tar Angel Olsen lyttaren med på ei variert ferd som når siste sukk tonar ut viser seg å henge bra i hop.

TIDAL: ANGEL OLSEN – MY WOMAN

Aug29

Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung

Posted on by
Standard

Folkrocksongar som er meir enn det.                                                                                             8

Bilderesultat for ryley walker golden sings that have been sung  Det første eg høyrte frå Golden Sings That Have Been Sung (for ein utmerka platetittel forresten) var songen The Roundabout. Eg høyrte den på ein cd som låg ved eit nummer av musikkmagasinet Uncut. Der dukka den opp som spor nummer to i hælane på ein fersk Teenage Fanclub-låt. Eg hadde ikkje studert på førehand kva cd’en inneheldt. Eg berre putta den i bilstereoen. I det Ryley Walker sette i gang å synge trudde eg det var Steve Gunn. «There’s no instance in conscience or convenience» song han, og eg trudde det var Steve Gunn som song ei Steve Gunn-låt eg ikkje hadde høyrt før, men som virka å vere ei ganske typisk Steve Gunn-låt. Trudde eg, nokre sekund til, før eg fatta at røysta ikkje var heilt Steve Gunn. Eg fiska opp coveret og konstaterte at: nei, det er jo Ryley Walker, han der fyren som eg i fjor, då han dukka opp med andreplata si Primrose Green, fekk meg til å tenke på Van Morrison. Rett nok ikkje for stemma si skuld, då var det coverbildet som lurte meg litt.

Vel, vel, tonar frå Walker sin akustiske gitar rullar, rullar venleg og suggererande, i eit varmt groove. «You can find me at The Roundabout» formidlar Walker eit par minuttar inn i songen, ein elektrisk gitar knurrar varsamt som eit svar på det. Og så rullar låta vidare, og Walker syng om det som fell han inn, om ein venn som ler fordi han skal få ei dotter, om far sin som han trur «wanted a daughter», om passasjerdøra som ikkje funkar, om å vere kledd i ein gammal frakk «with a couple of war badges and a two cent stamp», slikt. Og eg får meg ikkje til å tru anna enn at The Roundabout må vere ein bra plass. «You can find me at The Roundabout» syng Ryley Walker for tredje gong, i det songen rullar mot sin siste tone. Medan eg rullar vidare, svingar ut av ei rundkøyring, finn The Roundabout, igjen, og rullar vidare.

Sist gong eg skreiv noko om Ryley Walker, og det er ikkje så lenge sidan, det var i fjor og det handla om andreplata hans, så hadde eg eit sterkt fokus på Walker som gitarist. Det kan eg for så vidt ha no også, han trillar fram gode tonar frå den akustiske gitaren sin, men eg vil heller denne gongen ha meir fokus på Walker som låtskrivar og songar, eller singer/songwriter som det vel også kan heite. Eg opplever nemlig at den unge mannen (han er 26 år) har blitt ein rett så interessant slik ein. Det er noko med songane her som gjer inntrykk av å vere Ryley Walker slik han er. Som fører til at han skil seg litt ut. For all del, han opererer i eit felt der det har funnest mange før han. American primitive og den engelske folktonen som har vore grunnlaget i det han har drive med så langt i sin karriere har han imidlertid rusla litt bort i frå. Vel og merke ikkje i tydinga fjerna seg heilt ifrå, for det har han ikkje. Folk som Nick Drake og John Martyn lurer framleis i skuggane. Men nærast han, nærast tonane Walker har skapt til denne plata, står Mark Eitzel og sveiar. Står der med eit snev av blå jazz i ryggmargen, og lar folk bli til rock, eller rock bli til folk, eller berre gjer det han må gjere, syng om baren og tørsten og det som manglar når han vaknar. Mark Eitzel altså, som frontfigur i American Music Club, eller berre på eiga hand. Eg seier ikkje at det er akkurat der Ryley Walker er på denne plata, men han er i nabolaget ein stad. Temmelig langt vekke frå blomsterenga han satt i på coverbildet til Primrose Green. På ein annan stad enn naturmetaforane og det noko matte draget som prega det tekstlige den gongen. No syng han linjer og vers av ein røffare støyping, som går tettare på det mellommenneskelige. Tettare på songaren sjølv kanskje?

Seventeen past three, and I’m waiting on a friend
He owes me cigarettes, and I owe him gasoline
Half past four, and the speed is kicking in
Honey, come on over and I’ll show you where I begin

«And with a sullen mind, I carry you» lyde det så når songaren like etterpå kjem til refrenget. Og det går jo kanskje ikkje så bra? Humøret tatt i betraktning altså. Men bra er den elektriske gitaren (for ikkje å seie gitarane) som kastar sine glør over songen. Sullen Mind, albumets mest elektriske nummer.

Funny thing she said to me
Why’d you even come over last night?
You’re chiming in the wrong shade of blue
Saturday night meant nothing,
but I know that Sunday was true

Før det, før songen har komme så langt, ja heilt innleiingsvis, har ho sagt noko anna merkelig, «I could see you giving me a child» har ho sagt, til han. Han får ikkje heilt tak på det, tak på kva ho vil med han. Songen heiter sjølvsagt Funny Thing She Said og sig fram i ei jazzig form, med trommevisping og litt bratsj-skjelv. Eg tar den like godt inn kneståande.

What’s a mile a minute to somebody walking
backwards in daylight savings time?
Not very fast I guess
Go on, take my advice brother
Skip out on the bill, and piss on the rest

Slik lyde eit av dei fire versa som gjer seg til kjenne i avslutningsnummeret Age Old Tale. Verken det verset eller dei andre etterlet meg særlig sikker på kvar Walker vil hen. Slik eg for så vidt opplever fleirtalet av songane på plata. Men det er likevel noko forteljande over det han formidlar. Det sviv ein slags historie utav songane her. Nokre snillare enn andre, utan å bli direkte snille. Nokre syrlegare enn andre, utan å bli ufyselige. Og Age Old Tale er innom heile spekteret. Noko den tar seg god tid til. Drygt åtte minuttar. Frå den startar ut med atonal gitargnikking til eit vakkert harpetema tar over og låta driv inn i seg sjølv og ekspanderer varleg mot sin sjølvsikre konklusjon: «I’m beloved by the loved, who love to love, And I can still cut loose on a weekday night».

Albumet er spelt inn i Ryley Walker sin heimby Chicago, med tidlegare Wilco-medlem Leroy Bach i produsentrolla. Ei rolle han har stetta godt. Han og Walker og dei andre sju som spelar på plata har skapt eit klangfullt og luftig lydbilde, ein tiltalande stad mellom intrikat og ukomplisert.

TIDAL: RYLEY WALKER – GOLDEN SINGS THAT HAVE BEEN SUNG

Aug17

Thee Oh Sees – A Weird Exits

Posted on by
Standard

Ein bra dose groovy psykedelia frå ein produktiv fyr og hans medsamansvorne.              7

  To trommeslagarar, ein bassist, og så John Dwyer. Slik er stoda her, på A Weird Exits. Og dei får det til. Eg kan vel ikkje seie anna. Dei får til å skape ein førti minuttar lang rock’n roll-seanse som både kastar seg ut i det frenetiske, driv inn i det kinetiske, og snik seg rundt i det psykedeliske.

At John  Dwyer er med, er i sentrum, er den drivande krafta, når det kjem musikk frå Thee Oh Sees er jo berre slik det skal vere. Det er hans prosjekt. Frå han kalla det OCS (utan å komme opp med ei eintydig forklaring på kva dei tre bokstavane stod for) og dreiv å sysla med instrumentell musikk ganske sånn på eiga hand, og til det blei meir eit bandprosjekt og via nokre mellomstasjonar blei til Thee Oh Sees.  A Weird Exits er noko slikt som Thee Oh Sees femtande utgjeving i løpet av ein tiårs-periode. Produktivitet der i garden altså. Noko som vel John Dwyer først og fremst må tildelast ansvaret for. For kven andre som er med og spelar i bandet har vore under stadig endring.

Ei omfattande endring i dei soniske tilhøva har ikkje Dwyer føretatt undervegs. Det meste som er å finne på dei femten platene kan det nok forsvarast å kalle psykedelisk garasjerock. Men når det er sagt, så er det ikkje stillstand som er karakteristisk for det Dwyer driv med. Nei, han og hans medsamansvorne beveger seg så definitivt både i hjerta av og i ytterkantane av sjangeren. Noko som så definitivt også er tilfelle med A Weird Exits.

Det er ei variert plate i grunn. I positiv tyding. Med eit sterkare fokus på rytmikk og det dansbare enn kva som har vore vanleg frå den kanten. Dei to trommeslagarane blir altså godt nytta, og bassist Tim Hellmann driv fram sine saker ganske så sentralt i lydbildet.

To av låtane er heilt utan vokal. Jammed Entrance står fram som ein krautslektning. Dyrkar monotoni på ein hengslete og ikkje heilt trufast måte, med synth-syre og ugode akkordar. Unwrap the Fiend pt. 2 er på si side ein meir vennlig ambientslekta sak.

Halvparten av dei åtte låtane på plata går ganske så frontalt og hardt til verks. Ticklish Warrior og Gelatinous Cube i eit hard rock møter grunge landskap. Medan Dead Man’s Gun og Plastic Plant, i all si skingrande prakt, har eit meir funky og medrivande hjerte. Det i takt med at det frå munnen til Dwyer blir formidla, tilliks med det eg oppfattar som ein gjennomgåande tone på plata, nokså desperate meldingar om tilstanden kring oss. Slike som: «Exercise in slow erasure, human kind and earthly nature, smoldering the ashen claw, closes all the exit doors».

Til slutt på plata kjem det så to spor som roar tempoet ganske så merkbart ned. Crawl out From the Fall out og The Axis som dei er titulert har ei samla speletid på fjorten minutt, så dei tar sin plass. Og dei ettergjer eit visst inntrykk. Særlig undergangsstemningslåta Crawl out From the Fall out, der den sig fram langs ei suggererande cello-drone (spelt av Greer McGettrick, så det er altså litt fleire deltakarar her enn eg antyda innleiingsvis). Sig fram, etter eit lite minutt med nennsam cymbal-kræsjing, i ei døsig form som ikkje har eit typisk Dwyer-stempel. Vokalen til Dwyer på låta har nærast ei vever form. Noko den vanlegvis ikkje har, sjølv om den oftast er å finne såpass langt bak i lydbildet at det er ei utfordring å fange opp kva mannen har å melde. Tydeligast er røysta hans i The Axis. Der den i malmfullt slag spør «don’t you know how much I don’t love you?», og deretter held fram med å brenne dei fleste bruer. Medan saftige orgeltonar fyller bildet, heilt fram til ein gitar tar fyr i avslutningsminuttet. På ei bra Thee Oh Sees plate, i ei lang rekke av slike.

Plata er ikkje lagt ut på streamingtenestene Tidal og Spotify.
Thee Oh Sees ser helst at lyttarane invisterer i eit fysisk format.

http://castlefacerecords.co.uk/products/thee-oh-sees-a-weird-exits

Og kjem på konsert:

Jul11

Kyle Craft – Dolls of Highland

Posted on by
Standard

Ein stad mellom Glam og Dylan hiv Kyle Craft seg ut i det.                                                       7

  Ein noko mutt fyr eg aldri har høyrt om før stirar mot meg frå coveret. Kva er no det for ein måte å ynskje folk velkommen på, tenker eg. Skal eg verkelig lytte til deg? Nei, slår eg fast, og plasserer plata utafor sidelinja. Der ligg den i fred, nokre veker. Men eg er ikkje urokkelig, og tittelen er jo slett ikkje heilt umulig, ja eg er vel beint fram litt nysgjerrig på kva som kan skjule seg bakom den. Så ein ettermiddag lar eg mutt vere mutt og går for Dolls of Highland. I sekundane som no fylgjer trillar utemde pianotonar inn og utav ei innleiing som virkar å vere på veg mot noko. Etter tjuefem sekund startar fyren å synge. Han mutte. Og han syng om ei kvinne, ei vill ei, ei farlig ei. Dotter av ein demon og ein djevel. Ei uimotståelig ei. Eye of a Hurricane er tittelen, på songen, på denne historia, om kvinna, og han som brenn seg på henne. Den endar opp nede i katakombane ein stad med  søte kyss og kalde forbanningar. Eit stykke forbi det eg vel vil kalle mutte tendensar.

Kyle Craft hiv seg inn i songen utan blygsel, både den første, den andre, den tredje, ja samfulle tolv på dette debutalbumet sitt. Han syng som om det skulle vere den siste gongen han fekk lov til det. Heilt innanifrå. Uskolert, kraftfullt. Absolutt ikkje heilt som Dylan, men litt som Dylan likevel. Tenorutgåva. Så kanskje meir som Ezra Furman. Men mest, klart mest, som Kyle Craft frå Shreveport, Louisiana, no busett i Portland, Oregon, med platekontrakt hos SubPop.

«I tried, my girl, to put you in a song» syng Craft ein stad på plata. Vel, det er ikkje slik at han berre prøver, han fullbyrdar det også. For det er minst éi kvinne til stades i kvar einaste song på plata. Ja ikkje berre er dei der, dei regjerer kvar ein song. Kanskje ikkje då så rart at det også var ei kvinne, eller kanskje meir korrekt mangelen på ei, som var årsaka til at Kyle Craft starta å skrive desse songane. Det er i alle fall slik eg har registrert han fortelje det sjølv. At då han budde i Shreveport, hadde han eit lengre forhold til ei dame. I åtte år, fortel han. Men så ein dag var det over. Og Kyle Craft måtte angripe livet litt annleis. Musikk hadde han så langt putla litt med, men ikkje i utstrekt grad. No starta han gjere det. Flytta nordvestover, skreiv songar, spelte rundt omkring. I nokre år. Til han altså no i ein alder av 27 år debuterer på den gamle grunge-labelen, med eit album der han spelar det meste sjølv, både gitarar, orgel, piano, trommer, bass og meir til.

Ei anna skilsettande oppleving, i fylgje Craft, fann stad ei god stund tidlegare. Før den åtte årige historia med kvinna. Den opplevinga handla om ei plate, ei samleplate av David Bowie, som unge Kyle ein dag kjøpte på den lokale K-Mart. Ei plate som skulle vere med å dra han i ein retning. I den retninga han gjer seg til kjenne på Dolls of Highland. Som ein uekte son av Ziggy Stardust. Men ein son som ikkje diskvalifiserer sin eigentlige oppvekst ved Mississippis breidder. Og som heller ikkje legg skjul på at Bob Dylan-tonar har forfylgt han i mange år.

«Well the gloom girl sank her teeth into the backbone of the night» er den første linja Craft syng i songen Gloom Girl. Og eg høyrer meir enn eit vagt ekko av Dylan når Craft ikkje lenge etter fylgjer opp med «her breath filled up the back room where the lonesome man was lost». Med slike ord og linjer, slike som absolutt set spor etter seg skildrar han «a sad show» blant sjeler som aldri rakk den siste bussen. Slektningar av desse sjelene dukkar for så vidt opp i fleire songar på plata. Det går vel an å seie at det er ei slik plate. Ei som vitjar den sida av livet. Der kjærleiksforhold og andre mellommenneskelige forhold er blitt ganske så kludrete. Lady of the Ark heiter ein av desse songane.  Ein av dei beste. I tiltrekkande melodiske strofer blir det her fortalt ei historie om to som har ein ganske så destruktiv innverknad på kvarandre, og der ho, Lady, endar opp «defeated, torned between the devil and the holy ghost». Jane derimot, Jane går i kamp med the Reaper. I den kanskje aller sterkaste songen på plata (Jane Beat the Reaper). Nektar å la han øydelegge festen. Men det er ein smertefull kamp, det er sjølve livet. Craft viser henne all den sympatien han kan hente fram, med partypiano, orgeldriv og den i alle fall litt oppløftande konklusjonen «no one takes the party from Jane».

Og eg tar ikkje i frå Kyle Craft at denne debutplata hans er eit aldri så lite party den også. Det er den.

TIDAL: KYLE CRAFT – DOLLS OF HIGHLAND

Jul7

Beyoncé – Lemonade

Posted on by
Standard

Ei samling sterke songar som går vegen frå kneståande fortviling til glødande styrke.   8

  Heilt til slutt i songen Freedom, i det den vel eigentlig er ferdig, kan vi høyre bestemora til Jay Z, Hattie White, fortelje at ho har hatt sine oppturar og nedturar, men at ho alltid klarte å finne ein indre styrke sterk nok til å dra henne opp i ståande stilling, «I was served lemons, but  I made lemonade» seier ho med eit smil om leppene. Ein uttale som fangar essensen i det konglomerat av meldingar og heite tonar som Beyoncé presenterer på sitt sjette album. Så derfor har ho høvelig nok kalla det for Lemonade.

Styrke, indre styrke, kvinnelig styrke. Det er det det handlar om. Frå det startar i fortviling, i kneståande, med spørsmålet «what are you doing my love?», i det elegiske opningssporet Pray You Catch Me. Til dama i groovy og energiske former syng stolt om sitt eige opphav og afro-amerikanarar generelt i avslutningssporet Formation.

Det er sagt at plata handlar om eit ekteskap. Det er sagt at den handlar om Beyoncé og Jay Z sitt ekteskap. Eller meir korrekt, kva utroskap kan gjere med den såra parten i eit ekteskap. Beyoncé og Jay Z sitt ekteskap? Nei, eg veit ikkje om det handlar om deira ekteskap. Det er uansett heilt underordna. Det eg veit, fordi eg høyrer det, er at Beyoncé får fram korleis det kan vere å kjenne sviket. Korleis den svikta dveler med det, men ikkje blir lamma av det. Korleis ho går løypa frå avsløring via sinne til ho tar eit steg til sides viser fingeren til rotenskapen og går vidare. Eg trur eg vil kalle Lemonade for både den såraste og den røffaste plata til Beyoncé.

Lemonade landa, slik plater av og til gjer no til dags, ganske så uventa og brått på ei strøymeteneste nær meg. I denne samanhengen på Tidal, sidan Beyoncé nå ein gong er medeigar av den tenesta. I dagane som fylgde blei plata omfamna og snakka glødane om i omtale etter omtale etter omtale. Og når musikkskribentar rundt om kring på internett i desse midtsommarsdagar driv og lagar lister over dei beste platene så langt i år, ja så noterer eg meg at Lemonade går igjen og igjen og igjen. Eg ser ikkje nokon grunn til å gå hardt ut i mot det. Til det gnistrar det for mykje av plata. Og så er den eit album, eit slikt som funkar best om det blir spelt frå første til siste tone nett slik det er sett saman. Noko eg gjer utan å kjenne på skippetrong, for direkte svake låtar finst ikkje her (sjølv om det halvegse countryforsøket Daddy Lessons ikkje er det heilt store).

Men det er låtar her som er sterkare enn andre. Eg finn dei fleste av dei i første halvdel. Og aller mest finn eg Hold Up. Ein luftig og spartansk orkestrert låt. Nøysam og funky. Eit trip hop nummer. Eit grasiøst eit. Med songaren heilt fremst i bildet, og derifrå vil ho gjere det fullstendig klart: «What a wicked way to treat the girl that loves you, Hold up, they don’t love you like I love you». Ho gjer det med noko eg meiner må vere eit sjølvsikkert glimt i augekroken. I eit raffinert refreng spør ho så seg sjølv «What’s worse, lookin» jealous or crazy?», og kjem kort etter opp med svaret: «I’d rather be crazy». Og dermed slenge ho baseball-kølla over skuldra og går rake vegen mot nærmaste bil. Father John Misty har vore med å skrive låta. Ezra Koenig frå Vampire Weekend står oppført som medprodusent. Og ja, eg anar spora av dei begge.

Mange andre, både mindre kjente og temmelig så kjente, musikarar og låtskrivarar deltar også. På Hold Up, og på andre låtar. The Weeknd deltar på det basstunge og funky suggererande nummeret 6 Inch. Ein song der Beyoncé slår eit slag for hardt arbeid, at det kan føre til rikdom, og at den er fortent. Ein song der også Animal Collective-låta My Girl blir vevd inn. I Don’t Hurt Yourself er det på si side Led Zeppelin-låta When the Levee Breaks som spelar ei rolle. Som blir sampla inn i opplegget. Eit opplegg som Jack White er sterkt involvert i. Som både låtskrivar, bassist og songpartnar. Albumets råaste nummer. «Who the fuck do you think I am? You ain’t married to no average bitch boy» slår Beyoncé fast innleiingsvis og går så inn i det med ein snerr og eit bitande sinne og ein ukultivert stemmebruk. Og virvlar opp emosjonar i fri flyt. Slik det for så vidt blir gjort fleire stader på albumet. Kanskje ikkje i fri flyt, men i alle fall sterkt til stades er emosjonane i albumets smertefulle soulballade Sandcastles. Medan Sorry er det elektronika orienterte soulnummeret som dreg fram vise-fingen motivet og slett ikkje ber om orsaking.

Orsaking blir det vel heller ikkje bedd om i Freedom. Songen der Kendrick Lamar dukkar opp med eit inspirert vers, men der Beyoncé utan tvil spelar hovudrolla. Eit forrykande og fengande nummer. Eit manifest om svarte kvinner, til svarte kvinner. Om å kaste lenkene, og «keep running, cause a winner don’t quit on themselves». Og du verden som orgelet grev djupt.

Så slik, med slike låtar, har Beyoncé miksa i hop ein Lemonade som verkelig smakar. Smakar av sterke kjensler, indre styrke, og ein frilyndt og medrivande r&b-musikalitet.

TIDAL: BEYONCÉ – LEMONADE

http://www.youtube.com/watch?v=_jLLPPdYrRM

 

Jul1

Brigid Mae Power – Brigid Mae Power

Posted on by
Standard

Stillferdige songar smyg seg tett innpå.                                                                                          7

  Varleg og dvelande kjem den, og driv den av garde, opningssongen. 7 minuttar og 40 sekund brukar den, på å gjere seg ferdig. Det er heilt greitt, at den brukar tid på det altså. For eg kjenner i grunn aldri på noko behov for at den skal gjere seg ferdig. It’s Clearing Now heiter den. Og om eg skal seie det enkelt så seier eg at den er vakker. Skal eg seie det vanskeligare må eg bruke litt fleire ord: Gitaren er akustisk, det blir ikkje spelt komplekse tonar på den, det som blir spelt har meir ein rytmisk funksjon. Den kjem inn etter at nokre pianodråpar forsiktig har landa. Etter kvart melder det seg på litt sordinert gnissing frå ein fiolin, og heilt vag tromming. Men framføre alt dette, og heilt sentral, er røysta til Brigid Mae Power. På eit reint og flytande vis grip ho fatt i orda, gjer dei meining og melodi, i eit melankolsk sinnelag. Ho syng om hav og bølgjeslag og ein stad ho bur. Galway i Irland vil eg tru. Der ho har budd frå ho var tolv år og fram til heilt nyleg. Ho syng om sin «romantic mind» og kjærleikslukka som ikkje heilt har treft henne. «But it’s clearing, clearing now» syng ho. Og heilt mot slutten: «I have some peace inside of me».

Denne sjølvtitulerte plata, utgitt på den amerikanske labelen Tompkins Square, er ikkje det første Brigid Mae Power har gjort av musikk. Om ein kikkar innom hennar Bandcamp og Soundcloud sider er det ein del å finne. Og om ein høyrer på det, ja så høyrer ein songar spelt inn under lo-fi-tilhøve. Heime i stova, utandørs, eller i ei lokal kyrkje. Hennar einaste tidlegare albumutgjeving sneik ho seg visstnok i stille morgonstunder inn i St. Nicholas Church og spelte inn. Albumet har høvelig nok tittelen I Told You the Truth, og er ei spartansk folkplate, med litt fugleskrik og motordur i det fjerne.

For eit drygt år sidan gjorde Brigid Mae Power eit par oppvarmingsjobbar for den amerikanske singer/songwriteren Peter Broderick. Noko som i neste omgang førte til at han inviterte henne over til Portland, Oregon til å spele inn songar i studioet hans der. Slik blei det også, og slik blei plata til. Ei plate med åtte songar som alle vandrar i det dvelande sporet som opninga introduserer. I ein tone som, om eg skal finne fram til eit par medsøstrer, kan minne litt om det tidlegaste eg høyrte frå Angel Olsen og Sharon Van Etten.

Ei intim affære, med visse sfæriske element. Der det aldri blir tatt i bruk flust av instrument. Eit piano, og berre det, i Sometimes. Ein song der Brigid Mae Power fabulerer kring det å vere åleine versus å vere to. I ein annan song der pianotonar er einaste akkompagnement er det definitivt to aktørar i teksten. Ei mor og eit barn. Som Brigid Mae Power sitt mellomnamn skulle tilseie så er ho mor. Ei einslig mor. Ho syng om det på gripande vis i Lookin’ At You In a Photo. Ho stirer på fotografiet, og minner strøymer på. «You were so happy» syng ho, men «I was so tired and lonely». Ho luftar eit dårlig samvit, og ein forelder si tilkortkoming, før siste håpefulle linje kjem flytande: «we came through it sweetheart».

Eit einslig pumpe-orgel er med og formar songen Let Me Hold You Through This til noko som kan minne om ei tilårskomen salme. Og bakom, eit par meter bakom, sitt Peter Broderick og syng med. Syng med gjer han i éin song til på plata, avslutningssporet How You Feel. Då sitt han litt nærare, og det blir plukka fint på ein akustisk gitar, og det handlar om å endre seg, og det er vemodsvakkert og håpefullt, og siste linja lyde «I feel safer than I ever have before».

Antibråk, men ikkje utan kraft.

TIDAL: BRIGID MAE POWER – BRIGID MAE POWER