Ein gong var Bob Dylan midt i tjueåra. Då kledde han rocken i ei heilt ny poetisk drakt.
Ingen syng som Bob Dylan. Ingen eig ein song som Bob Dylan. Ingen er kompromisslaus som Bob Dylan. Ingen er eigenrådig som Bob Dylan. Ingen er motsetnadsfull som Bob Dylan. Ingen er upålitelig som Bob Dylan. Ingen skrønar som Bob Dylan. Ingen sviktar som Bob Dylan. Ingen er fascinerande som Bob Dylan. Ingen har skrive songar som Bob Dylan. Ingen er som Bob Dylan, absolutt ingen.
Judas
17. mai 1966 stod Dylan på ei scene i Manchester. Han hadde nett gjort unna eit akustisk sett åleine. No stod han der med sitt band, The Hawks. Og spelte elektrisk. I ein kort pause mellom to låtar kjem det eit rop frå salen. Frå ein av fleire som ikkje var heilt nøgd med den soniske tilstanden. «Judas!» lydde det. Ropet. Dylan ser skjelmsk opp, «I don’t believe you» spyttar han ut, «you’re a liar». Så snur han seg mot bandet og snerrar kommanderande «play fucking loud!». Ein aggressiv punkversjon av Like A Rolling Stone gjallar som ein vind av eter utover lokalet. Dylan var på veg vidare. Det hadde han alltid vore. Det ville han alltid vere.
Protestsongar
Drygt fem år tidlegare, 24. januar 1961, 19 år gammal, ankom Bob Dylan New York City for første gong. Han kom inn til byen etter ein tjuefiretimars biltur i baksetet på ein Chevrolet Impala 1957 modell, heile vegen frå fødebyen Duluth, Minnesota. Han hadde Woody Guthrie-songar rennande igjennom systemet. Han hadde ein gitar, han ville treffe songarar, trubadurar, han ville synge. Og det gjorde han. Frå kafé til kafé i Greenwich Village for han. Og song. Saman med Fred Neil, med Karen Dalton, med Dave Van Ronk, med Joan Baez, og etterkvart, og først og fremst, åleine. Han byrja lage eigne songar. Han vant respekt. Han fekk platekontrakt med Columbia records.
Han vart den viktigaste røysta. I folkrørsla. I antikrigs- og protestrørsla. I 1963, i 1964. På Newport Folk Festival. «How many times must the cannon balls fly, before they’re forever banned?» spurde Dylan. «You that never done nothin» but build and destroy, you play with my world like it’s your little toy» song Bob Dylan. Ei samfunnsendring måtte til, var det mange som synst. I rørsla, og elles. «The times they are a-changin'» song Bob Dylan. Protestsongar kalla mange det. «Finger-pointing songs», murra Bob Dylan. Og ville slett ikkje gro fast der.
Ei anna side
Another Side Of Bob Dylan heitte det fjerde albumet hans. Året var 1964, og han var framleis åleine med sin akustiske gitar, og sine ikkje alltid like reine munnspeltonar. Men, «it ain’t me babe» song han no, «it ain’t me you’re lookin» for». Han såg seg aldri som noko slags leiarskikkelse, som ein talsperson for ei heil rørsle. Han følte det var litt for mange som prøvde gjere han til det. Han kjente seg ikkje vel, han følte han hadde eit åk, han synst det var tungt, han ville ha det av seg. Han ville vere Bob Dylan. Ein fyr som berre song songar. På sin måte. Sine songar. «I was so much older then, I’m younger than that now» song han, og manøvrerte songane sine inn på eit anna plan. Eit nytt plan. Eit som hadde bustad i det umedvitne sjelelivet, men også eit som var i kontakt med pasjonane. Nokre månader seinare gjekk han røffare til verks.
Det er greitt, eg berre blør
Bringing It All Back Home heiter hans femte album. Det er april 1965. Pete Seeger sit og førebur sommarens Newport Folk Festival. Dit skal Dylan også, men nå vandrar han gatelangs i New York, og forsvinn inn i smug der Jack Kerouac nyleg også har luska, og Allen Ginsberg har hylt. Beatpoetane er blitt langt meir gjeldande for Dylan enn folkrørsla. «Johnny’s in the basement, mixing up the medicine», syng Dylan. «You don’t need a weatherman to know which way the wind blows», syng Dylan. «Don’t follow leaders, watch the parkin» meters», syng Dylan. Syng Dylan i Subterranean Homesick Blues. Verdshistorias sånn cirka åttande beste Dylanlåt. Det heseblesande og frittgåande rock’n roll nummeret som opnar plata, nokre illusjonslause og maniske mil unna Blowin» In the Wind. Elektrisk. Heilt elektrisk.
Heile side 1 på Bringing It All Back Home er spelt inn saman med eit band. På sitt mest krakilske er det i anti-protestrørsle songen Maggie’s Farm. På sitt ømmaste er første sida i den vakre Love Minus Zero/No Limit. Ei kjærleiksvise som skildrar vilkårslaus kjærleik i ei trulaus verd.
På sitt aller beste er likevel plata når den kjem til spor tre på den akustiske side 2. It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding), verdshistorias fjerde beste Dylanlåt. Drygt sju minutt varer den, og blir gjennomført i angrepsposisjon. Gitaren er kanskje akustisk, men den er i fyr. Og Dylan pratesyng med tunga i brann (eller det ein også kan kalle hektisk rap-sjargong), og manar fram legendariske tekstlinjer om livet, slik songaren ser det fortone seg. Om forbruk, plastikk, kjøp og sal, framandgjering, tom underhaldning, galopperande dumskap, fridomsknebling, falske profetar, griske farisearar, pengemakt, tvilsam moral, korrupte tilstandar, USA, og resten av kloden, og makta som rår, men som vel ikkje burde ha noko større rett til å gjere nett det enn kven som helst av oss andre som trør rundt her nede. «The hollow horn plays wasted words, Proves to warn, That he not busy being born, Is busy dying», remjar Dylan. «But even the President of the United States, Sometimes must have to stand naked», kneggar Dylan. «Although the masters make the rules, for the wise men and the fools, I got nothing, Ma, to live up to», blør Dylan. «Money doesn’t talk, It swears» snerrar Dylan. «And if my thought-dreams could be seen, They’d probably put my head in a guillotine, But it’s alright, Ma, it’s life, and life only», konkluderar Dylan, fri for den siste illusjon. Folkpunk trur eg vi kan kalle det. Nokre uromantiske og bitande mil unna Blowin» In the Wind.
Den beste plata, ever?
Sommaren brukar Dylan til å fjerne seg ytterligare frå folkrørsla. På Newport Folk Festival stiller han med band. Pete Seeger finn fram øksa, og truar med å kutte kablane. Folk buar. Dylan tar ikkje ferie. Han spelar inn ny plate. Før august er omme er plata ute. Highway 61 Revisited er tittelen. Dei fleste dagane i løpet av eit år vil eg hevde den i tillegg fortener tittelen verdshistorias beste plate. Mike Bloomfield og Charlie McCoy spelar gitar, saman med Dylan, elektrisk og akustisk, Al Kooper spelar orgel, fleire spelar piano, Dylan også, og ein rytmeseksjon står nesten stødig. Det låte kvassare enn djevelens ljå, lausare enn buksa til Charlie Chaplin, og giftigare enn Paris Green.
Som ein rullande stein
Få låtar kan skilte med ein legendestatus på eit nivå som det Like A Rolling Stone kan. Mange vil seie det er Dylan sitt største augeblikk. Mange vil endåtil hevde det er rockens største augeblikk. Eg skal ikkje nekte for at eg høyrer med blant desse. Den treff med heile seg, det er det den gjer. Heile sine seks minuttar og tretten sekund. Treff, sjølv om eg aldri kjem til å bli heilt ferdig med å grunne over kva den ynskjer å fortelje. Treff, med eit direkte, poetisk uovervinnelig, fleirdimensjonalt, beatflytande og impresjonistisk språk. Treff, med ein frigjort energi. Skapt gjennom eit levande og momentum orientert groovy samspel mellom orgelet til Al Kooper, oppeldna gitar tonar, og ein balanserande på kanten rytmikk. Treff, og sitt som klister.
Dylan var lei i 1965. Folk ville han skulle vere den han hadde vore. Den tanken gav han inga glede. Den tanken tok frå han lysta til å skrive songar. Men skreiv gjorde han. Tekstar. Lange surrealistiske, absurde, frittflaumande tekstar. Kasta opp og fram av ein indre trong til å uttrykke seg. Ein ti siders tekst av dette slaget fatta hans interesse meir enn dei andre. Det var noko med ei linje der, på fire ord, «how does it feel». Han tok linja ut av teksten, og skreiv den på eit nakent ark. Han fant andre ting der også, i teksten. Skreiv om, redigerte, og fabulerte. Han såg det ta form og bli til ein song. Han kjente han likte den. Han kjente seg oppglødd.
15. juni 1965 står han i Columbia sitt studio i New York og spelar songen. 16. juni naglar han og gjengen den definitive versjonen av Like A Rolling Stone. Eit slag på tromma, så skarpt at det minner mest om eit pistolskot, vekker lyttaren frå første sekund. Det som kjem etter har alt som skal til for å halde den vakne i sitt grep.
Han byrjar synge songen som om det er eit eventyr han vil fortelje. «Once upon a time» syng han, «you dressed so fine, threw the bums a dime, in your prime» held han fram, før han kastar inn eit beiskt «didn’t you?». Så, eit eventyr er det kanskje ikkje. Han snakkar til nokon. Ei kvinne viser det seg. Ho har levd i dei høge sirklar, no kavar ho i rennesteinen. Det var fleire som såg det skje, som skjønte det kom til å skje. Songaren er ein av dei. Høyrer eg spor av skadefryd i det han melder? Litt kanskje. Dylan kan vere beisk og sarkastisk han, det kan han. Og er det i denne songen også. Men altså, slett ikkje berre det, slett ikkje berre det.
Den rullande steinen er det som kjent andre som også har tydd til. For å nytte den som eit namn. Eit rockeband som vel dei fleste kjenner til gjorde det. Eit sentralt amerikansk musikkmagasin likeså. Andre har nytta den som metafor i ein song. Muddy Waters. «He’s gonna be a rollin» stone, sure «nough, he’s a rollin» stone» song Waters i 1950, i låta han døypte Rollin» Stone. Hank Williams. «I’m a rollin» stone, all alone and lost» song Williams, i låta Lost Highway. Det er ikkje vanskelig å vere einig med den siste. Det er noko fortapt over ein rullande stein. Den har ikkje lenger kontrollen over sin skjebne. Den er prisgitt sine omgjevnadar. Jorda den trillar på, og det den møter på sin veg. Men det kan òg sjåast annleis. Ein kan sjå på ferda til steinen som noko hemningslaust, farlig og viltert. Og noko fritt. Den har slite seg laus frå alt som vil hemme den, den lar seg ikkje lenger styre og manøvrere dit andre vil ha den. Det var vel slik rockebandet og musikkmagasinet såg The Rolling Stone føre seg då dei tok sine namn. Som eit symbol på fridomen.
Kan det vere det, og først og fremst det songaren har i tankane for sin Miss Lonely også? Meir enn å gni seg i henda og slenge syrlige meldingar, kan det vere fridomen han vil gjere henne merksam på? Ja, når han rekonstruerer fallet hennar gjennom fire vers, trur eg det er dit han vil. Når han hevdar at det er hennar kjepphøge tone overfor den karakterfaste Mystery Tramp, og hennar lettsindige dans med Diplomaten, som har kosta henne så dyrt, så tenker eg at han helst vil ha henne til å gripe sjansen. Til å erkjenne at «when you got nothing, you got nothing to lose». Så derfor, når han spør i det legendariske refrenget sitt
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Så tenker eg at han har eit håp om at ho svarar noko slikt som, – eg føler meg bortkommen, eg føler meg fri. – Eg trur eg går og bankar på hos Napoleon In Rags. Han pleidde gjere meg så lystig, spesielt med «the language that he used». Og så tenker eg, av og til, når eg er litt innful, at denne Napoleon In Rags, det er songaren sjølv det. Den luringen.
Men alltid tenker eg, når dei 6 minuttane og 13 sekunda er gått: Det finst ikkje makan til Like A Rolling Stone.
Eit absurd karneval
Det vil seie, Desolation Row, den er ikkje makan, men den er fanden ta meg nesten like bra. Og nesten dobbel så lang. Heilt til slutt, og heilt utan elektrisitet, syng Dylan denne songen, ti lange vers så frigjort frå fornufta og den avgrensa tankegang at eg vert overstrøymt av fascinasjon.
Tonen er enkel, med sterkt forføreriske evner. Dylan spelar på sin akustiske gitar og sitt munnspel, Charlie McCoy spelar på ein gitar som talar med mexicanske aksent, Russ Savakus nappar litt i nokre basstrengar. Fleire er dei ikkje. Men songen, teksten, den har eit talrikt persongalleri den. Henta frå eventyrverda, mytologien og Bibelen, og elles diktarar, vitskapsfolk, lurendreiarar og fantasifostrer.
Desolation Row. Ein stad i Mexico, har Dylan hevda. Eg har alltid tenkt at det er ein stad heilt og fullt vokse utav Dylan sin kreative førestillingsevne. Ei frittgåande skrøne. Ei surrealistisk skildring av ein møtestad for burlesk og tvilsam underhaldning. Ein apokalyptisk stemningsrapport frå der historias gang møter seg sjølv i døra, og ingenting lenger heng i hop. Det startar like godt med ei avretting.
They’re selling postcards of the hanging
They’re painting the passports brown
The beauty parlor is filled with sailors
The circus is in town
Rollelista omfattar folk som Cinderella, Romeo, Cain & Abel, The Hunchback of Notre Dame, The Good Samaritan, Ophelia, Casanova, Ezra Pound og T.S. Eliot. Alle plassert i eit lys og i ei rolle dei nødvendigvis ikkje verken vil kjenne seg spesielt fortrulig med eller oppleve som spesielt flatterande. Mitt personlige favorittvers trur eg er det der om Einstein. Einstein forkledd som Robin Hood.
Einstein, disguised as Robin Hood
With his memories in a trunk
Passed this way an hour ago
With his friend, a jealous monk
He looked so immaculately frightful
As he bummed a cigarette
Then he went off sniffing drainpipes
And reciting the alphabet
Now you would not think to look at him
But he was famous long ago
For playing the electric violin
On Desolation Row
Langs ein kjent veg
Langs Highway 61 skjer det også merkelige ting. Hovudåra som drar seg gjennom USA frå nord til sør. I 1965, frå grensa mot Canada, gjennom Duluth, Minnesota, langs Mississippi til New Orleans. Det er altså ikkje utan grunn han kallar besøket eit gjenbesøk. Han vaks sjølv opp ved vegen, bluesen grodde fram der, og talfulle drama har hendt der. Så tittelkuttet er full sirene, hylande slide-gitar og desperat rock’n roll frå første innpust det.
Oh God said to Abraham, «Kill me a son»
Abe says, «Man, you must be puttin» me on»
God say, «No.» Abe say, «What?»
God say, «You can do what you want Abe, but
The next time you see me comin» you better run»
Well Abe says, «Where do you want this killin» done?»
God says, «Out on Highway 61»
Dei som kan sin bibelhistorie skulle vel ha kjennskap til gamle Abraham som fekk ei befaling frå Gud om å ofre sin einaste son Isak på bålet. Den gudfryktige Abe gjorde sine førebuingar for komme Gud sin vilje i møte. Då Gud såg den gamle mannen sin absolutte lydnad, ba han han å avlyse seansen. Dylan flyttar historia til sine heimtrakter. Og den får ein ekstra dimensjon når vi veit at far til Dylan også heitte Abraham.
Dei fire neste versa fortel om andre suspekte og heller absurde tildragingar som har det til felles at dei møter sitt endelikt «down on Highway 61». Det siste verset handlar om noko så vidt dramatisk som ein omflakkande gamblar som i sin grenselause keisamheit planlegg å «create the next world war», ved hjelp av bleikemiddel, der ute på den kokheite asfaltstripa.
Blues
Det er blues i fleire av spora på plata. Det må det jo berre vere med sånn ein tittel å leve opp til. Det er blues av det heseblesande og ordrike slaget i Tombstone Blues. Ein sak utstyrt med eit persongalleri av kjente og mindre kjente figurar, omlag like talrikt som det på Desolation Row. Men det er ein heilt annan historie, ein heilt annan song. Denne er i angrepsposisjon, og talar makta, vedtekne sanningar og krigen midt i mot. Den har sitt velkjente refreng. «Mama’s in the fact’ry, She ain’t got no shoes, Daddy’s in the alley, He’s lookin» for fuse, I’m in the kitchen with the tombstone blues». Den har sjefskommandanten sitt utsegn om at «the sun’s not yellow it’s chicken». Pluss 408 ord til.
It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry er også blues. Ein gyngande og melodisk attraktiv blues, der pianoet og munnspelet har sentrale roller. Medan From A Buick 6 er ein orgeldriven blues. Om ein armodslig fyr som held seg med ei «graveyard woman» som «walks like Bo Diddley» og gjer han «everything and more».
Just Like Tom Thumb’s Blues er ikkje blues. Det er ein melodisk imøtekommande folkrockar utan refreng, som fortel om nokre barske hendingar rundt påsketider nede i Mexico. Hovudpersonen er i fri drift mellom pokerlag, svoltne kvinner, helgenar, Sweet Melinda, alkohol, dop og korrupte politikarar. Men til slutt klarar han å koste i hop restane av seg sjølv og gjere det einaste fornuftige. «I’m going back to New York City,
I do believe I’ve had enough».
Mr. Jones
Så til ein ballade. Ein merksnodig ballade. Ein ugod ballade. Ein dunkelt opplyst ballade. Ballad Of A Thin Man. Eit hult lydutforma nummer med eit spøkelsespiano i sentral posisjon, og ein orgelvind blåsane tvers igjennom seg, der den sarkastiske Dylan fortel oss om den tynne, fantasilause og erfaringsfattige Mr. Jones. Ein fyr som har studert og lest og vandra i kunnskapens hallar, der teoriar vert diskutert og livet forklart. Men han har vore lite der livet vert levd. Der sakene skjer, der teoriane slit.
You’ve been with the professors
And they’ve all liked your looks
With great lawyers you have
Discussed lepers and crooks
You’ve been through all of
F. Scott Fitzgerald’s books
You’re very well read
It’s well known
But something is happening here
And you don’t know what it is
Do you, Mister Jones?
Den ville lyden av kvikksølv
Det var slik, med mystiske historier, snodige historier, tøyleslause historier, beiske historier, fridomselskande historier og poetiske slutningar aldri nytta i rockelåtar før at Dylan tok rocken nokre steg vidare i 1965. Men det var ikkje berre orda, lyden spelte også ei rolle. Ja ifølge Dylan sjølv var den viktigare for han enn alt det andre. Han høyrde den inne i skallen. Han søkte få den fram på plata. Opplegget, fortalte han i ein samtale med Ron Rosenbaum i 2001, var noko anna enn berre å gjenskape bluesen, eller å prøve å finne opp nokre surrealistiske rapsodiar. Og det var definitivt ikkje noko intrikat og perfekt han var ute etter. Han var ute etter den tynne ville lyden av glødande kvikksølv. Den skulle vere metallisk, gullskimrande og open for å inkludere kva nå sinnet ville putte inn der. Ein utandørslyd, frå gatene og frå opne vindauge. Den skulle skapast utan noter, gjennom instinktet, den skulle bli forma gjennom speling. Fullstendig uakademisk og 100% levande. Det er Highway 61 Revisited det.
Visjonar, triste auger og ei skjør kvinne
Det vart til slutt ein triologi. Først kom Bringing It All Back Home, 4 månader seinare Highway 61 Revisited, og 10 månadar deretter Blonde On Blonde. Dobbelalbumet Blonde On Blonde. Minst like grundig bada i «the Wild Mercury Sound» som sine to forgjengarar. Og så sjenerøs i sin leveranse av sterke låtar at det finst dagar i løpet av eit år eg hardnakka vil hevde det er verdshistorias beste album.
Det er ikkje mange låtar der ute like praktfulle og oppslukande som Visions Of Johanna. Den sonisk lauslige og romslige Visions OF Johanna, med sin varlige orgelstraum og sine twangfikserte gitar-licks. Endå ein gåtefull Dylansong det kan vere ei utfordring å finne heilt utav. Men det kan for eksempel vere noko i denne retning som føregår: Eit forlis har skjedd. Eit forhold har havarert. No sit han der, i nokre upålitelige nattetimar, stranda. Louise har vikla seg inn i han. Det er berre det at oppe i skallen hans er det ei anna som framleis regjerer. Johanna. For all del, Louise er allright og fin ho,
But she just makes it all too concise and too clear
That Johanna’s not here
The ghost of «lectricity howls in the bones of her face
Where these visions of Johanna have now taken my place
Etterkvart spaserer songen innom eit kunstmuseum, og surrealismen tar eit endå meir uhandgripelig tak om den. Mellom den forfrosne primitive veggpryden og dei forkjøla kvinnene med dissande ansikt oppdagar songaren Mona Lisa. Men, slår han fast etter å ha sett litt nærare på henne, «Mona Lisa musta had the highway blues, You can tell by the way she smiles».
Vår mann kler seg så i kremmarklede, har ein samtale om parasittar med ei falsk grevinne, og lar etterkvart dei siste sjansane til redning dunste bort. Så då sit han der då, for alltid stranda i eit liv som har stoppa opp. Samvitet eksploderar, og «The harmonicas play the skeleton keys and the rain, And these visions of Johanna are now all that remain».
Men Dylan han har ho Sara, som han nett har gifta seg med. Nokre vakenetter på Chelsea Hotel skreiv han ein song til henne. Den blei lang. Han kalla den Sad-Eyed Lady Of The Lowlands. Den handlar om ei kvinne, men neppe om Sara. Den er fem vers som listar opp ei lang rekke med ikkje heilt handgripelige observasjonar gjeldande denne kvinna. Observasjonar som talar vent om kvinna, og som talar syrlig om kvinna. I ein song, ein ballade, som er trist og oppløftande i skjønn foreining. Ein song han visstnok aldri har spelt live.
Eit viktig trekk i Dylan sin songstil er hans evner til å skape bevegelse og meining, eller kanskje forvirring, gjennom fraseringa, gjennom diksjonen, gjennom måten han uttalar ord og tekstlinjer på. Det handlar om slikt som kor i ordet han vel å legge trykket, lengda han kan halde ein vokallyd, intensiteten han angrip eit ord, ei strofe, med, den ironiske snerten han stundom drar fram, eller aksenten han tar i bruk.
I Sad-Eyed Lady Of The Lowlands tyr han til ein del beint fram underlige uttalemåtar. Høyr mellom anna korleis han syng «Lowlands», -loouowlaands. I eit refreng laga for minneboka.
Sad-eyed lady of the lowlands
Where the sad-eyed prophet says that no man comes
My warehouse eyes, my Arabian drums
Should I leave them by your gate
Or, sad-eyed lady, should I wait?
Just Like A Woman er definitivt ikkje skrive til Sara. Eg opplever den likevel ikkje like kvinnefiendtlig som enkelte vil ha det til. Låta har ein litt ertande tone, absolutt, både i tekst og i Dylan sin diksjon. Samstundes som eg meiner å spore noko ømt der. I teksten, og i diksjonen. Den motsetnadsfulle Dylan i arbeid med andre ord.
She takes just like a woman, yes, she does
She makes love just like a woman, yes, she does
And she aches just like a woman
But she breaks just like a little girl
Memphis Blues, I want you so bad
Det er ein god porsjon driv på Blonde On Blonde også. Tre låtar med slikt i seg fylgjer på rekke å rad på det som er side 2 på vinylplata. «I want you so bad, Honey, I want you», syng Dylan i songen som heiter I Want You. Og som dansar lettbeint, og klør villig, medan folk stikk kjeppar i hjula for den lystne fyren, og kvinna har andre i sine tankar.
«Oh, Mama, can this really be the end, To be stuck inside of Mobile, With the Memphis blues again» lyde refrenget i neste spor. Ein litt vindskeiv men også luftig flytande sak, der Dylan i kjent ordstraumande og ikkje heilt begripelige former formulerer verdas og livets gang, medan hovudpersonen, fortvila nok, er «stuck inside of Mobile» med få utsikter om å få delta i moroa.
Så kjem den heftige og angrepslystne bluesen Leopard-Skin Pill-Box Hat. Der moteverda, det overflatiske, det flyktige og lett forgjengelige får seg ein kilevink og tre.
Well, you must tell me, baby
How your head feels under somethin» like that
Under your brand new leopard-skin pill-box hat
Well, you look so pretty in it
Honey, can I jump on it sometime?
Yes, I just wanna see
If it’s really that expensive kind
You know it balances on your head
Just like a mattress balances
On a bottle of wine
Your brand new leopard-skin pill-box hat
Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) heiter ein annan song på Blonde On Blonde. Og slik blei det. The Wild Mercury Sound var heller ingen endelig stoppestad for Dylan. Det fanst meir der ute. Kartet hadde fleire vegar. Han hadde ikkje planar om å dilte dit det var forventa. Han sette seg på motorsykkelen og køyrte sin veg.
Fleire liv
Han sette seg på motorsykkelen, køyrte sin veg, og krasja. Då han kom til hektene laga han All Along The Watchtower spelte inn folkalbumet John Wesley Harding, gjorde kjellarinnspelingar med The Band, studerte himmellinja over Nashville, og gjekk på trynet inn i 70-talet. Reiste seg, såg Sara forsvinne og skreiv sine Blood On The Tracks, laga songar med Jacques Levy, vart kristen, og gjekk på trynet inn i 80-åra. Skreiv Brownsville Girl, samarbeidde med Daniel Lanois, gjekk på trynet inn i 90-åra, returnerte frå ruinane med Time Out Of Mind, og har nytta det nye årtusenet til å spele blues (og litt anna).
Men dette er fem-seks andre historier. Denne var meint å skulle handle om gjenbesøket på Highway 61 og dei omkringliggande poetiske og soniske hendingane. For det var då han sprengte rammer. Det var då han skreiv historie.
10/10
TIDAL: BOB DYLAN – HIGHWAY 61 REVISITED
Først publisert på Groove.no (i 2011)
Medan Bob Dylan i det herrens år 2016 reiser rundt og syng Sinatra, har andre nytta året til å synge Dylan. Med hyllest-plater og konsert-tiltak har det blitt grundig markert at det som blir kalla rockens første dobbeltalbum, Blonde on Blonde, fyller femti år i år. Så det er kanskje ikkje heilt tilfeldig at det er nett i år Tom Roger Aadland gjer det same med Blonde on Blonde som han gjorde med Blood On the Tracks for sju år sidan, gjer den ut i nynorsk språkdrakt.
Det finst eit stort glupsk monster der ute som kallar seg Musikkindustrien. De livnærer seg på levande musikk, og gjer den om til penger. For penger er det kjæraste Musikkindustrien veit om, og den kan aldri få nok av det. Musikkindustrien har og funne ut at jo meir markedstilpassa (les identitetslaus) den klarar å gjere musikken, jo meir penger er det å hente. Ein stad monsteret verkelig har funnet seg til rette er i Nashville, Tennessee. Herifrå har de spytta ut tallause mengder med markedstilpassa «countrymusikk».
Popkroken 