Folkrocksongar som er meir enn det.                                                                                             8

  Det første eg høyrte frå Golden Sings That Have Been Sung (for ein utmerka platetittel forresten) var songen The Roundabout. Eg høyrte den på ein cd som låg ved eit nummer av musikkmagasinet Uncut. Der dukka den opp som spor nummer to i hælane på ein fersk Teenage Fanclub-låt. Eg hadde ikkje studert på førehand kva cd’en inneheldt. Eg berre putta den i bilstereoen. I det Ryley Walker sette i gang å synge trudde eg det var Steve Gunn. «There’s no instance in conscience or convenience» song han, og eg trudde det var Steve Gunn som song ei Steve Gunn-låt eg ikkje hadde høyrt før, men som virka å vere ei ganske typisk Steve Gunn-låt. Trudde eg, nokre sekund til, før eg fatta at røysta ikkje var heilt Steve Gunn. Eg fiska opp coveret og konstaterte at: nei, det er jo Ryley Walker, han der fyren som eg i fjor, då han dukka opp med andreplata si Primrose Green, fekk meg til å tenke på Van Morrison. Rett nok ikkje for stemma si skuld, då var det coverbildet som lurte meg litt.

Vel, vel, tonar frå Walker sin akustiske gitar rullar, rullar venleg og suggererande, i eit varmt groove. «You can find me at The Roundabout» formidlar Walker eit par minuttar inn i songen, ein elektrisk gitar knurrar varsamt som eit svar på det. Og så rullar låta vidare, og Walker syng om det som fell han inn, om ein venn som ler fordi han skal få ei dotter, om far sin som han trur «wanted a daughter», om passasjerdøra som ikkje funkar, om å vere kledd i ein gammal frakk «with a couple of war badges and a two cent stamp», slikt. Og eg får meg ikkje til å tru anna enn at The Roundabout må vere ein bra plass. «You can find me at The Roundabout» syng Ryley Walker for tredje gong, i det songen rullar mot sin siste tone. Medan eg rullar vidare, svingar ut av ei rundkøyring, finn The Roundabout, igjen, og rullar vidare.

Sist gong eg skreiv noko om Ryley Walker, og det er ikkje så lenge sidan, det var i fjor og det handla om andreplata hans, så hadde eg eit sterkt fokus på Walker som gitarist. Det kan eg for så vidt ha no også, han trillar fram gode tonar frå den akustiske gitaren sin, men eg vil heller denne gongen ha meir fokus på Walker som låtskrivar og songar, eller singer/songwriter som det vel også kan heite. Eg opplever nemlig at den unge mannen (han er 26 år) har blitt ein rett så interessant slik ein. Det er noko med songane her som gjer inntrykk av å vere Ryley Walker slik han er. Som fører til at han skil seg litt ut. For all del, han opererer i eit felt der det har funnest mange før han. American primitive og den engelske folktonen som har vore grunnlaget i det han har drive med så langt i sin karriere har han imidlertid rusla litt bort i frå. Vel og merke ikkje i tydinga fjerna seg heilt ifrå, for det har han ikkje. Folk som Nick Drake og John Martyn lurer framleis i skuggane. Men nærast han, nærast tonane Walker har skapt til denne plata, står Mark Eitzel og sveiar. Står der med eit snev av blå jazz i ryggmargen, og lar folk bli til rock, eller rock bli til folk, eller berre gjer det han må gjere, syng om baren og tørsten og det som manglar når han vaknar. Mark Eitzel altså, som frontfigur i American Music Club, eller berre på eiga hand. Eg seier ikkje at det er akkurat der Ryley Walker er på denne plata, men han er i nabolaget ein stad. Temmelig langt vekke frå blomsterenga han satt i på coverbildet til Primrose Green. På ein annan stad enn naturmetaforane og det noko matte draget som prega det tekstlige den gongen. No syng han linjer og vers av ein røffare støyping, som går tettare på det mellommenneskelige. Tettare på songaren sjølv kanskje?

Seventeen past three, and I’m waiting on a friend
He owes me cigarettes, and I owe him gasoline
Half past four, and the speed is kicking in
Honey, come on over and I’ll show you where I begin

«And with a sullen mind, I carry you» lyde det så når songaren like etterpå kjem til refrenget. Og det går jo kanskje ikkje så bra? Humøret tatt i betraktning altså. Men bra er den elektriske gitaren (for ikkje å seie gitarane) som kastar sine glør over songen. Sullen Mind, albumets mest elektriske nummer.

Funny thing she said to me
Why’d you even come over last night?
You’re chiming in the wrong shade of blue
Saturday night meant nothing,
but I know that Sunday was true

Før det, før songen har komme så langt, ja heilt innleiingsvis, har ho sagt noko anna merkelig, «I could see you giving me a child» har ho sagt, til han. Han får ikkje heilt tak på det, tak på kva ho vil med han. Songen heiter sjølvsagt Funny Thing She Said og sig fram i ei jazzig form, med trommevisping og litt bratsj-skjelv. Eg tar den like godt inn kneståande.

What’s a mile a minute to somebody walking
backwards in daylight savings time?
Not very fast I guess
Go on, take my advice brother
Skip out on the bill, and piss on the rest

Slik lyde eit av dei fire versa som gjer seg til kjenne i avslutningsnummeret Age Old Tale. Verken det verset eller dei andre etterlet meg særlig sikker på kvar Walker vil hen. Slik eg for så vidt opplever fleirtalet av songane på plata. Men det er likevel noko forteljande over det han formidlar. Det sviv ein slags historie utav songane her. Nokre snillare enn andre, utan å bli direkte snille. Nokre syrlegare enn andre, utan å bli ufyselige. Og Age Old Tale er innom heile spekteret. Noko den tar seg god tid til. Drygt åtte minuttar. Frå den startar ut med atonal gitargnikking til eit vakkert harpetema tar over og låta driv inn i seg sjølv og ekspanderer varleg mot sin sjølvsikre konklusjon: «I’m beloved by the loved, who love to love, And I can still cut loose on a weekday night».

Albumet er spelt inn i Ryley Walker sin heimby Chicago, med tidlegare Wilco-medlem Leroy Bach i produsentrolla. Ei rolle han har stetta godt. Han og Walker og dei andre sju som spelar på plata har skapt eit klangfullt og luftig lydbilde, ein tiltalande stad mellom intrikat og ukomplisert.

TIDAL: RYLEY WALKER – GOLDEN SINGS THAT HAVE BEEN SUNG