Category Archives: 2016

Apr27

Parquet Courts – Human Performance

Posted on by
Standard

Femte album, og punktonen er litt meir raffinert.
Men energien rår og tapte illusjonar flagrar vegg imellom.                                                          9

 

Ashtray is crowded,
bottle is empty,
No music plays and nothing moves without drifting,
into a memory

Andrew Savage fortel om ei kjærleikssorg. Han gjer det i førsteperson. Han prøver ikkje å gøyme seg bak smarte ord. Eller stille seg beherska inntil veggen for å sjå på det heile med eit skrått blikk frå sida. Nei han er midt oppe i det, og legg ikkje skjul på at det gjer vondt, alvorlig vondt.

It never leaves me,
just visits less often,
It isn’t gone and I won’t feel its grip soften,
without a coffin

Vi er i tittelsporet på det femte albumet til Parquet Courts, Human Performance. Og eg har ikkje høyrt Savage uttrykke seg slik før. Utan det der litt distanserte blikket til den coole, utan å skru på forsvarsmekanismar, utan å legge inn ein gåtefull faktor eller fem, utan å opne opp for at dette kan då handle om noko heilt anna enn ein fyr som har snubla i kjærleikslivet. Her er det ingen tvil, kjenslene ligg heilt fremst, og dei er ikkje ubetydelige.

Breathing beside me,
feeling its warmness,
Phantom affection gives a human,
performance    

Skånsellaust skildrar Savage det. Linje for linje, vers for vers. Frå det første teiknet på at forholdet byrja gå mot eit havari. Inn i tilbakeblikk på dei uforderva dagane, då dei elskande tilbedde kvarandre vilkårslaust. Men no i ettertid, i sjølvforaktas teikn, dukkar det opp pinefulle erkjenningar og gnagande spørsmål også om den tida.

I’d never felt it,
I’d never heard
I know I loved you did I even deserve it,
when you returned it

Mellom versa og heilt til slutt bråkar eit mørklagt refreng. For der, på det punktet, tar Savage og bandet songen ut av sin elles melodiske habitt og over i det frenetiske. Og korthogd og utan vidare skånsel blir fleire bileter av smerte kasta fram. Det siste høyrest slik ut: «Curved in the dark, rinses of yours».

Human Performance. Ein song som blør. Ein umåtelig sterk ein. Den er ikkje den einaste songen på albumet der kjenslene blir dissekert i eit tydeligare lys enn på tidlegare Parquet Courts utgjevingar. Men eg opplever den som den klarast demaskerande.

Human Performance. Maskert versus usminka. Skodespel versus reinskoren røyndom. Cool versus sentimental. Intellekt versus kjensler. Sanning versus løgn. Det er ute i dette, eksistensielle segmentet, fullt av spørsmål og utan fasitsvar, at New York-kvartetten røskar og slit denne gongen. Med låt etter låt som både sonisk og tekstlig er meisla i former der nonsens og pretensiøs vanskeliggjering er ganske så fråverande. Energisk rytmikk, ein habil dose med melodisk popsensibilitet, og ei effektfull poetisk slagkraft er derimot høgst til stades.

«Cogito ergo sum» – «eg tenker, derfor er eg». Eit vidgjete Descartes-sitat som Austin Brown finn formålstenlig å inkorporere i låta One Man No City. Ein slett ikkje fullt ut forståelig song. Ein noko absurd ein, i grunn. Hovudpersonen kikkar ut, og ser ingenting, går ut og finn ingenting, ikkje ein gong vegen heim igjen. Han kjenner seg bortkomen på ei frenetisk jakt etter ei meining. «No identity, no city, no thoughts, no feelings, no city». Det blir spela på bongotromme og rytmen er groovy. Gitarane ringlar og svir strenger i Velvet Undergroundsk ånd. Den er albumets lengste låt, seks og eit halvt minutt, den smyg seg inn bakom ryggen på Stoned and Starving.

Andrew Savage og Austin Brown deler låtskriving og den vokale hovudrolla sånn nokonlunde jamt mellom seg. Låtane deira står seg, på denne plata som på tidlegare, godt til kvarandre. Det er ikkje slik at det eine er ein typisk Savage-låt og det andre er ein typisk Brown-låt. I den grad eg skulle prøve å karakterisere ein skilnad må det bli noko slikt som at Savage har ein litt råare tone. Denne gongen bidrar forresten dei to andre bandmedlemmene, bassist Sean Yeaton og trommis Max Savage, så smått både som låtskrivarar og i vokalistrolla. Ja for dei to er tilbake etter at dei hadde ein liten pause då Savage og Brown spelte inn det førre albumet, Content Nausea, på tampen av 2014. Eller førre og førre, bandet kom jo med eit lite album i fjor også. Deira eige vesle Metal Machine Music. Monastic Living, ein parentes utan ord, instrumental, noko uryddig, ikkje utprega variert, men groovy nok til at den ikkje fall igjennom som total uinteressant. Men den varsla på ingen måte kva Human Performance skulle bli.

Parquet Courts sin mest melodiøse plate er den vel, Human Performance. Og modnaste, og sannsynlegvis mest gjennomtenkte, og absolutt mest varierte og komplekse. Det siste då i veldig relativ betydning. Vi snakkar sjølvsagt framleis om eit band som hiv seg uti slikt ein kan kalle punk, eller postpunk, eller slacker-rock. Og ein kan komme dragande med Pavement eller Modern Lovers eller det som slektande er. Men aldri har dei, desse få åra dei har eksistert, våre eit meir relevant pust av nåtid og særpreg og slikt enn det dei er på Human Performance.

Og knapt klarar eg å førestille meg ein meir uimotståelig song enn Berlin Got Blurry. Eg viser til tonen, til melodien, til drivet, på eit vis slentrande, men høgst energisk. Eg viser til ørkengitaren og det vesle gjentakande orgeltemaet. Og eg viser til Savage si ekselente formidling av bedagelig byvandring, einsemd, pussige observasjonar, fiffige koplingar, uskyldig sarkasmar, og ein lengt etter ho som ikkje er der, og som det kanskje har byrja å gå litt på tverke i forhold til. «Doner wrappers unwrapped and extinguished … Feeling foreign is such a lonely habit … Funny how it charms you that Teutonic frankness … Well Berlin got blurry, and my heart started hurting for you».

Albumets mest rebelske og punkdrivne låt er Two Dead Cops. Der Savage koplar drapet på to politimenn opp mot den daglige faren og valden folket i gettoen lever under, og i den samanheng finn det heilt på sin plass å servere ei linje som «nobody cries in the ghetto for two dead cops». I den også ganske så aggressive Paraphrased rettar Savage og Parquet Courts blikket mot seg sjølve og slår mellom anna fast at «Sometimes my thoughts are infrequent explosions» og «Sometimes my speech recalls moments of violence, sometimes I can’t be repeated, I can’t be paraphrased».

I den meir harmlause avdelinga av Parquet Courts låtar høyrer Dust til. Eit avgjort godgroovy og medrivande nummer om støvets plager. Korleis det snik seg inn overalt. Og på innsida sitt kanskje hovudpersonen i det sterkt rytmiske semirap-nummeret Captive of the Sun. Ein angstfull livsobservatør som slår fast at han «don’t get out» og «don’t have fun». Dei store håpefulle tankane og illusjonane om verdens ve og vel og ei lykkelig framtid kan eg vanskelig seie at eg registrerer på albumet. Meir presist blir det nok å kalle det eg høyrer for eksistensiell illusjonslause.

Bakpå coveret står det ei oppmoding: «Listen to it at night!». Og det er jo klart at eg har gjort. Men albumet er ikkje noko dårligare på dagtid eller kveldstid, eller i tide og utide heller. I grunn er det det beste albumet Parquet Courts har komme opp med til no. Og då snakkar vi alvorlig bra skal du vite.

TIDAL: PARQUET COURTS – HUMAN PERFORMANCE

 

Apr19

Woods – City Sun Eater In the River of Light

Posted on by
Standard

Sol og groove og jazzkrydra pop-psykedelia.                                                                                   7

 For andre gong har Woods vitja eit skikkelig platestudio for å spele inn eit album. Sitt niande album. Det er altså ikkje noko dei har hatt for vane å gjere (å spele inn musikk i platestudio). Det var når dei skulle til med si førre utgjeving, With Light and With Love, at dei gjorde det for første gong. Tok inn på denne, litt breiare vegen. Men Woods har ikkje nytta høvet til å legge seg trygt og danna midt i vegen (berre litt innimellom). Dei dreg inn nyare oppdagingar og inspirasjon frå både omkringliggande og fjernare trakter. Utan å kødde sitt eige vesen for mykje til. Dei er så absolutt og først og fremst Woods slik vi kjenner dei. Låtskrivar og songar Jeremy Earl si noko nyansefattige og begrensa falsettrøyst må nok bli vurdert å vere ein faktor som til dels sørger for det. Den driv liksom ikkje særlig langt utafor si komfortsone. Ei komfortsone som handlar om varme og sympatisk melodiføring i ein popmelankolsk solnedgang med mykje behag i seg. Så eg slit med å bruke begrensingane så veldig imot Earl, eg gjer det.

Det disige som var der før i tida har dei lagt frå seg i studioet, og så har dei vel polert tonane ein tanke meir. Men den psykedeliske faktoren har dei ikkje svikta. Særskilt er den der i eit groovy jazzlynne som pregar fleire av låtane, dei beste låtane.

Blåsarar har ikkje vore ein faktor på tidlegare Woods-plater. Det er det på City Sun Eater in the River of Light. Saksofon, trompet og fløyte, ifrå eit band som denne gongen er eit sjumannsband. Dei vanlige skuldige: Jeremy Earl og Javier Taveniere. I tillegg trommisen Aaron Neveu og tangentist John Andrews, som begge også var med på førre plate. Heilt ny inn, i tillegg til dei to blåsaransvarlege Alec Spiegelman og Cole Karmen-Green, er Jon Catfish Delorme på pedal steel. Saman har dei koka i hop noko som spenner frå det tilbakelena og milde til det meir offensive og temperamentsfulle.

Dei tre høgdepunkta, for det er tre høgdepunkt her slik eg ser det, er dei tre lengste, og sonisk rikaste, låtane på plata. Seks minuttar lange Sun City Creeps, nesten seks minuttar lange The Take og nesten fem minuttar lange Can’t See At All.

Plata har ikkje noko tittelspor men opningssporet Sun City Creeps kan kanskje sjåast på som å vere i nærleiken av eit slikt. I alle fall er det ein rett så fantastisk smeltedigel av ei låt. Her er det mykje, her skjer det mykje, samstundes som låta heile tida held seg trygt og groovy på skinnene. Det ligg ein jazzrytmikk der (inspirert av etiopisk jazz i fylgje bandet), blåsarane er sydande, Earl hiv seg i ein gitarsolo av det brunstige slaget, og det er sveitt og det er funky, men samstundes noko for ein lat sommardag – «we fall into love, take as we go».

The Take kjem med handslegne bongotrommer og ein jazzbassgang som grev seg fast. Rundt svevar og virvlar blåsarane, medan Earl helsar solskinnet og syng om å «get lost in each other». Idet låta nærmar seg tre og eit halvt minutt kjem det eit skrik og ein aldri så liten eksplosjon skjer, tempo og lydstyrke ekspanderar, og taket, som sjølvsagt alt er festa, blir endå sterkare.

Can’t See At All har eit par av albumets aller mest fengande melodilinjer. Like viktig: den er ein sumpete og saftige rakkar av reggae- og dubslekt, med wah-wah gitar og eit attråverdig orgeldriv.

Kva hovudskallen gjer på coveret burde eg sikkert la vere å ytre meg noko særlig om. Men eg ser no på tittelen. Den lange tittelen. Og eg ser på bildet, på skallen, og den skarpe gulfargen rundt den, og eg høyrer Earl synge om sol og vær og årstider og gjentakande draumar om solnedgang, og så funderer eg på om klodens klima kan vere eit tema her. Kanskje, kanskje ikkje. Men heilt sikkert er det at dei blar opp ein song som heiter Politics For Free, ein rett så fengande sak. Heilt utan agiterande verselinjer, men med eit refreng som kanskje seier sitt, i alle fall eit eller anna: «Constellations in the summer sky, In a world of shit, Let’s tune out». Noko meir grumsete og utydelig er det kva som blir formidla i I See In the Dark, men at den har eit godt krautgroove og litt uregjerlig gitarutøving som så absolutt er på sin plass det har den. I eit motsatt sonisk hjørne høyrer eg Morning Light, ein folkpopsong med vennlige steelgitarlinjer og eit ganske så elskelig vesen.

Snart er det sommar og slacke tider, og dette er heilt sikkert ei plate som blir med meg dit.

TIDAL: WOODS – CITY SUN EATER IN THE RIVER OF LIGHT

Apr13

Philip Kane – Flowers & Ledges

Posted on by
Standard

Ei soulfylt plate om både håpet og det håplause.                                                                             7

Philip Kane  For eit par månader sidan kom eg i tankar om at det jammen var lenge sidan eg hadde høyrt noko frå Philip Kane. Så eg tok turen innom YouTube. Og der låg det forsyne meg ein ganske så fersk video frå fyren. Lagt ut nokre veker før jul. Ein julesong. Ein sjølvskriven ein. May Your Fairy Turn Straight var tittelen. Ingen lovsong, og ikkje er den full av ynskjer om ei fredelig og god jul heller. Nei eg tar vel ikkje hardt i om eg seier at den fremjar eit bodskap av det ganske så motsette slaget. Rett nok kan eg høyre lyden av bjøller her, og innslag av stemningsskapande blåsarar, og eg kan høyre Kane soulcroone seg gjennom melodisk godarta linjer. Men hovudpersonen i songen har det ikkje heilt godt, og han ynskjer at ein viss eks skal ha det endå verre. Han gjer sine forsøk på å manne seg opp, han held seg med sin dose av sjølvbedrag, og prøver å overtyde den som vil høyre på at han ikkje tenker på henne. Vel, ei helsing har han då likevel til henne, og den lyde slik: «I hope that you have a fucking awful christmas», vidare at gåver og venner uteblir, at det meste går på tverke, og at det gjerne endar i ein «filthy fucking headache were your ego used to be». Ja slik kan også ein julesong vere. Beisk, og dyppa i eit beger av svartlagt humor. Songen er også ein av åtte songar på den heilt nye plata til Philip Kane.

Drygt ti år er det gått sidan Philip Kane sist var her med eit album. Det absolutt storarta Time: Gentlemen. Eit album fullt opp av både reinskorne og skitne soultonar som bar fram dunkle og gåtefulle historier om folk i ytterkanten av det gjengse tilværet. Folk som av ulike grunnar hadde snubla i livets feller. Det var den andre plata hans det. Den blei om lag like lite suksessfull som den første. Ganske så neglisjert med andre ord. Kane drog derfor frakken rundt seg og gjekk heim, gav seg, fant på noko anna.

Det har vore særdeles tynt med informasjon å google fram om denne Kane. Så eg har skapt meg eit bilde av ein noko asosial, smått sjølvdestruktiv men absolutt sympatisk fyr med tilhaldsstad i dei austre delane av London. Vel vel, heilt slik er det ikkje viser det seg no. For denne Kane er ikkje berre Kane, oftare, langt oftare, kallar han seg Phil Beadle. Og i den skikkelsen er han ikkje like neglisjert. Som Phil Beadle er han ein velrenommert lærar i indre London. Han har fått prisar, skrive lærebøker, og har laga tv-programmer (ein serie, «Kan ikke skrive» som også har gått på NRK, ein annan, The Unteachables, om utfordrande born som byrjar å lære når ting blir gjort litt annleis).

Som Kane fortel han historier med røter i Beadle sitt engasjement for menneske med eit svekka utgangspunkt, som ikkje får til livet slik storsamfunnet forventar, som hamnar utanfor. Eller han fortel historier som nemnte May Your Fairy Turn Straight. Eller om Joan. Som kanskje handlar litt om den amerikanske forfattaren/skribenten Joan Didion, men i alle fall er ein grom soulsak med eit dugande sing-a-long refreng. The Disappointment of Judas på si side handlar vel ikkje direkte om han der fyren i Bibelen, men om det å ende opp med rikdom og eigedom det kanskje ikkje kjem så mykje godt utav å ende opp med.

Sonisk opplever eg Flowers & Ledges som litt meir funky i sitt vesen enn Kane sine to andre album. Medrivande i så måte er Resilience (Keep Keepin’ On), med heftig funkgitar frå Werner Kristiansen (ein nordmann som spelar gitar plata igjennom), og spenstig blås og koring. Endå meir medrivande opplever eg Inner City Optimism, der den går vegen frå What’s Going On-vibber til eit refreng spekka av pågangsmot. Begge songane frontar eit meir optimistisk syn på framtida enn det inntrykket Kane har skapt i fleirtalet av songane sine. Dei slår begge eit slag for menneskets overlevingsevne, og oppmodar til å ikkje grave seg ned i arven frå fortida.

You can read and treat your mind it’s a fabulous adventure
You can change anothers destiny just by being kind
You can overturn the system one shot at a time

Det gamle slagordet «Love, peace and understanding» er vel ikkje heilt malplassert å komme drassande med i tilfelle Kane og Flowers & Ledges. Om enn kanskje ikkje når det gjeld sjølve tittellåta. Ein song om ein ikkje heilt stabil fyr («I’m a naughty boy lord, kumbaya, and i’m bloody marvellous, kumbaya»), ei kvinne med namn Amanda, og ein tur, kanskje ned til Greenwich Park, for å kjøpe sjokolade. Ærverdige Mark Eitzel syng med, og det er ein souljazzig gyngande krypar av ei låt.

Så kva skal eg seie? Det var i grunn trivelig å treffe deg igjen Philip Kane? Ja eg trur jammen det.

TIDAL: PHILIP KANE – FLOWERS & LEDGES

Apr6

Undergrünnen – Undergrunnen / Ørkesløs Fryd

Posted on by
Standard

Ein fengslande og energisk miks av kraut, afrobeat og garasjerock.                                            8

          

Først, ei skånsellaus innrømming av ei stygg forsømming:
Eg, ja nettopp eg, gjekk forbi då Undergrünnen serverte sitt debutalbum tidleg på hausten i fjor. Eg las plakaten, men eg gjekk forbi. Det stod skrive der at dei var tre. Tre menn eg kjente til frå fleire soniske ærend tidlegare. Den rytmiske pilaren (og vel så det) i Low Frequency in Stereo, bassisten Per Steinar Lie og trommisen (og tangenttraktøren) Ørjan Haaland, var to av dei. Den tredje var Pål Jackman, som mellom anna har ei fortid (og nåtid) i det sjangerblandande balkanjazzpunkorkesteret Wunderkammer. Så her låg det til rette. Ja sidan Wunderkammer og spesielt Low Frequency In Stereo jo har forsynt meg med musikk eg har groova salig nøgd til mang ein gong låg det verkelig bra til rette. Men eitt eller anna må ha forstyrra meg, tatt merksemda mi bort, og sendt meg vidare på mi vandring, forbi Undergrünnen. Hmm (slikt finst ikkje unnskyldningar for). Og ikkje tok eg meg saman heller, vende tilbake, og tok stega inn og ned i det, når plakaten ved eit par høve blei repetert for meg. Hmm (pinlig). Ikkje før det nylig låg ein EP framføre meg, med den heidundrandes energiske låta Ørkesløs Fryd i førarsetet, og ein video av same låt kort tid etter dukka opp. Då vakna eg, ja du verden som eg vakna.

Legenda fortel at Undergrünnen vart til i Hauge Kretsfengsel. Ganske så tilfeldig og ganske så plutselig. Etter at Per Steinar Lie fekk ein førespurnad om han kunne møte opp der med bandet sitt. Innan sånn cirka 24 timar. Men berre ein av dei andre i bandet var i byen, så han kalla opp Jackman i staden og spurde om han tok sjansen. Dei møtte naturleg nok ikkje opp på scena med eit stort og grundig innøvd repertoar. Men ein tone fant dei no, og ein gnist må ha blitt tent, for det er fyrige tilstandar over stoffet dei presenterer på plata.

«Jungelkraut, krautjive, bongojive» ytrar Pål Jackman i den fabelaktig titulerte låta Garpaskjær Zulujive. Lokalt versus afrikansk versus monotoni med framdrift a la krautrock kan ein vel kanskje kalle det den har å by på. Det er ikkje den mest typiske Undergrünnenlåta, den varer i 9 minutt, vi høyrer Jackman resitere meir eller mindre uforståelige ord og uttrykk, og vi høyrer ein synthesizer svirle og boble og ta ein betydelig del av det soniske bilde. Sånn elles er det gitaren som helst tar den delen av bildet. Gitaren til Jackman i hovudsak. Det ryktast at den har vore til Elfenbenskysten. Og fått spelt seg med eit band derifrå. Eg innbiller meg at eg kan høyre det. Høyre det i tonen.

Afrobeat og krautrock putta inn i ein garasje der arven frå Amerika sitt i veggane, og så spelt og sunge som om det er funne opp i Haugesund, kan kanskje vere ein annan måte å seie det på. Tenker eg. Når eg høyrer Salighet så Svir, med sin rytmiske virvelvind i ryggen. Når eg høyrer Skjønne Du Ingenting, med sin grasiøse kor-respons frå eit par kvinnestemmer. Og ikkje minst når eg høyrer Tennene I No Stort. Den framoverlena, luftige, litt jazzaktig groovande favoritten, med innslag av hammondorgel og mange ord med Å i seg – «Såååå solo e blitt blå, dagen e blitt grå, ka gjer du dååå?».

Tekstane – i den grad eg klarar å snappe dei opp, og lytte dei ut – sviv vel oftast rundt i det absurde, blant ordspel, rim, kraftuttrykk og eit visst svartsyn. Dei blir sunge med Jackmansk kraft på  klingande Haugesundsdialekt, men nødvendigvis ikkje høgt og tydelig fremst i lydbildet.

Heilt fremst i lydbildet er ikkje Jackman si røyst når vi kjem til sporet E-støt heller. Men aldri er den meir harmdirrande. Full av ein resiterande harme retta mot ideologisk trongsyn. Eit i sanning elektrisk støyt der både kommunismen og kapitalismen blir raljert med – «Heller rive verden av hengslene enn å skifta til heilt ny olja nå … Latterlig … Me må jo for all del ikkje forstyrra det fria markedet det e jo tross alt fritt … Latterleg, alt e latterlig».

Og drivet er tett, groovet er på, i låt etter låt. Det einaste nummeret med kvilepuls er instrumentalen Svartbakk, der tonane frå Jackman sin gitar er lyriske og rytmikken meir tilbakelena.

Ep’en har også ein instrumental. Adieu, ein saftig orgeldriven ein. Elles byr den på to remiksar av høvesvis Tennene I No Stort og E-støt (C-støt), som for så vidt ikkje står særlig tilbake frå albumversjonane, men heller ikkje bringe inn spektakulært nye moment. Her er også ein halvert, meir syntetisk og stemmeforvrengt versjon av Garpaskjær Zulujive, som berre er halvparten så bra som albumversjonen. Det store høgdepunktet på ep’en er og blir tittellåta. Ei låt som var blant dei første som trioen sydde i hop (allereie den der dagen i fengselet). I denne tyr dei meir til den klassiske garasjerock attityden enn i nokon av sine andre låtar. Og det gnistrar bra rundt Jackman når han slynge ut sine ikkje spesielt optimistiske linjer over verdens tilstand – «me me me me me me me me me treng ikkje merr tid … ser ut på et hav av idioti … me me me me me me me me me treng å bli satt fri».

Frenetisk suggererande.

TIDAL: UNDERGRÜNNEN – UNDERGRUNNEN           TIDAL: UNDERGRÜNNEN – ØRKESLØS FRYD EP

Mar31

Wussy – Forever Sounds

Posted on by
Standard

Bandnamnet er ei løgn, men med platetittelen derimot … der er dei inne på noko.                9

  Gitar, gitar, elektrisk gitar. Det er det som gjeld her. Det er Forever Sounds det. Frå start til slutt. Frå Dropping Houses til My Parade.

Dropping Houses?

Dropping Houses ja. Opningssporet og kva no det måtte handle om. Med Lisa Walker i vokalrolla, men der også Chuck Cleaver syng med, idet vi når refrenget. Syng «Spent so long sucking on a snake bite, trying to keep the venom from entering the bloodstream». Så det må då handle om trøbbel dette, alvorlig trøbbel? Eller? Tja, kanskje handlar det meir om å møte trøbbelet med rak rygg. Om å ikkje bukke under, i eit forhold av den kanskje ikkje heilt sunne sorten. Lisa Walker fortel sjølv i eit intervju med magasinet Spin at hennar bilde av fallande hus er henta frå Wizard of Oz, og frå sentrumet av ein tornado og kva ho ser for seg kan openbara seg der. Dramatisk utslettande tilhøve altså. Men samstundes smått surrealistiske. Ein dualitet som vel ikkje blir mindre av den konkluderande meldinga «you give it the old heave ho til the bitter end». Og sidan eg no nemnte dualitet. Her er kva same Walker seier til same magasin om dei soniske tilhøva kring Dropping Houses: «Our dorky dual fandom of 90’s shoegaze + Tom Petty has fully surfaced and become a really singable wall of noise». Eg høyrer på Dropping Houses og skjønar kva ho snakkar om. Eg høyrer på Dropping Houses igjen, og igjen, og igjen. Eg blir i grunn ikkje ferdig med å høyre på Dropping Houses. Den må ha treft sentralnervesystemet eller eit eller anna slikt hos meg. For eg hamnar stadig vekk tilbake i songens klør. Men altså, eg høyrer, og høyrer (og har som de forstår null og niks imot det). I starten høyrte eg eit nesten ugjennomtrengelig gitarnummer. Eg har trengt igjennom. Trengt inn mellom gitarlinjer som brenn, dansande psykedelia, feedback og eit monster av eit groove, og der, der har eg funne melodien. Sjølvaste melodien, den heilt uimotståelige. Slik Lisa Walker syng den (og Chuck Cleaver). Og slått fast at denne låta det er rock’n roll på sitt mest forføreriske vis det.

Eg blei for alvor kjent med Cincinnati-kvintetten Wussy då dei kom med sitt førre album Attica! i 2014. Eit album så dugelig inspirert på eldfull rock’n roll at eg spelte det fram og tilbake til endes og over dei fleste breiddegrader. Frå paradenummeret Teenage Wasteland til den mektig/skranglete duetten Beautiful svinga dei seg i rockehistoria med ein slik glødande kjærleik at eg ikkje hadde anna val enn å omfamne dei. Saman med den dynamiske vekslinga mellom Lisa Walker og Chuck Cleaver sine ganske så ulike røyster har gitaren frå første stund (les 2001) vore bandet sitt fremste soniske våpen. Men den har vel aldri vore meir i skingrande fokus enn det den er her på Forever Sounds, deira sjette album.

Det der som Lisa Walker nemner om shoegaze har forresten gyldigheit for eit par spor til. Det gjeld Hand of God, der Lisa i skuggen av psykedeliske kaskadar manar fram linjer med bibelske dommedagsperspektiv over seg. Og det gjeld Gone, der Chuck Cleaver ser dei fleste håp som «gone», om ikkje Jesus sine frelsande evner skulle vise seg som verkelige då. I så fall: «he’d better run», for sigarettane er borte, hjerta er knuste og våpna lada. Dei sju resterande spora skal eg ikkje trekke shoegaze-kappa rundt i same grad. Utan at eg dermed har sagt at gitarlyden fer stillferdig og pertentlig gjennom dei (det skulle tatt seg ut du).

Eit definitivt høgdepunkt er Donny’s Death Scene. Eit smått episk nummer der gitarar rusar seg opp og ned rundt uhellsvarslande folkmelodiske linjer sunge av Lisa. Linjer som handlar om brå og tragisk død. Som er direkte inspirert av det som hendte karakteren Donny (spelt av Steve Buscemi) i den myteomspunne Coen-brothers filmen The Big Lebowski. Død er så definitivt også eit tema i den Cleaver-sunge og hardt jagande låta She’s Killed Hundreds. Kven denne «she» er blir imidlertid aldri gjort klart. Kanskje eit uvær?

Sjølv om eg har drista meg til å ha nokre oppfatningar av kva Wussy har føre seg på det tekstlige plan er dette sjølvsagt ikkje på noko vis opplagt. Dei er vel helst dunkle og smått surrealistiske desse tekstane deira. Så når eg no seier at den krokete songen Hello, I’m  a Ghost handlar om at etter ein del år i eit samliv byrjar partnarane å bli som ein del av tapeten for kvarandre, så er det slett ikkje sikkert at det er det Chuck Cleaver har hatt i tankane. Eg kan også insinuere at Lisa Walker si skakke skingrevisa Majestic-12 handlar om å kjenne seg framand og avkledd under ugjestmilde tilhøve, men eg er open for at eg kan ta feil. Men det eg føler meg nokså overtydd om er at songane oftare strenar rundt i sinnets mørkare og gåtefulle sider enn at dei vitjar dei lyse og klare. Eller for å bruke Cleaver sine eigne ord om livet: «At least I know this, it may be wrapped up, and tied with a bow, but it isn’t a gift».

Det er dei som hevdar at Wussy er det beste bandet som finst i Amerika for tida. Dei er for så vidt ikkje mange, men dei finst altså. Eg er definitivt i nærleiken. Forever Sounds har ikkje akkurat svekka den tanken.

TIDAL: WUSSY – FOREVER SOUNDS

Mar28

Frøkedal – Hold On Dreamer

Posted on by
Standard

Ein solodebut med folkpoptonar som evnar å gnage seg fast.                                                 7

  W.O.Y heiter den første låta. «I do, I do, I do, I do think the world of you» høyrer eg Anne Lise Frøkedal synge. Eg høyrer ein song om fridom, om kjærleik, og om at dei to kreftene kanskje ikkje arbeidar supergodt i lag. Eg høyrer ein vakker gitartone som må ha komme med ein varm vestavind ein gong. Eg høyrer ein folktone frå trakter der Vashti Bunyan har ferdast. Eg høyrer ei gnagande uro frå ei fele operere i eit dronelandskap som kunne ha stamma frå eit kjellarmøte i The Velvet Underground. Der kunne det enkle suggererande trommemønsteret ha stamma i frå også. Etter drygt fire minuttar er låta over (slik mange låtar ofte er), men den blir ikkje borte, eg klarar ikkje å fri meg frå at den har gjort eit inntrykk, at eg føler meg dradd mot den. Det finst ein og annan song til på plata, på Hold On Dreamer, som eg kunne, som eg kan, seie om lag det same om.

Etter mange år som bandmedlem og samarbeidspartnar (eg nemner I Was A King, Harrys Gym, Robyn Hitchcock, Martin Hagfors, eg kunne nemnt fleire) er Anne Lise Frøkedal endelig her med sin solodebut. Som berre Frøkedal, men absolutt ikkje heilt åleine. Det står ikkje noko om det på coverframsida, men Familien er med, sterkt med. Eit band av venner som ho har spelt litt rundt med dei seinare åra. Fire i talet, Olav Christer Rossebø (frå bl.a. Bergen Mandolinband) på fele og mandolin, Erlend Ringseth (Harrys Gym) på tangentar, Thea Glenton Raknes (Thea & the Wild) på trommer og koring, og Ingeleiv Bestad på koring. I tillegg er ein og annan an musikar innom og gjer lyd frå seg på enkeltspor.

Det er ikkje blitt ei plate med mykje lyd. Det er blitt ei plate med nok lyd, og ikkje ein tøddel meir. Ei plate i eit draumedronefolkpop-landskap, som takka vere ein ikkje ueffen personleg karakter unngår å bli borte i syninga. Denne karakteren handlar vel om noko slikt som å søke innover mot songens eigentlige vesen, og så ta det derifrå. Ta uroa, mørket eller lyset som ligg der med utover i det spelte, utan å pynte på det. Berre la ein sonisk blodstraum av det psykedelia-organiske slaget bringe stoffet fram i dagen (eller natta), og la det bli med det. Gje den reine gode røysta rom, blant kaktus og roser.

Slik smyg den eine songen etter den andre fram. I eit gnagande folkpsykedelisk bilde lovar Anne Lise Frøkedal at ho vil «get you cherry flowers and the truth» (songen heiter Cherry Trees). «Hold on dreamer» oppmodar ho til i sakteflytande tonar med ein håpefull lengt i seg (songen heiter The Man Who Isn’t Here). Olaf Olsen (frå Bigbang) spelar større trommer i The Sign, ein popsong med ei attraktiv psykedelisk åre. Misery er den dystre pianoballaden. Medan Kid sitt popmelodiske vesen blir støtta av tonar frå eit electronica-felt. Alle er dei låtar med eit klart slektskap til kvarandre. Men ein variasjon gror seg tydeligare for kvart besøk. Og siste besøk er nok ikkje gjort.

TIDAL: FRØKEDAL – HOLD ON DREAMER

Mar15

Kendrick Lamar – untitled unmastered.

Posted on by
Standard

«Pimp pimp hooray», eit lite upolert supplement.                                                                           7

  Heilt utan varsel var den der berre, denne plata. Heilt utan at det var skapt det minste grann av forventning om at Kendrick Lamar var i kjømda med ein bunke ny musikk. No er det vel slik at det dagleg blir lagt ut nye album på allverdens straumetenester og nedlastingskanalar utan at det blir gjort kjent for så altfor mange. Og der blir dei liggande, i fred, og blir i all æva hemmelige for dei fleste andre enn den nære familien. Det blir fort litt annleis om det er My Bloody Valentine, Wilco eller Kendrick Lamar som finn på slikt. Då er det berre snakk om minuttar før ryktet har spreidd seg, interessa er skapt, og hjulet rullar. Kanskje er det berre ein ny måte å skaffe seg merksemd på i alle mogelegheiters digitale tidsalder. Kanskje er det ein gimmick. Eller kanskje er tanken å tilby noko stoff ein hadde liggande utan å måtte gjere altfor mykje utav det.

Når det gjeld merksemd fekk den vesle store rapparen frå Compton ein dugelig dose av slikt i 2015. Det var vel knapt noko album i fjor som kunne matche hans fabelaktige To Pimp a Butterfly i talet på lovord. Frå dei same seansane som det albumet kom utav er dei åtte låtane på untitled unmastered også blitt skapt. Men som albumtittelen fortel så har ingen av dei fått ein tittel, og dei har heller ikkje fått ein siste lydteknisk omgang. Ord som halvferdig og skissepreg er no likevel ikkje dekkande for korleis dette lyde. I alle fall ikkje når det gjeld fleirtalet av låtane. Men uforedla kan ein vel kalle det.

Jazzen var bra til stades på To Pimp a Butterfly. Den er bra til stades her også. Ja endå meir til stades. I uflidd, skitten og yppande kledning vandrar jazztonen gjennom groovy sidegater og funk-lumske strøk, og er både ein nyttig og uroleg fylgjesvenn for Lamar sin vitale flow.

Ambivalens og kontrastar er i sedvanlig Lamar ånd ei viktig drivkraft. Spørsmål og svar i endelaus skuggeboksing. Sex, Gud, sjølvhevding, sjølvforakt, mammon, samfunn vs individ, den kvite mann vs den svarte mann, den grenselause urettvisa.

Det startar med ei pinleg sexskildring, og eg snur meg noko beklemt bort. Det tar ikkje så lang tid før Lamar snur seg bort også. Legg tyngde i diksjonen og formidlar linje etter linje av apokalyptisk karakter. Som «Life no longer infinity this was the final calling», som «The smell is disgusting, the heat is unbearable», som «Dark skies, fire and brimstone, some of us sent home». Situasjonen er kaotisk, bibelske referansar florerar, og hovudpersonen vaknar til slutt opp og dreg i kyrkja. I spor 2 har han Gud på telefonen, og får ein lovnad om at det skal ikkje ta lang tid no. Før ting blir betre? Eller verre? «Once upon a time I used to go to church and talk to God» forkynnar Lamar i spor 5, og det handlar om dei undertrykte, og det er deprimerande. «I’m passin» lives on a daily, maybe I’m losing faith, Genocism and capitalism just made me hate» slår han fast mot slutten av sporet. I spor 6 har Lamar med seg den alt anna enn a4-rapparen CeeLo Green. «I’m bizarre, avant-garde» proklamerer Green. «I recommend every inch of your lunatic ways, Praise the lord, you teach the kids how to be themself and plenty more», Lamar oppmuntrar individet, originaliteten, det å stå opp og fram og vere seg sjølv. I spor 8 kontrasterer han sin eigen suksess opp mot tilværet under bølgjeblikkplater i eit fattigkvarter i Cape Town («I wrote this song looking at a broke home baby, You know the poverty stricken the little broke boy and babies, Somebody yell «Kendrick American, they sure is crazy», And I said why?»)

Slik kan konturane av ein veg gjennom untitled unmastered skildrast. Det finst fleire. Definitivt fleire. For all del, det vesle albumet er ikkje like mangslunge og eventyrleg som To Pimp a Butterfly. Det er vel meir å rekne som ein liten appendiks, ein upolert ein. Der ikkje ratt alt blir opplevd som utprega interessant (les: det kortaste og det lengste sporet, Untitled 4 og Untitled 7), men der Kendrick Lamar finn groovet og kastar seg inn i det på eit vis få andre gjer.

TIDAL: Kendick Lamar – untitled unmastered

Mar6

Årabrot – The Gospel

Posted on by
Standard

Eit desperat ritt gjennom eit eigenarta postpunklandskap.                                                      8

  Eg har høyrt verre bråk, og eg har høyrt det frå Årabrot. Over ein dryg tiårsperiode no, på eit halvt dusin album og fleire ep’ar (men førebels ikkje på konsert dessverre), har eg høyrt Årabrot spele og bråke fram ein sølete, søplete, industriell rock’n roll, og det på eit vis som har erobra meir enn ein sans. Slik er det.

The Gospel er ikkje heilt slik Årabrot har vore. På dette albumet tar bandet eit steg inn i eit postpunkbilde eg ikkje har sett dei i før. Og kjem frå det utan å skape inntrykk av å ha slakka på Årabrot-grepet. På ingen måte. Intensiteten og det nådelause finst her i rikt monn. Men stoffet har fått eit meir melodiske preg, og det er ein variasjon i uttrykket som eg opplever som rikare enn på nokon av dei tidlegare utgjevingane.

Lettare tilgjengelig, har eg også tenkt. Innimellom. Men tematikken på The Gospel tatt i betraktning veit eg ikkje heilt om karakteristikken «lett tilgjengelig» er kledelig. For det handlar då om krig og død og dystre utsikter, og få lysglimt. «It’s the darkest day of the year, it won’t get much darker than this» syng Kjetil Nernes i ein av songane her. Eg opplever det som eit ganske så symptomatisk utsegn for det som blir dratt til torgs albumet igjennom.

«To war» ropar ei røyst innleiingsvis. Og det er vel nett det Nernes, med hjelp frå sine medsamansvorne, gjer. Går i krigen. Ein krig mot indre demonar og ein dødelig sjukdom. Nernes sin eigen sjukdom. Ein alvorleg kreftdiagnose (i svelgjet) som han fekk føreskrive i mai 2014, som han i månadane som fylgde vart behandla for, og så friskmeldt frå eit halvår seinare. Ei, forståelig nok, traumatisk hending, som har sett sine spor. Det tekstlige innhaldet i fleire av songane på The Gospel hentar, i fylgje Nernes sjølv, sin inspirasjon frå desse månadane av hans liv.

Forstå det då ikkje slik at dette er sjølvmedlidande rapportar frå sjukdomstida. På ingen måte. Eg tenker meir på det som skildringar av ein desperat tilstand, som kunne ha sprunge utav heilt andre årsaker enn ein sjukdom, som kunne ha ramma fleire enn Nernes. Kven som helst i grunn. Kraftfulle og nådelause skildringar, med flittig bruk av bileter og metaforar frå krig, religion og dei dunklare krokane av kulturhistoria.

In front a tall white stranger
laughing with hatred
one of our own
an appearance gaunt and hollow
a burning spear at hand
accompanied by heralds
in the distant horizon
machine gun fanfares

Ein skremmande skikkelse, ei kreftcelle, eller døden sjølv, vitjar slagmarka, blodsystemet. Han har med seg bodberarar, og i det fjerne blir det kalla til nye angrep. Trykket lettar ikkje i versa som fylgjer. «I’m left on fire» fortvilar hovudpersonen. «It’s the gospel» lyder refrenget. Vi er i tittelkuttet. Eit skilsettande tittelkutt, sprunge ut av trakter der eg kan skimte konturane av det legendariske postpunkbandet Bauhaus, men der Årabrot tvillaust regjerer grunnen. Noko bandet gjer frå ende til an, uansett kor mykje ein måtte komme trekkande med Killing Joke, Swans, Melvins, eller kven pokker ein finn det nærliggande å dra opp av hatten. Pere Ubu kanskje? Slik eg har gjort eit par gonger når And The Whore Is This City har skingra forbi, med sine anslag av galskapens latter og sitt avantgarasjedriv.

Sentralt i si plassering og dominerande i si lengd er låta Faustus. Over ti minutt er den ei mangslungen sonisk ferd der ei inngåing av ei fatal pakt står som tematisk overskrift. Ei pakt med djevelen. Det vere seg Robert Johnsons pakt i det berykta vegkrysset, Faustus si pakt om det sorglause liv, eller songens hovudperson sitt fokus på det eine magiske ordet som kan bryte pakta. Det heile formulert i ei sonisk reise som omfattar både stillferdig dødshymne, lyrisk pianospel, melodiske formuleringar, kraftfulle åtak og den manande lovnaden «I will remember to not say the word». Eit høgdepunkt.

Til høgdepunktkategorien (på eit album som må seiast å vere reinska for likegyldige eller middelmåtige spor) kan eg vel også plassere den stormfulle og bedande I Run. Og så definitivt Tall Man, det næraste Årabrot vel har vore noko popfengande. Noko som i seg sjølv ikkje er viktig, at Årabrot er popfengande altså, for det er det sjølvsagt ikkje, verden er jo stappfull av band som tar seg av slikt. Når så er sagt: Tall Man er sjølvsagt ikkje popfengande. Men den har eit melodisk øs som treff meg kraftig i bringa og trenger seg djupt innafor, og eit levande tekstlig bilete av ein skyggeskikkelse som sår uro på sin veg.

I den grad ein har eit håp om å finne teikn av lys på albumet kan ein jo ta vegen til I Am the Sun. For så å lure kraftig på om det var slikt å finne her – i ein song med linjer som «Suicide, hung by garters, infants sucking tears». Spor av lys og håp er det vel heller ikkje i avslutningssporet. Rebekka (Tragoedie) er som tittelen fortel ein tragedie, eller mordarballade om du vil. Over fire vers. Med eit bombastisk komp og eit skummelt tiltalande melodisk vesen.

Plata er delvis spelt inn i Djura Missionshus i Dalarna der Kjetil Nernes og hans kjæraste Karen Park held hus for tida (det resterande av plata er spelt inn i Steve Albini sitt studio i Chicago). Årabrot har gjennom åra skifta mannskap fleire gonger, og må vel i hovudsak bli rekna som Kjetil Nernes sitt prosjekt. Denne gongen spelar nemnte Karen Park på meir enn eitt instrument, og ho syng litt. Elles drar plata mellom anna nytten av Ted Parsons (bl.a. Swans) og Magnus Nymo (Fork) sitt trommespel, Stephen O’Malley (Sunn O)))) sitt gitarspel og Milton von Krogh (Pirate Love) sin bassgitar. Nernes sjølv spelar på både tangentar og strengar, og så har han lagt røysta si lengre fram i lysbildet enn den nokon gong har vore. Det er ein stad den gjerne må vere ved neste korsvei også. For dette var eit sterkt evangelium.

TIDAL: ÅRABROT – THE GOSPEL

Feb19

The Jezabels – Synthia

Posted on by
Standard

Synth-smart, melodisk forførande, og ei stemme som eig kvart ord.                                        8

  I Bibelen blir kong Akab av Israel si kone Jesabel framstilt som ein listig og morderisk avgudsdyrkar, og namnet hennar har i all ettertid blitt synonymt med begrep som svikefull og forførerisk. Det Bibelen ikkje fortel er at ho nok også må ha vore ei sterk og intelligent kvinne, i ei verd av mannleg maktutøving. Når eit rockeband frå Sydney for snart ti år sidan fant det plausibelt å kalle seg for The Jezabels var det nok like mykje det Bibelen ikkje fortel som det den fortel som låg til grunn for namnevalet.

«I’ve only  got one rule» syng Hayley Mary. Og regelen er «Don’t tell me to smile, If you don’t know me, brother». Slik lyde i alle fall (det smått Peter Gabriel/Kate Bush inspirerte) refrenget i den rett så yppige og fabelaktige songen Smile. Ein song der Mary startar med å opne opp for at du gjerne må kalle henne sexy, plystre etter henne på gata, kviskre henne noko i øyret, ja for den saks skyld gjere henne kåt, men ikkje dermed tru at du på nokon måte har gjort eit djupt inntrykk på henne. For «you don’t know me».

Eg kjente ikkje til The Jezabels før for nokre usle veker sidan. Då eg i eit heldig augeblikk kom over deira heilt ferske plate Synthia. Sidan har eg tråla meg tilbake til det eg har funne av album (to til) og ep’ar (tre) i katalogen deira. Og dei har absolutt sitt å by på denne kvartetten. Av to kvinner og to menn. Songaren Hayley Mary, keyboardisten Heather Shannon, gitaristen Samuel Lockwood og trommis Nik Kaloper. Men aller mest har dei å by på på Synthia.

Synthia. Eit kvinnenamn det også for så vidt (i alle fall nesten). Kanskje ei søster av Jesabel, kanskje albumets hovudperson, men vel mest sannsynleg eit namn som skal fortelje noko om korleis albumet lyde. For det Heather Shannon gjer med sine synthesizerar og sine keyboard er av avgjerande betydning her. Frå klunk og dropar til svevande lag og stormfulle åtak. I medrivande samspel med eit groove som både kan vere eggande og motorisk drivande. I låtar som fengjar og fangar, også fordi bandet har ein songar som tar eigedom over kvar ein låt, med ei røyst som heilt naturleg (ja fullstendig utan affekterte tendensar) femnar langt meir enn ein oktav. Stundom der nede i det Nico-sexy (med ein knekk) andre gonger oppe i Kate Bush-høgder.

Rock. Pop. Eller noko imellom? Eller begge deler? Eit band som kryssar Abba med David Bowie, eller noko slikt. Ein eller annan stad i det der kanskje ikkje heilt tydelige lendet høyrer eg dei i alle fall for meg. Og som du må ha skjønt, det er godt det eg høyrer.

I got a 66 baby
And I’m born to rock
I got a one track mind
Just to get me off

I got a 66 baby
I don’t give a fuck
Just gimme one more number
And a little luck

Det er tøft, det er djevelsk leikent, det osar av lyst og begjær, og tittelen er Pleasure Drive. Ein popsong som bevegar seg frå det kjølig pirrande via det sfæriske og inn i det mektig eldfulle, der Hayley Mary mellom anna finn det på sin plass å stille spørsmålet «what’s a nipple and a laugh?».

Om den som les denne plateomtalen på dette stadiet sitt med eit inntrykk av at Synthia handlar om sex og sjølvbevisste kvinner, ja så kan vedkomande ha rett. Men albumet handlar ikkje berre om det. Det handlar mykje om kjærleik også. Kjærleik som sjukdom i My Love is My Disease. Eit beist av ein sjukdom. I eit av albumets sonisk sett mest dramatiske og tekstlig dystraste spor.

Eit visst drama, og i alle fall til dels mektige soniske tilhøve, driv dei fleste spora inn i. Ved eit og anna tilfelle grensar det nok kanskje til å bli vel mektige og synthfullt, sånn etter min smak. Men eg har funne ut at eg kan leve med det. Både når det elles tiltalande singelvalet Come Alive sveivar seg opp, og når Unnatural glir inn i ein 80-tals schwung av det noko plastiske slaget.

Eg har imidlertid ikkje anna enn godord å seie om måten bandet opnar og avsluttar plata på. Med to låtar som begge strekk seg over sju minutt, og som viser fram fleire ansikt utan eit augeblikk å tape fokus. Stand and Deliver der Mary i første del snakkesyng, tar seg tid, og snakkesyng, medan groovet går. Halvvegs vender låta seg 45 grader mot venstre, Mary trer lenger fram i bildet, syng, finn tonar som definitivt kan kallast popfengande, og tar det heile mot strålande høgder. Sistesporet Stamina startar ut med ein varleg gitarintro, glir over i ei fin synthsvevande fase, før Mary etter to og eit halvt minutt stikk ein finger i været og proklamerer «except one thing». Derifrå blir sakene meir pågåande, men det er også eit visst mismot å spore.  «It ain’t love, cause love hurts, it ain’t a home, cause home’s burn» blir det hevda. Før songen driv inn i det monumentale, og røysta til Mary dansar pasjonert.

Eg kunne sagt bra ting om andre songar også. Drivande If You Want Me med sitt medrivande call/response opplegg. Eller balladen Flowers In the Attic, med sin behagelige lettheit, si tilgivande ånd og sin empati.

Og slik, forførerisk, tiltalande og skarpskodd, yte bandet sin vesle skjerv til at ryktet til namnet Jesabel skal bli litt annleis.

TIDAL: The Jezabels – Synthia