Synth-smart, melodisk forførande, og ei stemme som eig kvart ord. 8
I Bibelen blir kong Akab av Israel si kone Jesabel framstilt som ein listig og morderisk avgudsdyrkar, og namnet hennar har i all ettertid blitt synonymt med begrep som svikefull og forførerisk. Det Bibelen ikkje fortel er at ho nok også må ha vore ei sterk og intelligent kvinne, i ei verd av mannleg maktutøving. Når eit rockeband frå Sydney for snart ti år sidan fant det plausibelt å kalle seg for The Jezabels var det nok like mykje det Bibelen ikkje fortel som det den fortel som låg til grunn for namnevalet.
«I’ve only got one rule» syng Hayley Mary. Og regelen er «Don’t tell me to smile, If you don’t know me, brother». Slik lyde i alle fall (det smått Peter Gabriel/Kate Bush inspirerte) refrenget i den rett så yppige og fabelaktige songen Smile. Ein song der Mary startar med å opne opp for at du gjerne må kalle henne sexy, plystre etter henne på gata, kviskre henne noko i øyret, ja for den saks skyld gjere henne kåt, men ikkje dermed tru at du på nokon måte har gjort eit djupt inntrykk på henne. For «you don’t know me».
Eg kjente ikkje til The Jezabels før for nokre usle veker sidan. Då eg i eit heldig augeblikk kom over deira heilt ferske plate Synthia. Sidan har eg tråla meg tilbake til det eg har funne av album (to til) og ep’ar (tre) i katalogen deira. Og dei har absolutt sitt å by på denne kvartetten. Av to kvinner og to menn. Songaren Hayley Mary, keyboardisten Heather Shannon, gitaristen Samuel Lockwood og trommis Nik Kaloper. Men aller mest har dei å by på på Synthia.
Synthia. Eit kvinnenamn det også for så vidt (i alle fall nesten). Kanskje ei søster av Jesabel, kanskje albumets hovudperson, men vel mest sannsynleg eit namn som skal fortelje noko om korleis albumet lyde. For det Heather Shannon gjer med sine synthesizerar og sine keyboard er av avgjerande betydning her. Frå klunk og dropar til svevande lag og stormfulle åtak. I medrivande samspel med eit groove som både kan vere eggande og motorisk drivande. I låtar som fengjar og fangar, også fordi bandet har ein songar som tar eigedom over kvar ein låt, med ei røyst som heilt naturleg (ja fullstendig utan affekterte tendensar) femnar langt meir enn ein oktav. Stundom der nede i det Nico-sexy (med ein knekk) andre gonger oppe i Kate Bush-høgder.
Rock. Pop. Eller noko imellom? Eller begge deler? Eit band som kryssar Abba med David Bowie, eller noko slikt. Ein eller annan stad i det der kanskje ikkje heilt tydelige lendet høyrer eg dei i alle fall for meg. Og som du må ha skjønt, det er godt det eg høyrer.
I got a 66 baby
And I’m born to rock
I got a one track mind
Just to get me off
I got a 66 baby
I don’t give a fuck
Just gimme one more number
And a little luck
Det er tøft, det er djevelsk leikent, det osar av lyst og begjær, og tittelen er Pleasure Drive. Ein popsong som bevegar seg frå det kjølig pirrande via det sfæriske og inn i det mektig eldfulle, der Hayley Mary mellom anna finn det på sin plass å stille spørsmålet «what’s a nipple and a laugh?».
Om den som les denne plateomtalen på dette stadiet sitt med eit inntrykk av at Synthia handlar om sex og sjølvbevisste kvinner, ja så kan vedkomande ha rett. Men albumet handlar ikkje berre om det. Det handlar mykje om kjærleik også. Kjærleik som sjukdom i My Love is My Disease. Eit beist av ein sjukdom. I eit av albumets sonisk sett mest dramatiske og tekstlig dystraste spor.
Eit visst drama, og i alle fall til dels mektige soniske tilhøve, driv dei fleste spora inn i. Ved eit og anna tilfelle grensar det nok kanskje til å bli vel mektige og synthfullt, sånn etter min smak. Men eg har funne ut at eg kan leve med det. Både når det elles tiltalande singelvalet Come Alive sveivar seg opp, og når Unnatural glir inn i ein 80-tals schwung av det noko plastiske slaget.
Eg har imidlertid ikkje anna enn godord å seie om måten bandet opnar og avsluttar plata på. Med to låtar som begge strekk seg over sju minutt, og som viser fram fleire ansikt utan eit augeblikk å tape fokus. Stand and Deliver der Mary i første del snakkesyng, tar seg tid, og snakkesyng, medan groovet går. Halvvegs vender låta seg 45 grader mot venstre, Mary trer lenger fram i bildet, syng, finn tonar som definitivt kan kallast popfengande, og tar det heile mot strålande høgder. Sistesporet Stamina startar ut med ein varleg gitarintro, glir over i ei fin synthsvevande fase, før Mary etter to og eit halvt minutt stikk ein finger i været og proklamerer «except one thing». Derifrå blir sakene meir pågåande, men det er også eit visst mismot å spore. «It ain’t love, cause love hurts, it ain’t a home, cause home’s burn» blir det hevda. Før songen driv inn i det monumentale, og røysta til Mary dansar pasjonert.
Eg kunne sagt bra ting om andre songar også. Drivande If You Want Me med sitt medrivande call/response opplegg. Eller balladen Flowers In the Attic, med sin behagelige lettheit, si tilgivande ånd og sin empati.
Og slik, forførerisk, tiltalande og skarpskodd, yte bandet sin vesle skjerv til at ryktet til namnet Jesabel skal bli litt annleis.
Popkroken 