Bandet som alltid har ein dose smittsame hooks på lager.
Tempo, tempo, tempo, det er Whiteout Conditions det. 160 BPM og det som kjappare er. Ja skal ein danse til samfulle 41 minuttar av denne plata må ein ha ein salig solid kondis.
Nå har låtar med tempo for så vidt vore eit varemerke hos The New Pornographers frå dei debuterte med sin hooks-orienterte popmusikk i 2000, men aldri har vel bandet køyrt tempo så non-stop som på denne deira sjuande langspelplate. Aldri har dei vel heller nytta seg meir av synthesizer og mindre av gitar enn det dei gjer på denne. Og aldri har dei før gitt ut plate utan to-tre Dan Bejar spor. Han er ikkje med i det heile denne gongen. Det er ikkje trommis Kurt Dahle heller. Den nye trommisen heiter Joe Seiders. Saman med bandets hovudlåtskrivar og frontfigur Carl Newman skapar han eit rytmisk mønster (av trommer, maskiner, synth-droner, rytme-gitar) som finn si form, og som så går og går (for ikkje å seie flyr og flyr). Newman kallar det bubblegum krautrock. Han er absolutt inne på noko.
«In the valley of lead singers» blir det sunge med ein viss triumf i tonefallet i ein av songane på plata. Og den frodige dalen kan jo gjerne vere The New Pornographers det. For sjølv om Bejar ikkje deltek denne gongen, er det jo framleis tre ganske så tydelege vokalistar tilbake. Og enten ein av dei har hovudansvaret for ein song, eller to av dei duetterar, eller dei kastar seg i harmonisongens armar, eller serverer call & response av yppig merke, så er dynamikken i det desse tre gjer eit New Pornographers-kjennemerke med eit dusin utropsteikn bakom.
Neko Case har vore med sidan starten. «I only play for money» forkynnar ho absolutt friskt nok i opningssporet. Litt seinare har ho det vokale hovudansvaret i det vagt vemodige og raffinert melodiske høgdepunktet This is the World of the Theatre. Ein song om røyndom som blir til teater og teater som blir til røyndom. Eit tema Newman også er innom i den popboblande førstesingelen High Ticket Attractions. Songen han skreiv då han såg at det kunne skje at Trump blei president i USA. Den er ikkje utan angst. Det er ikkje tittelkuttet heller. Men angsten, eller kanskje heller den depressive tendensen, i denne er grunnlagt på eit meir personleg plan. «Hooked on a feeling» syng Newman (akkurat som Bjørn Skifs ein gong gjorde) men det er ikkje ei god kjensle som har hekta seg fast i han. Melodien derimot er spretten og munter nok, med eit langt og godt refreng sunge av dei to damene, Neko Case og Kathryn Calder. Sistnemnte har forresten si distinkte hovudrolle i det fengande nummeret Darling Shade.
Dermed var dei fem første låtane på albumet nemnt. Den andre halvdelen, den som fylgjer etter det noko haltande nummeret om søvnproblem, Second Sleep, opplever eg nok ikkje like konstant på det uimotståelege popkøyret. Men den høyrer då med, og den er på ingen måte dårleg. Verken når Newman oppmodar til å ikkje høyre etter når «the fool says, you can’t fool your way» i Colosseums, eller når bandet for ei låts skuld lar trommene stilne og dei tre songaren syng rett så sterkt saman i We’ve Been Here Before. Og vore her før har dei jo. Med sterke plater som Mass Romantic, som Electric Version, som Twin Cinema. Kanskje er ikkje Whiteout Conditions heilt der oppe, men du verden, eg håpar eg har gjort det klart at ein kan ha det rett så triveleg i selskap men denne også.
7/10
Om det er eit tema, ein gjennomgangsmelodi, på Kendrick Lamar sitt femte album så kan det vere Gud vs. mennesket, eller kanskje heller mennesket vs. Gud (sidan dette nå ein gong går føre seg på mennesket sin heimebane). Opplegget, eller skal eg kanskje seie kampen, går over fjorten rundar, og sluttar med eit pistolskot, ganske så uavklart. Undervegs har det dreidd seg om både åtak og omfamningar, og mennesket har vel strengt tatt påført seg sjølv fleire kilevinkar enn det Gud er blitt tildelt. I sonisk format vandrar opplegget frå det kvasse og aggressive og over mot meir dovne leier. Jazz-elementa som var veldig dominerande på suksessplata To Pimp A Butterfly er så godt som fråverande. Her er beats og loops og klipp og r&b og funky basslinjer i ein kanskje meir klassisk hiphop-tradisjon. Strammare og meir minimalistisk kan ein vel også seie.
Høyr her…nei det er ikkje Lou Reed som er stått opp frå det døde, det er Peter Perrett som framleis er i live. Eit kanskje vel så stort under.
La meg starte med barndomen. Det startar som kjent oftast der. Og barndomen startar med fødselen. Der startar også Father John Misty denne gongen. I det første kapittelet (også kalla Pure Comedy, altså tittelsporet), i det første verset der, går han rett inn i det. «The comedy of man» syng han, «starts like this:». Og så fortel han korleis hjernen vår er for stor for mora sitt hofteparti, men at moder natur har løyst dette med å tilby følgande alternativ: «We emerged half-formed and hope that whoever greets us on the other end is kind enough to fill us in». Det funkar ofte greitt nok det, men ikkje alltid. I kapittel seks (også kalla Leaving LA), i det niande verset der, fortel Father John Misty om ei skilsetjande oppleving i livet til Josh Tillman. Det skjedde då Josh var seks år gammal. Han var med mor si på eit handlesenter, og fekk godteri. Dramaet inntrefte då unge Josh sette ein «watermelon candy» fast i svelget. Frå senterets høgtalar song nokon «tell me lies, sweet little white lies» (Fleetwood Mac), og mora heldt Josh inntil seg og skreik «Someone help my son!». «That’s when I first saw the comedy won’t stop» syng Father John Misty, eller kanskje Josh Tillman (eg er usikker på kor grensa mellom dei to skikkelsane går). I alle fall, Josh Tillman har fortalt i intervju at nett den hendinga representerer ein av dei få gongene frå barndomen der han kan minnast å ha fått fysisk kjærleik frå mor si. Ei mor som saman med sin mann var sterkt engasjert i evangelisk kristendom, og som let Josh og søskena hans merke dette. Eg trur det kan gå an å seie at dette dannar eit bakteppe for det Josh Tillman har føre seg på sitt tredje album under Father John Misty-signaturen.
Han kunne ha kalla plata for Death is Real. Han gjorde det ikkje. Phil Elverum vil fortelje om meir enn døden. Han vil fortelje om kjærleiken også. Og livet, både før og etter at døden blei ein betydeleg del av det.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10037185-1490527865-6037.jpeg.jpg)
«Ja!» er det ein som ropar. Oppstemt, utolmodig, før det har gått 2 sekund av plata. For å få ting i gang. Og ting kjem i gang, det skal unekteleg seiast. Trommene kjem inn med tempo i takten, gitaren kvesser til og kvitmalinga klamrar seg fast til treverket.
Navita er ikkje nøgd, ho vil bli noko anna. Ho ønsker seg ein annan stad, eller kanskje at staden ho bur blir til noko anna. Navita er ikkje fortruleg med sine røter, med sitt puertorikanske opphav, ho opplever seg som annleis, ho leitar rundt i storbyen etter åndsfrendar, ho er ei einsam jente, ho er klar for verda, for Amerika, ho reiser. Fleire år seinare vaknar ho opp på Rican Beach.
Det første glimtet frå det sjette albumet til Laura Marling dukka opp for nokre månader sidan: To latexkledde damer dansekryp rundt på ei seng. Bevegelsane deira er grasiøse og sensuelle. Dei to kryp over og under og inn mot kvarandre. Det skjer til tonane frå ein song som heiter Soothing. Eg høyrer Marling synge om ein eks-elskar som dukkar opp på trammen, ein det finst grunnar for å ikkje sleppe inn. Eg høyrer hovudpersonen be om litt «soothing». Koplinga mellom det visuelle i den Marling-regisserte videoen og det ho syng er ikkje innlysande. Kanskje videosekvensen er ein draum? Medan songen gneg meir rundt i realitetane? Det er ein song der kontrabassen er sentral, for ikkje å seie kontrabassen og ein bassgitar og ein perkussiv rytmikk. Det er ein song støypt i ei nøysam form, med eit distinkt ganglag. Den er god.
Dette er total rock’n roll. Ingen tvil. Eg høyrer det frå første nummer. «Young lady, you’re scaring me» ytrar, snerrar, klunkar songaren. I henda har han ein gitar. Han nyttar den ikkje til å gå vidare respektabel til verks. Noko det for så vidt heller ikkje skulle vere grunn til å gjere. Han skildrar ein ustabil situasjon. «You’ll line my mattress with nails» syng han, med snerr i tonefallet, vendt mot denne kvinna som skremmer han slik. «One for every time something psycho came out of your mouth» legg han til, medan gitaren kneggar fram eit illevarslande omen. Og skitnare blir det. Gitartonane tar for alvor ein gudlaus retning, og den unge kvinna slepp ikkje taket. Etter at hovudpersonen, ein mørk kveld, høgst motvillig har køyrt henne heim, til hennar «bleeding dollhouse», ber ho han parkere «behind the hearse», og han, vel, han ber henne komme seg ut; «and take your purse». Det skal så vise seg medan albumet brenn av garde at det finst meir av om lag same kaliber der. Meir bitande songformidling, meir umoralsk gitarlyd, meir rock’n roll.
Popkroken 