Ein gammal helt viser seg meir levande enn nokon skulle tru.

  «Rock’n roll is back in me» syng Peter Perrett. Og eg ser ingen grunn til å tvile på det, for eg kan høyre det. Men litt utruleg er det nå likevel.

8. april i år runda Peter Perrett 65 år. Eit par dagar etterpå publiserte Domino Records ein flunkande ny song frå mannen. Med opplysningar om at dette det skulle vere tittelsporet på eit album som var i kjømda. Så overraskande frisk, så slentrande cool, så sarkastisk pålogga var songen at det ikkje var anna å gjere enn å vente i spaning.

I fylgje Domino Records er How The West Was Won Peter Perrett sitt debutalbum som soloartist. Dei har vel så godt som rett i det. Heilt rett om ein ikkje reknar albumet Woke Up Sticky frå 1996, som han gav ut under signaturen Peter Perrett In the One, som eit soloalbum. Men skitt, slikt er berre av akademisk interesse. How The West Was Won er på ingen måte berre av akademisk interesse, plata viser seg nemleg å by på eit knippe songar som rullar og blør og lever. Utan at det blir gjort eit stort nummer av det. Det er noko nøkternt og avslappa over det heile. Noko storarta naturleg. Der songaren, altså Peter Perrett, har sin sjølvsagte plass fremst i miksen, men der den nonsensfrie soniske støtta han får frå det vesle laget han har med seg er av avgjerande betydning. Eit lag som forresten tel to av hans eigne søner (Jamie Perrett på gitar, keyboard og kor, og Peter Perrett jr. på bass).

Ein kan vel seie at Peter Perrett forsvann på byrjinga av åttitalet. Etter å ha fronta det med tida legendariske London-bandet The Only Ones gjennom tre albumutgjevingar og ei minneverdig rad med konsertopptredenar blei han borte frå musikkscena. Eit inntak av rusmiddel solid over grensa for tilrådeleg var skuld i det. Rapportar om ein Perrett som sjangla rundt på kanten av grava dukka stundom opp. Men ikkje musikk. Ei heller ein nekrolog. Midt på nittitalet kom eit kortvarig musikalsk livsteikn frå Perrett i form av det før nemnte og absolutt dugande albumet Woke Up Sticky. Ti år deretter var Perrett framleis i live, og blei med på ei gjenforeining av The Only Ones. Over ein to årsperiode (2007-2008) spelte kvartetten fleire konsertar, men dei tre andre klarte aldri å overtyde Perrett om at å lage ei ny plate var ein god idé.

How The West Was Won er ein overraskande god idé. Albumet tar på eit vis av der The Only Ones slapp (å skape power-lada pop i eit kryssingspunkt mellom Velvet Underground og Bob Dylan). Ok, så har Perrett med seg andre folk, og vel, så har ein sviktande lungekapasitet tvinga han til å synge litt meir avmålt, men han er på ingen måte ein ufokusert tilårskomen junkie. Neidå, her er det fokus, her er det gnist, han syng og snakkesyng med autoriteten til ein sindig faen, og serverer ei handfull låtar som fortener ein plass i The Only Ones-kanonen.

Tematisk så er ikkje tittellåta typisk for albumet. Den har eit raljerande samfunnskommentarande tilsnitt (tar føre seg både amerikansk imperialisme og Kim Kardashians yppige bakdel) som den i liten grad deler med resten av albumet. Albumet kunne nok vel så gjerne hatt tittelen I Can’t Live Without the Girl I Love. For er det noko som går igjen i meir enn eitt spor her så er det Peter Perrett sin kjærleik til ei viss kvinne. Vi snakkar då ikkje om Another Girl frå Another Planet (for å dra ein billig konneksjon til    hans mest kjente låt). Vi snakkar om Zena. Peter Perrett sin ektemake i 47 år. Han syng om sitt forhold til henne i den gripande vesle spretne popsongen An Epic Story («I’ll always be your man, no-one could love me the way that you can»). Ho er kvinna som ein Man Of Extremes drøymer om. Ho er ein av to karakterar i det som kunne vore ein duett, Troika. Og ho spelar ei sentral rolle i den nesten seks minuttar lange balladen med sakrale tendensar, titulert C Voyeurger. «I see her everywhere» syng songaren, i ein song som i tillegg til å ta eit sympatisk famntak kring den store kjærleiken handlar om tid og forfall og «the point where life and death collides».

Av Perrett sine medmusikantar på plata er det sonen Jamie som gjer mest utav seg. Han viser seg som ein glimrande gitarist. Blir gitt rom til ein solo eller tre, og grip då høvet til å gjere stoffet ei teneste. Røffast og mest bitande gjer han det i den seige rockelåta Living In My Head. Men aller best gjer han det etter mi oppfatning med sine licks og små utskeiingar i høgdepunktet Something In My Brain. Eit luftig og fengande stykke power pop eller rock’n roll der Perrett slår fast at han framleis er «capable of one last defiant breath», og elles syng om rotte-eksperimenter og dop og dystopiske tilstandar.

How The West Was Won er altså eit album som omfattar både gripande kjærleikserklæringar og dyster undergangsprat. Eit noko tvitydig opplegg kan ein kanskje seie. I det refrengsterke nummeret Sweet Endeavour til dømes anar eg både optimisme og djup pessimisme. Eg høyrer han synge om å danse i gatene, og eg høyrer han hevde at «to live the life you must be fluid». Eg høyrer han gjenta linja «it took you for a ride in life’s sweet endeavour» og eg høyrer han nådelaust slå fast at «the future is already dead and gone». I ein annan song, den smått hymneprega avslutningssongen, høyrer eg Perrett synge om å hangle gjennom livet utan heilt å forstå si eiga rolle. I den samanhengen leverer han minneverdige linjer som «I wish I could die in a hail of bullets some time, but all I can do is sing and play on the front line».

Velkommen tilbake til frontlinja Peter Perrett. Går det an å håpe på at det blir meir enn denne eine seansen?

8/10

TIDAL: PETER PERRETT – HOW THE WEST WAS WON