Popmelankoli med solskin på. 7
Om eg skal feste lit til tittelen på Acres Wild sitt debutalbum (og det skal eg vel?) så handlar dette om å ignorere flagga på badestranda. Og då særlig det raude vil eg tru, sidan det er avbilda på coveret. Men er no dette, desse tonane, desse songane, så faresøkande og opprørske spør eg meg undervegs i lyttinga. Nei, lyde det korte svaret. Dette er pop det. Mjuk pop, kraftpop, psychpop, folkpop, bra pop. Den skeinar ikkje ut i utrygt farvatn, men rir gjerne ei pastellfarga bølgje inn i solnedgangen.
Og der finn den melankolien. Forelsking og damer og trøbbel og slikt. Det blir det i grunn ikkje lagt særlig skjul på. Og kanskje er det nett her det der med å ignorere det raude flagget kjem inn i bildet. At sjølv om faresignala blinkar, og audmjuking og feiltrinn er eit mulige utfall, går ein inn i det, igjen og igjen. Med håp og med mot og med blanke auger.
Ignore the Flags On the Beaches er Oslo-bandet Acres Wild sitt debutalbum. Dei har eit par EP’ar bak seg, men finn nok her fram til ein poptone med meir eigenart. Sjølv om sekstitalet og eitt og hitt som har hendt sidan den gongen framleis sitt bra fast i opplegget deira.
Like a surfer she would ride the greatest wave
Like a Stone Age man I will take her to my cave
They all betrayed me, but she’s not
Beach Boys til dømes. I alle fall i låta Pastel Waves. Eit stykke elskelig pop med sommar og surf og dugande optimisme som drivstoff. Som eg hinta om over er nok likevel melankolien meir toneangivande enn optimismen her. Den er der i det Teenage Fanclub-slekta nummeret Austere. Den er der når bandet i songen Dowsing går noko mektigare til verks og sneiar tonar eg tenker kunne ha komme frå det engelske høglandet. Og den er der i det melodisk velordna avslutningssporet The Prophecies of Skeeter Davis. Ein song som også var tittelspor på bandets EP av i fjor.
Ein personlig favoritt er opningssporet Map of Lake Victoria. Ein song som både er nedpå og frampå. Som startar lågmælt og smygande, men som etter kvart finn eit kjappare tempo og meir høglytte soniske former. Der det er ein god ringande klang i gitaren, og ein viss villskap over nokre synthbølgjer som blir sendt innover sakene. Dette medan songaren finn fram til linja som blei albumets tittel, men også funderer over om dei i staden for å jaga draumar berre skal gje opp, resignera.
Line of Sight er litt annleis. På eit vis er den ein noko spinkel poplåt, med ei trommemaskin i ryggen. Men så har den eit godt bassgroove, eit tett og snappy vesen, og nokre attraktive psykedeliske undertonar. Eg tar meg i å tenke at den har slektskap til ein og annan song som XTC kom opp med på byrjinga av åttitalet. Det har ikkje Myths and Facts About Sleep. Men den er kanskje låta som skil seg mest ut frå resten av materialet. Den har ikkje berre ein bra tittel, den har eit bra bråk også. Bråk av typen kranglete og tilsynelatande smått ustrukturerte innspel og utspel frå ymse instrument. Og oppå og rundt dette flyt ein ven og vakker song som blant anna slår eit godt slag for å nedprioritere søvnen – «We stay up until the early hours, and she tells me myths and facts about sleep».
Du skal ikkje sova bort sommarnatta var det vel ein som sa ein gong. Eit bra råd det. Og ta gjerne med deg Acres Wild si plate inn i den natta. Eg har prøvd, og den funka bra der.
I truskap til tittelen er den første lyden som gjer seg til kjenne på Kevin Morby sitt tredje album ei syngande sag. Eg høyrer eit vemod i tonen den ytrar. Og eg anar eit gåtefullt drag. Den er vakker, den er lumsk. Kanskje er den ikkje heilt å stole på denne saga? Ikkje heilt til å forstå? Eller kanskje skal den slett ikkje ha skulda for at det i opningssporet etter kvart blir skapt bilde som bringar tankane mine i retning av ei avretting. Kanskje bør eg først og fremst gje det ansvaret til orda som vert formidla – om tårer, åtselfuglar og nokre uforsonlige individ som nærmar seg ein skjelven hovudperson («I can see it in them now, they’re going to cut me down»).
This is Pop. Det var XTC og Andy Partridge som forkynte det ein gong, med eit spørsmålsteikn bak. No er det eg som forkynner det, utan spørsmålsteikn. Med god grunn. For dette er jaggu meg popen sin det. Den eg høyrer på det nye albumet til The Switch. The Album. The Switch Album. The Pop Album.
HOPE VI er namnet på eit prosjekt i ein del amerikanske byar som har det føremål å bygge ut dei fattigaste og mest forfalne strøka av byen. På ein slik måte at dei skal kunne huse folk med ulikt inntektsgrunnlag. Ein kritikk som prosjektet har fått er at folk som budde i strøka i utgangspunktet er blitt fordrivne. Washington DC er ein av byane som har nytta seg av HOPE VI planane. PJ Harvey har vitja byen. Ho har skrive fleire låtar inspirert av ting ho såg og vart fortalt der. Når ho så kallar plata si for The Hope Six Demolition Project skulle vel det vere ein rimelig tydelig manifestasjon over at ho ikkje applauderer prosjektet. I opningskuttet, den sonisk sett nesten lystige The Community of Hope, går ho meir konkret inn på sine observasjonar, skildrar det nye som er komme opp i det aktuelle byområdet kontra det gamle som var der. Utan at ho tar ein klart uttalt stilling til dilemma. Men mellom linjene ligg jo prosjektkritikken og ulmar.
Det startar med smygande støy, stigande støy. Det varer i eitt minutt. Så openbarar eit gitartema seg. Eit enkelt og lumskt eitt. Vakkert, forførerisk og lumskt. Kom her, kom her, synest eg det seier. Eg fylgjer etter. Eit groove sig fram, stig fram. Frå sentrum av eit mørke. Tyngre gitarakkordar melder seg på. Ei stemme gjer seg til kjenne. Syng. Frå inne i mørkret ein stad. Det låte illevarslande. Som vegen inn i ei Poe-novelle, eller ein skrekkfilm. Det regnar. Hovudpersonen hutrar. Gitartonar lokkar. Hovudpersonen er ikkje heilt åleine viser det seg. Det er eit menneske til der. Men kva er det dei føretar seg? Kva vil dei kvarandre? Er det ein kamp, er det noko som skal avgjerast? Eller er det ei seksualakt kanskje? Han, hovudpersonen, synest å gå for ein kapitulasjon. «Drown in your eyes» kunngjer han. «Eat me in one slice» foreslår han. I namnet åt den totale underkasting. Og mørket varer, og groovet går. Men ikkje heilt inn i det evige svarte. Dei to forvillar seg ikkje heilt bort, dei gjer faktisk ikkje det, («we ain’t gonna stray»), der ved foten av Confusion Hill – «were the time stand still».
Halvvegs inn i opningssporet skjer det eit hamskifte. Welcome to Earth (Pollywog) som sporet heiter går frå å vere crooner-country til å bli eit heftig soulnummer. Det var også litt slik, men samstundes ganske så annleis, sist Sturgill Simpson var her med eit album. Då starta han med ein klassisk countrylåt, Turtles All the Way Down, formidla ein bra dose religionskritikk, skildra kjærleiken som redninga og påførte etterkvart songen effektfulle psykedeliske svingingar. Psykedeliske svingingar som han ikkje gav alle songane på plata, men som han vandra nok blant til at plata fortente sin tittel, Metamodern Sounds in Country Music.
Med The One In the Sun gjer Monica Heldal klisjeen om det vanskelige andrealbumet ein ny dimensjon. Eg har ingen grunn til å tru at det har vore eit kav for henne å få til denne plata. Min grunn til å kalle plata for vanskelig er at den krev sin lyttar. Så godt som ein time til endes byr den på låtar med mykje innhald. Sonisk innhald. Lange introar, komplekse mønster og uventa vendingar. Groovy og kronglete. Akustisk og elektrisk. Gitar og gitar. Folk, prog og rock’n roll. Etter kvart går det berre klarare og klarare opp for meg at det er tonar verdt å vere blant.
Popkroken 