Folktonen blir både nennsamt og elektrisk behandla på eit ambisiøst dobbeltalbum.          7

  Med The One In the Sun gjer Monica Heldal klisjeen om det vanskelige andrealbumet ein ny dimensjon. Eg har ingen grunn til å tru at det har vore eit kav for henne å få til denne plata. Min grunn til å kalle plata for vanskelig er at den krev sin lyttar. Så godt som ein time til endes byr den på låtar med mykje innhald. Sonisk innhald. Lange introar, komplekse mønster og uventa vendingar. Groovy og kronglete. Akustisk og elektrisk. Gitar og gitar. Folk, prog og rock’n roll. Etter kvart går det berre klarare og klarare opp for meg at det er tonar verdt å vere blant.

Verdt å vere blant var også det som gjekk føre seg på debutalbumet til Monica Heldal, frå 2013. Der den unge kvinna frå Bergen dukka ned i slikt som hadde oppstått då foreldra var unge. På det tidlege 1970-talet og der omkring. Engelsk folk á la Nick Drake og John Martyn, eller det som meir elektrisk var, som Led Zeppelin og Rory Gallagher. Ho fekk det forsyne meg til å låte som om det ganske så naturlig kom rett utav 2013.

Sjølv om albumets tittel, etter kva Heldal sjølv har fortalt, er henta frå ei obskur soloskive av Lynyrd Skynyrd-gitaristen Steve Gaines er nok referansane mykje dei same som på The One In the Sun som på debuten. I det der engelske folkrock-segmentet. Dei same er også folka som er rundt henne, som spelar saman med henne. Øystein Frantzvåg  og Børge Fjordheim på høvesvis bass og trommer, medan Øyvind Blomstrøm og Cato Salsa spelar på gitarar og sistnemnte også på tangentar. Blomstrøm og Salsa har også produsert plata.

Sentralt i det soniske bildet er Heldal sin akustiske gitar, som ho stort sett fingerplukkar på. Fingrane hennar dansar ikkje ut på dei enklaste av løp, og arrangementa låtane er kledd i er signert med ein ambisiøs vilje. Så vegkartet inn til albumets hjerte er altså ikkje av dei lettaste å tyde. Vanskeligare enn kva som var tilfelle på debuten. Utan at dei fører ut på pretensiøse vidder av noko slag. Det handlar vel meir om kratt, klunger og interessante omvegar.

Det startar ut med ei låt kalla Siren, i stormfulle folkrockformer. Ja groovet som ber låta fram har vel nærast eit Led Zeppelinsk kraft. Det same kan seiast om den hakket luftigare The Riverbank. Eit nummer lagt i ein tone og tilført ein elektrisitet som tiltalar denne lyttaren meir enn det meste på plata. «These times are passing fast while black is the colour of my mind» formidlar songaren, medan vemodet og lengselen dryp frå bringa hennar. Midt i eit kjenslemessig område som fleire av låtane på plata høyrer til.

«Oh I’ve never been here in hell before, and my angel doesn’t seem to care now» lyde opningsstrofa i den akustisk dominerte og vakre songen Lovers & Life & Stars. Men historia den fortel står ikkje heilt fast der, den bevegar seg mot eit visst håp. Såpass at det ikkje virkar malplassert når songaren til slutt syng «shine, shine, shine». Malplassert er heller ikkje sola som skin over tittelsporet. Det nesten ti minuttar lange tittelsporet. Der det startar ut med gitartonar som har soloppgang i seg og så ei stund seinare, sånn ganske mot slutten, slår fast at «she’s there in the night shining bright». Imellom der flyt den rundt i eit ledug groove, nippar lett til noko psykedelisk, spelar ut ein glødande gitarsolo, og har eit godt folkmelodisk vesen. Vi snakkar nok her om albumets høgdepunkt.

Og til slutt seier ho så eit Actual Farewell. Spelar ein song med den tittelen, ein pop-psykedelisk godmelodisk ein, og meiner det nok ikkje som eit farvel til musikken. På ingen måte, vil eg tru, for Monica Heldal viser at ho både har nok låtskrivarteft, ambisjonar og musikalsk fantasi til å kunne bli verande lenge i dette.

TIDAL: MONICA HELDAL – THE ONE IN THE SUN