Tre reiser, tre saksofonar, og to-tre songar som set spor.                                                            6

  HOPE VI er namnet på eit prosjekt i ein del amerikanske byar som har det føremål å bygge ut dei fattigaste og mest forfalne strøka av byen. På ein slik måte at dei skal kunne huse folk med ulikt inntektsgrunnlag. Ein kritikk som prosjektet har fått er at folk som budde i strøka i utgangspunktet er blitt fordrivne. Washington DC er ein av byane som har nytta seg av HOPE VI planane. PJ Harvey har vitja byen. Ho har skrive fleire låtar inspirert av ting ho såg og vart fortalt der. Når ho så kallar plata si for The Hope Six Demolition Project skulle vel det vere ein rimelig tydelig manifestasjon over at ho ikkje applauderer prosjektet. I opningskuttet, den sonisk sett nesten lystige The Community of Hope, går ho meir konkret inn på sine observasjonar, skildrar det nye som er komme opp i det aktuelle byområdet kontra det gamle som var der. Utan at ho tar ein klart uttalt stilling til dilemma. Men mellom linjene ligg jo prosjektkritikken og ulmar.

I 2015 gav PJ Harvey i samarbeid med fotografen Seamus Murphy ut dikt/fotografi-boka The Hollow of the Hand. Ei bok som blei til gjennom tre reiser dei to gjorde, til Kabul, Kosovo og Washington. The Hope Six Demolition Project er hennar soniske forteljing frå reisene. Det handlar altså ikkje berre om eit byutviklingsprosjekt i den amerikanske hovudstaden. Slik eg oppfattar det handlar albumet om menneske og natur som på ulikt vis får smake konsekvensane av maktutøvarars vedtak og handlingar. Ho er altså i det politiske landskapet, slik ho var på sitt førre album, det ganske så meisterlige Let England Shake. Men der det albumet i første rekke handla om heimlandet og krigstilstandar, bringer PJ Harvey denne gongen eit meir internasjonalt snitt over sakene. Når det er sagt, det handlar jo først og fremst om menneske då, og dei er faktisk ikkje så reint ulike, enten dei kjem ifrå England, frå Amerika, frå Kosovo, eller frå Kabul.

Men eg følte ho kom nærare på menneska sist gong. Eg føler observasjonane hennar denne gongen har eit litt meir distansert preg, at dei siktar mot meir objektivitet. Pussig nok, sidan det denne gongen er autentiske opplevingar og observasjonar ho bringe til torgs. Ikkje noko ho som poet har dikta fram. For som ho sjølv seier det i The Orange Monkey: «I took a plane to a foreign land, and said, I’ll write down what I find». Og ho har funne, men nok ikkje skrive det ned og tilført det tonar som treff og set seg like intenst i ryggmargen som det det store fleirtalet av låtane på Let England Shake gjorde.

Men The Wheel treff. Ein song om flyktningkrisa. Om bilde som flimrar mot oss, og forbi oss, der vi sitt trygt i godstolen vår, bilde av «faces, limbs, a bouncing skull», og ikkje minst av born, mange born. «Little children, don’t disappear» syng Harvey, «I heard it was twenty eight thousand» responderer eit kor av menn. Korthogd, nådelaust, verknadsfullt. Tre ord eg også finn det riktig å nytte om songen Dollar, Dollar. Ei skildring av den suksessfulle, rike kvite artisten og turisten sitt møte med ein gutunge, ein tiggar. Ho som passasjer i ein bil, han ståande midt i trafikkaoset, kopparra og uthula, «saying dollar, dollar». «I can’t look through or past» syng songaren, og skaper ein vondvakker song full av desperasjon. The Wheel og Dollar, Dollar er dei to beste songane på plate, og det er dei to siste.

Framfor dei dansar ein blues i halvt Led Zeppelinske og halvt krakilske former. Den heiter The Ministry of Social Affairs, og skildrar den i geografisk målestokk korte men sosialt sett milevise avstanden mellom tiggarane og krøplingane, pengespekulantane, og departement-lokalet. To saksofonar krøllar seg rundt låta, i både atonale, tonale og jumpande former. Spelt av PJ Harvey sjølv, og den meir skolerte Terry Edwards. Saksofonen har forresten ei dominerande sonisk rolle albumet igjennom. Ved eit par høve til spelt av Harvey sjølv. Som i den apokalyptiske og luftige låta The Ministry of Defence, som skildrar noko som må vere observert i Kabul. Den legendariske dubpoeten Linton Kwesi Johnson deltar med nokre linjer, og konklusjonen er dyster: «This is how the world will end».

Men altså, eg har høyrt betre plater av PJ Harvey enn The Hope Six Demolition Project. Eg har høyrt Let England Shake og Rid of Me, to plater som på ulikt vis har skaffa seg plass i min personlige rock’n roll kanon. Eg har høyrt To Bring You My Love og White Chalk og Dry, og i grunn meir eller mindre alt ho har gjort. Og det er bra, på sitt litt ulike vis er det bra, alt saman. The Hope Six Demolition Project er også bra. PJ Harvey sitt ellevte beste album (i ein, når det kjem til kvalitet, imponerande katalog på tolv bra album).

TIDAL: PJ HARVEY – THE HOPE SIX DEMOLITION PROJECT