Country og soul, ein far og ein son, og ein seilas som bølgjer opp og ned.                               6

  Halvvegs inn i opningssporet skjer det eit hamskifte. Welcome to Earth (Pollywog) som sporet heiter går frå å vere crooner-country til å bli eit heftig soulnummer. Det var også litt slik, men samstundes ganske så annleis, sist Sturgill Simpson var her med eit album. Då starta han med ein klassisk countrylåt, Turtles All the Way Down, formidla ein bra dose religionskritikk, skildra kjærleiken som redninga og påførte etterkvart songen effektfulle psykedeliske svingingar. Psykedeliske svingingar som han ikkje gav alle songane på plata, men som han vandra nok blant til at plata fortente sin tittel, Metamodern Sounds in Country Music.

Spesielt mykje psykedelisk er det ikkje over Simpson sitt tredje album, A Sailor’s Guide to Earth. Utan at countrytonen hans av den grunn får vere i fred frå slikt som ikkje er heilt typisk country. Ja i grunn er vel A Sailor’s Guide to Earth meir sonisk variert og mindre klassisk country enn det Metamodern var. Men eg vil ikkje nødvendigvis kalle den for ei betre plate av den grunn. Det er jo ein del andre ting som skal spele inn og spele med for at slikt skal skje. Og særlig tatt i betraktning at Metamodern jo var slik ei storarta affære.

Suksessen som blei Simpson til del i kjølvatnet av Metamodern gjorde at det blei mykje turnering og speling, og lite heimeliv. Lite tid saman med sonen som blei født på den tida albumet kom ut. Noko Simpson etter kvart kom til skulle bli tema for den neste plata. Han kom også over eit brev som bestefaren hadde sendt kona si i sin ungdom. Då han var soldat på andre sida av Stillehavet, og trudde han kom til å døy der. Dette gav Simpson ideen å lage eit konseptalbum som skulle handle om ein sjømann som drar av garde og ikkje reknar det som sannsynleg å vende heim att. «Hello, my son» er dei tre første orda på albumet. Deretter fylgjer ein syklus av songar der ein fråverande far vender seg til den vesle son sin, i kjærleik og i angst for korleis det skal gå han i verda. Berre forstyrra av ein nennsam song til kona, Oh Sarah.

Country og soul, stille hav og full storm. Her er definitivt ei viss spennvidd. Men kanskje ikkje flust av songar som kryp innunder huda, i alle fall ikkje mi hud. Breakers Roar er ein litt for flat ballade om einsemd, sakn og draumeflukt. Brace For Impact (Live a Little) og All Around You er to heilt greie soulnummer som ikkje klorar seg ut av eit dusinvaretilvære. Keep It Between the Lines opplever eg derimot at kjem ut og soulswingar riktig så bra i frå seg, i takt med at songaren leverer ei rekke velmeinte (tidvis på grensa til hysteriske) formaningar til sonen. Den blir tett fylgt av ein John Prine-slekta countrysong, Sea Stories. Der ein tidlegare marinesoldat ser tilbake, og ganske så bitande og illusjonslaust skildrar kor meiningslaust det heile var, å ha sett «near the whole damn world from the inside of a bar».

Eit lite høgdepunkt på plata er Sturgill Simpson si tolking av den gamle Nirvana-songen In Bloom. Ein song som hyllar det å vere litt annleis – sensitiv og umandig – ved å gjere narr av dei som berre fylgjer den store hopen. Refrenget er jo klassisk: «He’s the one who likes all our pretty songs, And he likes to sing along, And he likes to shoot his gun, But he don’t know what it means, Don’t know what it means to love someone». Simpson flyttar songen frå Nirvana sitt frenetiske ned i det nennsame. Men tar vare på desperasjonen.

Desperasjon er det også til fulle i avslutningssporet Call to Arms. Eit rytmisk viltert rock’n roll-nummer der songaren poengterer overfor sonen kor marionettaktig og lite stilig soldatlivet er, samstundes som han harselerer med amerikansk krigføring og moderne livsstil (og vanar og uvanar vi har pådratt oss i så måte): «Nobody’s looking up to care about a drone, All too busy looking down at our phone».

Så, til trass for at plata nok skuffar meg littegrann: den har sin dose av gode songar, og blir til slutt ein seilas vel verdt å hive seg på.

TIDAL: STURGILL SIMPSON – A SAILOR’S GUIDE TO EARTH