Category Archives: 2014

Sep14

Mirel Wagner – When the Cellar Children See the Light of Day

Posted on by
Standard

Finske Mirel Wagner vev livet, kjærleiken og døden i hop på sin måte – enkelt, tvitydig, dirrande. 7

  Kjellaren og dagslyset. Søtleg hygge og stum terror. Overflata, det som finst under, og ei illevarslande førstelinje. «1 2 3 4 what’s underneath the floor?». Svaret er klart, svaret er uklart. «Chewed up lips, milky milk teeth, a little bit of pain, and a whole lot of need». Platetittelen lovar at dette skal handle om kjellarbarna som ser dagslyset. Opningslåta flaumar ikkje akkurat over av dagslys. Den kan like godt vere ei skildring av ein åstad der ei grufull gjerning har funne stad. Andre åstadar får si behandling utover plata. Utover andreplata til Mirel Wagner. Finske Mirel Wagner. Det er ulikt kva som hender der, eller har hendt der, men dagslyset slit med å gjere seg gjeldande, heile vegen.

Det er blitt meg fortalt at Mirel Wagner skreiv dei ti songane på denne andreplata si i ei gammal tømmerhytte i Nord-Finland. Der heldt ho hus ganske så aleine ein månads tid. Einaste selskapet var visstnok ei einsam mus, som ho delte maten sin med. Mirel Wagner er ganske så aleine om å spele på plata også. Med eit par marginale unntak er dette akustisk gitar og ei stemme. Akkurat som på debutplata treng ho ikkje ty til noko meir for å rive til seg merksemda.

Svart gotisk folkblues, bar, inntil beinet, på utsida av enkle tidsrammer, og meir Mississippi enn Helsinki. Slik var debutalbumet. Slik er for så vidt dette andrealbumet også. Føler likevel at det hellar mot eit litt rundare og meir medgjerlig melodisk vesen. Med ein gitartone som ikkje kan kallast kompleks, heller suggestivt dansande, og ei røyst som både har autoriteten og det såre i seg. Historiene den fortel (røysta) er kortfatta men innhaldsrike. Det skjer langt meir enn det som vert uttalt, ja kanskje endåtil noko heilt anna.

«In my father’s house, everything is nice» kan eg høyre ho synge i ein av dei sterkaste songane på plata. Med forførande tonar dreg songaren meg inn i ein historie som eg raskt byrjar ane at ikkje er så «nice». Portretta på veggen ser deg aldri i augo, stilla gneg, terroren skjular seg i kvar ein krok. «Momma, It’s gonna be all right» kan eg høyre dama synge ein annan stad, i ein anna song, i The Dirt. Det handlar om liv og død, og eit mulig liv etterpå, eller kanskje ikkje. Refrengets siste linje bryt i alle fall ned det meste av håp: «You’ll be in the dirt, you’ll be the dirt». Kanskje under eit Oak Tree. Då treng det i så fall kanskje ikkje vere så ille. Hovudpersonen i songen med det namnet rapporterer i alle fall om «sweet dreams» der ho ligg gravlagt under røter og lauv.

PJ Harvey dukkar av og til opp i tankane mine når eg høyrer på Mirel Wagner. Aller mest i songen Taller Than Tall Trees. Fraseringa, bluesen, og temaet i denne kunne ha blitt dratt like utav hjertet til To Bring You My Love. Då er det sjølvsagt den store kjærleiken det handlar om. Om denne er stor som i stor eller om den er stor som i uoppnåelig er imidlertid ikkje klinkande klart. Slik lyde ei linje som dukkar opp nokre gonger: «See that girl fall apart, soon as his shadow touches her heart». Kjærleiken frå ein annan vinkel blir omsunge i Ellipsis. Vi kjem inn etter krangelen, etter brotet, med ein opning for ein veg tilbake. Men korleis gjere det med æra inntakt? Tonar frå ein cello fremjar både motstand og ynde. Det er den skotske komponisten Craig Armstrong som står for desse. I avslutningsnummeret Goodnight – ein song med eit morbid mord/sjølvmord-tema – lokkar same mann fram nokre knokkeltonar frå eit piano. Elles gjer Mirel Wagner det åleine, åleine saman med produsenten Vladislav Delay, som også heiter Sasu Ripatti og er ein elektronika/ambient musikar. Elektroniske element har han som de forstår ikkje dratt inn i sin produksjon av denne plata. I staden ei dirrande stille. Og det er heilt på sin plass.

Sep14

Også verdt å høyra på: Mirel Wagner, Ty Segall, The New Pornographers)

Posted on by
Standard

Av nyare arriverte plater har eg (endå ein gong) funne tonen saman med ei og anna:

Mirel Wagner – When The Cellar Children See the Light of Day

Plate nummer to frå finske Mirel Wagner. Svart gotisk folkblues, bar, inntil beinet, på utsida av enkle tidsrammer, og meir Mississippi enn Helsinki. Slik var debutalbumet. Slik er for så vidt dette andrealbumet også. Føler likevel at det hellar mot eit litt rundare og meir medgjerlig melodisk vesen. Med ein gitartone som ikkje kan kallast kompleks, heller suggestivt dansande, og ei røyst som både har autoriteten og det såre i seg. Historiene den fortel (røysta) er kortfatta men innhaldsrike. Det skjer langt meir enn det som vert uttalt, ja kanskje endåtil noko heilt anna. 7

Ty Segall – Manipulator

Han søker ikkje nye territorium, han er der han har vore desse åra. I ein godtepose av pop-psykedelia, garasjerock, stoner og glam. Slikt som vart oppfunne for sånn cirka førti-femti år sidan. Ty Segall tilfører det lite anna enn pasjon og energi. Ganske så hemningslaust har han spelt inn den eine plata etter den andre. Tonar har skeina og skimra, halta og larma. Utav det har det komme albumhøgdepunkt som Twins og Hair. Med Manipulator tar han litt meir kontroll over sakene.  Formar linjene litt klarare, pussar tonane litt reinare, og skapar eit meir kongruent fokus. Gjennom 17 låtar. Frå tittelsporet sitt drivande psych-vesen, via stonergroovy Feel til falsettfunky Mister Main heng det heile veldig så bra i hop. Men når framtida melder seg, om ikkje så lenge, trur eg nok likevel det blir Twins eller Hair eg drar fram frå hylla idet eg føler for ein liten dose med Segall. 7

The New Pornographers – Brill Bruisers

Eg har slitt litt med å jobbe opp den store entusiasmen for dei to føregåande platene til denne gjengen. Gav det vel beint fram heilt opp på eit tidspunkt. Med Brill Bruisers merkar eg at det er annleis. Med Brill Bruisers treff dei. Her er det pophooks, eit massivt driv og sigrande melodilinjer. Ei gjenoppstanding av slikt som bandet skjemte oss bort med på sine tre første plater. I alle fall nesten, og nesten skal ein som kjent ikkje kimse av. Ikkje når The New Pornographers kler seg i frodige former, tar sats med eit mektig uimotståelig tittelspor og i liten grad hamnar ut i det blasse etter det. Den varaste og luftigaste popstunda har tittelen Champions of Red Wine, og har røysta til Neko Case som varmblodig midtpunkt. Dan Bejar er i sitt ess i det drivande synth- og gitar virvlande nummeret War on the West Coast. Og AC Newman drar i trådane, skrur på knappane, syng med, og smiler. 7

 

Og i går høyrte eg på det legendariske avantgardepunkbandet Pere Ubu sitt ferske album Carnival of Souls for første, og andre, og definitivt ikkje siste gong………..

 

Aug31

Martin Hagfors – Producers Politics Passion

Posted on by
Standard

Éin trubadur og ti produsentar finn tonen                                                                                                          7

 Eg har prøvd å høyre for meg Martin Hagfors åleine med ein akustisk gitar framføre songane på den siste plata si. Eg trur det er songar som kunne klart seg bra på den måten. Eg kan høyre han som ein arving etter Woody Guthrie synge om samtidas utfordringar, om klimakrise, global urett, og nærsynt egoisme. Eg kan høyre han synge «I’m leaning to the left, I’m leaning more and more, a lot harder than before, I’ll keep leaning ‘til we lean right through these doors».

Men Hagfors er ikkje åleine, på ingen måte åleine. Han har vore såpass dristig at han har lagt ti av songane sine i famnen til ti andre norske musikarar. Frå Knut Schreiner til Jenny Hval. Dei fekk alle fridom til å produsere den mottekne låta slik dei måtte føle for. Resultatet er blitt til ti små stunder med songaren og produsenten (og kanskje ein musikar eller to til) der eg kan høyre at kjærleiken til songen er det sentrale. Der eg kan fornemme at produsentane føler for låtskrivaren og derfor aldri overdøyver signaturen hans. Derfor har dette også blitt ei plate som er meir kongruent enn den soniske avstanden mellom Knut Reiersrud og Susanna Wallumrød skulle tilseie.

Slik representerer altså ikkje plata eit gedigent skritt inn i andre sfærar for Martin Hagfors. I grunn fylgjer den frilyndt og elegant i fotspora til dei to førre platene hans. Dei Lars Horntveth-produserte Men and Flies og I Like You. Platene der han forlot (eller muligens berre tok ein midlertidig pause frå) folk/country-rock segmentet han i fleire år hadde operert i. To plater der songane dansa i eit popbilde med ulike grader av psykedeliske svingingar.

Popen er her denne gongen også. I alle fall i nokre av spora. I alle fall i det Knut Schreiner-produserte Easy Come & Easy Go. Ein mjuk westcoast-bris flyt gjennom låta, songaren syng om folks noko skortande evner til å lukte lunta, til å ane konsekvensen, og såleis fort endar opp «blind in the midst of love». Men blind er ikkje lyden som kjem frå produsenten sin gitar, den dansar energisk og godlynt i ei to minuttars vandring mot ein slutt. Meir pop finst i Easily Distracted By Love, men ikkje heilt den same popen. BigBang-bassist Nikolai Hængsle Eilertsen har blitt tildelt ansvaret for denne. Groovet er beint fram fabelaktig, elektroniske lydkjelder dominerer over gitaren, og tonen er catchy. Men den er også noko meir, noko anna, i sin andre halvdel. Der møtest jazzklangar og orgeldriv, og det kokar.

Eit snev av orgeltonar kan også høyrast i Cato Salsa-produserte You’ve Been Replaced. Ein song som i hovudsak blir bore fram av ein akustisk gitar. Ei lita pophymne med kvinnelig harmonisong, som ikkje får drive fredelig av garde heile tida, innimellom hamnar den nemlig utpå der dei urolege tonane regjerer. Og songaren syng om menneskeslekta sin noko ustabile, uforståelige og gløymske opptreden her på jorda. I ein tekst med finurlige og velformulerte bilde. Noko den ikkje er åleine om å ha. Noko eg nok kunne sagt om fleirtalet av songane på plata.

Eg kunne sagt det om Kinky Lovers. Der temaet er mennesket si innbarka evne til å søke kortsiktig nyting, og slik skade eigen og andre sin sjelefred, både i privat og global målestokk – «like kinky lovers we’re losing sight, what feels like burning might be frostbite». Anne Lise Frøkedal har gitt låta eit yppig groove, listig elektronisk lydføring, og litt psykedelisk sitar.

Eg kunne sagt det om Looking for An Island. Ei klimakriselåt som ikkje snirklar og går omvegar men driv ganske så direkte i strupen på den menneskelige dårskap – «I’m looking for an island where it used to be, well it used to be just a spot on the sea, back when it used to be». Produsent Jenny Hval lar klangar danse lettbeint og naturleg kring songaren sine offensive vers og vemodsfarga refreng.

Ja eg kunne også sagt noko fint om låtane eg no ikkje har nemnt. For situasjonen er i grunn  den at ein frisk idé har blitt til ei plate utan svake spor.

Wimp-link: Producers Politics Passion

Aug24

Strand Of Oaks – HEAL

Posted on by
Standard

Ei plate som formidlar ein personleg kamp, og ein kjærleik til musikken.                                                7

Heal  Éin song på den fjerde plata til Strand Of Oaks gjer eit sterkare inntrykk enn dei andre songane. JM er den korte og litt mystiske tittelen. Men mystisk er den i grunn ikkje spesielt lenge, eg fekk ein liten mistanke allereie etter første gjennomhøyring om kven denne JM kunne vere. Informasjon henta frå plateselskapet si internettside fortalte meg at eg hadde rett i min mistanke. «I had your sweet tunes to play» syng songaren gjentekne gonger. Om det JM har skapt. Men songen handlar like mykje om songaren sjølv. Det er like mykje ein sjølvbiografisk song som ein tributt. Ein sjølvbiografisk song som fortel kor sterk musikk kan være. Korleis musikk kan halde ein i gang, være ein venn, aldri svikte. «I was an Indiana kid, getting no one in my bed» syng songaren, men så er det desse songane til JM då, og korleis dei kan lindre, korleis dei kan vere til hjelp. Litt seinare i livet kan han minnast seg sjølv  «on a long desert train, with a knife in my bag», men tonane er med han der også, tonane til JM. Og så er det no for tida då – «still living the same mistakes» – jo framleis er tonane til Jason Molina her.

Strand Of Oaks er Timothy Showalter. På sine tre første plater var han ein av desse som klimpra seg gjennom sjølvlaga viser med eit ganske så spartansk instrumentelt fylgje. På Heal er situasjonen ein annan. På Heal er gitaren ganske så elektrisk, synthesizeren skitten og lumsk, og trommene bombastiske. Ikkje det at han er blitt totalt krakilsk, det har han ikkje, han har i grunn eit visst slektskap til The War On Drugs.

Heal heiter plata, og ei heling er den, for å ikkje seie reinsing, til tider brutal reinsing. Showalter ser inn i seg sjølv, ser tilbake på seg sjølv, og han ser ikkje ein fyr han er utstrakt stolt over. Han ser destruktive handlingar, og ein fyr som «spent ten long years feeling so fucking bad», som rota det inderlig til for seg. Men ei heling handlar ikkje om å grave seg ned og legge på lokket, den handlar om noko litt anna. Derfor syng Showalter  «the night was cold and black, but the sun was in my eyes», derfor syng han «keep the light on for me», derfor går han nedover gata med ein Sharon Van Etten song på øyro, «give out, give up, give in – you gotta heal».

I den melodisk vakre og flytande Plymouth endar Showalter opp med å minnast tida då «we were beautiful, broken and young». Ei tid han er midt oppi i opningssporet Goshen 97, der J. Mascis spelar gitar slik vi forventar at J. Mascis skal spele gitar – kvinande, skrikande, harvande, vidunderlig – og songaren syng om då han oppdaga farens gamle bandopptakar – «that’s where the magic began, I was lonely, but I was having fun». Seinare, ein del år seinare, skulle moroa forstumme. «I stopped listening to music, I kept writing the same song» formidlar han frå den tida, i den melodisk vakre og flytande Plymouth.

Han er over det no, han har trua på musikken no. Eg høyrer det. Han har laga ei plate som skimrar og kranglar seg inn i interessesona. Og det er det jo slett ikkje alle plater som gjer.

Wimp-link: HEAL

Jul24

John Fullbright – Songs

Posted on by
Standard

Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.                                                         7

Songs  Det vage og det mystiske er ikkje noko for John Fullbright. Han seier det i grunn slik det er, slik det blir opplevd, slik det funkar, eller ikkje funkar, over tolv songar, på sitt andre studioalbum. «What’s so bad about happy» spør han seg sjølv, og sine omgjevnader, og sannsynlegvis også sine lyttarar, i første song. Kanskje som ein kommentar til at han og hans likemenn har ein tendens til å ramle inn i det melankolske? Kanskje som ein kommentar til dei 10 neste songane på plata? Det er nemlig ikkje spesielt mykje til lykke å spore i desse.

John Fullbright presenterte seg med glød og songmelodisk tyngde på plata From the Ground Up for to år sidan. Ei countryplate som var meir enn berre country. Her var det varlige balladar og kanskje berre eit piano, her var det souldyppa stoff, her var det drivande rockesaker. Songs har eit smalare spekter. Songs er ei semiakustisk plate der Fullbright på storparten av songane har lite anna enn den akustiske gitaren eller eit piano som instrumentalt fylgje. Det er ikkje eit problem.

Fullbright har ei røyst som aldri dovnar hen. Ei røyst som treff tonane med rå overtydnad. I song etter song, om kjærleikens kronglete livsvilkår. «I could show you how to live a life alone, All it takes is getting used to getting lost» syng han i When You’re Here. «I haven’t told myself the truth, Since the first night she were gone» syng han litt seinare, i The One That Lives To Far. To songar som behandlar både einsemda i kjærleiken og einsemda etter kjærleiken. To songar som fortel kor umogeleg det er. To songar med mykje soul i seg, der det sonisk spartanske møter det orgeldampande. To høgdepunkt på plata.

Midtvegs på plata tar han metaperspektivet og syng «write a song about the very song you sing». Tonen er utsøkt trist, alt han har fingrane borti er ein akustisk gitar, og ingen andre er saman med han. I ein annan song syng han om henne som veit, «she who knows a thing or two about me». Ho som også veit nokre ting om regnet, og om kjærleiken. Tonen er i slekt med ein mørk krok på ei gammal kneipe, der eit slitt piano står. Songarens fingrar vandrar over tangentane, og ingen andre er saman med han.

Til slutt ser han det litt annleis, i song nummer tolv. Frå pianokrakken hevdar han no, litt uventa, at han endelig føler seg allright. Med ei kvinne i armkroken og opningssongens lukke i bringa vender han blikket mot seg sjølv og sine songar og syng «between love everlasting, and meaningless rhyme, sits feelin» good for the very first time».

Uansett lykke, einsemd eller depressive tilstandar, country med soul har i sanning gode vilkår hos John Fullbright.

Jul10

Ought – More Than Any Other Day

Posted on by
Standard

I avdelinga postpunk med noko attåt serverer Ought eit særs overtydande tilskot                           8

More Than Any Other Day  Det er ikkje klinkande klart kva som skjer, men det er klinkande klart at Ought er midt oppe i det. Midt mellom to like fantastiske songar dukkar fantastiske Habit opp. På ei stram basslinje, framfor eit slentrande trommemønster, i lag med klaprande gitartonar, syng Tim Beeler om noko å tru på, eit eller anna som er vanskelig å gripe fatt i, noko ein lengtar etter skal skje, som kan skje overalt. «In a non specific party, in a non specific city». Og no nærmar det seg, no nærmar det seg. Intensiteten grip om seg, låta veks, sug seg fast, gnistrar. «Is there something you were trying to express here?» spør Beeler, «express it with me» foreslår han, desperat. Med ei røyst som har nervøsiteten til ein ung David Byrne i seg lar han dei fleste forsvarsverk falle, og driv inn i det. Ser Det komme igjen, komme til han, ser ein vane ta form, og formidlar ein angst, ei spenning, eit begjær. Eg kan minnast Gordon Gano i nokre klassiske Violent Femmes-augeblikk gjere noko liknande. Gå inn i ein urovekkande ekstase, og mane fram opplevinga. “Do you feel it like I feel it, like I feel it? I feel a habit forming” messar Beeler, «a habit, a habit, a habit». Og nokre strykartonar har komme til, desorienterte og truande, temperaturen er forbi faregrensa. Ein rock’n roll låt av varig verdi er født.

Kvartetten Ought held hus i Montreal. Dei fire møttest der i samband med studier. Dei kjem alle frå anna hald, og ingen frå Canada. Songar og gitarist Tim Beeler, tangentist Matt May og bassist Ben Stidworthy kjem alle frå dei nordlege delar av USA, medan trommeslagar (og fiolinist) Tim Keen kjem frå Australia. Biografien fortel at dei fire tilhøyrer eit kunst- og politisk aktivt miljø i den canadiske byen. Som band har dei helde det gåande sidan 2011, gitt ut eit par EP’ar, etter kvart fått platekontrakt med Constellation records, og albumdebuterar no med den 46 minuttar og 8 låtar lange bragda More Than Any Other Day.

Postpunk. Den stramme pågåande kantete fabelaktige postpunken er vel den mest nærliggande merkelappen å klistre på Ought. Ikkje veit eg kva og kven som har dratt bandet i denne retninga, men eg meiner i alle fall å høyre  hos dei noko av det same kvilelause draget som i si tid kjenneteikna Talking Heads og The Feelies. Men no er dei ikkje berre slik, Ought kan også ha noko meir avrunda og elastisk i det dei gjer. Inntrykket er vel at det ikkje er avgrensingar og dogmer som er opplegget her. Heller eit frilyndt dykk inn dit energien har dei beste vilkår, der temperaturen aldri kviler.

Politikk. “Today, together, we’re all the fucking same” uttalar Beeler i det som tittelmessig nesten er eit tittelspor. Manar til revolusjon gjer ikkje bandet, men eit tydelig sosialistisk element er det i mykje av det dei formidlar. Introspektiv kjærleikstrøbbel lar dei stort sett ligge, og behandlar heller individet i ein større samanheng. Ein større samanheng som aldri blir eit utydelig heile. Det hadde jo vore meiningslaust. Som vi alle veit er den store samanhengen summen av uendelige mengder små samanhengar og mikroskopiske hendingar. Det er desse Ought zoomar inn på.

“Today, more than any other day, I am excited to feel the milk of human kindness» syng Beeler i det tittelsporet offisielt kjem i gang. Det er midtvegs i låta. Då har den bygd seg opp frå ein enkel dvelande start, via eit gradvis intensiverande «we’re sinking deeper», til eit rått temposkifte, og Beeler sin introduksjon til det som så fylgjer. Og det som fylgjer er dette:

«Today, more than any other day, I am excited to feel the milk of human kindness.
And today, more than any other day, I am excited to go grocery shopping.
And today, more than any other day, I am prepared to make the decision between 2% and whole milk.
And today, more than any other day, I’ll look into the eyes of the old man crossing me at the train station and say: ‘Hey, everything’s gonna be okay!»

Korleis dette verset skal tolkast? Vel, eg tenker at på den eine sida formidlar Beeler menneskelig omtanke og godheit, på den andre sida kjem han med eit sarkastisk lite spark til forbrukarsamfunnet og den menneskelig dårskap. Deretter blir det krakilsk. Deretter går tonar i fleire retningar og Beeler prøver å formulere sitt » today, together, we’re all the fucking same».

På andre sida av Habit kjem The Weather Song. Med snerr i tonelaget, smått agitatoriske grep og eit noko desillusjonert syn på tingas tilstand. Versa har eit skranglete men samstundes målmedvite ganglag, og eit hint av Street Fighting Man. Medan refrenget, «I just want to revel in your lies, we got to feeling we won’t take it any more», refrenget, med sitt keyboard-driv, sitt eldfulle vesen, er det mest fengande ein finn på plata.

Det er liv i dei fem andre låtane på plata også. Frå det intrikate og grumsete opningssporet Pleasant Heart til krautgroovy og aggressive Gemini, med den klargjerande opningslinje, «I retain the right to be disgusted by life, I retain the right to be in love with everything in sight». Frå langsamt gnagande og smått Velvetske Forgiveness, via Around Again sin nervøse danserytmikk og ein songars utspørjing av Gud, til sonisk ugode og dramatunge Clarity!.

Så jodå, det er klinkande klart at Ought er midt oppe i det. Og der trur eg jaggu meg dei kjem til å være ei stund.

Jul7

Joe Henry – Invisible Hour

Posted on by
Standard

Varme tonar, varlege tonar, og gåtefulle innspel om livets relasjonar.                                               7

Invisible Hour Plata varer i 1 time. Joe Henry har gitt den tittelen Invisible Hour. Eg kan ikkje tru det er fordi han opplever den som ein usynleg time. For usynleg er den jo ikkje. Ikkje det at den er påtrengande heller, eller brusar med fjæra og er høglytt. Dette er ei plate, ein time, som smyg seg inntil ein, utan oppstuss, i eit akustisk folkrockbilde, med render av jazz. Ei varm og god plate, om relasjonar.

Opphavsmannen har sjølv skrive ned nokre tankar om kva plata handlar om. Ekteskap, ytrar han. Men ikkje ekteskap som eit substantiv, heller då ekteskap som eit verb. Noko ein gjer, er, virkar i, og stadfestar kvar dag. Det skin ikkje klart igjennom songanes gåtefulle vesen at det er nettopp dette som blir forsøkt formidla. Kanskje det kan kallast ein styrke? At songane på plata, songane til Joe Henry, gjennom alle hans plater, no tretten i talet, ikkje er opplagte, ikkje er eindimensjonale, ikkje dansar den lettaste vegen, men heller lar lyttaren få litt å gruble over. Sjølvsagt er det ein styrke.

«It wasn’t peace I wanted, so it wasn’t peace I found» er dei fyrste orda Joe Henry syng på plata. I den spesielt godt tempererte og attråverdige songen Sparrow. Orda, innleiingsorda, fortel kanskje noko om kva innstilling han gjekk inn i ekteskapet med, og kva innstilling han lever livet sitt etter. Og kanskje fortel dei også noko om kva innstillinga hans er når han skapar sine songar. Denne gongen, denne timen, i eit meir tålsamt bilde enn på dei føregåande platene. Meir i eit klassisk folksongbilde, meir slik han gjorde det tidleg på nittitalet.

Men Levon Henry var ikkje med og spelte på nittitalsplatene. Han var ikkje gamle karen då. Han har sitt fornamn etter den legendariske songaren og trommeslagaren i The Band, han har sitt etternamn etter faren Joe, han spelar klarinett og saksofon, han gjer gode ting for Invisible Hour. Jazztonen er det han som har hovudansvaret for, ein nennsam, blå, mørk og lys tone, som kan vere både snill og kranglete, karrig og oppglødd.

Van Morrison er aldri langt unna når Joe Henry lagar musikk. Astral Weeks har sannsynlegvis for mange år sidan tatt bustad i han. Så ånda frå den eksentriske iren lever kringom tonane på Invisible Hours også. Der har den eit like godt liv som på tidlegare Henry-utgjevingar. I den episke songen Sign, om ein fyr som har gjort livet surt for mangt eit menneske, ikkje minst seg sjølv. I den lausleg huskande Plainspeak, om kryssande sansar og variantar kring det å uttrykke seg klart og tydelig. Og i den vesle bluesen til Alice, Alice Munro, og hennar evner til å finne det store og essensielle i det små og kvardagslige.

Ein time å lene seg godt inntil.

Jul3

Parquet Courts – Sunbathing Animal

Posted on by
Standard

Fullstendig umoderne, men heilt og fullt no, no, akkurat no, og i morgon, og deretter……      8

Sunbathing Animal Rått er ikkje den nye vinen. For rått er det blitt gjort før. Av ganske så mange, sidan musikkhistorias morgon. Likevel, det funkar framleis. Det funkar å legge tankar om staffasje og fikse innfall til sides, søke til beinet, til margen, og ta det derifrå. Slik Parquet Courts gjer det. Slik dei har gjort det på sine tidlegare utgjevingar, og slik dei gjer det, med lengre låtar, og kanskje ein tanke meir konvensjonelt, på Sunbathing Animal.

New York tok bustad i Parquet Courts allereie før dei fire i bandet kom flyttande dit (i hovudsak frå Texas) for nokre år sidan. New York slik det fortona seg i låtane til The Velvet Underground, til The Modern Lovers, til Sonic Youth. Saman med ein kompakt dose postpunk frå ei vidare verd bur New York der framleis, sterkt og tydelig. I tillegg noterer eg denne gongen at bluesen har kome til bandet. Slacker-koplinga som eg registrerer ofte blir hengt på bandet kan vel også seiast å vere der, men eg synst ikkje den er eksepsjonelt opplagt.

Parquet Courts er opplagte. I frenetisk vigør, heilfrelste på konsise riff, hissig skinger og rammande groove. Men ikkje berre i eit og same mønster. Det er definitivt ein avstand mellom tittelkuttet sitt halslause tempo og Dear Ramona sin tilbakelente haldning. Like definitivt som det er ein avstand mellom She’s Rolling sitt duvande, gravande groove og uforedla bluesvesen og Instant Disassembly sitt likeframme og fint suggererande folkrockuttrykk. Dei to siste låtane drar seg forresten begge godt over seks minuttar. Medan dei resterande opererer i det klassiske pluss/minus tre minuttar lendet. Ikkje heilt som på fjorårets Light Up Gold altså, der låt etter låt var unnagjort på under to minutt.

Det tekstlige er gitt ein noko større plass på Sunbathing Animal enn på dei tidlegare framstøyta til bandet. Men ikkje på She’s Rolling. Det er ei låt av få ord, til gjengjeld effektive. «She’s racing through the dark, She’s racing through the dark, She’s racing through the dark, She’s racing through the dark, and I, I can feel her burning in the back of my mind» lyde det siste av to vers, om eit sakn, eit ganske så klassisk sakn. Resten tar duvet og groovet seg av, i samkvem med desperate gitargjerningar, og ein rufsete munnspelsolo, spelt av ei kvinne, Lea Cho, den einaste utanom bandet som spelar på plata.

I den andre lange songen stiller det seg annleis. Instant Disassembly er ein fyldig historie. Ein fyldig og knugande historie, og eit enkelt lite gjentakande gitartema. Eg kallar det folkmelodisk. Eg anar noko Dylansk, og litt Zevonsk Carmelita. Eg opplever det fascinerande. Eg høyrer Andrew Savage vende seg til Mamasita. Eg høyrer han be henne om å ta vare på han no når eit mørke er i ferd med å sluke han. Eg høyrer Savage synge om eit forhold som viklar seg inn i ganske så destruktive former. Mot ein undergang, mot ei bøn om å få sleppe fri, frå eit tilvære med umoglege pustetilhøve. I si form, i sin tone, i sitt vesen, er det ikkje ein song eg venta å finne på denne plata, men det er ein song eg er glad eg fant her.

Eg er også glad for at Raw Milk er her. Seige, brennande, lumske Raw Milk. Songaren syng om froskelydar, obskur dansing, og suspekt heimabrygg. Men mest handlar det vel om ei kvinne si rolle blant desse meir eller mindre handfaste opptrinna. Det handlar i grunn ein del om slikt i Parquet Courts si verd også, om kvinner altså. Dear Ramona er ei mystisk ei, «a hypnosis poet, and when she speaks her words weep like rain». I den angrepslystne og fengande Black and White er kanskje ikkje kvinna tydelig tilstades, men hovudpersonen sine skamlause ordgyteri peikar i alle fall delvis i retning av kvinners tiltrekningskraft. «Nothing makes my heart so wild as being in possession of a potent night».

Andrew Savage syng meir enn Austin Brown, men syng gjer dei begge. Og låtane har dei laga i hop med rytmeseksjonen Sean Yeaton og Max Savage. Så nær som ein, Ducking & Dodging. Opphavlig ein gamal song, blues-song, om vi skal tru bandet. Uansett, den er ukjent for meg. Og om eg hadde kjent til den har eg ein mistanke om at eg neppe hadde kjent den att i Parquet Courts sin skapnad. Ein ting er refrenget; om den nøkkelen du ein gong fekk men som ikkje lenger vil passe i låsen. Ein annan ting er versa. To lange, ordrike, intense, og pågåande vers, som sikkert kan handle om litt av kvart, men som skapar eit inntrykk av å handle om nokon som har mista sin fridom og si framtid; politiske fangar, krigsveteranar, flyktningar. «All my friends are disappearing, all my letters are in code, everything I think and feel, in your shadow, it erodes». Samstundes har songen også sine referansar til det viltre og frie liv. «Lady Macbeth, rock me mama, like my back ain’t got no bone».

Det er eit absolutt samsvar mellom tekst og tone hos Parquet Courts. Desperasjon, råskap og eit lite glimt i auga går att i det meste. Men klinkande klart kor vegen går er det i grunn aldri. Her er opningar for frilyndt tolking og å finne ut av ting undervegs, eller kanskje ikkje finne ut av ting i det heile. Ord kjem fort, som ein dans i unnabakke. Med og utan fotfeste. Parquet Courts står ikkje stille, dei tar til seg det beste av det dei har høyrt, og gjer det om til sin måte å gå råbarka til verks på. Det er jaggu verdt å oppsøke denne gongen også.

Jun9

Dei 5 beste albuma frå mai 2014 (Slik eg har oppfatta det)

Posted on by
Standard

Sturgill Simpson – Metamodern Sounds In Country Music      9

Metamodern Sounds in Country Music Eit utdrag frå ein lengre omtale publisert 25.5.2014.

Opninga er ikkje avgjerande, men det skadar ikkje om den set ting litt på plass. På sitt andre album kjem Sturgill Simpson opp med ei slik opning. Eg snakkar då ikkje om bestefaren hans sin introduksjon, spelt inn over ei telefonlinje, og tilført litt ekkobehandling: «Introducing metamodern sounds in country music». Sjølv om den for så vidt er effektfull og sannferdig nok. Nei eg tenker på den første linja Simpson syng like etterpå, i songen som fantastisk nok heiter Turtles All the Way Down. «I’ve seen Jesus play with flames in a lake I was standing in» syng han. Eg nølar sjølvsagt ikkje så mykje som ein tøddel av eit sekund med å kåre linja til den nestbeste Jesus-opninga i platehistoria.

Metamodern  Sounds In Country Music, ein storarta tittel. Inspirert av ein annan platetittel, og ei storarta plate. Ray Charles sin Modern Sounds In Country and Western Music. Der Charles gjer country på sin måte. Med Metamodern Sounds In Country Music gjer Sturgill Simpson det på sin måte. Sjølvsagt gjer han det, han kunne ikkje tatt sjansen på ein slik tittel om han ikkje det gjorde. Spelt inn over fire dagar, med eit marginalt budsjett, ei handfull medmusikantar, og ei frisk innstilling. Produsert har Dave Cobb gjort. Same mann som har gjort same jobb på Jason Isbell sin Southeastern og Jamey Johnson sine That Lonesom Song og The Guitar Song. Sannsynlegvis dei tre beste platene med countryklang som har komme dei fem-seks siste åra. Med det som utgangspunkt er det nok ein smule dristig å hevde at Metamodern Sounds In Country Music faktisk kan være den aller beste plata Cobb har hatt fingrane sine borti. Eg tar sjansen likevel, for akkurat så steikande bra er denne plata.

 

Wussy – Attica!        9

Attica! Eit utdrag frå ein lengre omtale publisert 5.6.2014.

Det var storarta at Lisa Walker og Chuck Cleaver fant kvarandre for drygt ti år sidan, og blei til Wussy. Cleaver hadde då allereie, som den leiande krafta i bandet Ass Ponys, gjennom fleire år (ja heilt sidan åttitalet) skapt lealaus og smussig rock med visse countrytendensar. Walker var i musikksamanheng ubeskriven, og fleire år yngre. Dynamikken i songen dei to imellom skapte ein dimensjon som Ass Ponys ikkje hadde. To stemmer som utfyller kvarandre, og som utfordrar kvarandre. Cleaver si krokete røyst, og Walker si reinare røyst. Cleaver som kjempar seg i retning av ein symmetri, Walker som hiv inn noko uvørent. Dei får meg til å minnast åttitalsbandet Divine Horsemen, med Chris D. og Julie Christensen i vitale vokalroller. Dei får meg i det heile til å minnast den delen av åttitalet som handla om band som Dream Syndicate, R.E.M. og Green On Red. Sjølv hevdar dei at dei er ute på eit oppdrag som handlar om å spenne ei bru frå The Band til Sonic Youth. Eg forstår kva dei meiner. Den amerikanske musikkskribenten Robert Christgau hevdar at bandet kombinerer Flying Burrito Brothers sin twang med Velvet Underground sine droner. Eg forstår også kva han meiner.

Og eg forstår at sjølv om Wussy har latt seg inspirere, latt seg dugelig inspirere, som dei uforbederlige rock’n roll-disiplane dei er, latt seg inspirere til å lage songar som liknar på saker vi har høyrt før, som har både tjuveri og låneri klistra på seg, så er dei forunderlig nok, berre Wussy. Med ein glød og eit lidenskapelig forhold til alt dei driv med er dei Wussy. Det er som oftast det som skal til, glød og lidenskap, ein visjon, nokre idear, gode idear, og songar som er blitt til fordi dei måtte bli til.

 

Sharon Van Etten – Are We There       8

Are We There Eit utdrag frå ein lengre omtale publisert 3.6.2014.

Sharon Van Etten sine songar er ikkje eindimensjonale, dei er opne for tolking, brei tolking. Ja det er ikkje ein gong sikkert dei er så melankolityngde som dei kan gje inntrykk av å vere.

Ikkje er dei så marginale på melodisk variasjon som dei først kan gje inntrykk av å vere heller, desse songane til Sharon Van Etten. Ho innlemmar ei veksande, sakte blomstrande, kraft i dei. Noko ho for så vidt har gjort frå første album av. Frå det spartanske Because I Was In Love, via det noko meir lydfyldige epic, til det Aaron Dessner produserte albumet Tramp. Denne gongen har ho produsert sakene sjølv, og omgjeve seg med noko færre folk frå indierock-sfæra (men både Adam Granduciel, Jonathan Meiburg og Jana Hunter er innom). Eit gigantskritt bort frå der ho var med Tramp har ho imidlertid ikkje tatt. Ho har innført ein noko meir utstrakt bruk av synthesizerar, det rytmiske er kanskje noko meir markant, og strukturen i låtane har eit meir komplekst vesen. Det siste gjer at ein nok må gå endå fleire rundar enn tidlegare for å byrje å ane rikdomen, ta innover seg rikdomen, og kjenne seg djupt til stades blant songane. Det er sjølvsagt verdt det.

 

Paul Heaton & Jacqui Abbott – What Have We Become        7

What Have We Become? Gjenforeiningar kan føre til så mangt. I musikksamanheng oftare kjipe enn gode opplevingar. Her kjem ei god ei. Her kjem Paul Heaton og Jacqui Abbott. Dei har ikkje sunge saman på tolv-tretten år. Men dei gjorde det bra då dei gjorde det, utover nittitalet, på nokre plater med The Beautiful South.

The Beautiful South. Ein gong sprang dei utav The Housemartins. Kvartetten som debuterte med den smått legendariske plata London 0 – Hull 4. Ei plate av fengande og energisk soulpop. Det vart litt meir sofistikert og komplekst i Paul Heaton og Dave Hemmingway’s The Beautiful South. For så vidt ikkje dårligare det. Og spesielt ikkje i Jacqui Abbott-involverte songar som Prettiest Eyes, Don’t Merry Her og Rotterdam.

Det er i grunn ikkje dårligare det som er å finne på denne duoplata av året heller. Det er ikkje fjernt frå slik Beautiful South framstod, men med noko ein kanskje kan kalle ein liten Housemartins-edge. Det er catchy. Mykje er catchy. Moulding Of a Foul er umåtelig catchy; Northern soul møter Motown. DIY er ikkje mindre catchy. Den miksar 50-tals rock med country på Nick Lowe vis. Jacqui Abbott tar full eigedom over sakene i Some Dancing To Do. Ein soulraffinert sak om å slite med sjølvkjensla, der linja «I want to be a beautiful mermaid, not just some half-piece of fish» kan få karakteristikken essensiell.

I tittelkuttet sveipar Heaton innom ting som moderne fedmeproblem, songar utan bodskap, opportunisme, og generelt sett nokså nedslåande tilstander, til tonar som berre ber om at ein syng med, med eit nøgd smil om munnen. Ganske typisk Heaton for så vidt. Sarkasmen er der. Og det sosiale samvitet. Det siste kjem aller tydeligast til uttrykk i One Man’s England. Ein song om rasisme på fleire nivå.

Jodå, Heaton er Heaton, og Abbott gjer han godt.

 

Jolie Holland – Wine Dark Sea         7

Wine Dark Sea Blues. No er det blues. Wine Dark Sea er blues. Jolie Holland syng blues, spelar blues. Men ikkje kva som helst blues. Her er blues med soul i seg. Sydande soul. Her er blues som vaklar, her er blues som kranglar, her er blues med folkmelodiske evner, og her er blues med ein djevel i seg. Men først og fremst er dette blues som brenn.

Det har vel alltid vore eit og anna bluestilløp på platene til Jolie Holland. Men det har aldri vore det dominarende tilløpet. Ho starta spartansk, i 2003, med knirkande viser, brakte gradvis inn meir raffinement, og for så vidt lyd, meir lyd, kraftigare lyd.

No er det avgjort kraftigare lyd. Wine Dark Sea er kraftigare lyd. Jolie Holland har fått med seg eit lag som lagar kraftigare lyd enn på noko plate ho har presentert. Men ikkje berre kraftigare, og ikkje alltid kraftigare, slett ikkje. Stundom vil eg heller seie at den er meir i opprør mot songens tone, lyden. Andre gonger vil eg seie den oppfører seg som knusktørr ved i omnen, den brenn nesten litt hensynslaust.

Den elektriske gitaren står bak det meste, av denne lyden. Men også blåsarar, og eit groove, sjølvsagt eit groove. Ho syng om kjærleik med håp i røysta (On and On) og gitaren knurrar og knegg, ho syng om kjærleik som har gått under (Dark Days) og gitaren er ein demon. Ho syng om New Orleans, med vemod i bringa (Saint Dymphna), og ho drar opp ein eggande voodoo-affære (Out On the Wine Dark Sea).

Det er kanskje ikkje hennar aller beste plate, men det er ei bra plate.

Jun5

Wussy – Attica!

Posted on by
Standard

Det er twang, det er støy, det er reinspikka rock’n roll                                                                         9

Attica! Eit gjentakande tema, spelt på eit elektrisk orgel, dansar seg tvers igjennom The Who sin Baba O’Riley. Ein vidgjeten song, eit vidgjete tema. Cincinnati-bandet Wussy er ikkje skvetnare enn at dei adopterer temaet, og gjer det til intro i opningssongen på sitt femte album, med den forskjell at det blir spelt på gitar. «Don’t cry, don’t raise your eye, it’s only teenage wasteland» syng Pete Townshend midtvegs i Baba O’Riley. Teenage Wasteland er tittelen på opningssongen på Wussy sitt femte album. «Do you remember the moment you finally did something about it, When the kick of the drum lined up with the beat from your heart» syng Wussy-vokalist Lisa Walker, i songen si innleiande linje. Eg tenker at det er ein song som heidrar augeblikket då rock’n rollen sin heilage ande traff med evigvarande kraft. Kanskje gjennom ein song av The Who? Eit upretensiøst anthem, ein fantastisk song. Eg høyrer groovet gå, eg høyrer forstyrra og utemde tonar frå steel-gitaren til John Erhardt, eg høyrer Chuck Cleaver kalle fram el-gitaren sin ustabile demon, eg høyrer også at han syng med i nokre strofer. «Yeah, we heard you Pete, real clear, loud and clear on the last one» høyrer eg han og Lisa synge. Det er ein song som er 100 % rock’n roll. Full av levande nostalgi og pasjonert eksistens.

Wussy har vore eit band i over ti år. Utan at eg har klart å få det med meg, før altså denne Teenage Wasteland openbara seg. Noko eg nok burde har gjort, fått det med meg altså. Noko eg garantert hadde gjort om eg var ein ivrig lesar av den legendariske amerikanske musikkskribenten Robert Christgau. Mannen har, ser eg no, over fleire år prøvd å overtyde verda om at Wussy er det beste amerikanske bandet for tida, og gitt alle albuma deira ståande ovasjon. Utruleg nok er han inne på noko. Når eg no har dukka ned i heile backkatalogen deira, og hamna uforsvarleg djupt inn i Attica! er eg veldig nær med å gje han heilt rett. Sjølvsagt kan ein seie det litt meir snusfornuftig. Sjølvsagt kan ein seie at Wussy er eit av dei beste amerikanske banda for tida. Det er nok meir korrekt. Men du verden, det er både lett og kjekt å bli reven med. Spesielt når ein spreier eit bodskap om noko storarta som få har høyrt om.

Det var storarta at Lisa Walker og Chuck Cleaver fant kvarandre for drygt ti år sidan. Cleaver hadde då allereie, som den leiande krafta i bandet Ass Ponys, gjennom fleire år (ja heilt sidan åttitalet) skapt lealaus og smussig rock med visse countrytendensar. Walker var i musikksamanheng ubeskriven, og fleire år yngre. Dynamikken i songen dei to imellom skapte ein dimensjon som Ass Ponys ikkje hadde. To stemmer som utfyller kvarandre, og som utfordrar kvarandre. Cleaver si krokete røyst, og Walker si reinare røyst. Cleaver som kjempar seg i retning av ein symmetri, Walker som hiv inn noko uvørent. Dei får meg til å minnast åttitalsbandet Divine Horsemen, med Chris D. og Julie Christensen i vitale vokalroller. Dei får meg i det heile til å minnast den delen av åttitalet som handla om band som Dream Syndicate, R.E.M. og Green On Red. Sjølv hevdar dei at dei er ute på eit oppdrag som handlar om å spenne ei bru frå The Band til Sonic Youth. Eg forstår kva dei meiner. Robert Christgau hevdar at bandet kombinerer Flying Burrito Brothers sin twang med Velvet Underground sine droner. Eg forstår også kva han meiner.

Og eg forstår at sjølv om dei har latt seg inspirere, latt seg dugelig inspirere, som dei uforbederlige rock’n roll-disiplane dei er, latt seg inspirere til å lage songar som liknar på saker vi har høyrt før, som har både tjuveri og låneri klistra på seg, så er dei forunderlig nok, berre Wussy. Med ein glød og eit lidenskapelig forhold til alt dei driv med er dei Wussy. Det er som oftast det som skal til, glød og lidenskap, ein visjon, nokre idear, gode idear, og songar som er blitt til fordi dei måtte bli til.

Songar som spenner frå sonisk brutalitet og nedharving av eit kjærleikstilhøve i Rainbows and Butterflies til meir truskyldig folkpop om badande jenter, iskrem og sommarleg sjel i North Sea Girl. Den første syng Chuck Cleaver, den andre syng Liza Walker. Cleaver er hovudvokalist i fire songar, Walker i seks, i ein song deler dei hovudrolla. Det er avslutningssporet Beautiful. Eit upretensiøst anthem, ein fabelaktig song. Den handlar om ein brann, som startar i ein lauvhaug, forårsaka av ein sigarett. Ting går tapt i brannen. Ting går tapt i livet. Ting har gått tapt mellom to stykk, mellom ho og han, men det starta med ein brann, ein fantastisk brann. Samstemt syng Cleaver og Walker eit tvitydig og fyrig refreng: «I’m not the monster that I once was, Twenty years ago I was more beautiful than I am today».

Det brenn forresten minst like sterkt i ein annan låt på plata, Acetylene. Den elektriske gitaren brenn, sakte, ulmande, og einslige strykarar glir innom i same ærend. Cleaver syng. «This is not a home, this is an appartment» startar han, og festar slik oppbrotstilstanden på tavla. «This is not a dream, this is disappointment» legg han snarleg til, og glir inn i ein historie om enno eit kjærleiksforhold som ikkje vart ein suksess. Slik han på ulikt vis gjer i mange av songane sine. Slik også resultatet vart då han og Lisa Walker hadde eit kjærleiksforhold i starten av Wussy-tida. Men då det tok slutt, og vart skrinlagt, gjekk det ikkje same vegen med bandet. Dei to må ha klart å kome fram til ei funksjonell forståing.

Ei forståing som kanskje er i samsvar med den dei to samstemt formidlar i avslutningsfasa av To The Lightning: “Bide your time, And when the time arises, rise and shine, and let me go». I ein song som tydeligare enn nokon andre på plata kan sporast tilbake til eit eksakt band; REM. Men det gjer ingenting, for det er ein popstorm av ein song. På ei plate som omfamnar mangt som har vore, men som først og fremst er. Som først og fremst er inderlig til stades i seg sjølv, og derfor vanskelig kan forvekslast med noko anna enn Attica!.