Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.                                                         7

  Det vage og det mystiske er ikkje noko for John Fullbright. Han seier det i grunn slik det er, slik det blir opplevd, slik det funkar, eller ikkje funkar, over tolv songar, på sitt andre studioalbum. «What’s so bad about happy» spør han seg sjølv, og sine omgjevnader, og sannsynlegvis også sine lyttarar, i første song. Kanskje som ein kommentar til at han og hans likemenn har ein tendens til å ramle inn i det melankolske? Kanskje som ein kommentar til dei 10 neste songane på plata? Det er nemlig ikkje spesielt mykje til lykke å spore i desse.

John Fullbright presenterte seg med glød og songmelodisk tyngde på plata From the Ground Up for to år sidan. Ei countryplate som var meir enn berre country. Her var det varlige balladar og kanskje berre eit piano, her var det souldyppa stoff, her var det drivande rockesaker. Songs har eit smalare spekter. Songs er ei semiakustisk plate der Fullbright på storparten av songane har lite anna enn den akustiske gitaren eller eit piano som instrumentalt fylgje. Det er ikkje eit problem.

Fullbright har ei røyst som aldri dovnar hen. Ei røyst som treff tonane med rå overtydnad. I song etter song, om kjærleikens kronglete livsvilkår. «I could show you how to live a life alone, All it takes is getting used to getting lost» syng han i When You’re Here. «I haven’t told myself the truth, Since the first night she were gone» syng han litt seinare, i The One That Lives To Far. To songar som behandlar både einsemda i kjærleiken og einsemda etter kjærleiken. To songar som fortel kor umogeleg det er. To songar med mykje soul i seg, der det sonisk spartanske møter det orgeldampande. To høgdepunkt på plata.

Midtvegs på plata tar han metaperspektivet og syng «write a song about the very song you sing». Tonen er utsøkt trist, alt han har fingrane borti er ein akustisk gitar, og ingen andre er saman med han. I ein annan song syng han om henne som veit, «she who knows a thing or two about me». Ho som også veit nokre ting om regnet, og om kjærleiken. Tonen er i slekt med ein mørk krok på ei gammal kneipe, der eit slitt piano står. Songarens fingrar vandrar over tangentane, og ingen andre er saman med han.

Til slutt ser han det litt annleis, i song nummer tolv. Frå pianokrakken hevdar han no, litt uventa, at han endelig føler seg allright. Med ei kvinne i armkroken og opningssongens lukke i bringa vender han blikket mot seg sjølv og sine songar og syng «between love everlasting, and meaningless rhyme, sits feelin» good for the very first time».

Uansett lykke, einsemd eller depressive tilstandar, country med soul har i sanning gode vilkår hos John Fullbright.