Category Archives: 2012

Des12

Simone Felice – Simone Felice

Posted on by
Standard

Ein Felice-bror skildrar nokre lagnadar som ikkje vart slik draumen lova.

7

cover

Han sit på eit armlene i ei skitten og avdanka togvogn, bøygd over gitaren sin. Han dreg nokre bluesakkordar utav den, kikkar mot eit vindauge det knapt er mulig å sjå igjennom, og syng: «Eddie Blackbird, Eddie Blackbird, that’s the indian’s name».

Eg er på YouTube. Eg har funne fram til ein song frå Simone Felice sitt ferske soloalbum. New York Times heiter den, og er ei dirrande vise om døden og galskapen som kvar dag vert avteikna i nyhendebildet. Om indianske pilotar på jakt langs Tigris sine breidder, om ein pervers massemordar i Jersey, skikkelsar som hoppar frå vaklande tårn, the King of Pop sin tragiske endelykt, og om nasjonalidretten baseball som på ingen måte er aksla til å redde situasjonen. Til slutt kapitulerer songaren, i eit sukk, og formidlar ei bøn om å ikkje hamne der sjølv. «On the covers of the New York Times».

Ein banebrytande song vil eg aldri finne på å kalle den. Det finst fleire songar der ute i eit sterkt slektande segment. Den har like fullt ein kvalitet i seg som slett ikkje alle desse innehar. Den er enkel og tander, samstundes stridig og skånsellaus. Den har kantar, den kryp innafor hud og ryggrad, og eg merkar godt at den er der.

Når eg nokre dagar seinare har albumet i hende, og avspelinga når fram til spor nummer tre søkk det litt i meg. Her er New York Times ein pianoballade. Ein mjukare og meir avrunda pianoballade. Eg må gå nokre nye rundar med den før kjensla frå YouTube-seansen sig attende. Før songen igjen dirrar.

Det viser seg at den slett ikkje er den einaste songen på albumet med slike dirrande eigenskapar. Sjølvsagt ikkje. Simone Felice har då vist mang ein gong at han er kapabel til å skape augeblikk av dette slaget. På plater med brør og venner i The Felice Brothers, og på to utgjevingar med The Duke & The King.

Eg noterer meg at denne plata har eit meir avmålt og stillferdig sonisk vesen enn platene han har delteke på før. Sjølv om han absolutt ikkje er åleine på alle songane. Inne i coveret ramsar han opp dusinet fullt av medspelarar. Frå brør, via The Duke & The King fiolinist/songar Simi Sernaker, til folk frå Mumford & Son.

Og etterkvart som rundane går noterer eg meg fleire og fleire songar det absolutt er noko med. Courtney Love, ei skjør og kjenslevar vise om ei kvinne som ikkje smiler lenger, som «got a bad way to love». Stormy-Eyed Sarah, eit blikk tilbake til den grønne ungdomstid, som plutselig ikkje var så grønn lenger den dagen Sarah fortalte ein løyndom. Om prestefaren som slo henne, og misbrukte henne. Og orgelet jamrar, og groovet tiltek, og «there’s no goodbyes, there’s no goodbyes». Splendor In the Grass er eit anna tilbakeblikk. Ei kvinne vaknar i ei motellseng. Ting har skjedd, ting vil skje. «One step away from her, is a small death in the universe». Songaren minnest då ho og han var unge, ute på ei eng der graset kitla ryggrada, og han kjente seg «close to something fine». Ei enkel vise, som slett ikkje fortel alt, men nok.

Simone Felice fortel historier. Om Bobby Ray som kom skeivt ut allereie frå sin fødselsdag (den 4. juli), og neppe maktar rette det opp att nokon gong. Om den psykotiske drømmaren og hans Mary Jane, og den farsen tilværet deira har utvikla seg til («what a charade»). Og om Dawn Brady’s Son, som vaks opp i eit ustabilt klima av patriotisme og alkoholisme, som levde livet sitt i skuggen. Før han ein dag prøver å skyte seg ut derifrå. Men går det an å skyte seg utav skuggen?

Saman med Mumford & Son folka prøver han å plante noko høgstemt og jublande med gospelsoulsongen You & I Belong. Men den representerer vel i grunn unntaket. For dette er sosialrealisme, kjærleikshunger, snubling og armod. Dette er ei vandring i fotspora til Bukowski, Dickens og Raymond Carver. Frå ein Simone Felice som sjølv har fuska i forfattarfaget, og gjeve ut eit par novellesamlingar og romanen Black Jesus (ein kjærleikshistorie mellom ein blinda soldat og ein dansar, i skuggen av den amerikanske draumen). Syng gjer han med ei inderlig røyst (som ein halvt kviskrande Conor Oberst), og byr på eit nærvær det er vanskelig å neglisjere.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

 

Des12

First Aid Kit – The Lion’s Roar

Posted on by
Standard

Dei unge svenske harmonisyngande søstrene serverer ei plate det smakar alvorlig gjennombrot av.

8

cover

Eg burde sannsynlegvis vere noko varsam i mi omfamning av First Aid Kit. Eg burde sannsynlegvis seie noko slikt som at søstrene Söderberg byr på country- og folktonar som varmar ein kulsen januarkveld, og for den saks skuld alle andre kveldar. Eg burde absolutt seie noko om den overmåte dynamiske og naturlige harmonisongen deira. Og eg burde nemne at The Lion’s Roar har vore sterkare til stades i livet mitt enn nokon annan plate dei siste par vekene. Og så kanskje la det bli med det.

For eg burde sannsynlegvis ta omsyn til at dei neste gong, og gongen deretter, og så atter igjen, kjem til å by på endå sterkare saker. Når eg høyrer på The Lion’s Roar tenker eg at nett det skal ikkje bli lett, nett det skal eg ikkje forvente. Likevel, noko seier meg at så vil skje. Noko seier meg at 19 år gamle Klara Söderberg og 21 år gamle Johanna Söderberg er her for å bli, lenge. Noko seier meg at dei kjem til å skape musikk som vil leve endå lenger. Noko seier meg at dei kanskje alt har gjort det. Så eg knipsar varsemda bort i søppelbøtta i hjørnet (der den legg seg tilrette oppå den nye Springsteen-singelen), og går The Lion’s Roar i møte med stjerner i augo.

Frå søstrene første gong (i 2008) sjarmerte meg (og ein million til) på Youtube med sin versjon at Fleet Foxes-låta Tiger Mountain Peasant Song har eg vel i grunn skjønt det. Desse to er det noko spesielt med. Ein ep og eit debutalbum forskusla ikkje det inntrykket. Med stor hug og like stor musikalitet, men ein kanskje ikkje like tydelig signatur, serverte dei akustiske og semiakustiske folksongar som dei hadde laga sjølve. Songar som, naturlig nok, ikkje alltid kunne få stempelet storarta, men som samla sett bar på eit bod, og vel så det.

Etter den tid har dei spelt inn ein single med Jack White som produsent. Eg har sett dei (på Youtube) gjere ein rørande versjon av Patti Smith sin Dancing Barefoot (berre spør komponisten, ho satt i salen). Og eg har sett dei (også på Youtube) synge Lua saman med Bright Eyes. Hadde det ikkje vore for at dei som sagt kjem til å gjere drøssevis av fabelaktige songar i tida som kjem, kunne eg kanskje brukt uttrykket «og dermed er ringen slutta» om sistnemnte seanse. For det var jo nettopp ei intens interesse for Bright Eyes-albumet I’m Wide Awake It’s Morning som i si tid førte søstrene inn på country/folk-sporet. Derfor kan det knapt heller kallast ein sensasjon at det er den mangeårige Conor Oberst-kollaboratøren Mike Mogis som er hyra inn som produsent for The Lion’s Roar.

Han har, som de har skjønt, på ingen måte klussa det til. Han har vore med på å gje songane til søstrene meir klang, meir lyd, ført dei inn i eit modnare bilde. Alt utan å røre ved friskleiken. Den er der, minst like klar og uimotståelig som sist. Den er der saman med betre songar. Sterke songar. 10 i talet, og ikkje ein einaste uinteressant så langt høyrsla mi rekk. Og den rekk langt.

Kledd i psykedelisk farga kaftan, og med 1969 mindre enn eit andedrag unna, den engelske folktradisjonen i bakhovudet, den amerikanske country/folk-tradisjonen i hjerta, Stockholm sine snødekte gater i synsranda, og ei kosmisk livskraft strøymande utav seg, gjer First Aid Kit denne gongen det tradisjonsbundne sin eigen tydelige signatur.

Eit strøk av melankoli har det alltid vore i folkuttrykket deira. Melankoli kopla med det oppstemte og det uskyldige. Melankoli som har skrapa i overflata. Dei går djupare no, og vidare.

«Now the pale morning sings of forgotten things» lyde første strofe. Og sjølv om det ikkje er skånsellause Edgar Allan Poe-sfærar dei entrar er det definitivt eit distrikt prega av skyggar og vemod dei opnar døra mot.

Det dansar ein uro tvers gjennom tittellåta. Ein uro som minner noko om den som kan høyrast i Hank Williams klassikaren Alone And Forsaken. Den har den einsame klangen frå ein som kjenner seg svikta. Men den har ikkje klangen av undergang. Den eksponerer ein skikkelse eg skjønar vil klare seg. Ein skikkelse som kan snerre: «I’m a goddamn coward, but then again so are you».

Det er langs den linja First Aid Kit balanserer plata igjennom. På den eine sida, det skjøre, det nedstemte, på den andre sida evna til å rette ryggen og kaste seg om halsen på vegen vidare. Livsmottoet deira må ganske enkelt vere «Syng!». For det er det dei gjer, meir enn dei fleste. Syng, så naturlig, så fritt, så lausrive frå alle formaningar om kva som er riktig og gale. Og då blir det sjølvsagt 100% riktig. Klara, den yngste, er i hovudsak forsongaren, men dei er utan tvil to om det. To som blir til ein utvungen og samanvevd klang som sannsynlegvis berre søstrer kan skape.

Med den forførande countrylåta Emmylou hyllar dei harmonisongens stimulerande sinnelag, og nokre av dei som med denne som middel har inspirert søstrene dit dei er i dag: «I’ll be your Emmylou and I’ll be your June, If you’ll be my Gram and my Johnny too». Joni Mitchell har også vore ein inspirasjon. At dei har døypt ei låt her for Blue er kanskje eit lite hint om det. Sjølv om det er andre låtar på plata som har tydeligare Mitchell-spor enn nett den. Den er ein spretten folkpop-sak om ei kvinne dei prøver mane tilbake til eit liv som stansa då tragedien ramma.

Det handlar om det evige temaet. Kjenslene som driv rundt i mennesket, som driv mennesket, som bind mennesket, som er mennesket, som vandrar mellom menneske.
I den nennsamt arrangerte To A Poet og dens nakkehårpirrande refreng: «Now I miss you more than I can take and I will surely break». I den heimsøkte, mystiske og ordspråkoppbygde Dance To Another Tune: «With each secret revealed, there’s another to be told». Og i den feiande fengande flotte King Of The World, der Conor Oberst stikk innom og syng med, og fylgjande kongerefreng rår grunnen: «I’m nobody’s baby, I’m everybody’s girl, I’m the queen of nothing, I’m the king of the world».

Det er ingen grunn til å stusse.

http://www.youtube.com/watch?v=mX62R9TOQ5M

Først publisert på Groove.no (i 2012)

Des12

John Fullbright – From The Ground Up

Posted on by
Standard

Ein ung mann frå Oklahoma, med ei røyst som merkast, og songar som virkar.

7

cover

Det finst måtar å presentere seg på. Sjølvsagt gjer det det. John Fullbright gjer det med å gje ordet til Gud. Gawd Above, og ikkje noko mindre. Det blir tre og eit halvt minutt der buskar brenn, rocken rullar og herren rår. Tre og eit halvt minutt der Gud innrømmer at skaparverket fort kom noko utav hans kontroll. Like fullt trår han til, og med glimt i augo og ein kjeft større enn Muhammed Ali og Petter Northug til saman, hevdar han hardnakka at til slutt, når dagen mørknast, når syndene svir som verst, og restane etter den store bomba hiv etter pusten, er han den einaste det nyttar å vende seg til. For ein ting kan ikkje menneskeslekta ta kontroll over, døden.

Røysta til John Fullbright tar herredøme over kvar einaste song den involverar seg i. I alle fall dei songane eg har høyrt den involvere seg i. Dei tolv songane på From The Ground Up. Den unge mannen frå Oklahoma sitt, på sett og vis, debutalbum. På sett og vis fordi han har gitt ut ei plate tidlegare. Eit livealbum, titulert Live at the Blue Door. Eg har høyrt det albumet også, sånn at det er sagt. Det fekk meg ikkje til å revurdere denne påstanden om ei røyst med herredøme over songane.

Kvifor det er slik? Vel, Gud veit, kanskje. Han har jo trass alt fått låne denne røysta. I tre og eit halvt minutt. Eg trur ikkje eg tek mykje feil om kjensla han satt att med etterpå var noko slikt som «der fekk eg jaggu uttrykt meg du». Men Gud kan ti stille også. Han gjer vel i grunn det på resten av plata. Om han ikkje har eit og anna han skulle ha sagt til vedkomande som stelle i stand syndige saker borte på hjørnet av Satan og St. Paul då. Eg ser ikkje bort frå det. Han helde seg imidlertid ganske så tagal i songen som kjem før den historia. Men det gjer ikkje songaren. Han går ned i kneståande. Ved ein pianokrakk. Og det er audmjuke ord som kjem frå hans munn. I Only Pray At Night syng han. Ikkje om dagen, for då flyg han høgt, då er han sterk, då prøver han verkelig, men når natta er der og verda forsvinn ser han frykta på veggen, og ber. Songen, den vesle åndfulle balladen, seier ingenting om kor vidt han blir bønhøyrt. Men den fortel mykje om korleis røysta til den unge mannen evnar å kringsette ein tilstand.

John Fullbright er songar og låtskrivar, pianist og gitarist, ein artist i emning. Han er født i den same vesle byen som Woody Guthrie ein gong også vart født i, Okemah. Men serverer tonar frå eit langt breiare spekter av den amerikanske musikkarva enn det den ærverdige folklegenda gjorde. Frå det heitt elektriske til det knuskande akustiske og tilbake igjen og ut ein annan veg.

Fullbright dyppar countrytonar i ei gryte av gospel og soul og syng om å rive ned murar og gje sjela pusterom i mektige Jericho. Han tar ein sveiptur innom tonar som Kurt Weill ein gong sysla med i antikapitalisme-låta Fat Man. Eller han serverer gitarrock med friske munnspeltonar i Moving, og prøver samstundes å slå eit slag for å sjå lyst på livet, trass alt.

Det er noko på gang her, tenker eg, kvar gong eg lyttar på John Fullbright. Eg har ikkje gjort det lenge, berre eit par veker, men til gjengjeld ganske flittig desse vekene. Ikkje berre på gang forresten. Eg tenker også at han allereie viser at han har Det. Dette Det som eg slit med å beskrive nærmare, men som eg meir enn anar piplar utav tonane han serverer. Når han syng om ein ung Daydreamer, og versa ulmar, refrenget tar fyr, og helten prøver å gjere dagdraumen til eit liv. Eller når han frå pianokrakken leitar opp nokre tonar med vagt slektskap til eit Fairytale i New York, og syng, skånsamt, «nighttime falls on plans I’ve made, now they’re Nowhere To Be Found». Då er det få andre tankar enn «dette er berre Så vakkert» som sviv rundt i skallen min.

Og det beste, kanskje, eg trur vi kan vente oss endå sterkare stoff frå fyren i tida som kjem, i åra som kjem. Det er noko med den 24 år gamle røysta som seier meg det.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Des12

Darren Hayman – The Violence

Posted on by
Standard

Ein engelsk hedersmann fører sin humane folkpop inn i sentrum av valdelig britisk historie.

7

cover

Grevskapet Essex er å finne like aust for London. Dei siste tre tiåra har det blitt stempla som eit slags Harryland. Tilliks med alle slike stempel treff heller ikkje dette sanninga midt i blinken. Essexfødte Darren Hayman kan ha hatt eit behov for å røske litt opp i omstenda. Han har i alle fall nytta mykje av tida dei siste åra til å lage ein albumtriologi om Essex. Først med plata Pram Town, om liv og levnad i byar som blei bygd opp like i utkanten av London etter andre verdskrig. Deretter med Essex Arms, der heiene og dei meir rurale områda av grevskapet vært omsunge. I år tar han lyttarane med seg tilbake til midten av sekstenhundretalet, ei tid då frykt, mistru og hersketrong dreiv folk og statsmenn til horrible handlingar (ei tid som med andre ord kan minne om ein del andre tider).

På nittitalet var Darren Hayman den bærande krafta i folkpop-bandet Hefner. Ei handfull plater vart det utav det også. Fine plater, dei eg har høyrt. Seinare har han stort sett gjort sine musikalske krumspring under eige namn. Folktonar med ei viss popkjensle har vore gjennomgangsmelodien (ispedd litt elektonica-fakter og instrumentalplater av meir meditativ art). The Violence meislar sitt soniske bilde med for så vidt velkjente Haymanske tonar, milde tonar. Men det er lite som kan seiast å være mildt over det tekstlige innhaldet på plata.

Kongen, Charles I, var under press. Parlamentet rokka ved makta hans. The Long Parliament. Det kom til væpna trefningar. Det braut ut borgarkrig i landet. Folk var oppskaka. Dei svakaste fekk lid, dei som var annleis og ikkje heilt til å forstå. Einsame kvinner, og enker til dømes. Over eit par års tid vart 300 kvinner i Essex og nærliggande område avretta for å drive med hekseri.

Darren Hayman gjer det ikkje til ein resymerande historietime. Han lar aldri fokuset på det historiske faktum legge seg som ein skugge over menneska. På den andre sida lausrive han seg heller ikkje frå dei historiske hendingane. Skildringane er så absolutt henta frå 1645 og der omkring. Enkeltskjebnar, som han har lese seg fram til. Korte skjebnesvangre augeblikk i eit menneskeliv. Han gjer det grufulle synleg.

Hayman ser forbi bøddelen og gjengjer tankane som kan ha jaga gjennom hovudet til den einbeinte Elisabeth Clarke i det løkka blei lagt om halsen hennar. » Who’s going to dig my grave? Who’s going to wash the dirt away? Who’s going to feed my dog? I’ve got no king, I’ve got no wedding ring, I’ve got no hope, I’ve got no beautiful little baby of my own». I ein annan song, som han bygger opp som ei blanding av ei kjærleikserklæring og eit klagemål grunnar han over kva som skjedde med Rebecca West. Ei kvinne som rykta fortel laug og forråda for å redde sitt eige skinn. Ei mystisk kvinne som smaug «through the gap in the historybook». Ei fortapt kvinne, ei elska kvinne. Andre kan være vanskeligare å elske. Hayman lar også slike komme til orde. Heksejegerane for eksempel. «We are not evil» er deira mantra, «we can hear the harpies sleeping with the demons» er deira rettferdiggjering. Og låta har eit monotont buktande groove, som for å understreke dei lumske tankane bakom utsegna.

Men tonane sitt overordna vesen er altså av det humane slaget. Ja innimellom er låtane endåtil det ein vel kan driste seg til å kalle fengande. Som popsongen Impossible Times, der Hayman tar for seg det ikkje spesielt oppløftande temaet at folk til ei kvar tid kan ha ein tendens til å sjå på si eiga tid som sjølve undergangstida. Eit iøyrefallande vesen har også tributten til den modige spionen Parliament Joan. Songen om avrettinga av kongen, Kill the King, kjem på si side som ein saktmodig vals med trekkspel og håp om harmoni. Medan tittellåta høyrer til blant viser som er på randen av eit lite samanbrot.

Eg synst kontrastane gjer seg eg. Kontrastane mellom det dystre og det milde. Eg synst Darren Hayman finn balansepunktet. Og så synst eg han har laga songar som både er 1645 og 2012, og fleire andre tider. Slik pålitelige låtsmedar oftast gjer det.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

 

Des12

Highasakite – All That Floats Will Rain

Posted on by
Standard

Eit debutalbum som tar hovudvegen mot høgder der den oppvakte poptonen rår.

7

cover

Raffinert popmusikk er ikkje det dummaste eg veit om. Sånn du veit med dynamiske temposkift, vital rytmikk og fengande melodiske vendingar. Om du vil prøve å få det til så kall gjerne låta for Son Of A Bitch, avslutt verset med ei underfundig strofe av typen «take the highway to the ceiling», legg inn nokre luftige «la-la-la», og kast deg så uti eit frydefullt energisk refreng. Då skal du ha ein sikker vinnar for hand. Highasakite har fleire.

Highasakite, ein trio av folk som har vore her før i andre konstellasjonar. I band som på ulikt vis har hatt ein tilknyting til jazzlinja på Musikkonservatoriet i Trondheim. Med namn som Your Headlights Are On, Pelbo og Sacred Harp. Band som har søkt rockemusikken med ein jazzfot og eit avantgardistisk hjerte. Highasakite er ei litt anna greie.

Highasakite lagar musikk som dansar med lettare steg i eit luftigare lag. Trommis Trond Bersu er ein spelande og idérik rytmefyr. Øystein Skar skaper både rein og urein lyd med sine ulike tangentinstrument. Og eit par innhyra strengetraktørar frå same miljøet gjer sitt. Like fullt, utan Ingrid Helene Håvik hadde dette ikkje blitt noko (eller i alle fall blitt noko heilt anna). Ho har laga låtane (saman med Bersu), og ho syng dei. Ho er eigar av ei markant røyst. Ei med både autoritet og nøkterne drag, ei som både held kjølig distanse og gjer frå seg varme. I tillegg spelar ho på harpeleik og autoharpe, og bidrar med det til å gje sakene eit snev av folkloristisk verdsklang.

Det er bramfritt og det er intrikat. Det er pop med ein skygge av postpunk. Ein viss melankoli seglar av garde på bølgjer fødd av pasjon og draumar. Her er ting som treff i første forsøk, her er ting som treng lengre tid. Dei spelar ut det forrykande kortet Son Of A Bitch med det same. Det skal vise seg at det ikkje er ein taktisk bom. Stoffet som fylgjer etter har ikkje antiklimaks malt over seg. Det består i høg grad av låtar som på litt forskjelligarta vis grip tak.

«I broke my bones, I broke some hearts, I broke some promises» erkjenner songaren til forførande poptonar i Winner’s Don’t Come Easy. «There are women that came thru your door», kva nå det måtte tyde på, vert det fleirstemt proklamert i Whatever That Means. Indian Summer dansar lettbeint over hustak og ut i sjøen, med mektige fredsrop i ryggen. Medan When You Have Gone lener seg mot nokre countryliknande tonar, ser haust og vinter komme, medan den fortel om ein som går sin veg: «when you have gone, all that floats will rain». Vemodstemt.

Bandet opptrer i si mest sakteflytande og balladeorienterte form i God Is A Banquet. Der dei med ein bra dose austerlandske tildragingar skaper eit bilde av ein gud i ferd med å visne hen. Heilt til stades i denne verda er ikkje hovudpersonen i vakre Everybody Sank In You heller. Stort sett i si eiga verd verkar det som, naken, ustanselig mumlande om indianarar.

På eit debutalbum som ustanselig treff den gode poptonen.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

Des12

Simon Joyner- Ghosts

Posted on by
Standard

Ein dobbeldose grundig svartmalande og støyplaga countryrock.

8

cover

Det finst ein fyr i Omaha som ikkje har selt allverden av plater. For all del, det finst mange fyrar i Omaha som ikkje har selt ei einaste plate, men til forskjell frå dei har den fyren eg har i tankane faktisk laga ein god del plater, som så altså ikkje har selt noko særlig. Slikt kan by på utfordringar. Det blei til dømes noko vanskelig å finne midlar til å få spelt inn den der dobbel-lp’en han hadde sett seg i hovudet at han ville lage. Særlig sidan han helst ikkje vil belasta det uavhengige plateselskapet med påfunnet sitt.

Han fant ei løysing.

Simon Joyner søkte den nettbaserte finansieringsplattforma Kickstarter om hjelp. Han fortalte at han var i gang med eit ambisiøst, uryddig dobbeltalbum, med songar om kjærleik, død, og det meste imellom, som han tenkte berre skulle ut på vinyl. Han fekk napp. Han fekk presentere prosjektet sitt på nettstaden. Men fanst det nå verkelig folk der ute som ville yte ein skjerv, eller tre? lurte han sikkert på. Han måtte definere eit mål. Han sette det til 6000 dollar. Meldte det seg nok interessentar, slik at summen blei nådd innan 19. februar 2012, var dollarane hans. Visst ikkje blei det ingenting av det. Då fristen gjekk ut låg det nesten 12 000 dollar og venta på han. Så det er altså ikkje berre meg. Det finst nokre til som synst det høyrest freistande ut med eit dobbeltalbum frå Simon Joyner.

Eg har albumet liggande ved sida av meg no. Det er i gatefold-format, slik eg kan minnast dei kom iblant, for ein mannsalder sidan. Coveret er ein collage av 150 små fotografi av menneske, som smiler, stort sett. På innsida står tekstane å lese, dei smiler ikkje. I to kvite posar finn eg dei svarte vinylplatene. Eg høyrer på dei, vender dei, og høyrer på dei. Igjen og igjen. Men like forbanna svarte blir dei.

Då Simon Joyner spelte inn si første plate, i 1992, song han linjer som «In the dark you can picture me any way you want to» og «All of your bright ideas are now suffering in the dark». Ute i dette dunkle lendet har han i all hovudsak tusla rundt sidan. Nokre gonger som spartansk visesongar, andre gonger med usikra elektrisitet i ryggen. Men heile tida med skreppa velfylt av songar som det ikkje var plass til i herberget, som aldri fant vegen til krybba der dei oppbyggelige tonar vert servert, som inga funklande stjerne har vist vegen fram til.

Han gjer på ingen måte eit unntak frå denne tradisjonen på Ghosts. Han stiller seg ute i gjørma og klorar mot himmelen. Midt i eit dissonantisk utland. Han hevar si krokete røyst og hevdar at «a good man is hard to find, a bad one’s even harder to get rid of». Det er stygt. Det er rått. Det er fredlaust. Eit avkledd piano klunkar hult, songaren ser ned på eit par skjelvande hender og syng, nervøst: «In the absence of truth, I abstain, In the presence of a lie, I cup my hands and pray for rain». Det er dystert. Det er dvelande. Det gneg.

Melodiane til Joyner har vel aldri kunna karakteriserast som komplekse musikkstykke. Heller ikkje dei 17 på Ghosts. På sitt vis er dei countrysongar. Unnfanga av ein seig ørkenvind, født bak ein vridd blues, pint under Velvet Underground. Han syng dei ikkje med historias mest treffsikre røyst, men han leverer dei med reinspikka overtydnad. Og dissonansen og gnisselet har fått friare spelerom enn på noko Joyner-plate sidan den smått legendariske 1994-utgjevinga The Cowardly Traveller Pays His Toll.

LP’en kan, litt lausleg, opplevast som ein songsyklus der side 1 startar i dirrande uro, dei to neste sidene grev seg ned mot den ultimate botn, før siste side kryp opp av gjørmeholet og skimtar noko bak ei sky av tvilsam lykke som kanskje kan slekte på håp. Så nei, den er ikkje aksla for eit kvart høve. Så ja, dens 90 minuttar kan definitivt kjennast som nok. Meir enn nok. Likevel har det hendt, at eg etter å ha putta plate 2 tilbake i posen, i neste vending har lagt plate 1 på tallerken att. Og Vertigo har endå ein gong tatt kontroll over rommet. Vertigo, eit frenetisk stykke rock’n roll, med svimle gitarar, og ånda frå Dream Syndicate pustande i nakken. Ein rapport frå ein syndas pøl, der folk heller vil «be caught dead than alone on a Saturday».

Resten av side 1 står i countryrockens teikn. Last Will And Testament, som i melodisk gemyttlige former fortel historia om ein fyr og hans ambivalente kjensler for dama som drog sin veg. Blodig vakre Red Bandana Blues som skildrar ein manns indre dialog kring temaet «I’m leaving, I’m staying». Og saktmodige Sing A Little Lullaby. Om døden, og denne verda som er så full av kjærleik, men som på langt nær har nok.

Det går i grunnen ikkje an å yte Simon Joyner sine tekstar rettferd i ein omtale som dette. Dei dveler som de skjønar ved tema som er blitt behandla i mang ein song. Slik er dei på ingen måte originale. Men så er dei det likevel, på sett og vis. Fordi dei utan tvil er Joyner sine historier. Fortalt slik han fortel dei. Skarpt og rasjonelt formulerte noveller, med eit Joynerpoetisk tilsnitt.

Cotes du Rhone, Cotes du Rhone
I’ve been squeezed by the grape and it’s darkened my tongue
You always swore you’d dish and then run
But the truth is a bitch so I guess I’m drowning some
Drowning some in cheap Cotes du Rhone

Simon Joyner har også laga ein song om korleis han saknar Vic Chesnutt. Om korleis bodskapen om bortgangen lamslo han. Om å prøve å drukne sanninga i billig raudvin. Men den blir like forbanna sann for det. Etterpå syng han songen om å akseptere det. If It’s Allright With You (It’s All Right With Me). I to deler. Ein skrikande og ustabil blues om det å forsone seg med at venner vel å ta vegen utav livet.

Der, akkurat der er plata på sitt svartaste. Men Answering Machine Blues gjer absolutt ingenting for å løfte stemninga. Her har hovudpersonen jaga både eigen og andres skugge gjennom natta. No sit han i bakrusens einsemd, med gårsdagens meldingar på telefonsvararen gåande på repeat. Det verste har skjedd. Eller? Joyner avsluttar side 3 med å raljere ein smule over temaet. I god gammaldags skranglete countryrockform serverer han den kostelige (sic) When the Worst Doesn’t Happen. Og refrenget går sånn her:

When the worst doesn’t happen, thats good luck
When it does, you best not complain
Because I’ve spent some time at rock bottom, you see
And there’s always room to get even lower, my friends

Dit tek han ikkje vegen. I staden dempar han støyen, reduserer dissonansen, og lar tonen lysna. Men sit like fullt i skumringa. Drar ein hengslete og twangy Hard Luck Heart. Grunnar, sonisk fordragelig, over temaet If I Left Tomorrow. Og proklamerar: «nothing was wasted here, nothing was sold, we just traded freedom for something even harder to hold».

Dei fleste går sikkert forbi Joyner denne gongen også. Sånn er det visst berre. Men eg kjem no tilbake til han. Gang etter gang. Til Ghosts også. Sånn er det berre.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

Des12

Damien Jurado – Maraqopa

Posted on by
Standard

Trubaduren tar eit nytt steg inn i eit romsligare og meir rørsleprega landskap.

7

cover

Nothing Is The News er ingen sensasjonell song. Den kjem drivande inn frå eit ørkenlandskap eg har høyrt songar komme frå før. Den ulmar og er lumsk, har eit insisterande groove og psykedeliske vibber. Den er ein heimsøkt og flytande blues med eit apokalyptisk tema. «There’s no where to live, when all that’s been living is gone» syng songaren, og så spelar nokon ein fragmentert og klagande gitarsolo. Nei sensasjonelt er det ikkje, men avgjort verknadsfullt, og ein måte å formidle tonar på eg ikkje forbind så veldig sterkt med Damien Jurado. Elektrisk, rockande. Etterpå, i dei ni songane som fylgjer, kjem han nærare sitt gamle eg, men ikkje heilt dit. Han slepp songane sine meir fri på Maraqopa.

Det byrja på Saint Bartlett, hans førre plate. Det byrja i eit tett kompaniskap med Richard Swift. Ein popfyr som med eit idérikt og Brian Wilsonsk hovud tidlegare har skrudd saman eit par eigne popplater, der han med utgangspunkt i eit nostalgisk tonesyn har skapt noko som har virka stimulerande, og absolutt på sin plass også i våre dagar. Ein ekskursjon ein vel kan seie han no har invitert Damien Jurado med på. Eg kan ikkje sjå, eller rettare sagt høyre, at det på noko vis har gjort skade på den gode trubadur frå Seattle.

Sidan han platedebuterte tilbake på nittitalet har eg opplevd Damien Jurado som ein singer/songwriter eg stort sett har kunna stole på. Med ei røyst i krysningspunktet mellom ein Bonnie Prince Billy og ein Elliott Smith har han gjennom åra levert sin skjerv av gode og tungsindige viser. Då Saint Bartlett kom i 2010 var lydkjeldene fleire, spekteret breiare, og Jurado meir variert. Utan at det virka forsert på noko vis. Snarare høyrdest det ut som eit landskap skapt for Jurado. Eit organisk og varmt temperert sonisk landskap.

Der er Jurado og Swift på Maraqopa også. Ikkje milevidt unna den folktonen Jurado har gjort oss kjent med gjennom åra, men unna. Lengst unna, ved sida av opningskuttet, er han i den smått funky og psykedelisk popduvande Reel To Reel. Nærast opplever eg han er i den mjuke og omtenksame countrysongen Mountains Still Asleep.

I mellomrommet mellom desse blir det servert sikre Jurado-vinnarar som Working Titles og So On, Nevada. Den første er eit oppgjer med ein songar. Lagt i munnen på ei kvinne som står han nær, men som har fått nok. Songaren er kanskje Jurado sjølv. Eller kanskje ikkje. I alle fall, det er ein songar som i fylgje kvinna «mess up my life in a poem» og «have me divorced by the time of the chorus». Eit par handlar det om i So On, Nevada også. Og tilstanden mellom dei to kan neppe seiast å vere ekstatisk her heller. Snarare kan den vel karakteriserast å vere omlag like ferdig som eit bjørkelauv ein novemberdag. Så songaren kuttar like godt banda han, reiser, og gjev ein ytst vag lovnad om å ringe ein gong. Men, legg han til, «don’t call my friends, they won’t answer the phone».

Det er ikkje slik tvers gjennom heile plata. Det blir sunge mykje om eit lys her også, og om ein fridom. I kompaniskap med eit lite barnekor i Life Away From the Garden («all of us light, all of us free»). Åleine blant regntunge tonar i tittelkuttet («it’s where the light can come in … we are free, we are free»). Eller i folkpsykedeliske Neil Young-former i Everyone A Star («free is all we are»). Inne i dette snakket om lyset, eller fråværet av det, og om fridomen, eller det ikkje alltid så lett handterlige med den, anar eg at Jurado slår eit vagt lite slag for ein himmel, og ei tru på ein gud.

Eg nøyer meg med å tru på Maraqopa. Ikkje ei sensasjonell plate, men ei riktig så god Damien Jurado-plate.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

 

Des12

Hanne Kolstø – FlashBlack

Posted on by
Standard

Plate nummer to med melodisk og kontrastfull popmusikk frå driftige Hanne Kolstø.

7

cover

Popmusikk skal være melodisk og fengande. Det er inga lov, men det er ein stor fordel.
På det viset svingar den seg inn i lyttarens øyregangar, og skapar jubel, eller irritasjon. Mykje av den svingar seg rett nok like fort utatt, men noko blir. Kva som skal til for at det siste skal skje eig eg ikkje fasitsvaret på. Men eg veit at kontrastar kan hjelpe.

Hos Hanne Kolstø er det kontrastar. I rikt monn.

La meg starte med coverbilda. På Riot Break (hennar førre plate) og på Flashblack. Dei er begge mala av Erik Pirolt. Dei er begge portrett av ei kvinne. Hanne Kolstø. På det første ser vi henne med eit blått auge, sårbar, samstundes som blikket utstrålar vilje og mot. På Flashblack er det ein horribel kontrast mellom bildets øvre og nedre del. Dekkar eg til den nedre delen, ser eg ei ung kvinne som sitt lett framoverbøygd, konsentrert, og les ei bok. Men nei, ho les inga bok. Ho sagar målretta av seg sin venstre underarm. Det er eit bilde som får uroa i gang.

La meg fortsette med tonane. Dei er melodiske, men dei blir ikkje strokne medhårs. Det er friksjon i arrangementa. Det hender saker her. Det hender likevel aldri for mykje, det blir aldri affektert. Synthesizerane beveger seg frå frysepunktet og over i det varmt strøymande. Heilt naturlig. Groovet kan både slå heftige saltoar, lene seg tungt mot ein grå vegg, eller forsvinne. Høgst levande. Det dukkar opp eit lite pling, eit kling, eller det sprakar litt. Alldeles riktig. Korte subtile innspel frå strykarar og blåsarar bit i frå seg, og stikk.

Det er intuitiv musikalitet i praksis.

Eg høyrer eit mørke, men ikkje eit stummande eit. Eg høyrer ein ambivalens. Eg høyrer vaklande tankar. Eg høyrer eit begjær. Eg høyrer songaren synge «at home in the dark with you it feels right». Eg høyrer henne ytre «I hope you see me in the dark». Eg høyrer henne sveve oppover og oppover og skrike frå sitt inste «we’re living a lie, and I like it, like it, love». Eg høyrer ho erklære «you know that we can stay alive, if we want to stay alive».

Stundom høyrer eg henne berre i selskap med ein akustisk gitar. I mangestemte Far Ahead. Og i duettspann med Paal Flaata i saktmodige Not Looking For Us. Ho er nå likevel på sitt beste i songar der ho og hennar soniske medspelar og produsent Øyvind Røsrud Gundersen utfoldar seg i vidare former. Og serverer offensive vinnarar som tittelsporet og Carousel, eller popelegante La-La-La-La Lovesong (som kan hende er det motsette av ein kjærleikssong). Frå eit rytmisk seigare segment kjem dystre Pretty Veil og den sfæriske Elevator. Medan Sizzly er ein sydande popsymfoni som både opnar champagneflasker og feirar eit par muligheiter, om du vil.

Hanne Kolstø har dei siste åra laga og presentert fleire songar enn kva dei fleste vil kunne vise til. Først i ulike bandkonstellasjonar, her særlig verdt å nemne trip-hop/elektronika duoen Thelma & Clyde. I fjor gav ho så ut Riot Break, si første plate under eige namn. Flashblack er nummer to i det som rykta påstår til neste år vil bli ein fullbrakt triologi. Det synst eg liknar umåtelig godt på ein god idé.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

Des12

Lambchop – Mr. M

Posted on by
Standard

Ein ny porsjon underfundig og saliggjerande Lambchop-melankoli, denne gongen dedikert ein avdød venn.

8

cover

Dei beste songane er dei eg ikkje fullt ut forstår. Ikkje på ein slik måte at dei er utafor rekkevidde av kva eg klarar fatte. Dei kan ikkje vere heilt uforståelige, heilt uoppnåelige. Det kjennest vel strevsamt. Eg må sanse, føle, at det finst ein mulegheit der. Til å forstå. Noko der som pirrar og lokkar fram ei interesse. Vendingar, formuleringar, som har ei nerve, ein poesi, eg kjenner talar til meg. Ikkje tydelig og ferdigsnakka, men litt kryptisk og underfundig.

«The wine tasted like sunshine in a basement» syng Kurt Wagner. Ei fantastisk linje spør du meg. Eg forstår den ikkje fullt ut. Eg prøver tenke meg til, eller rettare sagt smake meg til, korleis solskinet smakar nede i kjellaren. Den der utan vindauge. Den solskinet aldri når ned til. Ja, korleis smakar solskinet der. Fråverande? Dødt? Og kva med vinen. Kvifor smakar den i tilfelle slik? Syr vi strofa saman med dei tre som kjem føre kan vi kanskje forstå litt meir.

This was their last night on the continent
The production was shutting down
Drinks and goodbyes were had all around
The wine tasted like sunshine in a basement

Det handlar om apokalyptiske saker. Refrenget fylgjer opp, og fortel om brannen som «almost starts itself», og om vatnet som «comes from somewhere else». Songen heiter Gone Tomorrow. Og er ein countrysong. Slik Lambchop frå Nashville, Tennessee lagar countrysongar. Altså, slett ikkje fullt og heilt ein countrysong likevel. Den er klaustrofobisk og totalt frigjerande på same tid. Den har ein tone som er god å ha rundt seg. Halvvegs inne i dens sju minuttars virke gjer Kurt seg ferdig med det han har å synge, strykarar kjem inn og overtar. Dei kretsar rundt eit solskin som ikkje finst. Ein frykt dirrar mellom strengene, men dei går aldri bort ifrå å by på noko vakkert, noko vemodsvakkert. Slik er Gone Tomorrow. Slik er Mr. M. Slik er Lambchop.

Det tok litt tid før den kom denne plata. Etter at Lambchop hadde servert oss sitt tiande album Oh (Ohio), i 2008, tok bandets frontfigur Kurt Wagner oppatt gamle målarkunstar. Låtskriving blei ein nedprioritert syssel. Men ikkje ein gløymt ein. Langsamt vart songar til, og blei sendt rundt til bandmedlemmer i demodrakt. Utan at så mykje meir skjedde. Inntil assortert bandmedlem og produsent Mark Nevers ein dag dukka opp med eit forslag om å skape ei plate i eit slags dekonstruert og lunefullt Sinatra-æra bilde. Hmm, tenkte Kurt Wagner då. Hmm, ja la oss gå for det, sa han, for jaggu trur eg Lambchop har ei god plate til i seg.

25. desember 2009 døydde Vic Chesnutt. Den framifrå musikaren, og Kurt Wagner og Lambchop sin gode venn. Mr. M er dedikert til Chesnutt. Mr. M er nok på mange måtar Vic Chesnutt. Mr. Met skulle den eigentlig heite (men sidan det også er namnet på maskoten til baseball-laget New York Mets gjorde bandet ei lita forkorting av tittelen). Mr. Met, Herr Møtt, ein som var her, slik Chesnutt var her, ein som framleis er her, slik Chesnutt er her i form av minner og eit rikhaldig forråd av innspelte songar.

No er det sjølvsagt slik at Mr. M godt kan vere ein annan enn Chesnutt. Wagner er ikkje spesifikk. Mr. M kan til dømes vere kven som helst av dei ti Wagnermåla portretta av flosshattkledde menn som er å finne i coverheftet. Eller kanskje deg, eller meg. Eller kanskje Wagner sjølv.

Han syng om å kjenne på eit sakn. Han syng om å føle på ein indignasjon. Han syng om det paradoksale, og det stridige, med kjærleiken. Han syng om at tida for alvor har byrja jobben med å hente han inn. Wagner passerte dei 50 for nokre år sidan. Lambchop tar nok opp tema som lettare treff folk som er i middagshøgda, enn dei som så vidt har gjort seg ferdig med livets frukostmåltid.

Friends make you sensitive
Loss made us idiots
Fear makes us critical
Knowledge is difficult

Desse og andre slutningar drar Wagner i det ettertenksame tittelsporet. Slutningar skapt av livserfaring. Det opne, det søkande i songens vesen får meg imidlertid til å tenke at det ikkje er evige sanningar songaren proklamerer. Det er rom her for revurderingar. Sjølvsagt er det det. Det bastante er ikkje ein del av Wagners gemytt.

Men det melankolske er ein del av gemyttet hans. På denne plata kanskje meir enn på nokon Lambchop-plate. Det er vel i grunn ingen songar her som luntar skyggefrie og oppreiste frå første til siste note. Kind Of fortel om desperate dagar blanda opp med nokre som er snillare. Dagen songaren er på veg inn i når han, med skjelv i røysta, opnar låta er av det slaget «you never wake up from», om vi skal tru han. I refrenget prøver han likevel å finne eit håp, og ber bøna «speak now love to me of your return». I ein annan song, ein som er tre vers og ganske så country, hevdar Wagner at «the good life is wasted on me». Medan 2B2 handlar om vennskap og sakn, og er vel kanskje den songen eg opplever er sterkast knytt opp mot Chesnutt. «Took the christmas lights off the front porch» syng vår mann i første strofe, og held fram med å snakke om ei tvillingsjel på kysten, og hundar som gøyr mot ingen, før den avsluttar med dette nydelige verset:

It was good to talk to you while we’re cooking
Sounds like we’re making the same thing
One man cooking with powder
The other cooks with stones

I to låtar (Gar og Betty’s Overture) lener Wagner seg ekstra godt tilbake, og lar den krokete crooner-røysta si kvile. Berre nokre forsiktige «a-a-a-ah» i harmoni med Cortney Tidwell (som han laga ei country-coverplate saman med i 2010, under signaturen KORT) er å høyre, i selskap med ein sval og føremålstenlig innsats frå bandet.

Det finst ei tid for Lambchop. Det finst absolutt tider som ikkje høyrer Lambchop til. Men innimellom er tida der, og då finst det ingenting som er betre enn Lambchop. Ingenting. Mr. M føyer seg inn i rekka. For Wagner hadde rett han, Lambchop hadde ei god plate til i seg.

Først publisert på Groove.no (i 2012)

 

Des12

Meg og Kammeraten Min – Det E’kke Bra Før Det Er Dårlig

Posted on by
Standard

Før var det trashgrass på engelsk, no er det søppelmusikk på norsk, for barn i mang slags aldrar.

7

cover

Eg har innimellom, ein og annan gong, dei siste åra, ikkje så ofte som eg kanskje burde, men likevel, lurt litt på kor trashgrass-orkesteret HGH har tatt vegen. Svaret har no dukka opp, i eit lite presseskriv som landa i postkassa mi her om dagen. Dei har for så vidt vore her heile tida, les eg. Det er berre det at dei har funne seg ei ny scene. Rundt omkring i barnehagar og på barneskular. Der dei etter seiande, i fleire år no, skal ha mora både seg sjølve og sitt unge publikum. Etterkvart har dei endåtil byrja å laga songar på det språket som i størst grad blir snakka her til lands, og det i tekstlige former som er meint å kunne kommunisere med borna som har benka seg opp framfor scena. Ein eller annan stad på vegen, nøyaktig kor veit ikkje eg, har imidlertid namnet HGH vandra heden. For evig og alltid? Det veit berre Meg og Kammeraten Min. Svaret kjem dei kanskje tilbake til ein annan gong, for no, akkurat no, er dei to mest opptatt av å formidle at Det E’kke Bra Før Det Er Dårlig.

Dei to er, som dei innvidde har skjønt, og resten skal merke seg, Martin Hagfors og Håkon Gebhardt. I tillegg til at dei har spelt i det førnemnte og smalt vidgjetne trashgrass-orkesterer HGH, har dei kvar for seg spelt i fleire samanhengar enn kva eg skal ta på meg å rekne opp. I alle fall her og no. Men eitt er sikkert, det har så vidt eg har fått med meg, og det er i grunn ein del, aldri handla om musisering for born. Og omlag like sikkert, når det no gjer det, handlar om musisering for born altså, så finn dei tonen, og formulerer tekstlinjer, som bør treffe smårollingar, og for så vidt andre rollingar også, heime.

Dei har tatt med seg tonen frå då dei kalla seg HGH og spelte trashgrass, countryrock, viser og slikt. Dei miksar det enkle og tilgjengelige med tonar av meir framandarta og snirklete, ja smått psykedelisk, karakter. Dei syng tøysete vers, rampete vers, absurde vers, undrande vers, vakre vers, hjertelige vers, og vemodige vers. Det handlar om rotter og nashorn, fingrar i nasa og klåfingra demontering, våte sokkar og gufne lukter, barnlig undring og skumle skyggar, kameratskap og kjærleik. Dei har eit ganske så tydelig åndelig slektskap med Knutsen & Ludvigsen.

Det er ein balansegang dette her. Å lage songar for barn. Det finst fleire måtar å snuble på. Ein kan bli for vaksen, for stiv i snippen, for moraliserande. Ein kan bli for barnslig, og rett ut pinlig og plomp. Ein kan bli for flink og fjern. Ein kan bli for masete. Ein kan bli kjedeleg. Meg og Kammeraten Min er respektlaust respektfulle overfor sitt publikum. Dei snublar ikkje.

Seksåringen i heimen smiler lurt når han høyrer Hagfors synge «sokken min er våt, jeg plumpa i ein dam på vei til skolen». For han har vore i den dammen, og han kjenner att det der refrenget. Og så har han demontert meir enn han har reparert. Mykje meir. Så han er heilt med når Gebhardt hevdar at det er når alt skal settast saman igjen, «det er da jeg sliter». Og han ler ganske så hjertelig når dei to trallar og tøysar seg gjennom tittellåta. Så ja, det funkar.

Men, plata har eit anna aspekt også, den funkar på pappen. Det melodiske, det soniske har eit vesen eg finn meg heime i. Og så kjenner eg meg jo att. Eg har jo vore i dammen eg også, og eg har heller ikkje funne ut korleis den demonterte vekkarklokke skal settast saman att. Samtidig handlar det også om at songane har meir enn ein dimensjon. At dei ofte viser seg å vere ein litt annan enn den eg først trudde dei var. Ja, og så syng dei jo om Jenta På Månen då, blir litt deLilloske, og formulerer suverene linjer som «hjertet mitt begynte å banke, som sko i en vaskemaskin».

Det er leikent, det er musisk, det er medrivande. Dei spelar på både det eine og det andre, og har hatt med seg ein driftig gjeng (mellom andre Mathias Eick, Lars Horntveth og Amund Maarud) i studio. Og den beste konklusjonen på kva dette er kjem dei i grunn opp med sjølv, i eit friskt lite refreng:

Det er dette som er gull
Ikke gods og masse tull og millioner.

Først publisert på Groove.no (i 2012)