Den tidlegare trubaduren har for alvor funne fram til det dansbare, det psykedeliske, og det spirituelle                                                                                                                                                                                        8

    Ååh Silver Donna, for ein godlåt. Og slett ikkje slik skjemaet seier at ein Damien Jurado-låt skal vere. Hadde eg for nokre veker sidan blitt utsett for ein blindtest av Silver Donna ville eg aldri klart å komme fram til kven det var som framførte den. Eit suggererande groove, funky basslinjer, bongos, dub, disig psykedelia, romklang, varme, Curtis Mayfield, eller kanskje noko Jim James kunne ha spankulert seg inn i. Falsettsong, men ikkje den reine og klare. Det er noko groms i kantane her. Det gjer den i grunn ikkje mindre attraktiv. Men at det var du Damien Jurado som var i midten av denne låta, nei det hadde eg nok ikkje gissa. At eg skulle sprette opp og danse til ein Damien Jurado-låt, nei det hadde eg ikkje trudd skulle skje. Men vent litt nå, burde eg ikkje ha trudd det? Har det ikkje vore slik på dei siste utgjevingane til Jurado at han har vist ei sterkt mangelfull interesse for å stivne fast i den der trubadurmelankolikar-båsen? Byrja han då ikkje si førre plate med eit psykedelisk nummer som ikkje hadde sin like i katalogen hans av eit titals plater? Jodå, men denne gongen går han lengre. Denne gongen er han i ein fridomsflyt av det verkelige slaget. Aldri så langt frå senter som på Silver Donna, men lengre unna enn på noko tidlegare plate.

Det var vel med Saint Bartlett at noko byrja å utvikle seg i ein annan retning. Plata der Richard Swift for første gong involverte seg i Damien Jurado sitt soniske virke. Soloartisten, multi-instrumentalisten, The Shins-tangentisten og plateprodusenten Richard Swift. Han har gjort Damien Jurado godt. Og aldri så godt som på Brothers and Sisters of the Eternal Son. Den tredje plata på rad han er involvert i.

Jurado har sjølv formidla at albumet reint tematisk er ein oppfølgjar til to år gamle Maraqopa. Ei plate han den gong hevda var inspirert av ein draum om ein mann på leit etter ein stad for kontemplasjon, og kanskje nokre svar på livets gåte. Maraqopa var namnet på staden. Ein liten jordisk idyll, eller eit utopia, eller kanskje noko endå meir svevande. Spørsmåla han stilte var fleire enn svara han kom fram til, med referansar til kristendommens Gud og hans son som eit vagt gjennomgangstema. Eg vil likevel ikkje seie at eg opplevde det som eit konseptalbum. Det gjer eg med årets album.

Eit tidleg spor er kalla Return to Maraqopa, albumtittelen refererar til bibelens Jesus, og både han og Gud sjølv har ei rolle eg opplever som hakket meir framtredande enn på førre album. Om enn ikkje klart og tydelig definert. Hangen til surrealistiske vinklingar, disige linjer og mystiske dialogar er den dominerande hangen. Ikkje ei heilt jordnær historie altså. Her er det nok fleire dimensjonar i virke samstundes. Den om ein fyr på leit etter meininga med det heile, og det å finne fred med seg sjølv, i etterkant av å ha omkomme i ei bilulukke, er vel den mest handfaste (om ein kan bruke eit slikt ord om det då?). Inn i denne historia flyt det så noko utanomjordisk og science fiction prega, og dette spirituelle, med eit utal referansar til bibelen. Skulle eg driste meg til å strekke ei lineær linje her, vil eg seie at det handlar om død, forvirring, oppstandelse, tvil, sakn, forsoning, og gjenkomst. Såpass ja (og meir til).

«Remove my nails when you find the time» er det ein som uttalar i først song. Er det han som nyleg har døydd i ei ulykke? Eller kanskje det er Jesus? «I was met on the road by a face I once knew» syng Jurado i Silver Timothy, og eg tenker at han her kan ha i tankane Jesus sitt møte med to av sine disiplar på veg til Emmaus, like etter at han hadde stått opp frå det døde. I Metallic Cloud snakkar Jurado om «resurrection signs» (teikn på oppstandelse). Og i songen som fylgjer er det ein som preikar om å få dokumentert sin «resurrection here on Jericho Road». Mot slutten av albumet vender hovudpersonen seg til ei kvinne med namn Katherine og formidlar at han har «seen Him, outside of Maraqopa». Ein fred senkar seg så over forteljinga i dei to siste låtane. «Let me sleep in the slumber of the morning ….. and be sure and wake me when eternity begins» lyder linjene songaren rammar den nest siste songen inn i. Før han avsluttar seansen med denne slutninga: «Over there beyond the words, we are all we dream of». Ein meir fredfull og lukkelig slutt kan eg ikkje minnast å ha høyrt på noko Damien Jurado album.

Eit album der det soniske som nemnt kjem i friare former enn kva denne karen har lagt opp til før. Der romklangen er veldig og mr. Swift serverer tangenttonar av ulik temperatur. Silver Donna er slett ikkje den einaste låta det kan dansast til. I all sin skakke psykedelia har Magic Number ein god groove den også. Medan Silver Timothy er låta med den kjappaste takten, og kombinerer det med ei melodisk drakt av det raffinert kledelige slaget, på eit vis som gjer at den står fram som eit av platas beste spor. Men det er det fleire som gjer. Metallic Cloud har kanskje ikkje det dansbare groovet, men til gjengjeld driv den ganske så inderlig inn i tonar eg ikkje har forsvarsverk mot. Medan Jericho Road duvar sonisk urein i eit klagande psykedelisk lende eg kjenner mykje godt for. I siste halvdel vert ting skrudd litt ned. Då dukkar det fram vakre viser som Silver Katherine og Silver Joy.

Ordet Silver går som de sikkert forstår att i mange av låtane på plata. Utan at eg har den ringaste aning om kvifor. Men eg skal fundere vidare over det. For eg har absolutt ikkje gjort meg ferdig med denne plata.

Trubaduren tar eit nytt steg inn i eit romsligare og meir rørsleprega landskap.

7

Nothing Is The News er ingen sensasjonell song. Den kjem drivande inn frå eit ørkenlandskap eg har høyrt songar komme frå før. Den ulmar og er lumsk, har eit insisterande groove og psykedeliske vibber. Den er ein heimsøkt og flytande blues med eit apokalyptisk tema. «There’s no where to live, when all that’s been living is gone» syng songaren, og så spelar nokon ein fragmentert og klagande gitarsolo. Nei sensasjonelt er det ikkje, men avgjort verknadsfullt, og ein måte å formidle tonar på eg ikkje forbind så veldig sterkt med Damien Jurado. Elektrisk, rockande. Etterpå, i dei ni songane som fylgjer, kjem han nærare sitt gamle eg, men ikkje heilt dit. Han slepp songane sine meir fri på Maraqopa.

Det byrja på Saint Bartlett, hans førre plate. Det byrja i eit tett kompaniskap med Richard Swift. Ein popfyr som med eit idérikt og Brian Wilsonsk hovud tidlegare har skrudd saman eit par eigne popplater, der han med utgangspunkt i eit nostalgisk tonesyn har skapt noko som har virka stimulerande, og absolutt på sin plass også i våre dagar. Ein ekskursjon ein vel kan seie han no har invitert Damien Jurado med på. Eg kan ikkje sjå, eller rettare sagt høyre, at det på noko vis har gjort skade på den gode trubadur frå Seattle.

Sidan han platedebuterte tilbake på nittitalet har eg opplevd Damien Jurado som ein singer/songwriter eg stort sett har kunna stole på. Med ei røyst i krysningspunktet mellom ein Bonnie Prince Billy og ein Elliott Smith har han gjennom åra levert sin skjerv av gode og tungsindige viser. Då Saint Bartlett kom i 2010 var lydkjeldene fleire, spekteret breiare, og Jurado meir variert. Utan at det virka forsert på noko vis. Snarare høyrdest det ut som eit landskap skapt for Jurado. Eit organisk og varmt temperert sonisk landskap.

Der er Jurado og Swift på Maraqopa også. Ikkje milevidt unna den folktonen Jurado har gjort oss kjent med gjennom åra, men unna. Lengst unna, ved sida av opningskuttet, er han i den smått funky og psykedelisk popduvande Reel To Reel. Nærast opplever eg han er i den mjuke og omtenksame countrysongen Mountains Still Asleep.

I mellomrommet mellom desse blir det servert sikre Jurado-vinnarar som Working Titles og So On, Nevada. Den første er eit oppgjer med ein songar. Lagt i munnen på ei kvinne som står han nær, men som har fått nok. Songaren er kanskje Jurado sjølv. Eller kanskje ikkje. I alle fall, det er ein songar som i fylgje kvinna «mess up my life in a poem» og «have me divorced by the time of the chorus». Eit par handlar det om i So On, Nevada også. Og tilstanden mellom dei to kan neppe seiast å vere ekstatisk her heller. Snarare kan den vel karakteriserast å vere omlag like ferdig som eit bjørkelauv ein novemberdag. Så songaren kuttar like godt banda han, reiser, og gjev ein ytst vag lovnad om å ringe ein gong. Men, legg han til, «don’t call my friends, they won’t answer the phone».

Det er ikkje slik tvers gjennom heile plata. Det blir sunge mykje om eit lys her også, og om ein fridom. I kompaniskap med eit lite barnekor i Life Away From the Garden («all of us light, all of us free»). Åleine blant regntunge tonar i tittelkuttet («it’s where the light can come in … we are free, we are free»). Eller i folkpsykedeliske Neil Young-former i Everyone A Star («free is all we are»). Inne i dette snakket om lyset, eller fråværet av det, og om fridomen, eller det ikkje alltid så lett handterlige med den, anar eg at Jurado slår eit vagt lite slag for ein himmel, og ei tru på ein gud.

Eg nøyer meg med å tru på Maraqopa. Ikkje ei sensasjonell plate, men ei riktig så god Damien Jurado-plate.

Først publisert på Groove.no (i 2012)