Ein ung mann frå Oklahoma, med ei røyst som merkast, og songar som virkar.

7

Det finst måtar å presentere seg på. Sjølvsagt gjer det det. John Fullbright gjer det med å gje ordet til Gud. Gawd Above, og ikkje noko mindre. Det blir tre og eit halvt minutt der buskar brenn, rocken rullar og herren rår. Tre og eit halvt minutt der Gud innrømmer at skaparverket fort kom noko utav hans kontroll. Like fullt trår han til, og med glimt i augo og ein kjeft større enn Muhammed Ali og Petter Northug til saman, hevdar han hardnakka at til slutt, når dagen mørknast, når syndene svir som verst, og restane etter den store bomba hiv etter pusten, er han den einaste det nyttar å vende seg til. For ein ting kan ikkje menneskeslekta ta kontroll over, døden.

Røysta til John Fullbright tar herredøme over kvar einaste song den involverar seg i. I alle fall dei songane eg har høyrt den involvere seg i. Dei tolv songane på From The Ground Up. Den unge mannen frå Oklahoma sitt, på sett og vis, debutalbum. På sett og vis fordi han har gitt ut ei plate tidlegare. Eit livealbum, titulert Live at the Blue Door. Eg har høyrt det albumet også, sånn at det er sagt. Det fekk meg ikkje til å revurdere denne påstanden om ei røyst med herredøme over songane.

Kvifor det er slik? Vel, Gud veit, kanskje. Han har jo trass alt fått låne denne røysta. I tre og eit halvt minutt. Eg trur ikkje eg tek mykje feil om kjensla han satt att med etterpå var noko slikt som «der fekk eg jaggu uttrykt meg du». Men Gud kan ti stille også. Han gjer vel i grunn det på resten av plata. Om han ikkje har eit og anna han skulle ha sagt til vedkomande som stelle i stand syndige saker borte på hjørnet av Satan og St. Paul då. Eg ser ikkje bort frå det. Han helde seg imidlertid ganske så tagal i songen som kjem før den historia. Men det gjer ikkje songaren. Han går ned i kneståande. Ved ein pianokrakk. Og det er audmjuke ord som kjem frå hans munn. I Only Pray At Night syng han. Ikkje om dagen, for då flyg han høgt, då er han sterk, då prøver han verkelig, men når natta er der og verda forsvinn ser han frykta på veggen, og ber. Songen, den vesle åndfulle balladen, seier ingenting om kor vidt han blir bønhøyrt. Men den fortel mykje om korleis røysta til den unge mannen evnar å kringsette ein tilstand.

John Fullbright er songar og låtskrivar, pianist og gitarist, ein artist i emning. Han er født i den same vesle byen som Woody Guthrie ein gong også vart født i, Okemah. Men serverer tonar frå eit langt breiare spekter av den amerikanske musikkarva enn det den ærverdige folklegenda gjorde. Frå det heitt elektriske til det knuskande akustiske og tilbake igjen og ut ein annan veg.

Fullbright dyppar countrytonar i ei gryte av gospel og soul og syng om å rive ned murar og gje sjela pusterom i mektige Jericho. Han tar ein sveiptur innom tonar som Kurt Weill ein gong sysla med i antikapitalisme-låta Fat Man. Eller han serverer gitarrock med friske munnspeltonar i Moving, og prøver samstundes å slå eit slag for å sjå lyst på livet, trass alt.

Det er noko på gang her, tenker eg, kvar gong eg lyttar på John Fullbright. Eg har ikkje gjort det lenge, berre eit par veker, men til gjengjeld ganske flittig desse vekene. Ikkje berre på gang forresten. Eg tenker også at han allereie viser at han har Det. Dette Det som eg slit med å beskrive nærmare, men som eg meir enn anar piplar utav tonane han serverer. Når han syng om ein ung Daydreamer, og versa ulmar, refrenget tar fyr, og helten prøver å gjere dagdraumen til eit liv. Eller når han frå pianokrakken leitar opp nokre tonar med vagt slektskap til eit Fairytale i New York, og syng, skånsamt, «nighttime falls on plans I’ve made, now they’re Nowhere To Be Found». Då er det få andre tankar enn «dette er berre Så vakkert» som sviv rundt i skallen min.

Og det beste, kanskje, eg trur vi kan vente oss endå sterkare stoff frå fyren i tida som kjem, i åra som kjem. Det er noko med den 24 år gamle røysta som seier meg det.

Først publisert på Groove.no (i 2013)