Category Archives: 2017

Sep4

EMA – Exile In the Outer Ring

Posted on by
Standard

Desperate tonar om desperate tilstandar.

  «I wanna destroy, I wanna destroy, I wanna destroy, …» syng Erika M. Anderson. «I know the rage that’s in me, but I’m just what yoy made me» syng Erika M. Anderson. «Angel why you gotta be so tuff?» spør Erika M. Anderson. Ja det ulmar eit sinne utav mange av songane på Exile In the Outer Ring. Ikkje songaren sitt sinne. Ho er midlertidig rolleinnhavar eller formidlar. Folka som kjem til syne i songane hennar er av dei som i november 2016 var med å stemme Donald Trump inn i presidentstolen. Dei blir verken hudfletta eller tatt fint på. Ho stiller dei i eit rått lys men med ein straum av empati sivande rundt dei.

EMA er altså initialane til Erika M. Anderson. Exile In the Outer Ring er det tredje EMA-albumet. Etter nokre år og tre album med det eksperimentelle folkrock-bandet Gowns solodebuterte dama med albumet Past Life Martyred Saints i 2011. Ei plate der gitaren kan komme inn varleg og akustisk, men det er ikkje det som pregar den. Det er ei plate med skarpe psykedeliske kantar, der gitaren og andre lydkjelder ofte hentar fram sitt støyande vesen. Og det handlar om sex og kropp og vald og religion. Og det brenn, av elektrisk raseri. I eit sonisk sett luftig bilde. Uttrykket ber ei gjeld både til Sonic Youth, PJ Harvey og Cat Power, men kjem definitivt ut som EMA-original. Tre år seinare dukka dama opp med albumet The Future’s Void. Temaet der krinsar rundt internett og cyberpunk. Slett ikkje upassande då at ho denne gongen kler songane i eit meir maskinelt uttrykk. Synthesizeren dominerer over gitaren, og gjer det med stridige tonar. Groovet er seigt, lydbildet er større, og opphavskvinna har gått vidare.

I sonisk utforming har Exile In the Outer Ring med seg lyden av både debutalbumet og oppfølgjaralbumet. Samstundes som eg høyrer ei Erika M. Anderson som ikkje står stille. Som både klorar i kjerna av sitt eige vesen og søker rundt i utkanten av det, og skaper sitt sterkaste album til nå.

Outer Ring er hennar begrep for forstadane ein finn rundt byane. Her møtest kulturar, her møtes, og bur, dei som har flytta ut av sentrum fordi det blei for dyrt der, og dei som har søkt mot byen fordi det ikkje fanst jobb lenger på staden dei vaks opp. Erika M. Anderson har dei siste åra budd i Portland, Oregon, men ho vaks opp i Fargoland. Heilt presis i Sioux Falls i Sør-Dakota. Slik eg høyrer Exile In the Outer Ring handlar albumet like så mykje om folka derifrå som det handlar om storbyens forstadar. Folk frå ulike byar, tettstadar og præriehus rundt omkring i den amerikanske midtvesten.

For seven years i let you waste me
Before I could finally face it
Seven years of isolation
Seven years

Opningssporet 7 Years svevar fram på ei ganske så vennlegsinna synth-bølgje. Erika syng i nærleiken av engleaktig, vakre tonar med vemod i seg. Og ord som får meg til å tenke på bibelens forteljing om dei sju uåra. Her kan dette vel tolkast inn i armoda og arbeidslausheita som har råka så breitt i Midtvesten. At mange då ser håp om sju gode år med å plassere ein slesk bustadhai frå New York i presidentstolen er like uforståeleg for EMA som for mange andre. Men når du er «down and out» og «everyone thinks you’re worthless», då er situasjonen desperat. I albumets spretne «poplåt» Down and Out er det mykje empati i spel. Empati for den desperate, blanda med det lett undrande spørsmålet «what are you hoping for?».

Nå har dama fortalt i intervju at alle låtane på albumet var ferdigskrivne før Trump blei valt til president. Så ein direkte reaksjon på tilstanden i USA dei siste 8-9 månadane er dette ikkje. Det sentrale nummeret Aryan Nation er like fullt skummelt aktuelt. I ei drivande form, der synth og gitar skurrar og kastar flengjer i frå seg, syng Erika i tilnærma snerrande «Thurston Moore-style» om unge menn som samlar seg «outside of the casino». Med eit raseri i ryggmargen og eit hat i skallen. «In their eyes are things that you and I could never know» slår EMA fast.

EMA driv også med multimediaprosjekter. Eit av desse, der ho miksar kunstinstallasjon, musikk og VR-teknologi, ber namnet I Wanna Destroy. Noko som også er tittelen på albumets mest gitarorienterte nummer. Eit definitivt aggressivt stykke musikk om «the kids from the void». Sånn elles er nok synthesizeren den mest sentrale lydkjelda på albumet. EMA finn fram til den rå og skurrande tonen i instrumentet og gjer songane eit frenetisk uttrykk. Samstundes som ho skaper rom og får fleire av songane til å framstå ganske så nakent. Blood And Chalk til dømes. Den melodisk og vemodsvakre Blood and Chalk, om ein skikkelse som er kapitulasjonen nær. Ein song som startar heilt nede i det varlege og som nesten umerkeleg veks inn i ei kort lita støybye før den tonar ut, dirrande, utan større fakter. Breathalyzer sig på si side fram oppå eit disharmonisk industrielt uttrykk med ein god dose luft rundt seg. Ein song eg forresten opplever aldri så lite humoristisk. For er det ikkje eit lite glimt i auga til EMA når ho (i eit PJ Harvey-slekta melodiunivers) skildrar ein sexdebut på ein parkeringsplass der ute i Midtvesten ein stad? – «I feel so hot I feel so heavy, I’m in the backseat of the Camry … but when we start he wasn’t walking steady».

Det er vel vanskeleg å karakterisere Exile In the Outer Ring som ei optimistisk plate. Den er nok meir i slekt med det motsette. Men den store uløyselege håpløysa er det vel heller ikkje som står på programmet. «It’s hard to say where the darkness begin» ytrar EMA heilt mot slutten, «It’s possible that it’s coming from inside you» legg ho til. Og det er vel i tilfelle ikkje heilt umogeleg å gjere noko med?

8/10

TIDAL: EMA – EXILE IN THE OUTER RING

Aug29

The War On Drugs – A Deeper Understanding

Posted on by
Standard

Eit (litt for?) mektig måltid

Bilderesultat for the war on drugs a deeper understanding  Dette var ikkje gjort over natta. Denne plata har Adam brukt tid på. Han er for så vidt kjent for det.

Coverbildet viser Adam Granduciel knipsa midt i prosessen. I eit platestudio. Ved pianoet, omringa av instrumenter og utstyr. Der har han brukt timar, dagar, månader. Perioden 2015-2017. Forresten ikkje berre i eitt studio. Meir korrekt er vel å seie eit titals. Der har perfeksjonisten Adam Granduciel, frontmannen i The War On Drugs, flikka og sveitta og bygd og spelt inn A Deeper Understanding.

Det førre The War On Drugs-albumet, Lost In The Dream, blei eit gjennombrot. Kommersielt og blant musikkskribentar. Fortent nok. Det var, og er, eit album der The War On Drugs tar sin heartlandrock inn i eit widescreenformat som høgg bra tak. Der ein varm synthvind straumar gjennom mykje av stoffet, medan gitarane både vandrar med og kvess litt til. Der det finst flust av melodisk gnist og varme. Og der det kongruente har eit rimeleg variert vesen.

Sonisk fylgjer A Deeper Understanding i spora til Lost In The Dream. Med den forskjellen at alt er større her, alt er det meir av, alt er likare, og alt er endå meir perfeksjonert. Der Granduciel på førre album sånn i snitt spelte rundt fem ulike instrument pr. låt, nærmar han seg denne gongen ti (i tillegg kjem sjølvsagt resten av bandmedlemene sine bidrag). Ei lita utfordring blir då at det subtile, detaljane, kan bli vanskelegare å finne inn til. Det eine smeltar i hop med det andre, og blir til ein mektig masse. Eller kanskje det ikkje blir det i ein slik grad eg innbiller meg, kanskje er det trommene. Kanskje er det den bastante og dominante trommelyden eg finn litt problematisk. Det at den ikkje har spensten og schwungen til å groove sakene vidare. Det at den blir litt giddalaus monoton og samstundes stel for mykje av bildet. Ja kanskje er det der midt vesle problem med denne plata ligg? I alle fall, dei sekstiseks minuttane plata brukar frå første til siste tone blir nok.

Men eg kan ikkje få nok av Thinking Of A Place. Den elleve minuttar lange låta som var det første livsteiknet frå plata. Den er ei inspirert og lett vemodig reise i eit ope landskap, gjennom natta, under ein skinande måne, inn i lyset. Den handlar om kjærleik, og er ikkje utan hypnotiske evner. Der den glir av garde på behagelege soniske bylgjer, og kan skilte med ein skimrande gitarsolo i sin midte. Ja eg kan like fleire av dei andre låtane på plata også. Eg kan det. Eg likar Pain, og det melodisk og melankolsk tiltalande med den. Eg likar den Don Henley-aktige opningslåta Up All Night også. For den har eit groove som funkar, den har det. Og ein gitarsolo som skjær igjennom. Avslutningssongen, den Dylanske balladen You Don’t Have To Go likar eg også, med sin vesle lyriske gitarsolo og sitt gode melodiske lune.

Kva er så denne djupare forståinga som albumtittelen varslar om? Ja sei det du. «Never meant to bring my pain into the frame», syng Granduciel. Eg tar meg i å lure på om det ikkje er nett det han gjer. Vi er jo ikkje komme lenger enn til spor nummer to før vi møter på ein song som kort og godt heiter Pain. Eit ord som rimar på Rain. For regnar gjer det også til tider. Og vegen går rett som det er «into the darkness», inni «the night». Men hei, «night» rimar på «light» det er noko også Granduciel veit. Så her er ikkje bekmørkt, her er også måneskin og dagslys, og angsten kan flyte bort, og kjærleiken flyte inn. Stundom.

Og stundom er kanskje ordet. For stundom, altså nokre gonger når eg har høyrt på plata, har den gjort sterkare inntrykk enn andre gonger. Nokre gonger grip heartlandhymnene på albumet tak i meg, andre gonger visnar interessa mi bort og eg tar meg i å drive med heilt andre ting enn å gå inn i A Deeper Understanding. Kanskje er det ei betre plate enn eg har fått fram i denne teksten? Ja eg trur det, det gjer eg. Men like bra som Lost In The Dream er den ikkje, absolutt ikkje.

7/10

TIDAL: THE WAR ON DRUGS – A DEEPER UNDERSTANDING

http://www.youtube.com/watch?v=gmhT2EqGmbY

Aug21

Nicole Atkins – Goodnight Rhonda Lee

Posted on by
Standard

Ei rik og fullstendig utilgjort røyst, og ein bunke soulkrydra songar.

Nicole Atkins, Goodnight Rhonda Lee.  Det startar med at Nicole Atkins syng A Little Crazy. Songen A Little Crazy. Og ho syng den bra, verkeleg bra. Det er noko med røysta til Nicole Atkins. Ikkje det at den er sensasjonelt annleis. Men den har ein tæl og ein heilt naturleg malmfull rikdom. Den er skapt for å synge soul. Soul med grums i kantane. Soul som kokar og soul som smyg. A Little Crazy er av sistnemnte slaget. Nicole Atkins har skrive låta saman med Chris Isaak. Eg høyrer at den kunne ha passa perfekt inn i den mannens repertoar. Og eg høyrer eit snev av Roy Orbisons Crying der, samt ein tøtsj av Crazy slik Patsy Cline gjorde den. Men det er ingen tvil om at A Little Crazy er ei låt Nicole Atkins eig, og i eit elegant ganglag gjer til ein soulsmygar som absolutt ikkje berre putrar.

Nicole Atkins er ikkje ein nykommar på musikkscena. Ho har berre segla under min radar. Dama albumdebuterte for ti år sidan med ei plate kalla opp etter heimstaden sin, Neptune City (i nabolaget til Asbury Park, New Jersey). Goodnight Rhonda Lee er Atkins sitt fjerde studioalbum, og vart etter seiande til i ein ikkje heilt fredfull periode i dama sitt liv. Ho flytta til Nashville, men det var nå det minste. Depresjon og alkoholproblem hadde ein større innverknad. Ein innverknad det avgjort er spor av i meir enn ein av songane på plata. Tru likevel ikkje at dette er eit mørkt og dystert verk. Neidå her blir heile livets spennvidde omsunge. Frå det som trykker ein ned til det som skaffar ein venger.

Rhonda Lee er ei nær venninne av Nicole Atkins. Eller meir presist er ho den delen av Atkins sin personlegdom som ikkje sett korken på flaska, som heller blir med natta inn i morgontimane. Det vesle tittelkuttet er ein countrysong, av typen countrysoul med eit lite skjær av latino. Ein tiltrekkande liten sak, der songaren altså gjer eit forsøk på å seie godnatt til den ikkje vondsinna men noko uaktsame venninna. Songen har forresten eit lite glimt i augekroken, har den ikkje? Det er eg meir usikker på om den barblå balladen A Night of Serious Drinking har. Her sit hovudpersonen på eit fly og minnest nokre konsekvensar fylla førte med seg. Spesielt då kva det gjorde med hennar forhold til ein ikkje namngitt eks-kjærast. Ein som stilte henne spørsmål som «what good is love if hurt is just around the bend?». Den dirrar ein del av anger den songen.

Dirrar gjer også Darkness Falls So Quiet. Ein song om å vere åleine i natta med eit sakn etter ein som er ute på ei reis. Ein song om at det slett ikkje er heilt enkelt. Men platene er der … «I have trusted in them many times before» … Så «I sing stories to the shadows on the wall». Og dette i ei låt med eit godt groove. Eit eggande og knipselokkande eit. Det minner meg litt om groovet til ærverdige Son of a Preacher Man. Sjå der du, der fekk eg sveipa innom ei dame Nicole Atkins kan minne meg litt om, Dusty Springfield.

Groovet kokar sjølvsagt bra på fleire andre spor her også. På det funky-drivande Listen Up og det soulfyldige Brokedown Luck for å nemne dei to fremste kandidatane. På eit album som blei spelt inn i løpet av fem dagar, og har eit ledug og organisk preg. Frå ei dame det var på tide å oppdage.

7/10

TIDAL: NICOLE ATKINS – GOODNIGHT RHONDA LEE

Jul17

Soft Ride – Burgundy

Posted on by
Standard

Dette er ikkje værmeldinga for Hordaland fylke sommaren 2017.

Bilderesultat for soft ride burgundy  Dette er historia om ein varme som ikkje gøymer seg bakom eit regntungt skylag. Og det kan ein vel synast om?

Dei kallar seg Soft Ride, og det har dei grunn til. Det er tonar med eit rimeleg mjukt fokus som står på agendaen. Godlynte kan dei vel også kallast, stort sett. Utstyrt med eit ganglag som nødvendigvis ikkje tar mål av seg å komme først fram, men som definitivt er groovy nok. Stundom endåtil salig så godt groovy.

Soft Ride er i første rekke Arne Håkon Tjelle og Øystein Braut. To karar som har sentrale roller i eit par andre Bergensband. Tjelle er frontfigur i det smått eksentriske psychrock-bandet Bloody Beach, medan Braut spelar gitar og syng i den dronepsykedeliske kvartetten Electric Eye. I Soft Ride dyrkar dei saker med eit litt meir konvensjonelt preg.

Plateomslaget viser ein fargerik teikning av ei sol med mykje varme i seg. Eit bilde som lett blir med over på den soniske arenaen. Og som kanskje er med på gjere plata til meir av ei sommarplate enn kva den eigentleg er. Eg ser absolutt ikkje bort frå at den funkar 23. januar heller. Men altså, sidan det nå er sommar (i alle fall i fylgje kalendaren der borte på veggen), og sidan Burgundy byr på 10 songar i ei gjennomsnittleg popsonglengd, songar med luft mellom tonane, og som er fordringslause og melodisk tiltalande, så la oss slenge beina på bordet, kjenne varmen i nakken, og løyse billett med Soft Ride. Lista over dummare ting å finne på er lang.

Dei startar med ein song som har same namnet som bandet. Eg høyrer innbydande tonar frå både synthesizer og steelgitar, eg kjenner ein rytme som pirrar, og jammen blir det kora ganske så fint, «looking for a soft ride» blir det sunge. Linn Frøkedal og Einar Kaupang er med og syng dette. Sistnemnte kjenner vi frå bandet Dig Deeper. Soft Ride høyrer til i det same soniske området som det bandet. Eit område som rommar både den fengande poptonen, den skakke countrytonen, den vindfulle bluesen, heile tida med eit islett av forførande psykedelia.

Spor nummer to Red Light kjem med orgeltonar, skimmer i gitaren og lengt i tonen. Gitartonar med skimmer i seg er vel ein slags gjennomgangsmelodi her, skimmer og mild syre. Det dukkar opp i det tilbakelente popnummeret The Sun In Her Eyes. Det er bak der ein plass når det blir sunge om Two Suns Apart. Og det gjer seg gjeldande når eit godt og bassig groove smyge seg på plass i Won’t Stop.

Eg minnast at eg lenger oppe i teksten sa noko om at ganglaget, det rytmiske, ikkje ber preg av å måtta skunda seg veldig. Vel, det popflotte nummeret Light the Lanterns har då (i tillegg til eit fengande refreng) eit temmeleg så sprettent vesen. Og How Deep Is the Night har eit lettbeint rock’n roll driv, eit psykedelisk krautpreg, med eit visst slektskap mot Madchester á la Stone Roses. Slikt gjer jo ikkje akkurat låta til eit uinteressant nummer. På blokka mi står det høgdepunkt med ganske så markante bokstavar. Eit høgdepunkt som skildrar ein ikkje heilt trygg tilstand, ein meir lumsk og nattleg ein, og derfor stiller spørsmålet «how soft is the ride?». Høveleg nok. For det handlar jo ikkje berre om å vandre i solskinn, gjer det?

7/10

TIDAL: SOFT RIDE – BURGUNDY

Jul9

Peter Perrett – How The West Was Won

Posted on by
Standard

Ein gammal helt viser seg meir levande enn nokon skulle tru.

Bilderesultat for peter perrett how the west was won  «Rock’n roll is back in me» syng Peter Perrett. Og eg ser ingen grunn til å tvile på det, for eg kan høyre det. Men litt utruleg er det nå likevel.

8. april i år runda Peter Perrett 65 år. Eit par dagar etterpå publiserte Domino Records ein flunkande ny song frå mannen. Med opplysningar om at dette det skulle vere tittelsporet på eit album som var i kjømda. Så overraskande frisk, så slentrande cool, så sarkastisk pålogga var songen at det ikkje var anna å gjere enn å vente i spaning.

I fylgje Domino Records er How The West Was Won Peter Perrett sitt debutalbum som soloartist. Dei har vel så godt som rett i det. Heilt rett om ein ikkje reknar albumet Woke Up Sticky frå 1996, som han gav ut under signaturen Peter Perrett In the One, som eit soloalbum. Men skitt, slikt er berre av akademisk interesse. How The West Was Won er på ingen måte berre av akademisk interesse, plata viser seg nemleg å by på eit knippe songar som rullar og blør og lever. Utan at det blir gjort eit stort nummer av det. Det er noko nøkternt og avslappa over det heile. Noko storarta naturleg. Der songaren, altså Peter Perrett, har sin sjølvsagte plass fremst i miksen, men der den nonsensfrie soniske støtta han får frå det vesle laget han har med seg er av avgjerande betydning. Eit lag som forresten tel to av hans eigne søner (Jamie Perrett på gitar, keyboard og kor, og Peter Perrett jr. på bass).

Ein kan vel seie at Peter Perrett forsvann på byrjinga av åttitalet. Etter å ha fronta det med tida legendariske London-bandet The Only Ones gjennom tre albumutgjevingar og ei minneverdig rad med konsertopptredenar blei han borte frå musikkscena. Eit inntak av rusmiddel solid over grensa for tilrådeleg var skuld i det. Rapportar om ein Perrett som sjangla rundt på kanten av grava dukka stundom opp. Men ikkje musikk. Ei heller ein nekrolog. Midt på nittitalet kom eit kortvarig musikalsk livsteikn frå Perrett i form av det før nemnte og absolutt dugande albumet Woke Up Sticky. Ti år deretter var Perrett framleis i live, og blei med på ei gjenforeining av The Only Ones. Over ein to årsperiode (2007-2008) spelte kvartetten fleire konsertar, men dei tre andre klarte aldri å overtyde Perrett om at å lage ei ny plate var ein god idé.

How The West Was Won er ein overraskande god idé. Albumet tar på eit vis av der The Only Ones slapp (å skape power-lada pop i eit kryssingspunkt mellom Velvet Underground og Bob Dylan). Ok, så har Perrett med seg andre folk, og vel, så har ein sviktande lungekapasitet tvinga han til å synge litt meir avmålt, men han er på ingen måte ein ufokusert tilårskomen junkie. Neidå, her er det fokus, her er det gnist, han syng og snakkesyng med autoriteten til ein sindig faen, og serverer ei handfull låtar som fortener ein plass i The Only Ones-kanonen.

Tematisk så er ikkje tittellåta typisk for albumet. Den har eit raljerande samfunnskommentarande tilsnitt (tar føre seg både amerikansk imperialisme og Kim Kardashians yppige bakdel) som den i liten grad deler med resten av albumet. Albumet kunne nok vel så gjerne hatt tittelen I Can’t Live Without the Girl I Love. For er det noko som går igjen i meir enn eitt spor her så er det Peter Perrett sin kjærleik til ei viss kvinne. Vi snakkar då ikkje om Another Girl frå Another Planet (for å dra ein billig konneksjon til    hans mest kjente låt). Vi snakkar om Zena. Peter Perrett sin ektemake i 47 år. Han syng om sitt forhold til henne i den gripande vesle spretne popsongen An Epic Story («I’ll always be your man, no-one could love me the way that you can»). Ho er kvinna som ein Man Of Extremes drøymer om. Ho er ein av to karakterar i det som kunne vore ein duett, Troika. Og ho spelar ei sentral rolle i den nesten seks minuttar lange balladen med sakrale tendensar, titulert C Voyeurger. «I see her everywhere» syng songaren, i ein song som i tillegg til å ta eit sympatisk famntak kring den store kjærleiken handlar om tid og forfall og «the point where life and death collides».

Av Perrett sine medmusikantar på plata er det sonen Jamie som gjer mest utav seg. Han viser seg som ein glimrande gitarist. Blir gitt rom til ein solo eller tre, og grip då høvet til å gjere stoffet ei teneste. Røffast og mest bitande gjer han det i den seige rockelåta Living In My Head. Men aller best gjer han det etter mi oppfatning med sine licks og små utskeiingar i høgdepunktet Something In My Brain. Eit luftig og fengande stykke power pop eller rock’n roll der Perrett slår fast at han framleis er «capable of one last defiant breath», og elles syng om rotte-eksperimenter og dop og dystopiske tilstandar.

How The West Was Won er altså eit album som omfattar både gripande kjærleikserklæringar og dyster undergangsprat. Eit noko tvitydig opplegg kan ein kanskje seie. I det refrengsterke nummeret Sweet Endeavour til dømes anar eg både optimisme og djup pessimisme. Eg høyrer han synge om å danse i gatene, og eg høyrer han hevde at «to live the life you must be fluid». Eg høyrer han gjenta linja «it took you for a ride in life’s sweet endeavour» og eg høyrer han nådelaust slå fast at «the future is already dead and gone». I ein annan song, den smått hymneprega avslutningssongen, høyrer eg Perrett synge om å hangle gjennom livet utan heilt å forstå si eiga rolle. I den samanhengen leverer han minneverdige linjer som «I wish I could die in a hail of bullets some time, but all I can do is sing and play on the front line».

Velkommen tilbake til frontlinja Peter Perrett. Går det an å håpe på at det blir meir enn denne eine seansen?

8/10

TIDAL: PETER PERRETT – HOW THE WEST WAS WON

 

Jul3

Kevin Morby – City Music

Posted on by
Standard

Sympatiske og melankoli-disponerte bysongar.

  Tittelsporet: Det varer i nesten sju minuttar, men det er ikkje mange orda der. Gitaren, eller gitarane, det er vel to av dei, leiar an. Serverer linjer og kjensler og ein energi som om dei kom rett utav ein klubb på Lower Manhattan i 1976. CBGB. Og derifrå søker medlemskap under Marquee Moon. I selskap med få ord altså, men dei er opplysande nok, orda:

Oh that city music
Oh that city sound
Oh how you pull at my heart strings
Oh, lets go downtown

Sist vi høyrde frå Kevin Morby i albumform er ikkje stort meir enn eitt år sidan. Då kalla han opplegget for Singing Saw. Han heldt til i Los Angeles-traktene, og serverte i hovudsak songar som handla om natur og musikk i meir rurale omgjevnader. Nå handlar det om byen. Det forstår ein jo allereie av album-tittelen. Det blir ikkje mindre tydeleg når ein søker inn til songane.

Morby har visstnok flytta frå LA til fødebyen Kansas sidan sist. Og han har besøkt mang ein by når han har reist rundt og spelt musikken sin. Men det er nå først og fremst ein by dette City Music-opplegget hans skaper bilder av. New York City.

Ånda av Lou Reed gjer seg til kjenne i meir enn ein song her. Den sakteflytande og intime Dry Your Eyes har ikkje så mange soniske sprell av typen Velvetsk støy å by på. Mest har den ein Morby som sitt tett på mikrofonen og medprodusent Richard Swift som korar subtilt like bakom. Like fullt opplever eg songen som ein åndsfrende av slikt som Velvet Underground dreiv med på sekstitalet. Så har vi Tin Can, låta tar ikkje ein Walk on the Wild Side men den skodar ned på ein by som hovudpersonen gjerne skulle ha komme nærare på, og den gjer det i ein veldig Reedsk tone.

Apropos å skoda ned på byen, eller ut på byen, eller vandre nedover ei gate, i ein by full av folk, og der kjenne seg veldig åleine, det er eit tema som går att i fleire av songane. «I can’t wait for the sun to go down» og «I can’t wait for the moon to shine» høyrer vi frå eit einsamt nattemenneske i det sfæriske og orgeldraperte opningssporet Come To Me Now. «There ain’t no soul I know, no commotion for me to be a part of» formidlar hovudpersonen i nemnte Dry Your Eyes. Medan hovudpersonen i den semi-akustiske og porøst dansande Night Time rettar fylgjande hjarteskjerande bøn til menneska der ute: «Oh turn me on, don’t turn on me».

Så handlar det om vennskap. Spesielt gjer det det i den sympatisk ekspanderande og vakre Aboard My Train. Songaren minnast her først eit vennskap frå barndomen, før han i andre del ramsar opp i poetiske ordelag all slags folk han betraktar som «a friend of mine». Venner av han hevdar han også at dei fire han syng om i 1234 var. Dei er døde nå, dei var ein gong The Ramones. I ein song som i soniske former er heilt Ramones avsluttar han med å låne ei linje frå ein song av kult-helten Jim Carroll: «They were all my friends, and they died».

Ein annan helt er det melodiske førebildet for avslutningsnummeret Downtown’s Light. Den på ingen måte New York-relaterte Townes Van Zandt. Ein mildt sagt nydeleg song er det nå uansett. Om den heilage Mother Sister, om nåde og død, og ein kjærleik som kan vere sterk men ikkje evig. Det sitt ein melankolikar djupt fast i songane til Kevin Morby. Ein sympatisk og melodiskpoetisk ein.

7/10

TIDAL: KEVIN MORBY – CITY MUSIC

Jun26

Fleet Foxes – Crack-Up

Posted on by
Standard

Ambisjonane slår ut i fargerike tonar på Fleet Foxes sin tredje.

  Det er blitt meg fortalt at Fleet Foxes sin songar og låtskrivar Robin Pecknold hausten 2012 klipte håret, raka av seg skjegget, pakka ryggsekken og drog til Hawaii, og vidare derifrå til Nepal. Før han etter kvart enda opp som student på Columbia University i New York. Trommeslagaren i bandet har seinare uttalt at «we all started hated each other». Sjølv drog han til California og skapte ein ny karakter, og med  det ei heilt anna historie. Pecknold sin Fleet Foxes-høgrehand og barndomsvenn Skyler Skjelset byrja å gje ut plater med instrumentalmusikk, og avfann seg etter kvart med at dette bandet dei hadde hatt i hop nok aldri kom til å komme opp med eit album nummer tre.

Vel, Crack-Up er Fleet Foxes sitt tredje album. Seks år etter deira førre, Helplessness Blues, er det her. Og det har absolutt noko for seg at det er blitt til. I manesjen finn vi den same gjengen minus trommeslagaren (bandet har leigd inn eksterne krefter til å ta seg av den biten). Dei har skapt eit album som har avtrykk etter alle bandets medlemmer, men der nok Pecknold og Skjelset er hovudaktørane.

Albumets arbeidstittel var Ylajali. Etter den mystiske kvinna som hovudpersonen i Knut Hamsuns roman Sult får ein hang up på. Det hadde vore ein fin tittel det, men i staden gjekk Pecknold til ein annan forfattar. Til F. Scott Fitzgerald og eit essay han skreiv for sånn cirka åtti år sidan. Underteikna har ikkje lest essayet, men har snappa opp ei stundom sitert linje derifrå: «The test of a first-rate intelligence is the ability to hold two opposed ideas in the mind at the same time, and still retain the ability to function». Om dette å meistre kunsten å balansere to motstridande tankar altså. Og ja, eg høyrer motsetnadar bli presentert for kvarandre ved fleire høve på plata. Eg høyrer det både tekstleg og sonisk.

Dei første par gongene eg høyrde gjennom albumet gjorde eg meg tankar om at dette er ein dekonstruksjon av Fleet Foxes slik vi kjenner dei. Etter kvart endra desse tankane seg. Dreidde seg litt rundt sin eigen akse og blei til tankar om at Crack-Up er konstruksjonen av eit Fleet Foxes som gjenoppfinne seg sjølv. Dei harmonivakre vokallinjene vi kjenner så godt flyt rundt i ein kontekst av nyttig motstand. Av ting som skurrar, disharmoni og brot på den lineære forma. I eit luftig og frodig bilde. Kanskje kan det kallast noko slikt som varm folk-prog?

Albumet startar med at ein Pecknold som har funne fram til barytonen i røysta si langsamt forkynner at «I am all that I need … good to be without you». Men det varer ikkje veldig lenge, bandet kjem inn, og bandet dyttar einstøingen fram i lyset, og vi er i gang. Opningssporet er eit tredelt kapittel som både frir til øyregangane og plantar kaktus i fotspora sine. Og legg såleis lista for korleis dette skal gå. For korleis Crack-Up skal framstå.

«Light ended the night, but the song remained»

Eit sentralt nummer på albumet er Third of May /Õdaigahara. Third of May som både refererer til eit maleri av Goya og til utgjevingsdatoen for Helplessness Blues, men som først og fremst viser til fødselsdagen til Skyler Skjelset. For det eg høyrer i linjene Pecknold formidlar er forsoning og ein dokumentasjon av eit vennskap. «I can hear you, loud in the center, aren’t we made to be crowded together, like leaves?» syng han og spør han, så fullkomme innbydande. I lengd drar songen seg godt forbi åtte minuttars merket. Sonisk er den definitivt eit av albumets mest fluktuerande nummer. Der den svingar seg frå det høgstemte og ned til det stillferdige sukket. I det den forlate scena til trillande tonar frå eit par akustiske gitarar er det velbrukte ordet vakkert lett å ty til. Eit ord som sjølvsagt heller ikkje er malplassert om ein skulle dra fram meir konvensjonelle, men ikkje mindre vesentlege, songar på albumet, som Kept Woman eller Fool’s Errand eller If You Need To, Keep Time On Me.

Den engelske folktonen har alltid vore ein viktig bestanddel i det Fleet Foxes har hatt føre seg. Det kan høyrast i songar eg har nemnt, og det kan ikkje minst høyrast i den basstunge og sterkt strykardraperte låta Mearcstapa. Høveleg nok titulert slik etter eit ord Pecknold har funne i det engelske heltediktet Beowulf.

Og til slutt kjem tittelkuttet. Det gror og det veks langs ein krokete sti. Det er ein song sterk på håp, og ein kontrast til den gretne opningslinja på albumet. Heilt til slutt roar det meste av det soniske seg så ned, og Pecknold ser ting både klart og uklart for seg. Dei evige endringane, og den fonetisk vesle men innhaldsmessig store avstanden mellom light og lie. Og finn det endeleg på sin plass å trekke ein parallell til Ylajali. På eit album som er eit album meir enn dei fleste slike er det nå til dags.

8/10

TIDAL: FLEET FOXES – CRACK-UP

Jun12

Pumarosa – The Witch

Posted on by
Standard

Eit Londonband album-debuterer med groovy saker i eit stort og luftig bilde.

Bilderesultat for pumarosa the witch  «You dance, you dance, you dance, you dance» lyde omkvedet. Formidla av Isabel Munoz-Newsome. Eller kanskje heller formana, eller ettertrykkeleg konstatert. Medan groovet det går, og går. Luftig, lettbeint og suggererande.

Pumarosa byr opp til dans. Eg sitt. Det går an å ta i mot det dei har å by på sittande. Men det går ikkje an å sitte i ro. Eg føler meg elektrisk.

Det er ikkje det at Pumarosa først og fremst handlar om dans. Men i song etter song finn dei fram til eit groove med eit vinnande vesen. Eit groove som vekker ledd og muskulatur utav eventuelle slumrande tilstandar. Det skadar sjølvsagt heller ikkje at song etter song har andre ting med seg som gjer at dei vinn fram.

The Witch er Londonkvartetten Pumarosa sitt debutalbum. Det er ikkje eit album som kjem stille og forsagt inn gjennom døra. Her er absolutt visse pretensjonar å spore, og eit mot og ein vilje til å tre fram i lyset. Det går til dømes an å hevde at songaren Isabel Munoz-Newsome tyr til visse teatralske grep. Men eg opplever ikkje hennar framferd som oppstylta, eg opplever henne som eit sentralt kraftfelt i låtane. Enten ho minner meg om Patti Smith, Siouxsie Soux, eller helst beveger seg forbi der ho minner meg om anna enn seg sjølv. Rundt henne er det godt med rom og luft, og medspelarar som har instinktet i orden når det gjeld fungerande låtbygging. Industrial spiritual er dei ubeskjedne nok til å kalle lyden dei skaper. Ein karakteristikk dei absolutt skal få komme unna med.

Pumarosa lyt nesten også få komme unna med at albumet har ei speletid på 55 minuttar. Ganske så fritt for dødpunkt som det er må det jo berre bli slik. Den kvalifiserte albumlengda har si årsak i at mange av låtane ikkje gjer seg med det første. Og mest tid gjer bandet til Priestess. Låta det innleiande «you dance»-sitatet er henta frå. Ei låt bandet gav ut som singel for to år sidan, og som finst i litt ulike mixar. Den beste og lengste er den albumet byr på. «Electricity flows through your spine and it shows» syng Isabel Munoz-Newsome, offensivt med ei underliggande beundring. Ho syng det til ei kvinne, ei som dansar med fridom i rørslene, ei søster. Og låta driv lenger og lenger inn i det hypnotiske. Inn i eit krautlandskap, inn til ein saksofon av smått krakilsk karakter. Den kunne gjerne strekt seg fleire minuttar forbi dei sju og eit halvt den brukar.

Fleire minuttar kunne gjerne også tittelsporet sin instrumentale avslutning strekt seg over. For du verden, bandet blandar også her blod med gnistrande tilstandar. Songaren hentar fram den meir yndige delen av røysta si og framfører det eg oppfattar å vere noko i nærleiken av ein feministisk kampsong. Om enn meir over mot det gåtefulle enn det direkte sloganprega. Mantraet «it’s not human nature, it’s what they made you» kan få stå som ein illustrator for songens tematiske vesen.

Isabel Munoz-Newsome har uttalt at det har vore ein intensjon når ho har skrive songane at dei skal ha kvinner som hovudpersonar, og at dei skal teikna eit fleirdimensjonalt bilde av kvinna. Når bandet skulle framføre songen Lion’s Den på ein konsert nyleg tileigna Isabel songen den britiske statsministeren Theresa May. «To be born is enough, it’s a lion’s den, and they treat you rough» lyde det i denne, den sonisk og rytmisk seigaste låta på plata, og det går an å sjå føre seg ein glefsande maktutøvar. Hovudpersonen i My Gruesome Loving Friend har også makt, makta til ein som blir beundra. Om det er ei bra eller dårleg makt å ha heng og dinglar i lufta, medan songaren syng frå tilbedarens perspektiv – «My gruesome loving friend, must take nerves of steel to bend as you bent … I’ll be the jester and you’ll be the queen».

Eg har nemnt at det soniske bildet er av det luftige og vide slaget. Frå opningssporet Dragonfly svevar eterisk i gang (og seinare går inn i si ekspanderande fase med kvesst gitarlyd) og til avslutninga Snake dør ut er det slik. Men ikkje heilt utan unntak. Barefoot har ein akustisk gitar i fremste linje og finn seg eit tett lite groove, og det pulsskiftande nummeret Red byr på både det skimrande og det meir lufttette. På sitt mest aggressive er bandet i postpunk-låta Honey. Og kan eg så kalle det giftig det dei har føre seg heilt til slutt, dei siste 6 minuttane og 39 sekunda kalla Snake? Det freistar i alle fall litt å gjere det. For det er ein farleg tiltrekkande trip bandet dreg ut på der. Ein trip som er 100% på frå første tone, og som i all si soniske frigjortheit (av tonal og atonal synth og gitar) sette eit groovy psykedelisk punktum som albumet avgjort fortener.

9/10

TIDAL: PUMAROSA – THE WITCH

Jun1

The Mountain Goats – Goths

Posted on by
Standard

Ein californiar syng om britisk goth på sin måte.

  Åttitalet er ungt, og i ein grå og anonym forstad til Los Angeles prøver ein ung kar og nokre venner å finne ei spenning, eit innhald, i tilværet. Frå ei engelsk musikkscene i postpunkmodus har dei oppdaga folk som legg linjer av svartmaling rundt augo og dyrkar det dystre i menneskesinnet. Den engelske goth-kulturen. Den omfattar namn som Siouxsie and the Banshees, Bauhaus, Birthday Party, The Cure og Sisters of Mercy. Den unge karen i California beskriv sitt tilhøve til opplegget slik: «I’m hardcore, but I’m not that hardcore». Og legg til, i ein annan song, i eit lettbeint refreng: «we do it different on the west coast».

John Darnielle er ute med plate igjen. Den sånn cirka attende under Mountain Goats-signaturen. Som mange av hans tidlegare plater har den eit tema som bind den i hop. Denne skodar altså inn i goth-kulturen. Fortel korleis kulturen fargar sinnet til ein ung mann, og kor det kan føre av stad. Men det er ikkje eit Mountain Goats-album om det held seg slavisk trufast til eit opplegg, om det går éin tydeleg veg. Så derfor handlar ikkje Goths berre om goth, albumet har sine fruktbare sidespor, det har sine assosiasjonar og tilsynelatande impulsive påhitt. Og så har det ein John Darnielle som syng betre enn han nokon gong har gjort.

Musikken på Goths er ikkje goth-musikk. Eg opplever albumet som det luftigaste og sonisk mest lettbeinte Mountain Goats har levert. Ikkje har det lyden av gitar heller. Darnielle sitt hovudinstrument på plata er ein Fender Rhodes. Og det heile har eit meir avslappa preg enn eit gjennomsnittleg Mountain Goats-album. Ikkje minst vokalen til Darnielle. Den parten av Mountain Goats-opplegget underteikna har slitt litt med å fordøye (i alle fall i større porsjonar). Ja det pågåande og enerverande i songstilen hans har nok ført til at eg har vitja bandet sine utgjevingar sjeldnare enn dei fortener. Så er det altså slik at Darnielle denne gongen syng meir avmålt, og samstundes gjer til kjenne meir nyanserikdom i stemmebandet. Det gjer jo sjølvsagt ikkje noko at det korresponderer med at han nok ein gong har tekststerke songar å by på.

«No one knows where the lone wolf sleeps» slår Darnielle fast i første linje. Og gjer eit varsel om at ein fare ligg på lur. Dei svaiande til dels monumentale tonane som opningslåta Rain In Soho er kledd i har også eit noko faretruande preg. Dei har noko Nick Cave-aktig med seg, og eit «no-no-no-no»-kor henta ut av ein katedral, eller kanskje ei katakombe, og så kan det minne om koringa på dei siste utgjevingane til PJ Harvey. Eg hevda at musikken på plata ikkje er goth-musikk. Rain In Soho er kanskje eit unntak, den har vel eit visst goth-preg. Tematisk dreg den strake vegen inn i Londons goth-kultur anno tidleg åttital og klubben Batcave. Drar opp eit elegant refreng: «The river goes where the water flows, but no one knows when the Batcave closed», og forkynner at «you can’t cross the same river twice». Alt er i endring, kanskje du ikkje ser det, men vatnet som renn forbi nå er ikkje det same som rann der i stad.

Og Andrew Eldritch is Moving Back to Leeds. «They don’t throw him a parade, he just comes in on a train». Men snart skal han danne Sisters of Mercy, eit av dei toneangjevande goth-banda. Songen Darnielle har laga om denne tildraginga høyrer til i kategorien fortryllande popsongar (eller der omkring). We Do It Different On the West Coast er ein annan song i den kategorien. Eller for å seie det slik: Dei har begge meir Prefab Sprout enn The Cure i seg.

Andre songar har ulik grad av jazzkløe. Ein meir godmodig enn ilter kløe. Den noko slepande The Grey King And The Silver Flame Attunement har det, den elegante Paid In Cocaine like så, og den særdeles groovy saken Shelved. Sistnemnte eit definitivt høgdepunkt i all sin sonisk framoverlena og eskalerande skapnad. Og i all sin velformulerte avstandstaking mot å gje etter overfor andre sine synspunkt på kva musikk ein burde lage. Sjølv om «the ride’s over» og alt som liknar på suksess er eit gravlagt kapittel. «I know» slår hovudpersonen audmjukt fast «but I’m not ready to go» legg han meir hardnakka til. Men den vegen handlar ikkje om å skrive songar «with this clown they set me up with» eller legge ut på turné med Trent Reznor.

Albumets tripp inn på det religiøse territoriet heiter Wear Black. Kjem i ei absolutt tiltalande soul/r&b-form og har eit tema med eit visst slektskap til Johnny Cash sin Man In Black. Ein gong i tida var også bandet Gene Loves Jezebel kledd i svart og hadde eit hint av suksess. Men «the world forgot about Gene Loves Jezebel» syng Darnielle i det vemodige men samstundes blåsarfriske avslutningssporet Abandoned Flesh. Han har då gradvis dratt albumets tema over mot «bands who had to leave the darkness for the sun». Det var altså noko som hadde si tid dette, og så tok tida slutt, og resten av livet blei meir A4. Det siste må vi vel håpe at ikkje skjer med Darnielle og hans Mountain Goats. Men han må gjerne halde fram med å synge slik han gjer på denne plata.

8/10

TIDAL: THE MOUNTAIN GOATS – GOTHS

Mai22

Colter Wall – Colter Wall

Posted on by
Standard

Ei ny og sterk røyst gjer seg til kjenne midt i folk/country-tradisjonen.

Bilderesultat for colter wall  Røysta. Det finst grunnar til å stanse opp litt ved røysta til Colter Wall. Eg har sett folk beskrive den som ei som har vore her lengre enn han som eig den. At den har meir levd liv i seg enn det Colter Wall kan ha rukke å hanke inn i løpet av dei 21 åra han har levd. At den knapt er mogeleg. Vel det er den. Malmfull, baryton djup og rusten, og rik på karakter. Colter Wall skuslar den ikkje bort på pjuskete saker.

Namnet. Det høyrest ut som om det skulle vere henta like ut av ein gammal westernhistorie. Der revolverane er varme, celleveggen ein stum samtalepartnar og morgondagen ei usikker sak. Eg sitt ikkje inne med informasjon om kor vidt Colter Wall er den unge mannens verkelege fødenamn. Men eitt er sikkert, han ber namnet med tvillaus autoritet. Heile vegen frå Saskatchewan i Canada til siste tone på sitt debutalbum.

Albumet. Det sjølvtitulerte debutalbumet er den andre utgjevinga av innspelt materiale frå Colter Wall. Den første var eit sju-spors minialbum med tittelen Imaginary Appalachia. Han gav det ut mens han framleis var ein tenåring, og det låt meir enn berre lovande. Noko eg føler at i endå litt sterkare grad kan ytrast om langspelplata han nå presenterer. For all del, han legg ikkje skjul på at songane høyrer til i ein tradisjon. Med vørdnad trekker han både tydelege og subtile linjer til folk som har vore blant slike tonar før han.

Folk eller country? Svaret er vel folk og country. Og den største helten verkar å vere Townes Van Zandt. Colter Wall skriv songane sine sjølv men krydrar både minialbumet og årets utgjeving med ein coverversjon av ein Van Zandt-song. Vel, nesten to denne gongen. Først og fremst ein krypande og skarp versjon av folkblues-saken Snake Mountain Blues. Men den er ikkje å forakte versjonen av Fraulein heller (ein song som Van Zandt ikkje har skrive, men som han har gjort sin versjon av). Ånda av Van Zandt har nok også luska rundt på skuldra til Wall når han skreiv Codeine Dream, for den har sine Waitin’ Around To Die-referansar. Andre songar på plata har sine referansar til andre igjen. Frå Jimmie Rodgers sin Blue Yodel Number 9 til Arlo Guthrie sin Motorcycle Song til låta The Girl In Saskatoon som Johnny Cash har gjort. Så nei, han legg ikkje skjul på det, han var her ikkje først. Han kan sin historie, men han sett seg ikkje plagsamt fast i den.

Då eller nå? Nei, han sitt ikkje plagsamt fast i historia, men stundom har opplegget hans eit visst arkaisk preg. Eit slikt som kan bringe tankane i retning av scener frå gamle westernfilmar. Frå coverets Stetson-hatt og sigarett til livet under «the wild western sky» og det å jumpe på «freight» i Transcendent Ramblin» Railroad Blues. Frå den klassiske sjalusi-historia med dødeleg utgang i Kate McCannon til forteljinga om den lovlause Henry i avslutningssporet Bald Butte. Det plagar meg i grunn ikkje.

Mannen og gitaren. Det er det soleklare sentrum her. Colter Wall og hans akustiske gitar. Den velrenommerte produsenten Dave Cobb har ikkje kødda for mykje med det. Rundt tonane har han gitt plass til bra med luft. Samt litt steel-gitar, kanskje ein ekstra akustisk gitar, og her og der eit tromme/perkusjons-drive groove, men det er også det. Ja og så har han lent seg tilbake då, og gitt songaren tid.

Songane. Elleve i talet, og ingen er svake. Det startar med ein aldri så liten røvarhistorie. Thirteen Silver Dollar som den heiter handlar om ein ung mann sitt møte med lovens lange arm. På ein landeveg like utafor Colter Wall sin heimstad. Tre vers og eit saftig bra refreng. Kate McCannon er den ultimate tragedien, der det soniske har ei hutrande folk-form som etter kvart driv inn i eit ganske så groovy landskap. Transcendent Ramblin» Railroad Blues er ei klassisk vandrar-vise der hovudpersonen slenger gitaren på ryggen og går «thumbing down Woody Guthrie Street». Aller sterkast er avslutningsnummeret Bald Butte. Ein song der historieforteljaren Colter Wall er på sitt beste, og der det instrumentale i all si hengslete, groovy og luftige form arbeidar tett saman med songarens ord.

Det ligg i lufta rundt denne plata at vi endå ikkje har høyrt det beste Colter Wall vil komme til å by på.

7/10

TIDAL: COLTER WALL – COLTER WALL