Eit Londonband album-debuterer med groovy saker i eit stort og luftig bilde.
«You dance, you dance, you dance, you dance» lyde omkvedet. Formidla av Isabel Munoz-Newsome. Eller kanskje heller formana, eller ettertrykkeleg konstatert. Medan groovet det går, og går. Luftig, lettbeint og suggererande.
Pumarosa byr opp til dans. Eg sitt. Det går an å ta i mot det dei har å by på sittande. Men det går ikkje an å sitte i ro. Eg føler meg elektrisk.
Det er ikkje det at Pumarosa først og fremst handlar om dans. Men i song etter song finn dei fram til eit groove med eit vinnande vesen. Eit groove som vekker ledd og muskulatur utav eventuelle slumrande tilstandar. Det skadar sjølvsagt heller ikkje at song etter song har andre ting med seg som gjer at dei vinn fram.
The Witch er Londonkvartetten Pumarosa sitt debutalbum. Det er ikkje eit album som kjem stille og forsagt inn gjennom døra. Her er absolutt visse pretensjonar å spore, og eit mot og ein vilje til å tre fram i lyset. Det går til dømes an å hevde at songaren Isabel Munoz-Newsome tyr til visse teatralske grep. Men eg opplever ikkje hennar framferd som oppstylta, eg opplever henne som eit sentralt kraftfelt i låtane. Enten ho minner meg om Patti Smith, Siouxsie Soux, eller helst beveger seg forbi der ho minner meg om anna enn seg sjølv. Rundt henne er det godt med rom og luft, og medspelarar som har instinktet i orden når det gjeld fungerande låtbygging. Industrial spiritual er dei ubeskjedne nok til å kalle lyden dei skaper. Ein karakteristikk dei absolutt skal få komme unna med.
Pumarosa lyt nesten også få komme unna med at albumet har ei speletid på 55 minuttar. Ganske så fritt for dødpunkt som det er må det jo berre bli slik. Den kvalifiserte albumlengda har si årsak i at mange av låtane ikkje gjer seg med det første. Og mest tid gjer bandet til Priestess. Låta det innleiande «you dance»-sitatet er henta frå. Ei låt bandet gav ut som singel for to år sidan, og som finst i litt ulike mixar. Den beste og lengste er den albumet byr på. «Electricity flows through your spine and it shows» syng Isabel Munoz-Newsome, offensivt med ei underliggande beundring. Ho syng det til ei kvinne, ei som dansar med fridom i rørslene, ei søster. Og låta driv lenger og lenger inn i det hypnotiske. Inn i eit krautlandskap, inn til ein saksofon av smått krakilsk karakter. Den kunne gjerne strekt seg fleire minuttar forbi dei sju og eit halvt den brukar.
Fleire minuttar kunne gjerne også tittelsporet sin instrumentale avslutning strekt seg over. For du verden, bandet blandar også her blod med gnistrande tilstandar. Songaren hentar fram den meir yndige delen av røysta si og framfører det eg oppfattar å vere noko i nærleiken av ein feministisk kampsong. Om enn meir over mot det gåtefulle enn det direkte sloganprega. Mantraet «it’s not human nature, it’s what they made you» kan få stå som ein illustrator for songens tematiske vesen.
Isabel Munoz-Newsome har uttalt at det har vore ein intensjon når ho har skrive songane at dei skal ha kvinner som hovudpersonar, og at dei skal teikna eit fleirdimensjonalt bilde av kvinna. Når bandet skulle framføre songen Lion’s Den på ein konsert nyleg tileigna Isabel songen den britiske statsministeren Theresa May. «To be born is enough, it’s a lion’s den, and they treat you rough» lyde det i denne, den sonisk og rytmisk seigaste låta på plata, og det går an å sjå føre seg ein glefsande maktutøvar. Hovudpersonen i My Gruesome Loving Friend har også makt, makta til ein som blir beundra. Om det er ei bra eller dårleg makt å ha heng og dinglar i lufta, medan songaren syng frå tilbedarens perspektiv – «My gruesome loving friend, must take nerves of steel to bend as you bent … I’ll be the jester and you’ll be the queen».
Eg har nemnt at det soniske bildet er av det luftige og vide slaget. Frå opningssporet Dragonfly svevar eterisk i gang (og seinare går inn i si ekspanderande fase med kvesst gitarlyd) og til avslutninga Snake dør ut er det slik. Men ikkje heilt utan unntak. Barefoot har ein akustisk gitar i fremste linje og finn seg eit tett lite groove, og det pulsskiftande nummeret Red byr på både det skimrande og det meir lufttette. På sitt mest aggressive er bandet i postpunk-låta Honey. Og kan eg så kalle det giftig det dei har føre seg heilt til slutt, dei siste 6 minuttane og 39 sekunda kalla Snake? Det freistar i alle fall litt å gjere det. For det er ein farleg tiltrekkande trip bandet dreg ut på der. Ein trip som er 100% på frå første tone, og som i all si soniske frigjortheit (av tonal og atonal synth og gitar) sette eit groovy psykedelisk punktum som albumet avgjort fortener.
9/10
Popkroken 