Category Archives: 2014

Jun3

Sharon Van Etten – Are We There

Posted on by
Standard

Songar med fleire dimensjonar i seg, som treng tid, som er verdt tida.                                                     8

Are We There Det sluttar med latter. Sharon Van Etten ler, av eit lite feilgrep i studio. Nokre sekund etter at ei djup mannsrøyst har forkynt eit «yes she is» – kanskje som eit svar på spørsmålet i plattetittelen, «are we there» – i enden av den siste songen, Every Time the Sun Comes Up, den lettast tilgjengelige songen på Sharon Van Etten sitt fjerde album. Ein attraktiv popsong, der songaren i refrenget meddelar at «every time the sun comes up I’m in trouble». Ikkje ein spesielt lystelig uttale kanskje, men eg føler ikkje at den tynger. Eg føler den har eit lett vesen, både uttalen og songen, eit godt vesen, eit lite skjelmsk smil om munnen som vil formidle at melankolien ikkje er ugjennomtrengelig. Absolutt ikkje ugjennomtrengelig.

Det kan vere vanskeligare å finne smilet i dei ti songane som kjem før Every Time the Sun Comes Up. Emosjonane som svingar seg gjennom dei talar om kor vanskelig det er å handtere kjærleiken, og stort sett berre det. Your Love Is Killing Me heiter ein av dei mest sentrale. Kjærleikens motsetnadsfulle vesen er tema. Tonen er til tider overveldande – orgelet svellar, gitaren er mørk, og røysta til songaren er tidvis langt inne i elden. Eit bilde av usunn og skadelig kjærleik trer fram. «You like it when I let you walk over me» syng Van Etten, og i refrenget, det desperate refrenget: «Break my legs so I want walk to you, Cut my tongue so I want talk to you, Burn my skin so I can’t feel you, Stab my eyes so I can’t see you». Brutale metaforar. Og det første som slo meg var at dette handlar om eit valdeleg forhold, skildra frå perspektivet til offeret. Men eg er ikkje lenger så sikker på om det er det songen formidlar. Eg tenker at den kanskje heller handlar om å føle seg bortimot kvelt av ein annan persons veldige og intense kjærleik. At den er ei bøn om pusterom, samstundes som den skildrar ein personleg kamp om å ikkje gje etter, om å ikkje atter ein gong falle for freistinga, og søke det saliggjerande i å bli nærast tilbedd. Sharon Van Etten sine songar er ikkje eindimensjonale, dei er opne for tolking, brei tolking. Ja det er ikkje ein gong sikkert dei er så melankolityngde som dei gjer inntrykk av å vere.

Ikkje er dei så marginale på melodisk variasjon som dei først kan gje inntrykk av å vere heller, desse songane til Sharon Van Etten. Ho innlemmar ei veksande, sakte blomstrande, kraft i dei. Noko ho for så vidt har gjort frå første album av. Frå det spartanske Because I Was In Love, via det noko meir lydfyldige epic, til det Aaron Dessner produserte albumet Tramp. Denne gongen har ho produsert sakene sjølv, og omgjeve seg med noko færre folk frå indierock-sfæra (men både Adam Granduciel, Jonathan Meiburg og Jana Hunter er innom). Eit gigantskritt bort frå der ho var med Tramp har ho imidlertid ikkje tatt. Ho har innført ein noko meir utstrakt bruk av synthesizerar, det rytmiske er kanskje noko meir markant, og strukturen i låtane har eit meir komplekst vesen. Det siste gjer at ein nok må gå endå fleire rundar enn tidlegare for å byrje å ane rikdomen, ta innover seg rikdomen, og kjenne seg djupt til stades blant songane.

Men det har vore verdt å ta seg den tida det har krevd, denne gongen også. Som nemnt innleiingsvis, gjekk det ganske fort å finne hugnad i avslutningssporet. Deretter fant eg Tarifa. Den varmt flytande Tarifa, der det lettbeinte tidvis glir inn i ein tyngde, skapt av hammondorgel (og andre orgel), motstandslaust. Og tonar frå ein saksofon (som ingen er kreditert for å spele) smyg innom, og klokka er sju, og ting er bra, men natta kjem, og trøbbel med den, og angeren i etterkant, «I wish it was seven all night» syng Sharon Van Etten.

«I need you to be afraid of nothing» syng Van Etten tidleg på plata. I opningssporet, og det handlar om, tenker eg, kor vanskeleg det er å verkeleg kjenne kvarandre, verkeleg kjenne tryggleiken i eit forhold. Formulert i linjer som glir raffinert over i kvarandre, og med estetisk harmonisong som den avgjerande ingrediensen. Slik er det i mange av songane, for ikkje å seie alle. Van Etten har denne glidande måten å synge seg gjennom ord og tonar på. Kjenslevart og nært, med harmoniar som smyg seg varmt inntil. Kanskje aller vakrast i I Love You But I’m Lost. Ein låt strippa for det meste utanom dryppande pianotonar og ei tromme, og så song då naturligvis. Sharon Van Etten snor seg gjennom linjene. Heather Woods Broderick harmonerer, som ho gjer på fleire av songane. Igjen handlar det om å elske, men likevel ikkje kjenne den du elskar, og at slikt ikkje akkurat blir lettare når ein stadig er på farten, på turné. Kanskje er det ikkje liv laga dette, kanskje er forholdet komme fram til siste side, kanskje er linja «tear stains on the last page» den som fortel klarast kor vanskelig dette er. Ein tanke sikrare på kor ho står hen virkar songaren å vere i I Know. Åleine med pianoet og med grasiøs autoritet i stemma syng igjen Van Etten om avstand, og om angst, men eit stadig gjentakande «I know» fortel, tenker eg, om ein viss tryggleik. Det siste opplever eg ikkje som eit spesielt omfattande fenomen plata igjennom. Når det er sagt, dette er ikkje songar utan håp i seg. Dette er ikkje beksvart stoff. Sjølv når ho ser seg sjølv «at the bottom of a well, reliving my own hell» i elektronica-songen Our Love dukkar det opp eit håp, i form av ein stige.

Slik er plata. Den er ikkje det eine eller det andre. Derfor får ikkje spørsmålet den har som sin tittel heller noko svar. Og bra er det, for Sharon Van Ettern er ikkje framme. Måtte det bli lenge til ho er det.

Mai25

Sturgill Simpson- Metamodern Sounds In Country Music

Posted on by
Standard

Klassisk lovlaus country, der pedal-steel og «god bless america» er byta ut med psykedelia og ei mytisk skilpadde.     9

Metamodern Sounds in Country Music  Opninga er ikkje avgjerande, men det skadar ikkje om den set ting litt på plass. På sitt andre album kjem Sturgill Simpson opp med ei slik opning. Eg snakkar då ikkje om bestefaren hans sin introduksjon, spelt inn over ei telefonlinje, og tilført litt ekkobehandling: «Introducing metamodern sounds in country music». Sjølv om den for så vidt er effektfull og sannferdig nok. Nei eg tenker på den første linja Simpson syng like etterpå, i songen som fantastisk nok heiter Turtles All the Way Down. «I’ve seen Jesus play with flames in a lake I was standing in» syng han. Eg nølar sjølvsagt ikkje så mykje som ein tøddel av eit sekund med å kåre linja til den nestbeste Jesus-opninga i platehistoria.

Det stansar ikkje med det. Songen har meir å by på, sjølvsagt har den det, og songaren har meir å formidle. Han har møtt djevelen også, påstår han, i Seattle til og med. Og Buddha, og blitt opplyst. Han uttrykke ein tydelig skepsis til kristendommen og dei moralske vaktmennene – «Every time I take a look inside that old and fabled book I’m blinded and reminded of the pain caused by some old man in the sky». Han syng om den gamle myta som fortel at kloden vår kvilar på ryggen til ei skilpadde, og om «reptile aliens», og om dop av ymse slag som «changed the way I see». Denne noko uvanlige beretninga, i countrysongsamanheng i alle fall, blir servert til tonar plukka i det same klassiske landskapet der dei lovlause i si tid henta mang ein song. Der Willie og Waylon, Merle Haggard og Johnny Cash henta mang ein song. Men Sturgill Simpson gjer noko meir med songen, han psykedeliserar den. Med varme bølgjer. Og i desse bølgjene uttalar han det eg trass alt tenker er songens sentrale linje: «but love’s the only thing that ever saved my life». For i botn er det ein slik song det er, ein song som helst ynskjer å fremje kjærleik og humanisme, «to everyone you meet and greet and cheat along the way». Ein fabelaktig song.

Sturgill Simpson, eit storarta namn. Han kunne vel eigentlig ikkje drive med så mykje anna enn countrymusikk med slikt eit namn. Når vi så i tillegg får høyre at han har vakse opp i ei lita bygd i Kentucky, med ein far som var narkospanar og ei mor som var dotter av ein gruvearbeidar (eller a coalminers daughter som dei seier i dei traktene), minkar vel ikkje akkurat sjansane. Men det skulle jaggu ta si tid. Som ung mann ramla han utav skuleverket, hangla inn i marinen, og segla verda rundt før han fant ut at det ikkje var særlig til idé. Skreiv nokre songar, reiste til Nashville, men der var det ingen som såg nokon grunn til å ynskje han velkommen. Så han fant i staden ein venn i whiskyen og anna flytande av same slag. Tok seg etter ei tid i nakken og fekk seg jobb som jernbanearbeidar. Som de no sikkert forstår: Tida går, og countrysongaren inne i han ser ut til å bli verande der inne, utan nokon gong å komme ut og gjere seg til kjenne. Men ei kvinne vil det annleis. Dei vil ofte det, kvinnene. Ho skaffar han små spelejobbar, utan å konferere med han først. Plutselig sitt han der berre, i klisteret, på ein liten klubb, med ei forventning om at han skal spele, nokre songar. Han gjer det, og han gjer det igjen, og så blir han med i eit band (Sunday Valley). Det siste skjer like etter at han for andre gong har flytta til Nashville, denne gongen saman med kvinna. Nashville kastar seg ikkje akkurat om halsen på han denne gongen heller. Til det er nok ikkje songane hans godt nok tilpassa den gjengse oppfatning av kva som slår an. Han er litt for mykje av ein lovlaus. Men ei plate fekk han då spelt inn etterkvart, kalla den High Top Mountain, og gav den like godt ut sjølv. Året er no 2013, Sturgill Simpson er midt i trettiåra, og ein og annan melder tilbake at plata er bra, riktig bra. Sant nok, og forståelig nok, for High Top Mountain er ei bra plate det. I tradisjonen til karane eg nemnte lenger oppe, samt ein og annan likesinna. Flust av slikt noko kom det ikkje i 2013, så sjølv om plata kanskje mangla den siste vesle ekstra susen av råsterk personlegdom, hadde den sin tvillause verdi.

Metamodern  Sounds In Country Music, ein storarta tittel. Inspirert av ein annan platetittel, og ei storarta plate. Ray Charles sin Modern Sounds In Country and Western Music, der Charles gjer country på sin måte. Med Metamodern Sounds In Country Music gjer Sturgill Simpson det på sin måte. Sjølvsagt gjer han det, han kunne ikkje tatt sjansen på ein slik tittel om han ikkje det gjorde. Så den er av eit anna kaliber enn debuten denne plata. Den har ikkje berre ein liten ekstra sus av råsterk personlegdom. Den er gjennomsyra av slikt. Spelt inn over fire dagar, med eit marginalt budsjett, ei handfull medmusikantar, og ei frisk innstilling. Produsert har Dave Cobb gjort. Same mann som har gjort same jobb på Jason Isbell sin Southeastern og Jamey Johnson sine That Lonesom Song og The Guitar Song. Sannsynlegvis dei tre beste platene med countryklang som har komme dei fem-seks siste åra. Med det som utgangspunkt er det nok ein smule dristig å hevde at Metamodern Sounds In Country Music faktisk kan være den aller beste plata Cobb har hatt fingrane sine borti. Eg tar sjansen likevel, for akkurat så steikande bra er denne plata.

Først og fremst er det den ufattelige friskleiken, og nærværet, i tonane eg merkar meg, men også viljen, og motet, både til å gå den rakaste enklaste mest naturlige og klassiske countryvegen, og til å driste seg utpå. For det er ikkje berre kring det arkaiske cover-fotografiet av Sturgill Simpson og den før omtalte opningslåta at det slyngar seg psykedeliske stemningar. Slikt skjer i fleire andre låtar også. Nokre gonger subtilt og sobert, andre gonger meir utstrakt.

Aller lengst ute på ein tripp er Sturgill Simpson i det nesten sju minuttar lange nummeret It Ain’t All Flowers. Psykedelisk skingrande el-gitarsoloar møter her effektar frå hip-hop, og ting blir gjort både framlengs, baklengs, skeivt og illevarslande. I det som i botn er ein mørk countryblues med kunngjeringar av typen «cleaning out the darkest corner of my mind», erkjenningar av typen «when you play with the Devil you know you gonna get the horns», og primale skrik både før og etter.

«Lately things have been a little complicated» annonserar Simpson i det han går i gang med den songen på plata som rockar og rullar heftigast, Life Of Sin. Og formidlar så ei historie om ein fyr som har eit fromt ynskje om «a little happiness, a little love». Han er eit godt stykke unna å få ynskje oppfylt, han er hard på medisineringa og synst «sex is cheap» og «talk is overrated», men klarer no i det minste å kvittere ut at det er henne (hovudårsaka til komplikasjonane) han har å takke «for all my songs».

Apropos snakking. Ein song på plata handlar spesielt om slikt. Skvaldring, lovnadar og tomprat. I eit samfunn på randen av den store depresjonen er det nokon som har altfor mykje å seie, utan å seie den minste fornuftige ting. Simpson oppsummerar det heile ganske så eksplisitt med linja «a picture’s worth a 1000 words, but a word ain’t worth a dime». I ein song eg tenker Johnny Cash kunne ha likt å sunge.

To av songane er det ikkje Simpson sjølv som har laga. Ein er ein gammal togsong av klassisk skapnad, Long White Line. Den andre er ein synthdansepop-hit frå det seine åttitalet. Det britiske bandet When In Rome sin einaste nemneverdige song, The Promise. Simpson gjer låta om til ein countryballade av den gripande sorten.

Simpson inntek for så vidt litt ulike posisjonar plata igjennom. I eit svakt lite augeblikk serverer han til og med ein liten fyrig gospelsak, A Little Light Within. Men eit overordna inntrykk er at fyren held seg på ein langt meir skeptisk avstand til Gud og religion enn kva den gjengse countrysongar gjer. Så noko takk til Gud, eller Gud velsigne Amerika er ikkje å sjå. På den korte takkelista hans finn eg i staden folk som Aldous Huxley, Carl Sagan og Stephen Hawking. Science fiction, astronomi, og vitenskap altså. Eg ser ikkje heilt bort ifrå at han gjerne kunne ha slått av ein prat med Dalai Lama også. Han ytrar i alle fall vennligsinna ord om buddhismen i Just Let Go. Nærare bestemt buddhismen sin Bardo-tilstand («a 49 divine day vacation»). Alt medan tonar frå eit keyboard flyt rundt, krengar litt, ja endåtil morskar seg litt. Eit keyboard (eller orgel) gjer seg også gjeldande i Living The Dream, på eit svellande vis, medan songaren fabulerer fram tankar av meir fatalistisk karakter. Slike som «I don’t have to do a Goddamn thing except sit around and wait to die».

Sturgill Simpson drar sine linjer til andre, til tradisjonen. Viser respekt, men først og fremst vågemot, og skapar ei plate som er noko litt for seg sjølv.

 

Mai11

Dei 5 beste albuma frå april 2014 (Slik eg har oppfatta det)

Posted on by
Standard

Woods – With Light and With Love                 8

With Light and With Love (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 10. mai 2014)

I si utvikling mot låtar med eit klarare blikk, og rakare rygg, har Woods denne gongen tatt steget inn i eit skikkelig platestudio. Det er ein arena dei aldri har oppsøkt før. Det kunne fort gjort ting verre. Dei kunne jo til dømes ha polert bort både sjarm og sjel. Noko som ikkje har skjedd, slikt er i staden berre blitt tydeligare.

1967 er ikkje uendelig langt unna. Ein elskelig poptone trenger seg inn i det meste, og den psykedeliske faktoren er lysande. With Light and With Love, det er selvfølgelig ikkje berre ein platetittel, det er også ein song. Albumets mest sentrale song, og i særklasse lengste. Gjennom ni samfulle minutt driv den framover, framover, framover. Groovet er der, orgelet gjallar, Earl syng om kjærleik og død, og gitarlyden er kvesst, soloane er konsise, og energien upåklagelig.

Aktiv rytmisk åtferd er noko som går att plata igjennom. Sånn stort sett, og i alle fall målt mot tidlegare Woods-bragder. Eg høyrer det i Moving To the Left, ein grasiøs og gemyttlig melodi med ein tanke Beatles innabords. Eg høyrer det i New Light, ein fengande folkrocklåt, der noko psykedelisk gnir seg inntil dei indre regionar og fruktbar harmonisong opererer i dei ytre, og The Byrds er like i nærleiken. Eg høyrer det i Leaves Like Glass (som visstnok er ei av to låtar som er spelt inn heime). Her høyrer eg også noko umiskjennelig Dylansk. Frå det innleiande trommeslaget og orgeltonane sin slektskap med Like A Rolling Stone til Jeremy Earl si smått snerrande frasering retta mot ein ikkje namngitt person.

Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot, står plata fram som human og godgjerande popmusikk. Ord og tonar sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien, og det heile står fram som kongruent og variert i same andedrag. Vemodet blir oppmoda om å danse kinn mot kinn med gleda. Lyset blir slått ganske så ettertrykkelig på, sola skin, men det blir heller aldri lagt skjul på at motgang og død luskar i skuggane. Det er vel i grunn musikk som ikkje skal preikast i hel. Derimot er det musikk som ganske mange kunne finne på å like, trur eg.

 

Timber Timbre – Hot Dreams                          7

Hot Dreams   (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 7. mai 2014)

Utan at verden på noko vis har gått av hengslene har Timber Timbre drive på å laga bra musikk ein åtte-ni års tid no. Spesielt bra var bandet på sitt sjølvtitulerte tredjealbum. Eit album der frontfigur Taylor Kirk opererte mykje på eiga hand, og serverte heimsøkt og klaustrofobisk folk-blues under ein luftig og vidstrakt himmel. Året etter rista det meir i det soniske bildet. Dei var fleire, og nittenfemtiåra vart frekventert, i form av ein tumult mellom Roy Orbison og Screaming Jay Hawkins. Eller noko i den duren.

I mitt forsøk på å Hot Dreams kjem eg heller ikkje denne gongen unna Orbison. Det er noko med røysta, fraseringane, og tonane til Taylor Kirk som får meg til å tenke på den gamle heidersmannen. Og aller tydeligast er det i tittellåta. Tonen er krystallklar og tilhøva er lumre. Belysninga er fløyelsraud og syndarar sitt i kvar ein krok. Er det ein dagdraum eller eit nattleg mareritt? Kanskje aller mest ei sveittetokt i ytterkanten av røyndomen. «I wanna wake from hot dreams of you babe» syng songaren, før han lar Colin Stetson sin saksofon røyklegge sluttpartiet.

Ein Stetson som serverer saksofontonar av meir krakilsk skapnad i siste del av Grand Canyon. Ei western-melodisk framstilling, i god Lee Hazlewood ånd, av ein flytur frå Phoenix over Grand Canyons mektige munn til Hollywood. Der eg meinar å kjenne att konturane av førtitalets detektivar i svart og kvitt, eit forlorent motellrom, og «a divining by venetian blinds». Apropos vindaugsforheng: Curtains!? er plata sitt funky nummer. Westernfunky. Og ein auditiv filmsnutt der det tvetydig vert konkludert med at «curtains can conceal what it is they were to hide». Låta har forresten ein eim av Portishead i seg, og er ikkje aleine om det. Ikkje minst kan eg høyre slikt i opningsnummeret Beat The Drum Slowly. Der Kirk syng om kameraet som skal rulle, og generelt sett skapar eit filmatisk inntrykk. Eit inntrykk som også er der over alt på plata, ikkje minst når songaren knelar i This Low Commotion, og kjem med ei bebreiding om at «you turned me on, than you turned on me».

Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

 

EMA – The Future’s Void                               7

The Future's Void  Tretti år etter at William Gibson gav ut sin cyberpunk-klassikar Neuromancer dukkar EMA opp med ein song som ber bokas tittel. Songen går strake vegen inn i teknologiens og menneskets ve og vel. «ur makin» a living off of takin» selfies, is that the way that you want it to be? It’s such a narcissistic baby, it’s such a new milennial baby».

På coveret kan vi sjå Erika M. Anderson (EMA) med virtuelle røyndomsbriller. Eit gjennomgangstema på plata er livet på og rundt internettet. Ikkje så mykje ein framtidsdystopi, meir ein kommentar og ei skildring av tilstanden slik ho ser den rundt seg akkurat no.

På debutalbumet sitt, Partial Life Martyred Saints, vrengte ho av seg ni støyande viser med eit tidvis popmelodisk ganglag. Det tekstlige fokuset var retta innover mot hennar eigen kjenslesentral, mot dei subjektive sanningane. Slikt finst for så vidt på denne oppfølgjaren også.

«Feel like I blew my soul out, across the interwebs and streams» syng ho, og det handlar om den personen ein presenterer seg som på nettet kontra den personen ein «feel inside», og så handlar det om å føle seg som ei beskjeden brikke i «a big advertising campaign». Men det handlar nødvendigvis ikkje om Erika M. Anderson, det handlar vel i grunn om kven som helst.

Kven som helst som har klikka på linken som fortel om ein «dead celebrity». Kven som helst som har følt på ei skam ståande der «stupid naked». Kven som helst som opplever ei verd «eclipsed by a fever, striking masses down in their prime».

Instrumenta som fylgjer songane er denne gongen i all hovudsak av elektronisk art. Strenge, skarpe, kalde lydkjelder dansar og kranglar rundt låtar som oftare enn det kan virke som, sånn med det same, har eit godt melodisk hjerte. Dama syng hymnelikt i songar som When She Comes og Dead Celebrity, dvelande i 100 Years, manande og pågåande i god PJ Harvey stil på fleire spora, og både Blondie-fagert og Hole-iltert i den rivande grunge-kommentaren So Blonde.

Ei iskald og ekstremt dyster affære blir dette altså ikkje. Snarare ei med songar som pustar inn dugeleg med luft, av det livgjerande slaget.

 

Old 97’s – Most Messed Up                             7

Most Messed Up  «Rock’n roll’s been very very good to me» slår Rhett Miller ettertrykkelig fast. I opningslåta på Old 97’s ellevte album, Longer Than You’ve Been Alive. Eit ubetalelig dukk ned i livet til ein rock’n roll aktør. Ein ekspanderande melodi av det uimotståelige slaget, og ein seks minutt lang sjølvbiografi, som utelet mykje og sikkert lyg til litt, men som først og fremst klapsar til myta mitt i fjeset. «I’m not crazy ’bout songs that get self-referential, most of this stuff should be kept confidential, ah, but who even gives a fuck anymore?, you should know the truth, it’s both a blast and a bore , rock stars were once such mythical creatures, up there with presidents, playmates and preachers».

20 år etter at bandet suste inn på nittitalet med countryrock av det punkprega slaget har kvartetten enno ikkje lagt inn årene. Faktisk viser dei seg på Most Messed Up frå ei friskare og meir hardtspelande side enn dei har gjort på lenge.

Opningssporet er ikkje det einaste på plata som tar for seg livet som rockeartist. Temaet blir såpass heftig behandla undervegs at det kan vel forsvarast om eg hevdar at dette er eit konseptalbum rundt temaet. «Lets drink whiskey, and do it all night long, lets get drunk and get it on» lyde det i ei feststemt batalje. «I’m gonna play my guitar till my fingers fell off, sing till my voice is gone» blir gjentatt eit par gonger i ein annan song. Og så er den stygt fengande kaktusrockaren Guadalajara då. Ein liten røvarhistorie om ein fyr som får ein førespurnad frå ei kvinne om litt nødvendig hjelp – fordi «my bikini is stuck in the back».

I det tittelkuttet raljerar ut med sitt mantra «I am the must messed up motherfucker in this town» er det ikkje vanskelig å slå fast at dette er langt unna å kunne bli kalla elegant. Men du verden som det rockar og rullar.

 

Arc Iris – Arc Iris                                             7

Arc Iris  Sist gong eg høyrde Jocie Adams var ho ein av medlemene i The Low Anthem. No er ho frontfigur i Arc Iris. Kanskje vart The Low Anthem for trongt for henne. Ting kan tyde på det. Arc Iris kan tyde på det. Eit eklektisk tiltak. Her finst songar som ikkje driv veldig langt bort frå slikt The Low Anthem held på med, men her finst fleire songar som driv i ganske så mange andre retningar. Alle komponert av ei dame som har si musikkopplæring innan den klassiske musikken, men som set like stor pris på ein naken fjelltone som eit innfløkt prog-tema eller ein gnagande kammermelodi. Ho vil mykje, men ikkje meir enn det ho får til.

Instrumenta som er i bruk plata igjennom tel slikt som akustisk gitar, piano, orgel, kontrabass, cello, banjo, trompet, trombone og slagverk. Stilartane dei tar seg gjennom spenner frå bassig bluegrass (Money Gnomes) og sorgtung countryvisesang (Whiskey Man), via sensuell jazzig swinging (Singing So Sweetly) og praktfullt balladeri med venger av doo-wop (Ditch), til spenstige cabaret-tilstandar (Swimming).

Heile greia heng heilt naturleg og fabelaktig godt i hop.

 

Mai10

Woods – With Light and With Love

Posted on by
Standard

Tåka er borte, sekstitalet er tydelig, groovet er aktivt, og det melodiske blomstrar.                     8

With Light and With Love  Skogen ville vore uendelig stille om det berre var dei beste fuglane som song, var det ein som sa ein gong. Så bra då at det ikkje er uendelig stille i skogen, tenker eg. Så bra at Jeremy Earl ikkje teier stille, men syng. Med ei falsettrøyst som ikkje prøver å vere perfekt, som er det den er, som har litt Neil Young i seg, og som er oppriktig til stades i songen. I ti songar til ende på den sjuande plate til Woods. Ein tanke lenger framme i skogholtet (les lydbildet) enn den har vore på dei seks føregåande. Der finn den seg absolutt til rette.

Woods har vore i eit skikkelig platestudio. Det er ein arena dei aldri har oppsøkt før. Alt dei har spelt inn tidlegare er blitt gjort i frontfigurane Jeremy Earl og Jarvis Taveniere sitt eige vesle heimestudio. Musikken som har komme utav det har vore lausleg, psykedelisk, tåkete, folk, rock. Av og til har dei søkt inn mot eit motorisk groove, oftare har det vore vimsete og tilsynelatande ikkje heilt fokusert. Når det er sagt har dei plate for plate skjerpa fokuset. Presentert fleire og fleire låtar med eit klarare blikk, og rakare rygg. At denne utviklinga samstundes skulle føre til betre og betre plater er ingen sjølvsagt ting. Dei kunne fort ha polert bort både sjarm og sjel undervegs. I staden har dei berre fått slikt tydeligare fram. På to år gamle Bend Beyond i så blomstrande substansielle former at plata stod fram som eit av det årets beste. With Light and With Love er forsyne meg endå betre.

1967 er ikkje uendelig langt unna. Ein elskelig poptone trenger seg inn i det meste, og den psykedeliske faktoren er lysande. With Light and With Love, det er selvfølgelig ikkje berre ein platetittel, det er også ein song. Albumets mest sentrale song, og i særklasse lengste. Gjennom ni samfulle minutt driv den fram. Med unntak av ein kort sfærisk pause cirka midtvegs har den eit kvilelaust vesen. Groovet er der, orgelet gjallar, Earl syng om kjærleik og død, og gitarlyden er kvesst. Det er ei låt som er på veg framover, framover, heile tida framover. Med krum nakke. Utan å nøle. Her blir det ikkje myst mot fjerne horisontar, eller dingla inn på sidespor. Eg opplever låta som ein slektning av klassiske langlåtar som Down By the River (Neil Young) og Marquee Moon (Television). Den har den same suggererande krafta, og for så vidt også ein tekstlig tematikk som ikkje er heilt ulik. I Young si låt handlar det om at dama drar hovudpersonen «over the rainbow» før ho av uklare grunnar blir skoten nede ved elva, hos Television er linja «The kiss of death, the embrace of life» sentral, medan Earl han syng om å vandre med kjærleiken for så brått å melde «death brings us close». Men først og fremst er det energien, den uimotståelige konsise energien det handlar om.

I andre låtar handlar det om litt andre ting. Shepherd er ei countrylåt. Ei småskakk countrylåt, ute til venstre for Gene Clark, med ein slidegitar som høyrest ut som ein steelgitar, og ord som omhandlar livets gang – «fallin» in and out of love». Livets gang meinar eg å oppfatte som tema i Moving To the Left også. Ein grasiøs og gemyttlig melodi med ein tanke Beatles i seg, og ei tett rytmisk åtferd – «floating by and by … spinning with the sun … moving with the rest … moving to the left».

Tett rytmisk åtferd er forresten noko som går att plata igjennom. Sånn stort sett, og i alle fall målt mot tidlegare Woods-bragder. Eg høyrer det i Leaves Like Glass (som visstnok er ei av to låtar som er spelt inn heime). Her høyrer eg også noko umiskjennelig Dylansk. Frå det innleiande trommeslaget og orgeltonane sin slektskap med Like A Rolling Stone til Jeremy Earl si smått snerrande frasering retta mot ein ikkje namngitt person – «this life won’t wait for you … you try to clear up your life … I know I fucking wait for you».

Eg nemnte Gene Clark, og eimen frå det mest kjente bandet han spelte med, ærverdige The Byrds, er ikkje å komme forbi. Sterkast er den i New Light. Ein fengande folkrocklåt , der noko psykedelisk gnir seg inntil dei indre regionar og fruktbar harmonisong opererer i dei ytre. Den er der også i Only the Lonely, ein godlynt kjæledegge av ein popsong. Med melodisk siger i blikket, skarpleik i hoftepartiet, og varme i bringa – «with some love, with some light, in the human heart».

Og akkurat der fall eg for freistinga å kalle det som openbarar seg på With Light and With Love for human popmusikk. Ganske enkelt fordi eg opplever plata som 100 % menneskelig. Med sine manglar, med sine intensjonar, med sitt overskot. Den har mykje i seg og mykje for seg, og står fram som kongruent og variert i same andedrag. Sprett både lett over overflata og skjer seg inn i materien. Er fredfull og har ein sterk vilje. Vemodet blir oppmoda om å danse kinn mot kinn med gleda. Lyset blir slått ganske så ettertrykkelig på, sola skin, samstundes som det heller aldri blir lagt skjul på at motgang og død luskar i skuggane. Det er vel i grunn musikk som ikkje skal preikast i hel. Derimot er det musikk som ganske mange kunne finne på å like, trur eg.

http://www.youtube.com/watch?v=ABIlJl8-4pE

Mai7

Timber Timbre – Hot Dreams

Posted on by
Standard

Alt tåler ikkje dagslys, men desse songane tåler å bli høyrt , fleire gonger.                                          7

   Dei to tilstandane behag og ubehag opptrer som oftast med ein rimelig trygg og føreseielig avstand seg imellom. I tilfellet Timber Timbre er ikkje denne avstanden trygg. Ta nå for eksempel Run From Me, ein låt mot slutten av bandets femte album, ein for så vidt behagelig låt. Eit varlig og fredelig pianoakkompagnement er lenge det einaste som støttar opp om songaren sin varme baryton-croon. Men tru ikkje med det at denne songaren syng om godmodige saker. «Run from me darlin», run my good wife» åtvarar han gjennom tre vers. Og for å gjere det heilt tydelig legg han til eit «you’d better run for your life» til slutt i kvart vers. Slik uttrykke vel neppe eit vesen med fred i sjela seg. Etter kvart glir det soniske over på parti med orda. Lydar frå diverse kjelder byrjar å rive å slite i songen, eit groove av eit eller anna slag byrjar å manifestere seg, songaren har gått over til å berre synge eit gjentakande «run, run, run, …..», med kvinnelig klagesong som bakteppe. Dei fleste teikn på behag har fordufta.

Songen er ein av fleire på Hot Dreams som har dette noko diffuse skiljet mellom det trygge og det utrygge. Eller for den saks skuld mellom det skakke og det rake, det varme og det kalde, eller det kantete og avrunda. Slikt blir det uro og spenning av. Og i tilfellet Timber Timbre, i alle fall: slikt blir det bra musikk av.

Utan at verden på noko vis har gått av hengslene har Timber Timbre drive på å laga bra musikk ein åtte-ni års tid no. Spesielt bra var bandet på sitt sjølvtitulerte tredjealbum. Eit album der låtskrivar, songar og generelt sett frontfigur Taylor Kirk var nokså aleine om ansvaret. Aleine om å uttrykke, og plante uhygge omkring, linjer av typen «I know there’s no such thing as ghosts, but I have seen the demon host». Heimsøkt og klaustrofobisk folk-blues under ein luftig og vidstrakt himmel. Tyngande og løftande i skummel foreining. Då Kirk dukka opp att året etter var så absolutt Timber Timbre eit band i ordets rette forstand. Det rista meir i det soniske bildet. Nittenfemtiåra vart frekventert, i form av ein tumult mellom Roy Orbison og Screaming Jay Hawkins. Eller noko i den duren. Demoniske manøvreringar av syndig bra slag var det i alle fall. Denne Orbison trur eg forresten eg lyt halde tak i når eg no skal prøve å plassere Hot Dreams. Det er noko med røysta, fraseringane, og tonane til Taylor Kirk som får meg til å tenke på den gamle heidersmannen med dei kraftige brillene. Og aldri har det vel vore tydeligare enn i tittellåta.

I wanna dance
I wanna dance
I wanna dance
With a black woman

I wanna still
I wanna still
I wanna still
My mind

Tonen er krystallklar, tilhøva er lumre. Belysninga er fløyelsraud, lufta er tett, syndarar sitt i kvar ein krok, med heite tankar og ustyrlege blodstraumar. Ein dagdraum, eit nattleg mareritt, ei sveittetokt i ytterkanten av røyndomen. «I wanna wake from hot dreams of you babe» syng songaren, før han lar Colin Stetson sin saksofon røyklegge sluttpartiet.

Målt mot det eg har vent meg til å få servert frå Timber Timbre er ikkje dette ein song som tar seg inn i dei altfor suspekte sfærar. Det slo meg, den tredje gong eg høyrte den, at dette kunne jo ha vore ein Richard Hawley song det. Sunge med distingvert patos på Coles Corner. Akkurat der har eg ikkje sett Taylor Kirk føre meg tidlegare. Heller ikkje i Laurel Canyon, men rykta seier at han levde og budde ei lita stund nett der i forkant av innspelinga av denne plata. Utprega Laurel Canyon manerar er det ikkje over nokon av songane på plata. Men Grand Canyon er vel ikkje så langt unna. Den er i alle fall ikkje langt unna slikt som Lee Hazlewood dreiv med. Ei western-melodisk framstilling av ein flytur frå Phoenix over Grand Canyons mektige munn til Hollywood. Der eg meinar å kjenne konturane av førtitalets detektivar i svart og kvitt, eit forlorent motellrom, og «a divining by venetian blinds». Før Colin Stetson igjen kjem innom med saksofonen, denne gongen med meir krakilske tonar på programmet.

Noko krakilsk er det også over Curtains!?, plata sitt funky nummer. Westernfunky. Ein auditiv filmsnutt der lite blir avklart, der det vert konkludert med at «curtains can conceal what it is they were to hide». Simon Trottier, som er den andre vesentlige krafta i Timber Timbre denne gongen, vartar opp med tangentbaserte tonar som har ein eim av Portishead over seg. Noko han gjer i fleire av låtane. Ikkje minst i opningsnummeret Beat The Drum Slowly. Der Kirk syng om kameraet som skal rulle, og generelt sett skapar eit filmatisk inntrykk. Noko som heller ikkje er eineståande berre for denne eine låta. Det er der når songaren knelar i This Low Commotion, og kjem med si bebreiding om at «you turned me on, than you turned on me». Og det er der når han bøyer nakken for The New Tomorrow og lar songens hovudperson slåss med religiøse gåter, «sleepin» on Bibles at night».

Hot Dreams er ein tanke meir raffinert enn tidlegare plater av Timber Timbre, og har ein varme som ikkje alltid konsulterer gufset. Men fredlaust er det.

Mai1

Stefan Sundström – Nu Var Det 2014

Posted on by
Standard

Det er 2014 og protestsongaren i Sundström prøver å skape litt sunn panikk.                                        7

  Det finst ein song om ein ball på Stefan Sundström sitt sekstande album. Guds Boll. Sundström skjenkar i den samanheng Erik Bye ein takk. Med god grunn. Songen er meir enn sterkt inspirert av Bye-klassikaren Herrens Klinkekuler. Draumen er nesten identisk, Vår Herre er ein liten gut, men i Sundström sin versjon er klinkekulene bytta ut med ein fotball. Guten driv og triksar og leikar Zlatan, han er god, dei andre borna står og måpar, han viser seg fram, han gløymer seg bort eit sekund, og ballen blir borte. Han leitar, og leitar, men finn den ikkje, til slutt går han heim til mamma, «kanske han kunde få en ny om han var snäll». Problemet for oss er sjølvsagt det velkjente; «det va vår egen jord han hade tappat». Og der er vi vel sånn om lag ved essensen av Nu Var Det 2014.

Stefan Sundström har vore innom både dei vanlige, og dei meir uvanlige, tema i den etter kvart gedigne bunken av låtar han har sunge. Han har vore humoristisk, burlesk, svartsynt, håpefull, sint, glad, alvorlig, nennsam, og mykje mykje meir. Denne gongen er han politisk. Denne gongen er han ein protestsongar i ferd med å miste det siste håpet. Han manar oss derfor til å stanse opp, snu oss meir enn eit par grader rundt, og så vandre vidare med ei noko anna innstilling, eit noko anna syn på tingas tilstand, for visst ikkje, ja visst ikkje vil nok livet slik vi kjenner det være ein saga blott.

I forordet (eller det ein i musikksamanheng vel ofte kallar press-release) skisserer Sundström opp likskapar mellom 2014 og 1914 (derav platetittelen). 1914, året då første verdskrig braut laus. Pengar har korrumpert, mykje vil ha meir, for ikkje å seie alt, misunninga regjerer, samhøyret har opphøyrt, hatet blir retta mot dei menneska som slit mest med å halde seg oppreist. Dystre tilstandar. Men det er valår i Sverige, og Sundström avsluttar forordet slik: «Låt supervalåret 2014 handla om att vi ska fan se till att överleva den ruttnande kapitalismens undergång. Och låt oss slippa ännu ett 1914.» Den totale undergangsstemning er dette altså ikkje. Her er eit håp om at noko skal skje, her er eit livsmot.

«Du har missuppfattat oss» kjem det snerrande frå Sundström i første låt. Eg ser ikkje bort i frå at orda kan vera retta mot ein sittande svensk statsminister. Dom Feta Åren Är Förbi syng han harmdirrande litt seinare, mot både statsledar og herr Krøsus. «Vissa mänskor slåss om en möglig bit bröd» uttrykke han det noko meir avmålt i avslutningssporet, «medans andra ägnar sin dag åt att öka antalet nollor på sitt gigantiska saldoutdrag» held han fram, «dom har profiten som sin hjärtmassage». For å seie det forsiktig: Det er ikkje mykje ære dei blir tildelt pengefolka og deira medløparar.

Malena derimot blir ein oppfordra å ta parti med. Kanskje er ho kvinna som i havfrue-mondur manar til motstand og revolusjon på platecoveret? Som stig opp av undergang og syndeflod, med Gud som vantru tilskodar. Heilt sikkert er ho kvinna som ikkje passar inn i samfunnets A4-format, og får svi for det. Vilt og vindskeivt syng Sundström hennar pris. «Dom sa att såren som dom gav till dej Malena, var nåt medfött och att du var onormal, ……, Så välj sida, ta parti nu för Malena, Imorrn kan hennes öde bli till ditt».

Det lengste, og vel kanskje mest sentrale, sporet på plata er Ägaren. Ein song som delvis blir lagt i munnen på den usympatiske, fascistiske kapitalisten («den Nya Ägaren»), men der songaren vel ikkje heilt klarer å la eit slikt menneske få gulpe opp sitt skryt og galle heilt i fred, og derfor plantar eit og anna av eigen munn innimellom. Ein human «Tokdoktor» blir spelt inn som kontrast til fascisten. Av andre rolleinnehavarar, i eit ganske så rikhaldig persongalleri, finn vi også Emil, Alfred og Pippi. Skrålande og burlesk visepunk av det vilt medrivande slaget.

Sonisk og melodisk er ikkje Sundström ute på eit stort endringstokt med denne plata. Han er til å kjenne att på det feltet. Med seg har han imidlertid ein trio som ikkje har spelt med han på plate før. Franska Trion, som består av tre svenskar, på kontrabass, trommer og piano (samt litt synthesizer). Eit snev av noko fransk har det vel kanskje vore over ein og annan Sundström-tone opp igjennom åra, snevet blir naturlig nok ikkje mindre denne gongen.

I tillegg til den nemnte Erik Bye-koplinga er det ei norsk kopling til. Frå Træna, der Sundström har tilbrakt mykje tid (som fiskar) det siste året, kjem Erling Ramskjell, betre kjent som kort og greitt Æ. Sundström har forma hans kanskje aller beste song, Tida E Knapp, i svensk språkdrakt. Og gjer ein inderlig god versjon av den. Sundström deltek forresten også på årets støtteplate til inntekt for eit oljefritt Lofoten, Vesterålen og Senja (Fisken, Havet og Kjærligheta). Ei sak som nok også er ein del av bakgrunnsteppet for den pianoyppige klimakriselåta Om 100 år («Meterologer spår, mammon rår, barnen får skörda det vi inte sår»).

Sundström finn undervegs også plass til ei utopisk vise i god gammal hippietradisjon. Grön Grön Grön, som omfamnar alt frå «småungers skrattande skrik», via blomstrande lier, klimprande vatn, smektande solskinn, til gratis trikkar (men ingen bilar), og ikkje minst folk som har «tid för varandra».

Personlig har eg alltids litt tid til Stefan Sundström. Også den Sundström som rettar knyttneven i været og talar kapitalismen midt imot.

 

Apr27

Erlend Ropstad – Her Om Natta

Posted on by
Standard

Norsk visesongar, svensk klang, personleg stemme, minneverdige viser.                                             7

  Svenske visesongarar har eit bra renommé her til lands. Underteikna er ein av mange som har flust av den slags i platehylla. Ja skulle eg ha laga ei liste over dei ti beste viseplatene frå Norden, ville fleirtalet av platene garantert ha vore av svensk opphav. Erlend Ropstad likar også svenske visesongarar. Han har endåtil laga ein song om det. Med ein porsjon beundring, ein porsjon skråblikk, ein porsjon humor, og ein porsjon sjølvironi, serverer han ei fornøyelig vise om tilhøvet. Vise Om Sverige. Ropstad og hans akustiske gitar, og smålåtne funderingar kring dei mangelfulle genane han har fått «frå de flekkerøyfiskarane» kontra mystikken og refleksjonsevna til trubadurane på andre sida av kjølen. Også kalla «svensk attityd». Kapitulasjon er det like fullt ikkje snakk om. Han tek det helst med eit smil, eit lunt smil om munnen, og gjer som førebilda, syng «refrenget litt på skrå», og slår skjemtande fast at det er «en ting som æ må gjør før æ dør, og det er å være en gammel svensk visesanger, det er det ingen nordmenn som har klart før, men æ har ikke prøvd meir enn et par ganger».

Med denne kostelige songen startar Ropstad si nye plate, og gjer eit slags varsel om det som skal komme etterpå, samstundes som songen er ganske så annleis enn det som fylgjer.

Sist Erlend Ropstad var her satt han i vindaugskarmen og formidla, ganske så varleg, minner frå ein oppvekst. Med lite anna selskap enn ein akustisk gitar. Slik er det ikkje denne gongen. Han er ikkje åleine, han sitt slett ikkje i nokon vindaugskarm, og det handlar på ingen måte om barndomsminner. Han er i eit studio i Sverige, i de Värmlandske skogar. Han har med seg folk som koplar instrumenta sine til straumnettet. Det kan vel knapt nok kallast viser dette her vil sikkert fleire seie, idet bassen brumlar på det mest brutale. Men det var det ikkje eg som sa. For kan ikkje viser få lov å ha litt bråk i seg då? Det var det eg som sa.

Slik eg oppfatta det fant Erlend Ropstad fram til noko som gjorde han spesiell på den førre plata si. Den med den lange tittelen og det essensielle spørsmålet – Hva om det ikke er sånn som du tror at det er?. Den første der han nytta morsmålet. Det gjorde nok sitt. Men først og fremst vart plata det den vart gjennom formuleringar med ein poetisk og naturlig klang, og ein tone som var varm og menneskelig. Element som på ingen måte har dunsta bort. Dei har blitt med han til Sverige, og bidreg til at Her Om Natta er ei like rik oppleving som den førre.

Den klassiske instrumenttroikaen elektrisk gitar, bassgitar og trommer er ryggrada til fleirtalet av songane på plata. Opningssporet har knapt nok stilna hen før denne treeinigheita går tungt til verks. Til eit knurrande riffbrygg av nærast southern-kaliber kjem den tvilrådige songen til Maria. Og det er vel der, blant instrument som knurrar, og ein songar som fører si rue røyst i litt meir kraftfulle former enn sist, at plata lever sitt liv. Eit godt liv. Med nokre brot, sterke brot, og nokre injeksjonar av andre saker. I ein sonisk eim frå karar som Ulf Lundell, Thåström og ikkje minst Lars Winnerbäck.

Tittelkuttet er det mykje Winnerbäck i. Ein song om stjernelysets magi kontra kjærleikens noko sviktande magi. Servert i eit enkelt og effektfullt driv. Du Skulle Ha Dansa fylgjer, for så vidt i same lei, men med eit meir ettertenksamt vesen, og idear om at det absolutt ikkje er for seint å få kjærleiken til å blomstre att. Med feletonar frå Erlend Viken som yppig ingrediens. Ved eit par andre høve trekke Ropstad inn ein synthesizer. Spesielt minneverdig i så måte er opningssekvensen på Vintervindene. Kranglete synthtonar kring ein manande puls, som så blir avløyst av nokre frodige pianoakkordar og ein songar som føler trong til å erkjenne at han «har ikkje kjent noe sånn siden 95». I dei seinare partia av songen dukkar Hanne Kolstø opp og gjer fruktbar vokalhjelp. I ein song med eit optimistisk åsyn, som forkynner trua på den store kjærleiken, og at den derfor er verd å verne om og legge «i lé for vintervindene». Men før Ropstad er komme dit har han vore gjennom ein og annan vanske. Ein og annan song som fortel at det ikkje berre er lett dette livet, og denne kjærleiken.

«Det der er ikke lett Elisabeth» er mantraet i ein av songane. Felespelar Erlend Viken har her sin andre opptreden, og gjer låta eit skarpt folkloristisk uttrykk, medan songaren halvsyng og heilsyng, hjertelig og tvilande, om vegen vidare med denne Elisabeth, eller kanskje utan henne, han ser det ikkje klart føre seg, og eigentlig vil han ikkje snakke meir om det, «for det her er ikke lett Elisabeth». Endå meir problematisk har hovudpersonen i songen som kort og ugreitt heiter Idiot det. Her sit Ropstad åleine med pianoet, og knirk frå golv og stol (og kven veit) er effektfulle element i framstillinga av songens nakne vesen. Temaet er anger, tung anger, og kor vanskelig den er å målbere. Heilt umogeleg i grunn. «Det er ingenting, ingenting, ingenting, ingenting, ingenting, ingenting, ingenting, æ kan si».

Erlend Ropstad seier det ikkje med komplekse og vanskelige ord. Ikkje med mystiske bilde eller svevande metaforar. Visene hans har eit enkelt språk. Men dei rommar mykje. Livet, slik songaren har blitt kjent med det, og slik mange kjenner det. Eg merkar at det har ein verdi å støtte skuldra til songar som desse.

Apr7

Dei 5 beste albuma frå mars 2014 (Slik eg har oppfatta det):

Posted on by
Standard

 

The War On Drugs – Lost In the Dream        9

Lost in the Dream (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 6. april)

Innimellom dukkar det opp plater eg kjenner meg sterkt knytt til. Det kan vere ulike årsaker til det. Det kan stundom til og med vere vanskelig å forstå, eller forsvare for den saks skuld, men det skjer. Det tredje albumet til The War On Drugs er ei slik plate. Ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den. På sin måte. Frå den melder sin kome med forstyrra hypertikkande perkussivitet til den fader bort i ein mild synthbris 60 minutt seinare har den vist seg som ein romslig draum, elegisk og håpefull, djupt inspirert.

Tida etter at Adam Granduciel hadde turnert sitt førre album Slave Ambient skulle vise seg å bli problematisk. Han og dama slo opp, han dreiv inn på eit spor der han byrja mista grepet om tilværet, psyken vakla. I denne tilstanden, heime på kammerset, byrja han så innspelinga av det som til slutt skulle bli Lost In The Dream. Han har ikkje gjort heile plata åleine. Han har hatt eit band rundt seg, men mykje har han gjort sjølv. Han står oppført med ansvaret for seks-sju instrument på kvart spor. Og eg ser han føre meg, der heime på kammerset og i platestudioet, på jakt etter den perfekte soniske drakta for song, etter song, etter song. Med ein aldri forsvinnande uro for at det sikkert finst betre løysingar. Så derfor; flikkar vi litt her, stryk litt der, opnar opp litt her, puttar på nokre tonar der. Eller kanskje ikkje? 16 månadar tok det han å gjere plata ferdig. Det har som de skjønar ikkje blitt eit overprodusert og perfeksjonert galmannsverk. Det har blitt ei plate med ein heilt naturlig flyt i seg.

Låt etter låt med vennlegsinna synthlinjer straumande gjennom seg, som blir lindrande gitarbehandla, varleg pianotøtsja, eller får ein blåleg saksofonvisitt. Der det rytmiske spenner frå det bedagelige til det meir oppdrivne. Låt etter låt som behandlar sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere det også blir formidla. Låt etter låt som har ting til felles, som er tru mot platas filmatisk drøymande vesen, men som like fullt presenterer seg med personlegdom og eigenart.

Big music, stor musikk, klassisk rock, i ein skapnad som når alt kjem til alt og strekar og slikt skal settast under svaret er og blir The War On Drugs, og lite anna.

 

Simone Felice – Strangers         8

Strangers (Eit utdrag av ein lengre omtale publisert 7. april)

Det er ikkje heilt opplagt, det er litt gåtefullt, men ikkje altfor komplisert. Om lag slik er mine tankar om songane som Simon Felice presenterer på sitt andre soloalbum. 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen. Der country møter folk møter rock møter soul. Simone Felice høyrer med blant desse som  forvaltar denne arven på ein uttrykksfull og personleg måte.

Songane handlar om folk som prøver å gjere sitt for at dette livet som har blitt dei til del skal ha noko for seg. Folk som på ulikt vis er framande overfor kvarandre, men som ikkje nødvendigvis synst det er ein utprega god ting. Formidla i bilde der dei ikkje heilt uvanlige tema kjærleik, krig/vald og religion er viktige bestanddelar.

Eg kallar det folksoul. Enkle songar og ei sjelfull røyst. Ikkje slikt som er her for å revolusjonere musikkhistoria. Slikt overlet Simone Felice glatt til andre. Men det å servere 10 songar som på litt ulikt vis har sin verknad på sin lyttar (i alle fall denne lyttaren) er vel i grunn eit ganske så meiningsfullt virke det også.

 

The Men – Tomorrow’s Hits      7

Tomorrow's Hits Du skal ikkje kimse av god gammaldags rufsete rock’n roll. I alle fall ikkje slik den fortonar seg i henda til The Men frå Brooklyn, her på deira femte album.

Heilt sånn som dette framstod dei for så vidt ikkje frå fødselen av. Det starta med ugod støy og ofselege skrik, tok vegen inn i noko suggererande punkpsykedelisk, før dei sjangermiksa krautrock med shoegaze klassisk punkhistorie og røff rock’n roll, eit år deretter kasta dei så litt countryrock inn i miksen. Dei har ikkje heilt og fullt kvitta seg med det siste, men først og fremst er Tomorrow’s Hits djervt dundrande og laussluppen rock’n roll.

Det er ein festlig platetittel. Neppe er det hits her, og plata ber på eit ikkje lite ekko av tider som har vore. Utan at eg skal legge inn forslag om å døype den om til Yesterdays’s Antihits av den grunn. For den skal avgjort ikkje avskrivast som arkaisk. Dette er musikk som er drivande tilstades. Som i 38 minutt opphevar verdien av årstal, som er ute av tida, og midt i tida.

The Men søker Exile On Main Street for ein Dark Waltz som slett ikkje er nokon vals. Dei bringar inn blåsarar og vitjar Springsteen anno 1973 i Another Night. Dei gjer eit desperat jagande punkbluesnummer om paranoide tilstandar kalla Pearly Gates. Dei høyrest ut som The Replacements ved meir enn ein anledning. Dei er eit utemd rock’n roll band.

 

Eagulls – Eagulls         7

Eagulls «I’m possessed» syng George Mitchell, og jammen høyrest det slik ut. «I’m possessed, I’m possessed, I’m possessed, I’m possessed» syng han i refrenget på postpunk-anthemet Possessed. Ei låt som byr på kombinasjonen av melodisk sigerstemning, skimrande/skingrande gitartonar, og stor intensitet. Eg skal seie den har bete seg fast.

Det finst andre gode ting på debutalbumet til Leeds-bandet Eagulls også. Eit band som spelar postpunken sin med frenetisk gitarlyd og ei pågåande innstilling. Som har sterkare fokus på energi enn variasjon. Og som derfor drar til med ti låtar utan å tilby særlig med pustepausar.

«Tough luck, tough luck, tough luck, tough luck» syng songaren i refrenget på det fengande og ilskne nummeret Tough Luck. «Can’t find my head» gjentar songaren fleire gonger i refrenget på det nervøst drivande opningssporet Nerve Endings. Det er angst, angrep og dunkle utsikter, og eit album og band verdt å notere seg.

 

Tony Molina – Dissed and Dismissed         7

Dissed and Dismissed 12 songar unnagjort på 12 minutt er alt Tony Molina frå San Fransisco har å by på. Det er i grunn ikkje dårlig. Power pop, der gitartonane kokar og melodilinjene er slike som hektar seg fast. Guided By Bandwagonesque i retning av Weezer. Kortversjonen. Ein gimmick eller berre ein gnistrande god idé? Definitivt det siste i alle fall.

 

Apr7

Simone Felice – Strangers

Posted on by
Standard

Den enkle songen, dei evige tema, den sjelfulle røysta.                                                                              8

Strangers  Framandfolk. Gjestene i livet vårt, eller dei som stod oss nær ein gong men har blitt fjerne med åra. I tråd med tittelen dukkar slike opp titt og ofte på det andre soloalbumet til Simone Felice. Men kanskje tittelen er meint å omfatte endå litt meir. På innsida av coveret står det trykt ein setning som antakelig, i denne samanhengen, handlar om å oppdage den framande i oss sjølve: «People think about who they really are in the stillest hour of the night». At ein i denne timen av kontemplasjon kjem til den erkjenninga at den ein framstår som i mange av dei resterande timane av døgeret der og då kanskje fortonar seg som ulike sortar av framandfolk.

Det er ikkje heilt opplagt, det er litt gåtefullt, men ikkje altfor komplisert. Om lag slik er mine tankar om songane til broren av dei andre Felice-brørne. Han som sa eit adjø til orkesteret dei hadde i hop etter den fjerde plata, spelte inn to plater under signaturen The Duke & The King, skreiv romanen Black Jesus, og som no altså for andre gong er her med eit album under eige namn. 10 songar som hentar sitt liv og sitt vesen frå den amerikanske songtradisjonen. Der country møter folk møter rock møter soul. Simone Felice høyrer med blant desse som  forvaltar denne arven på ein uttrykksfull og personleg måte.

Songane hans handlar om folk som prøver å gjere sitt for at dette livet som har blitt dei til del skal ha noko for seg. Folk som på ulikt vis er framande overfor kvarandre, men som ikkje nødvendigvis synst det er ein utprega god ting. «Give me something to believe in» ber songaren om ved ein anledning, «step on out of the mist» held han fram. Det er sjølvsagt ei kvinne han har i tankane. Ei med rødt hår dansande nedover brystet. «You’ve been running through my head» mannar han seg opp til å erkjenne idet han når fram til refrenget. Ei kvinnerøyst syng med, frå skuggen like bak. I ein ufattelig vakker ballade som ikkje minst tar for seg minner om den tida då ingenting virka å vere umuleg. Den gongen ho og han var overtydde om at dei til og med kunne lære «how to sing like Nina Simone».

I tillegg til framandfolk-elementet er det dei vanlige tema som utgjer gjennomgangsmelodien. Kjærleik, krig/vald og religion. I songar som spenner frå feelgood-kjensla i opningssporet Molly-O! til noko dunkelt og truande i Heartland. Meiningslause massedrap og håplause krigar miksa med ein dose kristendom er hovudtema i det rytmisk rakrygga nummeret Our Lady Of the Gun: «Did Jesus leave us to beat on our drum? They blow us to pieces in the low desert sun». Når Felice like etter kjem til Gettysburg, arena for eit blodig slag under den amerikanske borgarkrigen, handlar det derimot vel så mykje om kjærleik som om krig. Om eit intermesso med ei danseglad kvinne som songens hovudperson no i ettertid ser prøvde å lære han å gje litt blanke i det tunge alvoret som den gong hadde ramma han. Formulert til tonar som tar seg den fridom å danse lettbeint i popretning. Tilliks med denne er heller ikkje Bastille Day ei spesielt blodig affære. Den handlar i grunn særdeles lite om den franske revolusjonen. Igjen handlar det først og fremst om kjærleik. Om to som ikkje fekk det til å funke. Om ein som no minnast dette, og slenger ei stor bøn ut i tomme lufta om å prøve igjen, «on Bastille Day».

Simone Felice vaks opp saman med brørne sine nær Catskill Mountains nord for New York, i ein liten industriby med namn Palenville. I eit av høgdepunkta på plata stegar han inn og ut av fødebyen med ambivalens i blikket. Han manar fram bilde av å vere på flukt frå styggen sjølv, om å bli plaga av krypdyr i hjernen som held ein vaken natterstid, og om menn som sviktar borna sine, men som tilslutt, tilliks med alle, må møta skaparen sin åleine. Men han framstille også bilde som har idyll i seg, om forelsking, song, og barnefødsel. Han syng både «don’t let me ever say bye bye Palenville» og eit definitivt «bye bye Palenville». Eit fleirdimensjonalt og melodisk velkomponert stykke musikk med eit piano og nokre strykarar i viktige roller.

Det er ein ikkje ueffen varme i dei fleste spora på albumet. Og i den grad plata har eit melankolsk vesen er det aldri av eit trykkande slag. Sjølv i avslutningssporet der hovudpersonen står ved galgen i vinterregnet, og døden er neste etappe, er ikkje tristessen mørkeleggande. Snarare tvert om. Det er ein song med gospel i seg. Ein song der han som skal avrettast syng «I am light as a sparrow, cause I’m on my way», medan bøddelen har sitt å strid med.

Simone Felice er her ikkje for å revolusjonere musikkhistoria, det overlet han glatt til andre. Men å servere 10 songar som på litt ulikt vis har sin verknad på sin lyttar (i alle fall denne lyttaren) er vel i grunn eit ganske så meiningsfullt virke det også.

Apr6

The War On Drugs – Lost In The Dream

Posted on by
Standard

The War On Drugs vandrar sporenstreks inn i ein melodisk sigerstemning, og blir der ein time. 

Lost in the Dream  Det hender ein gong iblant at det dukkar opp songar som grip meg noko inderlig. Det kan vere ulike kvalitetar som forårsakar slikt. Som oftast klarer eg ikkje komme opp med ei eksakt forklaring, det er berre noko som skjer. Eyes To The Wind, sentralt plassert på det tredje albumet til The War On Drugs, er ein slik song. Det er ingen innovativ eller ekstraordinær song. Like fullt er den ….. vel, ekstraordinær. På sitt ukompliserte vis. Frå den melder sitt kome i form av ein kort dialog mellom ein akustisk gitar og ein steelgitar til den andar ut (seks minutt seinare) med ein varm saksofontone har songen ei saliggjerande effekt.

Eg trur det går an å seie at Eyes To The Wind har noko storslagent med seg, men at den samstundes er motpolen til pompøs. Det er mange instrument i arbeid undervegs. Men du verden så naturlig og lett dei arbeidar saman. Sym inn, driv ut, gjer gode ting i hop. Skapar eit luftig lag. I velkjente sfærar. Den amerikanske vestkysten tenkte eg dei første gongene. Jackson Browne og Don Henley tenkte eg. Eller kva med mannen som samla seg så storveges rundt slike tonar førre året, Jonathan Wilson? Tenkte eg. Etter fire-fem gonger i selskap med songen slutta eg å tenke slik. Etter det har eg berre tenkt at dette, det er The War On Drugs. Dette er frontfigur Adam Granduciel som syng om å komme seglande «down here on the wind», men som berre ei lita linje seinare ser seg sjølv som eit «train in reverse down a dark road». Det bles ein melankolsk bris tvers gjennom songen. Hovudpersonen kjenner seg «a bit run down here at the moment», men det er ikkje slik fatt med han at han på noko vis har gitt opp. Han set sin lit til vinden. Ja eg meiner beint fram å høyre ein jubel i røysta til songaren idet han bringer låta inn i sin avsluttande instrumentale fase, med desse orda: «Yeah, I’m all alone here, living in darkness, all right».

Det hender ein gong iblant at det dukkar opp plater eg kjenner meg sterkt knytt til. Det kan vere ulike årsaker til det. Det kan stundom til og med vere vanskelig å forstå, eller å forsvare for den saks skuld, men det skjer. Det tredje albumet til The War On Drugs er ei slik plate. Ei eksepsjonelt original plate er det ikkje. Men ….vel, eksepsjonell er den. På sin måte. Frå den melder sin kome med forstyrra hypertikkande perkussivitet til den glir bort i ein mild synthbris 60 minutt seinare har den vist seg som ein romslig draum, elegisk og håpefull, og djupt inspirert.

Det minst originale ein kan gjere når ein skal omtale The War On Drugs er sannsynlegvis å komme drassande med Bruce Springsteen. Eg avgjer her og no at eg ikkje går inn for å være original og kjem derfor drassande med Bruce Springsteen. Eg høyrer visse avtrykk av den mannen på plata, og eg høyrer veldig vel at Burning dansar rundt der Dancing In the Dark vart til. Ein song som avgjort ikkje høyrer med til Springsteen sine beste. «You’re not the demon in the dark» syng Granduciel og får sin song til å danse med meir oppriktig spenst og luftig eleganse enn kva Springsteen fekk til.

Det er ikkje særlig meir originalt å komme drassande med Bob Dylan. Granduciel brekar ikkje like fabelaktig som den gamle trubaduren (absolutt ikkje) men det er likevel noko med fraseringa hans, på meir enn eit par av songane; den har ein dylansk snert i seg. Idet opningssporet breiar seg ut og opningslinja – «Well the comedown here was easy» – blir levert, så er den der, snerten. I ein song som handlar om eit forhold i ferd med å rakne. Om ein fyr som er i ferd med å miste grepet, «just trying not to crack under the pressure».

Tida etter at Adam Granduciel hadde turnert sitt førre album Slave Ambient skulle vise seg å bli problematisk. Han og dama slo opp, han dreiv inn på eit spor der han byrja mista grepet om tilværet, psyken vakla. I denne tilstanden, heime på kammerset, byrja han så innspelinga av det som til slutt skulle bli Lost In The Dream. Han har ikkje gjort heile plata åleine. Han har hatt eit band rundt seg, men mykje har han gjort sjølv. Han står oppført med ansvaret for seks-sju instrument på kvart spor. Ein multiinstrumentalist altså. Og eg kan sjå han føre meg, der heime på kammerset og i platestudioet, på kvilelaus jakt etter den perfekte soniske drakta for song, etter song, etter song. Med ein aldri forsvinnande uro for at det sikkert finst betre løysingar. Så derfor; -flikkar vi litt her, stryk litt der, opnar opp litt her, puttar på nokre tonar der. Eller kanskje ikkje? 16 månadar tok det Granduciel å gjere plata ferdig. Det har som de skjønar ikkje blitt eit overprodusert og perfeksjonert galmannsverk. Det har blitt ei plate med ein heilt naturlig flyt i seg.

I desse låt-tider utfordrar nok ei plate på 60 minutt tålmodet til folk. Og kva med låtar som varer i 6, 7, 8, og 9 minutt? The War On Drugs ignorerer ganske så elegant problemstillinga, og driv inn i musikken, tar seg tid der, dveler, og kolorerer både ein, to og tre gonger til. Tonane blir tilført eit meditativt aspekt. Glir inn i soniske landskap som er i slekt med grubleri og dagdrøyming.

Låt etter låt med vennlegsinna synthlinjer straumande gjennom seg, det er Lost In The Dream det. Låtar som blir oppvakt gitarbehandla, lindrande pianotøtsja, eller kanskje får ein blåleg saksofonvisitt. Der det rytmiske spenner frå det bedagelige til det meir oppdrivne. Låt etter låt som behandlar sinnstemningar der mørket og mismotet rår, men der ein stigande aksept av tingas tilstand, og ei evne til å handtere forholda, også blir formidla. Låt etter låt som har ting til felles, som er tru mot platas filmatisk drøymande vesen, men som like fullt presenterer seg med personlegdom og eigenart.

Den kjapt flytande Red Eyes, med sitt subtile «whoo!», treffsikre ekspansjon, og knurrande saksofontonar. Den sakte svivande Suffering, med sin «I can be bigger then the tones» påstand, og sine grasiøse overgangar frå piano, til gitar, til saksofon. Tittelkuttet, som er ein enkel og vakker song om draum og minner, vonde minner og gode minner, og ei påminning om at «love’s the key to the things that we see». Medan avslutningssporet, In Reverse, har ein ambient og varleg gnislande vind i seg, eit tiltakande vesen, og ei smått dylansk opningslinje som set agendaen; «meet me out in the street, talk about the war with me».

Big music, stor musikk, klassisk rock, i ein skapnad som når alt kjem til alt og strekar og slikt skal settast under svaret er og blir The War On Drugs, og lite anna.

9/10