Monthly Archives: november 2013

Nov12

The Minus 5 – The Minus 5

Posted on by
Standard

Scott McCaughey har nok ein gong invitert kjentfolk til eit poptreff av det fyrige slaget.

cover  Då Scott McCaughey nokre skjebnetunge septemberdøgn i 2001 gjekk Down With Wilco i eit Chicago-studio vart det gjeve inspirert fødselshjelp til eit album ganske så fullstappa av åndsfriske og brunstige poptonar. Ja, med ei stygt forulempa View From Below blei det i sjølvironiske ordelag slått fast at I’m Not Bitter, medan minnet prøvde å fange The Days of Wine and Booze og medynke fekk auga på The Town That Lost Its Groove Supply. Den tekstlige tematikken dvelte på skrudd vis ved dei meir resignasjonskallande og mistrøystige opplevingane livet kan by på. Det var nok ikkje utan grunn at albumet (som på grunn av plateselskapskepsis ikkje kom ut før i 2003) hadde undertittelen A Tragedy In Three Halfs. Tonane var som på tidlegare Minus 5 framstøyt sterkt farga av 60-talet og Beatles/Byrds/Beach Boys. Mykje er ved det same på oppfylgjaren også.

Dette er den sjuande gongen det dukkar opp eit album under The Minus 5 signaturen, og på tradisjonelt vis har McCaughey dratt med seg ein velrenommert gjeng i studio. Peter Buck er som vanlig med, heile Wilco er innom som sist, Ken Stringfellow er med som så ofte før, medan Colin Meloy frå The Decemberists er med for første gong. Dei går aldri i vegen for kvarandre. Dei yppar kvarandre til fruktbar strid. For all del, det er ein Pistol og definitivt ingen Revolver McCaughey og banden har lada opp, og plata er kledd i svart og kjem for all framtid til å bli titulert The Gun Album og slett ikkje The White Album, likevel, her er meir enn nok kraftkost for den popsvoltne.

Dei Beatleske referansepunkta lever og andar kanskje aller sterkast i det pianoborne opningssporet, noko ei linje som «if happiness is warm I’ll take the fur» vel også gjer sitt for å stadfeste. Det soniske parallellogrammet My Life as a Creep kjem i så måte hakk i hæl. Her møter vi forresten ein fyr som har komme noko uheldig ut med sine omgjevnader, men som ber på eit håp om at «one day you’ll understand I’m not supremely evil».

Dette er ikkje den einaste skildringa på albumet med svartmuskete tankar. På sitt vante vis smeltar McCaughey saman friske tonar med skildringar av motlause sjeler, dubiøs åtferd og omtåka tankeverksemd. Nokre gonger, som i det primitive pop-punk nummeret Aw Shit Man, tippar det vel kanskje over i det parodiske, og ein veit ikkje heilt om ein skal glise eller gremmast; «I found another girl that I had to love, aw shit man. She’s the kind of woman I’ve been so scared of, aw shit man. Now I’m going to make her mine, aw shit man».

Vidare sympatisk kan ein vel ikkje seie at opningslinja i den raffinerte boogierockaren Out There on the Maroon er heller; «I had six white Russians tonight, and two of them were people». Men idet neste line er uttalt aukar nok sympatien for den einsame skikkelsen ein god del; «It’s not pretty when your best friend is a saloon, and you’re always out there on the maroon». Premien for den største kontrasten mellom ord og tone, trur eg Twilight Distillery skal få. Her fargar harmonitette og vakre tonar ei dunkel og fordrukken scene der undergangen står og bankar på døra.

Dei fleste låtane er spelt inn i Seattle i produserande samarbeid med tidlegare Young Fresh Fellows-kompis Kurt Bloch. To låtar, Hotel Senator og det vesle melodiske trumfesset With a Gun stammar frå Chicago-seansen med Wilco. Medan den bittersøte Bought a Rope og Beat Farmers-riffande Original Luke, stammar frå ein seanse heime hos tidlegare Dharma Burns-gitarist Eric Lovre.

Den kanskje finaste songen, Cemetery Row W 14, har McCaughey overlete til Colin Moley å synge. Ein pianoboren ballade, som har visse melodiske likskapstrekk med Ian Hunter sin Irene Wilde. «Memory Lane runs in the other direction», ingenting er synd og barane stenger aldri. Så «Cemetery Row is not such a bad place – don’t you want to go?». Du skal ikkje sjå bort i frå det, nei.

Kanskje ikkje heilt der oppe (eller bør vi heller seie nede) med Down With Wilco, men ein skarpskodd seanse like fullt.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Minor Majority – Reasons to Hang Around

Posted on by
Standard

Det kan absolutt vere makt i den varlege, enkle, mollstemte låten. Minor Majority beviser det fleire gonger på si nyaste plate.

cover  Sjå der, ja. Der smatt det jaggu meg innom ei forsyning norsk-americana av det finfine slaget igjen. Har blitt ei stund sidan sist no. Men det vesle mollstemte orkesteret frå Oslo leverer i sitt fjerde albumforsøk ei særdeles melodiflott samling. Ei låtrekkje som aldri prøver å vere noko anna enn det den er; 13 låtar om livet, og dei små og litt større opp- og nedturane som høyrer med.

Frå sin unnselige start våren 2000 og fram til no har Minor Majority gradvis vakse seg inn i ei sterkare låt-sfære. Ikkje det at det visefine og popenkle som prega dei frå starten av var bleikt, men det har blitt utvikla, og inneheld i dag betre låtar og famnar litt vidare. Dei tyr aldri til innoverande fakter, men leverer sakene sine trygt på innsida av ein velprøvd tradisjon. Det er likevel kvalitetar med Reasons to Hang Around som gjer at den avteiknar ein viss personleg signatur. Dermed blir albumet eit av desse som skil seg litt ut frå den etterkvart store hop av likesinna her til lands.

Dei fem forsiktige fyrane, og deira innbodne gjester, stryk lyttaren medhårs, men får like fullt nakkehåra til å reise seg i fryd. Dei gjer det veldreidd men aldri glatt, beherska men eintydig vitalt. Dei drar etterkvart eit monaleg kvantum med instrumenter opp av sekken, men lar desse aldri gå i vegen for kvarandre. Rom og luft blir gitt på sjenerøst vis, og ein velsmakande porsjon næringsrik toneføde gror forsiktig fram.

Låtskrivar og songar Pål Angelskår er hovudansvarlig. Han syng overtydande utan affekterte fakter, med ei fin røyst omtrent like tørr og varmande som sprakande bjørkeved. Han føyer saman tonar på eit velfundert vis. Og han har ein kløktig formuleringsevne som overgår dei fleste andre norske engelsktalande låtskrivarar. Ei evne han nyttar til å gje velmeisla skildringar av ulike mellommenneskelige tilstandar. For å underbygge det siste kunne eg til dømes ha sitert store deler av teksten til No Particular Girl. Der Angelskår i si framstilling av ei forsagt og ustabil jente og den fortapte beilaren hennes, kjem opp med fleire eminente tekstlinjer. La oss gje plass til eit par vers:

She’s a broken cry
Just a little less than a suicide
She’s the sweetest girl
To ever walk the borderline

Her eyes are dim
Or more like a lamp when it’s not plugged in
But it’s not enough to warn you
About the mess you’re in

Den melodiske strukturen i denne låta har lånt eit og anna frå Neil Young. Ein knurrande gitarsolo som gjer seg til kjenne mot slutten av den ellers harmonistemte You Were Saying har også sitt tydelig Young-stempel. I tillegg til den innflytelsesrike canadiaren har nok Minor Majority lytta til ein del andre som entra scena med ein gitar, ei stemme og ein bunke nyskrivne låtar på den tida då folk byrja å gå på månen. For både når det gjeld melodiske vegval og tekstlige temaval kan ein trekke linjene mot folk som James Taylor, Jesse Winchester og dei tre supergruppe-kameratane til Young.

Reasons to Hang Around er ei jamn plate. Her er ingen låtar ein finn grunn til å hoppe forbi, samstundes har den vel heller ingen det er grunn til å ramme inn i gullramme og plassere på heidersplass på klassikar-veggen. Fintflytande Come Back To Me med sine friske fiolintonar og sitt vage slektskap mot Madrugada er lett å like. Eit meir varig kjærleiksforhold trur eg ein kan få til den vemodsfulle og smått dramatiske As Good As It Gets. Ei låt ein kan sense visse Midnight Choirske drag ved. Verd å nemne er også Supergirl. Med sitt raffinerte refreng og velharmonerte men likevel lett skiftande bilete er den eit av dei sentrale spora på albumet (sjølv om Angelskår i teksten hevdar at «this is a song that I’ve been humming on for way too long, the hidden track left at the end»).

Det er slett ikkje den store desperasjonen å spore i Minor Majority sine melankolske tildragingar. Innimellom hyllar dei livet og kjærleiken også. Som i den avsluttande og vakre kjærleikserklæringa What You Do to Me, komplett med ypperlig harmonihjelp frå broder i ånda Thom Hell.

Som de sikkert no har skjønt, her er plenty av Reasons to Hang Around.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Mercury Rev – Hello Blackbird

Posted on by
Standard

I sitt første forsøk på å lage filmmusikk har trioen senka kvikksølvnivået og auka det ambiente fokuset.

coverEinkvar film treng eit soundtrack. Og eit kvart soundtrack treng ein film. Eller? Det finst faktisk nokre unntak. Angelo Badalamenti, Ennio Morricone og Ry Cooder er tre eg kjem på sånn i farten som har klart å skape filmmusikk som også klarer seg utan filmen. Mercury Rev er ikkje heilt der. I alle fall ikkje enno.

Så vidt eg veit er dette første gongen Mercury Rev har laga tonefylgje til ein film. Filmen heiter Bye Bye Blackbird og er debutarbeidet til franskmannen Robinson Savary. Den handlar om ein sirkusfamilie sine prøvelsar på byrjinga av 1900-talet. Eg har ikkje sett filmen, og kan såleis seie lite om korleis musikken tar seg ut der den er meint å fungere, saman med dei levande bilda.

Det bortimot heil-instrumentale opplegget trioen her leverer ligg langt nærare eit klassisk uttrykk enn eit rockuttrykk. Tonar frå keyboards og programmerte lydar sender, saman med litt nennsamt gitarspel, mjuk rytmikk, ein klarinett, nokre halvtomme vatnglas, den sedvanlige saga og ikkje minst eit piano, ut elastiske og stemningssøkande lydbølgjer. Bølgjer som skaper ei førestelling av vemodsfulle og sakte forteljande bilde i gulbrune fargar. I selskap med scenene til Savary kan dette godt fungere veldig bra det. Utan maktar tonane i liten grad å trenge innafor. Spesielt gjeld dette dei 13 korte snuttane (av ca 1 minutts varigheit). Desse blir ganske enkelt for flyktige og hendingslause.

Litt meir er det å hente i stykka som varer litt lengre. Innleiande Blackbird’s Call med sitt litt snirklete vesen og klare trillande pianorender kallar på merksemda, og får den. Det same får albumet sitt lengste stykke The White Birds. Der den ved å veksle mellom det sakrale og meir majestetiske skaper bilde av ein kvitkledd skikkelse glidande og svevande i trapesane høgt oppunder taket i sirkusteltet. I denne og nokre av dei andre stykka kan vi høyre ei kvinnestemme (Bonnie Kate Anthony). Ikkje syngande på ein tekst, men eit instrument som sender den ut langstrakte «aaaaaahaaaa». Absolutt formålstenleg. Den er der i The Last of the White Birds også, ein lengtande sonate bygd opp rundt ein Chopin-komposisjon.

I ein såkalla Enhanced Section kan vi forresten få eit lite innblikk i korleis innspelingane gjekk føre seg. Her kan vi skode Donahue, Grasshopper og Mercel utforske og spele, med filmen gåande non-stop på stort lerret i bakgrunnen.

Eit noko anna Mercury Rev dette her altså, naturlig nok. Men ved sida av album som Yerself is Steam, Deserter’s Song og The Secret Migration blir nok ikkje Hello Blackbird stort meir enn ein parentes.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

 

Nov12

Wendy McNeill – The Wonder Show

Posted on by
Standard

Sist høyrt saman med Ane Brun, her serverer ho trekkspel-draperte tonar innafor eit noko smalt skjema.

cover  Den første gongen eg høyrte Wendy McNeill var ho ein av duettpartnarane til Ane Brun på denne sin Duets frå 2005. Songen Such a Common Bird var definitivt ein av dei finaste augeblikka på den plata. Derfor var det ikkje heilt utan forventningar eg møtte opp til The Wonder Show.

Dette er ikkje det første albumet til Wendy, det er det fjerde. Sine første musikalske krumspring gjorde ho i heimbyen sin Edmonton, midt i hjerta av det Canadiske ishockeyland. For nokre år sidan slo ho seg ned i Paris, hamna på turne med svenske The Tiny og Ane Brun, noko som i neste omgang førte til innspelingar saman med svenske musikarar og utgjeving på Brun sin label DetErMine records. Sånn, det var ein kort biografi, over til den musikalske seansen.

Blir forventningane innfridd? Vel, delvis trur eg vi må seie. Med trekkspel som hovudinstrument og ein akustisk gitar som andreval presenterer ho ti låtar i eit lydsnautt og noko tonetrongt landskap. Artistar med særdeles utstrålande evner kan komme i frå slikt på utsøkt vis. Wendy McNeill er vel ikkje heilt der. Such a Common Bird dukkar opp her også. Utan Ane Brun denne gongen, men like bra. Ei låt som kombinerer det intense og det yndige. «I am a lone wolf, a beauty and a beast, both hunter and hunted, soft tongue and sharp teeth». Kontrastar, dilemma, kjærleik og hat. Strykarar og blåsarar, men i nennsame former. Først og fremst er det røysta til Wendy, tiltalande tonar og eit trekkspel. Trekkspelet ja, det drar seg gjennom nokre vene melodilinjer her og der, men det ligg også som ein perkussiv frontfigur med sine «oh-pa-pa» eller «oooh-pa-pa-pa» eller «oha-oha-oha». Det kan bli litt trøyttande innimellom.

Wendy McNeill har tradisjonen som Joni Mitchell og Laura Nyro var med og forma for snart 40 år sidan i årene sine, men ho gjer sakene sine på eit meir primitivt og likefram vis. Det er enkel orkestrering, og det er enkle melodiske løysingar. I låtane der ho nyttar den akustiske gitaren som fremste fylgjesvenn, nyttar ho også den meir som ein perkussiv tingest enn ei melodiøs kjelde. Det er viser i ei cabaretform, chansons og ei dame med mot. Samstundes som det er enkelt, kan det kanskje også vere litt vanskelig å bli heilt fortrulig med lyden av henne. Den har kantar og motstand meir enn den stryk med håra. Vanskeligast i så måte er nok Nemesis med sitt knokkelsnoande og retningsendrande arrangement. Fyrig sak forresten, oppdagar ein når ein har gått nokre rundar med den.

Ho syng om mellommenneskelige tildragingar, men hamnar sjeldan i rolla til den tandre kvinna. Langt meir står ho fram som den sterke, den som slår tilbake. Ho syng om kvinner som slo seg fram som gullgravarar i Alaska på tampen av 1800-talet (Where the Living Was Wild). Og ho syng om ho som hevdar å ikkje vere redd einsemda fordi «her mind gives her more than her lovers» (i den allsong-kallande Holly O).

Ho kan kanskje til tider virke vel teatralsk. Og ein kunne nok ønska seg eit noko breiare og meir rikhaldig tonemønster. Likevel, det skjer saker og ting på The Wonder Show som gjer det verdt billetten. I alle fall den litt billigare på dei bakre radene til venstre for midtgangen.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

James MacDonald – Naked Soul

Posted on by
Standard

Med 60-talet som spegl stryk han tonane mjukt og lar dei flyte lett og uspennande i tradisjonelle spor.

cover  Kor vidt denne karen frå Sydney har aner tilbake til Old MacDonald har eg ikkje stressa med å finne utav. Det eg derimot ganske så fort oppfatta var at melodiane han diskar opp med har eit fundament som er trygt plassert i deler av den velbrukte poptradisjonen som oppstod på 60-talet. Litt Neil Diamond, litt Paul McCartney, og ei fløyte som, kanskje litt feilaktig, får meg til å tenke på Ian Anderson. Plussar ein så på med ein solid dose av brørne Tim og Neil Finn sine eskapadar, ja så skulle de vel ha ei viss aning av kor dette ber i veg.

Naked Soul er James MacDonald sitt tredje album som soloartist, dei to første har aldri nådd innafor mi rekkevidde. Det gjorde heller ikkje The Woodshedders, bandet han spelte i før han prøvde seg under eige namn. Er denne nyaste plata hans representativ for kva han har pusla med før, ja så sit eg vel ikkje akkurat med ei kjensle av å ha gått glipp av dei heilt geniale popframstøyta. Når det er sagt, fyren har absolutt eit og anna småtrivelig å by på.

MacDonald spelar på mange strengar og tangentar, og har ansvaret for det meste av lyden på albumet sjølv. Ja bortsett frå litt harmonihjelp frå ei Deb Cotton, samt nokre blåsarar på eit par nummer er albumet i all hovudsak gjort i tospann med den aktive, men ikkje altfor kjente, Nicky Bomba. Han har produsert, og sit bak trommene.

På tekstplanet skildrar MacDonald grenselandet mellom det å ha det greitt og det å ha det ugreitt. Om å vere eit lite unnselig vesen i ei hardt prøvd verden. Eit felt han som kjent ikkje er aleine om å utforske. Ein kan vel neppe hevde at han gjer det på grensesprengande vis heller. Det er strengt tatt ikkje ei einaste tekstlinje her eg har notert meg som sitat-aktuell. Dei er der berre, dei kling greitt i hop med tonane, men når dei har passert er dei gløymt.

Det finst like fullt eit par tre melodiar som ikkje har gått heilt i gløymeboka. Ikkje enno i alle fall. Passing Parade med sin livfulle popsnert og sine fløytefriske innspel, løftar ein fatalistisk tekst inn på eit håpefullt spor. Den pop-twangy Sometimes I Feel med sitt XTC-smarte refreng og sine vage Dylanske drag finn avgjort vegen heim. Eit trivelig selskap er også den blåsar-svale og harmoniske I Know A Place. Den ompa og vaudeville-aktige og allsang-påkallande anti-krig og anti-Bush affæren Smoking Gun har vel også vore årsak til eit og anna nynn. Sjølv om den nok meir blir ein trallande parantes, enn eit vektig innspel.

Sånn elles er det mykje pop på det jamne her. Pop som stryk medhårs og er rimelig friksjonsfri. Det går an å like det, men det går veldig godt an å bli døsig og likesæl til det også.

4/10

Først publisert på Groove.no (2006)

Nov12

Roy Lønhøiden – Sanger Fra Skogen

Posted on by
Standard

Lun og god vemod frå ein truverdig trubadur.

cover  Der det er langt mellom husa, der trea står tett, midt i det einsame landet, der vandrar Roy Lønhøiden med lune skritt mellom grantrestammer og ei stille elv. Her kryssar han spor frå både fortid og nåtid. Her er han på eit ustanselig søk, her fangar han talande stemningsbilde, her kjenner han seg heime. Han er i Finnskogen.

For andre gong gjev Roy Lønhøiden ut ei plate under eige namn. I 2004 var tittelen Det Ensomme Landet, denne gongen er det Sanger Fra Skogen. Det skulle vel då nesten vere unødig å fortelje at det er scener frå stiar han sjølv har rusla som fargar grunnlinjene i songane han syng. I enkle ordelag, til enkle tonar, i eit enkelt lydbilde syng han om livet, kjærleiken, døden og dei skogkledde landskap. Han er visesongaren som har vore i Amerika og henta tilbake countrymusikken. Eller han er countrysongaren som lar sitt eige språk og sitt eige tilvære danne sentrallinja i musikken sin.

Det er noko uomtvistelig autentisk over songane til Roy Lønhøiden, over røysta hans, ja over heile hans vesen. Han kjem der stillferdig mot ein og er aldri redd for å ty til dei vanlige orda og dei velprøvde tonane. Han legg ikkje skjul på at han lever i ein tradisjon, og sin beundring overfor folk som Hank Williams og Townes Van Zandt. Men i motsetnad til mang ein countryfestivaldeltakar over det ganske land så har Lønhøiden sine eigne sko på seg, og han andar sin eigen ande. Ja, han lever og verkar i sitt eige uttrykk.

Han får god hjelp. Bjørn Kulseth, som i si tid spelte saman med Roy i prosjektet Kulseth & Lønhøiden Almenning, har produsert albumet i kompaniskap med Thomas Siqveland (ein fyr som dei siste åra har jobba med mindre ærerike Idol- og fjortispop konsept, men som tydeligvis har andre interesser også). Det heile har blitt til i ei gammal røykstove på eit lite småbruk djupt inni skogen. Det har blitt eit organisk og ledig lydbilde i hovudsak mala fram av akustiske lydar.

Lønhøiden har dedisert albumet til far sin, som døydde eit halvt år før innspelingane fann stad. Gjennom Livet er ei vakker og gripande vise der han skildrar ein tolsam og verjande far; «du holdt meg godt når vinden var for kald». Mot slutten av denne songen medgjer han at «hver sang jeg skriver handler litt om deg». Kanskje er derfor det har dryppa nokre ekstra dropar med tristleik oppi vemodet denne gongen. Nest etter Gjennom Livet er det nok i Sangen Om Skogen at faren sitt nærvær er sterkast; «vi sang om våren, vi sang om livet, du lærte meg sangen om skogen». Her er det berre Roy og gitaren hans, og litt nennsam koring frå Monika Nordli. Ho er forresten innom med slikt på mange av låtane.

Den norske Gram Parsons-autoriteten Thor Martinsen bidrar også denne gongen på tekstfronten. Han har gjendikta Rodney Crowell-klassikaren «Til I Gain Control Again på utsøkt vis og gitt den tittelen Til Jeg Kan Reise Meg Igjen. Lønhøiden og hans instrumenttraktørar ekspederer den med næringsrik twangpresisjon høgt opp på den ikkje altfor lange lista over minneverdige norske countrylåtar. Der bør vel kanskje også Jeg og Ronny få plass. Ein Finnskogen-variant av Bruce Springsteen sin Highway Patrolman. Om Tom Roger og broren hans Ronny som i ungdommen hang saman som erteris og «dansa og drakk gjennom natta, til toner fra Creedence og Jularbo». No er den første blitt «lensmannsbetjent ved grensa til nærmeste EU-land», medan den andre har rota bort familiegarden, prøvd seg som bygningsarbeider i byen (men «mellom polet på Økern og Bjerke var det lite han fikk bygd»), og han hamnar stadig i bråk. Henning Kvitnes er innom og korar, Stein Kulseth har skrive teksten, han bidrar også med driftige mandolin-tonar.

Akkurat som sist har Lønhøiden også no tatt med ei gjendiktning av ein Betty Elders-komposisjon. Denne gongen er det Farewell som er blitt til Farvel, og den felespelande husbonden Gene Elders er med og fyller bildet med brennande tonar. Frå Townes Van Zandt sin rikhaldige katalog av meisterlige songar har Roy henta og laga sin versjon av Snowin’ On Raton, og kalla den Det Snør På Skogen. Og fengslande er det blitt, om ein skogen sin loslitne vandringsmann; «du kan aldri telle mil før du har reist og fått noen sår». Han avsluttar seansen i same leia med den litt Jonas Fjeldske og spartanske visa På Drift; «elva renner vid og djup, skulle ville hive sjela ut i den».

Det er når ein skal fortelje om plater som dette at ein heilt problemfritt kan gripe fatt i ord som vemodsfullt, vakkert, varmt og truverdig.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

The Little Willies – The Little Willies

Posted on by
Standard

Ei kjent dame og fire kompanjongar hyggar seg, og meg. Men i morgon har eg gløymt dei, trur eg.

cover  Eg er rimelig sikker på at det har vore trivelige kveldar på klubben The Living Room i New York når hobbybandet The Little Willies har møttes der får å spele sine country-favorittar. Dei fleste hobbyband lar det bli med slike flyktige hyggestunder. Men ikkje Little Willies. For når ein har i sin midte ei dame som har selt millionvis av plater, er det lett for at vegen til eit platestudio ikkje er så altfor lang.

Dei fleste har vel fått med seg at pianist og vokalist i Little Willies er den samme Norah Jones som har toppa hitlister verda rundt med sin pianobaserte jazzpop. I tillegg til Norah består bandet av fire mindre kjente mannlige New Yorkarar. Den eine av desse, Richard Julian, har ein solokarriere gåande som nok ligg ein del popularitetshakk under det dama i bandet har opplevd, men i Little Willies får han synge like mykje. Av dei andre musikarane utmerkar gitaristen Julian Campilongo seg med vitale og velgjerande innspel.

Vel eigentlig er det ikkje så mykje galt å seie om bandet. Det er folk som kan sine instrument, og som veit korleis dei skal få ei låt til å stå oppreist, gå fint, eller springe elegant. Det dei i noko mindre grad ser ut til å meistre, i alle fall er det slik her, er å komme under huda på låtane, og slik få dei til å verkelig leve. Slike manglar kan ein komme unna med i uformelle hyggestunder på ein klubb, dei er litt verre å skjule når alle dei visuelle momenta forsvinn rundt ein.

Tretten låtar står på programmet. Fire har dei laga sjølv, resten er coverversjonar av meir eller mindre kjent stoff. Her får vi Hank Williams klassikaren I’ll Never Get Out of This World Alive. Julian syng, men utan at han vel heilt klarer å gripe fatt i nerven i låta. Det same kan ein også seie om hans songinnsats på Kris Kristoffersen sin Best of All Possible World. På denne og eit par andre låtar kan ein forresten være ein viss Lyle Lovett attityde hos den godaste Julian. Ein attityde som er minst tilstades på Townes Van Zandt sin No Place To Fall. Denne flyttar han i balladeterrenget kring Parsons sin klassiske A Song For You, men sjølvsagt utan å treffe dei same avgjerande strengene som var både Van Zandt og Parsons sin triumf. Og sidan vi er på sporet av den kosmiske cowboyen, Richard og Norah prøver seg også som Gram og Emmylou ved eit par høve. Dei gjer ein habil versjon av Streets Of Baltimore, og får med den sjølvkomponerte Easy As the Rain underteikna til å innbille seg i cirka tre sekund at dei har Love Hurts kvalitetar inne.

Norah er slett ikkje så verst når ho med kjenslevar stemme tar tak i Elvis-balladen Love Me. Artig er Norah og bandet sin livfulle western swing i Willie Nelson sin I Gotta Get Drunk. Og sidan vi nå er inne på det artige sporet. Deira eigenskrivne song om Lou Reed er jo beint fram litt kostelig då. På røvarhistorievis fortel dei i laussluppen og allsong smittande fasong om ein tur gjennom Texas, der dei plutselig oppdagar ein svartkledd skikkelse i ferd med å dytte kyr; «and we can’t say how much we’ve been sipping, but we swear to God we saw Lou Reed cow-tipping».

Så joda, The Little Willies har absolutt sin sjarm, men alt i alt blir dei vel ikkje så mykje meir enn eit noko over gjennomsnittet interessant coverband.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Lambchop – Damaged

Posted on by
Standard

Dei trakkar i kjente spor, men dei gjer det stort sett med inspirerte steg.

cover  Det er ein song på Lambchop si siste plate som heiter Prepared (2), (2-talet er der fordi eit tidlegare utkast av låta fronta ein EP Lambchop gav ut i samarbeid med electronica-duoen Hands of Cuba i 2005). Det er ein av dei vakraste songane eg har høyrt på lenge. Her snakkar vi sakteflytande tonekombinasjonar av stor nåde. Jazzblå pianotonar blir til sakte trillande pianotonar, strykarar deggar i bakgrunnen, og Kurt Wagner har sannsynlegvis gurgla halsen med ei soulbalsamerande væske før han gjorde seg i kast med songen. «She was standing by her mirror, brushing out her curls and braids, that evening had arranged the night before».

Det er morgon, det er ho og han, ting har skjedd, ting som kanskje ikkje burde ha skjedd. Ord blir sagt og ord blir ikkje sagt. Situasjonen er spent, kjensler er utfordra. Begge ber på ei skuld, begge er krenka. Undervegs lettar trykket. Det kjem ei innrømming. Det dukkar opp eit smil. Det skjer ei tilnærming, men når hovudpersonen i siste linje vender situasjonen ryggen er han «only partially prepared» på ei fullstendig gjenoppretting.

Med ordknapp presisjon skildrar Wagner ei scene som skaper sinnbilde hos lyttaren langt utover dei artikulerte linjene. Det er vel i slike tilfelle vi pleier komme dragande med Raymond Carver, eller kanskje Kjell Askildsen. Det er i slike tilfelle ein kanskje heller burde halde kjeft, og latt den Lambchopske countrysoul tale i fred. Eg trur Prepared (2) plasserar seg veldig nær toppen på lista over dei flottaste Lambchop-songane. Og eg trur Stuart Staples og Eddie Hinton hadde likt å synge den.

Det er ni songar til på Lambchop si siste plate. Eg trur ikkje du skal førebu deg på at dei vil gjere eit fullt så uutslettelig inntrykk. Dei held seg alle greitt innafor rammene av dei modererte gråblåe Lambchopske termar. Eit fleirtal finn seg der ein tematisk plett Wagner & co ikkje har forska heilt ferdig ved tidlegare høve, og vekker absolutt interesse. Nokre få tippar over mot det litt vel stilleståande, og glir nærast umerkelig inn i anonymiteten sin grå skog. Det siste er ikkje ei vanlig hending på dei beste Lambchop-albuma. Så, hrmf, derfor høyrer ikkje Damaged til blant dei beste heller.

I tida som har gått etter den motige og, i Lambchop-målestokk, mangefasetterte dobbelutgjevinga Aw C’mon/No You C’mon (2004), har Kurt Wagner vore gjennom dramatiske hendingar på det private plan. Ein svulst i kjevepartiet førte til at han måtte gjennom omfattande kirurgiske inngrep, og som tilleggsplage greip ein uregjerlig kreftangst tak i han. Rundt han blei venner sjuke, litt lenger vekke registrerte han orkanar komme kastande og såg landsmenn dra til Bagdad for å krige. Eit mørkt tungsinn senka seg nedover Kurt Wagner sitt hovud.

Nå har det vel ikkje vore dei lystige funderingar som har danna sentrallinja i tidlegare Lambchop-framstøyt heller. Men der det før i stor grad har vore eit element av distanse, av å sjå saker frå utsida, av observasjon, er tekstane denne gongen i all hovudsak skriven i eg-form. Det er likevel ingen no-synst-eg-skrekkelig-synd-på–meg-sjølv haldning som trer fram. Det er tekstar som, sjølv om dei kjem frå eit skjelvande hjerte, ikkje nødvendigvis talar handgripelig om kjernen i problemet, sjukdomen. Wagner er framleis kar for å mystifisere og å bringe utanforliggande element på banen. Så derfor lurte kona hans på, første gong ho høyrte plata, om Kurt hadde djupliggande ekteskapelig trøbbel han av ein eller annan grunn ikkje hadde gjort kjent for henne. Noko han avkrefta både overfor henne og har gjentatt til nyfikne journalistar i seinare intervju.

«Here’s a little story ’bout regret, doesn’t have an ending, it’s not finished yet».

Slik lyder dei første linjene i den skjøre men like fullt velbygde Short, og illustrerer litt av essensen både i denne låta og deler av Damaged. For det er berre eit avsnitt i ein lengre historie kalla livet dette her, og det er ikkje siste avsnitt. Så å dra konklusjonar og finne forklaringar er ikkje Wagner sitt gebet denne gongen heller. Det vil det vel aldri bli. Han er meir grublaren og spørsmålstillaren som snur saka opp ned. Ein kar som aldri syslar med dei store og pompøse tankar. Ein småtinga, episodane og trivialitetane sin talsmann. Han er fyren som kan skrive ned ytringar frå eit radioprogram der folk sel og kjøper brukte ting, for så å gjere det om til ein song, kalle den Paperback Bible, og utan å ha pretensjonar om noko som helst, skildre tilværet og tinga sitt flyktige vesen på eit ganske så høvelig vis.

Eg har den ideen at Wagner er ein rett så likandes kar. Trur like fullt ikkje eg ville vore i same rom som han når han hadde det slik han skildrar i nokre av låtane på Damaged. Ikkje når han drar angsten sin ut til lufting i den intrikate Fear, eller når han hevdar å ville lage eggerøre av sine og partnaren sine kjensler i A Day Without Glasses. Men å lytte til dei i godstolen heime gjer eg gjerne.

Frå ein litt meir oppreist stilling tar eg også vel imot Wagner når han i The Decline of Country and Western Civilization proklamerar sitt hat til Nathan Bedford Forrest («the featured artist in the devil’s chorus»). Under den amerikanske borgarkrigen; ein djevelsk sørstatsgeneral. Seinare; ein av frontfigurane i Ku Klux Klan. No er det langt frå berre Forrest som er tema i denne, i særklasse mest støyande, vindskeive og rotlause av Damaged sine låtar. Innimellom den stadig tilbakevendande linja «damn they’re looking ugly to me», ser Wagner med ein god dose galgenhumor i blikket inn i sin eigen angst. Og han trakkar sikkert på eindel indiefan sine skjøre tær når han nokså freidig hevdar å foretrekke den gamle smørsongaren og skodespelaren Jim Nabors framfor «your pitchfork I-rock saviors».

Joda, han er nok stadig noko for seg sjølv denne Kurt Wagner. Kameraten og innspelingsansvarleg Mark Nevers overtala han i fjor til å skrive ei låt for eit album han skulle produsere for soul-legenda Candi Staton. Wagner kom då opp med I Would Have Waited Here All Day, ein song om ei kvinne som går heime i ein grå kvardag og steller for, og ventar på, mannen sin. Nevers presenterte aldri songen for Staton. Sannsynlegvis på grunn av linja «you’re dripping wet from a midday shower, soon you’ll be drying off your dick». Så Wagner syng den sjølv han. Frå kvinna sitt perspektiv. Varleg souldampande og utsøkt.

Eg hevda visst ein eller annan stad oppi her at Damaged ikkje høyrer med til dei beste Lambchop-platene. Vel fanden og, gjett om eg ikkje er blitt glad i den likevel, veldig glad i den.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Lambchop – The Decline of the Country & Western Civilization (1993-1999)

Posted on by
Standard

Det funklande Nashville-kollektivet leitar i fortida og finn ein del låtar som kanskje ikkje så altfor mange har fått med seg.

 Med ein av dei beste albumtitlane på denne sida av Shivaree sin I Oughta Give You a Shot in the Head For Making Me Live In This Dump som innfallsport, samlar Lambchop i hop ein del utanom-albumstoff frå nittitalet. Hovudtyngda er låtar som berre vart gitt ut som singlar, i tillegg er det nokre alternative versjonar av albumspor og ei låt som aldri har vore ute og spasert før.

Med tanke på at bandet har snudd litt opp ned på førestellingane om kva slags tonar som kan komme trillande frå countryhovudstaden Nashville blir jo ei erklæring som The Decline of the Country & Western Civilization ein ganske så underfundig fulltreffar. Den er ikkje det einaste som råkar sentrum her. Sjølvsagt ikkje, det er jo eit av dei siste tiåra sine beste band som er ute på tokt i eigen bakgard.

Lambchop har heilt sidan starten i 1993 drive og sysla med mellom-albumske aktivitetar. Når ein høyrer Kurt Wagner på beste crooner-vis dementere alle rykte om røykekutt i den røykfylte Cigarettiquette («I’m smoking, I’m smoking again»), eller i soul-slentrande og lett jazzig humør syng om tvilsame plenfestar i Alumni Lawn, får vi samstundes servert prov for at desse aktivitetane til tider har resultert i like fruktbare saker som det meir albumfokuserte virket deira.

Ved andre høve, som i det snodige og retningslause instrumentalnummeret Two Kittens Don’t Make a Puppy, gitar-røffe men ståkete Nine, melodifattige Playboy the Shit og den sånn-for-moro-skyld-aktige versjonen av Costello-låta Beyond Belief får vi vel meir prov på det motsette.

Her er tre spor (Your Life as a Sequel, Smuckers og The Scary Caroler) som i litt andre former var med å pryda meisterverket How I Quit Smoking. Alle med det tilfelles at dei er eit noko mindre raffinert og litt svakare speglbilete av Smoking-versjonen. Dei har alle meir lyd og litt høgare tempo (særlig Smuckers), men også litt mindre nerve. Nerve så det held har derimot Soaky in the Pooper (den kanskje beste låta på debutalbumet deira). Ein nennsam, strykarvakker og akk så tragisk historie om einsemd og sjølvmord; «all the mourners travelled in one car, they remembered he had said, you’re never lonely when you’re dead».

Vel verdt å få med seg er også den klokkespel-dominerte og lakoniske Moody Fuckers, sonisk drivande Scared Out of My Shoes og country-sofistikerte Whitey med Deanna Varagona i finfin harmonisong. Eg lurer likevel på om ikkje clouet på dette albumet er den tidlegare uutgjevne The Gettysburg Address. Ein lengtande sår og uendelig vakker sjelesmygar. Lagt i eit lyd-lende som ikkje hadde vore utilpass på Is a Woman. Og så bra er den at den lett hadde trona blant høgdepunkta der. Eit aldri så lite mysterium at Lambchop ikkje har funne det på sin plass å gje den ut før no. Viss det då er ei innspeling frå nittitalet, og ikkje eit nyare opptak? Det er nemlig noko med Wagner si røyst på denne som meir liknar post- enn pre tusenårsskifte.

Dette er sjølvsagt ikkje plata ein startar med om Lambchop skulle vere eit uutforska territorium. For folk som allereie har fortapt seg i lyden til dette Nashville-kollektivet har denne derimot meir enn nok strålande saker å by på til at den fortener ein plass ved sida av Tools in the Dryer (ein liknande rarities-samling frå 2001 som Decline delvis overlappar og delvis komplimenterer).

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Christer Knutsen – Grand Hotel

Posted on by
Standard

10 medium melankoliserte og countryfriserte songar frå eit alldeles middelmåtig hotellopphald.

cover  Det skjer ikkje allverden i første etasje på Grand Hotel. I alle fall gjorde det ikkje det i den tida då Christer Knutsen var innkvartert der. 10 passelig melankoliserte skildringar av mellommenneskelige og tilbakeskodande karakter er kva Knutsen har å by på denne gongen. Det var vel omtrent det same han hadde på hjerta sist også. Det soniske bilete er også mykje det same. Ei passelig hås røyst syng ein passelig mikstur av countryrock med popfiksjonar. Og sluttresultatet blir, tja, sånn passelig.

Skulle ein komme i skade for å legge frå seg låtane til Knutsen i den store haugen av gjennomsnittleg countryrock, ja så er eg ikkje så sikker på om ein vil klare å finne så veldig mange av dei att. For han er ikkje ein kar som prøver å skila seg ut. Ganske så traust traskar han gjennom korridoren, og viser tilsynelatande liten interesse for uvesenet i etasjen over, eller den hudlause samtalen i bakgarden ved sida av.

Bakom anonyme saker som Next One’s On Me og Wait For Him finn vi likevel ei og anna låt som ein kan føle at i det minste er på sporet av noko interessevekkjande. Bicycle Tires med sine diskrete lån frå Lowell George sin Willin» tar føre seg oppvekstminner på eit høvelig melodivis. Den djuptsøkande tonebygginga, den tunge pulsen og det vemodsvakre refrenget hjelper balladen Could Have Been the One til å stå fram som plata sitt kanskje beste augeblikk. I refrenget får Christer god vokalhjelp av Hilde Marie Kjersem. Ei dame som er med på fleire av låtane, og som burde ha fått komme til enda lengre framme i miksen. Det trur eg Christer og songane hans hadde tent på.

Blåsarar meir enn melodisk velstand gjer at ein merkar seg Down, og ditto eit fruktbart strykearrangement i avsluttande Anything But You. Medan eit dugande melodisk mønster, med eit par små Wilco anno Being There treffpunkt, løftar den skjøre Better Than Last Time opp frå haugen.

Så mykje meir frå Christer Knutsen sitt hotellopphald treng vi vel ikkje dvele ved. For vi snakkar nok om eit tidsperspektiv av ein dramatisk kortare art enn Hamsun sine kjente 100 år før dette her er gløymt.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)