Rytmisk popmusikk og ein ung mann som har mista jenta si.
Det står eit lite dikt inne i coveret, forfatta av Daniel Kvammen vil eg tru:
Tusen augu som ser, men ikkje dine
Tusen festar, men ingen der du er
Eit sentrum spalta i tusen bitar
Vektlaus i tomrommet etter deg
Eg vil ikkje ha evig liv,
Eg vil berre ha jenta mi
Elleve dagar før Vektlaus kom ut registrerte eg at det blei publisert eit bilde av Kvammen blant plateomslag som Blood on the Tracks (Dylan), Tunnel of Love (Springsteen) og Sea Change (Beck). Alle album kjent for at dei handlar om eit kjærleiksbrot.
Dermed skulle det vere klinkande klart kva som er temaet på Daniel Kvammen sitt andre album. Men av dei svartaste i klassen er så definitivt ikkje Vektlaus. Albumet har då ein sprett i seg som lettar på tilhøva, og ordvala tyder på at hovudpersonen til trass for sin vektlause tilstand evnar å rette blikket mot håpet i monaleg grad.
I sonisk forstand er nok ikkje dei tre ovannemnte albuma så veldig nærliggande å trekke fram som slektningar av Vektlaus. Det same kan vel for så vidt også seiast om den to år gamle visepop-debuten til Kvammen. For han og hans ganske så rikhaldige lag av musikalske kombattantar fører denne gongen opplegget inn i eit rytmisk farvatn som får meg til å tenke på band som New Order og Depeche Mode. Eit farvatn der keyboard og synthesizer er vel så mykje i bruk som gitaren. Lydbildet rommar litt av kvart, kan kallast stort, og har ei ganske så treffsikker popkjensle. Fengande refreng er gjennomgangsmelodien.
47 sekund ut i opningssporet «Ingemannsland» skjer ei essensiell forvandling. Songen som først er ein varleg ballade, der songaren presenterer situasjonen («eg som trudde at me to skulle gå her i lag, men det blei rett og slett ikkje noko av»), blir brått til ein eksaltert popsong. Trommer dunkar inn og eit illevarslande synth-tema melder seg på. Stramt driv den nå av garde, med ein postpunkfaktor i ryggrada. Og refrenget er storarta: «Det er for langt heim frå verdens ende, det er for langt heim utta deg, eg flyg aleine i detta store universet, som ein brennande komet».
Men fortida er eit anna land. Det er Daniel Kvammen sjølv som syng det. I songen som kjem etterpå. Ein særdeles lettbeint poptrave, med subtile strykarar og melodisk velstand. Tittelen er, situasjonen tatt i betraktning, eit ikkje heilt uvanleg forslag: «Om du vil ei gong til». Songaren drar fram både hiphop-artisten Drake og filmklassikaren Tatt av Vinden, og grunnar over alt som skulle vore sagt, ting som skulle ha vore annleis, og slikt.
Seinare vitjar han «Skostredet». Der han syng varleg til ei Marie, i ein song som veks seg ganske så sonisk stor etter kvart. Han syng også ein sår ballade kalla «Me to var ikkje lagd for denne verden», som vel helst handlar om to som ikkje heilt var laga for kvarandre – «Me kan ikkje væra i lag meir, eller så kjem me til å døy». Men songaren formidlar også at han både trur og veit at kjærleiken finst. Han gjer det mellom anna i songen «Gatelangs gjennom sorg og synd». Ein song eg opplever noko meir oppløftande enn det tittelen tyder på. Med sine tydelege Håkan Hellström-avtrykk, sitt allsong inviterande refreng («Oslo, me kræsja inn i mørgosola, Oslo, løft me opp, opp frå jorda») og sin rytmiske fest av ei avslutning byr den vel i grunn opp til dans. Kanskje til og med for moro skyld. Litt i kontrast til albumets første singel der songaren jo hevda at «Me dansar ikkje for moro skyld». Men kanskje mindre i kontrast til avslutningsnummeret sitt bodskap av trøyst og håp, «Det beste venter fortsatt».
Eit billig sluttpoeng kan då bli at kanskje er den beste musikken til Daniel Kvammen framleis ikkje spelt inn. Kanskje har framtida meir å by på. Noko som på ingen måte spenner bein under at Vektlaus er eit popalbum det er veldig lett å bli glad i.
7/10
Den første songen eg høyrde frå Northern Passages vil eg kalle smått fornøyeleg. It’s Easy (Like Walking) er tittelen. The Sadies har gitt mikrofonen til Kurt Vile. Den soniske tonen er lett slentrande. Absolutt litt sånn i Vile si ånd. Men det er ein Sadies-låt god som nokon. Litt over mot popsida av deira fleirfaldige vesen. Med ein melodi eg raskt tok til meg, og ein tekst med eit lunt smil i seg. «My left hand’s got a permanent air guitar tick» startar Vile, og syng så ein song om både luftgitarspeling, gitarspeling, broderleg samspel, fred og fordragelegheit – «It’s easy like walking».
Klar for ein dose skarpskodde meldingar frå Washington DC? Eg snakkar då sjølvsagt ikkje om slikt som blir twitra frå presidenthald. Nei det skulle tatt seg ut du. Eg snakkar om Priests, eg snakkar om stoff som Priests har føre seg. Det er noko ganske anna det. Og frykt ikkje, dei er ikkje av det geistlege slaget. På ingen måte. Utsegn av typen «to people in sanctuaries all I can say is you will not be saved» eller «you are just a cog in the machine and I am a wet dream soft and mean» er slikt som fell rimeleg naturleg å trekke fram som eksempel på kva dei har å melde. Deira soniske meldingar er forresten av minst like kvast kaliber. For dette er ein gjeng som veit å lage lyd, og den er vilter, omskifteleg og attraktiv.
At Tove Bøygard gjer ein versjon av Mary Gauthier sin mest kjente song Mercy Now er slett ikkje urimeleg. For det er absolutt eit sterk slektskap i det musikalske uttrykket til dei to. Både sonisk og tekstleg. Country og folk utan straumlinjeforma fakter. Der dei syng om rastløysa og det som ligg att etter den. Om dei seine nattetimar, eller tidlege morgontimar då «ikkje ein gong Gud er på jobb». Om at det å reparere mellommenneskelege skader er ei vanskeleg øving. Og så har dei begge denne sterke omtanken for folk som på ulikt vis har hamna utafor. I si omsetjing av Mercy Now, som Tove Bøygard har kalla Sjå i Nåde, fylgjer ho hovudsporet til originalen men tar seg visse fridomar. Ho syng om det nære og familiære, og ho syng om fedrelandet og heile menneskeslekta. Ho manar til rausheit for framandfolk, ser med fortviling på at dei som sit med makta berre vil tekkast folk som syt, og slår audmjukt fast, på fullblods hallingdialekt, at «kor og ein tå uss, treng å bli sett i nåde te no».
Det er ikkje sommar i Toulouse. Det er i alle fall den tanken som kjem til meg når eg høyrer Waldemar hardnakka og fengande synge «All I want is a summer in Toulouse». I eit refreng som søker håp blant vers som fortel om forlis, terror og krig. «Slaying all that we hold sacred, our souls are on the line» syng han i eit av desse versa. Det finst linje etter linje av same dystre skapnad. Songen heiter, naturleg nok, Summer In Toulouse. Den er også elektriske gitarar som skrik, og har eit kraftfullt og åtaksorientert groove. Den er rock’n roll og dommedag. Waldemar syng intenst, tidvis i partnarskap med ei kvinne. Undervegs drar han fram ei linje frå ein gammal punkklassikar («It’s a holiday in Cambodia, it’s tough, kid, but it’s life»), ser vatnet stige til knehøgde, og høyrer kapteinen rope «from here on is all for one». Og så syng han dette refrenget då, om å ynskje seg ein sommar i Toulouse. Ein fransk by som også har blitt ramma av terror. Men det er lyset og harmonien han ropar etter, songaren, i refrenget. Fråværet av terror. «A place where I can choose». Og det kan jo godt vere Toulouse.
Dangerous er blåsarar og eit uanstendig flott og funky groove. R&B i fargar og oppreist utfalding. Dangerous er opningssporet på The xx sitt tredje album, og er lyden av noko anna enn opningsspora, og alle andre spor, på bandet sine to første album. For så vidt heilt nødvendig det, og definitivt ikkje uventa, London-trioen kunne vel knapt fylgje i dei same nøysame soniske fotefara ein tredje gong.
Energisk må det seiast å vere, dette opplegget til Sheer Mag, og rulla i grus og smuss, og vaska i ureint vatn, og tufta på riff og fuzz og rock’n roll. Ja, slik er det. Ikkje er det født i går heller, sjølv om det er av relativt fersk årgang. Syttitalet var klassisk rock og punk. Sheer Mag fusjonerer dei to sjangrane, i ein garasje i heimbyen Philadelphia, og leverer eit friskt åtak på øyregangane.
Popkroken 