Ei attraktiv og til dels nyansert filleristing av den amerikanske draumen.

  Klar for ein dose skarpskodde meldingar frå Washington DC? Eg snakkar då sjølvsagt ikkje om slikt som blir twitra frå presidenthald. Nei det skulle tatt seg ut du. Eg snakkar om Priests, eg snakkar om stoff som Priests har føre seg. Det er noko ganske anna det. Og frykt ikkje, dei er ikkje av det geistlege slaget. På ingen måte. Utsegn av typen «to people in sanctuaries all I can say is you will not be saved» eller «you are just a cog in the machine and I am a wet dream soft and mean» er slikt som fell rimeleg naturleg å trekke fram som eksempel på kva dei har å melde. Deira soniske meldingar er forresten av minst like kvast kaliber. For dette er ein gjeng som veit å lage lyd, og den er vilter, omskifteleg og attraktiv.

Og gjengen er ein kvartett, og som kvartettar flest er dei fire i talet. Av den ikkje heilt uvanlege konstellasjonen to av kvart kjønn. Det er blitt meg fortalt at det var dei to kvinnene i gjengen som starta herlegdomen. Då er vi visstnok tilbake i 2011. Punk, No Wave og politisk konfronterande tekstar stod raskt på programmet. Og sceneopptredenar der dei ikkje gjorde spesielt mykje for å bli likt, snarare tvert imot. Det dei har spelt inn og gjeve ut av musikk sidan oppstarten er å finne på Bandcamp, eller hos deira vesle obskure platelabel Sister Polygon. Eit par kassettar, eit par singlar, ein EP, og nå den flunkande nye langspelplata Nothing Feels Natural.

Nothing Feels Natural er blitt ei plate av mangfaldig karakter. Ei plate der nyansar og det underfundige blir dyrka i langt større grad enn kva bandet har gjort på sine tidlegare innspelingar. I langt større grad enn det gjennomsnittlege punkbandet der ute driv det til. I ein slik grad at Priests nødvendigvis ikkje skal kategoriserast som punk. Utan at nett det er så viktig. Det viktige her er energien, og låtkvaliteten, og fridomen dei gjer seg sjølv.

I avslutningslåta på EP’en som Priests gav ut i 2014 ropar vokalist Katie Alice Greer ut at «Barack Obama killed something in me» og legg til at ho vil «get him for it». Det er sjølvsagt ingen som helst grunn til å tenke at ho har det noko betre med han som nå sitt og regjerer og twitrar borte i nabolaget. I alle fall: Same dag som Trump vart innsett som president, var Greer og Priests blant initiativtakarane til eit motarrangement litt lenger nede i byen. Eit evenement dei kalla «No Thanks», med undertittelen «A Night of Anti-Fascist Sound Resistance in the Capital of the USA».

Nå er det ikkje slik at songane til Priests er eksplisitt politiske. Det ligg ikkje klart fram i dagen kva som er tema i kvar einskild song. Ved nokre høve har eg inntrykk av at det er assosiasjonar som driv Greer framover i songen. Det kan bli gåtefullt, det kan bli smått absurd, men ikkje meiningslaust. Det er heile tida ein retning der, og ein snerr eller fem retta mot maktutøving, konformitet og idioti.

«You want some new brutalism?» ropar Greer innleiingsvis, oppå trommeslagar Daniele Daniele si drivande rytmiske utøving. Etter dryge halv-minuttet kjem gitarist GL Jaguar inn frå venstre, med tonar som skjer seg inn i songens kraftdansande vesen. «Feels good to buy something you can’t afford» gjentar snart ei ekstatisk Greer i kompaniskap med ein løpsk bassgang utført av bandets fjerde medlem Taylor Mulitz. Opningssporet Appropriate vil eg kalle eit mangslunge spor. Tematisk oppfattar eg det som eit angrep på folk som har forsynt seg vel grådig av jordas store felles ressurslager. Sonisk er det temposkiftande og eskalerande, og glir etter kvart inn i eit støyande parti som drar vekslar på både frijazz og No Wave (slik eg kan minnast legendariske Teenage Jesus and the Jerks utførte det på syttitalet). Eit parti der ein innleigd saksofonist (Luke Stewart) spelar ei sentral rolle.

«Please don’t make me be someone with no sympathy» syng Greer i avslutningsnummeret Suck. Temaet er kommunikasjonsvanskar, og songaren slit med å akseptere både sine eigne og ein samtalepartnars reaksjonar. Sonisk slit ikkje songen med å kommunisere i det heile. Den er melodisk, og den har ein dans godt plassert i sin midte. Groovet er funky, særdeles funky, og gitarmønsteret stramt og konsist. Den innleigde saksofonisten dukkar opp igjen. Eg anar eit lite snev av Talking Heads. Og det skadar ikkje.

Det skadar heller ikkje at trommeslagar Daniele får vokalansvaret, og resiterer ganske så illevarslande meldingar i det intense sporet No Big Bang. Eller at bandet i tittelkuttet roar ned både tempo og støynivå og Greer formidlar eksistensiell tvil og skepsis med ein audmjukheit i botn. Skepsis blir også formidla i den sydande og temmeleg så fengande songen Pink White House (fantastisk tittel!). Ein skepsis til den vidgjetne store amerikanske draumen. Men då heilt utan det audmjuke elementet intakt. Her er det utilslørte utfall og sarkastiske linjer som gjer seg gjeldande.  Frå karakteristikken «A puppet show in which you’re made to feel like you participate» til den sukkersøtt-ironiske «Ooh baby my American Dream».

Neidå, den amerikanske draumen er nok ikkje verd å feste spesielt mykje lit til. «The reason they call it the American Dream is because you have to be asleep to believe it» har den amerikanske komikaren George Carlin ganske så treffande sagt det. Priests søv ikkje, og ikkje dveler dei ved draumar heller. Dei hevdar heller at Nothing Feels Natural, og gjer sjarlatanar eit spark på skinnleggen.

8/10

BANDCAMP: PRIESTS – NOTHING FEELS NATURAL