Category Archives: 2010

Des9

Pakkers – La Hammaren Slå

Posted on by
Standard

Barske viser dynka i saltvatn, trøbbel og blues.

6

cover

Dei pleidde kalle seg Matpackers. Dei spelte og song og laga plater. Dei song på språket dei lærte seg der dei vaks opp, i Vindafjord utanfor Haugesund. No kallar dei seg ikkje Matpackers lenger. Berre Pakkers får halde har dei funne ut. Men den rotekta og lokalfunderte tilnærminga til musikken som var deira vesen, har dei ikkje gjort nokon endringar i.

Eg har på ingen måte fått med meg alt dei har presentert av tonar før, men eg har ei kjensle av at dei på ingen måte slakkar på draget her på La Hammaren Slå. Verken når det kjem til deira språklige rett på sak poetiske avlevering, eller deira melodiske friskleik. Det er dugelig nok av slikt her. Langt meir enn underteikna meinar å finne hos geografiske og tildels sjangermessige naboar som Vamp og Vestlandsfanden.

Sveinung Bjelland heiter mannen som syng. Han har ikkje ei røyst ein søkjer om opptak i Sølvguttene med. Han har ei røyst som godt kan ha vore gjennom nokre sjøslag. Han går aldri likegyldig til verket. Han gjer krav på songen. Eit krav hans kompanjongar på mang slags strenger, slagverk og tangentar også vil vere med å signere. I lag vert dei eit folkrockband der bluesen, sjømannsvisa og andre viser dannar den sentrale posisjonen.

Fyr opp gamle rubben og gi fudle sjeker frå land
Han skal holda denne siste turen
I Vindafjorden der e det god plass for sånn
Me søkk han med andakt og skikkelige song 

Sjøen, fjorden, og farkostane som blir nytta til å komme seg fram i det våte element er noko kvintetten stadig kjem tilbake til. Utan at dei sjøsjuke eller asfaltbotne av oss skal tenke at dette er komplett irrelevant av den grunn. Dei festar stoffet sitt i noko dei fleste nok vil kjenne att. Dei er slett ikkje heilt framande for å dra ein trall om våte tilstander på det meir innabordske plan. Eller om livets motvindar, regnbyer, og for den saks skyld sommarstunder.

Eller om heimlengselen. Hos ein som har brent seg noko skikkelig. Då er ikkje prisen på ein drosjetur noko ein gjer ei grundig vurdering av, sjølv om milene heim knapt kan teljast på to hender. Kjøre Du? «Kjør meg heim du Skeie, kjøre du meg heim te Øystese?». Heim vil ikkje fyren i Snus & Bensin. Han vil til Haugesund, for å spela. Og ha med seg dama på Shellstasjonen. Han lyt berre kosta og sveitta nokre timar på jobben først. Men så var det denne forbaska sjefen då, og hans noko frilyndte tilhøve til overtidsarbeid.

Eit særdeles hardtslåande inntrykk gjer tittelkuttet. Ein barsk og melodisk blues som luktar både diesel og spillolja, og har ein el-gitar i hardt arbeid, og ei munnharpe i godlune. Særlig til godlune er det ikkje å oppdage i Riv & Slit. Ein svartkledd folkblues der fela og døden har framtredande roller. Døden er vel ikkje ein heilt fjern realitet i den dramatisk gyngande visa Kvite Sjø heller. Men vegen mot havariet kan då i alle fall fyllast med song:

Eg såg perler i panner
Perler i hender
Eg såg angst, eg såg fryd, eg såg alt
Me song – me song ombord
Med 16 knopps fart i mot land 

Med songar som dette blir det ikkje havari. Songar som dette finn ei hamn dei, både her og der.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

Des9

Owen Pallett – Heartland

Posted on by
Standard

Final Fantasy er slutt. Lenge leve Owen Pallett, og hans innhaldsrike og driftige popdraum.

7

cover

Like før jul annonserte Owen Pallett at hans tid som Final Fantasy var over. Den unge canadiaren såg føre seg mogelige namnekontroversar sidan det no var laga planar om å nå lenger ut i verda med musikken. Kanskje heilt til Japan, heimlandet til dataspelgiganten Final Fantasy. Ja så skikkelig har han visst tenkt å gjere det at Final Fantasy-namnet vil bli erstatta av hans eige også på snarlige re-utgjevingar av hans tidlegare materiale.

Heartland er Pallett sitt tredje album. Det er ikkje berre hans mest ambisiøse når det kjem til distribusjonsplanar, men også på det soniske feltet. På sitt andre album førte han den yndige poptonen frå debuten inn på eit meir dramatisk spor. Med Heartland tar han endå nokre steg vidare på den vegen, og byr på eit konglomerat av lydar og loops, ein intrikat låtastruktur med eit konseptprega innhald, og den Tsjekkiske filharmonien.

Eit opplegg aksla for å gå skikkelig på trynet altså. Noko Heartland aldri gjer.

Pallett bringer ikkje dramaet inn på pompøse operatiske, eller pretensjonstyngande, banar. Han held fast i den lettbeinte poptonen. Han drysser ikkje lydar fritt og tankelaust omkring, det er ein dynamisk tanke bakom det meste han gjer. Og symfoniorkesteret kolorerer krokar, krør og små flater, ikkje heile veggar.

Fiolinen er Pallett sitt hovudinstrument. Hans kunnskapar om denne og slektande instrument har gjort han til ein etterspurd strykarrangør. Hos Arcade Fire, Grizzly Bear, Beirut, med fleire. Sånn elles spelar han på så mykje at det neppe blir feil å plassere han i kategorien for multiinstrumentalistar.

Men gitar spelar han ikkje, og ingen av dei han har med seg heller (bortsett frå nokre få akkordar kreditert Arcade Fire-trommis Jeremy Gara i det 50 sekundar korte operette-nummeret Mount Alpentine). Men syng gjer han, med ei rein og lys røyst. Denne gongen om Lewis. Eller meir korrekt, han låner røysta si bort til Lewis, ein noko valdelig eks-bonde og eks-husbond på drift mot noko han ikkje heilt maktar handtere. Eit uføre skaparen Owen har plassert han i, med fullt overlegg. Så derfor handlar Lewis sitt lite oppløftande syn på tingas tilstand også om hans skapar, og det noko ambivalente synet han har på han.

Opplegget har eit klart science fiction-preg, ispedd ein og annan dataspelfiksjon. Og det heile føregår i eit middelalderliknande samfunn. På ein klode kalla Spektrum. Med Heartland i syningom som neste nivå.

Det litt plagsame med slike konseptalbum er at dei gjer eit slags krav på å bli spelt frå spor 1 til spor 12, utan opphald, utan slalåm, eller hopping. Noko som i dette tilfelle faktisk går heilt fint, då det ikkje er udugelige spor langs ruta.

Nokre songar viser seg no likevel betre enn andre. Som dei to med Lewis i tittelen. Lewis Takes Action og Lewis Takes Of His Shirt. Begge eigarar av ein vokalharmonert og ustyrlig flott poptone. Samstundes som begge ber på eit omen av noko skjebnetungt. Kontrastar kallast vel slikt, og dei har slått rot over heile Heartland. Om eg ikkje visste betre, kunne eg fort funne på å tru at The Great Elsewhere er eit stykke Belle & Sebastian-pop som er blitt utsett for Igor Stravinsky. Og så høgdepunktet då; Tryst With Mephistopheles, der det yndige møter ein groovy svirebror, og symfonien virvlar opp lyster og djevelskap. Eit raffinert mytteri der «humanity and nature collide», og skaparen vert rydda av vegen.

What Do You Think Will Happen Now er det sjølvsagte spørsmålet etter noko slikt. Owen sit åleine, ved pianoet. Om det er han sjølv som no har tatt kontroll over situasjonen, eller om det er hans opprørske songfigur som vandrar åleine inn i soloppgangen, har eg ikkje eit sikkert svar på. Men tonen er i alle fall imøtekomande; » The sun is up, my arms are wide, I am a good man, I am yours».

La det vere konklusjonen. Han er god, Owen. Så slepp han gjerne til.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Des9

Pearly Gate Music – Pearly Gate Music

Posted on by
Standard

Med eit vakent instinkt, ved ein luftig port, skapar ein ung mann songar som blenkjer, på freidig vis.

7

cover

Neidå, vi er ikkje direkte inne frå eit musikkstykke sett i scene av St. Peter, med engelen Gabriel på harpe og resten av englekoret i heftig hallelujakoring. Gud har heller ingenting med dette å gjere, sjølv om sonen Jesus er blitt tildelt ei lita birolle. Hovudrolla er det ein høgst jordisk jypling frå Seattle som har, Zach Tillman.

Det var noko kjent med det namnet, seier du då kanskje? Vel, det er nok han Josh du i så fall har i tankane. Josh Tillman, trommeslagar i Fleet Foxes, men også godt i gang med ein somber og melankolitufta solokarriere, som J. Tillman. Zach, det er hans yngre bror det. Og her er han ute med sitt første album på eiga hand. Vel, ikkje heilt på eiga hand, for storebror er med han, som rytmisk partnar og korist.

Zach Tillman har ein viss melankolsk hang han også. Det er songar på plata hans som tek seg fram i lendet der broderen har vore i sine soloframstøyt. Men det er også songar som går andre vegar. Han er verdt å fylgje langs dei fleste vegar.

Plata er i stor grad spelt inn, med enkle middel, innafor dei fire veggene som utgjer husværet til Zach Tillman. I tillegg til å synge både nennsamt og viljesterkt, trakterer han ein akustisk gitar og eit Casio keyboard, og han lar husets lydar spele med. Broderen hjelpe som sagt til på sin måte, kjærasten Jenna korar på ein song, og ein el-gitarist og ein bassist dukkar opp på eit par spor.

Sidan unge Tillman vel å halde seg med så få instrument som det han gjer, er det fort gjort å konkludere med at her har vi jammen meg endå ein singer/songwriter folkfyr du. Det skal eg ikkje gjere. Det ville det vere feil å gjere. For han gjer det ikkje like trongt som ein del av desse soveromstilverkarane kan ha ein tendens til å gjere det. Han varierer tonen, tempoet, og har langt meir enn eitt sonisk tyngdepunkt å vise til. Det er pop, det er grums, og det er takter.

Og det er luft, og det er rom. Og aller romslegast er Golden Funeral. Ein song der dei spelte tonane ikkje er mange, men ein song som like fullt har noko storslått over seg. Storslått og dystert i eit susande og regntungt bilde. «You turned your friends into lovers, and your lovers they are all gone» innleiar songaren, og fortel så ein besynderlig historie om ein einsam og merksemdssøkande gut som det nok ikkje går heilt vel med. Men som songaren meiner har gjort seg fortent til konklusjonen «good work, what a boy».

Folkfyren i han gjer seg til kjenne på litt ulikt vis. Folk’n roll kunne ein kanskje kalle det i drivande nummer som Big Escape og Bad Nostalgia. Medan sakterennande I Was A River og meir giftige Rejoice har mest av den spartanske og intime visa i seg.

Eit markant høgdepunkt er Gossamer Hair. Den har sine nedtona parti, den har sitt krakilske parti. «I know you noticed my clumsy hands, run through your head of gossamer hair» går som eit sårt og illevarslande mantra i den nedtona første delen. «Oh God, I’m an animal» konstaterer så songaren, brått og ille til mote. Og gitaren slit seg og går til psykisk åtak. Etterkvart blir den likevel overmanna, sett band på, og mantraet kan igjen få arenaen for seg sjølv. Nesten.

Og så var det Jesus då, og hans birolle. Oh, What A Time heiter låta der den fyren dukkar opp. Den knokkelarrangerte Oh, What A Time. «The only man I ever loved, died two tousand years before I could ask him to a show» syng vår mann. Eg trur eg anar eit litt lumpent glimt i augekroken hans idet han gjer det.

Ein skapar av den mest skarpsindige poesi kan eg vel vanskelig hevde at Zeth Tillman er. Men i uløyselig kompaniskap med dei på alle vis vitale tonane etterlet hans tidvis underfundige, tidvis likeframme, tidvis insisterande formuleringsåtferd eit visst inntrykk. Vel, eit freidig og saliggjerande inntrykk faktisk.

Slik det jo høver seg at Pearly Gate Music skal gjere.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Des9

The Radio Dept. – Clinging to a Scheme

Posted on by
Standard

Det tok si tid før planen om det tredje albumet vart fullbyrda. Men det viste seg til slutt å vere ein bra plan.

6

cover

Lengre enn mitt minne strekk seg har det komme ein jamn straum av suveren popmusikk frå den svenske sida av kjølen. Eit av dei mest suverene tilfella det siste tiåret heiter Lesser Matters, og er The Radio Dept sitt debutalbum. Ein uimotståelig hybrid av synthpop, sølete fuzz og tilbakelent psykedelia, med ei låtrekke der pirrande melodiøsitet var dominerande, og uinteressante element ganske så fråverande.

Ein jamn straum av album har ikkje The Radio Dept forsynt oss med etter den tid (plussar ein på med EP’ar og singlar dei har fylt mellomromma med ser det noko betre ut). Tre år skulle det gå før album to var på plass. Pet Grief var tittelen. Fuzzen var polert vekk, tonen noko meir monumental og einsarta. Ikkje like forførande som debuten, men heller ikkje til å kimse av.

Fire år seinare kan så ventinga på album tre endelig materialisere seg om til lytting. Ein aktivitet eg etter kort tid finn ganske så givande. For åra har ikkje tappa bandet for melodisk kraft, eller tært på deira evne til å skape denne soniske elegansen som små poptriumfar kan gro utav.

Johan Duncanson syng med si karakteristiske døsige stemme. Og saman med sine to kumpanar Martin Carlberg og Daniel Tjäder gjev han keyboardet ei større rolle enn gitaren. Litt sonisk støtte frå anna hald vert også søkt, men trioen gjer på ingen måte frå seg kontrollen. Clinging to a Scheme er i vanlig Radio Dept-ånd spelt inn heime, og ikkje i eit studio. Med bandets medlemmer som produsentar, og ansvarlige for det aller meste, ned til coverets utforming. Ja dei er vel eit slikt band som det etterkvart utslitne og meiningstomme indie-begrepet eigentlig var meint for.

Tida som er gått sidan Pet Grief har ein ikkje høyrt veldig mykje frå bandet. I 2008, kom det ein singel. Freddie and the Trojan Horse heitte den, og var ein song som gav til kjenne eit noko skeptisk syn på Sveriges statsminister. Året etter kom ein ny singel, David. Og tidleg i år ein tredje singel, Heaven’s On Fire.

David og Heaven’s On Fire gjer seg bra gjeldande på albumet også. David med ein myndig rytmikk i ryggen, ein tanke fuzz i nervesystemet, og ein uttrykt lengsel etter augekontakt. Heaven’s On Fire kjem med driftig puls, eit svermande keyboardtema, nokre sensuelle saksofontonar, og ei krass innleiande oppfordring frå Thurston Moore om å ta knekken på den hyklerske plateindustrien og dens stadig øydeleggane inngrep i ungdomskulturen.

Med unntak av ei noko identitetslaus avrunding (ein vel kompakt instrumental, og ein fløyelsgrå ballade) gjer resten av plata seg også bra gjeldande. Den har eit kongruent vesen, der pulsen slår ein tanke raskare enn på dei to tidlegare platene, og der tonen verkar vere noko lysare. Men det kongruente står ikkje i vegen for at kvar enkelt låts bumerke viser att. Og det lyse maktar ikkje skape Duncanson sitt melankolske bodskap om til eit sprudlande korstog. Absolutt ikkje. Tristessen dominerer.

Komplekse og vanskelige er dei aldri. The Radio Dept er eit minimalismens føretak, der slumpetreffa er få, planen klar, regien stram, og handlingsrommet avgrensa. Dei finn eit tema, dveler rundt det, krydrar med subtile lydpåfunn, og meislar ut små forførande poplåtar. The Video Dept heiter ein av dei, den har mest fuzz i seg, og ligg nærast der dei var i 2003. Never Follow Suit heiter ein annan, bygd rundt eit mjukt keyboardtema, og rullande basstonar. A Token of Gratitude er ein tredje, med eit kort vokalparti, ping-pong rytmikk, og ein ambient avslutningssekvens.

Clinging to a Scheme er ti låtar unnagjort på ein dryg halvtime, der døde tonar er luka bort. Sånn stort sett i alle fall.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

Des9

Fionn Regan – The Shadow of an Empire

Posted on by
Standard

Den akustiske gitaren er bytta ut med den elektriske, men evna til å lage gode låtar er ikkje bytta ut.

7

cover

Sånn cirka 45 år etter at Dylan gjorde det, går også Fionn Regan elektrisk. Det skal han ikkje kjenne seg alvorlig skjemd over. For heilt utan tilgjorte tendensar, og med ein dugande snert i både fråspark og munnleg avlevering, ramlar han og hans vesle lag stadig inn i tiltalande låtopplegg.

Det var hausten 2006 at han kom med sitt debutalbum. Eit album som var Regan og hans akustiske gitar, og ikkje så mykje meir. Men det var nok det. Han hadde taket på det. På korleis ein målbind med ein song. Med Dylan og Drake i blodet skapte han melodiar og formulerte tekstlinjer som både hadde noko gjenkjennelig i seg, og noko friskt og freidig Regansk i seg.

The End of History var tittelen. Tre og eit halvt år seinare viser det seg altså at det ikkje var slutten på historia. The Shadow Of An Empire er oppfylgjaren som har tatt lengre tid enn slike vanlegvis tar. Ei mellomlanding hos den amerikanske labelen Lost Highway må ta hovudskylda for det. Saman med labelens husprodusent Ethan Johns gjorde Regan ferdig eit album i 2008. Eit album han sjølv beskriv som eit kompromisslaust resultat av to kompromisslause sjelers samarbeid. Lost Highway synst det låt heilt annleis enn dei hadde tenkt seg, surra ein raud tape kring det og putta det i limbo. Regan sa takk for seg, og reiste heim til Irland.

Der, med sin Olympia skrivemaskin som rytmisk inspirator, produserte han ark etter ark med nye songar. Med seg sjølv som eineveldig sjef, ein rytmeduo i ryggen, og eit par-tre andre spreidde aktørar, forma han så desse songane i eit langt meir straumførande bilde enn sist.

Ånda av Drake er nok ikkje så veldig tilstades denne gongen. Men Dylan sin er her. På fleire vis. Den upolerte, intuitive og skranglevorne produksjonen kan absolutt sporast tilbake til ting Dylan var gjennom på 60-talet. Den tidvis ordgytande og ilskne måten Regan angrip sine vers og refreng på er heller ikkje heilt Dylanfjern. Og her er meir enn ei melodilinje med klare Dylanske trekk.

Men å arrestere han og sikte han for utilbørlig omgang med tilårskomne og hevdvunne tonar føler eg ingen trong til. For han stel med talentet til ein som evnar sette det inn i eigne rammer. Og slikt seier jo lova er tillatt. Gjer den ikkje?

Så når eg, for eksempel, tenker om House Detective at den er ein Subterranean Homesick Blues no 2, så tenker eg også; faen, det er ein god nummer to. Ein med driv, og mot, og lukt, og Regansk lynne.

Eit lynne som viser fram ei noko meir harmfull side denne gongen. På Protection Racket, som er eit driftig oppgjer med storkapitalens dukking av den vesle mann. På Genocide Matinee, eit snerrande angrep på imperialismen og anna forkastelig maktutøving. Og på Catacombs, der eit oppgjer av meir privat art står på programmet; «let’s take it outside, the kids are sleeping».

Ved enkelte høve viser han fram ei meir forsonande side, både sonisk og verbalt. Lines Written In Winter er eit vakkert stykke musikk av nett det slaget, med eit poetisk sluk i seg – «your lost between the glitter of winter, in the big world darkness». Medan Little Nancy gyngar av garde meir godlynt enn noko anna her, og Laura Murphy syng harmoni.

På tittelsporet høyrer vi berre Regan og pianoet hans. Tonen der har gått vegen om både The Times They Are A-Changin» og Desolation Row før den nådde Regan, men funkar så godt i hans hender òg at den ikkje blir forvist til eit evig skyggetilvære. På det verbale plan prøver han, både i denne og andre songar, å la surrealistiske element vere med å uklarliggjere kor han eigentlig vil hen. Og han lukkast nok også, den luringen.

«God loves a trier, an articulate lier» blir det hevda. Ein sånn ein som Fionn Regan då, skulle eg tru. Eg har ganske så mykje til overs for han eg også.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Des9

Retribution Gospel Choir – 2

Posted on by
Standard

Ein fyr vi forbind med noko ganske anna lar gitaren riffe og blistre i selskap med bombastisk rytmikk.

5

cover

Dei siste 15 åra har Alan Sparhawk brukt mykje av tida si til å dyrke dei langsame, underspelte tonar. Saman med kona si Mimi Parker har han vore den drivande krafta i slowcore-bandet Low. Innimellom har Sparhawk kjent på eit behov for å skape litt meir fres og fuzz rundt seg. I eit tilfelle har det blitt gjort under Low-signaturen (The Great Destroyer frå 2005), men helst lurer han seg avgårde utan si Mimi, og kallar opplegget for noko anna.

Retribution Gospel Choir for eksempel. Då er det han, hans gitar og hans røyst, trommis Eric Pollard, og bassist Steve Garrington. Dei har særdeles lite til felles med kontemplative tonar, eller slikt som straumar frå kyrkjer og forsamlingshus. Dei har ein annan misjon i siktet. Dei er tøffe mot strengene, og slår hardt med stikkene. På mange måtar er dei ein god gammaldags powertrio.

Det starta for eit par år sidan med at Sparhawk og hans kompanjongar utfordra stilla som rådde over eit par Low-låtar. Dei fant resultatet interessant. Nye låtar vart så skrivne, og spelte, og eit album vart til. Det kom ut på Mark Kozelek sin Caldo Verde label i 2008. Så, utan at noko Low-stoff har dukka opp i mellomtida, er trioen i desse dagar klar med oppfylgjaren. På Sub Pop denne gongen. Høvelig nok, for tonen dei legg an har absolutt eit og anna grunge-avtrykk også.

I den seige krafta som løfter opp Your Bird til dømes. Eller i den dystre og sakteflytande forma som Poor Man’s Daughter navigerer etter, mot eit sjølvglødande gitarklimaks. Måten Hide It Away kombinerer klassiske poptonar med stormfull Ragged Glory er ikkje heilt grungefjern den heller.

Med Workin» Hard og White Wolf riffar dei seg inn i eit melodiøst og lettfattelig gitarrockbilde. Medan dei gjer seg meir vanskelige i det åtte minuttar lange sporet Electric Guitar. Ein progressiv seanse, med nyttig cellohjelp, rungande gitar-workouts, og det smått trøyttande mantraet «what are you gonna do?».

Retribution Gospel Choir gjestar soniske tilstandar som har ein rimelig fyldig historie bak seg. Dei tilfører tilstandane ingenting nytt. Og dei kan til tider virke å vere meir i utviklingsfasen av ei låt, enn i fullbyrdingsfasen (i skisser som ’68 Comeback og The Last of the Blue Dream, og i den teppelagde saken Something’s Going to Break). Så nei, det er ikkje med Retribution Gospel Choir at Alan Sparhawk får sin plass i musikkhistoria. Dei representerer nok helst ein parentes.

Men når dei er gode, strengane glødar, og tonen varmar, har dei absolutt noko for seg.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

Des9

Shapes and Sizes – Candle To Your Eyes

Posted on by
Standard

Eit artrock-band kler seg i soulfargar, og ein tydeligare dynamikk.

6

cover

Det har gått føre seg på dei to første platene til Shapes and Sizes. Litt i meste laget føre seg i grunn. Så sjølv om dei så absolutt har påkalla interessa har dei også vore så fulle av idear og påfunn at groovet og dynamikken har hamna litt i bakleksa, og bandet har (i alle fall tidvis) vore meir slitsame enn gjevande å ha med å gjere. På Candle To Your Eyes har dei samla seg.

Det er nok av former, størrelsar, fargar, akrobatikk, vanvidd og utforskartrong i dette tredje forsøket også. Men denne gongen er det ramma inn, blitt gitt eit skarpare fokus, eit dunklare vesen, eit soulsøkande vesen, og ikkje minst eit groove. Og dermed vart gjengen frå Montreal med eitt langt meir gjevande enn slitsame å ha med å gjere.

Stemma til dama i kvartetten, Caila Thompson-Hannant, har fått ein enno meir sentral plass i bildet. Den er høgt, den er lågt, den er leiken, den er søkande, den er dvelande, den er kvitrande. Den kan opplevast slitsam, men langt oftare er den ei formskiftande drivkraft.

Soul og groove, rhythm & blues, funk og sex. Dei fire bleiktryna i Shapes and Sizes flørtar med den svarte musikktradisjonen på eit vis dei ikkje har gjort før, og får kontakt. I den store, romslige og truande sakte-funken Tell Your Mum, med ei Caila som skiftar mellom resitasjon og melodisk soulsøking. Under dei mørke vengene til eit meir enn gunstig bassgroove i You Don’t Have To Drink From Here. I ei temposkiftande skjør & garasje form i Time Has Practically Stopped. Og i det avmålt gyngande, sensuelle, og The xx-slekta høgdepunktet Too Late For Dancing, med ei Caila som ikkje overlet så altfor mykje til fantasien; «please lay me down and cover my, ah-ah, ah-a-a-haa».

Gitartonen til Rory Seydel omfattar ikkje bluesriff, den jamrar og kvin, pitlar og freser meir innafor det vi vel kan kalle postpunk og eksperimentell hugnad. Syng gjer han stort sett berre på I Need An Outlet. Ei låt der eit Mississippi-groove driv inn i Echo & the Bunnymen-farvatn.

Kva det vert sunge om i dei ulike songane kan vere noko utfordrande å få heilt tak i, men det verkar vel helst å vere om slikt som kjem krypande i dei dunklare krokar og timar av liv og døgn. Slik det til dømes gjer når bandet flytter moderne tonar og tankar inn i sjela til ein gammal sørstadsby, kallar låta Old Worlds, og skapar seg eit lite augneblikk om til ein heller suspekt gospelbande. «If I die, and my soul go down, it’s nobody’s fault but mine» lyde mantraet då.

Dei har blitt eit anna band, eit betre band. Men dei er framleis art-rock bandet Shapes and Sizes også. Art-rock bandet Shapes and Sizes med eit groove, og ei god plate.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

Des9

Smoke Fairies – Through Low Lights And Trees

Posted on by
Standard

Ein songharmonisk folkduo med ein haustleg storm i årene og ein dunkel morgonblues i bringa.

7

cover

I dunkel lyssetting men med stemmer klarare enn dagslyset syng Smoke Fairies om livet slik det artar seg etter at hausten har festa grepet. Dei er to om det. Om songen altså. To kvinner. Det er ikkje noko dei nett har byrja med. Å synge i hop altså. Heilt sidan dei trefte kvarandre i skulesamanheng på midten av nittitalet har dei vore ein duo. Songar har dei laga også, opp gjennom åra. Ein og annan har dei spelt inn til og med, og gitt ut som single. Men eit heilt album har det ikkje blitt til før nå (om ein då ikkje skal rekne singlesamlealbumet Ghosts frå i fjor som eit, og det skal ein kanskje).

Richard Hawley oppdaga duoen for eit par år sidan, og inviterte dei med på turné. Jack «han der fyren som er overalt» White høyrde ein single av dei, og spurde om å få delta på ei innspeling. Det fekk han. Det var i fjor. Gastown og River Song heiter songane som kom utav den seansen. Verken dei songane eller andre som er spelt inn gjennom åra er å finne på debutalbumet. Det er ikkje fritt for at det er gode songar her likevel.

Dei drog til Cornwall. Til eit avsidesliggande studio, i omgjevnader som dei heimsøkte og elegiske tonane deira fant seg vel til rette. Dei seier det som det er i første spor. Summer Fades seier dei. Og då veit vi vel alle sånn cirka kva som er i vente. «Can you hold me like you held someone you shouldn’t have let go? / Can you keep me deep inside like the regrets that burnt a hole? / Can you love me like you loved someone you loved so long ago?». Slik lyde spørsmåla dei stiller seg i det sommaren blir til haust. Og tonen er nær, tonen er vemodig, tonen er vakker.

Den er stort sett sånn, derifrå og ut. Tonen. Den blir ikkje slengt rundt for så å komme tilbake i all slags former og fargar. Den har fått haustfargane, og dei lar det vere med det. Smoke Fairies er ikkje duoen som omgjer seg med eklektiske tonar og tankar. Dei skaper sin folkblues i eit einsarta men også suggererande bilde. Skånsamt suggererande bilde. El-gitarfigurar vandrar av garde i gjentakande formasjon. Rytmikken grev ikkje djupt eller dunkar hardt, men den er så absolutt på. Den har eit groovy ganglag.

I alle fall i Hotel Room. Låta der gitaren går i nærkamp med orgelet på oppløpssida. Songen der morgondagen og dagslyset til ei forandring spelar ei rolle. Det gjer det ikkje i Devil In My Mind. Ein mørk truande sak, der dei gjentakande gitarfigurane skaper ein illusjon av å danse langs ein spiral mot avgrunnen. Erie Lackawanna er ein minst like lite munter slektning. Ein togsong, om å trille inn på endestasjonen. Eller det som skulle ha vore stasjonen. For, «I can hear a wrecking ball coming for the house».

Det lystelige spirer ikkje i fotspora til Smoke Fairies. Noko uoppgjort ligg i lufta, men den komplette undergang er det neppe. For det er vel helst melankoli innafor dei kjente folkrammer som står på programmet. Melankoli, men også ein mystikk, sivande ut av eit labyrintisk skogsholt i eit tåkelagt landskap. Så dei ber sitt namn med rette, oppkalla som dei er etter figurane i morgontåka som kan omkranse deira fødestad i Sussex, England.

Nå bur dei visst i London. Men dei har vore i Amerika også, budd i både USA og Canada. Folktonen deira er mest engelsk, men bluesen kjem frå andre sida av sjøen. I selskap med ein sprek slidegitar i Strange Blue Morning, eller i romklangdirrande former i Cowboy Junkies-slekta Feeling Is Turning Blue.

Tiltalande vert det stort sett uansett. Mollstemt og tiltalande.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

Des9

Someone Still Loves You Boris Yeltsin – Let It Sway

Posted on by
Standard

Dei er meir enn eit smart namn. Dei byr på ei elskelig og popsmart plate også.

6

cover

Eit namn lyt jo bandet ha. Ikkje dumt då med eit bra og minneverdig eit. Blant alle The Ditt og alle The Datt finst det nokon av den sorten. Someone Still Loves You Boris Yeltsin synst eg er eit slikt. Fornøyelig er det også, slik musikken til bandet er det.

Slik den var det i heller spartanske og enkle former på debuten Broom. Slik den nok var det i noko mindre grad på den meir forseggjorte og stivbeinte Pershing. Slik den er det på årets ledig regisserte friskus Let It Sway.

Då dei var i debutmodus for fem år sidan høyrdes dei ut som solsida av eit Elliott Smith-album. Noko dei fekk til heilt på heimelaga vis. Heimelaga var også oppfylgjaren, men med noko meir lyd og kompleksitet i seg. Let It Sway har dei ikkje laga heime. Dei har vore i studio, i Smart Studios (der plater med namn som Nevermind og Gish vart til for sånn cirka 20 år sidan), med Chris Walla (Death Cab For Cutie) i produsentrolla. Resultatet går det veldig godt an å like. Her er meir luft, her er meir klang. Men først og fremst er her poptonar som finn vegen.

Fort, og med ein gong. Back In the Saddle. Eit opningskutt det sikkert går an å misunne dei, men som det nok helst vil bli dansa sveitt, og sunge jublande, til. «We’re comin» around, up from the ground, straight to your heart». Nemlig. Ein fest av ei poplåt.

Betre enn det klarar dei ikkje å få det til utover albumet. Men det dei får til er meir enn bra nok til å halde antiklimakskjensla på trygg avstand. Den tette power-pop røvaren Sink/Let It Swing gjer sin del av innsatsen. Den lett snerrande, kraftfulle, «na-na-na-na-na»-rungande og heftig handklappa Banned (By the Man) likeså. Og då er det endå ni att, der eit godt fleirtal tek den popsmarte vegen.

Det er songar som prisar livet og ser oppglødd inn i framtida, i langt større utstrekning enn at dei dveler ved dei meir traurige sider av tilværet. Ein har dei kalla All Hail Dracula!, og burde med sine hooks og harmoniar, og si generelt sett dagslysfokuserte innstilling, ha potensiale til å gje desse vampyrtider ei nyttig vitamininnsprøyting. Ein er ei spretten og langt frå håplaus bøn til ho Everlyn. Og ein heiter Critical Drain, og er eit meir godmodig enn syrlig og bittert oppgjer med nokon som har kveksa eit og anna surt i songarens retning.

Når dei gjer orda i eit Lewis Carroll-dikt til sine i Phantomwise, og sender heile songen inn i eit grungeklima finn eg dei ikkje like inspirerande å fylgje. Når denne i tillegg er ramma inn av heller anonyme Animalkind, og varierte men noko blodfattige Made To Last vert ikkje slutten like trivnadskapande som starten.

Men skitt au, det er jo berre å hive seg Back In the Saddle, og så er det gløymt. Fullstendig gløymt.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Des9

Stornoway – Beachcomber’s Windowsill

Posted on by
Standard

Ein debut med popsjarm, meloditeft, og eit og anna som haltar litt innimellom.

6

cover

– Hei, eg lurer på, likar du Teenage Fanclub? Det er Brian Briggs som spør. Det er Jon Ouin som får spørsmålet. Fordi han etter Briggs si meining ser ut som ein som gjer nett det. Nokre dagar etter står dei to i eit øvingslokale og spelar Fanclub-låtar. Det blir fleire stunder i lokalet. Etterkvart går dei bort ifrå å planke Teenage Fanclub, og over til å lage låtane sine sjølve. Brørne Ollie og Rob Steadman blir hyra inn som rytmisk ryggrad. Og dei blir til bandet Stornoway.

Det var ikkje i den vesle byen Stornoway på Hebridane at det ovannemnte skjedde. Det skjedde i den ærverdige engelske universitetsbyen Oxford. Den lette brisen av skotske folketonar eg kan ane i poptonen deira meiner eg imidlertid kan rettferdiggjere namnevalet. Og eit tilsynelatande godt utvikla instinkt for vinnande melodilinjer, kombinert med ein ikkje ueffen sjarm rettferdiggjer utgjevinga av Beachcomber’s Windowsill.

Ikkje fordi dette debutalbumet er ein tvers igjennom sann poptriumf. For det er det ikkje. Her finst haltande og svake parti. Men viktigare, her finst Zorbing. Ei lykkestund av eit popdynamisk opningskort, med raffinert koring og oppglødde trompettonar, «so electrifying, oh I’m nearly flying». Og like viktig, her finst I Saw You Blink. Eit ekspanderande solskins-popnummer i eit sprettent ganglag, som skildrar den kriblande kjensla som fyller ein kropp etter eit vellykka stemnemøte. Stornoway gjer hat tricket komplett med Fuel Up. Eit nummer som driv litt saktare enn sine to forgjengarar, men som driv godt, på vårklunkande strengar, brusande orgel, ein medrivande folktone, og ein tekst som skildrar livets gang gjennom ruta på ein bil.

Det er den delen av livet som har våren og sommaren i seg Stornoway legg mest vekt på å synge om. Og ser helst for seg at slikt føregår eit godt stykke unna sveitte lesesalar og ståkande bygater. Ute i den grøne naturen, blant fuglesong, ein lat bekk, og kastanjenøtter som blenker på bakken. I dette bildet formar Briggs tekstlinjer som neppe vil vandre inn blant pophistoria sine klassikarar. Men i det lettbeinte poputtrykket til Stornoway funkar dei greitt. Naivistisk, idyllisk og greitt.

No dukkar det av og til opp ei februarsky også der sola vil ha overtaket. Utan at det nødvendigvis alltid gjer noko. I eit intrikat og truande arrangement gjev On the Rocks inntrykk av å måtte hanskast med nokre slike skyer. På overtydande vis. Tilstandsrapporten som blir lagt fram i den strykardraperte og vakre The End of the Movie fortel heller ikkje om augeblikk med sukker på akkurat. Opningslinja seier sitt; «6am you left me for the last time».

Den sterkast haltande delen av repertoaret består av hippietullete og anti-teknologiske We Are the Battery Human, den noko kaotisk arrangerte Long Distance Lullaby, og Watching Birds, der dei viser at dei beherskar grumsete rock langt dårligare enn godlynt pop.

Eit og anna feilgrep kan like fullt ikkje ta frå bandet dei strålande popaugeblikka. Dei kan heller ikkje spenne bein under tanken min om at gjengen fort kan ha endå meir å by på neste gong. Ein god tanke det.

Først publisert på Groove.no (i 2010)