Barske viser dynka i saltvatn, trøbbel og blues.

6

Dei pleidde kalle seg Matpackers. Dei spelte og song og laga plater. Dei song på språket dei lærte seg der dei vaks opp, i Vindafjord utanfor Haugesund. No kallar dei seg ikkje Matpackers lenger. Berre Pakkers får halde har dei funne ut. Men den rotekta og lokalfunderte tilnærminga til musikken som var deira vesen, har dei ikkje gjort nokon endringar i.

Eg har på ingen måte fått med meg alt dei har presentert av tonar før, men eg har ei kjensle av at dei på ingen måte slakkar på draget her på La Hammaren Slå. Verken når det kjem til deira språklige rett på sak poetiske avlevering, eller deira melodiske friskleik. Det er dugelig nok av slikt her. Langt meir enn underteikna meinar å finne hos geografiske og tildels sjangermessige naboar som Vamp og Vestlandsfanden.

Sveinung Bjelland heiter mannen som syng. Han har ikkje ei røyst ein søkjer om opptak i Sølvguttene med. Han har ei røyst som godt kan ha vore gjennom nokre sjøslag. Han går aldri likegyldig til verket. Han gjer krav på songen. Eit krav hans kompanjongar på mang slags strenger, slagverk og tangentar også vil vere med å signere. I lag vert dei eit folkrockband der bluesen, sjømannsvisa og andre viser dannar den sentrale posisjonen.

Fyr opp gamle rubben og gi fudle sjeker frå land
Han skal holda denne siste turen
I Vindafjorden der e det god plass for sånn
Me søkk han med andakt og skikkelige song 

Sjøen, fjorden, og farkostane som blir nytta til å komme seg fram i det våte element er noko kvintetten stadig kjem tilbake til. Utan at dei sjøsjuke eller asfaltbotne av oss skal tenke at dette er komplett irrelevant av den grunn. Dei festar stoffet sitt i noko dei fleste nok vil kjenne att. Dei er slett ikkje heilt framande for å dra ein trall om våte tilstander på det meir innabordske plan. Eller om livets motvindar, regnbyer, og for den saks skyld sommarstunder.

Eller om heimlengselen. Hos ein som har brent seg noko skikkelig. Då er ikkje prisen på ein drosjetur noko ein gjer ei grundig vurdering av, sjølv om milene heim knapt kan teljast på to hender. Kjøre Du? «Kjør meg heim du Skeie, kjøre du meg heim te Øystese?». Heim vil ikkje fyren i Snus & Bensin. Han vil til Haugesund, for å spela. Og ha med seg dama på Shellstasjonen. Han lyt berre kosta og sveitta nokre timar på jobben først. Men så var det denne forbaska sjefen då, og hans noko frilyndte tilhøve til overtidsarbeid.

Eit særdeles hardtslåande inntrykk gjer tittelkuttet. Ein barsk og melodisk blues som luktar både diesel og spillolja, og har ein el-gitar i hardt arbeid, og ei munnharpe i godlune. Særlig til godlune er det ikkje å oppdage i Riv & Slit. Ein svartkledd folkblues der fela og døden har framtredande roller. Døden er vel ikkje ein heilt fjern realitet i den dramatisk gyngande visa Kvite Sjø heller. Men vegen mot havariet kan då i alle fall fyllast med song:

Eg såg perler i panner
Perler i hender
Eg såg angst, eg såg fryd, eg såg alt
Me song – me song ombord
Med 16 knopps fart i mot land 

Med songar som dette blir det ikkje havari. Songar som dette finn ei hamn dei, både her og der.

Først publisert på Groove.no (i 2010)